[TVXQ Fic YAOI] \\ อันธพาลแอ๊บเถื่อน กับ นางฟ้าแอ๊บแบ๊ว //

ลำดับตอนที่ #6 : Part 5 :: เข้าใจผิด

Title :: [Fic] อันธพาลแอ๊บเถื่อน กับ นางฟ้าแอ๊บแบ๊ว Part 5
ตอน :: เข้าใจผิด
Story by :: Tachi_Naniki
Pairing :: YUNHO x JAEJOONG (Feat. YS & มากมายก่ายกอง)
Category :: Romantic comady,action,drama
Rate :: NC - 17


WARNING !!! :: มีฉากที่ไม่เหมาะสมอย่างร้ายกาจ ถ้าไม่ชอบ ปิดจ้าาา !!

ปล. ตอนนี้บอร์ดฟิกที่นิกสิงสถิตอยู่ ... เปิดรับสมัครใหม่แล้วจ้ะ ... (เป็นบอร์ดฟิกที่ใหญ่และเก่าแก่มาก) หากใครสนใจมาอยู่ร่วมบ้าน
เดียวกัน ... ส่งเมล์มาหานิกน้ะจ้ะแล้วนิกจะเอาเว็บไซต์ให้ ... ถ้าเข้าไปอยู่ในนั้นแล้ว ก็ .. เม้นๆให้กำลังใจคนแต่งฟิกด้วยน้า

ส่งเมล์มาที่นี่จ้ะ >> tachi_naniki@hotmail.com  นิกจะมาตอบภายในไม่กี่วัน






Part 5 :: เข้าใจผิด


“พี่ ... ไม่ใช่นะ ...พี่ยุนเขา ... ไม่...”

“มันทำให้น้องแจร้องไห้ขนาดนี้ ยังจะไปปกป้องมันอีกหรอ ? ... ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ... พรุ่งนี้พี่จะไปจัดการมัน ...”

“ไม่เอานะ ... พี่ยุนเขาไม่ได้ผิด .. ฮึก ... พี่ซึงฮยอนอย่าทำอะไรพี่ยุนเลย ..”

“พี่ ขอกักบริเวณแจจุงตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ... อย่าไปหามันอีก ... เข้าใจมั้ย ??” พูดจบก็อุ้มน้องชายตัวเล็กขึ้นพาดบ่าแล้วค่อยๆวางน้องลงบนเตียงกว้าง ... ร่างเล็กพยายามดิ้นอย่างสุดกำลัง ทั้งทุบทั้งตีพี่ชายของตัวเองจนหมีสีขาวในมือล่วงหล่นอยู่บนพื้นหน้าห้องนอน โดยที่ซึงฮยอนไม่คิดที่จะเก็บมันมาคืนให้น้องชายคล้ายกับเป็นลางบอกเหตุ กรายๆว่า ชองยุนโฮ กับ คิมแจจุง ต้องสิ้นสุดความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันแต่เพียงเท่านี้ ...


เมิงทำ น้องกุร้องไห้ .. ถ้าไม่อยากให้กุตามไปฆ่าเมิงถึงบ้านละก็ ... เย็นนี้ออกมาเจอกันที่เดิม ... คราวนี้กุเอาจริง เมิงจะขนลูกน้องมาเท่าไหร่ก็เชิญ แต่ขนมาเยอะๆนะ ทั้งบางเลยยิ่งดี !!!

T.O.P



อึ้ง กันมันทั้งโต๊ะเมื่อตัวหนังสือที่ไม่ค่อยจะสุภาพมากนักกระเด้งไปกระดอนมา อยู่ภายในสมองก้อนโตที่ตอนนี้มันชาจนแทบไม่รู้สึกรู้สาหรือรับรู้ความ เคลื่อนไหวภายนอกได้เหมือนเดิมอีกต่อไป ... คำถามแรกที่ทุกๆคนต้องการจะถามหัวหน้าแก๊งค์ของพวกเขาก็คือ ....

“เมิง ไปทำอะไรมา? สารท้ารบมันถึงได้มาเกยถึงบ้านเมิงเร็วขนาดนี้” ยูชอนเอ่ยเสียงเครียดพลางเงยหน้าขึ้นถามท่านหัวหน้าที่คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้า หากันจะเป็นปมอยู่แล้ว ...

เมื่อคืนยุนโฮเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า แจจุงโกรธ ... ไม่พอใจอะไรในตัวเขา ... แต่ถึงขั้นร้องไห้ให้ท็อปเห็นขนาดนั้นคงเป็นเรื่องที่แย่มากแน่ๆ ...

“ไม่ รู้เหมือนกัน .. ไม่งั้นคงไม่ต้องมานั่งเครียดตั้งแต่เช้าหรอก...” ยกกาแฟขึ้นซดรวดเดียวหมดเพราะ เครียดจนไม่รู้จะให้สหายรักสองหน่อนี้ช่วยยังไงดี .. .

“เอาเถอะ ... ไม่ว่ายังไงเมิงก็เคยเป็นพ่อสื่อให้กุกับจุนซู ... มันคงถึงเวลาแล้วที่กุจะช่วยเหลือเมิงบ้าง..”

“นั่น สิ ... ถ้าไม่ได้แจจุงกับนาย .. ฉันคงไม่ได้เจอกระต่ายน้อยซองมินเหมือนกัน...” คยูฮยอนผู้แสนเงียบที่ช่วยเออออห่อหมกตามสหายยูชอนเรียกรอยยิ้มแรกของวัน เครียดๆจากท่านหัวหน้าแก๊งค์ได้เป็นอย่างดี ...

นี่สินะ ... ที่เขาเรียกกันว่า”มิตรภาพ” ..........



XXXXXXXXXXXXXXXXXX YJ



เพล้ง !!!

เศษ กระจกแตกละเอียดไม่มีชิ้นดีเมื่อคนตัวเล็กแข็งใจโยนเก้าอี้ที่ใช้สำหรับนั่ง ทำการบ้านใส่หน้าต่างอย่างไม่กลัวว่ามันจะบาดเนื้อขาวๆให้เป็นรอยแผล .. ในใจของร่างบางมีแต่เพียงหมีขาวตัวโตที่ป่านนี้คงเดินทางไปถึงจุดนัดพบที่ พี่ท็อปนัดเอาไว้แล้ว ... โชคดีที่เขาได้ยินข้อมูลเหล่านี้จากการคุยโทรศัพท์ของพี่ท็อปเอง ..

“อื้อ .. เจ็บ...” ร้องออกมาเบาๆเมื่อถูกเศษกระจกปลายแหลมที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนหน้าต่างบาด เอาจนเป็นรอยแผลตื้นๆบนแก้มขาวๆ .. นึกโทษพี่ท็อปอยู่ในใจที่เลือกซื้อบ้านแบบล็อคจากภายนอกได้ด้วย ทำให้เขากลายเป็นบุคคลถูกกักบริเวณโดยสมบูรณ์ ...

แต่พี่ท็อปคงลืมไปว่า ถ้าเป็นเรื่องหัวใจละก็ .... แจจุงไม่ยอมอยู่เฉยแน่ๆ ...

“คุณ พี่ยาม ... ฝากเรียกช่างมาซ่อมกระจกที่บ้านเลขที่ XXX ด้วยนะฮะ” สั่งคุณยามเสร็จสรรพ .. ร่างน้อยก็มุ่งตรงไปยังจุดนัดพบที่ได้ยินจากปากของพี่ชายทันที ...

น้ำตา เม็ดใสเริ่มไหลลงมาอีกแล้ว .. นึกโทษตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าที่พี่ยุนโฮต้องมาซวยก็เป็นเพราะเขาที่ไม่ยอม พูดอะไรออกมาตรงๆเวลาเกิดปัญหา ..

แต่จะให้ทำยังไงละ ... ก็แจจุงกลัวนี่นา ..

กลัวว่า พี่ยุนโฮจะรังเกียจที่เขาเป็นเด็กขี้งอน ขีน้อยใจ แถมยังขี้หึงอีกด้วย ...








ก้อน เมฆสีเทาหม่นปกคลุมพาดผ่านทั่วท้องฟ้าบ่งบอกทุกๆคนรู้ว่า ฝนกำลังจะตกในอีกไม่ช้านี้ ... ลมเย็นพัดหอบเอาฝุ่นละอองและเศษผงเศษดินลอยเคว้งคว้างปลิวว่อนจนชายหนุ่ม อาวุธเต็มไม้เต็มมือจำนวนครึ่งร้อยต้องยกมือขึ้นป้องดวงตา ..

“มี อะไรจะแก้ตัวก่อนตายมั้ย? ... ชอง .. ยุน ... โฮ ?” พูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำ .. ก่อนจะวาดท่อเหล็กขนาดเหมาะมือให้ครูดเสียดไปกับพื้นจนเกิดประกายไฟแปลบๆ .. ถึงแม้จะไม่รู้เหตุผลที่แจจุงร้องไห้ แต่ถึงยังไง ท็อปก็ไม่มีทางให้อภัยคู่อริของตัวเองได้ที่ทำให้แจจุงต้องเสียน้ำตา ...

เพราะ น้องแจจุงเปรียบเสมือนน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจที่ทำให้ท็อปยังคงกล้าที่จะยืนหยัด อยู่บนโลกใบนี้ต่อไป ถึงแม้ว่าความรักของเขาจะถูกขัดขวางโดยเจ้าพ่ออันดับหนึ่งของเกาหลีก็ตามที ...

ในตอนนั้น ... ตอนที่เขาตัดสินใจเลิกกับจียง ... มันเหมือนโลกทั้งใบพังลงมาทับตัวเขาจนแทบไม่มีแรงจะทำอะไรได้อีกต่อไป ... เขายืนอยู่บนสะพาน ... สะพานที่เขาพาแจจุงมานั่งเล่นบ่อยๆในวันว่างๆ .. เพราะ พ่อแม่เสียชีวิตพร้อมกัน หน้าที่ดูแลน้องชายสายเลือดเดียวกันที่เหลืออยู่จึงตกมาอยู่ในความรับผิดชอบ ของเขาทั้งหมดไปโดยปริยาย ...

อยากจะกระโดดลงน้ำแทบขาดใจ เพราะ ไม่อยากเจ็บปวดกับความรักที่ไม่สมหวัง แต่ทว่า ...

แรงกระตุก ชายเสื้อเพียงเล็กน้อยจากมือเล็กขาวบางของน้องชายวัยสิบเอ็ดขวบก็ทำให้เขา เปลี่ยนใจ ... ยิ่งได้เห็นใบหน้าหวานน่ารักเศร้าสร้อยเหงาหงอย ท็อปยิ่งทำในสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้ไม่ลง ..

เขาตัดสินใจทำงานหาเงินส่งน้องชายเรียนสานต่อเจตนารมณ์ของผู้เป็นพ่อแม่ ...

บาง ที ... ถ้าน้องชายตัวน้อยๆคนนี้ไม่ได้เกิดมา ... เขาคงตายจากโลกนี้ตามพ่อกับแม่ไปนานแล้ว ... คงไม่ได้เห็นความสวยงามของโลกใบนี้อีก ... คงไม่มีโอกาสได้พบเจอกับจียงอีกครั้ง ...


“กุไม่รู้ ... ว่า น้องแจจุงร้องไห้ทำไม ... เพราะ น้องเขาไม่ได้พูดเอาไว้ ... กุไม่มีอะไรจะแก้ตัว .. ถ้าเมิงอยากยำกุนัก ก็เข้ามา ...”

“ก็ได้ ... สองต่อสองมั้ย ... ? ... ลูกน้องของพวกเราจะได้ไม่ต้องลำบาก ...” นี่เป็นเรื่องระหว่างพี่ชายกับว่าที่น้องเขย .. ยุนโฮจึงสั่งให้ลูกน้องและสหายทุกคนถอยร่นไปด้านหลังพร้อมกับกำชับไม่ให้ เข้ามาช่วย หากมีอะไรเกิดขึ้น ..

“ไอยุน .. จะดีเหรอ?” ยูชอนพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล แต่สิ่งที่ได้รับตอบกลับมานั้นมีเพียงรอยยิ้มเนือยๆจากยุนโฮเท่านั้นจริงๆ ...


เคร้ง !!!

ตกใจ เล็กน้อยเมื่อท็อปเงื้อท่อนเหล็กกะฟาดกันให้ตายจริงๆ .. โชคดีที่ยุนโฮรู้สึกตัวทันเลยยกท่อนเหล็กของตัวเองกันเอาไว้ได้อย่างหวุด หวิด ... ก่อนจะส่งแรงที่มีทั้งหมดดันตัวพี่แฟนออกไปจนกระเด็นล้มลงด้วยกันทั้งคู่

ครืดดด !!

เสียง ท่อนเหล็กในมือท็อปครูดไปกับพื้นปูนซีเมนต์เรียกให้สายตาทุกคู่ต้องจับจ้อง ภาพการต่อสู้ข้างหน้าด้วยใจเต้นระทึก ... กลั้นหายใจกันเป็นแถบๆเมื่อหัวหน้าของพวกเขาเงื้อวัตถุหนักฟาดฟันกันอยู่นาน .. ถ้าหากยังไม่มีใครหมดแรงไปซะก่อนละก็ ... สองคนนี้คงไม่เลิกราง่ายๆ ...

ยูชอนลุ้นจนแขนขาสั่น ... กลัวว่าเพื่อนจะเสียท่า เพราะ ตั้งแต่เงื้อไม้ใส่กัน ยุนโฮแทบยังไม่เอาจริงเลย ...

ไม่ ต้องบอกก็รู้ว่า ไอยุนไม่อยากทำอะไรพี่แฟนตัวเอง ... เหมือนกำลังรอเวลาตายยังไงยังงั้น ... ซึ่งในจุดนี้ยูชอนรู้สึกไม่สบายใจและไม่ชอบเอาเสียเลย

“เมิงสัญญา กับกุแล้ว ว่า จะดูแลน้องของกุให้ดี....” เสียงทุ้มของท็อปก้องกังวานไปไกลแม้แต่แจจุงที่วิ่งมายังได้ยินอย่างชัดเจน ... ร่างนิ่มหอบเอาอากาศเข้าปอด เพราะ หายใจไม่ทัน ก่อนจะออกแรงวิ่งอีกครั้งเพื่อไปห้ามพี่ชายที่กำลังเข้าใจยุนโฮผิดอย่างร้าย แรง ...


ครืดดด ฟึ่บบบ บ!!!!


นัยน์ตาสีหวานเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพที่พี่ชายตนเองกำลังใช้ท่อนเหล็กยาวหวดกองทรายจนแตกกระจายปลิวว่อนขึ้นไปบนอากาศ ...

“โอ๊ยยย ...” ยุนโฮร้องลั่น เพราะ เศษผงพวกนั้นกระเด็นเข้าตาเต็มๆ ...

สายน้ำฝนเริ่มสาดเทลงมาทำให้พื้นดินชุ่มชื้นและอากาศเย็นสบาย แต่มันกลับไม่ได้ลดระดับความร้อนในจิตใจของท็อปลงได้เลยแม้แต่น้อย ...

ใน ขณะที่ยุนโฮยกมือขยี้ตาของตัวเองอยู่นั้น .. ท็อปก็อาศัยจังหวะนี้ปิดเกมท่ามกลางเสียงร้องของลูกน้องหลายสิบคนรวมทั้ง ร่างเล็กบอบบางที่ตอนนี้เปียกโชกเสียจนเสื้อผ้าบางๆแนบเนื้อกาย ...

“พี่ท็อป ... ไม่นะ ....” ร่างเล็กตะโกนร้องลั่น ...

ไม่กลัว ... เหล็กท่อนใหญ่ๆที่กำลังหวดไปทางพี่ยุนโฮเลยสักนิด ...

ไม่กลัว ... แม้กระทั่งสายตาดุๆของผู้เป็นพี่ชาย ...

ไม่กลัว ... แม้กระทั่งความเจ็บปวดที่จะต้องได้รับ ...


สิ่งที่แจจุงกลัวที่สุดนั่นก็คือ .... การที่แฟนหนุ่มจะต้องมาเจ็บปวดแทนตัวเอง ...


เปรี้ยง !!!

เสียง ฟ้าร้องดังแทรกผ่านอากาศในขณะที่ท็อปกำลังหวดไม้หวังฟาดให้ว่าที่น้องเขยสลบ เหมือดกันไปข้างโทษฐานที่ทำให้แจจุงของเขาร้องไห้ ... แต่ ...

สิ่ง ที่ไม่คาดคิดก็บังเกิดขึ้นเมื่อเด็กน้อยตัวเล็กคุ้นตาโถมตัวกอดรัดเป้าหมาย จนล้มลงไปด้วยกันทั้งคู่ ... เลือดสีแดงสดจากศีรษะเล็กไหลไปตามพื้นที่มีน้ำฝนเจิ่งนอง ... ทุกๆคนกำลังช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ... มันเร็วมาก ... มากเสียจนท็อปเองยั้งมือไม่ทัน ...

“แจจุง ??”

“............”

“ไม่ นะ ... แจจุง ..” คว้าร่างบอบบางมาเขย่าเบาๆเพื่อเรียกสติ ... และมันได้ผล ... นัยน์ตาสีสวยค่อยๆปรือปรอยมองแฟนหนุ่มอย่างยากลำบาก ... ทั้งเลือดทั้งน้ำตา มันบังทรรศนียภาพทุกอย่างไปหมด ...

“พี่ยุน .. แจขอโทษ ...”

“.......................”

“เมื่อ วาน ... แจแค่หึงพี่ยุน ... ฮึก ... แจจุงไม่ได้ตั้งใจ .. ฮืก ให้เรื่องมันออกมาเป็น .... อย่างนี้...” ใบหน้าหวานซบลงบนบ่ากว้าง ... รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนจนไม่อาจครองสติไว้ได้มากนัก ... กายน้อยในอ้อมกอดอุ่นทิ้งน้ำหนักให้ยุนโฮเป็นคนรับเองทั้งหมด ... แต่ถึงยังงั้น แจจุงก็ยังตัวเบามากพอที่ชายหนุ่มร่างสูงกำยำจะอุ้มวิ่งไปส่งถึงโรงพยาบาล ใกล้ๆได้ ทิ้งไว้ก็แต่ท็อปที่ยังคงยืนตากฝนจนเปียกปอนโดยไม่คิดจะขยับเขยื้อนกายไปไหน สร้างความกังวลให้แก่ลูกน้องและสหายไม่น้อย ...

“พี่ขอโทษ .... แจจุง”












“แจ จุง ... คุยกับพี่ ... ได้ยินมั้ย? ... เรายังมีสติอยู่หรือเปล่า?” แขนบางที่มักจะโอบกอดรอบคอของเขาเสมอบัดนี้ห้อยตกลงข้างตัว ... ศีรษะกลมเลื่อนหล่นลงจากแผ่นอกแข็งแรงในทุกๆครั้งที่ยุนโฮเริ่มออกวิ่งด้วย ความเร็วสูงสุด .... ยูชอนและคยูจึงต้องเข้ามาจัดท่าจัดทางให้ทั้งๆที่ทุกคนยังคงรีบวิ่งไปโรง พยาบาล ...

“อื้อ... พี่ยุน...”

“แจจุง ... ถึงโรงพยาบาลแล้วนะ ... อดทนหน่อยนะครับ...” ค่อยๆวางร่างเล็กลงบนเตียงที่บุรุษพยาบาลเข็นออกมาข้างนอกเพื่อรับผู้ป่วย ที่ยังคงมีเลือดไหลไม่หยุด ... แจจุงเพียงแต่พยักหน้าขานรับยุนโฮน้อยๆเป็นเชิงบอกว่า เขายังมีสติพอและเขาจะต้องไม่เป็นอะไรเมื่อมาอยู่ในมือหมอ ...

“เอ่อ ... ขอผมเข้าไปดูแฟนผมได้มั้ยฮะ ?” ยุนโฮเอ่ยถามบุรุษพยาบาลที่กำลังจะเข็ญเตียงเข้าไปในห้องเย็บแผล ..

“ได้ครับ ..”

เมื่อ ได้รับอนุญาตอย่างเป็นทางการ ... ยุนโฮจึงขอคุณหมอที่กำลังเตรียมตัวตรวจคนไข้และสั่งให้นางพยาบาลเอาอุปกรณ์ เย็บแผลมาวางไว้ข้างเตียงคนเจ็บด้วยน้ำเสียงสุภาพเพื่อปิดซ่อนความเป็น อันธพาลในตัวไม่ให้ใครรู้ ...

“ผมขอนั่งอยู่ใกล้ๆนะครับ...”

“อื้ม .. ได้สิ .. เธอรู้จักเครื่องมือพวกนี้มั่งมั้ย?” คุณหมออายุสี่สิบต้นๆถามด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก ... ช่วงนี้พวกเขาขาดแคลนนางพยาบาลอย่างมาก เพราะ มีคนเจ็บเนื่องจากอุบัติเหตุเยอะเกินมือแพทย์ ...

“ครับ .. ผมพอจะรู้จัก”

“โอเค ... งั้นเธอช่วยหยิบเครื่องมือให้หมอก็แล้วกัน ..”

“เอ่อ .. ครับ”





ความมืดเริ่มปกคลุมไปทั่วท้องฟ้ากลับให้ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ภายใต้เสียงร้องของสัตว์กลางคืนและแสงสว่างเพียงน้อยนิดจากหมู่ดาว ...

“แจ จุง ... บอกพี่หน่อยสิ ว่าแจจุงหึงพี่กับใคร?” ศีรษะกลมที่มีผ้าพันแผลสีขาวสะอาดตาพันอยู่เงยขึ้นจากแผ่นหลังหนาทันทีที่ ถูกถาม ... ถึงแม้จะเพลียหรืออยากหลับแค่ไหน แต่แจจุงก็ไม่อยากให้เรื่องราวมันต้องบานปลายกันไปมากกว่านี้ ... ป่านนี้พี่ท็อปของเขาคงจะรู้สึกแย่มากๆแน่ที่ทำให้เขาต้องบาดเจ็บแบบนี้ ... ดังนั้นทางเลือกที่ดีที่สุดก็คือ การพูดนี่แหละ ...

“พี่ยุน ... ฟังแล้วห้ามโกรธแจนะ...” น้ำเสียงหวานฟังดูอู้อี้และไม่มั่นใจ ยุนโฮจึงต้องพยักหน้ารับเพื่อให้แฟนสาว(?)สบายใจ ...

“...................”

“แจจุง ... หึงพี่ยุนโฮกับ ... จุน ... จุนซู....” ซบหน้าลงกับแผ่นหลังหนาอีกครั้งเมื่อความเขินเริ่มทำพิษอีกแล้ว ...

“พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้แนะนำจุนซูให้แจจุงรู้จัก...”

“เอ๋? ... อื้อ .. ไม่เป็นไรหรอก ... แจจุงผิดเอง ... รู้ทั้งรู้ว่า พี่ยุนรักแจคนเดียว แต่ก็อดคิดไปเองไม่ได้”

“ได้ ยังไง ... พี่บอกไว้เลยดีกว่า แจจุงจะได้ไม่ต้องเครียด ... ความจริงแล้ว น้องจุนซูเป็นแฟนของพี่ยูชอนเขานะ.... รู้อย่างงี้ สบายใจแล้วหรือยัง ฮึ?” นัยน์ตากลมทอประกายแสงอีกครั้งหลังจากได้ฟังความจริง ...

ทั้งคู่ เงียบกันไปตลอดทาง แต่ก็ไม่ได้อึดอัดอะไร เพราะ แจจุงคงเพลียจากอาการบาดเจ็บเลยผล็อยหลับไปก่อนหน้านั้นแล้ว ... ทิ้งให้ยุนโฮเดินคิดอยู่คนเดียวว่าจะทำหน้ายังไงหากเจอท็อปยืนรออยู่หน้า บ้าน ...

และก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ...

ท็อปยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านด้วยสายตาเรียบนิ่งจนยุนโฮเองยังนึกกลัว ...

“แจจุงเป็นไงบ้าง?” เสียงทุ้มของท็อปนุ่มกว่าทุกครั้งที่ยุนโฮเคยได้ยินมา ...

“อื้ม ... หมอบอกว่า แค่หัวแตก ... พักรักษาตัวอยู่บ้านสักอาทิตย์ก็คงโอเคแล้ว” ไม่กล้าสบตาจนต้องหันหลังส่งแจจุงให้ท็อปอุ้มไปนอนในบ้านโดยที่ไม่ลืมวางถุง ยาลงบนหน้าอกบางของแจจุง เพราะ ท็อปไม่มีมือจะถืออะไรได้อีกเพราะ ต้องอุ้มน้องเข้าบ้าน ...

“เรื่องมันเป็นมายังไง .. .บอกให้ฉันฟังแบบสั้นๆ” ท็อปถามเนื่องจากอยากรู้เหตุผล เพราะจากที่แจจุงพูดตอนก่อนหมดสติ ... เห็นได้ชัดว่า น้องชายของเขาก็มีส่วนผิดและอาจคิดนู่นคิดนี่ไปเองแล้วไม่ยอมพูดตามสไตล์ เด็กที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง ...

มาเดาออกตอนนี้จะยังสายเกินไปมั้ย? ...

“แจ จุงหึงตอนที่ฉันอยู่กับแฟนของยูชอนนะ.. แถมไม่ถามฉันตรงๆก็เลยเข้าใจผิดจนร้องไห้กลับบ้าน” สั้นๆง่ายๆได้ใจความ ... ท็อปเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันมาพูดอะไรบางอย่างให้ยุนโฮได้ใจชื้น ...

“วันนี้ขอบใจมากที่พาแจจุงไปส่งโรงพยาบาล ...”

“.................”

“อยากพาแจจุงไปเที่ยวเมื่อไหร่ ก็บอกแล้วกัน...”


ปัง !!

ประตูปิดลงไปแล้ว แต่ชายหนุ่มหมีขาวยังคงยืนอึ้งไม่หายที่ท็อปเริ่มเปิดทางให้เขาอีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อหูตัวเอง ....


ทว่า ... ความรู้สึกของท็อปกับยุนโฮนั้นช่างต่างกันราวฟ้ากับเหวเสียเหลือเกิน ...

“น้องแจ ...” ท็อปเรียกชื่อน้องชายเผื่อว่า น้องชายจะยังพอคุยรู้เรื่อง ...

“อื้อ ... พี่ .. ท็อป???” งัวเงียลุกขึ้นจากเตียงเมื่อเห็นหน้าพี่ชายตัวเองได้อย่างชัดเจน ... หน้าของพี่มันช่างเศร้านัก ...

คงจะรู้สึกผิด ...

รู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องเจ็บ ...

“พี่ท็อป...”

“พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้เราต้องเจ็บ... พี่น่าจะฟังเรามากกว่านี้”

“พี่ .. อย่าร้องไห้...” โผเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นปลอดภัยเพียงแห่งเดียวที่ยังคงมีสายเลือดของพ่อแม่ เดียวกันไหลเวียนอยู่ในตัว ... แจจุงไม่เคยเห็นพี่ชายร้องไห้มาก่อน .. ไม่เคยเห็นเลยตั้งแต่เติบโตมาด้วยกัน ...

ท็อปกอดตอบน้องพร้อมกับ ซบใบหน้าลงกับลาดไหล่บางเพื่อปิดซ่อนน้ำตาของตัวเองไม่ให้แจจุงได้เห็นความ อ่อนแอไม่เป็นลูกผู้ชายของเขาอีก ... นั่งกอดกันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งอาการเพลียเริ่มทำพิษเด็กน้อยในอ้อมกอดอีก ครั้ง ... แจจุงคงไม่รู้ว่า ...

ท็อปยอมอยู่แบบนั้นทั้งคืน เพราะ อยากกอด อยากดูแลแจจุงที่บาดเจ็บ...





1 อาทิตย์ต่อมา ....


“ฝาก แจจุงด้วยนะ....” ท็อปเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ... ยุนโฮสัมผัสได้ถึงความเศร้าสร้อยที่มีมาโดยตลอดหลังจากแจจุงต้องถูกส่งหาม เข้าโรงพยาบาล เพราะ การทะเลาะวิวาทของกลุ่มอันธพาลเช่นพวกเขา

“อื้ม ... นายก็พักผ่อนบ้างเถอะ .. ตาโหลหมดแล้ว...” คว้ามือแจจุงมาจับแล้วเหลียวหลังหันกลับไปแสดงความห่วงใยต่อว่าที่พี่เมีย ... ท็อปได้แต่ส่งยิ้มเนือยๆมาให้แล้วยกมือโบกลาน้องชายตัวเล็กที่ตอนนี้หมอ อนุญาตให้แกะผ้าพันแผลอออกแล้ว ...

“อย่าดื้อกับยุนโฮ ... เข้าใจนะครับ .. น้องแจ”

“อื้อ ...” แจจุงโบกมือตอบพี่ชายบ้าง ก่อนจะคว้าลำแขนแกร่งของหมีขาวตัวโตมาเกาะไว้แล้วออกเดินไปด้วยกัน ... หลังจากอุดอู้อยู่แต่ในบ้านมานาน เพราะ ต้องพักฟื้นอาการบาดเจ็บ ... วันนี้ก็ได้ฤกษ์เสียทีที่ยุนโฮจะพาแจจุงออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้าง ...

“พี่ยุน ... แจจุงอยากไปเที่ยวบ้านพี่ยุนอ่า ...” อ้อนเป็นเด็กๆจนคนที่แก่กว่าต้องยอมจำนนพาเด็กไปเที่ยวบ้านแต่โดยดี ...

“บ้านพี่รกหน่อยน้า ... จะอยู่ได้เหรอ?”

“อื้อ... ก็แจจุงไม่เคยมาบ้านพี่ยุนเลยนี่ฮะ ... เดี๋ยวแจจุงจะช่วยพี่ยุนเก็บบ้านไง ... ฝึกไว้ก่อน .. .อุ๊บบบ” ใช้น้องตุ๊กตาหมีขาวอุดปากตัวเองแทบไม่ทันเมื่อเผลอหลุดสิ่งที่คิดออกไป ... ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มกว้างออกนอกหน้า ... ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กอายุสิบสี่เขาคิดกันถึงขนาดนี้แล้ว ...


“จริง เหรอ? ... จะช่วยพี่เก็บไปตลอดชีวิตเลยหรือเปล่าละ?” เหมือนจะแซวแต่น้ำเสียงนั้นไม่ได้เล่นๆเลย ... ยุนโฮสาบานได้ว่า เขาอยากจะรู้คำตอบที่ออกมาจากริมฝีปากสีแดงอิ่ม ...

ร่างบางม้วนเขินเล็กน้อย ก่อนจะยอมพยักหน้าให้ยุนโฮได้ตัวลอยเล่นๆ ..

“พี่ยุนก็อย่าไปมีคนอื่นก่อนแล้วกัน...”

“อ่า .. ไม่มีหรอก ... แฟนพี่ออกจะน่ารักขนาดนี้...”

“พี่ ยุนอ่า ... อย่าแกล้งแจสิ..” เขินนะเนี่ย ... เขินมากด้วย ... ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ แจจุงก็ยิ่งรู้สึกว่า พี่ยุนเหนือกว่าในทุกๆด้าน ...

แหย่กันไปแหย่กันมาจนกระทั่งเห็น บ้านหลังเล็กหลังหนึ่งตั้งอยู่โดดเดี่ยวห่างจากผู้อื่นไกลกว่าที่จินตนาการ เอาไว้ ... แจจุงมองบ้านหลังนั้น ...

ความรู้สึกแรกที่แจจุงรู้สึกได้อย่างชัดเจนนั่นก็คือ ....... เหงา .....


ยิ่งถูกยุนโฮจูงเข้าไปในบ้านด้วยแล้ว .. ความเหงายิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้น เพราะ มันทั้งเงียบและสงบเกินไป ...

“ขอ โทษนะ ... มันรกไปจริงๆด้วยสินะ ...” ยุนโฮเกาท้ายทอยแก้เก้อ... ก็แจจุงเล่นมองบ้านของเขาตะลึงงันอย่างงั้นคงรับไม่ทันสินะที่มันจะรกได้ปาน นี้ ...

“เอ๋? ... ไม่หรอก ... เดี๋ยว ... แจจุงช่วยเก็บนะฮะ...” วางหมีลงบนโซฟาอย่างเบามือ ... กะจะเข้าไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดในห้องเก็บของแต่ทว่า ... ร่างบางดันสะดุดกางเกงที่ถูกถอดกองเอาไว้อยู่บนพื้นเป็นเหตุให้เจ้าของบ้าน ต้องตรงเข้าตวัดเอวบางเพื่อไม่ให้เด็กตัวเล็กต้องล้มจนบาดเจ็บ ...

โชคร้าย(หรือโชคดี?) ที่ยุนโฮไม่อาจทรงตัวให้ยืนอยู่ได้ เพราะ ข้าวของเครื่องใช้ที่ตัวเองไม่เคยจะเก็บกวาด ...

มารู้สึกตัวอีกที แจจุงก็นอนแผ่อยู่บนโซฟาใต้ร่างกายของหมีขาวตัวใหญ่ไปเสียแล้ว ...

ใบหน้าคมอยู่ห่างจากดวงหน้าหวานเพียงไม่กี่มิล ... รู้สึกได้แม้กระทั่งลมหายใจติดขัดของอีกฝ่าย ...

“พี่ยุนโฮ ...”

“เรียก ยุนโฮเฉยๆเถอะ...” พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มพาให้คนฟังรู้สึกอบอุ่น ... นัยน์ตาสีหวานช้อนขึ้นมองนัยน์ตาคมอย่างไม่ค่อยเข้าใจนักเมื่อคนตรงหน้า ค่อยๆโน้มลงมาเรื่อยๆจนกระทั่งริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกัน ...

“อื้อ...” ยอมเผยอปากออกเล็กน้อยเมื่อถูกดุนดันด้วยเรียวลิ้นอุ่นร้อนที่พยายามสอดเข้า ควานหาความหอมหวานภายในอีกครั้งอย่างอ่อนโยน ... แจจุงปรับองศาเล็กน้อยเพื่อให้ยุนโฮเก็บเกี่ยวความหวานได้ล้ำลึกขึ้น ...จูบเนิ่นนานยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆพรากสติของคนสองคนให้หลุดรอยไปไกล ... แต่แล้ว ร่างบางก็ต้องสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับเบือนหน้าหนีจูบร้อนทันทีที่ถูกสะกิดตุ่ม เล็กภายใต้เนื้อผ้าขาวบางที่ใส่ติดกาย ...

“อ๊ะ .. ยุนโฮ ...” คว้ามือคนตัวโตไม่ให้รุกหนักมากไปกว่านี้ ... แต่ก็ใช่ว่าจะสำเร็จ ...

“อื้อ ... เจ็บ ... ไม่เอา .. อ๊ะ...” ความรู้สึกแปลกๆก่อตัวขึ้นภายในร่างกายบอบบาง ... ริมฝีปากหนายังคงกดเม้มสร้างรอยสีกุหลาบบนหน้าอกขาวบาง เพราะ ไม่อยากให้ท็อปต้องเห็นรอยพวกนี้ ... ยุนโฮจึงต้องวกกลับไปโลมเลียซอกคอขาวโดยยั้งใจไม่ให้ตัวเองเผลอกดแรงเม้มลง ไป แล้วจึงเลื่อนลงครอบครองตุ่มไตสีหวานอีกครั้งหลังจากปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก จนสาบเสื้อแยกออกจากกันมากพอ ...

“ยุน ... อ๊า ... อ๊ะ... อื้ออ ... ฮึก ...” นัยน์ตาสีหวานเริม่ชื้นน้ำ ... ดวงหน้าหวานสะบัดไปมาอย่างแรงเนื่องจากความอุ่นร้อนที่ตรงเข้าครอบครองส่วน อ่อนไหวอันเล็กที่ไม่เคยมีใครได้แตะต้องมาก่อน ... ยุนโฮปรนนิบัตรให้เด็กตัวเล็กๆได้รับรู้ถึงความสุขแบบผู้ใหญ่ซึ่งตัวแจจุ งเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรตัวเขา ตรงข้ามกลับตอบสนองได้ดีจนเกินคาด ...

“รู้สึกดีมั้ยครับ?”

“อ๊ะ .. อื้อออ ... ยุนโฮ ... มัน ... อ๊ะ ... รู้สึกแปลกๆ ... อึก .. ยุนโฮ ...อ๊า ...”

“..................”

“อ๊ะ ... ยุน ... แจจุงอยากเข้า ... ห้องน้ำ” รู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังจะถูกปล่อยออกมา ... เด็กไม่ประสีประสาอย่างแจจุงคงไม่เคยช่วยตัวเองมาก่อน ... ถึงได้แยกแยะไม่ค่อยออก ...

“ไม่จำเป็นหรอกนะ ... ถ้าแจจุงอยากสบายตัว .. พี่จะช่วย ... ไม่ต้องกลั้นไว้หรอก .. ปล่อยออกมาเลย” พูดจบก็โน้มตัวลงครอบครองส่วนอ่อนไหวอันเล็กที่แข็งชันสู้ลิ้นของเขาจนร่าง บางหอบตัวโยน ... กางเกงสีดำสนิทที่ถูกมือหนาร่นลงไปกองอยู่ที่เข่าถูกร่นลงตกลงสู่พื้นเบื้อง ล่างปนไปกับเสื้อผ้าที่ยุนโฮเคยถอดทิ้งไว้เมื่อนานมาแล้ว ...

“อึก ... อ๊ะ ... อ๊า ... ฮัก ... อ๊ะ ... อื้ออออออออ.. ยุน... แจจุงไม่ไหวแล้ว ... อ๊า ...”

“................”

“จะ ออกแล้ว .... ฮึกกกก...” ครางเสียงยาวพร้อมๆกับน้ำรักสีน้ำนมข้นหนืดที่ถูกท่อนเนื้อเล็กสั่นระริกฉีด พุ่งอยู่ในโพรงปากอุ่น ... ยุนโฮกลืนมันลงไปอย่างไม่รังเกียจ แต่แทนที่จะปล่อยให้ท่อนเนื้อสีหวานเป็นอิสระ .. ร่างสูงกลับใช้ลิ้นดุนดันรูเล็กๆนั้นอีกครั้งเพื่อสร้างอารมณ์ให้กับคนใต้ ร่างอีกครั้ง ...

“พี่ขอนะ ...”

“อึก ... อื้อออ....” ยอมให้คนตัวโตอุ้มขึ้นนั่งตักโดยไม่ขัดขืน ... แจจุงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนั่งทับโดนอะไรบางอย่างเข้าเต็มๆ ...

“อ๊ะ ... อ๊ะ... อ๊า” ไตเม็ดเล็ดล่อสายตาถูกคนตัวโตฉกชิมอีกครั้ง ... มือหนาข้างหนึ่งกอดรัดสะโพกปอดเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็จัดการปลดซิบของตัวเองให้ส่วนนั้นผงาดออกมาเตรียมพร้อมให้งาน ...

ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังเพลิดเพลินอยู่กับสัมผัสร้อนบริเวณ แผ่นอกขาวและไตเม็ดเล็ก ... นิ้วที่หนึ่งก็ถูกสอดเข้าไปขยับขยายช่องทางก่อนเป็นอันดับแรกเรียกเสียงคราง เครือจากคนไม่ประสีประสาได้เป็นอย่างดี ... ยิ่งถูกกระตุ้นทั้งข้างบนและข้างล่างด้วยแล้ว .. สติของแจจุงยิ่งหลุดลอยไปไกล ...

แจจุงไม่สนใจอะอะไรอีกแล้วจริงๆ ถึงจะรู้ว่ามันผิดที่ยอมให้คนๆนี้ง่ายๆ ...

แต่ความอ่อนโยนของยุนโฮ ... มันทำให้เขารู้สึกดีเกินกว่าจะสั่งให้คนตรงหน้าหยุดทุกสิ่งทุกอย่างลง ...

ก่อนที่นิ้วทั้งสามจะถูกแทนที่ด้วยสิ่งใหญ่โตกว่าเรียกเสียงครางหวานจากแจจุงได้อีกมากโขเลยทีเดียว ....



TO BE CON !!!