คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : LOVE NEEDING - 4
TITLE :: LOVE NEEDING - 4
COUPLE :: BumHyuk , KangTeuk
STORY BY :: Tachibazaki
===================================
เขารักคนอื่น...
แต่นายก็รักเขา...
แล้วชั้น ก็ยังรักนาย..
คิมยองอุน รัก ปาร์คจองซู..
อีทึก ชั้นรักนาย
.................................................
....................................................................
......................
เมื่อรถเคลื่อนตัวมาจอดที่ลานจอดรถของคอนโด คังอินไม่รอให้เพื่อนลงจากรถครบทุกคนด้วยซ้ำก็ล่วงหน้าเดินไปกดลิฟท์อย่างรีบร้อน
เป็นห่วงร่างบางที่นอนป่วยอยู่ข้างบน....
จะหิวรึเปล่า มีใครหาอะไรให้กินหรือยัง
นอนห่มผ้าหรือเปล่า หรือจะถีบผ้าห่มออกจากตัวเหมือนทุกคืน
แล้วมีใครห่มผ้าให้เหมือนที่เขาคอยทำให้ทุกคืนหรือเปล่า..
ร่างหนาเปิดประตูเข้าไปในห้อง พยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อพบว่าร่างบางยังคงนอนอยู่บนเตียงก็ลงมือวัดไข้ด้วยมือเปล่า
แต่พอคนที่นอนอยู่ขยับตัวเล็กน้อย คังอินก็ชักมือกลับทันที
"คังอิน กลับมาไวจัง" อีทึกยิ้มให้น้อยๆ สีหน้าดูดีขึ้นกว่าเมื่อเช้า
"อืม ก็เป็นห่วง"
"บ้าน่ะ ชั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อย"
"อืม"
"คังอิน ฮยอกแจกลับมาแล้วใช่ไหม"
เจ็บ.....
นี่คือความคิดแรกที่คังอินคิด
เพราะไม่ว่าเค้าจะไปทำอะไรที่ไหน คนที่เค้าคิดถึงเป็นคนแรกก็คือคนที่อยู่ตรงหน้า
แต่คนที่อีทึกคิดถึงเป็นคนแรกกลับเป็นฮยอกแจ
"เปล่า ฮยอกแจแยกไปกลางทาง"
"ไปไหน นายรู้หรือเปล่า?"
"เห็นว่ามีคนโทรมาหา แล้วฮยอกแจก็ขอแยกตัวออกไป ชั้นคิดว่าคงเป็นคิบอม"
"................................" พอจบคำพูดของร่างหนา อีทึกขมวดคิ้วฉับจนคังอินนึกสงสัย
"เป็นอะไรไปอีกล่ะ"
"....................."
"หืม"
"คังอิน......."
"ว่าไง"
"ชั้นกลัวว่าคิบอมจะชอบฮยอกแจ และที่กลัวมากกว่านั้นคือ... ชั้นกลัวฮยอกแจจะชอบคิดบอม"
"นายคิดมากไปรึเปล่า"
"ไม่รู้สิ ความคิดนี้มันเกิดขึ้นทุกครั้งเวลาชั้นเห็นคิบอมอยู่กับฮยอกแจ"
"นายอย่าเพิ่งไปกลัวในสิ่งที่มันยังไม่เกิดเลย นายแค่ทำในส่วนของนายให้ดีที่สุดก็พอแล้ว"
"อืม"
"ถ้านายมัวแต่คิดว่าใจของฮยอกแจต้องเป็นของนาย มันก็ไม่เรียกว่าความรักหรอก แค่ฮยอกแจมีความสุข เท่านั้นก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ"
อีทึกเพียงพยักหน้าน้อยๆ แล้วทำหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
"สบายใจขึ้นรึยังล่ะ"
"ขอบใจนายมากนะ นายทำให้ชั้นสบายใจขึ้นมากเลย"
"ก็ดีแล้ว"
อีทึกสบายใจ นี่ก็เพียงพอที่จะทำให้นายมีความสุขแล้วไม่ใช่หรือคังอิน
คำพูดที่ปลอบใจร่างบาง กลับกลายเป็นคำตอกย้ำกับตัวเองเสียมากกว่า
นายรักอีทึก นายก็ต้องทำให้อีทึกมีความสุขที่สุด
ถึงแม้คนที่เจ็บจะเป็นนาย นายก็ต้องทำความเจ็บปวดนั้นให้เป็นความสุขให้ได้..
เมื่อเวลาล่วงเลยมาจนท้องฟ้าเริ่มมืด
ค่ำวันที่น่าจะมีความสุขและสงบสุขกลับไม่เป็นอย่างที่คิด
ฮีชอลเดินไปเดินมาจนซองมินบ่นว่าเวียนหัว
ที่คนสวยประจำบ้านเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้น้องตัวแสบ!!!
เมื่อครู่ชินดงเพิ่งโทรมาบอกว่าฮยอกแจยังไม่ไปเตรียมตัวจัด Kiss The Radio
แล้วมันหายไปไหน?? ทำไมไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย
โทรไปก็ไม่ยอมรับ แถมไม่โทรกลับมาอีกด้วย
ฮยอกแจ.. แล้วนายจะรู้ว่าสงครามโลกครั้งที่ 3 มีจริง!!!!
"พี่ฮีชอล โทรศัพท์พี่อ่ะ" เรียววุคเอ่ยบอกพร้อมชี้นิ้วไปทางโทรศัพท์เครื่องสีแดงแสบตาเข้ากับเจ้าตัวที่วางอยู่บนโซฟาไม่ไกลจากที่ตัวเองนั่งอยู่นัก ฮีชอลจึงรีบตรงดิ่งไปรับทันที
- ฮยอกแจ -
"ฮยอกแจ กว่าจะโทรมาได้นะ นายทำอะไรอยู่ที่ไหน!!!" ทุกคนมองการเริ่มต้อนสงครามโลกอย่างสนใจ ตอนนี้ฮีชอลคงกำลังปล่อยระเบิดชีวภาพลูกแรกใส่โทรศัพท์ไปถึงฮยอกแจ
"ผมอยู่โรงพยาบาล"
"ห๊ะ"
"อืม.. ผมจะบอกพี่ว่าหาคนไปจัดวิทยุแทนผมด้วย"
"แล้วนายไม่.. เฮ้ย อยู่โรงพยาบาลไหน ใครเป็นอะไร"
"แค่นี้ก่อนนะพี่"
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด
"............................"
-*-
ท่าทางฮีชอลจะเจอระเบิดลูกใหญ่กว่าตอกกลับมา..
"ฮยอกแจมันว่าไงอ่ะ" ซีวอนที่วันนี้ตารางงานว่างผิดปกติถามเป็นคนแรก
"มันบอกว่ามันอยู่โรงพยาบาล แล้วก็...ให้หาคนจัดวิทยุแทนมันด้วย"
"อยู่โรงพยาบาล?? ใครเป็นอะไรมากรึเปล่า" เยซองถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ช่วงนี้ยิ่งมีคนเป็นนั่นเป็นนี่บ่อยเสียด้วย
"ไม่รู้ ยังไม่ทันถามอะไรมันก็วางไปแล้ว นี่ต้องรอให้รู้จากนักข่าวเองก่อนใช่มั๊ย แล้วนี่ใครจะไปจัดกับชินดง??" ฮีชอลหันไปถามคนอื่นๆพอดีกับที่ซีวอนยกมือโบกไหวๆขึ้นมาทันที
"ชั้นไปจัดแทนให้ก็ได้นะ แต่ต้องให้ฮันไปเป็นเกสนะ โอเค๊?" ซีวอนขึ้นเสียงสูง ฮีชอลหันมาส่งสายตาตำหนิว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ซีวอนจึงพูดขอโทษแล้วนั่งเรียบร้อยไม่มีปากเสียงตามเดิม
"เดียวชั้นไปจัดเองก็ได้นะ" เสียงบุคคลที่มาใหม่เอ่ยขึ้น อีทึกเพิ่งเดินออกจากห้องมาพร้อมๆกับคังอิน
คงได้ยินเรื่องทั้งหมดตั้งแต่อยู่ในห้องแล้วล่ะซิ
ก็พวกเค้าคุยกันเบาซะที่ไหนล่ะ
"พี่ไหวเหรอ" น้องเล็กของบ้านเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"อืม ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวคังอินจะไปเป็นเพื่อนน่ะ" ทุกคนหันหน้าไปมองคังอิน คังอินจึงพยักหน้าเป็นการยืนยัน
"งั้นก็รีบไปเหอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน" ฮันคยองพูดพร้อมลุกขึ้นเตรียมจะเดินไปส่งทั้งสองคน
"ชั้นฝากฮยอกแจด้วยนะฮีชอล" อีทึกหันไปฝากฝังฮีชอล เมื่ออีกคนพยักหน้ารับปาก ร่างบางจึงเดินออกจากห้องไป พร้อมกับน้องๆสองสามคนที่อาสาเดินลงไปส่งเพราะเป็นห่วงว่าลีดเดอร์จะเป็นลมไปซะก่อน
..........................................................................
...........................
ร่างสูงค่อยๆลืมตาแต่ก็ต้องหรี่ตาหลายครั้งกว่าจะลืมตาได้เนื่องจากยังไม่ชินกับความสว่าง พอมองไปรอบตัวก็พบแต่สิ่งของไม่คุ้นตา สถานที่ก็ไม่คุ้นตา ที่คุ้นตาก็คงจะมีแต่ร่างบางที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ข้างเตียงนี่แหละ
"ครับพี่ ผมขอโทษ ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเลยไม่ได้พูดให้ชัดเจน"
"ครับ ขอโทษจิงๆครับ"
"ได้ครับ สวัสดีครับ"
ร่างบางกดวางโทรศัพท์พลางถอนหายใจยาว โดยไม่ได้สนใจดูเลยว่าคนบนเตียงนอนลืมตาจ้องตัวเองอยู่สักพักแล้ว
"เมื่อกี้คุยกับใคร" คิบอมเอ่ยถาม พอฮยอกแจเห็นว่าคิบอมตื่นแล้วก็เขยิบเก้าอี้มานั่งใกล้เตียงมากขึ้น
"พี่ฮีชอล ชั้นเพิ่งโทรไปบอกเค้าเรื่องที่ชั้นพานายมาส่งโรงพยาบาล"
"อืม.. แล้วพวกพี่ๆจะมากันไหม?"
"มา แต่ไม่ทุกคนหรอกนะ ส่วนใหญ่มีงานแต่เช้าเลยขอพักผ่อนกันก่อน"
"ความจริงไม่ต้องมาก็ได้ ตอนนี้ชั้นอยากกลับแล้ว"
"ยังกลับไม่ได้"
"ทำไม ชั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรมากมาย"
"หมอที่ทำแผลให้นายเมื่อเย็นบอกว่านายโดนรถเฉี่ยว ทำไมไม่บอก" พอถึงตรงนี้ เสียงของฮยอกแจฟังดูอารมณ์เสียไม่น้อย
"จะเอาเวลาตอนไหนบอกล่ะ"
"แล้วแผลนายก็อักเสบมาก"
"ไกลหัวใจ ไม่ตายหรอก"
"เค้าสั่งห้ามไม่ให้นายขยับมาก แล้วฝืนทำไม"
"....................."
"นายมันบ้า นายมันก็ชอบทำตามใจตัวเองตลอด ชั้นไม่ชอบให้นายเป็นแบบนี้เลยจริงๆ"
"ถ้าไม่ใช่เพราะชั้นคิดว่ามีใครบางคนซื่อบื้อพอที่จะรอชั้นนานหลายชั่วโมงแบบนั้นชั้นคงไม่ฝืนวิ่งหรอก!!!!" คิบอมขึ้นเสียงอย่างเหลืออด คำก็ไม่ดี สองคำก็ไม่ชอบ เอาแต่ใจบ้างล่ะ บ้าบ้างล่ะไม่ได้คิดบ้างหรือ ว่าคนที่ทำให้ชั้นเป็นแบบนี้เพราะใคร
"............................"
"ชั้นอยากกลับ"
"หมอบอกให้นายอยู่อีกสองวัน เพื่อป้องกันไม่ให้นายขยับตัว" เสียงร่างบางอ่อนลงเล็กน้อย คงเพราะรู้ว่าที่คิบอมทำไปก็เพราะว่าเป็นห่วง
"งั้นนายก็กลับไปได้แล้ว มีงานแต่เช้าทั้งอาทิตย์ไม่ใช่เหรอไง กลับไปนอนซะ"
"นอนที่นี่ก็เหมือนกัน"
"แต่ตอนนี้ชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย"
"..................................."
"กลับไปเถอะ"
"..............................."
ไม่มีเสียงใดตอบกลับจากฮยอกแจ
ร่างบางเพียงหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกนอกประตูไปเท่านั้น
"โถ่เว่ย!!!!! พูดบ้าอะไรของเราวะ ความจริงก็อยากให้เค้าอยู่ไม่ใช่รึไง" คิบอมได้แต่บ่นพึมพัมว่าตัวเองอยู่คนเดียว
รู้ว่าตัวเองเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ ชอบแกล้ง ใจร้อน
แล้วก็รู้ด้วยว่าฮยอกแจเป็นคนอ่อนไหวแค่ไหน
ไม่ว่าฮยอกแจจะคิดอะไรกับเค้าหรือไม่ คิบอมมั่นใจว่าคำพูดเมื่อกี้คงทำให้ร่างบางเสียใจไม่น้อย
..................................
ฮยอกแจไม่รู้จะคิดหาเหตุผลอะไรมาอธิบายน้ำตาที่มันพลาลจะไหลออกจากดวงตาคู่สวยทุกเมื่อ
น้อยใจ? ก็จะไปน้อยใจอะไรมันนักหนา แคร์มันทำไมนักหนา
คิบอมก็แค่คนที่ต้องร่วมงานด้วยกัน อาจจะสำคัญในฐานะเพื่อนอยู่บ้าง
แต่แค่หมอนั่นบอกว่าไม่อยากเห็นหน้า
เราจำเป็นต้องเสียใจขนาดนี้เลยหรือ??
ถึงใจจะบอกว่าอย่าไปสน เพราะเราไม่ใช่คนผิด
แต่กลับกลายเป็นว่าคิดตอกย้ำอยู่ตลอดว่าไปทำอะไรให้หมอนั่นไม่พอใจนักหนา มันถึงได้พูดจารุนแรงแบบนี้
ในหัวลีฮยอกแจยังมีแต่คำถามเกี่ยวกับคนที่ชื่อคิมคิบอมตลอดทางกลับคอนโดและตลอดคืนนั้น...
.........................................
.............
สมาชิก Super junior ต้อนรับเช้าวันใหม่ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ทันพ้นขอบฟ้า บางคนมีงานแต่เช้า หรือคนนั้นต้องตื่นมาส่งคนนี้ คนนี้ต้องตื่นมาส่งคนนั้น เลยกลายเป็นว่าเกือบทุกคนตื่นมาโหวกเหวกกันแต่เช้า
แต่คนที่สมควรตื่นเช้ากลับไม่ยอมตื่น....
ฮยอกแจยังคงนอนอยู่บนเตียง เพราะเพิ่งข่มตาหลับได้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว
เดือดร้อนถึงเพื่อนสนิทที่ต้องไปทำงานด้วยกันวันนี้เข้ามาปลุกถึงบนเตียง
"ฮยอกแจ นายตื่นสายแล้วนะ วันนี้เรามีงาน" ซองมินเขย่าเพียงเบาๆ ฮยากแจก็ขยับตัวเหมือนคนหลับไม่สนิท
"อืม ขอโทษนะที่ตื่นสาย"
ซองมินมองสภาพของเพื่อนตัวเองแล้วนึกเป็นห่วง
เสื้อผ้าชุดเดิมกันเมื่อวานบ่งบอกว่าเมื่อคืนเจ้าตัวคงเผลอหลับไปโดยที่ไม่ได้อาบน้ำ ทั้งๆที่เพื่อนของเค้าเป็นคนรักสะอาดมาแต่ไหนแต่ไร แถมตาบวมๆนั่นอีก
"ฮยอกแจ มีเรื่องอะไรรึเปล่า"
"ชั้นดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ถ้าให้บอกตามตรงก็ต้องตอบว่า ใช่"
เมื่อได้คำตอบจากเพื่อน ร่างบางถึงกับถอนหายใจยาว ก็จะมีเรื่องอะไรให้ไม่สบายใจได้อีก เมื่อคืนว่าจะไม่ร้องไห้แต่ในที่สุดก็ร้องจนได้
"ซองมิน นายเคยโดนใครว่าแรงๆมั๊ย"
"ไม่รู้ซิ เราไม่รู้ว่าแค่ไหนคือแรงๆของนายนิ"
"ก็อย่างเช่น ชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย.... อะไรทำนองนี้" พูดจบ เหตุการเมื่อคืนก็วนเวียนมาตอกย้ำ ฮยอกแจรู้สึกว่าไอ้น้ำตาที่มันเหือดแห้งไปเมื่อคืนนึกอยากจะรวมตัวกันขึ้นมาอีกแล้ว
"อืม...ไม่เคยหรอก มีคนพูดแบบนี้กับนายเหรอ?" ฮยอกแจพยักหน้า
"เขาสำคัญมากเลยหรือ นายถึงต้องเก็บคำพูดเค้ามาคิดขนาดนี้"
สำคัญมากเลยหรือ......
คำพูดของเพื่อนรักเหมือนมาสะกิดอะไรบางอย่างในตัวเขา
คนที่เป็นหัวข้อสนทนาอยู่ในตอนนี้สำคัญมากแค่ไหน เค้าเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
"ไม่รู้ซิ"
"อืม...งั้นถ้าเป็นทงเฮบอกว่า ฮยอกแจ ชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย!! แบบนี้ล่ะ" ซองมินทำเสียงประกอบเหมือนจริงจนร่างบางที่ฟังอยู่เบ้หน้า
"ก็ช่างปะไร ปกติหมอนั่นก็งอนชั้นบ่อยๆอยู่แล้ว" พอจบประโยคที่ตัวเองพูด ฮยอกแจก็เหมือนคิดอะไรได้บางอย่างซึ่งบ่งบอกออกมาทางสีหน้าทั้งหมดตามนิสัยของเจ้าตัว ซองมินเองก็รู้ใจเพื่อนแล้วเช่นกันจึงอมยิ้มขึ้นมาอย่างจับผิด
"ฮยอกแจ งั้นเราตอบแทนให้เลยแล้วกัน"
"..........................."
"ท่าทางคนนั้นน่ะ ต้องสำคัญสำหรับนายทีเดียวล่ะ" ซองมินบอกก่อนจะลงจากเตียง ก่อนออกจากห้องก็ไม่วายหันมาเร่งให้ฮยอกแจอาบน้ำเร็วๆ
ถ้าสำหรับเราแล้ว คิบอมเป็นคนสำคัญ
แล้วสำคัญแบบไหนกันนะ....
..............................................................
....................
............................................
หลังจากเหนื่อยล้าจากการทำงานมาครึ่งวัน ยูนิตย่อยอย่าง SJ-T ก็ได้มีเวลาพักผ่อนอีกครั้ง ทุกคนตกลงกันว่าจะไปเยี่ยมคิบอมที่โรงพยาบาล
แต่ยกเว้นฮยอกแจ..
"ฮยอกแจ ทำไมไม่ไปเยี่ยมคิบอม" ซองมินเอ่ยถามเป็นคนแรก
"เมื่อคืนก็อยู่ด้วยตั้งนานแล้ว วันนี้เลยขี้เกียจไป ไม่มีชั้นไปเยี่ยมเจ้านั่นมันไม่ตายหรอก" ซองมินแอบคิดในใจว่าคำตอบของเพื่อนรักช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย แต่เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของเจ้าตัว ซองมินก็เก็บกลืนความสงสัยเอาไว้เงียบๆไม่อยากเซ้าซี้ให้มากความ
"งั้นเดี๋ยวให้รถบริษัทไปส่งที่คอนโดละกัน กลับดีๆล่ะ" อีทึกเพียงลูบหัวร่างบางแล้วเดินนำคนที่เหลือไปขึ้นรถที่ซึงฮวานมาจอดรออยู่แล้ว ฮยอกแจเลยต้องเดินทางกลับคอนโดเพียงลำพัง
เมื่อถึงคอนโด ฮยอกแจก็ไม่รอช้า รีบตรงดิ่งเข้าห้องนอนเพื่อจะเล่นเกมส์ จะได้สลัดความคิดบ้าๆทั้งหลายแหล่ออกจากหัวไปซะที
แต่เมื่อเข้าไปถึงกลับพบว่ามีใครบางคนยึดเตียงนอนของเค้าเป็นที่พักผ่อนอย่างสบายใจอยู่ก่อนแล้ว
มองจากข้างหลังก็รู้ ไม่ต้องเดินไปดูให้แน่ใจ
"มานอนเตียงคนอื่นอีกแล้วนะทงเฮ"
"กลับมาแล้วเหรอ" เจ้าของชื่อหันกลับมายิ้มหวาน ไม่ได้หลับอย่างที่เค้าคิดจริงๆด้วย
"ทำไมกลับเร็วจัง" ช่วงนี้ทงเฮมีวันหยุดช่วงหนึ่งเลยขอกลับบ้าน ตามที่ทงเฮบอก กำหนดที่คนตรงหน้าจะกลับมาคืออีกสองวัน
"ก็คิดถึง เลยรีบกลับมาหา"
"เหงา ไม่มีคนให้แกล้งซิไม่ว่า" ทงเฮหัวเราะชอบใจกับคำตอบของคนตรงหน้า ฮยอกแจพองลมเต็มแก้มจนทงเฮนึกอยากจะบิดแก้มซะให้ช้ำโทษฐานน่ารักเกินไป
"หยุดเลย นายก็ชอบแกล้งชั้นตลอด"
"เอาน่า รักหรอก จึงหยอกเล่นไง"
"ยังไม่ได้บอกเลย ว่าทำไมถึงกลับมาเร็ว"
"ก็มีสายโทรไปรายงาน ว่าเดี๋ยวนี้ฮยอกแจน้อยๆของเราริอาจมีความรัก"
ฮยอกแจตาโต ใครบอกว่าเค้ามีความรัก
ไม่ใช่...ซะหน่อย
"ซองมินบอกล่ะซิ"
"แล้วจะมีใครอีกล่ะ ว่าไงๆ มีอะไรจะเล่าให้ฟังรึเปล่า"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า"
"ไม่เล่าก็ไม่เป็นไร ยังไงชั้นก็กะจะไปถามจากซองมินอยู่แล้ว แต่ที่มาถามนายเนี่ย เพราะอยากฟังจากปากเจ้าตัวมากกว่า"
"............................."
"ว่าไงล่ะ ไม่เล่าก็ได้ ไม่ได้บังคับ" ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ไอ้การมาทำหน้าทะเล้นเป็นปลาการ์ตูนใส่กันแบบนี้มันกดดันชัดๆ
อยากจะสลัดคราบอุเคะที่ได้รับมาหมาดๆต่อยหน้าบ๊องๆนั่นซักที
หลังจากชั่งใจอยู่สักพัก คนตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะเลิกลาง่ายๆจึงจำใจเล่าให้ฟัง
ถึงจะไม่รู้ว่าการเล่าเรื่องนี้ให้ทงเฮฟังมันจะช่วยให้อะไรดีขึ้นตรงไหนก็ตาม = ="
ฮยอกแจเริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่พาคิบอมไปส่งโรงพยาบาลจนถึงจุดไคลแมกซ์ของเรื่องเป็นรอบที่สองของวัน
แต่รอบนี้ต่างจากรอบของซองมินตรงที่ว่าฮยอกแจใส่ชื่อตัวละครไปอย่างครบถ้วนและเล่าซะละเอียดยิบ
"ท่าทางไม่เหมือนคนไม่อยาดเล่าเลยนิ" ทงเฮแซว
"ก็พอเล่าแล้วมันอดไม่ได้นี่หว่า มันน่าเตะมั๊ยล่ะ คนอุส่าห์พาไปส่งโรงพยาบาล ไม่ได้สำนึกบุญคุณกันเลย"
"อ้อ....." ทงเฮลากเสียงยาวอย่างล้อเลียน จนฮยอกแจมานึกเสียใจทีหลังที่เล่าเรื่องพวกนี้ให้ทงเฮฟัง
"เออ แล้วนายว่าไง"
"อะไรล่ะ"
"ก็เรื่องนี้ไง นายคิดว่าชั้น..ชอบคิบอมเหมือนที่ซองมินพูดรึป่าว"
เออเว้ย ปลาปวดหัว
ก็เข้าใจอ่ะนะ ว่าบางทีการชอบใครซักคนเจ้าตัวมันอาจไม่รู้ตัวเองจนคนอื่นมาทักถึงจะรู้ตัว
แต่มันอาการหนักขนาดนี้ ไม่รู้เลยหรือว่าตัวเองชอบไอ้เด็กนั่นรึเปล่า
แล้วไอ้ที่นั่งก้มหน้าก้มตา หน้าแดงรอคำตอบอยู่เนี่ย ไม่ได้ชอบเล๊ยยยยยยย
"ฮยอกแจ ชั้นรู้ว่านายไม่ได้แกล้งโง่ แต่นายโง่จริงๆ เพราะฉะนั้น ถ้าถามชั้น ชั้นก็คิดว่านายชอบคิบอม"
แม้คำแรกจะทำให้คนพูดดูน่าต่อยอยู่บ้าง แต่คำหลังมันก็จี้ใจซะไม่มี
ฮยอกแจอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่พูดออกไป
"นี่.. แล้วอยากรู้รึเปล่า ว่าคิบอมคิดยังไง"
"อยากรู้แล้วจะรู้ได้ไง"
"ชั้นมีวิธี" ทงเฮยิ้มร้าย
บอกตรงๆ ว่าการมีนามสกุลเหมือนกันไม่ได้ทำให้ฮยอกแจไว้ใจทงเฮมากกว่าเดิมเลยให้ตาย
"วิธีอะไร"
"แหน่ะ ก็สนใจเหมือนกันนี่หว่า แต่นายต้องช่วยชั้นก่อนนะ"
"ช่วยอะไร?"
"ช่วยมาเป็นแฟนชั้นไง"
TBC ~*
Talk :: ทงเฮโพล่มาแล้วววววว
โย่ว!!
ทีนี้ก็จะได้รู้กันแล้วว่าทงเฮมาเกี่ยวข้องกับรัก 4 เศร้านี่ยังไง
เหอ เหอ เหอ = ="
ขอคอมเมนต์หน่อยเน๊ออออ
ถึง 35 เมนต์เมื่อไหร่ตอน 5 จะมาลงอย่างรวดเร็ว
อีก 15 เมนต์... เราขอมากไปมั๊ยน๊ออออ~
ความคิดเห็น