คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : LOVE NEEDING - 8
TITLE :: LOVE NEEDING - 8
COUPLE :: BumHyuk , KangTeuk
STORY BY :: Tachibazaki
===================================
คังอินไม่รอให้ีอีทึกร้องไห้จนเหนื่อยก็พยามบังคับให้ร่างบางลุกขึ้นเพื่อจะพาเข้าไปในห้อง
ขืนนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ตลอดคงไม่ไหว น้องๆคนอื่นไม่เป็นอันได้ทำอะไรพอดี
แต่ดึงก็แล้ว ฉุดก็แล้ว ขอร้องให้ลุกดีๆก็ไม่ยอมลุก คนตัวใหญ่กว่าจึงตัดสินใจอุ้มอีกคนขึ้นพาดบ่าไปซะอย่างงั้น ถึงแม้ร่างบางจะดิ้นจะทุบเท่าไหร่ คังอินก็ไม่ใส่ใจ คงเพราะอีทึกร้องไห้จนเหนื่อยแล้วจึงไม่มีเรี่ยวแรงมาทำร้ายร่างกายเพื่อนรักให้เจ็บได้เท่าที่ควรจะเป็น
"ขอโทษทุกคนด้วยนะ" คังอินทิ้งท้ายไว้เท่ัานั้นแล้วแบกอีทึกที่ตอนนี้เลิกดิ้นแล้วเข้าไปในห้อง
มันใช่เรื่องที่แกจะมาขอโทษมั๊ย ฮีชอลคิดในใจ
ปกติไล่เตะไล่ด่า โวยวายหาเรื่องน้องๆคนอื่นสารพัด
ทีอย่างงี้ล่่ะทำเป็นสวมบทพระเอกเชียว!!!
ความจริงแล้วเค้าก็พอมองออกอยู่บ้างว่าอีทึกอาจจะแอบชอบฮยอกแจอยู่ ดูจากท่าทางเป็นห่วงเป็นใยเกินพี่เกินน้องทั่วไปนั่นแล้วมันชวนให้คิด แต่เพราะอยู่ดีๆทงเฮก็มาป่าวประกาศว่าตัวเองเป็นแฟนกับฮยอกแจ ฮีชอลจึงตัดประเด็นเรื่องอีทึกออกไปแล้วก็เริ่มไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก อีกอย่างถึงอีทึกจะชอบฮยอกแจจริงๆก็คงไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังมีคังอินคอยปลอบใจ
แต่....
ไอ้คู่นี้ก็น่าสงสัย
เพื่อนรัก รักเพื่อน เคยเห็นในหนังบ่อยๆ จะว่าไปอาการไอ้คังอินมันก็ใกล้เคียง
แต่นั่นก็ยังไม่ใช่เรื่องที่ฮีชอลสนใจที่สุด
แล้วประเด็นหลักของฮีชอลคืออะไร?
ก็คงไม่พ้นไอ้เด็กที่นั่งอ้ำอึ้งไปไม่เป็นอยู่แถวนี้
เป็นไงล่ะ ดันไปชอบคนเสน่ห์แรงเข้า
แล้วดูแต่ละคน รุกหนักๆ หมัดหน่วงๆ ทั้งนั้น
การที่อีทึกบอกชอบฮยอกแจจะทำให้คิบอมมีสติคิดทำอะไรให้มันดีกว่านี้หรือเปล่า
หรือถ้าคิบอมยื่นมือเข้าไปเกี่ยวด้วยอีกคนเรื่องมันจะแย่กว่าเดิมไหม
แล้วฮยอกแจจะรับไหวหรือ?
ความจริงแล้วเค้าเองเคยคิดอยากจะจูงมือคิบอมไปหาฮยอกแจแล้วให้มันพูดความในใจใส่กันให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
แต่ก็ติดที่ฮยอกแจ...
เพราะใช่ว่าความอ่อนโยนที่ฮยอกแจมีให้คิบอม คนอื่นจะไม่ได้รับซะเมื่อไหร่
เพียงแต่น้องชายเค้าเรียกร้องความอ่อนโยนนี้มากกว่าคนอื่นก็เท่านั้นเอง
จนแล้วจนรอดฮีชอลก็ยังไม่แน่ใจซักทีว่าฮยอกแจคิดยังไง
ทีนี้แล้วไอ้รักสี่เศร้าห้าเศร้านี่มันจะเป็นยังไงต่อไป
ฮีชอลคิดจนปวดหัวก็ยังคิดไม่ออก
....................................................
เมื่อคังอินพาอีทึกเข้าไปในห้อง คนที่เหลือก็ไม่พูดอะไรกันมาก เพียงแต่เริ่มเก็บข้าวเก็บของแล้วทยอยเข้าห้องใครห้องมัน
ก็ใครมันจะไปมีอารมณ์สนุกต่อ
แค่เห็นหน้าฮยอกแจที่ยังมีคราบน้ำตาอยู่บนใบหน้านั่งใบ้รับประทานอยู่บนโซฟา ความสุขที่สะสมมามันก็เหือดหายไปหมดแล้ว
"ฮยอกแจ" ทงเฮลงไปนั่งข้างๆเอามือแตะที่บ่าเบาๆ
"ทงเฮ"
"..................."
"วันนี้ชั้นขอนอนคนเดียวได้ไหม ชั้นอยากอยู่คนเดียว"
ทงเฮพยักหน้าเข้าใจแล้วพาฮยอกแจไปส่งที่ห้องโดยไม่เปิดปากพูดอะไรซักคำเพราะรู้ว่าตอนนี้ฮยอกแจคงยังไม่อยากคุยกับใคร
"อาบน้ำหรือยัง"
ส่ายหน้า
"จะอาบไหม"
ส่ายหน้า
"งั้นก็นอนเลย แล้วอย่าให้รู้นะว่านอนไม่หลับ ไม่งั้นน่าดู" ทงเฮบอกพร้อมกับขยี้หัวอีกคนจนยุ่งไปหมด
ถ้าเป็นปกติแล้วฮยอกแจคงลุกขึ้นมาโวยวายแล้วพยายามเอาคืนที่โดนแกล้งแน่ๆ
แต่ฮยอกแจในตอนนี้ไม่อารมณ์จะทะเลาะหรือเถียงกับใครท้งนั้น
"ทงเฮ ขอบใจนะ" ฮยอกแจบอกด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนที่ทงเฮจะออกจากห้องไป
เมื่อนอนห้องเดิมไม่ได้ ห้องที่ทงเฮเลือกจะไปขอรบกวนคืนนี้คงไม่พ้นห้องของเพื่อนรักซองมิน
"ทงเฮ เข้ามาซิ" ซองมินเป็นคนมาเปิดประตูหลังจากที่ทงเฮเคาะประตูไปสองสามครั้ง
"ฮยอกแจเป็นยังไงบ้าง" คยูฮยอนที่อยู่ในห้องอยู่ก่อนแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง สีหน้าและน้ำเสียงไม่ได้พูดเล่นเหมือนเคย
"อืม ท่าจะแย่อยู่" คนที่เข้ามาใหม่ตอบเพียงเท่านั้นแล้วล้มลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนแรง
"ทงเฮ"
"เราว่าถึงเวลาแล้วนะ ที่ทงเฮจะเล่าให้เราฟังว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับฮยอกแจ" ซองมินมองหน้าคนที่นอนอยู่ด้วยสีหน้าจริงจัง
อีทงเฮสูดลมหายใจลึก แล้วตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้ซองมินและคยูฮยอนฟัง
"ชั้นเป็นคนคิดแผนนี้ขึ้นมาเอง เพราะฮยอกแจบอกกับชั้นว่าคนคนนั้นที่นายเล่าให้ชั้นฟังคือคิบอม แล้วพวกนายดูก็รู้อยู่แล้วใช่มั๊ยล่ะ ว่ายังไงไอ้คิบอมมันต้องชอบฮยอกแจอยู่แล้วแต่ก็เล่นตัวไปอย่างนั้น ชั้นก็เลยคิดว่าถ้าชั้นเล่นละครทำเป็นว่าชั้นกับฮยอกแจเป็นแฟนกัน เจ้านั่นคงแสดงอาการอะไรให้ชั้นมั่นใจมากกว่านี้ออกมาบ้าง หรือไม่อาจจะไม่อยากถูกชั้นแย่งฮยอกแจไปแล้วสารภาพกับฮยอกแจว่าชอบเลยก็ได้"
"สารภาพว่าชอบน่ะใช่ ไม่ใช่คิบอมนะ แต่เป็นพี่อีทึก" คยูฮยอนพูดแล้วเอามือกุมหน้าผาก จะมีเรื่องไหนยุ่งกว่านี้อีกไหม
"ก็ใช่น่ะซิ ชั้นถึงกลุ้มใจจะแย่แล้ว" ทงเฮฟุบหน้าลงไปกับหมอน
"แล้วทีนี้จะทำยังไง ชั้นสงสารก็แต่อยอกแจ เจอพี่อีทึกพูดไปแรงๆแบบนั้น เจ้านั่นต้องช็อคมากแน่ๆ" ซองมินออกความเห็น
"ขนาดชั้นยังช็อค" คยูฮยอนเสริม
"เรื่องนั้นชั้นไม่รู้หรอก แต่.... ซองมิน"
"หืม"
"ชั้นกลัว......"
"กลัวว่าตัวเองจะชอบฮยอกแจเข้าอีกคน"
พับผ่า!!!!!!!!!!!!
ซองมินกับคยูฮยอนหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย ส่วนทงเฮก็ยังคงเอาหน้าฟุบหมอนไว้อย่างนั้น
นี่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ธรรมดาแล้ว
แต่มันเป็นเรื่องใหญ่โตมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เลยต่างหาก!!!!!!!!
"ทงเฮ"
"ชั้นรู้ว่ามันไม่ดี แต่เวลาชั้นอยู่กับฮยอกแจมากๆเข้า ชั้นเลยมองหมอนั่นในมุมมองที่ต่างออกไป เมื่อก่อนชั้นคิดว่ามันเป็นเพื่อน แต่พอลองใกล้ชิดกันด้วยสถานะแบบนี้ มันก็.. ก็...."
"ห้ามใจไม่ไหว" คยูฮยอนต่อให้เสร็จสับ
ทงเฮถอนหายใจยาวอีกครั้ง
โดยมีซองมินช่วยถอนหายใจเพิ่มอีกคน
"พอเลยๆ พวกนายถอนหายใจกันถี่ๆแบบนี้เดี๋ยวก็อายุสั้นพอดี ทงเฮน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าซองมินอายุสั้นชั้นก็แย่น่ะซิ"
ซองมินหันไปมองหน้าคู่รักรุ่นน้อง
แล้วส่งสายตาไปบอกว่า... นี่ไม่ใช่เวลามาเสี่ยว!!!!
"เราไม่ได้โทษว่าทงเฮผิดหรอกนะ แต่เราอยากให้ทงเฮคิดดีๆว่าจะทำยังไงต่อไป ทงเฮอยากเป็นคู่รักกำมะลอต่อไป หรือจะเลิกกับฮยอกแจแล้วเริ่มต้นใหม่ ทำให้ฮยอกแจมาเป็นคนรักจริงๆ แต่นั่นมันก็อยู่ที่ว่าทงเฮมีความเสียสละแค่ไหนรึเปล่าด้วย....."
"เพราะทงเฮก็รู้อยู้ทั้งใจแล้วนี่ ว่าคนที่ฮยอกแจรักคือคิบอม"
ซองมินไม่ได้ใช้คำพูดเตือนสติด้วยวาจารุนแรงหรือด่าทอ
แต่การพูดแบบนี้มันเจ็บกว่านั้นยิ่งกว่าเป็นล้านๆเท่า
ทั้งที่รู้อยู่ทั้งใจแล้วว่า... คนที่ฮยอกแจรักคือคิบอมอย่างงั้นหรือ.........
............................................
..................
............................
ตีหนึ่งแล้ว
แต่ฮยอกแจยังไม่ได้นอนเลยซักนาทีเดียว
แล้วก็ไม่แม้จะพยายามหลับตาเลยด้วยซ้ำ
พี่อีทึก..ชอบเค้าอย่างงั้นหรือ มันจะเป็นไปได้ยังไง ฮยอกแจไม่เคยคิดเลยแม้แต่นิดเดียวว่าพี่อีทึกจะมาชอบคนอย่างเค้า ถึงจะทำงานด้วยกันบ่อยไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เจอกันตั้งแต่เช้าจนกระทั่งก่อนเข้านอน แต่นอกจากคำว่าพี่ชายแล้ว ฮยอกแจไม่เคยคิดเกินเลยไปกว่านั้นเลย
ความเป็นห่วงเป็นใย ความใส่ใจกับทุกเรื่องที่พี่อีทึกมีให้มันเป็นความรู้สึกแบบนี้เองหรือ...
เค้าไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด แล้วก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยที่พี่อีทึกมาบอกว่ารัก
แต่เสียใจ ที่กำลังจะทำให้คนที่ดีกับตัวเองมาตลอดต้องเจ็บปวด
มีทางไหนบ้างมั๊ย ที่จะทำให้ไม่มีใครเสียใจเลย....
พี่คังอิน.. พี่คังอินจะเป็นยังไงบ้าง..
ฮยอกแจลุกออกจากเตียงแล้วเปิดประตูห้องออกไป
จุดหมายคือห้องของพี่คังอินกับพี่อีทึก
เมื่อร่างเล็กมาถึงหน้าห้องนอนของสองคนนั้น ทั้งที่ตั้งใจจะมาดูว่าพี่คังอินกับพี่อีทึกเป็นยังไงบ้างแต่พอมาถึงแล้วกลับไม่กล้าเรียก ไม่กล้าเข้าไป รู้สึกกลัวอะไรบางอย่างอย่างบอกไม่ถูก
แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเคาะประตูเพราะความเป็นห่วงมันมีมากกว่า
"พี่คังอิน" ฮยอกแจเรียกเพียงครั้งเดียว เจ้าของชื่อก็ออกมาเปิดประตู แสดงว่าคงยังไม่ได้นอน
"เข้ามาซิ อีทึกหลับไปแล้ว"
แม้ในห้องจะมืดเพราะไฟปิดอยู่เนื่องจากพี่คังอินคงไม่อยากให้แสงไฟรบกวนการนอนของพี่อีทึก แต่ฮยอกแจก็พอจะมองเห็นกะละมังกับผ้าขนหนูที่อยู่ข้างเตียง
"พี่ได้หลับบ้างหรือยัง" ร่างเล็กหันมาถาม คังอินเพียงส่ายหน้าน้อยๆ
"แล้ว... พี่อีทึกเป็นยังไงบ้าง"
"ความจริงหลับไปนานแล้ว แต่ว่ายังเพ้ออยู่ เพิ่งเงียบไปเมื่อไม่นานนี้เอง"
"พี่ ผมขอโทษ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก มันไม่ใช่ความผิดของนายเลย"
คังอินโอบไหล่น้องแล้วตบไหล่นั้นเบาๆ จนฮยอกแจรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
แล้วน้ำตาที่แห้งไปแล้วก็ไหลออกมาอีกครั้งอย่างกลั้นไม่อยู่
"ร้องไห้ทำไม ไม่ต้องร้องหรอก อีทึกแข็งแรง เค้าไม่เป็นอะไรนานหรอก เชื่อซิ"
"แล้วพี่ทนได้เหรอ"
"........................................."
"ถึงพี่อีทึกอาจจะใช้เวลาไม่นาน แต่พี่ล่ะ พี่เจ็บปวดมานานเท่าไหร่แล้ว แล้วเมื่อไหร่พี่จะหาย" ฮยอกแจพูดไปร้องไห้ไป
"ชั้นไม่ได้เป็นอะไร"
"พี่ชอบพี่อีทึก ใช่ไหม"
"...................................."
"แล้วมีเหรอที่พี่อีทึกจะไม่บอกพี่ว่าชอบผม พี่..พ..พี่ทนได้ยังไง"
เงียบ....
เงียบไปเป็นอึดใจ กว่าคังอินที่ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวจะกลั่นกรองคำพูดออกมา
"ชั้นไม่ได้ทนหรอกนะฮยอกแจ
แต่ชั้นแค่มีความสุข ที่เห็นอีทึกมีความสุขเท่านั้นเอง"
ฮยอกแจอยากจะร้องไห้ให้ตายไปกับคำพูดของผู้ชายคนนี้เสียจริงๆ
พี่คังอิน ผู้ชายที่ไม่เคยยอมใคร แต่ก็ยอมให้พี่อีทึก
พี่คังอิน คนที่ไม่ค่อยแคร์ว่าใครจะเป็นยังไง แต่ความรู้สึกของพี่อีทึกสำคัญกว่าความรู้สึกของตัวเองเสมอ
พี่คังอิน ที่รักพี่อีทึกและยอมทำทุกอย่างให้คนคนนี้คนเดียว...
ถ้าพี่อีทึกตัดใจจากเค้าได้เร็วๆแล้วหันมามองความรักที่พี่คังอินมีให้บ้างเรื่องทุกอย่างมันคงจะดีกว่านี้
........................................................................
...............................
...............................................
วันนี้ห้องพักเอสเจคงถูกอบายมุขครอบงำ คิบอมคิดอย่างนั้นจริงๆ เพราะตอนนี้เค้าเองก็เลือกที่จะหยิบบุหรี่ที่ไม่ได้สูบมาพักใหญ่ๆแล้วขึ้นมาจุดสูบอีกครั้ง ความจริงแล้วเค้าอยากจะเป็นแบบพี่อีทึก กินเหล้าให้เมาๆไปซะจะได้พูดออกมาให้หมด
อะไรที่เก็บไว้ จะได้ระบายออกมาซะที
การที่เค้ามาทำตัวเป็นพระเอกละคร ไม่ยอมไปยุ่งกับคนที่เค้ามีเจ้าของแล้วอยู่แบบนี้มันได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา
แต่จะว่าไป ความจริงแล้วเค้าเองนี่แหละ ที่เจตนาไม่บริสุทธิ์ที่สุด
เพราะทุกครั้งที่มองหน้าฮยอกแจ เค้าก็อยากจะ...แย่ง...ร่างเล็กนั้นมาเป็นของตัวเองซะทุกครั้งไป
คนคนนั้นคงไม่รู้ตัวหรอก ว่าตัวเองทำให้ใครต้องฟุ้งซ่านเป็นบ้าเป็นบอตั้งไม่รู้เท่าไหร่
ชอบมาทำหน้าซื่อ ใจดีอ่อนโยนอยู่ได้!!!!
บางครั้งเค้าเองอยากจะเดินไปบอกให้ฮยอกแจเลิกทำนิสัยแบบนี้เสียที
แต่ก็เพราะว่าฮยอกแจเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ เค้าถึงหลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้นแบบนี้
คิบอมคิดพลางพ่นควันฟุ้งไปในอากาศ
โดยไม่ทันคิดเลยว่าจะไปสร้างมลพิษให้ใครเข้า
"หืม? คิบอมสูบบุหรีเหรอเนี่ย" กระต่ายน้อยของบ้านทำหน้าเหยเก เอามือปัดไปปัดมาในอากาศ
"ขอโทษครับ ผมนึกว่าทุกคนหลับหมดแล้ว"
"หลับที่ไหนล่ะ คยูกับทงเฮยังดื่มกันอยู่ในห้องอยู่เลย" ซองมินพูดพลางเดินเข้าไปหยิบน้ำแข็งในตู้เย็นใส่กระติกน้ำแข็งที่ถือติดมือมาด้วยจากในห้อง
ดูไปดูมาก็เหมือนภรรยาที่คอยปรณิบัติสามีขี้เหล้ายังไงยังงั้น
คิบอมแอบขำกับความคิดบ้าๆของตัวเอง
"ทงเฮอยู่ที่ห้องพี่เหรอครับ"
"อืม"
"........................."
"คิบอม"
"ครับ"
"พี่ว่าเราไปนอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงพยาบาลให้เค้าถอดเฝือกไม่ใช่เหรอ"
"พี่รู้ ?" คิบอมจำได้ว่าตัวเองไม่เคยบอกใครนอกจากพี่ฮีชอลว่าพรุ่งนี้เป็นกำหนดวันถอดเฝือก
"อืม ฮยอกแจบอก"
เอาอีกแล้ว ชื่อนี้อีกแล้ว
หลอกหลอนกันไม่เลิกเลยนะ
หมอนั่นคงไปถามหมอมาแล้วตอนพาเค้าไปโรงพยาบาลครั้งนั้น
ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีที่รู้ว่าอีกคนก็ยังสนใจเรื่องของตัวเองอยู่บ้าง
"คิบอมอยากคุยกับฮยอกแจไหม"
"ทำไมผมต้องอยากคุยกับฮยอกแจ"
"พี่ไม่ได้คิดว่าคิบอมจะมีอะไรคุยกับฮยอกแจหรอก
แต่พี่คิดว่าคิบอมน่าจะคุย..แค่นั้นเอง"
"พี่รู้ว่าฮยอกแจงี่เง่า แต่พี่คิดว่าถ้าคิบอมพยายามซักนิด.. ฮยอกแจจะเข้าใจนะ"
"........................................"
"รอให้ฮยอกแจดีขึ้นกว่านี้ แล้วลองดูใหม่ดีไหม"
เมื่อคู่สนทนายังเงียบ ซองมินเลยแอบถอดใจ
ตอนแรกซองมินคิดว่า การทำให้คนที่ใจตรงกันอยู่แล้วรักกันคงง่ายกว่าการทำให้คนที่รักเค้าข้างเดียวอย่างทงเฮสมหวัง
แต่เหมือนซองมินจะคิดผิดยังไงไม่รู้
ดูแล้วเหมือนตัวเองกำลังร้องเพลงให้ท่อนไม้ฟังซะมากกว่า
"พี่หมายความว่ายังไง"
เออ!! ให้มันได้อย่างงี้ซิ
ถามบ้าง แสดงความคิดเห็นบ้าง เรื่องมันจะได้เดินหน้าซะที!!
"พี่คิดว่า...คนที่ฮยอกแจชอบคือคิบอมนะ"
เปรี๊ยง~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เหมือนฟ้ากำลังผ่าใส่หัวของคิมคิบอม
"พี่เข้าไปก่อนนะคิบอม" ซองมินทิ้งท้ายด้วยประโยคสุดร้ายกาจแล้วหนีเข้าห้องไปเฉยๆ
เมื่อพ้นสายตาของพี่ชายหน้าตาน่ารัก คิบอมก็เอนหลังลงแผ่หลาบนโซฟาตัวเดิมที่นั่งอยู่ตลอด
คิบอมไม่เข้้าใจว่าพี่ซองมินมาพูดแบบนี้กับเค้าทำไม หรือพี่ซองมินลืมไปแล้วว่าฮยอกแจเป็นแฟนกับทงเฮอยู่ แล้วพี่อีทึกก็เพิ่งบอกว่าชอบฮยอกแจไปไม่พ้นคืนนึงเลยด้วยซ้ำ
แล้วจะให้เค้าลองทำอะไรอีก?
ในเมื่อที่ผ่านมา เค้ายังไม่เคยได้เริ่มทำอะไรซักอย่าง
แต่หากเป็นจริงอย่างที่พี่ซองมินว่า..
มันก็คุ้มมิใช่หรือถ้าจะเริ่มต้นทำอะไรบ้าง
หากผลตอบแทนที่แสนคุ้มค่านั้นคือลีฮยอกแจ...
เพราะถ้าบอกตามตรง คิบอมเคยมั่นใจเสมอว่าฮยอกแจมีใจให้กับตัวเอง
จนกระทั่งความมั่นใจนั้นถูกทำลายลงโดยคนที่ชื่อทงเฮเท่านั้นเอง...
TBC ~*
Talk :: หมดเรื่องจะพูด เหอๆ เริ่มมึน
ตอนนี้อยู่ในช่วงที่แต่ละคนต้องเคลียความรู้สึกของตัวเอง
แต่งไปแต่งมาอยากเปลี่ยนพระเอก ฮ่า ฮ่า
แต่เรารักบอมยอกมากเกินไป เรื่องนี้จึงต้องลงท้ายด้วยคู่เดิมอย่างแน่แท้ อิอิ
ตอนนี้ชอบเพลง เพราะใจมันแคบ ของ พีท พีระ มาก
ฟังแล้วเราอิน ฟังทีไรเรานึกถึงคังอินเรื่องนี้ทุกที ฮ่า ฮ่า
เอามาแปะไว้ เผื่อใครไม่เคยฟัง
ความคิดเห็น