คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : LOVE NEEDING - 1
TITLE :: LOVE NEEDING
COMPLE :: BumHyuk , KangTeuk
STORY BY :: Tachibazaki
===================================
"ชั้นไปนะฮยอกแจ"
"เออ รีบๆไปเลย เดี๋ยวก็สายหรอก"
ปัง!!!
หน้ากลมๆแก้มป่องๆพ้นกรอบประตูไป พร้อมกับเสียงปิดประตูห้องที่ดังเกินพอดี
"สักวัน นายต้องซ่อมประตูห้องให้ชั้นแน่ๆ ไอ้คิม คิบอม!!!"
กลายเป็นเรื่องปกติประจำวันไปแล้วที่ไอ้เด็กงานเยอะอย่างคิบอมต้องมาบอกลาเค้าก่อนไปทำงานทุกเช้า ทั้งที่กะคนอื่นมันก็ไม่ทำ แต่ก็นะ ช่างมันเหอะ ไปลามาไหว้ก็ดีแล้วนี่ ถึงมันจะไม่ยอมเรียกว่าพี่ แต่ที่มันทำแบบนี้ก็แสดงว่ายังเห็นหัวกันบ้างแหละ ฮยอกแจคิดในใจ...
ฮยอกแจในชุดนอนเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่นรวม อ่า.. นี่เค้าตื่นเป็นคนสุดท้ายเลยเหรอเนี่ย
"ไง สามีไปทำงานแล้วเหรอฮยอกแจ" เสียงซาลาเปามาดแมนของบ้านร้องทัก เรียกสีหน้าหงิกงอของฮยอกแจได้ดีทีเดียว
"สามีบ้าอะไรล่ะ ถ้าว่างนักก็ไปหากระดูกแทะเล่นโน่นไป มากัดกันแต่เช้าเลย"
"อ้าว ก็เห็นว่าต้องรายงานตัวกันทุกเช้า ก็นึกว่าสามี 55"
"เงียบซักที ไอ้คนมีเมีย" เสียงอีทึกที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ข้างๆพูดขึ้น
"แล้วทำไมนายต้องทำหน้าอารมณ์เสียด้วยวะ ชั้นยังไม่ได้พูดถึงนายซักคำ" เยซองแย้ง
".........................." ไม่มีเสียงตอบจากคนถูกถาม
จบ... การสนทนาเลยจบลงไปซะอย่างงั้น
แล้วเหมือนบรรยากาศรอบห้องนี้มันอึมครึมโดยไม่รู้สาเหตุ....
"พวกนาย กินข้าวได้แล้ว" เสียงฮันคยองโผล่หน้ามาเรียกทุกคนในห้องให้ไปกินข้าวสลายบรรยากาศที่ว่าได้ทันเวลา ก่อนที่จะเดินเลยไปเรียกคนอื่นๆที่อยู่ห้องถัดไป
ฮยอกแจเดินออกไปจากห้องคนแรก ตามด้วยอีทึกและเยซอง
แต่อีกคนที่อยู่ในห้องยังไม่ลุก...
คังอินนั่งคิดอะไรคนเดียวอยู่พักใหญ่ๆจึงลุกตามออกไป พอเข้าไปในครัวก็เห็นว่าทุกคนมานั่งกันครบหมดแล้ว ยกเว้นคิบอมที่มีถ่ายละครตอนเช้า
ที่นั่งข้างๆเค้าว่างเช่นเคย.. ทั้งๆที่เจ้าของก็อยู่ แต่ที่นั่งกลับว่าง
ผิดกับที่นั่งข้างฮยอกแจ ที่เมื่อไหร่ก็ไม่เคยว่าง..
เพราะถ้าเจ้าของอย่างคิบอมไม่อยู่.. ก็มีคนคนนั้นไปนั่งแทนที่ทุกที
คนคนนั้น..ก็คืออีทึก เจ้าของที่นั่งข้างๆเค้านั่นเอง
"อีทึก กินเยอะๆซิ ผอมจะตายอยู่แล้ว" เสียงคังอินบอกอีทึกที่นั่งอยู่ตรงข้าม
"ชั้นผอมที่ไหน นายอ้วนอ่ะดิ ถึงมองว่าคนอื่นผอมไปหมด"
"แต่นายผอมลงจริงๆนะ" สีหน้าของคังอินทำให้อีทึกรู้ว่าอีกคนเป็นห่วงตัวเองจริงๆ
"อืม รู้แล้ว วันนี้ชั้นเจริญอาหารแน่นอน เพราะใครบางคนไม่อยู่" อีทึกพูดแล้วตักข้าวคำใหญ่ใส่ปาก ฮยอกแจมองหน้าอีทึกอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
"คิบอมได้ยินมันคงร้องไห้ 55" ฮีชอลพูดแล้วหัวเราะ อีทึกยักไหล่แล้วกินข้าวต่อ
ไม่ใช่คิบอมหรอกที่ร้องไห้
เค้าต่างหากที่ร้องไห้ก่อนใครเพื่อน...
คังอิน..ที่แอบรักอีทึก..ต้องร้องไห้มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง.....
คนที่ดูเข้มแข็ง ไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งเสมอไปหรอก
อย่างน้อย ตอนนี้เค้าก็อ่อนแออย่างที่สุด....
.....................................................
...........................
เวลาล่วงเลยมาจนเย็น อีทึกกับฮยอกแจกำลังซ้อมคิวที่ต้องพูดกันในรายการวิทยุของวันนี้
"กลับมาแล้ว" เสียงคิบอมที่เพิ่งกลับจากถ่ายละครดังขึ้นมาทำให้การซ้อมชะงักไป เพราะฮยอกแจหันไปสนใจผู้มาใหม่ที่ตอนนี้มานั่งบนโซฟาข้างๆเค้าแล้ว
"กลับเย็นเลยนะวันนี้" ฮยอกแจทัก คิบอมยิ้มน้อยๆแล้วหันหลังพิงกับไหล่ฮยอกแจ
"หนักนะ นายก็ไปพิงโซฟาซิวะ มาพิงชั้นทำไม -*-"
"ไม่ล่ะ จะเข้าห้องแล้ว ถ้ากลับจากอัด kiss ก็ไปเรียกที่ห้องด้วยละกัน"
"แกเป็นแม่ชั้นเรอะ"
"เป็นยิ่งกว่าแม่ซะอีก"
"เป็นอะไร" เสียงที่ถามกลับมาไม่ใช่เสียงของฮยอกแจอย่างที่ควรจะเป็น
แต่กลับเป็นเสียงอีทึก พร้อมกับสีหน้าเดาอารมณ์ยากจ้องมาทางคิบอม...
"........................" คิบอมไม่ตอบ เพียงแต่ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไปเท่านั้น
"ไอ้เด็กบ้า" ฮยอกแจบ่นกับตัวเองแล้วหันมาสนใจกับสคริปรายการตรงหน้าต่อ
แต่สำหรับอีทึก เรื่องที่สนใจไม่ใช่การซ้อมรายการอีกต่อไป
เพราะไม่เข้าใจความรู้สึกของคิบอม ไม่เข้าใจสิ่งที่คิบอมทำ...
แล้วก็ยิ่งไม่สบายใจ เมื่อไม่รู้ว่าฮยอกแจคิดยังไง...
หลังจากอัดรายการ Kiss The Radio เสร็จ สองหนุ่มอารมณ์ดีก็ลากตัวเองกลับบ้านแทบไม่ไหว อีกคนรู้สึกปวดหัวกับอาการเหม่อลอยของตัวเอง อีกคนนึงก็เหนื่อยที่ต้องคอยแก้คิวที่คู่หูทำพลาดบ่อยจนผิดปกติ
"พี่เป็นอะไรรึป่าว ดูแปลกๆนะ" ฮยอกแจพูดพร้อมยื่นแก้วน้ำเย็นจัดให้กับคนตรงหน้า
"งั้นเหรอ" คนตอบรับแก้วน้ำ แล้วดื่มรวดเดียวจนหมด
"ไม่ใช่แค่วันนี้นะ ผมรู้สึกว่าพี่แปลกๆมาพักนึงแล้ว มีเรื่องกลุ้มใจอะไรรึเปล่า"
"ก็นิดหน่อย แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก"
ฮยอกแจพยักหน้าเข้าใจ
"แล้วไม่อยากรู้เหรอ ว่าชั้นไม่สบายใจเรื่องอะไร"
"ถ้าพี่อยากระบาย ผมก็จะฟังนะ แต่ถ้าพี่ไม่อยากเล่า ผมก็ไม่เซ้าซี้หรอก" ฮยอกแจพูดจบแล้วลุกขึ้น ตบบ่าอีทึกเบาๆเป็นการปลอบใจ
"อย่าคิดมากละกัน" ฮยอกแจยิ้มให้ แล้วเตรียมจะเดินจากไป
"จะเข้านอนแล้วเหรอ" เสียงของอีทึกทำให้ร่างบางหยุดเดินแล้วหันกลับมา
"ไม่หรอก ว่าจะไปหาคิบอมน่ะ มันบอกให้ไปเรียก"
"แล้วก็ต้องทำตามที่เค้าบอก??"
"ช่วยไม่ได้นี่นา ผมขี้เกียจโดนมันโกรธ" ฮยอกแจหันหลังให้อีทึกอีกครั้ง และเดินห่างไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ
อีทึกไม่มีเวลาคิดทบทวนอะไรมากนัก ขายาวๆก็ก้าวตามรุ่นน้องไปซะแล้ว...
คนสูงกว่าสวมกอดฮยอกแจจากทางด้านหลัง....
ชั้นไม่รู้ว่าสิ่งที่ตามมาต่อจากนี้จะเป็นยังไง
ชั้นรู้แต่ว่า หัวใจมันบอก.. ว่าอย่าปล่อยให้นายไป..
พอรู้ว่านายจะไปหาเค้า.. สมองมันก็ว่างเล่า
คิดอะไรไม่ออก.....
"เฮ้ พี่เป็นอะไร"
"....................."
"พี่อีทึก....."
อีทึกกระชับกอดให้แน่นขึ้น สูดหายใจลึกแล้วกรองความรู้สึกออกเป็นคำพูดอย่างช้าๆ
"ชั้นชอบนายนะฮยอกแจ"
"ชอบ...มาตั้งนานแล้ว"
"นี่ไง...เรื่องที่ชั้นคิดอยู่ตลอด... เรื่องที่ชั้นคิด...คือเรื่องของนาย..."
ร่างเล็กในอ้อมกอดเริ่มไปไม่เป็น เมื่อสิ่งที่ได้ยินเป็นสิ่งที่เค้าไม่เคยคิดมาก่อน
"พี่ล้อผมเล่นใช่มั๊ย"
TBC~*
Talk :: อ่า...จบแบบนี้จะโดนฆ่ามั๊ย 55
เรื่องนี้เป็นฟิกเอสเจเรื่องยาวเรื่องแรก ปกติแต่งแต่ SF ตลอด
ขอฝากตัวด้วยนะคะ *โค้ง
ดีไม่ดียังไง ติชมกันได้เต็มที่เลยนะคะ
ตอนแรกสั้นมากๆ แต่อยากให้จบแบบนี้เลยพิมพ์ต่อไม่ได้ 55
ตอน 2 จะแก้ตัว เอายาวๆกว่านี้ละกันนะคะ
รักคนอ่าน ขอบคุณคนเม้นนะคะ
ความคิดเห็น