คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทเรียนที่ 7 เรื่องเข้าใจผิด
BATTLE ROYALE THAILAND
เกมหฤโหด
บทเรียนที่ 7 เรื่องเข้าใจผิด
---------------------------------------------------
เรื่องเกิดขึ้นที่โรงเรียนประถมศึกษาแห่งหนึ่งในตัวเมืองจังหวัดพระนครศรีอยุธยา มันเริ่มต้นขึ้นในเวลาพักเที่ยงของเด็กประถมหนึ่ง เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบคนหนึ่งอยู่ในสภาพที่ช่วงล่างเลอะฝุ่นในสนามเด็กเล่น ในมือของเธอยังคงกำตุ๊กตากระต่ายที่เธอให้ชื่อมันว่า ‘โรส’ กระดุมซึ่งเปรียบเสมือนดวงตาของกระต่ายหลุดกระเด็นออกมาตรงหน้าตักของเด็กหญิงที่เอาแต่ร้องไห้ ถัดไปไม่ไกลนัก เด็กชายอีกคนเอาแต่หัวเราะชอบใจที่เห็นเพื่อนร่วมห้องร้องไห้ฟูมฟาย ซึ่งสำหรับเขาแล้วมันดูเป็นเรื่องตลกขบขันอย่างมาก เสียงร้องของเธอทำให้เด็กหญิงที่หน้าตาละม้ายคล้ายกันถึงกับต้องวิ่งแจ้นออกมาจากห้องเรียนในขณะที่เธอและเพื่อนกำลังวาดรูปกันอยู่ ภาพตรงหน้าของเธอคือพี่สาวกำลังถูกเพื่อนชายรังแกจนล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น ไม่รอช้า เธอวิ่งเข้าไปหาก่อนจะผลักร่างของเขาล้มลงไปกองกับพื้น
“แกทำอะไรพี่สาวฉัน!” เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบยืนชี้หน้าเด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ
“ยัยแฝดปีศาจ!” เด็กชายตาลุกวาวส่งเสียงร้องอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นว่าอีกคนตรงหน้าทำท่าโกรธจัด
“พี่เกต” เด็กสาวเปรยก่อนจะรีบพยุงผู้เป็นพี่ขึ้นจากดินมอมแมม จากที่สังเกตด้วยตา พี่สาวไม่ได้เป็นอะไรมาก
“แค่ล้มน่ะ ไม่มีอะไร” พี่สาวพูดเบา ๆ หากแต่สะอึกสะอื้น
“ดูก็รู้ว่าใครทำ แกสินะไอ้เหยิน!” เด็กสาวไม่ยอมแพ้ ยังไงซะเธอต้องเอาเรื่องผู้ชายที่ชอบรังแกคนอื่นให้ได้
“เก่งจริงก็เข้ามาสิยัยแฝดปีศาจ” เขาแลบลิ้นอย่างชอบใจพร้อมกับวิ่งหนีแก้วที่ตามมาติด ๆ อย่างสนุกสนาน
แก้วและเกตคือพี่น้องฝาแฝดที่เรียกได้ว่าตัวแทบจะติดกัน เกตเกิดก่อนแก้วได้ประมาณสองนาทีจึงนับว่าเธอเป็นพี่สาวของแก้ว เกตเป็นพวกอ่อนโยนไม่ค่อยทำร้ายใคร จึงมักตกเป็นเป้าหมายของเด็กเกเรในห้องเรียนเสมอ ๆ ในขณะที่แก้วเป็นคนที่ฉะฉานและไม่ยอมใคร เธอเกลียดการเอาเปรียบและไม่ชอบที่พี่สาวต้องโดนแกล้งบ่อย ๆ เธอมักจะออกโรงปกป้องพี่สาวทุกครั้งแม้บางทีเธอจะกลัวก็ตาม เธอคิดเสมอว่านอกจากพ่อและแม่ที่เธอรักมาก ก็มีเพียงแค่เกตเพียงคนเดียว เธอสองคนดูแลกันและกันเรื่อยมาจนกระทั่งขึ้น ปวช. ปีที่ 1 นั่นทำให้แก้วและเกตได้เจอกับบอย เพื่อนร่วมห้อง จนเด็กหนุ่มคนนั้นปลื้มในความสามารถหลายด้านของแก้วและเกต แต่จะโอนเอนไปทางน้องสาวมากกว่า เขาทำทุกอย่างเพื่อแก้วอย่างเต็มใจจนแก้วเองมารู้ที่หลังว่าบอยคือเด็กคนที่ชอบแกล้งพี่สาวของตนตั้งแต่มัธยม ไอ้เหยินที่แก้วให้คำนิยามกับเด็กคนนั้น แท้จริงคือบอยที่คอยตามแก้วดุจดั่งเงาตามตัวมาตลอดการศึกษาในเทอมนี้ ถึงแม้จะรู้ความจริงแต่เด็กสาวก็ไม่ได้รังเกียจเขา คงเป็นเพราะเขาเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเยอะ จากเด็กจอมเกเรประจำห้องกลายเป็นเด็กที่หัวไวและเรียนดี แต่ถึงกระนั้นแก้วเองก็มองเขาเป็นเพียงเพื่อนสนิทมากคนหนึ่งเท่านั้นเอง
ตั้งแต่พวกเธอทั้งคู่รวมไปถึงเพื่อน ๆ ห้อง 4C ถูกจับมาเล่นเกมหฤโหดนี้ หลังจากที่ทั้งสองออกมานอกโรงเรียน เธอยังไม่เจอวี่แววของบอยเลย สองพี่น้องเลือกที่จะเดินออกมาทางประตูหน้าโรงเรียนไปทางทิศใต้ของแผนที่เพื่อตรงไปยังประภาคารของเกาะ พวกเธอคิดจะซ่อนตัวอยู่ที่นั่นจนกว่าจะจบเกม แต่ไม่ยักกะรู้ว่าก่อนจะถึงประภาคารต้องผ่านป่ามะพร้าวที่ไม่รู้จะทอดยาวไปถึงไหน และในเวลานี้ พวกเธอยังคงติดอยู่ในป่ามะพร้าวซึ่งเปรียบเสมือนเขาวงกตที่ปิดทางเข้าออก อีกทั้งยังเป็นเวลาเกือบตีสี่กว่าแล้ว ฟ้าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสว่างแต่อย่างใด มันยังคงมืดอยู่เช่นนั้น
ราวกับว่ามันจะไม่ส่องแสงสว่างอีกเลย .....
“แก้วว่าพวกเราจะรอดออกไปจากที่นี่ไหม?” นี่คือบทสนทนาแรกของเกตในรอบยี่สิบนาทีที่ผ่านมา ตั้งแต่เริ่มก่อกองไฟ เธอนั่งรับไออุ่นอย่างเงียบ ๆ มาตลอด กระเป๋าของทั้งสองยังคงพิงอยู่ใต้ต้นมะพร้าวไม่ห่างกับพวกหล่อนมากนัก
“พวกเราต้องรอดสิพี่เกต ถึงไม่รอดจริง ๆ อย่างน้อยพวกเราก็ได้ตายด้วยกันนะ” ผู้เป็นน้องพูดก่อนที่จะเขยิบเข้ามาใกล้พี่สาวของตนมากยิ่งขึ้น หล่อนจับมือของพี่สาวพร้อมกับบีบมันให้แน่นขึ้น เธอสัมผัสได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านอยู่รอบฝ่ามือของผู้เป็นพี่ เธอคงกำลังกลัวมากสินะ
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเราจะไม่ทิ้งกันใช่ไหมแก้ว” หล่อนเริ่มเสียงสั่น แต่พยายามกดเสียงนั้นไว้ไม่ให้ผู้เป็นน้องสังเกตเห็น
“เราจะอยู่ด้วยกัน ถ้าตาย เราจะตายด้วยกัน แก้วสัญญา” เธอพยายามฝืนยิ้มและลูบมือของพี่สาวอย่างอ่อนโยน ในช่วงเวลานี้เธอเองก็กลัวมากเช่นกัน แต่ในเมื่อพี่สาวอ่อนแอและขี้กลัวไปแล้วคนหนึ่ง เธอจึงต้องพยายามเข้มแข็งเอาไว้ ไม่อย่างนั้นพี่สาวจะยิ่งใจเสียเข้าไปใหญ่
ตั้งแต่เริ่มเกม พวกเธอทั้งสองยังไม่เจอเพื่อนคนไหนเลยสักคนแม้กระทั่งบอยเอง บอกตามตรงว่าเธอระแวงเพื่อน ๆ ทุกคน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะมีคนถูกฆ่าไปบ้างหรือยัง แต่ที่แน่ ๆ เธอต้องปกป้องพี่สาวของเธอให้สุดชีวิต เท่าที่เด็กสาวตัวเล็ก ๆ จะทำได้
สวบ!
บางอย่างดังขึ้นในความมืดมิดเบื้องหน้าคนทั้งสอง นัยน์ตาสีดำขลับจ้องมองกันและกันก่อนที่จะยืนขึ้นเพื่อมองหาบางอย่างที่เคลื่อนไหวในเงามืด
“สะ...เสียง!” เกตเริ่มหวาดกลัว เธอกำมือของน้องเอาไว้แน่นจนแก้วรู้สึกเจ็บเล็กน้อย
พี่สาวจอมขี้กลัวเดินมาขนาบข้างน้องสาวด้วยอาการตัวสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อกาฬซึ่งไม่ได้เกิดจากความร้อนของบรรยากาศโดยรอบที่หนาวเย็น หากแต่เป็นความกลัวที่เริ่มเข้ามากัดกินจิตใจของเด็กสาวอย่างเกต ผู้เป็นน้องถึงกับจับมือของพี่สาวเอาไว้แน่น อย่างน้อยเกตก็จะรู้สึกปลอดภัยที่มีแก้วอยู่ด้วยในสถานการณ์ที่เลวร้ายและน่าสยดสยองเช่นนี้
ท่ามกลางความสงสัยระคนกับความตื่นกลัว จู่ ๆ บางอย่างที่เธอสงสัยกลับพุ่งตรงมาจากจุดเกิดเสียงนั้นจนพวกเธอตั้งตัวแทบไม่ทัน
ฟิ้ว!
ฉึบ!
เสียงสองเสียงเกิดขึ้นแทบจะพร้อมกับ วัตถุประหลาดส่องแสงวาววับพุ่งตรงออกมาจากความมืดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเฉือนเข้าที่แขนของเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายและปักลงบนโคนมะพร้าวต้นหนึ่ง เกตถึงกับเข่าอ่อนเมื่อเห็นว่าวัตถุที่ว่านั้นเฉียดเข้าที่เนื้อบางบริเวณต้นแขนจนเสื้อนักเรียนฉีกขาดเผยให้เห็นบาดแผลและรอยเลือดที่ซึมออกมา
“พี่เกต!!” แก้วอุทานลั่น แต่ถึงกระนั้น เจ้าของอาวุธปริศนาไม่มีเวลาให้เหยื่อได้ตกใจมากไปกว่านี้ เธอพุ่งตรงออกมาจากความมืดและกระโจนเข้าหาแก้วอย่างรวดเร็วจนทั้งคู่กลิ้งไปนอนแผ่บนพื้นดินจนฝุ่นตลบ
แสงจากกองไฟสาดเข้าที่ใบหน้าสวยของเด็กสาวร่วมห้องผู้มาเยือนคนใหม่ แก้วและเกตเห็นใบหน้าสวยได้รูปนั้นอย่างชัดเจน ใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าซึ่งอัดแน่นไปด้วยความบ้าคลั่งในการฆ่าคนตรงหน้า คนที่เธอเคยเรียกว่า เพื่อน!
“พลอย!?” แก้วอุทาน เธอไม่คิดว่าคนที่จะเข้ามาจู่โจมในเวลารุ่งสางแบบนี้คือเพื่อนสาวหมายเลขหนึ่ง ซึ่งเป็นเด็กที่ดูไม่น่าจะมีพิษมีภัยอะไรมากที่สุดในห้อง
พลอยเป็นเด็กสาวในห้องเรียนที่แทบจะไม่มีบทบาทอะไรมากมายนัก เธอไม่ใช่เด็กเรียนดี เธอไม่ใช่เด็กกิจกรรม ทำให้เธอไม่เป็นที่สนใจของเพื่อนร่วมห้องเท่าไรนัก จะมีก็แต่วิวที่ดูจากสนิทกับพลอยมากที่สุด เธอเป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูด ชอบเก็บงำความรู้สึกไว้คนเดียวจนดูเหมือนเป็นเด็กเก็บกดในบางเวลา และตอนนี้ เด็กสาวผู้ไม่เคยมีปากเสียงกับใครกำลังง้างมีดสั้นเล่มที่สองออกมาจากชายกระโปรงเพื่อตรงไปยังคองามระหงส์ของแก้ว
“หยุดเดี๋ยวนะพลอย! เธอเป็นบ้าไปแล้วหรือไง!” แก้วรับมีดนั้นไว้ได้ทัน เกิดการต่อสู้ขึ้นระหว่างแก้วและพลอย เด็กสาวใบหน้ารื้นน้ำตาคร่อมร่างของแฝดคนน้องเอาไว้ พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูราวกับคนโรคจิต
“ฉันต้องรอดออกไปจากที่นี่ ต่อให้ต้องฆ่าอีกสักกี่คน ฉันก็จะต้องทำ .... ฮ่า .. ฮ่าๆๆๆ” พลอยระเบิดหัวเราะออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะตั้งท่าปักมีดลงบนคองามของเด็กสาวร่วมห้อง แก้วพยายามฝืนมันเอาไว้อย่างเต็มที่ด้วยพละกำลังที่มีอยู่ทั้งหมด ไม่อย่างนั้นเธอได้ตกเป็นเหยื่อของคนสติแตกตรงหน้าไปแล้วแน่ ๆ
เด็กสาวต้านมีดสั้นในมือไว้สักพักจนเริ่มจะล้า เกตที่หกล้มอยู่ข้าง ๆ พยายามจะช่วยน้องสาว แต่ตอนนี้เธอเจ็บแขนไปหมดจนไม่อยากจะขยับตัวไปไหน เธอต้องคิดหาวิธีที่จะช่วยน้องให้ได้ก่อนที่มีดสั้นอีกเล่มในมือของพลอยจะไปอยู่ที่คอของแก้วแทน ท่ามกลางความตกใจสุดขีด สายตาที่เต็มไปด้วยน้ำใส ๆ เหลือบไปเห็นกองไฟกำลังโชติช่วง ภายในกองไฟยังมีท่อนไม้สองสามท่อนที่ยังไม่ลามจนติดไฟดีนัก ยังพอมีจุดที่สามารถจับมันได้โดยไม่ต้องโดนความร้อนจากเปลวไฟ สมองสั่งการให้เธอหยิบมันมา เกตไม่รอช้า เธอรีบคลานไปยังท่อนไม้นั้นพร้อมกับจับมันให้แน่นมือ เธอค่อย ๆ เดินตรงไปหาร่างของพลอยที่พยายามยื้อแย่งมีดกับแก้วอย่างสุดชีวิต มือไม้ของเกตสั่นไปหมด แต่ถึงยังไง เธอต้องทำ ... ถ้าไม่ทำ น้องเธอต้องตายแน่!
ถึงเวลาที่เธอจะได้ทำหน้าที่ของพี่สาวเสียที!
พลั่ก!!
ท่อนไม้ติดไฟถูกฟาดลงบนท้ายทอยของพลอยอย่างแรงจนร่างนั้นหงายลงบนพื้น ดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวดจากการกระแทกอย่างรุนแรงเมื่อครู่ เลือดซึมออกมาจากท้ายทอย แต่ตอนนี้เกตไม่ได้สนใจอะไรอีกต่อไป เธอรีบวิ่งเข้าไปพยุงน้องสาวที่กำลังหอบด้วยความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้เมื่อครู่
“แก้วเป็นยังไงบ้าง!” เกตวิ่งเข้ามาประคองพี่สาว เธอพยักหน้าเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าเธอสบายดี สายตาเหลือบไปจ้องร่างของพลอยที่ดิ้นด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังไปทั่ว
เด็กสาวกัดฟันกรอดเมื่อเห็นแขนขวาของพี่มีรอยแผลจากคมมีดเมื่อครู่ หล่อนรีบประคองตัวเองก่อนจะวิ่งไปยังกระเป๋าของตนและหยิบอาวุธออกมา เธอกำมันแน่นพร้อมกับเดินมายังร่างของพลอยที่กำลังทุรนทุรายอยู่
“อย่านะแก้ว!” ผู้เป็นพี่ปรามเด็กสาว เธอรู้ว่าน้องสาวของตนกำลังจะทำอะไร
“แกทำร้ายพวกเรา .... แกทำร้ายพวกเราก่อน!” สิ้นเสียงของแก้ว เท้าขวาของเธอเหยียบเข้าที่หน้าอกของพลอยเพื่อไม่ให้เหยื่อได้หนีไปไหน ใบหน้าของหล่อนเหยเกอย่างเจ็บปวด แก้วไม่รอช้า รีบง้างอาวุธในมือขึ้นแหวกอากาศก่อนที่จะหวดลงมาสุดแรง และเป้ามายของอาวุธชิ้นนี้ คือโหนกหน้าผากของเพื่อนสาวร่วมห้อง
ฉัวะ!
คมขวานถูกจามลงบนหน้าผากของพลอยราวกับผ่าฟืน ปากอ้าค้างแต่ไม่ได้แหกปากร้องอย่างเมื่อครู่ ลิ่มเลือดไหลออกมาจากบาดแผลบนหน้าผากทันทีที่ขวานถูกกระชากออกมาก่อนจะจามลงไปรอบที่สอง คราวนี้เลือดและมันสมองส่วนหนึ่งกระเซ็นติดเสื้อของแก้ว เมื่อมีครั้งที่สอง ครั้งที่สามก็เกิดขึ้น ตามมาด้วยครั้งที่สี่ จนกระทั่งครั้งที่หก หน้าของพลอยแยกออกจากกัน ลูกตาทั้งสองกลิ้งไปคนละทิศละทาง ฟันที่เคยเรียงสวยบุ๋มเข้าในช่องปากจนนับซี่ไม่ได้ พูดง่าย ๆ ว่าไม่เหลือเคล้าของความเป็นโครงหน้ามนุษย์อยู่เลยแม้แต่น้อย
เด็กสาววางขวานลงก่อนจะทรุดไปนั่งที่พื้น เสียงร้องไห้ของพี่สาวคือเสียงแรกที่เธอได้ยิน หล่อนมองหน้าผู้เป็นพี่ก่อนจะเข้าไปกอดร่างที่กำลังหวาดกลัวเอาไว้แน่น
“แก้ว!....เธอทำอะไร เธอฆ่าคน!!” เกตร้องไห้หนักกว่าเดิม
“มันมาทำร้ายพวกเราก่อน พวกเราต้องป้องกันตัวนะพี่เกต พวกเราต้องเอาตัวรอดจากคนพวกนี้ ถ้าแก้วไม่ทำ พลอยต้องทำร้ายพวกเราแน่ ๆ” เกตกอดน้องสาวตอบทันทีที่ได้ยินคำพูดของแก้ว เธอเข้าใจว่าน้องแค่อยากปกป้องพวกเราให้อยู่รอดไปจนครบสามวัน
แต่ไม่นึกว่าแก้วจะลงมือฆ่าคนตายขนาดนี้ .....
ตุ่บ!
เสียงบางอย่างคล้ายกระเป๋าร่วงลงพื้นด้านหลังของฝาแฝด พวกหล่อนหันหน้าไปตามต้นเสียงก่อนจะพบกับเด็กสาวอีกคนที่มีใบหน้าตกใจสุดขีด หญิงสาวชี้ไปยังร่างของศพที่นอนแผ่อยู่บนพื้นพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างทั้งน้ำตา
“พวกเธอฆ่าพลอย .... พวกเธอเป็นฆาตกร!!!!”
รายงานผล BATTLE ROYALE THAILAND
-หญิงหมายเลข #1 พลอย-
เสียชีวิต
เหลือผู้เล่น 36 คน
TO BE CONTINUED….
เสียชีวิตไปแล้วอีก 1 สาวหน้าหวานที่สติหลุด
Skill ของสองพี่น้องทำให้เพื่อนสาวที่บังเอิญเห็นเหตุการณ์เข้าใจผิดกันแล้ว
ตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกที่เหลือบ้าง คอมเม้นก่อนเลย ^/\^
ความคิดเห็น