คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : LOVE NEEDING - 7
TITLE :: LOVE NEEDING - 7
COMPLE :: BumHyuk , KangTeuk
STORY BY :: Tachibazaki
===================================
สบายใจ...
นี่เป็นความคิดแรกที่แล่นเข้ามาในหัวหลังจากได้ทะเลาะกับไอ้เด็กยิ้มยากเมื่อกี้นี้
ปกติแล้วไม่เคยโกรธกันนานเกินสองชั่วโมง
เพราะลงท้ายแล้วเราก็ต้องไปง้อมันก่อนทุกที
แต่คราวนี้มันมาง้อ...
ให้มันรู้ซะมั่งว่าฮยอกแจคนนี้ไม่ใช่จะให้ใครมาหยาม(?)ง่ายๆ!!!!
ฮยอกแจเอ๋ย..ใครกันแน่ที่ได้ใจ..
ไม่ใช่คิบอมแล้วล่ะมั้ง
ร่างบางวิ่งกึ่งกระโดด(โลดเต้น)กลับมานอนที่เตียงตามเดิม
"นี่ ยิ้มอะไรนักหนา" ทงเฮที่นอนอยู่ก่อนหันมาถามคนข้างๆที่แม้จนถึงตอนนี้ก็ยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า
"ไม่ได้หลับอยู่เหรอ"
"ไปเจออะไรดีๆมาล่ะ" ไม่เพียงไม่ตอบ แต่ยังมาถามคำถามเค้าอีก
ถามมาก็ตอบไป
ก็จะปิดทำไมล่ะ ยังไงมันก็รู้เรื่องอยู่แล้ว
แล้วฮยอกแจก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ให้ทงเฮฟังอย่างไม่ปิดบัง
"ก็เลยอารมณ์ดี" ทงเฮพูดจาไม่บอกอารมณ์ มือก็ซุกซนเล่นม้วนผมคนที่นอนอยู่ข้างๆ
"ก็คง..ใช่ละมั้ง"
"อารมณ์ดีเพราะเค้ามาง้อ หรืออารมณ์ดีเพราะได้คุยกันโดยไม่มีชั้นเป็นก้างขวางคออีก" คนพูดชะงักมือ มองหน้าคนฟังที่หน้าเสียไปกับประโยคที่เมื่อครู่
ทำไมประโยคเมื่อกี้มันฟังดูเหมือนประชดๆวะ
ความจริงเรื่องมันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนี่หว่า
แสดงว่าแผนก็ไปได้สวย...
แล้วจะมาทำตัวเหมือนน้อยใจไอ้คนซื่อบื้อนี่ทำไม??
"ทงเฮอ่า.. นายโกรธชั้นรึป่าวเนี่ย"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"ไม่รู้ ก็แสดงว่าแอบโกรธอยู่เหมือนกันล่ะซิ"
"ที่บอกว่าไม่รู้เนื่ย คือไม่รู้ว่ากำลังโกรธเรื่องอะไรอยู่ต่างหากเล่า" ทงเฮพูดจบก็สะบัดหน้าไปอีกทาง หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมมิดหัว
สรุปว่าโกรธ = ="
ฮยอกแจก็เดาเอาเองว่าเพราะเค้าผิดสัญญาที่ว่าจะไม่สนใจคิบอมจนกว่าเจ้าตัวจะยอมพูดความรู้สึกที่แท้จริงออกมา
ซึ่งไอ้ความรู้สึกที่แท้จริงที่ว่าเนี่ย ก็ยังไม่แน่ใจอีกว่ามันคืออะไร..
ก็มันบังเอิญ ใครมันจะไปรู้ว่าจะไปเจอไอ้เด็กเจ้าปัญหานี่ตอนไปเข้าห้องน้ำพอดี
แล้วมันก็ช่วยไม่ได้อีกนั่นแหละที่เค้าเป็นคนเห็นคนอื่นเดือดร้อนแล้วต้องช่วย
"ทงเฮ......" ร่างบางลงมือเขย่าร่างที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่ม
"............................."
"ทงเฮ...ขอโทษนะ ก็ไม่คิดว่านายจะหึง"
ได้ผล....
คำแหย่ที่ฮยอกแจคิดสดเมื่อกี้ส่งผลต่ออีทงเฮในทันที
เพื่อนที่นิสัยแมนเกินหน้าตาของเค้าสะบัดผ้าห่มแล้วลุกพรวดขึ้นมาจ้องหน้าร่างบางที่ทำหน้าทะเล้นรออยู่แล้ว
"ใครหึงใคร"
"ก็นายไง อะไรวะ เป็นแฟนกันวันเดียวก็หึงพร่ำเพื่ออีกแระ"
"......................."
"น่า หายโกรธเหอะ"
"กลับไปนอนเตียงนายเลยไป!!" ทงเฮพูดแค่นั้นแล้วลงไปนอนคลุมโปงมิดถึงหัวเหมือนเดิม
หึง....
ไม่ใช่เว่ย
มันเป็นแผน ใครหึง ไม่มี!!!!
เป็นอีกครั้งที่ฮยอกแจผู้ซึ่งไม่เคยเฉลียวใจต่อเรื่องรอบตัวรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดซักอย่าง
พี่อีทึก คิบอม ทงเฮ....
ทุกคนที่อยู่รอบตัวเค้าทำไมต้องทำตัวเข้าใจยากกันทุกคนเลย
= ="
......................................................
...................
ทงเฮอยากจะบ้าตาย!!!!!
ปลาการ์ตูนออกมาจากห้องแล้วพบความว่างเปล่า...
วันนี้ทุกคนในเอสเจพร้อมใจกันไม่อยู่คอนโด
มีงานมั่งล่ะ กลับบ้านมั่งล่ะ ไปจีนมั่งล่ะ
แล้วก็ปล่อยเค้าทิ้งไว้กะไอ้คิมคิบอมสองคน!!!
เมื่อก่อนเค้าเคยคิดว่าคิบอมเป็นคนที่กวนอารมณ์ระดับตัวพ่อคนนึงของเอสเจเลยทีเดียว
แต่ก็ช่าง มันไม่ได้มาทำอะไรให้ ปล่อยไป ไม่สนใจ ไม่แคร์
แต่วันนี้....
มันก็ยังคงอยู่เฉยๆของมันเหมือนเดิม
แล้วทำไมถึงรู้สึกอารมณ์เสียทุกครั้งที่เห็นหน้ามันเลยวะเนี่ย!
"พี่ทงเฮ มีปัญหาอะไรกับผมรึเปล่า จ้องอยูได้" สรรพนามที่แสดงความเหินห่างระดับหนึ่ง แถมคำท้ายประโยคที่ฟังเหมือนหาเรื่องกันกลายๆทำให้ช่วงล่างของทงเฮอยากจะกระตุกแรงๆไปถึงหน้าตาตี่นั่นจริงๆ
"เปล่า"
"งั้นก็เลิกจ้องหน้าซะที"
"แล้วเมื่อเช้านายมายุ่งอะไรกะฮยอกแจ"
และแล้วรุ่นน้องที่ทำตัวไม่ค่อยเหมือนน้องก็ถึงบางอ้อ..
สรุปว่าที่มาจ้องหน้าแบบจะกินเลือดกินเนื้อกันอยู่เนี่ยเพราะเค้าคุยกับฮยอกแจเมื่อเช้างั้นหรือ
"ผมไม่รู้ว่าพี่ฟังจากฮยอกแจมายังไง แต่เหมือนพี่จะเข้าใจอะไรผิดไปอย่าง"
"ถ้าผมจำไม่ผิด คนที่เป็นฝ่ายเข้าหาก่อนคือฮยอกแจนะ"
".......!!!!!!!!!!!!!!..........."
อีทงเฮจำไม่ได้ว่าเคยต่อยใครครั้งสุดท้ายและเมื่อไหร่
แต่คิดว่าตรั้งล่าสุดคงจะใกล้ๆนี่แหละ!!!!
"ที่ชั้นบอกว่านายยุ่ง เพราะชั้นรู้ว่านายคิดอะไรกับฮยอกแจและฮยอกแจก็ไม่ได้คิดอะไรกับนาย"
"แล้วพี่รู้ได้ไงว่าเค้าไม่คิด"
"ถ้าเค้าคิดอะไรกับนาย ตำแหน่งแฟนที่ชั้นครอบครองอยู่ตอนนี้คงเป็นของนายไปแล้ว"
สะอึก...
เถียงไม่ออก...
อีกคนพูดจาได้เจ็บแสบเพียงไร
อีกคนก็ไม่ต่างกัน
คิบอมกับทงเฮนั่งมองหน้าหาเรื่องกันอยู่ไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในห้องของทงเฮ
เจ้าของโทรศัพท์จึงเป็นฝ่ายถอนสายตาไปก่อน
.............................................................
ทงเฮเดินไปรับโทรศัพท์อย่างรีบร้อน
เพราะเสียงเพลงโทรศัพท์ที่ดังอยู่นี้คนที่โทรมาเป็นคนลงมือเปลี่ยนให้เองกับมือ
"เป็นแฟนกัน เสียงโทรศัพท์มันต้องแตกจากเพื่อนทั่วๆซิวะ ชั้นชอบเพลงนี้ เอาเป็นเสียงเรียกเข้าเวลาชั้นโทรมานะ
ทงเฮ แล้วนายชอบเพลงอะไรล่ะ ชั้นจะเปลี่ยนของชั้นด้วย"
นั่นคือเหตุผลที่คนคนนั้นให้ไว้
ฮยอกแจ นี่เราไม่ได้เล่นขายขนมกันอยู่นะ
ทำสมจริงมากไป กลัวว่าจะอันตรายซะมากกว่า
ชั้นไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคิบอมมันถึงชอบนายนักหนา
ก็เป็นซะแบบนี้
"ว่าไง"
"รับช้า" ปลายสายต่อว่า
"อ่อ พอดีไม่ว่างน่ะ" เพราะกำลังทำสงครามประสาทกับคิบอมอยู่ ทงเฮพูดต่อเองในใจ
"วันนี้จะมีปาตี้ที่ห้องพวกเรานะ"
"ปาตี้อะไรล่ะคราวนี้"
"พี่ซึงฮวานเพิ่งบอกว่าพวกเราจะมีวันหยุดตั้งสองวันติดแน่ะ" เสียงฮยอกแจตื่นเต้นไม่น้อย คงเพราะช่วงนี้ SJ-T มีงานตลอดทุกวันจนไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อน ส่วนตัวเค้าเองยังไงก็ได้ ละครก็ไม่ได้เล่น KRY ก็ไม่ได้เป็น ไปจีนก็ไม่ได้ไป ทุกวันนี้ก็พักผ่อนกันจนเบื่อไปข้างอยู่แล้ว
"ก็ดีแล้ว พวกนายกับพี่ๆจะได้พักผ่อนกันบ้าง"
"ไม่ใช่ดีธรรมดา ดีมากๆเลยล่ะ ชั้นทำงานกับซองมินทั้งวันทั้งคืนแบบนี้จะไม่ไหว ซองมินตามถามเรื่องชั้นกับนายตลอดเลย" ทงเฮนึกภาพคนที่กำลังพูด ตอนนี้คงกำลังทำปากบูดเบี้ยวอยู่แน่ๆ
"แล้ววันนี้จะกลับรึยัง"
"ยังเลย แต่มีงานต่อที่ Music Bank อีกที่เดียวก็จะกลับแล้ว"
"อืม งั้นก็ดูแลตัวเองด้วยละกัน"
"ทงเฮ"
"หืม"
"คิบอมเป็นไงบ้าง"
"มันยังไม่ตายหรอก"
"ตอบดีๆดิวะ"
"เออ ก็ยังมีแรงมากพอจะกวนตีนกันอยู่เนี่ย"
"นายไปกวนคิบอมก่อนล่ะซิ"
แม่นอย่างกับตาห็น..
"เออ ชั้นมันก็ผิดตลอด"
"ไม่เอาน่า ไม่เอาแระๆ แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวจะซื้อของกินไปฝากเยอะๆ"
ไม่รอให้ทงเฮตอบรับหรือปฏิเสธ สายก็ตัดไปซะแล้ว
หมู่นี้ทงเฮที่ไม่ค่อยมีเรื่องให้กลุ้มใจเริ่มมีเรื่องให้คิดหนัก
ก็มันแปลกๆ อาการที่ไม่เคยเป็น อยู่ๆมันก็เป็นขึ้นมาซะอย่างงั้น
มันก็คงจะไม่เป็นไรหรอก ท่าไอ้อาการแปลกๆที่ว่ามันไม่เกี่ยวกับคนที่ชื่อลีฮยอกแจ
...............................................................
...........................................
...............................
SJ-T พากันหอบของพะรุงพะรังกลับมาที่ห้องพัก โดยมีคิบอมน้องรักของฮีชอลเป็นคนออกมาเปิดประตูรับพร้อมจะช่วยถือของ แต่ทุกคนไม่ยอมให้ช่วยด้วยเหตุผลที่ว่าแขนของคิบอมยังไม่แข็งแรง
แล้วไอ้คนที่แขนแข็งแรงมันหายไปไหน??
"คิบอม ทงเฮล่ะ" คังอินเป็นคนแรกที่เอ่ยถาม เพราะถ้าตามปกติแล้วคนที่ต้องเสนอหน้ามาเป็นคนแรกน่าจะเป็นเจ้าเด็กจอมยุ่งนั่นมากกว่า
"เห็นเข้าห้องแล้วหายเงียบไปเลย สงสัยจะหลับ"
"เดี๋ยวผมไปดูให้" ฮยอกแจเอาของไปวางบนโต๊ะกินข้าวแล้วเดินเข้าห้องไปตามที่เจ้าตัวบอก
"ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปได้ แต่พอเป็นแบบนี้แล้วมันก็น่ารักดี" ชินดงเอ่ยขึ้นมาลอยๆ
"ฮยอกแจนิสัยแบบนี้ ใครได้ไปเป็นแฟนก็ดีไปหมดแหละ" เยซองเอ่ยบ้าง
"อย่าไปชมแฟนมันมาก เดี๋ยวทงเฮมันได้ยินก็ต่อยเอาหรอก หมู่นี้หมอนั่นยิ่งชอบใช้กำลังอยู่ ฮ่า ฮ่า" แล้วเยซองกับชินดงก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน
โดยที่ไม่รู้เลยว่าหัวหน้าวงกำลังเริ่มกระดกโซจูขวดแรกเข้าปากไปแล้ว....
ฮีชอลที่เอาข้าวของที่ซื้อมาจัดใส่จานอยู่กับคิบอมก็ลอบมองหน้าน้องชายเงียบๆ
แต่ก็เห็นว่าอีคนยังทำเฉยไม่แสดงอาการอะไร
ไม่รู้ว่าทำใจได้แล้วหรือแค่ทำเป็นไม่สนใจกันแน่?
ไม่นานฮยอกแจก็ออกมาจากห้องพร้อมทงเฮ ทุกคนจึงรวมตัวกันอยู่หน้าโทรทัศน์จอใหญ่ยกเว้นฮันคยองกับซีวอนที่ยังไม่กลับจากจีน
"อีทึก พอได้แล้วมั้ง ขวดที่สามแล้วนะ" คังอินตัดสินใจพูดห้ามอีทึกหลังจากที่นั่งดูร่างบางกระดกโซจูแทนน้ำเปล่ามาตั้งแต่เมื่อครู่ ส่วนน้องๆที่เหลือถึงจะยังคุยกันสนุกสนานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ก็แอบมองหน้ากันเงียบๆ
ตั้งแต่รู้จักกันมา ลีดเดอร์ของพวกเค้าไม่เคยเหลวไหลถึงขนาดนี้
ถึงจะเฉพาะอยู่ต่อหน้าน้องๆหรือไม่ก็ตามเถอะ
เมื่ออีกคนยังเงียบ มือก็ยังส่งน้ำเมาเข้าปากเป็นระยะๆ คังอินเลยส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางฮีชอล
คิมฮีชอลส่ายหน้า..
ป่วยการที่จะทำอะไร
ขนาดคังอินห้ามแล้วยังไม่ฟัง ก็อย่าหวังเลยว่าอีทึกจะฟังเค้า
รอดูอะไรสนุกๆที่อาจจะกำลังเกิดขึ้นไม่ดีกว่าหรือ
คังอินถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ฮันคยองก็ไม่อยู่ ถ้ารายนั้นอยู่อีทึกอาจจะรู้สึกเกรงใจบ้างก็ได้
"พี่ ดื่มเยอะแบบนี้มันไม่ดีนะ" แล้วก็เป็นฮยอกแจอีกคนที่เข้ามาห้าม..
อีทึกชะงักมือ เงยหน้ามองร่างเล็กที่ยืนมองตัวเองด้วยสายตาเป็นห่วง
"ไม่ต้องมายุ่ง ไปไกลๆเลย" เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ภาษาที่อีทึกใช้ค่อนข้างรุนแรงจนอีกคนชะงัก
"อีทึก ฮยอกแจมันเป็นห่วง อย่าพูดแบบนี้ซิ" คังอินพูดเตือนสติพร้อมดึงขวดโซจูออกจากมือของอีกคน แต่มาห้ามให้หยุดกินตอนนี้คงสายไปเสียแล้ว
ก็ไอ้ที่สะสมไว้ในตัวตั้งสามขวดน่ะ น้อยซะเมื่อไหร่
อีทึกยืนขึ้นเต็มความสูง จ้องหน้าคนตัวเล็กกว่าตาไม่กระพริบ ส่วนฮยอกแจเซถอยหลังไปเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าอยู่ๆอีทึกจะลุกขึ้นมาประจันหน้ากันตรงๆแบบนี้
แล้วอีทึกที่เหน้าแดงน้อยๆเพราะแอลกอฮอล์ก็เริ่มตวาดคนตรงหน้าเสียงดังลั่น
"ไม่ต้องมายุ่งเลย นายคนเดียวที่ชั้นไม่อยากให้มายุ่งกับชีวิตของชั้นอีกแล้ว"
"ไม่รักแล้วมาทำดีด้วยทำไม"
"เป็นแฟนคนอื่นแล้วมายุ่งด้วยทำไม"
"ทำไมนายต้องเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่ชั้นด้วย ทำไมห๊ะ! ฮยอกแจ ชั้นยังดูแลนายไม่ดีพอหรือไงนายถึงต้องไปหาคนอื่นมาดูแล"
"ทั้งๆที่ชั้นรักนายมาก่อนทงเฮด้วยซ้ำ รักมาตั้งนานแล้ว ทำไมนายถึงทำกับชั้นแบบนี้"
จากนั้นน้ำตาของหัวหน้าวงที่คนอื่นไม่ได้เห็นมานานก็ปรากฎให้เห็น....
อีทึกนั่งลงกับพื้นแล้วกอดเข่าร้องไห้เสียงดังเหมือนเด็กๆ
ไม่เพียงแต่อีทึก
เพราะอีกคนที่ถูกต่อว่าเมื่อกี้ก็ร้องไห้ออกมาเหมือนกัน...
........เงียบ.............
นอกจากเสียสะอื้นของอีทึกกับฮยอกแจแล้วทุกอย่างยังคงเงียบ
ไม่มีใครกล้าหลุดพูดอะไรออกมาทั้งนั้นแม้กระทั่งทงเฮที่ทำท่าจะเข้าไปปลอบฮยอกแจแต่ก็ยังลังเล เพราะไม่รู้ว่าใช่เวลาที่ตัวเองควรเข้าไปเกี่ยวไหม
ก็อย่างที่เค้าเคยบอกกันไว้
แอลกอฮอล์ทำให้คนเราขาดสติได้อย่างคิดไม่ถึงเลยทีเดียว...
TBC~*
ตอนนี้มาต่อช้ามากมาย
เราสอบเสร็จวันที่ 13 เสร็จก็ไปตามน้องซิง
เพราะฉะนั้นครั้งนี้เราก็จะขอยกการสอบและน้องซิงมาเป็นข้อแก้ตัวละกันนะ
5 5 5 5 5 5 5 5 5 5
เรื่องกำลังเดินแล้ว
หลังจากหาสาระไม่ได้มาหลายตอน
สรุปเรื่องนี้มันบอมยอกหรือเฮอึนกันแน่? ฮ่าๆๆๆๆ
พอแต่งเสร็จแล้วย้อนกลับมาอ่านก่อนลง
เพิ่งรู้ตัวว่าพาทนี้เราแต่งเฮอึนเยอะแยะเชียว
น้องฮยอกกะพี่ทึกจะทำยังไงต่อไปตามได้ในตอนหน้าโลดดดดดด ^ ^
ความคิดเห็น