[Shinee Yaoi fic] ++ "แสบ" VS "เพล์บอย" ++ (Jongtae ,Honew)

ลำดับตอนที่ #7 : กรรมหรือกำไร (?) Part 5

[Fic] ++ "แสบ" VS "เพล์บอย" ++ PART 5
Story by :: Tachi_Naniki
Pairing :: JONGHYUN X TAEMIN (FEAT. MINHO X ONEW)
Category :: เอาฮา (?)
RATE :: NC - 17+


NOTE ~ กลับมาแ้ล้วฮ้าบบบบ ><!!! (แอบผิดสัญญามาต่อก่อน) หลังจากหายไปเกือบสองเดือนเต็ม ... เผอิญว่า
งานที่มหาลัยนิกยุ่งมากๆเลยอ่า .. แถมช่วงก่อนๆก็ทำงานจนร่างกายทรุด ... นิกเลยรีบปั่นงานให้เสร็จก่อนสอบ แล้วก็ปั่นฟิกดงบัง
ที่ค้างไว้ให้มันเบาๆลงไปบ้าง ... หลังจากนั่งบิ้วอารมณ์มาเป็นเดือนๆ นิกก็แต่งฟิกฮาๆออกมาได้อีกครั้ง ...


ได้ข่าวว่าเมื่อวันเสาร์ไปคอนมา เห็นทั้งค่าย SM เลย อ๊ากกก !!

น้องๆ Shinee หล่อลากไส้ โฮกกก อยากลักกลับบ้าน (?)

พอได้เห็นแจจุง ก็แบบ .. มีกำลังใจแต่งฟิกทุกเรื่องเลย 555555555 ก็เลยมาต่อเร็วนิดหน่อย จากกำหนดการเดิม อิอิ





ไปอ่านตอนที่ 5 กันเลยดีกว่า .. รู้นะ ว่ารอคอยมานอน (เหรอ?)






Part 5 Begin !!!

ความ เงียบบวกกับความมืดที่ปกคลุมไปทั่วทั้งห้องเปรียบเหมือนสัญญาณอันตราย(?)ที่ ทำให้เด็กหนุ่มตัวเล็กจอมซ่าบริสุทธิ์มีอันต้องก้าวถอยหลังไปชิดติดมุมห้อง เพื่อปกป้องตนเองจากสัตว์ร้ายยามเมายา (?)

เสียงหอบหายใจดังแทรกผ่านความเงียบเข้ามาเป็นระยะๆตามเข็มนาฬิกาบนฝาผนังที่เดินไปเรื่อยๆตามกาลเวลาที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ...


ความ ร้อนในร่างกายเริ่มเพิ่มสูงขึ้นจนแทบอยากปลดเสื้อผ้าแล้วกระโจนใส่เมะแถวๆ นี้ให้มันรู้แล้วรู้แรด ... ซึ่งอนยูรู้ดีว่า ยาอันตรายที่ทำให้เขาเกิดอาการอยากหาผู้ชายมาปล้ำนั้น(?)ถูกผสมมากับนมอุ่นๆ ที่แทมินเป็นคนโจ้งให้ดื่ม .. ทว่า ... รู้ตอนนี้มันก็สายเกินไปเสียแล้วละ ...

“พี่ ... พี่มิน .. โฮ”

เรียกชื่อคนตัวสูงเบาๆด้วยน้ำเสียงแหบเซ็กซี่ชวนเสียตัว ...

อ๊ากกกกก !!!!! มินโฮไม่อยากปล้ำเด็กหรอกนะ .. แต่เด็กมันชวนให้ปล้ำอ่ะ >[]<!!!

“เรียก พี่อย่างนั้น ... ไม่กลัวพี่บ้างเลยหรือไง” เสียงทุ้มแหบเอ็กอี้ .. (?) ดังขึ้นข้างใบหูนุ่ม .. ลมหายใจร้อนๆเป่ารดต้นคอขาวให้คนตัวเล็กได้เสียววูบวาบเล่นๆ ...

“อื้อออ ... มัน .. รู้สึกแปลกๆ ..” แหงแซะ ... ก็เคยร้องเรียกให้ผู้ชายเข้ามาอยู่ใกล้ๆขนาดนี้ซะที่ไหน ...

“ให้ พี่ช่วยนะ” เอ่ยเบาๆเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่มินโฮจะค่อยๆถอดเสื้อของคนตัวเล็กออก ... ภายใต้ความมืดไร้แสงสว่างเช่นนี้ .. ไม่น่าเชื่อว่า ผิวขาวๆจะกระจ่างตาชวนให้สัมผัสและลิ้มลองได้ขนาดนี้ ... แต่ชายหนุ่มก็ตัดใจไม่สัมผัสของหวานล้ำตรงหน้าก่อน .. เขาก้มลงประกบริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากบางเล็กที่เผยอปากรับเอาลิ้มร้อน เข้าไปเกี่ย
วกระหวัดลิ้มลองความหอมหวานในโพรงปากชุ่มน้ำลาย ...

“อ๊ะ ... อ๊า ... พี่มินโฮ .. อื้อออ” ไม่อาจกลั้นเสียงครางได้อีกต่อไปเมื่อรุ่นพี่ร่างสูงจงใจลากริมฝีปากลงตามลำคอขาวเนี
ยนแล้ว ลากต่ำลงไปเรื่อยๆจนพบเข้ากับตุ่มไตเม็ดเล็กบนหน้าอกขาวผ่อง ... มินโฮไม่รอช้ารีบระรัวลิ้นลงไปทันทีจนมันแข็งเป็นไตเรียกเสียงครางหวานๆขาด ช่วงได้เป
็นระยะๆ

มือที่ว่างอยู่ มินโฮก็ไม่ปล่อยให้ว่างเว้น .. เขาปลดกางเกงเนื้อดีออกจากเรียวขาขาว ... ช้อนตัวคนตัวบางขึ้นอุ้มในขณะที่เรียวลิ้นร้อนยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไปได้ เป็นอย่างดี ...


แผ่นหลังเล็กสัมผัสเข้ากับฟูกเตียงนุ่มได้ไม่นาน ร่างข้างบนก็ตามมาทาบทับไม่มีให้ว่างเว้น ...

“พี่ มินโฮ ... เร็วอีก ... อ๊า” สะโพกเล็กบิดส่ายไปมาตามแรงชักรูด ..(?) .. มินโฮจงใจเน้นย้ำลงไปตรงส่วนนั้นที่เริ้มแข็งชันสู้มืออยู่ภายใต้ กกน . ...





เสียงครางยังคงมีให้ได้ยินอยู่เรื่อยๆ ... เล่นเอาบุคคลที่อยู่ข้างนอกต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกๆอย่างห้ามไม่ได้ ...

นี่ยังไม่ทันได้แสตนบายส่งเสียงครางข้างห้องเลย .. ไอคู่โฮยูมันไปครึ่งค่อนสวรรค์แล้ว !!!

(ปะป๊ายูชอน + จง - ไม่รอกันมั่งเล๊ยย ย!! )


ว่า แล้วสองคู่พ่อแม่ลูกและลูกสะใภ้(?) ต่างก็เอาหูมาแนบประตูห้องกันยกใหญ่ .. ถึงจะอิจฉายังไง แต่ความอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านมันมีมากกว่า (?)


“คิดถึงสมัยนั้นจังนะ ..ยูชอน”

“นั่นสิ .. งั้นเรามาระลึกความหลังกันหน่อยมั้ย?”

พูด จบ .. คู่พ่อแม่ยูซูก็เดินจู๋จี๋จี๋จ๋าเข้าไปในห้อง ... เอิ่มมม ... อย่าบอกนะว่า เคียดแค้นที่โดนปู่ย่าตาทวดคลุมถุงชนเลยมาลงกับลูกและหลานบ้าง ...

บรรพบุรุษอะไรกันเนี่ย ... สงสัยจงจะเกิดผิดที่ผิดทาง และที่สำคัญ ผิดตระกูล ... เสียแล้ว = =

(หรือว่าผิดตั้งแต่เกิดมาแล้วหว่า ... อันนี้ก็ไม่อาจแน่ใจได้ ... TT_TT)


“พี่จง .. คุณอายูชอนแกล้งคุณน้าจุนซูเหรอ ? ... ทำไมคุณน้าจุนซูถึงร้องดังขนาดนั้นอ่า”

เอิ่มมม ... ว่าที่เมียของใครวะ ซื่อได้อีกเหอะ !! ไปเก็บกระหล่ำปลีอยู่ดอยไหนมาครับเนี่ย .. = =*


“งั้น .. เดี๋ยวพี่จงยอมให้น้องแทมินแกล้งบ้างก็ได้ .. เอามั้ย?”

“เอ๋? ... จริงอ่ะ ^^ ... “

“อื้ม .. “ ... ก็ให้แกล้งก่อนแล้วค่อยรวบหัวรวบหางมาแกล้งคืนทีหลัง ... ร้องให้ดังกว่า ยูซู กะ โฮยูนะ .. จะตบรางวัลให้อย่างงามเลย (รางวัลอะไร?)


สรุปแล้ว .. คืนนั้น .. ทั้งตระกูล ... มันXXX กันอย่างเดียว .... (เผาผลาญพลังงาน .. กลัวอ้วน?)



สู่สุขติเถิด อาเมนนนนนนน ~~!!! (แด่คนอ่านฮับ 555)






3 วันต่อมา ...


หัวหน้าพ่อบ้านขับรถมาส่งเด็กๆถึงในมหาลัยตามคำสั่งของคุณหญิงโลมาที่กำชับนักกำชับห
นาว่า ให้ส่งถึงหน้าตึกคณะ เพราะ กลัวว่า ลูกสะใภ้และหลานสะใภ้จะเจ็บ... จนเดินไม่ไหว ... TT_TT ( 3 วันแล้วนะ ได้ข่าว???)


ยัง ไม่ทันได้เหยียบชายบันไดเลยด้วยซ้ำ ... อยู่ดีๆ ชะนีทั้งฝูงที่หลุดมาจากสวนสัตว์แห่งไหน จงฮยอนก็ไม่อาจรู้ได้ก็เล่นมะรุมมตุ้มทั้งเขาและมินโฮแบบไม่มีให้ตั้งตัว ...

ก็อย่างว่าอ่ะ ... คนมันเสน่ห์แรง .. หม้อมันกี่คนๆ ชะนีก็ติดเบ็ดมันทั้งกรง (?)

“จงอ่า ... ทำไมไม่โทรมาหาแอนนี่บ้างเลยอ่ะคะ”

“มินโฮก็เหมือนกัน ... ไปเที่ยวกับจงสองคนไม่เห็นหนุกเลย .. ชวนสาวๆไปด้วยหนุกกว่ากันเยอะ”

“ใช่ๆๆ พวกเราน้อยใจแล้วน้า”


เอิ่มมม ช่วยชะเง้อไปมองอุเคะสองแฝดหน่อยก็ดีนะ ... รู้ๆๆๆ ว่า เสน่ห์แรง แต่น้องแฝดของพวกแกกำลังถูกสอยไปแล้วนะ เอ้อ !!!


พอหันไปอีกที ... ลิงอุรังอุตังทั้งฝูง ..(???) ก็ลากสองเคะฝาแฝดให้เดินไปยังตึกเรียนด้วยกัน ...

ถ้าลากไปอย่างเดียว .. จงโฮจะไม่ว่า .. แต่นี่ !!!!!!!!!!!!

มือ ... !!!!! .... ของแต่ละคนมันยอมอยู่นิ่งๆซะที่ไหน ... เดี๋ยวไปแหมะที่เอว .. เดี๋ยวย้ายไปโอบไหล่ .. แป๊บๆวกกลับไปอยู่ที่เดิม ...

ตูมมมมมมมมม !! (เสียงใครระเบิด???)


“อย่า ... ยุ่ง ... กับ .... อนาคต เมีย .. พวกฉันนะเฟร้ยยย !!!” สมแล้วที่เกิดมาเป็นญาติกัน ... ทั้งจงทั้งพ่อหน้านิ่งตะโกนออกมาแทบจะพร้อมกันเมื่อเรดาห์จับผู้ชาย (???) ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพราวกับเพิ่งไปเข้าอู่ที่ดาวพลูโตมา ...

นักศีกษาหญิงแถวๆนั้นต่างหัวใจสลายกันเป็นแถบๆ ...

อยากจะจับประโยคๆนั้นมาแอคโค่อีกสักสองสามที ..

“อย่า ... ยุ่ง ... กับ .... อนาคต เมีย .. พวกฉันนะเฟร้ยยย !!!”
“อย่า ... ยุ่ง ... กับ .... อนาคต เมีย .. พวกฉันนะเฟร้ยยย !!!”
“อย่า ... ยุ่ง ... กับ .... อนาคต เมีย .. พวกฉันนะเฟร้ยยย !!!”
“อย่า ... ยุ่ง ... กับ .... อนาคต เมีย .. พวกฉันนะเฟร้ยยย !!!”

(เกินสามแล้วเฮ้ย = =*)

โอ้ ก๊อดดดดดด ~ !!!! เกย์ก็มิบ๊อกกกก !!!


แต่ไม่เป็นไร .... หนูช๊อบบบ !!! (เอิ่มมม หนักกว่าอิจงกะอิโฮอีกแฮะ ... TT_TT)



และ ตั้งแต่นั้นมา ... คู่อนาคตสามีภรรเมีย(ที่ดูเหมือนจะเกิดมาเพื่อกัดกันมากกว่า)นามว่า จงฮยอนและแทมิน ... ก็ดังกระฉ่อนไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัย ... ส่วนอีกคู่ก็มาแรงแหกโค้งพอๆกัน ... เพราะ ถึงแม้จะรักกันหวานหยดกว่าคู่แรก แต่ก็ต้องมีบ้างแหละที่เมะถูกเคะแกล้งจนเปื่อยมาก็หลายรอบอย่างคู่มินโฮและ น้องอนยูส
ุดแอ๊บ(แบ๊ว)

เรียกได้ว่า ดังระเบิดยิ่งกว่าดาราฮอลลีวูดเสียอีก ...




เที่ยงวันของวันนั้นเอง ....

สองหนุ่มญาติซี้รีบวิ่งมาราธอนไปรับเหล่าเคะแฝดที่กำลังจะเลิกเรียนในอีกไม่กี่นาทีน
ี้ด้วย ความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ .. (ทีเข้าห้องเรียนสายยังไม่ใส่เกียร์หมาขนาดนี้เลย .. = =) << บ่งบอกดีกรีความขยันได้เป็นอย่างดี ...

“พี่จงอ่า ... ทำไมมารับน้องมินสายอ่า งอนแล้ว ...” อู้ยยยย ... แก้มขาวๆพองลมช่างน่าหยิก ... พอหยิกเสร็จก็ลากขึ้นเตียงอะไรอย่างงี้... ต่อจากนั้นก็ ... โอ้ยยย มิอยากจะคิดต่อ .. ><!!!! (เอาอิจงไปเก็บที ... TT_TT)


ทางอีกด้านหนึ่ง ...

“พี่มินโฮ ... ดอกไม้สวยจังเลย ... ขอบคุณนะฮะ >///<” ไอสองคู่นี้ก็ยังคงรักกันหวานชื่นต่อไป ... มินโฮชอบใช้เวลาในคาบเรียนให้เป็นประโยชน์เสมอโดยการนำดอกไม้สีสันสดใสต่างๆ ที่เด็ดม
าจากหลังอุทยานคณะของตนเองมาจัดใส่ช่อจนอาจารย์ยังต้องทำหน้าเอือมกับความบ้าเมียอย่า
งเต็มสตรีม ไร้ก ารเหยียบเบรก ... (หรือถ้าเหยียบคงหัวทิ่ม)

“ไป กินข้าวกันเถอะ ...” แทมินหายงอนทันใดเมื่อจงฮยอนนำช่อดอกไม้มาเซอไพรส์เป็นครั้งแรก (?) .... ก็อย่างว่าแหละ คนมันมีความสุข ... กระเพาะเลยเริ่มร้องประท้วงเสียแล้ว (เกี่ยวมั้ย ลูก ??)

“เราก็ไปกินกันมั่งนะ .. พี่มินโฮ ^^” อนยูคว้ามือของรุ่นพี่มาจับไว้โดยไม่ได้รู้เลยว่า อิคนข้างๆหัวใจแทบหยุดเต้น เพราะ ไม่เคยถูกอนยูสัมผัสก่อนมาก่อนเลย .. (ถ้าไม่นับวันที่โดนมอมยานะ TT_TT อันนั้นข้อยกเว้น เหอๆ) แถมคำพูดของน้องโอนิวมันน่าให้คิด(ลึก)น้อยซะเมื่อไหร่ ...


“เราก็ไปกินกันมั่งนะ .. พี่มินโฮ ^^”
“เราก็ไปกินกันมั่งนะ .. พี่มินโฮ ^^”
“เราก็ไปกินกันมั่งนะ .. พี่มินโฮ ^^”


เอ๊ยยยย !!!!!! คิดอะไรเนี่ย ... กินข้าวๆๆๆๆ ... ไม่ใช่กินอย่างนั้น !!! (สวดมนต์เหอะ ... หื่นแตกและแก)



ในขณะที่คู่อนาคตสามีภรรเมียทั้งสองคู่กำลังดื่มด่ำกับอาหารกลางวันเลิศรสอยู่นั้นเอ
ง ... จู่ๆก็มีลูกธนูปริศนายิงเฉียดหน้าน้องแทมินไปปักอยู่บนเสาไม้ ... อนยูที่อยู่ใกล้กว่ารีบคว้ามันมาไว้ในมือทันทีพร้อมกับแกะกระดาษสีขาวๆที่ ถูกผูกติดมาด้วย ...

“งืมม .. อ่านไม่ออก ... ใครเป็นคนเขียนเนี่ย .. ไก่ที่คฤหาสน์ของปะป๊ายุนโฮยังเขี่ยสวยกว่านี้เลย” .... ^[]^!!!! (โอ๊ยย แรง)

เมื่อเห็นว่า พี่อนยูอ่านไม่ออก ... แทมิน .. ผู้เชี่ยวชาญลายเขี่ยของบ้านรีบฉกกระดาษมาอ่านแทนทันที ...

“อืม มม .... สารท้ารบ ... วันนี้ตอนเย็นๆ ... ให้น้องแทมินกะน้องอนยู ... . มาที่โกดังหลังมหาลัย ... มากันแค่สองคนเท่านั้นนะ ... หากแพ้พวกเราละก็ ... ต้องยอมเลิกกับ ... พี่จงฮยอน ... แล้วก็พี่มินโฮ ... ส่วนรายละเอียดการแข่งขันนั้นจะแจ้งให้ทราบอีกทีเมื่อมาถึงแล้ว..”


อ่านจบปุ๊บ. .. น้องแทของชาวเราก็โยนเศษขยะทิ้งปั๊บ ...

“งืม ม .. ไร้สาระจริง ... คิดจะมาท้ารบกับน้องมิน ยังเร็วไปแสนล้านปี(แสง)” โซ้ยข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เช่นเดียวกับอนยูที่ทำเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร ...

อิสองพี่น้องนี้มันเคยกลัวอะไรด้วยเรอะ !!!

(ขนาดจระเข้ยังจับมาเลี้ยงไว้ในบ้าน นับภาษาอะไรกับเรื่องท้ารบ ... )




เย็นวันเดียวกันนั้นเอง ...

“อย่าไปเลยน่า ... แทมิน...” จงกล่อมอนาคตเมียเป็นรอบที่แสนล้านแปด แต่มีหรือที่เมียดื้อๆจะยอมฟัง ...

“อนยู ... ไม่ต้องทำเพื่อพี่ขนาดนี้ก็ได้ .. อย่าไปเลยนะ .. พี่ขอร้อง” มินโฮคว้ามือนุ่มนิ่มมากุมไว้ เพราะ รู้สึกเป็นห่วงเด็กในสังกัดของตัวเองขึ้นมาตงิดๆ ... ก็รู้หรอกนะว่า เก่งเรื่องบู๊ล้างผลาญอ่ะ .. แต่เพราะ อนยูเป็นว่าที่ภรรยา ... มินโฮถึงได้รู้สึกห่วงและหวง ...



พระอาทิตย์ค่อยๆเคลื่อน คล้อยลงต่ำจนท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มเรืองรอง ... โอดังเก่ารกร้างแลดูเงียบสนิทและมืดชื้นขึ้นมาทันใดเมื่อแทมินตัดสินใจเปิด ประตูสังกะสีสนิมเขรอะออกเผยให้เห็นชายหนุ่มร่างเล็ก(?)ในชุดเสื้อโค้ทสีดำ สนิท ...

แต่ขอโทษเหอะ ... ถึงจะแอ๊บแมนยังไงก็โคตรจะเคะบรรลัยเลย .. อย่ามาแอ๊บซะให้ยาก !!!!

เขาว่า ผี มันมักจะเห็นผีด้วยกัน ...


“พี่ คีย์ฮะ .. พี่ชางมิน ... เล่นอะไรแผลงๆอีกแล้วนะ = =” ลูกพี่ลูกน้องหน้าเก่า แถมหน้าใหม่อีกหนึ่ง... ยืนเก๊กอยู่ภายใต้ความมืดสลัวของโกดังร้างเก่าแก่ ..

มิอยากจิบอกว่า ... โคตรไม่แมน ...

ทุกๆคนคงรู้จักพี่คีย์ดีกันแล้วเนอะ ... ส่วนชางมิน .. เอิ่มมม คงไม่คุ้นใช้มั้ยฮะ ...

อย่า ไปบอกพี่มินโฮนะว่า อนยูเคยแอบชอบพี่ชางมินด้วย ... ก็แหม .. .หล่อเทห์ เพอเฟ็คแมนซะขนาดนี้ ... ผิดกับน้องแทมินของผมที่ดันหลงผิดไปชอบเคะด้วยกัน 5555

“พี่เป็นใครฮะ .....” น้องแทมินเอ่ยถามเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งผมทรงซอยสั้น ...

ไม่ ใช่เรื่องแปลกหรอกที่แทมินจะจำญาติห่างๆของตัวเองไม่ได้ .. หากลองนับสายญาติแล้วละก็ ... พี่คีย์ยังมีสายเลือดที่ใกล้เคียงกับป๊ายุนมากกว่า ... เรียกได้ว่า ... จะเจอหน้ากันทีก็ต้องยกนิ้วเท้ามานับกันเลยทีเดียว ...

“จำพี่ไม่ได้อีกแล้ว ... พี่เป็นลูกพี่ลูกน้องของป้าของน้าของอาของปะป๊ายุนโฮไง ...”

นะ ... คราวนี้เป็นญาติทางฝ่ายพ่อ ...

ไม่อยากจะบอกว่า นับญาตติไม่ถูกพอๆกับพี่คีย์เลยอ่ะ เหอๆ ....


“สารท้ารบเมื่อตอนเที่ยง .. อย่าไปใส่ใจมันเลยนะ ... พี่ชางมินแค่อยากจะแกล้งน้องเขยทั้งสองคนก็เท่านั้นเองแหละ 55555”


หันไปมองชางมินที ... พี่คีย์ที เพราะเริ่มจะเห็นลางร้ายรำไรอยู่บนเมฆา ....

แต่ก็นะ .. ไม่ได้แกล้งพี่จงกะพี่มินโฮนานแล้ว ...

ขอสักทีเหอะวะ 5555555555555





TO BE CON !!!!!!!!!!!!