The Unique : ปฏิบัติการลับ นักเรียนพลังยูนิค

ลำดับตอนที่ #13 : Chapters 2 : สมการความพิเศษ

S
N
A
P

THE UNIQUE
Episode 2 l Chapters 2 : สมการความพิเศษ
------------------------------------------------------

 

จู่ ๆ ร่างของกาเหว่าที่เป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดา ๆ ตอนนี้ได้กลายมาเป็นนายทหารร่างกายกำยำใหญ่โต ดวงตาสีดำเบิกโตด้วยความตกใจและความงุนงง

เหลือเวลาอีกสามนาที...

ไม่มีเวลามาให้คิดมากตอนนี้ สิ่งที่ต้องทำคือการหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้เสียก่อน กาเหว่าในร่างนายทหารเดินออกมาด้วยท่วงท่าที่ดูขัดกับความเป็นผู้ชายร่างใหญ่ นายทหารหลายต่อหลายคนต่างวิ่งให้ขวักไขว่เพื่อตามหาตัวของเด็กสาวโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่เพิ่งเดินสวนไปตรงนั้นคือคนที่พวกเขาตามหากันอยู่

เธอเดินไปตามทางจนกระทั่งถึงทางเลี้ยว การทดสอบเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายทั้งที่เธอเองก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นภาพที่เกิดขึ้นจากฤทธิ์ของเข็มที่ถูกฉีดเข้าก่อนที่เธอจะหลับไป แต่ไม่ว่าอะไรก็ตาม เธอจะไม่ยอมแพ้ และจะต้องเอาชนะนางคุณหนูนั่นและขึ้นคลาสเอให้ได้ ในขณะที่เธอก้าวเท้ามาถึงทางเลี้ยว จู่ ๆ เธอก็หยุดชะงัก ความรู้สึกปวดที่หัวแล่นเข้ามาจนสองมือหนาต้องกุมขมับตัวเอง

“กรี๊ดดดดด!!” เธอแผดเสียงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขมับตอดตุบ ๆ จนเธอนั่งลง ความร้อนไร้ที่มาพุ่งผ่านร่างเธอจนเธอล้มลงไปกองกับพื้น

“นั่นไง ผู้ต้องหา!!” เสียงหนึ่งดังมาจากอีกฟากของทางเดิน นายทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเธอพร้อมกับพยายามจับตัว แวบหนึ่งเธอมองไปเบื้องหน้าก่อนจะพบร่างกำยำที่ ‘เคยเป็น’ เธอนอนสลบอยู่ สองมือปัดป่ายการจับกุมก่อนจะพบว่ามือเรียวยาวของเธอกลับมาเป็นดั่งเดิม ตอนนี้เธอกลายเป็นเธออีกครั้ง แต่เวลาของการดีใจมีไม่มากนัก

“ปล่อยฉันนะ! ไอ้สวะ!” กาเหว่าตะเบงเสียงก่อนจะจ้องมองร่างนั้นเขม็ง เธอจะไม่มีวันให้ใครมาร้ายเธอได้

เธอต้องเป็นฝ่ายทำสิถึงจะถูก!

วูบบบบบบ!!

ความร้อนมากมายถูกส่งออกมาจากทางด้านในก่อนที่ความร้อนจะถาโถมใส่ร่างเธอให้เข้าหาผู้ชายคนนั้นอีกครั้งผ่านทางแววตาคมคาย เธอพยายามสะบัดหัวไล่อากาศนั้นออกไปก่อนจะพบว่าตอนนี้เธอได้กลายเป็นนายทหารอีกคนที่เข้ามาจับเธอแทนที่จะเป็นผู้ชายที่นอนอยู่

หรือว่านี่จะเป็นความพิเศษของฉันกันนะ... เธอคิดก่อนที่อาการปวดหัวที่เหมือนจะทุเลาไปเมื่อครู่เริ่มกลับมาอีกครั้ง เธอจะต้องรีบแล้ว เธอจะต้องหาทางออกไปจากที่นี่

ร่างบางในร่างของนายทหารพยายามควบคุมร่างกายของตัวเองไปยังลิฟต์ตรงหน้า นายทหารมากมายวิ่งออกมาจากลิฟต์ก่อนที่สองคนจะวิ่งไปตามทางเดินและอีกคนกำลังปฐมพยาบาลนายทหารร่างกำยำนั่น

เหลือเวลาอีกหนึ่งนาที

“ทั้งเตะ ทั้งวิ่งชนกำแพงนั่นก็แล้ว ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ?” เสียงเบื่อหน่ายของมาม่อนทำเอาคนตัวสูงอย่างมังกรลอบถอนหายใจแล้วนั่งลง เหงื่อเม็ดโตไหลผุดออกมา

“นี่นายไม่คิดจะหาวิธีอะไรบ้างเหรอนอกจากนั่งอยู่เฉย ๆ เหลือเวลาอีกแค่สองนาทีนะเว้ย!” มังกรสบถ

ในระหว่างที่เวลาเริ่มนับถอยหลังลง ขณะที่กาเหว่าและคนอื่น ๆ ต่างหาทางออกจากการทดสอบ ทางฝั่งของมังกรก็เจอปัญหาใหญ่เหมือนกัน เขาทั้งวิ่งชน กระโดดถีบกำแพงที่มองไม่เห็นแล้ว ไม่มีทีท่าว่ามันจะแตกออกเลยแม้แต่น้อย มาม่อนนั่งขัดสมาธิมองดูเขา ดวงตากลายเป็นสีเขียวก่อนจะพบว่าพละกำลังที่แสดงบนหัวของมังกรลดต่ำลงเรื่อย ๆ เนื่องจากการออกแรงที่มากเกินไป ไม่ใช่ว่าเขาไม่ทำอะไรเลย แต่จะให้เขามาออกแรงเหมือนมังกรคงไม่ได้ เขาเลยใช้สมองที่ดูจะถนัดกว่าในการหาทางออกแทน

“แล้วทำไมฉันต้องเอาตัวเองไปเสี่ยงกับสิ่งที่นายทำมาหลายต่อหลายครั้งแล้วแต่มันไม่เป็นผลแบบนี้ล่ะ?” มาม่อนโต้กลับไปเล่นเอาคนตรงหน้าถึงกับพูดไม่ออก มันก็จริงอย่างที่คนตัวเตี้ยพูด เขาออกแรงมากตั้งนานแล้ว แต่เจ้ากำแพงแก้วก็ไม่แตกหรือร้าวเลย

เขาพยายามมองหารอบ ๆ ห้อง บางทีอาจจะต้องมีกลไกหรืออะไรบางอย่างในการทำให้มันเปิดหรือถูกทำลายได้ แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่เครื่องโบราณเต็มไปหมด

“ไหโบราณนี้มีความหนักประมาณ 2 กิโลกรัม นายน่าจะแบกมันไหวนะ” มาม่อนวิเคราะห์นำหนักของสิ่งที่อยู่ด้านข้างด้วยความพิเศษของเขา น้ำหนักปรากฏขึ้นบนวัตถุนั้นก่อนจะจางหายไป เขาต้องถอดแว่นและคลึงตาทั้งสองของตัวเอง เหมือนกับว่าผลกระทบที่เกิดขึ้นจะทำให้เขาปวดตาเวลาที่จ้องมองหรือใช้ความพิเศษนาน ๆ

“ทำไม แกจะให้ฉันหยิบไอ้ไหบ้านี่ขึ้นมาทุ่มมันหรือไง?” มังกรถามกลับ สายตายังคงจับจ้องมองไหโบราณนั้นไม่วางตา

“ความหนักแค่นั้น ถ้าเป็นนายน่าจะยกมันได้สบายอยู่แล้ว พละกำลังนายเหลืออีกตั้งเยอะ” มาม่อนพูดในขณะที่ตัวเองใส่แว่นกลับเข้าไปอีกครั้ง

มังกรเดินมายังไหโบราณนั้นก่อนจะลองยกมันดู มันไม่ได้หนักอะไรมากอย่างที่มาม่อนบอก เขายกมันขึ้นมาด้วยมือข้างเดียวได้อย่างสบาย ๆ มังกรลอบถอนหายใจก่อนจะตั้งท่าเตรียมเขวี้ยงมันใส่กำแพง

“ถ้ามันแตกก็หาที่หลบแล้วกันนะไอ้แว่น” เขาหันมามองบอก ถ้าเกิดไหถูกเขวี้ยงออกไปแล้วกระจายเป็นเสี่ยง ๆ แล้วเกิดมาม่อนโดนลูกหลงเข้าจะมาโทษเขาไม่ได้

“ไม่ต้องบอกฉันก็ต้องทำแบบนั้นอยู่แล้ว อย่ามาสั่งฉันเลยน่า” เขาถอนหายใจก่อนจะมองคนตรงหน้าอีกครั้ง

“ไม่ลองไม่รู้ล่ะวะ!” มังกรรวบรวมแรงที่มีแกว่งมือไปทางด้านหลังพร้อมกับโน้มตัวไปด้านหน้าและเหวี่ยงไหไปด้วยด้วยพละกำลังที่มี

ไหถูกเหวี่ยงออกจากมือของมังกร และนั่นทำให้เขามองเห็นอะไรบางอย่างที่ถูกเหวี่ยงออกไป ไหโบราณขนาดสองกิโลกรัมถูกคุมด้วยแสงสีม่วงจาง ๆ ก่อนที่วัตถุนั้นจะแปรสภาพเป็นมีดสั้นปลายแหลมสีม่วงและพุ่งทะลุกำแพงออกไป มาม่อนที่หลบอยู่ด้านหลังมองเห็นวัตถุนั้นพุ่งผ่านไปด้วยความเร็วจนเขาตกใจกับสิ่งเห็น แต่มันก็ไม่น่าตกใจเท่ารอยร้าวที่เกิดขึ้นบนกำแพง

“อะไรวะนั่นน่ะ?” มังกรถอยหลังเล็กน้อยมองมีดสั้นสีม่วงที่ปักลงบนผนังและกลายสภาพเป็นไหโบราณทันทีที่กระทบกับผนังห้อง มันแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ

ท่ามกลางความงุนงงของมังกร มาม่อนจึงใช้ตาทิพย์ลอบดูข้อมูลเพิ่มเติมที่ขึ้นมาบนหัวของเขา

ความยูนิค : เปลี่ยนวัตถุรอบตัวให้กลายเป็นมีดสั้นพลังจิต

“เนี่ยนะเหรอ ความพิเศษของนาย...” เหมือนกับประโยคทั้งประโยคกลืนหายเข้าไปในลำคอของเขา มังกรเช็ดเหงื่อก่อนจะหันมายังคนตัวเล็กที่หลบอยู่ด้านหลังและกำลังตะลึงกับข้อมูลเพิ่มเติมที่ได้มา

“ออกไปจากห้องโกโรโกโสนี้กันเถอะ!” ความหวังในตัวของเขาเริ่มกลับมาอีกครั้งก่อนจะมองหาของที่อยู่รอบ ๆ ห้องเพื่อทำลายกำแพงนั่นอีกครั้ง

นี่เป็นครั้งที่ห้าแล้วของดาวเรืองที่ถูกดึงกลับมายังจุดเริ่มต้นทุกครั้งที่ทุกอย่างพลิกกลับไปกลับมา เสียงภายในหัวส่งเสียงออกมาเป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วสำหรับการทดสอบที่ใกล้จะจบลงนี้ เธอหยุดการเคลื่อนไหวมาสักพักหนึ่งแล้ว เพราะเริ่มไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ทำอยู่นี่จะทำให้ตัวเองสูญเสียกำลังของตัวเองหรือเปล่า เพราะทุกครั้งที่เธอเริ่มเข้าใกล้ประตูบานนั้น ทุกอย่างรอบตัวจะพลิกไปมาจนพาตัวเองกลับมายังจุดเริ่มต้นตลอด ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเธอจะต้องไม่ผ่านการทดสอบแน่ ๆ เธออุตส่าห์สัญญากับคุณหนูชามาเอาไว้แล้วว่าจะต้องเข้าคลาสเอไปพร้อม ๆ กันให้ได้

เธอจะไม่มีวันยอมแพ้ให้กับการทดสอบนี้หรอก!

เหลือเวลาอีกสองนาที...

 เสียงอัตโนมัติย้ำเตือนเธออยู่ในหัว ราวกับเวลาที่ถูกนับถอยหลังลงเรื่อย ๆ ดาวเรืองตัดสินใจวิ่งกลับมายังหัวมุมนั้นอีกครั้ง แต่เมื่อสองเท้าก้าวเข้ามาจนเจอกับประตูบานเดิม ความรู้สึกต่าง ๆ ก็ไหลเข้ามาในห้วงความคิด ถ้าเกิดว่าครั้งนี้เธอพลาดอีก เธอจะไม่มีทางเข้าใกล้ประตูบานนั้นได้อีกแล้ว เธอต้องใช้กำลังที่มีอยู่พาตัวเองเข้าไปยังประตูทางออกให้ได้

“เอาวะดาวเรือง สู้อีกสักตั้ง!” เธอให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเริ่มออกวิ่งไปยังประตูทางออกที่เปิดอ้ารอรับเธออยู่นาน

ครืดดดดด!!!

เป็นไปตามที่เธอคิด ทุกอย่างเริ่มพลิกกลับไปมาอีกครั้ง และเหมือนครั้งนี้จะมีแรงดึงดูดที่ดูดเธอให้กลับไปที่เดิมเพิ่มขึ้น เธอจะไม่ยอมแพ้ให้กับความพิเศษของเธอ เธอจะต้องควบคุมมัน ไม่ใช่ให้มันมาควบคุมเธอ

กึก!

ครั้งนี้สองมือของดาวเรืองยึดเข้ากับรอยแตกของผนัง เธอสังเกตเห็นมันตอนที่วิ่งผ่านตรงนี้มาหลายครั้งแล้ว ทางเดินและผนังรวมถึงทุกอย่างโดยรอบพลิกไปมา เธอยึดตัวเองก่อนที่จะเห็นโคมไฟตรงหน้า สองเท้าออกแรงดีดตัวเองก่อนจะคว้าเข้าที่โคมไฟนั้นได้อย่างง่ายดาย แต่ก็กินแรงพอสมควร อีกไม่กี่เมตรจะถึงทางออกแล้ว เธอยึดตัวเองติดกับโคมไฟก่อนจะดีดตัวเองไปยังผนัง ครั้งนี้ความรู้สึกของเธอเหมือนกับว่าร่างกายนั้นโดนดูดไปติดผนังราวกับว่าร่างกายของเธอเป็นแม่เหล็ก เธอเกาะผนังแน่นก่อนจะดีดตัวเองไปตามผนังฝั่งตรงข้าม

เธอพยายามทรงตัวก่อนจะพบว่าตัวเองนั้นติดกับผนังเหมือนกับกาว!

“หรือว่า...” เธอมองที่ร่างกายของตัวเองก่อนจะพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งแวดล้อมรอบตัวเสียใหม่ ทุกอย่างเริ่มชัดเจนขึ้น ไม่ใช่เพราะว่ารอบตัวพลิกไปมาหรอก

แต่ที่จริงแล้วมันเป็นเพราะร่างกายของเธอเองต่างหากที่สูญเสียการควบคุมและพลิกไปมา!

 “แรงดึงดูดยังงั้นเหรอ?” เธอรำพันกับตัวเอง การที่ร่างกายของเธอพลิกไปมาหลายต่อหลายครั้งก่อนที่อะไรบางอย่างจะดึงเธอกลับไปที่เดิมเพราะว่าความจริงเธอต่างหากที่ไม่ได้หาอะไรยึดเกาะตัวเองและปล่อยให้ตัวเองกลับไปที่เดิมทุกครั้ง ถ้าความพิเศษของเธอคือการสร้างแรงดึงดูดหรือแรงโน้มถ่วงในร่างกายก็มีโอกาสที่เธอจะใช้มันให้เป็นประโยชน์ เธอจ้องมองบานประตูบานนั้นก่อนที่จะดีดร่างของตัวเองไปตามแรงดึงดูดของมันและใช้สองมือเกาะลูกบิดก่อนจะพาตัวเองลงสู่พื้นได้สำเร็จ

“ทำได้แล้ว...” เธอตกใจระคนกับดีใจมากที่ทางออกนั้นปรากฏตรงหน้าเธอเพียงไม่กี่ก้าวเสียที รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าสวยได้รูปก่อนที่เจ้าตัวจะออกวิ่งไปยังทางออกนั้น

เหลือเวลาอีกหนึ่งนาทีกับร่างของกาเหว่าที่พยายามพาตัวเองมาถึงชั้นหนึ่งในสภาพที่ปวดหัวเป็นอย่างมาก ทั้งความร้อน ความเครียด และสภาวะที่ต้องเป็นใครก็ไม่รู้ มันทำให้เธอวิตกกังวลจนเกิดความปวดหัว ภาพตรงหน้าพร่าไปมาราวกับหน้าจอทีวีที่ไร้สัญญาณ นายทหารและเสียงเตือนภัยดังก้องไปทั่วบริเวณ การทดสอบบ้าอะไร! ทำไมเธอต้องมาโผล่ที่นี่ด้วย!

เฮือกกกก!

จู่ ๆ ขาของเธอก็อ่อนปวกเปียกลงไปกับพื้น ไม่มีใครได้ทันสังเกตเห็นเพราะต่างคนต่างก็ง่วนอยู่กับการตามหาตัวเธอโดยที่ไม่รู้ว่าที่จริงเธออยู่ห่างแค่นี้เอง เหงื่อกาฬเริ่มไหลอาบหน้าเพราะอาการปวดหัวที่เหมือนจะระเบิด ความร้อนพัดผ่านตัวเธอก่อนจะพาร่างบางล้มคว่ำลงไปกับพื้น ที่ปลายเท้าก็มีนายทหารที่เธอเคยเป็นเขานอนสลบไม่ต่างอะไรกับคนแรกเลย

“นั่น เขาอยู่ตรงนั้น!!” นายทหารหลายนายตะโกนก้องก่อนจะเข้ามาช่วยกันจับร่างของเธอกลับขึ้นไป เธอพยายามสะบัดให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอจะไม่เอื้ออำนวยเท่าใดนัก

“ปล่อยฉัน...ปล่อย...ปล่อย...ฉัน” เหมือนกับสวิตซ์ถูกสับลง หัวหนักอึ้งและสภาพที่เหนื่อยล้าทำให้ภาพตรงหน้าดับวูบลง

ไม่รู้ว่าเวลานั้นเดินไปนานเท่าใดแล้ว เสียงนาฬิกาปลุกดังกังวานจนเด็กหนุ่มลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยความตกใจ เหงื่อเม็ดโตผุดออกมาตามรูขุมขนไปจนถึงใบหน้าคมนั้น มังกรหยิบผ้าเย็นที่พยาบาลเตรียมไว้ให้ที่ข้างเตียงซับเหงื่อของเขา ความเย็นของมันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้น การทดสอบสำหรับเขาสิ้นสุดลงแล้วหลังจากที่เขาพยายามใช้แรงทั้งหมดเป็นสิ่งของรอบตัวให้กลายเป็นอาวุธสังหารที่มีความเร็ว ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่เหมือนว่าเขาจะเริ่มควบคุมมันได้หลายครั้ง

ไม่รู้ว่ามาม่อนอยู่ส่วนไหนของห้องทดสอบ สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้มีเพียงแค่พยาบาลที่นั่งจดรายละเอียดตามหน้าจอมอนิเตอร์ที่ขึ้นเป็นโค๊ดอะไรบางอย่างที่เขาไม่สามารถเข้าใจมันได้ ระหว่างนั้นสายตาก็เหลือบไปยังห้องข้าง ๆ ที่เคยมีเด็กสาวผมสีควันบุหรี่ ซึ่งตอนนี้ไม่มีเธออยู่บนเตียงแล้ว

“คุณมังกรเชิญรอประกาศคลาสในตอนเย็นนะคะ ทางโรงเรียนจะแจ้งผลทางเว็บบอร์ดของพรอนันต์เลิศวิทยา นี่เป็นอีเมล์และรหัสของคุณสำหรับการเข้าไปดูผล ขอให้โชคดีนะคะ” พยาบาลสาวกล่าวเสียงหวานก่อนจะเดินออกไปจากห้อง มังกรได้แต่ลอบถอนหายใจออกมา

สมการความพิเศษของเขาจะช่วยให้เขาได้คลาสที่หวังหรือเปล่านะ?

-----------------------------------------------------------------
End Of Episode 2 l Chapters 2 : สมการความพิเศษ

Monday 5^th November 2018
Next Episode 3 l Chapters 1 : ของขวัญจากฟ้าหรือคำสาปจากนรก
-----------------------------------------------------------------