คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : LOVE NEEDING - 2
TITLE :: LOVE NEEDING - 2
COUPLE :: BumHyuk , KangTeuk
STORY BY :: Tachibazaki
===================================
"ชั้นชอบนายนะฮยอกแจ"
"ชอบ...มาตั้งนานแล้ว"
"นี่ไง...เรื่องที่ชั้นคิดอยู่ตลอด... เรื่องที่ชั้นคิด...คือเรื่องของนาย..."
ร่างเล็กในอ้อมกอดเริ่มไปไม่เป็น เมื่อสิ่งที่ได้ยินเป็นสิ่งที่เค้าไม่เคยคิดมาก่อน
"พี่ล้อผมเล่นใช่มั๊ย"
"........................."
"อย่าเงียบซิ....."
"........................."
"ถ้าพี่ไม่ได้ล้อเล่น คำตอบของผมก็คือ ผมไม่..." แต่ไม่ทันฮยอกแจจะพูดจบ เสียงของอีทึกก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
"ฮยอกแจ ใครจะไปชอบนายกันเล่า ชั้นล้อเล่น!!!! ดันคิดจริงจังไปได้" อีทึกคลายอ้อมกอดออกจากร่างบางแล้วส่ายหน้าน้อยๆปนขำ เล่นเอาฮยอกแจที่เข้าใจว่าตัวเองถูกรุ่นพี่แกล้งเอาซะแล้วหน้าแดงจนถึงหู
"พี่อีทึก ผมเกือบหัวใจวายแน่ะ!!! เล่นอะไรก็ไม่รู้ ผมไปแล้วนะ" ฮยอกแจพูดรัวเร็ว แล้วรีบวิ่งหนีไปซะอย่างงั้น... คงอายซินะ
ฮยอกแจก็คือฮยอกแจ... เป็นคนเก็บความรู้สึกไม่เก่ง
หรือจะเป็นเค้าเอง... ที่เก็บความรู้สึกไม่เก่งเอาซะเลย
ถ้าชั้นไม่พูดแทรกขึ้นมาก่อน... ฮยอกแจ... นายกำลังจะบอกอะไรกับพี่คนนี้
นายจะบอกว่า นาย... ไม่ได้ชอบชั้นใช่มั๊ย...
ยังหรอก อย่าเพิ่งพูดตอนนี้เลย
ชั้นยังไม่พร้อมจะฟังคำนั้นจากปากนาย
ถึงแม้จะรู้อยู่ทั้งใจแล้วก็ตาม......
ฮยอกแจวิ่งไปถึงหน้าห้องของคิบอม แต่ไม่แน่ใจว่าคนข้างในหลับไปรึยังเลยไม่กล้าเคาะประตู อีกอย่างก็เกรงใจซีวอนด้วย แต่นะ..จะเกรงใจทำไม ในเมื่อซีวอนก็ไม่เคยกลับมานอนที่ห้องนี้อยู่แล้ว
"คิบอม.. ชั้นเข้าไปแล้วนะ" ฮยอกแจบอกกับประตูเสียงแผ่ว แล้วเหมือนประตูคงจะตอบตกลงแทนเจ้าของห้อง เพราะตอนนี้ฮยอกแจค่อยๆแง้มประตูแล้วย่องเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว
ในห้องเปิดไฟสว่างจ้า เป็นอย่างที่ฮยอกแจคิด ในห้องมีเตียงสองเตียงแต่กลับมีคนนอนอยู่เพียงคนเดียว...ซีวอนไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง
ร่างบางยืนกอดอกมองคนที่นอนหลับอย่างสบายอารมณ์บนเตียงแล้วถอนหายใจยาว
"นายจะให้ชั้นมาดูนายนอนหลับเนี่ยนะคิบอม" หลังจากพูดเองเออเองเป็นครั้งที่ร้อย ฮยอกแจก็จัดการเอาผ้าห่มที่คนบนเตียงถีบออกไปอย่างไม่แยแสกลับไปคลุมตัวเจ้าของของมันอีกครั้ง
แต่ไม่ทันที่ฮยอกแจจะชักมือกลับ มือหนาของคิบอมก็จับเข้าที่ข้อมือบาง
"มาแล้วก็เรียกซิ" ฮยอกแจขมวดคิ้ว.. มันจะให้เรียกทำไม ก็ตื่นอยู่แล้วนี่หว่า
"นายนั่นแหละ ตื่นแล้วก็ลืมตา จะแกล้งหลับทำไม"
"ไม่ได้แกล้ง แต่เพิ่งตื่นเมื่อกี้"
"ไม่ได้แกล้งก็ไม่ได้แกล้ง แต่ปล่อยมือก่อนได้มั๊ยวะ จับอยู่ได้" ฮยอกแจพยายามดึงมือออก แต่ยิ่งดึงเท่าไหร่ก็เหมือนคิบอมจะยิ่งจับแน่นขึ้นเท่านั้น
"คืนนี้ นอนที่นี่นะ"
"ทำไมชั้นต้องนอนที่นี่"
"ก็เพราะว่าชั้นอยากให้นายนอนที่นี่"
"ไม่จำเป็น ห้องชั้นก็มี!!!"
"แต่ห้องนายไม่มีชั้นนิ...." ฮยอกแจถลึงตาใส่ นี่คือคำพูดของไอ้คิม คิบอม!! มันเป็นเหตุผลที่หน้าด้านที่สุดในความคิดของฮยอกแจ แล้วก็ไอ้มือที่ไม่ยอมปล่อยเค้าให้เป็นอิสระนี่อีก ทำให้ฮยอกแจเริ่มอารมณ์เสีย
"แล้วทำไมชั้นต้องนอนในที่ๆมีนายด้วยเล่า!! ปล่อยซะที!!" ในที่สุดฮยอกแจก็สะบัดมือจนหลุดพ้นจากการเกาะกุมได้สำเร็จ ร่างบางยืนหอบแฮ่กๆเหมือนเพิ่งไปวิ่งร้อยเมตรแข่งกับคิบอมมา
"นอนซะ พรุ่งนี้นายมีงานเกือบทั้งวันไม่ใช่เหรอไง" ถึงแม้จะโกรธ แต่ฮยอกแจก็ยังเป็นพี่ที่ห่วงน้องๆอยู่ดี
"......................." ไม่มีเสียงตอบจากคิบอม
"ชั้นไปแล้วนะ นอนไปเลยเดี๋ยวปิดไฟให้" ฮยอกแจกำลังจะเดินไปปิดไฟแต่เสียงของคิบอมก็หยุดร่างบางไว้ได้อีกครั้ง
"นายใจร้ายกับชั้นจังนะ" ฮยอกแจหันควับมาทางคิบอมทันทีที่คนบนเตียงพูดจบ
"ห๊ะ เมื่อกี้นายบอกว่าอะไรนะ"
"ชั้นบอกว่านายใจร้ายไงเล่า!!!" คิบอมหันมามองหน้าฮยอกแจแบบโกรธๆ พร้อมกับเขวี้ยงค้อนอันใหญ่เท่าบ้านมาให้ฮยอกแจเป็นของแถมอีกด้วย
นี่มันเป็นความผิดของชั้นงั้นเหรอที่จะกลับไปนอนห้องตัวเอง??
นายเป็นบ้าอะไรห๊ะ??
"........................" คนถูกโกรธโดยไม่ได้ทำอะไรผิด(?)ยืนชั่งใจอยู่ซักพัก....
"เออ!!! นอนก็นอน"
หลังจากมองคนที่วิ่งหนีเค้าไปจนลับตา...
อีทึกก็ยืนนิ่งๆอยู่อย่างนั้น ไม่ขยับไปไหนอีกเลย..
ความจริงเค้าไม่มีแรงแม้แต่จะก้าวขาเลยต่างหาก...
ซองมินที่บังเอิญหิวน้ำช่วงเวลานั้น จึงลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปทางห้องครัว...
แม้ในห้องครัวจะมืดแค่ไหน ก็ไม่พ้นสายตาวิบวับของกระต่ายน้อยของบ้านอยู่ดี....
"พี่คังอิน นอนหรือยัง" ซองมินเคาะประตูห้องเรียกคนข้างใน ไม่นานนักคนที่ถูกเรียกก็มาเปิดประตู
"มีอะไรเหรอซองมิน ดึกแล้วนะ ทำไมยังไม่ไปนอน"
"พี่...ไปดูพี่อีทึกหน่อยซิ พี่เค้ายืนอยู่คนเดียวในห้องครัว ไฟก็ไม่เปิด ท่าทางแปลกๆยังไงไม่รู้ ผมจะเรียกก็ไม่กล้า"
"อืม..เข้าใจแล้ว ไปนอนเถอะนะ เดี๋ยวพี่จะไปดูอีทึกเอง" คังอินพูดพร้อมโยกหัวซองมินไปมา คนตัวเล็กยิ้มรับแล้วเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป
คังอินค่อยๆปิดประตูห้องแล้วเดินไปหาอีทึกที่ห้องครัวตามที่ซองมินบอก
เมื่อคังอินไปถึง อีทึกก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม....
"ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ เป็นอะไรไป หืม" คนตัวสูงเข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างของอีทึก
"........................" อีทึกมองหน้าคนที่เพิ่งมาถึงด้วยขอบตาที่ร้อนผ่าว
แล้วน้ำใสๆที่ไม่รู้มาจากไหนมากมายก็ไหลลงจากดวงตาคู่สวย...
"คัง..คังอิน.." มือของอีทึกกำแขนเสื้อของคังอินแน่น
"ร้องไห้ทำไม ร้องไห้เยอะแบบนี้เดี๋ยวตาบวมแล้วไม่หล่อนะ" คังอินพูดติดตลกแล้วดึงอีทึกเข้ามากอด ลูบหลังร่างบางในอ้อมกอดเบาๆเป็นการปลอบใจ
หลังจากประโยคของคังอินจบ ทั้งห้องก็เงียบกริบ...
ไม่มีแม้แต่เสียงพูดที่แผ่วเบา...
มีแต่เสียงสะอื้นของอีทึก ที่เจ้าตัวพยายามกลั้นไว้เต็มที่ แต่ก็ทำไม่ได้
พอรู้สึกว่าร่างในอ้อมกอดหยุดสั่นจากการร้องไห้แล้ว คังอินจึงคลายอ้อมกอดช้าๆ
"ทีนี้ มีอะไรอยากเล่าให้ชั้นฟังรึเปล่า??" ร่างสูงพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กับร่างบางแล้วดึงมานั่งบนเก้าอี้ คังอินก็นั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวข้างๆกัน
"...................." อีทึกเอาแต่ก้มหน้า เมื่อคังอินเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบอะไรจึงถอนหายใจยาว
"งั้นก็ไปนอน นะ" คังอินเตรียมจะลุกขึ้น แต่อีทึกกลับเผยคำพูดที่ทำให้หัวใจของเค้ากระตุกวาบออกมาจากริมฝีปากบาง
"....ชั้น....บอกฮยอกแจว่าชั้นชอบเค้า...."
"..............................."
"นายคงตกใจซินะ"
".............................."
"ถึงมันจะเป็นไปได้ยาก แต่มันก็เป็นไปแล้ว..."
".............................."
"เพราะชั้น..ชอบฮยอกแจไปแล้ว ชอบจริงๆ"
คังอินทำใจกลืนความเจ็บปวดอยู่นาน จนในที่สุดก็เลือกที่จะทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนเดิม
ก็แค่ทำเป็นลืมความรู้สึกของตัวเองอย่างที่ผ่านมา....
ก็แค่ทำเป็นลืมว่ารักอีทึก เวลาอยู่ต่อหน้าเจ้าตัว ก็เท่านั้นเอง...
"แล้วฮยอกแจว่ายังไง"
"ไม่ได้ว่ายังไง เพราะชั้นบอกเค้าไปว่าชั้นล้อเล่น"
"............................"
"โง่มากเลยใช่มั๊ยที่ทำแบบนี้" อีทึกยังคงเผยความในใจของตัวเองออกมาเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคำพูดเหล่านั้นทำร้ายอีกฝ่ายเพียงใด
"สักวัน..ถ้านายรักใครนะคังอิน.. นายคงเข้าใจความรู้สึกของชั้น"
ถ้ามันเป็นอย่างนั้น....
ตอนนี้คนที่เข้าใจนายมากที่สุด
ก็คงมีแต่ชั้นนี่แหละ ปาร์ค จองซู
อย่างที่มีคนเคยบอกไว้ไงล่ะ..
ว่าคนที่เข้าใจคนอกหักมากที่สุด ก็คือคนอกหักเหมือนกัน......
"นายอย่าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังได้มั๊ย"
"ชั้นไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน" คังอินยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับคนตรงหน้า
"ขอบใจนะคังอิน นายเป็นเพื่อนที่ชั้นรักที่สุดเสมอนะ"
เพื่อน......
ไม่ดีใจเหรอคังอิน เค้าบอกว่านายคือเพื่อน.. ที่เค้ารักที่สุด
ถ้านั่นคือสิ่งที่อีทึกคิดว่ามันเป็นฐานะที่ดีที่สุดที่สามารถยิบยื่นให้เค้าได้
เค้าก็จะยิ้มรับมัน และตอกย้ำกับตัวเองให้จำขึ้นใจ...
......................................................
...........................
นี่ก็ใกล้จะตี 1 แล้ว...
แต่ทำไมคนที่โหยหาการนอนอย่างเค้าถึงข่มตาหลับไม่ได้สักที
ถ้าเดาไม่ผิด...
สาเหตุมันคงจะเป็นแขนกับขาของไอ้คนที่นอนกอดเค้าแทนมอนข้างอยูแน่ๆ
"ไม่นอนซักทีล่ะ" คิบอมทำเสียงงึมงัมถาม
"แล้วนายคิดว่าชั้นจะนอนยังไงได้ ถ้านายยังเอาแขนขามาก่ายชั้นแบบนี้"
ฮยอกแจพยายามจับแขนกับขาของคิบอมให้ออกไปพ้นตัว แต่เหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่เค้าคิด เพราะพอเอาแขนออกไปได้ ขาก็จะตามมา พอเอาขาออก แขนก็จะมาแทนที่ ลงทุนดิ้นก็แล้วแต่ก็ยังไม่เป็นผล ร่างบางจึงทำเสียงฮึดฮัดอย่างขัดใจ
"เปล่า ก็นึกว่า แค่โดนพี่อีทึกบอกว่าชอบก็ถึงกับนอนไม่หลับ"
"ทำไมต้องนอนไม่หลับด้วย พี่เค้าก็แค่ล้อเล่น.. ห๊ะ ไอ้คิบอม นายกำลังทำให้ชั้นเข้าใจว่านายแอบดูพวกชั้น แล้วก็แกล้งนอนหลับด้วยใช่มั๊ย!!!!!" ฮยอกแจหยิบหมอนที่หนุนอยู่ฟาดใส่คิบอมเต็มแรง
"เจ็บ"
"เออ!! ก็จะทำให้เจ็บไง"
"ฮยอกแจ...รู้อะไรมั๊ย"
"อะไร??"
"นายมันซื่อบื้อ"
ตุบ!!!!!
เสียงร่างสูงกระทบกับพื้น
คิม คิบอม ต้องลงไปสัมผัสกับพื้นเย็นเชียบอย่างแรง
ด้วยพลัง(เท้า)ทั้งหมดที่มีของลี ฮยอกแจ!!!!!
...................................................
.....................................
"ไง พ่อพระเอก ทำไมถึงเดินแบบนั้นล่ะ" นี่คือคำทักทายแรกของเช้าวันใหม่จากซีวอนเมื่อคิบอมเดินออกมาจากห้อง คิบอมชายตามองคู่กรณีอย่างฮยอกแจที่ตอนนี้นั่งลอยหน้าลอยตาจนหน้าหมันไส้อยู่ข้างซองมินแล้วตอบซีวอน
"เมื่อคืนฝันว่าโดนไก่จิกจนตกเตียงน่ะ" คำตอบของคิบอมทำให้ฮยอกแจหันมามองอย่างเคืองๆ ซองมินเห็นท่าทางเพื่อนรักแล้วหัวเราะร่า
"ไก่ที่ว่า ต้องอยู่แถวๆนี้แน่เลย ใช่มั๊ยฮยอกแจ" คนตัวเล็กกระซิบเสียงแผ่ว ฮยอกแจเลยหันมามองซองมินแบบเคืองๆอีกคน
คังอินเปิดประตูห้องออกมาแล้วเดินมานั่งลงข้างๆชินดงที่กำลังดูทีวีอย่างตั้งอกตั้งใจพร้อมหยิบขนมใส่ปากเป็นระยะ
"อีทึกยังไม่ตื่นเหรอคังอิน" ฮีชอลเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่าวันนี้อีทึกยังไม่ออกจากห้องนอนซึ่งผิดวิสัยของหัวหน้าวงคนเก่ง
"อืม.. เมื่อคืนนอนดึกน่ะ แล้วเหมือนว่าจะมีไข้หน่อยๆ" ฮีชอลพยักหน้าเข้าใจ
"งั้นผมเข้าไปดูพี่อีทึกนะ" ไม่ทันให้คังอินได้ร้องห้าม ฮยอกแจก็ลุกพรวดพราดมุ่งหน้าไปยังห้องที่คนป่วยอยู่ทันที
จะดีหรือเปล่านะที่ฮยอกแจเข้าไปตอนนี้...
ในเมื่อสาเหตุอาการป่วยของอีทึกมันมาจากร่างบางที่เพิ่งพ้นประตูเข้าไปในห้องนอนของเค้า...
TBC~*
Talk :: จบไปอีกตอน (ปาดเหงื่อ = =")
ตอนนี้ไม่รู้ยาวมั๊ย รู้แต่ว่ามีแต่น้ำทั้งนั้นเลย เหอๆ
ขอโทษแม่ยก ทึกกะคังอินด้วยนะคะ ที่ทำมันเศร้ากันซะขนาดนั้น *โค้ง
ในขณะที่คิบอมกับฮยอกแจมันดูลั่ลล๊ากันเหลือเกิน -*-
แต่ด้วยความที่คนแต่งรักทั้งสองคู่นี้อย่างสูสี (ถึงจะมีลำเอียงไปทางบอมฮยอกบ้าง 55)
ถ้าเศร้า.. ก็ต้องเศร้าให้สูสีกัน หุหุ
เจอกันใหม่ตอน 3 นะค๊า *ยิ้มหวาน
ความคิดเห็น