The Unique Thailand

ลำดับตอนที่ #45 : WEEK 1 : We Win!

O W E N TM.

The Unique Thailand
{Inspiration by THE FACE }

● WEEK 1 : We Win! ●

_________________________

การแข่งขันแคมเปญแรกสิ้นสุดลงแล้ว สาว ๆ ทั้งห้ากลับไปยังเมนเทอร์เฮาส์ของตนเองเพื่อรอผลทีก่ำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ สามเมนเทอร์สามนั่งประจำที่โดยที่ตรงหน้าของพวกเธอคือแมทและเสือ กรรมการของแคมเปญนั่นเอง

“ทีมเฟอร์เป็นยังไงบ้างครับพี่เสือ?” แมทเอ่ยถาม กล้องจับมาที่เสือเพื่อรอดูปฏิกิริยาของชายร่างสูง

“ทีมเฟอร์ดูมีมิติและสติรี่ที่ลื่นไหลดีครับ ทุกคนรู้จักและทำความเข้าใจในสตอรี่ ถือว่าทำงานกันเป็นทีมเวิร์คได้ดี แต่จะติดตรงบางคนเท่านั้น อย่างน้องยาหยีที่ลุคใสหลุดสตอรี่ไปบ้าง หรือโฮปที่ทำพลาดไปในบางจุด น้องคนแรกเองที่ทำพลาดก็เช่นกัน ภาพรวมทีมออกมายังถือว่าดีอยู่ ในส่วนของกรุ๊ปชอต ผมว่ารูปแรกถือว่าดีที่สุดครับ ดูเป็นปาร์ตี้ที่ไม่สุดเหวี่ยงมาก ทุกคนรู้งานของตัวเอง ส่วนภาพที่ไม่ได้เลือกมา คือน้องสุจะเด่นอยู่คนเดียว ทำให้คนอื่นดูเป็นพร๊อบประกอบฉากไปเลย” ชายหนุ่มพูดก่อนจะหัวเราะร่วน เมนเทอร์เฟอร์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“ในส่วนของทีมคลาร่า เป็นทีมเดียวที่ดูไม่ค่อยมีเรื่องราวให้เล่นเท่าไร แต่เท่าที่จับทางได้น่าจะออกมาแนวสดใสเซ็กซี่น้อย ๆ แต่ติดตรงบางภาพจะดูแบ๊วไปเลย และน้องคนสุดท้ายคือชอตแรกแหวกแนวเพื่อนมาก ความคิดสร้างสรรค์นะครับ แต่ดูจะหลุดกรอบไปหน่อย น้องที่ผมว่าโอเคที่สุดคือน้องเล้ง ท่าโพสของน้องดูสร้างสรรค์และครีเอทดี ภาพรวมกลุ่มถือว่าโอเคครับ ไม่แย่มาก แต่ก็ไม่ได้เด่นมากเช่นกัน ภาพเล่าเรื่องราวของความอบอุ่นแบบเพื่อนสาวได้ดีครับ สื่อออกมาได้ไม่แย่มากนัก” คลาร่ายิ้มออกมาในความเห็นของกรรมการ เธอรับฟังมันพร้อมกับพยักหน้าตามที่เขาพูดไปด้วย

“มาที่ทีมสุดท้าย ทีมพิชญ์นะครับ ... สาว ๆ ทีมนี้น่าจะมาแนวสปอร์ตเกิร์ล สตรองและลุย ๆ แต่แฝงความเซ็กซี่ขี้เล่นเบา ๆ รูปที่ให้ความรู้สึกแบบนั้นคือรูปของน้องตามฝันครับ ส่วนคนอื่นยังมีจุดบอดเยอะอยู่ อย่างน้องคนสุดท้ายที่โพสท่าเหมือนไม่ค่อยเป็น อาจจะเกร็งหรืออะไรก็แล้วแต่ ภาพรวมถือว่าไปในทิศทางที่ไม่โอเคเท่าไร โชคดีที่ทุกคนสวยหมด เลยหักล้างกันได้ตรงจุดนี้ครับ”

ทันทีที่เสือพูดจบ แมทก็กล่าวขึ้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

“ในแคมเปญแรก ทีมไหนเป็นทีมที่ชนะครับพี่เสือ” กล้องสลับตัดไปที่สามเมนเทอร์ เฟอร์นั่งกัดริมฝีปากตัวเอง ในขณะที่คลาร่าเอามากุมที่หน้าอกอย่างลุ่นระทึก พิชญ์เองมองหน้าเสือด้วยสายตาที่ตื่นไม่แพ้คนอื่น ๆ

“ทีมเฟอร์ครับ ....”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!” เฟอร์ส่งเสียงออกมาด้วยความดีใจ แคมเปญแรกชิมลางด้วยทีมเฟอร์ ควีนตัวแม่ที่ชนะแคมเปญนี้ ความเซ็กซี่ช่วยเธอได้จริง ๆ

เมนเทอร์คลาร่า : พี่เฟอร์ชนะค่ะ ... คือคิดไว้แต่แรกแล้วว่าพี่เฟอร์ต้องชนะ ทีมคลาร่าอีกนิดเดียวแท้ ๆ

เมนเทอร์พิชญ์ : ให้ชีชนะไปก่อน แคมเปญหน้าพี่จะเดินหน้า วีคนี้ขอเขี่ยคนอ่อนออกไปก่อน วีคหน้าพี่ขอทวงชัยชนะคืนนะคะ

เมนเทอร์เฟอร์ : Up to you ค่ะ วีคนี้ We did it !!(ชูมือเหนือหัว) ว่าแต่วันนี้จะเอาใครออกดีนะ?

_________________________

 

แอ๊ดดดดดดด!

ประตูสีน้ำตาลถูกเปิดออกช้า ๆ ณ ห้องรับแขกของเมนเทอร์ เฮาส์ เฟอร์เดินเข้ามา สายตาจ้องมองห้าสาวที่นั่งรอเธออยู่แล้ว

“ก่อนอื่นเลย พี่เสือส่งรูปนี้มาให้พวกเราดู” เฟอร์ยื่นรูปชอตเดี่ยวและกรุ๊ปชอตให้สาว ๆ พวกเธอรับมันมาดู

“รูปนี้สวยอ่ะ เซกซี่ดุจ Queen” สุกี้หยิบรูปของฝางมาดู เธอยิ้มมุมปากแทนคำขอบคุณก่อนขอมันคืนเพื่อดูรูปของตัวเอง

“ส่วนรูปนี้ เป็นรูปที่พวกเราดูด้อยที่สุด” เฟอร์หยิบรูปกลุ่มให้พวกเธอดู บรรยากาศในห้องเงียบไป

“แต่มันทำให้เราชนะค่ะ ...” ทันทีที่จบประโยค สาว ๆ ทั้งห้าประสานเสียงร้องออกมาแทบจะพร้อมกัน

มะลิ : มันดีมากอ่ะพี่ แบบเฮ้ย ไม่เสียแรงที่ทำมา

โฮป : พวกเราทำได้ ชัยชนะแรกของพวกเรา ดีใจมากค่ะ

_________________________

หญิงสาวทั้งห้านั่งรอเมนเทอร์อยู่ในห้องอาหารของ Mentors House แคเรลบิขนมปังโฮลวีตเข้าปากอย่างสบาย ๆ ในขณะที่เล้งกับหยกนั่งมองที่บานประตูสีชาตรงหน้า พวกเธอหวังอยากให้คลาร่าเดินเข้ามาไว ๆ

“สวัสดีค่ะเด็ก ๆ” คลาร่าก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับภาพถ่ายในมือหลายต่อหลายใบ หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้กับลูกทีมก่อนจะค่อย ๆ ปิดประตูลง

“ก่อนจะมาฟังผล พี่อยากจะคอมเมนต์อะไรก่อนนะคะ เริ่มจากภาพพวกนี้ก่อนเลย” คลาร่าวางภาพถ่ายทั้งหมดไว้บนโต๊ะอาหาร

“เขาบอกว่าทีมเราดูแบ๊วไป และไม่มีธีมที่แน่นอน คาดเดาได้ยาก รูปของแคเรลมัน .... ดูดรอปมากในชอตแรก ดีนะคะที่ชอตหลังทำออกมาได้ดี ยังยื้อชีวิตตัวเองกลับมาได้ รูปที่ออกมาดูดีและพี่เสือคือรูปใบนี้ค่ะ” หล่อนหยิบภาพของเล้งออกมาก่อนจะยื่นให้หญิงสาว

“ภาพนี้ดูมีความคิดสร้างสรรค์ในการโพส เป็นภาพเดี่ยวที่พี่เสือชอบมาก ...” เล้งฉีกยิ้มเมื่อได้รับคำชมจากกรรมการ

“แต่เสียดายที่วีคนี้เราไม่ชนะ ....”คลาร่าตัดสินใจพูดประโยคนี้ออกมาจนได้ ใบหน้าของหญิงสาวอย่างเล้งยังคงยิ้มค้างอยู่แบบนั้น

เล้ง : ทีมเราแพ้อ่ะพี่ แพ้ใคร ทีมไหนชนะ?

“ชัยชนะครั้งนี้เป็นของทีมเฟอร์ ....”

โซอี้ : ทีมเฟอร์ชนะ? ชนะได้ไง ภาพที่มันดูสครีมขนาดนั้น พี่เสือชอบเหรอ(เบ้ปาก)

วีนัส : ทีมพี่เขามีเรื่องราว จะชนะก็ดูเป็นเรื่องปกติ .... หรือเปล่า(มองซ้ายขวา)

_________________________

ปัง!

ประตูถูกกระแทกอย่างแรก หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องรับแขกที่มีสาว ๆ นั่งรอผลอยู่แล้ว พิชญ์ถอนหายใจก่อนจะวางภาพทั้งหมดลงบนโต๊ะ นิ้วเรียวสวยเกลี่ยไปที่ภาพให้กระจายออกจนเห็นทุกรูป เธอชี้ไปที่กรุ๊ปชอตตรงกลาง

“อธิบายทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

เมนเทอร์พิชญ์ : พี่ทำงานในวงการมาตั้งแต่เด็ก ทำไมประสบการณ์ของพี่ถึงถ่ายทอดไปไม่ถึงเด็ก ๆ หรือว่าพี่ต้องเข้มงวดกว่านี้

“รัน หนูต้องพัฒนาอีกเยอะมากเลยนะ ท่าเบสิคแบบนี้พี่เสือเขาคงไม่ชอบหรอก มารินเองก็เหมือนกัน จะเอาโทรศัพท์ไปเทิร์นหัวแบบนั้นคิดดีแล้วใช่ไหม ใคร ๆ มองเขาคงนึกว่าแบกไหหรืออะไร ... แพรไหม หนูเองก็โชว์แกขามากไปจนภาพมันดูออกมาไม่สมดุลย์กันเลยสักนิด!” พิชญ์ปรามลูกทีมแต่ละคนในความผิดพลาดที่เกิดขึ้น

“กรุ๊ปชอตเองก็เหมือนกัน ทำไมไม่ออกมาเหมือนอย่างที่ตกลงทั้งที่เวลาเหลือตั้งเยอะ พวกหนูเป็นอะไรกัน กดดันอะไร แววตาไม่มีความมั่นใจเลย .... พี่ควรจะเอายังไงกับพวกหนูดี พี่อยากให้พี่คิดถูกที่เหลือพวกน้องมา ....”

แพรไหม : พี่พิชญ์มาถึงก็ใส่เป็นชุดเลย ตอนนี้เหวอไปเลยค่ะ

รัน : น้อมรับข้อผิดพลาดของตัวเองค่ะ

ตามฝัน : พูดแบบนี้ไม่ต้องบอกคำตัดสินแล้ว ....

“เราแพ้ทีมเฟอร์ .... แพ้แบบน่าเกลียดเลยด้วย” หล่อนกลืนน้ำลายก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้ง

“พี่ควรเอาใครออกไปหาเฟอร์ดี ไหนบอกพี่ซิ?”

_________________________

“วีนัส ถ้าวีไปในห้องดำ สัญญากับพี่ได้ไหมว่าจะกลับมาหาพวกเรา?” นี่คือคำถามแรกที่คลาร่าถามออกไปตรง ๆ

เธอเลือกวีนัสไปสู้ในห้องดำ ....

เจ้าตัวเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมา โซอี้มองหน้าของเพื่อนสาวก่อนจะขอกอดหลวม ๆ ครั้งหนึ่ง หญิงสาวที่โดนเลือกพยักหน้าอย่างเข้าใจเมนเทอร์

“วีจะกลับมาแน่ ๆ ค่ะ”

“กลับมาให้ได้นะ” เมนเทอร์สาวกอดเธอกลับไปเช่นกัน

_________________________

“พี่ควรเอาใครออก?” พิชญ์ถามสาว ๆ ทั้งห้าคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองพิชญ์ตรง ๆ

“รันสมควรที่จะไปห้องดำค่ะ” จู่ ๆ สาวเจ้าก็โพล่งออกมาทำลายความเงียบ เพื่อน ๆ ทุกคนมองหน้ากัน

รัน : มันก็สมควรเป็นรันที่ต้องออกไปอยู่ในห้องนั้น เราทำพลาด ทำให้ทีมแพ้ เราก็ต้องรับผิดชอบ

ตามฝัน : ใจเธอเด็ดเดี่ยวมากจริง ๆ ค่ะ

“รู้ใช่ไหมว่าจะเข้าไปในนั้นต้องเจอกับอะไร? สู้อีกคนแล้วกลับมาห้องมาให้ได้ เพราะนี่คือคำสั่งของพี่ พี่เดาไม่ออกว่าคลาร่าจะส่งใครมา แล้วพี่ก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่าเฟอร์จะเล่นอะไร เพราะฉะนั้น ใช้ความจริงใจและพูดกับเฟอร์ให้เขาเลือกอีกทีมออกไปให้ได้ ... เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม?” พิชญ์มองหน้าหญิงสาว หล่อนพยักหน้า

_________________________

ณ ห้องตัดสิน เฟอร์นั่งรออยู่บนเก้าอี้หมุนสีดำฉลุลายราคาแพง ด้านข้างมีโต๊ะกลมที่ทำด้วยกระจกซึ่งด้านบนมีแฟ้มสีดำสองเล่มวางอยู่ แฟ้มแรกเป็นคนรัน ทีมพิชญื ส่วนแฟ้มที่สองเป็นแฟ้มของวีนัสจากทีมคลาร่า

วีนัส : อารมณ์ตอนนั้นถามว่ากลัวไหม? ก็กลัวนะ แต่เราต้องสู้อ่ะพี่ ม่ว่าอีกคนจะเป็นใคร เราต้องบลัฟให้ได้อ่ะ (หัวเราะ)

รัน : คือรู้อยู่แล้วว่าพี่พิชญ์ต้องส่งมาที่นี่แน่ ๆ ก็เราทำได้ไม่ดีจริง ๆ

เมนเทอร์คลาร่า : วีนัสต้องกลับมา ... คลาร่าเชื่อแบบนั้นค่ะ

ประตูโอ๊คสีน้ำตาลเปิดออกทั้งสองด้าน รันและวีนัสเดินตามพรมสีดำมาจนหยุดอยู่ตรงหน้าเมนเทอร์เฟอร์

“สวัสดีค่ะ” ไม่รอให้อีกฝ่ายพูด ทั้งสองสาวยกมือไหว้กรรมการตรงหน้า หล่อนพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะโปรยยิ้มมาให้

“พี่ไม่แปลกใจที่เห็นรันอยู่ในห้องนี้นะคะ” หล่อนมองหญิงสาวที่พยักหน้าตอบก่อนจะปรายตาไปมองอีกคน “แต่พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมคลาร่าถึงส่งน้องมาที่นี่? Why you mentor send you here now?” เฟอร์ยู่ปาก เอียงคอถามวีนัสกลับไป

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ พยายามสะกดอารมณ์ความกลัวตรงหน้าก่อนจะพูดออกไป “ความจริงวีก็ไม่อยากเข้ามาในห้องนี้ตั้งแต่สัปดาห์แรกหรอกค่ะ ในเมื่อวีเข้ามาในห้องนี้แล้วไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่วีก็อยากมีโอกาสกลับออกไปค่ะ แคมเปญนี้วีคิดว่าทำได้ดีแล้ว ณ ตอนนั้น แต่พอได้รับคำติมาวีก็รู้ว่ามันยังไม่ดีที่สุด และวีก็รู้ว่าตัวเองควรปรับปรุง วีมั่นใจว่าวีจะทำได้ดีกว่านี้ในสัปดาห์หน้า หวังว่าพี่เฟอร์คงจะให้โอกาสวีนะคะ และพี่เฟอร์จะไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ เพราะวีจะทำให้พี่เฟอร์ได้เห็นว่าวีพูดแล้วทำได้จริง แต่ถ้าพี่เฟอร์เลือกให้วีออกไปเพราะวีเก่ง วีก็ขอบคุณนะคะ ที่อย่างน้อยพี่เฟอร์ก็ยังเห็นความสามารถของวี ตอนนี้มันขึ้นอยู่กับพี่เฟอร์แล้วค่ะว่าจะเชื่อและให้โอกาสวีหรือเปล่า แต่วีเชื่อนะคะว่าพี่เฟอร์มีความคิดและแฟร์พอที่จะตัดสินใจเลือกค่ะ” หญิงสาวพูดออกไปด้วยความจริงใจและเข้มแข็ง ถึงแม้ว่าลึกๆแล้วเธอจะแอบกลัวว่าตัวเองจะไม่ได้กลับออกไปก็ตามที

“ถ้าแบบนั้นแสดงว่าคลาร่าก็ต้องเตรียมใจไว้แล้วส่วนหนึ่งว่าน้องอาจจะไม่มีโอกาสกลับออกไป คลาร่ารู้กฏข้อนี้ดีค่ะ”เฟอร์ยู่ปากอีกครั้ง หล่อนพยักหน้าในคำตอบที่เธอได้รับจากอีกฝ่าย ถ้าเธอตาไม่ฝาด เหมือนตอนนั้นเธอจะเห็นน้ำตาที่คลออยู่บนดวงตาคู่กลมของวีนัส หล่อนยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันมาทางรันอีกครั้ง “แล้วน้องล่ะคะ ทำไมพี่ถึงต้อง keep น้องไว้ต่อ”

“หนูคิดว่าศักยภาพของหนูยังมีอะไรที่สามารถช่วยทีมได้ค่ะ แคมเปญแรกหนูยอมรับว่าเป็นแคมเปญที่กดดันหนูมาก แต่สิ่งที่พี่เห็นในตัวหนูคือความพยายาม หนูพยายามให้สิ่งที่หนูทำออกมาดีมาสุด ถึงแม้ว่ามันยังไม่สุด แต่พี่เฟอร์ก็เห็นว่าหนูพยายามจริง ๆ”

“ขอโทษด้วยนะคะ พี่ยังไม่เห็น ... และก็ไม่เคยเห็นด้วย” หล่อนพูดก่อนจะวางยูนิคบุ๊คทั้งสองลงและมองหน้าของพวกหล่อนสลับกัน

“วีนัส ในรูปชอตเดี่ยวน้องทำดีมาตั้งแต่รูปแรก พอมาถึงรูปชอตที่สามดันพังซะได้ พี่ไม่เข้าใจว่าน้องจะใส่ความ innocent อะไรมากมาย และอีกอย่างทีมน้องเป็นทีมเดียวที่เหมือนนั่งรถมาคนละคัน น้องไม่ได้มาด้วยกัน ต่างคนต่างมา พี่ว่าน้องต้องบอกเมนเทอร์ตัวเองให้พยายามถีบตัวเองมากกว่านี้ พี่เห็นเด็กในทีมบางคนของคลาร่ายังจะดูมีจุดสนใจมากกว่าตัวเมนเทอร์เองเลย ส่วนรัน เธอพังตั้งแต่รูปแรก คือท่าน้องอนุบาลโดเรมีมาก ดีที่หน้าน้องได้สวยแค่นั้น นอกนั้นคนดูคงเห็นว่าน้องเป็นยังไง แล้วก็ ....”

“แต่หนูคิดว่าหนูทำได้ดีกว่าวีนัส แคมเปญหน้าหนูสัญญาว่าจะไม่กลับมาเหยียบห้องดำอีกเป็นครั้งที่สอง” รันรีบหาช่องว่างเพื่อใช้โอกาสที่มีในการขอร้องเมนเทอร์เฟอร์ที่หยิบยูนิคบุ๊คทั้งสองเล่มมาพิจารณา หล่อนวางมันลงหนึ่งเล่มก่อนจะมองหน้าคนตรงหน้าอีกครั้ง

“กลับบ้านไปกินนมนอนนะหนูน้อย ... น้องยังไม่ใช่เดอะยูนิคของที่นี่ เชิญค่ะ” เฟอร์ส่งยูนิคบุ๊คให้หญิงสาวที่ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้

รัน คือผู้ที่ต้องออกจากเกมเป็นคนแรก!

_________________________

บรรยากาศภายในโถงรับแขกพิเศษที่อยู่ใจกลางระหว่างเมนเทอร์เฮาส์ทั้งสามหลัง เมนเทอร์คลาร่าพร้อมลูกทีมอีกสี่คนนั่งอยู่ทางด้านซ้ายของโซฟาสีครีม ลูกทีมของเมนเทอร์เฟอร์นั่งรอการตัดสินอยู่ตรงโซฟาตัวกลาง ส่วนเมนเทอร์พิชญ์และลูกทีมที่เหลือนั่งอยู่ทางฝั่งขวา

ประตูห้องตัดสินเลื่อนออกพร้อมกับวีนัส ลูกทีมของคลาร่าที่เดินออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและดีใจ เพื่อน ๆ รีบวิ่งเข้าไปกอดต้อนรับการกลับมาอีกครั้งของหญิงสาว

เมนเทอร์คลาร่า : บอกแล้วว่าพี่เฟอร์ไม่เอาวีนัสออกแน่ ๆ ค่ะ พี่เฟอร์ฉลาดพอค่ะ

มาริน : จิตใจห่อเหี่ยวมากเลยพี่ คนที่เดินมาไม่ใช่รัน

เชียร์ : พี่เฟอร์น่าจะให้โอกาสรันมาสู้อีกครั้งหนึ่ง เสียดายที่ตัดสินใจอะไรแบบนั้น ...

ไม่นานนัก เฟอร์เดินตามออกมาจากห้องตัดสิน เธอส่งยิ้มให้คลาร่าก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าพิชญ์

“So Sorry นะคะที่ต้องเลือกน้องรันออกจากเกม ความต่างของวีนัสกับรันมันเห็นได้ชัดจนเกินไป เฟอร์คิดว่ามันไม่ยากถ้าจะตัดใครออกไป”

“น้องเลยเลือกตัดเด็กที่เดินตามความฝันของตัวออกแบบนี้หรอคะ?” พิชญ์ถามสีหน้าเรียบเฉย คลาร่าได้แต่นั่งมองห่าง ๆ

“ทุกคนมาตามฝันของตัวเองทั้งนั้นค่ะพี่พิชญ์ ถ้าให้เปรียบ รันก็เหมือนไส้ติ่งสำหรับทีมพี่ ในขณะที่วีนัสเป็นปอดให้กับอีกทีม ....”

เมนเทอร์เฟอร์ : ใจจริงก็อยากเก็บรันเอาไว้ถ่วงทีมพิชญ์นะ แต่เฟอร์แฟร์พอค่ะ รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร

“เฟอร์ตัดสิ่งที่ไร้ประโยชน์ออกไปจากทีมพี่ หวังว่าวีคหน้า เราคงได้แข่งขันกันอีก ... เฟอร์หมายถึง แข่งกันสามทีม ไม่ใช่สองทีมน่ะค่ะ” เฟอร์ยิ้มมุมปากก่อนจะเรียกเด็ก ๆ ในทีมกลับเข้าห้องของตัวเอง คลาร่าเองก็แยกย้าย เหลือเพียงพิชญ์ที่นั่งกอดอกอยู่ตรงนั้น

“พี่พิชญ์คะ ...” มารินมองหน้าพี่พิชญ์ เธออยากจะปลอบใจเมนเทอร์สาวที่ตอนนี้เหลือสมาชิกเพียงสี่คนเท่านั้น

“ถ้ารอบหน้ายังแพ้อยู่ ฉันจะส่งพวกเธอไปให้หมด!” พิชญ์มองหน้าของลูกทีมก่อนจะลุกเดินเข้าไปในเมนเทอร์เฮาส์ ปล่อยให้ทั้งสี่นั่งมองหน้ากันพลางยิ้มเจื่อน ๆ

เมนเทอร์เฟอร์ : Bye Bye (โบกมือ)

WEEK 1 : PHOTOSHOOT & GROUPSHOT

รัน #TeamPitch
Eliminate
เหลือ 14 คน

_________________________

จบเกม ท่ามกลางสงครามเล็ก ๆ ที่เริ่มก่อตัว
คืออยากตัดวีนัส แต่รันแย่จริง ต้องส่งนางไปก่อน
เจอกันพรุ่งนี้กับมาสเตอร์คลาส
See ya