[TVXQ Fic YAOI] \\ อันธพาลแอ๊บเถื่อน กับ นางฟ้าแอ๊บแบ๊ว //

ลำดับตอนที่ #7 : Part 6 :: ฝาก

Title :: [Fic] อันธพาลแอ๊บเถื่อน กับ นางฟ้าแอ๊บแบ๊ว INTRO
ตอน :: ฝาก
Story by :: Tachi_Naniki
Pairing :: YUNHO x JAEJOONG (Feat. YS & มากมายก่ายกอง)
Category :: Romantic comady,action,drama
Rate :: PG-17






Warning :: พาร์ทนี้บู๊แหลกจ้า

อ่อ แล้วก็ .. พ่อของยุนโฮแอบใหญ่แหละ .. .ฮ่าๆๆ


Part 6 :: ฝาก


หน้า อกขาวบางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างต่อเนื่องเมื่อเจ้าตัวพยายามสูดเอาอากาศ บริสุทธิ์เข้าปอดให้ได้มสุด เพราะ เพิ่งผ่านกิจกรรมอันหนักหน่วงร้อนแรงที่แฟนหนุ่มเป็นผู้มอบให้เมื่อครู่ อย่างถึงใจ ... ร่างน้อยผวาคว้าลำคอผิวสีแทนไปกอดเมื่อร่างทั้งร่างลอยหวือขึ้นจากโซฟาสีดำ เข้มอันเป็นสถานที่แห่งแรกที่แจจุงยอมเป็นของๆพี่ยุนโฮโดยสมบูรณ์

“อาบ น้ำกันนะครับ ...” กระซิบเสียงเบาแฝงด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน ... กายนิ่มเปล่าเปลือยห่อหุ้มด้วยผ้าห่มสีอ่อนในอ้อมอกแข็งแรงเพียงแต่พยักหน้า น้อยๆขานรับความต้องการนั้น ทั้งๆที่นัยน์ตาสีหวานคู่สวยยังคงปิดสนิทเนื่องจากความเหนื่อยอ่อนที่กำลัง รุมเร้าเข้าใส่ ...

หายเข้าไปทำธุระในห้องน้ำกันอยู่นาน จนกระทั่งอาบน้ำชำระคราบใคร่ออกจนหมด ... มือหนาคว้าเอาผ้าขนหนูสีฟ้าที่มีไว้สำหรับเพื่อนฝูงมาห่อคลุมกายนุ่มนิ่ม แล้วอุ้มร่างเล็กๆนั้นวางลงบนเตียง ...

“พี่ไม่รู้ว่า มันจะใหญ่เกินตัวแจจุงหรือเปล่า ... ลองใส่ดูก่อนนะครับ ... เดี๋ยวพี่จะออกไปรอข้างนอก ... ถ้าเสร็จเมื่อไหร่โผล่หน้าออกมาเรียกนะ...”

“อ ... อื้ม .. แล้วแจจะเรียก...” ก้มหน้างุดๆ เพราะ ยังเขินไม่หาย .. ยุนโฮจึงรีบพาตัวเองออกไปรอข้างนอก .. เพราะ ไม่อยากให้เด็กน่ารักต้องเขินจนหน้าแดงตายไปสักก่อน หากเขายังคงยืนดูเด็กเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ตรงนี้ละก็นะ ...


ประตู ปิดลงพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของยุนโฮที่หายไป ... แจจุงพรูลมหายใจออกมาช้าๆพร้อมกับสำรวจร่องรอยสีกุหลาบบนแผ่นอกขาวๆและส่วน อื่นๆของร่างกายอยู่หน้ากระจก ... คิ้วเล็กขมวดมุ่นแทบพันกันเป็นปมเมื่อหน้าดุๆของพี่ชายลอยขึ้นมาอยู่ใน มโนภาพราวกับเจ้าตัวมาเอง ...

ร่างบางหยิบเสื้อแขนยาวไหมพรมสี น้ำตาลตัวหลวมโครกมาสวมใส่ ... ตามด้วยกางเกงยีนขาดๆเซอๆที่ตัวเล็กที่สุดแล้วในบ้านหลังนี้ แต่มันก็ยังใหญ่อยู่ดีในความคิดของคนตัวเล็ก ... พอดีกับที่นัยน์ตาสีสวยเหลือบไปเห็นเข็มขัดหนังสีดำซึ่งวางอยู่บนเตียง .. ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า พี่ยุนโฮเดาออกตั้งแต่ต้นแล้วว่า เขาจะสวมกางเกงตัวนี้ไม่ได้หากไม่มีมัน ...

เมื่อมั่นใจว่า แต่งตัวเรียบร้อยดี ... เด็กน่ารักก็แข็งใจโผล่หน้าออกไปเรียกแฟนหนุ่มให้เข้ามาข้างใน ...

“ตัว ใหญ่ไปจริงๆด้วยแฮะ ....” ชายหนุ่มพูด ก่อนจะจัดเสื้อผ้าบนตัวแจจุงให้เข้าที่เข้าทาง .. คอกว้างจนเกือบเห็นรอยแดงๆที่ทำไว้ด้วย ..

“อื้อ ... ไม่เป็นไรหรอกฮะ ..เสื้อยุนโฮใส่สบายแถมอุ่นดีด้วย...” ..... อุ่นเหมือนมีเจ้าของเสื้อมาโอบกอดเลยเชียวละ ...

“พี่ให้แจจุงเอาไปใส่ตอนโตเลยแล้วกัน ^^”

“เอ๋? ... ให้แจจุงหรอ?”

อย่าเอียงคอถามอย่างนั้น .... น่ารัก ... เกินไปแล้ว ...

“อื้ม .. พี่ให้จริงๆ ...”

“ขอบ คุณนะฮะ ...” แขนเล็กโอบกอดพี่หมีใจดีพร้อมกับถูหัวกลมๆไปมาอยู่กับแผ่นอกหนาอย่างออดอ้อน ... ยุนโฮกอดแฟนสาวตอบ .. ก่อนจะใช้จมูกโด่งคมของตนสูดดมเอากลิ่นหอมของแชมพูอ่อนๆจากเรือนผมนุ่มชื้น น้ำเข้าไปจนเต็มปอด ...

“นั่งรออยู่ในห้องแป๊บนึงนะ .. เดี๋ยวพี่ออกไปเก็บกวาดห้องนั่งเล่นก่อน ....” ตั้งใจจะขลุกอยู่กับคนตัวเล็กทั้งวันจึงต้องลงมือทำความสะอาดกันหน่อย ... ตอนแรกกะว่าจะช่วยกันทำ แต่เห็นที ... แจจุงคงยังปวดเอว ปวดสะโพกอยู่ .. เกิดป่วยหรือเป็นอะไรไปขึ้นมา ... ท็อปเอาเขาตายแน่ๆ ...

เขาไม่อยากสร้างมลทินอะไรเพิ่มแล้วละ ... เดี๋ยวจะโดนพี่ชายอนาคตภรรยาเจี๋ยนซะก่อน


แต่ จากเหตุการณ์เมื่อกี้ เขายอมรับว่า ตัวเองไม่มีน้ำอดน้ำทนมากพอ ... แต่จะให้ทำไงได้ละ .. ก็เด็กน่ารักมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ ให้เขาอดทน คนอื่นคงหาว่า ชอง ยุนโฮ ไม่ใช่ผู้ชายแล้วละ ..

“เอ๋? ... อื้อ ... เดี๋ยวก่อนฮะ ... พี่ท็อปฝากจดหมายมาให้ยุนโฮด้วย...” รีบวิ่งออกไปค้นในกระเป๋ากางเกงตัวเดิมที่ยังคงถูกวางระเกะระกะอยู่ในห้อง นั่งเล่น .. ยุนโฮเดินตามออกมา ก่อนที่เจ้าตัวจะทำสีหน้ายุ่งๆเมื่อเห็นซองจดหมายลายการ์ตูนปลาโลมาในมือของ แฟนตัวเล็ก ...

รสนิยมของท็อป มันยังไงกันละเนี่ย ?

“พี่ ท็อปกำชับมาว่า ให้ยุนโฮอ่านตอนที่แจจุงกลับบ้านแล้ว...” ชายหนุ่มรับจดหมายมาไว้ในมือ ... แล้วตัดสินใจวางมันไว้ในกล่องใส่อุปกรณ์จุกจิก ..

ใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ... บ้าน ... ก็กลับมาเอี่ยมอ่องเหมือนใหม่อีกครั้ง ...

ถึง แม้สภาพร่างกายของแจจุงจะยังไม่ค่อยสู้ดีนัก ... แต่เจ้าตัวก็ช่วยยุนโฮเปิดหน้าต่างรับลมบ้าง .. หยิบไม้ขนไก่มาปัดของเครื่องใช้บ้างตราบใดที่ร่างกายยังพออำนวย ...


ยุ นโฮเปิดการ์ตูน(?)ให้แจจุงดูเล่นไปเพลินๆ ในขณะที่ตัวเองเตรียมโชว์ฝีมือในการทำมื้อเที่ยง .. เพราะ อยู่คนเดียวมานาน .. อาหารเมนูง่ายๆจึงไม่คณามือพ่อหมีขาวแต่อย่างใด .. .

อยากให้เป็นแบบนี้ไปนานๆ ...

ชีวิตรักที่แสนจะสงบสุข .... มีเขา ... มีแจจุง ... มีสหายรักและเหล่าบรรดาลูกน้องที่จงรักภักดี ...

ถ้า ให้ดี ... พอเขาเรียนจบ .. เขาก็อยากจะรับแจจุงมาดูแลสานต่อเจตนารมณ์ของพี่เมีย ... ท็อปคงเลี้ยงดูน้องมาอย่างยากลำบากแน่ๆ .. แต่อีกไม่นาน ... ท็อปคงได้พักและมีเวลามากพอจะสะสางเรื่องราวในอดีตที่เรื้อรังมานานจนถึง ปัจจุบัน ... ไม่ใช่ว่า เขาไม่รู้นะว่า ท็อปเคยมีใครมาก่อน .. เรื่องของท็อปนะ .. ดังมากในช่วงนั้น.. ซึ่งมันก็หลังจากที่เขายื่นมือเข้าไปช่วยเหลือแจจุงได้ไม่นานนั่นแหละ ...

ผัด กับข้าวไป .. หัวสมองก็คิดอะไรเพลินๆไป ... แต่ก็ใช่ว่า ยุนโฮจะไม่มีสติ ... เพราะต้องอยู่คนเดียวบ่อยๆเลยชินกับความฟุ้งซ่านของตัวเองจนพักหลังๆนี้ เริ่มจะทำอะไรได้หลายๆอย่างภายในเวลาเดียวกัน .. กับข้าวจานเดียวหน้าตาน่ากินถูกเสิร์ฟถึงโต๊ะหน้าทีวีเรียกสายตาเป็นประกาย จากแจจุงได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว ...

“แจจุงป้อนพี่หน่อยสิ...” อ้อนเด็กบ้างเมื่อเห็นร่างบางมัวแต่สนใจกับข้าวบนโต๊ะและการ์ตูนในทีวี ..

ร่าง บางหันมายิ้มให้พ่อหมีตัวโต ก่อนจะตักกับข้าวในจานแล้วยื่นช้อนไปจ่อตรงริมฝีปากหยักที่คลี่ยิ้มเท่ห์ส่ง มาให้เช่นกันเรียกให้แก้มขาวๆแดงเรื่อขึ้นมาได้ไม่ยาก ...

กับข้าวนะ ... กินด้วยกันสองคนมันต้องอร่อยกว่ากินคนเดียวอยู่แล้ว ...


พอ กินอิ่มทั้งคู่ก็ลงไปนอนแผ่พุงอยู่บนพื้น ... แจจุงเคลื่อนเข้าหากายกำยำที่นอนแผ่อยู่ข้างๆแล้วค่อยๆซบใบหน้าลงกับแผงอก กว้าง .. แขนเรียวเล็กบางโอบเอวหนาอย่างหลวมๆ ... อดจะปฏิเสธไม่ได้ว่า เวลาอยู่กับพี่ยุนโฮ... แจจุงมักจะเกิดอาการอยากอ้อนไปเสียทุกครั้ง ... ทั้งๆที่รู้ว่า มันไม่เป็นผลดีต่อตัวเองมากนัก ... เพราะ อาจเสียจิ้นรอบสองได้ แต่จะให้ทำยังไงละ ... ยิ่งรักมาก เขาก็ยิ่งอยากอ้อนนี่นา ...

โดยที่ไม่ทันตั้งตัว .. สัมผัสจั๊กจี้บริเวณต้นคอขาวก็เป็นสัญญาณบ่งบอกให้แจจุงรู้ว่า .. ตัวเองกำลังถูกลวนลามอีกแล้ว .. มือเล็กขยำชายเสื้อของชายหนุ่มรุ่นพี่เมื่อริมฝีปากหยักขบเม้มลงบนผิวอ่อน บริเวณต้นคอขาวสวย ณ จุดๆเดิม ... จุดที่ยุนโฮเคยสร้างรอยรักเอาไว้แล้วพี่ท็อปจับไม่ได้ ...

จุดๆนั้น ก็คือ .. ปานสีน้ำตาลอ่อนที่ตั้งแต่จำความได้ แจจุงก็เห็นมันมาโดยตลอดนั่นเอง ..

“ยุ นโฮ ... อื้ออ...” ครางอื้อในลำคออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อจมูกโด่งคมยังคงซุกไซร้ซอกคอขาว ไม่ยอมหยุดจนร่างบางต้องเริดหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้แฟนหนุ่มทำอะไรได้ สะดวกมากกว่าเดิม ...

สุดท้าย ... ก็ยอมให้เขาเอาเปรียบ ... แต่แจจุงไม่ได้ใจง่ายถึงขนาดยอมมีอะไรด้วยเป็นรอบที่สองติดๆกันแน่ๆ ..

“พะ . พอแล้ว ... ยุนโฮ ... แจจุง ... แค่อยากกอด ...”

“...................”

“ขอ โทษนะ .. พี่เผลอตัวหาเศษหาเลยกับเราอีกแล้ว...” ลูบศีรษะกลมที่เต็มไปด้วยเส้นผมสีดำขลับเบาๆ .. ก่อนจะยอมหยุดทุกอย่างลงแล้วหันมาโอบกอดเด็กตัวเล็กๆที่แสนจะขี้อ้อนแทน ...

“ยุนโฮ ....”

“อะไรครับ .. เด็กขี้อ้อน...”

“แจ จุงรักยุนโฮนะ ...” เสียงหวานดังอู้อี้อยู่กับแผงอกกว้าง ... ยุนโฮจึงจับร่างเล็กขึ้นมาคร่อมอยู่ด้านบน ... นัยน์ตาสีหวานปะทะเข้ากับนัยน์ตาคมเข้มจริงจังจนเป็นแจจุงเองที่ต้องยอมแพ้ ซบใบหน้าลงตรงซอกคอพี่หมีตัวโตเพื่อหนีสายตาคมๆนั้น

“รัก ... พี่ขอให้แจจุงพูดคำนี้กับพี่คนเดียวนะครับ..”

“อื้อ ....” ขานรับในลำคอ ก่อนที่มือหนาของอีกฝ่ายซึ่งว้างเว้นจากการโอบรอบเอวบางๆเข้าแนบชิดคว้ามือ เล็กๆขาวๆที่ทาบอยู่บนแผ่นอกแข็งแรงเต็มไปด้วยมัดกล้ามสมส่วนไปจับแล้วลูบ คลึงไปมาเป็นการถ่ายทอดความอบอุ่นให้แก่กันและกัน ..


ยุนโฮก็ได้แต่หวังว่า ความสุขเล็กๆน้อยๆระหว่างร่างเล็กกับเขาจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานๆ ...

.

.

.

.


.


.



.

.


กุบ อก เมิงแล้วใช่มั้ย? ว่าห้ามมายุ่งกับจียงอีก .. แล้วรูปที่ลูกน้องกุถ่ายมานี่มันหมายความว่ายังไงแต่เอาเถอะ ... ถ้าเมิงอยากได้น้องกุมากนัก ... กุก็จะสนองให้ ... แต่เมิงต้องล้มกุให้ได้สักก่อนนะ ... ถ้าเกิดมั่นใจในฝีมือ .. เมิงมาตีกับกุที่ถนนเปลี่ยวซอย XXX ในอีกสามวันข้างหน้า


Se7en !!


รูป ถ่ายและกระดาษข้อความถูกโยนทิ้งลงในถังขยะอย่างไม่ใยดี ... นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วหลังจากได้รับมันมา ... ท็อปจึงรีบเขียนจดหมายใส่ลงในซองลายโลมาของน้องชายบ้างเพื่อแจ้งข่าวเลวร้าย ที่เขาต้องประสบอยู่ในตอนนี้ ให้ยุนโฮ ... อดีตคู่อริได้รับรู้เอาไว้เผื่อเขาจะไม่มีชีวิตรอดกลับมา .. น้องชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาจะได้ไม่ตัวคนเดียว เพราะ อย่างน้อยก็มีอนาคตว่าที่น้องเขยคอยดูแล


แจจุงกลับมาบ้านแล้วโดย มีหมีตัวโตตามมาส่งอย่างเช่นที่ผ่านๆมา .. คิ้วของท็อปขมวดขึ้นเล็กน้อยเมื่อเสื้อผ้าหน้าผมของน้องชายตัวเล็กไม่เหมือน กับตอนที่ออกจากบ้านเลยแม้แต่น้อย .. แต่ท็อปก็ไม่ได้ปริปากถามอะไรออกไป เพราะ เขามีเรื่องมากมายให้กังวลใจอยู่เกือบจะตลอดเวลา ...

“ขอบใจที่มาส่งน้องฉันถึงนี่...”

“อื้ม ... ไม่เป็นไร ..” คลี่ยิ้มหล่อส่งไปให้แจจุงที่ได้แต่เอาตุ๊กตาหมีขาวขึ้นมาบังหน้าหวานแดง เรื่อของตัวเองโดยมีพี่ชายโหมดหวงน้องเป็นที่กำบังชั่วคราวของแจจุงเอง ...

พี่น้องสายเลือดเดียวกันได้แต่ยืนมองหมีขาวตัวใหญ่เดินลับหายเข้าไปในความมืดมิดยามราตรีไร้แสงส่องถึง ...

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่ท็อปเห็นคู่อริ No. 1 เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของตัวเองไปแล้ว ... ?

อาจ เป็นเพราะ มีนางฟ้าตัวน้อยๆเป็นผู้เชื่อมโยงความสัมพันธ์ที่ไม่น่าจะเป็นได้เหล่านี้ ให้กลายเป็นความสัมพันธ์ที่อาจจะเกินความคาดหมายไปสักหน่อย แต่มันก็เป็นไปแล้ว ...

นัยน์ตาสีเข้มของท็อปมองตามแผ่นหลังบางที่เดินหายเข้าไปในบ้านด้วยหัวใจที่แสนหนักอึ้ง ...

เขาทำถูกแล้วใช่มั้ย? ... ที่ฝากแจจุง ... เอาไว้กับคนอื่นที่ไม่ใช่แม้แต่ครอบครัว ....

เขา ทำถูกแล้วใช่มั้ย? ... ที่ไม่คิดจะบอกความจริงกับแจจุง ... เพราะ เขาไม่อยากให้น้องต้องเสียใจว่า พี่ชายแสนรักของตัวเองเลือกที่จะตายเพื่อคนรักมากกว่าจะอยู่ส่งเสียน้องชาย จนเติบใหญ่ ...

เขาทำถูกแล้วใช่มั้ย? ... ที่ไว้ใจยุนโฮเสียจนเกินพอดี ...


แต่ไหนแต่ไรมา ... เราสองพี่น้องก็อยู่ด้วยกันมาตลอด ตั้งแต่ยังตัวเล็กๆ ...

หวังว่า แจจุงจะเข้าใจ ... พี่ชายเลวๆคนนี้นะ ...


“พี่ซึงฮยอน ...”

“..............”

“พี่ ... ???” ถูกรวบเอวบางเข้าประชิดตัวชายหนุ่มร่างสูงซึ่งมีศักดิ์เป็นถึงพี่ชาย ... ร่างบางเซถลาเข้าสู่อ้อมกอดได้โดยง่าย เพราะ ไม่ทันได้ตั้งตัว ...

“คืน นี้ ... พี่ขอนอนด้วยนะ ...” ร่างบางพยักหน้าตอบรับคำขอของพี่ชายอย่างงงๆ ... แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไปเนื่องจากแรงกอดแน่นๆของพี่ชายร่างกายกำยำแข็ง แรงไม่แพ้พี่ยุนโฮเลยสักนิด

“............” ท็อปอุ้มน้องชายตัวเล็กขึ้นแนบอกแล้วจับโยนลงบนเตียงกว้างอย่างที่เคยเล่น กันเป็นประจำ ... ในตอนนั้นเองที่รอยอะไรต่อมิอะไรโผล่ออกมาทิ่มตาพี่ชายหวงน้องเข้าให้เต็มๆ ...

ผิวขาวที่เคยบริสุทธิ์บัดนี้มันถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยสีกุหลาบมากมายนับไม่ถ้วน ... มองแค่ปราดเดียว ท็อปก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ..

แต่ ...

ท็อป ก็ไม่ได้ทักหรือท้วงน้องชายแต่อย่างใด ตรงข้ามเขากลับถกเสื้อของน้องชายลงเพื่อปิดซ่อนรอยรักที่โผล่พ้นเสื้อตัว โคร่งออกมาด้วยสัมผัสนุ่มนวลอ่อนโยน ...

“นอนกันเถอะ...” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกแล้วจัดการคว้าน้องชายมากอดไว้แนบอก ...

เพราะนี่ ...

อาจเป็นอ้อมกอดครั้งสุดท้ายที่พี่ชายคนนี้จะมอบให้น้องชายสุดที่รักได้ ...

แต่หากเขารอดกลับมาได้ละก็ ... เขาสัญญาว่า จะกลับมาหาน้องชายคนนึ้อีกครั้ง ...


หวังว่า .. พระเจ้าจะยังเข้าข้างเขานะ ...

ท็อปได้แต่หวังเช่นนั้น



















ยุ นโฮลอบมองจดหมายลายโลมาในกล่องใส่อุปกรณ์จุกจิกแวบนึงแล้วเดินหายเข้าไปอาบ น้ำชำระร่างกายในห้องน้ำหลังจากพาแฟนสาวไปส่งถึงมือพี่ชายได้โดยไม่บุบสลาย (แน่ใจ?)

ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กยีหัวเปียกน้ำจนกระเซอะกระเซิงแล้วพา ตัวเองมาหยุดยืนอยู่หน้าตู้เก็บอุปกรณ์ .. มือหนาคว้าเอาซองจดหมายที่แอบมองมานานมาฉีกออกดูเผยให้เห็น ตัวอักษรสีดำแบบหวัดๆบนหน้ากระดาษเอสี่สีขาวแบบมีเส้น ... และดูเหมือนว่ายิ่งยุนโฮ กวาดสายตาอ่านข้อความบนหน้ากระดาษเหล่านั้นมากเท่าไหร่ ... คิ้วหนาก็ยิ่งขมวดเข้าหากันมากขึ้นจนแทบจะพันกันเป็นปมอยู่รอมร่อแล้ว ..



ยุ นโฮ ... ฉันรู้ว่า มันอาจจะเร็วไปหน่อย เพราะ น้องชายฉันเพิ่งจะอายุ 14 เมือ่ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้เอง ... แต่ ... ถ้าหากฉันเป็นอะไรไปขึ้นมา ... นายสัญญากับฉันได้มั้ยว่า จะดูแลน้องของฉันดีๆ ... เรื่องเงินๆทองๆนั้นไม่มีปัญหา เพราะ ฉันทำงานเก็บมันมาตั้งแต่พ่อแม่เสียชีวิตไปได้ไม่นานเมื่อสามสี่ปีก่อน ... แจจุงเองก็เคยกดเงินมาใช้เหมือนกัน .. เขารู้วิธีจัดการ ... ขอแค่นายให้ความรัก ความอบอุ่นกับเขามากๆ ... พอเขาอายุครบ 16 เมื่อไหร่ค่อยอนุญาตให้เขาออกไปทำงานพิเศษได้ .. เพราะ ฉันเคยสัญญากับเขาไว้แบบนั้น ...

ฉันคงไม่ต้องอธิบายอะไรมาก เพราะ นายเองคงรู้อยู่แล้วว่า ทำไมฉันถึงต้องเขียนจดหมายมาสั่งเสียนายแบบนี้ ... มันถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องพิสูจน์ตัวเองเพื่อนคนที่ฉันรัก ...

ฝากขอโทษแจจุงให้ฉันด้วยนะ ...

ฉันสัญญาว่า หากฉันมีชีวิตรอดกลับมาได้ .. ไม่เป็นอะไรตายไปสักก่อน ฉันจะกลับมาขอโทษเขาด้วยตัวเอง ...


TOP





อึ้ง อยู่นานจนกระทั่งมีเสียงเรียกเข้าจากอุปกรณ์สื่อสารเครื่องบางเฉียบราคา เหยียบหมื่นมาเตือนสติ ... มันแพงจนน่าสงสัยว่า ชอง ยุนโฮ คือเด็กหนุ่มอันธพาลธรรมดาๆที่ทำตัวแหลกเหลวไปวันๆจริงๆหรือเปล่า?

“เออ ... ไอช่อน ... มีอะไร?” กรอกเสียงทุ้มพลางยิ้มเครียดเมื่อตระหนักได้ว่า การที่ยูชอนโทรมากลางดึกกลางดื่นแบบนี้คงเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยจะดีแน่ ..

“แย่ แล้ว .. .ไอยุน ... พวกเจ้าพ่อที่เราเคยเข้าไปยุ่งด้วย มันเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ... มัน ... มันจับจุนซู กับ ซองมินไป .. แกมาที่ถนนสาย XXX ด่วน ... เดี๋ยวนี้เลย !! เรากำลังจะโดนมันแก้แค้น ...”

“.................” เสียงโหวกเหวกโวยวายถูกส่งผ่านมาตามคลื่นโทรศัพท์เป็นสิ่งยืนยันถึงความ วุ่นวายโกลาหลในยามที่ไร้ซึ่งหัวหน้าเช่นเขาคอยควบคุมและคอยชี้นำลู่ทาง ...

เรื่อง ช็อคเรื่องที่สองของวันมันหนักเกินกว่าจะทำใจยอมรับได้ ... ยุนโฮตัดสินใจแบบวินาทีต่อวินาทีแล้วจัดการคว้าเสื้อเชิ้ตสีดำลายมังกรสีขาว ที่ม้วนขดพันรอบดาบมาสวมใส่ด้วยท่วงท่าสง่างามพร้อมกับคว้าเอาวัตถุ อันตรายกระบอกสีเงินมาเหน็บไว้ที่เอว ... หากสังเกตดูดีๆละก็ ... จะเห็นว่ามีตัวอักษรภาษาเกาหลีสลักอยู่ “Jung Jinho”


ไม่มีใคร เคยรู้มาก่อนว่า คุณพ่อของยุนโฮเคยเป็นอันธพาลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองกวางจู ... แต่คุณพ่อก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะใช้วัตถุอันตรายที่ลูกน้องหลายร้อยคนยอม เสียเงินสั่งทำมันขึ้นมาเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดอายุครบ 25 ปีของท่าน ... เพราะ ท่านไม่อยากตัดรอนชีวิตใคร ... ยุนโฮเองก็เช่นเดียวกัน .. เขาไม่เคยคิดที่จะใช้มันเลย ... คุณพ่อบอกอยู่เสมอว่า อย่านำมันไปใช้ในทางที่ไม่ถูกไม่ควร ... มีไว้แค่ยิงขู่หรือป้องกันตัวเองยามมีผู้ไม่ประสงค์ดีลอบเข้ามาทำร้ายถึงใน บ้านก็เป็นสิ่งที่เพียงพอแล้ว ...

นี่คือเหตุผลที่คุณพ่อไม่เคยคิดจะ ห้ามปรามเรื่องที่เขาผันตัวเองไปเป็นอันธพาลอันดับต้นๆของกรุงโซลเลยสัก ครั้งเดียว ... ไม่ใช่ว่า ท่านไม่ห่วง ... แต่ท่านเข้าใจชีวิตเขาดีเลยต่างหาก ...

“ถ้าแกเลือกเส้นทางนี้ ... แกห้ามตายก่อนฉัน ... !!!!”

ประโยค สุดท้ายที่คุณพ่อได้ทิ้งไว้ ก่อนที่ ชอง ยุนโฮ จะย้ายออกมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในเมืองหลวง เป็นอะไรที่ติดตราตรึงใจคนเป็นลูกชายจนถึงทุกวันนี้ ...

และแน่นอนว่า เขาจะไม่ยอมตายจนกว่าจะพาแจจุงไปอวดคุณพ่ออย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ต้นได้สำเร็จ

ยุนโฮคว้ามีด คว้าท่อเหล็กได้อย่างละอันสองอันก็รีบออกวิ่งมุ่งหน้าตรงไปยังจุดนัดพบซึ่งยังคงความโกลาหลได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ...

“ไอ ยุน ... ฝ่ายไอท็อป .. พี่แฟนเมิงก็โดนเล่นงาน ... เมิงรีบไปดูแจจุงเถอะ .. กุกับคยูจะตามไอเจ้าพ่อนั่นไป .. ไม่ต้องห่วงเรื่องทางนี้ ...” หลังจากได้รับรายงานเรื่องที่บ้านของท็อปถูกเจ้าพ่อเล่นงานเช่นเดียวกัน .. ยูชอนจึงรีบแจ้งข่าวให้สหายที่มีศักดิ์เป็นถึงหัวหน้าแก๊งค์ได้ทราบข่าว เพราะ ยูชอนเองก็พอจะเดาๆได้ลางๆว่า เป้าหมายของพวกมันคงหนีไม่พ้น คิม แจจุง ...

เห็นที ... สองแก๊งค์อริคงต้องหันมาแท็คมือเป็นพันธมิตรกันชั่วคราวเสียแล้วละ ...


“ยูชอน ... คยูฮยอน...”

“อะไร .. ทำไมเมิงยังไม่ไปอีก”

“กุ ขอโทษที่ทำให้พวกเมิงต้องลำบาก” ที่จุนซูและซองมินโดนจับตัวไปครั้งนี้ก็เป็นเพราะ เขาเองที่ตัดสินใจยื่นมือเข้าไปช่วยแจจุงจากน้ำมือเจ้าพ่อเมื่อสามปีก่อน ...

“อย่าพูดอย่างนั้น ..กุกับเมิงเป็นเพื่อนกันนะเว้ย .. เมิงรีบๆไปดูแจจุงเหอะ ..” ยูชอนตบบ่าเพื่อนเบาๆ ก่อนจะขึ้นควบมอไซด์คู่ใจเพื่อบึ่งตามไปช่วยเมียพร้อมๆกับคยูฮยอนและลูกน้อง คนอื่นๆ ...



“แจจุง ... แจจุง ....”

“...................”

“ท็อป ...เฮ้ยย ... ไอท็อป .. อ่ะ ?” ตกใจสุดขีดเมื่อเท้าหนาสะดุดเข้ากับร่างกายนิ่มๆของมนุษย์ ... ร่องรอยโลหิตสีแดงกระจายอยู่เต็มพื้นบ้านเรียกสีหน้าเป็นกังวลจากชอง ยุนโฮได้เป็นอย่างดี ...

ถัดไปอีกไม่ไกล ... ยุนโฮพบแต่เพียง ตุ๊กตาหมีสีขาวเปื้อนคราบเลือดเท่านั้น ...

แน่นอนว่า เลือดทุกหยดล้วนแล้วแต่เป็นเลือดของท็อปทั้งสิ้น ... แต่ท็อปก็ยังยืนยันว่า จะไปช่วยน้องชายตัวเล็กให้ได้ ...

“ลูกน้องเมิงไปไหนหมดวะ .. ท็อป...” น้องเขยรีบหิ้วปีกพี่แฟนให้กลับมายืนได้อีกครั้ง ...

“กุบอกให้พวกมันตามไปช่วยแจจุงหมดแล้ว ....... ฮึ่ยยย .. ไม่คิดเลยจริงๆว่า มันจะเล่นวิธีสกปรกแบบนี้ ..”

“มัน คงจับแจจุงไปเพื่อใช้ต่อรองกับกุ ... เพราะงั้น เมิงอย่าคิดว่า ตัวเองเป็นคนผิด ... กุก็ผิดด้วยเหมือนกัน...” ยุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ ...

เจ้าพ่ออย่าง ชอยดองวุค .. คงอ่านความเคลื่อนไหวของพวกเขามาตั้งนานแล้ว ถึงได้จับจุดอ่อนของทุกคนได้แม่นยำแบบนี้ ...

“................”

“เมิงไปหาจียงเถอะ .. พิสูจน์ซะว่า เมิงรักเขาจริงๆ ... ส่วนเรื่องแจจุง เมิงไม่ต้องห่วง ... ปล่อยให้เป็นหน้าที่กุ ...”

“ขอบใจเมิงมาก ... กุฝากน้องแจจุงไว้กับเมิง ... ถือว่า ... คิดไม่ผิดจริงๆ”

ทั้ง คู่จับมือกันแบบลูกผู้ชายเป็นครั้งแรกเพื่อรวมแก๊งค์สองแก๊งค์เป็นหนึ่ง เดียวกัน ... เพราะ ถึงยังไง ... ตอนนี้ ... ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไปที่รั้นแต่จะตีกัน ... หันมาช่วยเหลือซึ่งกันและกันอะไรๆมันคงดูเป็นไปได้มากขึ้น ...


ชอย ซึงฮยอน >> รักเดียวที่ต้องพิสูจน์

ชอง ยุนโฮ >> หัวใจอีกครึ่งดวงที่เขาต้องปกป้อง


และสหายอีกนับร้อยที่ไม่เคยทิ้งกัน ...


จะแพ้หรือจะชนะ ก็สุดแล้วแต่ฟ้าจะลิขิต



TO BE CON !!!



Talk~ นิกติดสอบซัมเมอร์ .. ติดโปรเจคฟิกสองโปรเจค (ปั่นสุดทรีน) ... หลังจากนี้จะมาต่อฟิกให้ช้านะจ้ะ ... 

อย่าเพิ่งลืมนิกนะ ... นิกขอโทษค่า ที่รับงานเข้ามาเยอะแยะมากมาย เผอิญว่า ช่วงนี้เครียดหลายๆเรื่องเลยไม่อยาก


ปล่อยให้ตัวเองว่าง ... ขอโทษจ้าาาาาาาาาาาา ...