ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [FIC] ≧ω≦ ขอโทษครับ ผมเป็นหมี !! Part 5
Title :: [FIC] [FIC] ≧ω≦ ขอโทษครับ ผมเป็นหมี !! Part 5
Story by :: Tachi_Naniki
Pairing :: YUNHO x JAEJOONG (Feat.YS)
Category :: Romantic comedy
Rate :: PG-NC
[Sale] เปิดจองรวมเล่ม อันธพาลแอ๊บเถื่อน กับ นางฟ้าแอ๊บแบ๊ว (เข้าไปดูได้ในฟิกเรื่องนี้ที่เด็กดีนี่แหละ
ขี้เกียจแปะลิงค์อ่ะ ฮิๆ )
Part 5
ถึงเวลาที่ทุกคนจะต้องแยกย้ายกันกลับบ้านไปพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวสำหรับซ้อมใหญ่วันงานโรงเรียนที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ แจจุงที่ต้องกลับบ้านเองเป็นประจำทุกวันจึงยอมให้ยุนโฮเป็นสารถีขับรถไปส่งที่บ้านโดยไม่ลืมช่วยยุนโฮอุ้มหมีน้อยทั้งสิบตัวขึ้นไปวางไว้บนรถยนต์ตรงเบาะด้านหลัง .. หลังจากนั้นก็ถึงตามนุษย์สองคนที่จะต้องขึ้นไปนั่งอยู่ในนั้นบ้าง
พอดีกับที่ร่างบางสังเกตเห็นสีหน้ากังวลของอีกฝ่ายพอดิบพอดีจึงอดที่จะถามออกไปไม่ได้
"ทำไมนายถึงกังวลมากขนาดนั้น???.." เอ่ยปากถามเด็กหนุ่มร่างสูงที่กำลังแหย่กุญแจเตรียมจะสตาร์ทรถ แต่พอได้ยินคำถามทีหลุดออกมาจากริมฝีปากบางของคนข้างๆ ยุนโฮแทบจะทำกุญแจหลุดจากมือ แต่ยังโชคดีที่ตั้งสติและคว้าเอาไว้ได้ทัน ..
เมื่อตั้งสติได้แล้ว เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอีกครั้งจนแก้มหมีๆป่องจนเหมือนลูกเทนนิสขนาดย่อมๆ ...
"มุนบินอยากได้อะไร เขาต้องได้ในสิ่งที่ต้องการ...." เว้นช่วงการพูดเพื่อถอนหายใจ .. สีหน้าของยุนโฮเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด..ก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่า ท่านประธานนักเรียนที่ไม่เคยสนใจในตัวเขาเลยจะเป็นห่วงเขามากถึงขนาดนี้ ..
"............"
"พรุ่งนี้อย่าเดินไปโรงเรียนคนเดียวนะ ผมจะมารับแจจุงเอง..." เผลอตัวใช้สายตาหล่อคมคายจ้องนัยน์ตากลมสวยที่เสหลบไปทางอื่น แต่ถึงยังไงแจจุงก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้อยู่ดี ... เด็กที่ชื่อมุนบินอะไรนั่นน่ากลัวขนาดที่ยุนโฮต้องกังวลเลยเชียวเหรอ? .. มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ ..
"ฉันถามอะไรหน่อยได้มั้ย?.." หันกลับไปจ้องหน้ายุนโฮอีกครั้ง เขาคิดดีแล้วที่จะถามคำถามที่อยากรู้ ....
"ครับ???..."
"มุนบินกับนายมีปัญหาอะไรกัน .. แล้วเรื่องที่พ่อแม่นายไม่สนใจ?... มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมุนบินถึงพูดแบบนั้นกับนาย?..."
ตกอยู่ในความเงียบทันทีทีทั้งคนทั้งหมี ... แจจุงยังคงจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่ยอมลดละ ในเมื่อยุนโฮให้ความเป็นเพื่อนกับเขามาขนาดนี้ เขาก็อยากใช้สิทธิของความเป็นเพื่อนในการที่จะรู้ว่าเพื่อนกำลังตกอยู่ในสถานการณ์แย่ขนาดไหนกันแน่ ...
"มุนบินเป็นลูกของอาผม ... ถึงจะเกิดหลังผม แต่เขามีความสามารถในการพูดคุยกับคนในตระกูลมากกว่าผม ญาติๆก็เลยคิดจะยกทุกอย่างให้มุนบินไปดูแลต่อ .. พ่อแม่ผมเขาผิดหวังในตัวผมมากที่ผมไม่สามารถเป็นผู้สืบทอดได้" สาบานได้ว่าสีหน้าของยุนโฮแย่มากและดูเหมือนว่าลูกหมีตัวน้อยจะเริ่มร้องโหยหวนราวกับพวกมันกำลังร้องไห้เสียใจไปกับเจ้านายของพวกมัน ... แจจุงหันหลังไปมองลูกหมีพวกนั้นแล้วหันกลับไปมองยุนโฮที่ทำหน้าทำตาเหมือนเจ็บปวดกับเรื่องราวทุกอย่างจนแจจุงชักใจอ่อนยวบ ...
"นายแค่จำไว้ก็พอว่า ถึงคนอื่นจะไม่เห็นความสำคัญในตัวนาย แต่มีฉันคนนึงนี่แหละที่เห็นมัน..." แจจุงยิ้มหวานๆให้ฝ่ายตรงข้ามได้ใจชื้น .. ท่านประธานใช้นิ้วขยี้จมูกแก้เขิน ก่อนจะยกมืออีกข้างเกาหัวดับอายเพราะอยากจะทำอะไรบางอย่างที่มันค่อนข้างเสียมารยาทไปนิด แต่เขาอยากจะทำจริงๆ ยุนโฮจึงทำการขออนุญาตคนสวยก่อนเป็นอันดับแรก
"ผม ... อยากกอดแจจุง ... ให้ผมได้มั้ย???.."
"เห???..." แทนที่จะโกรธ แจจุงกลับหัวเราะขำแก้เขินเสียนี่ .. แก้มขาวๆเริ่มขึ้นสีจัด ก่อนที่เจ้าตัวจะพยักหน้าเบาๆพลางส่งเสียง "อื้อ.." แหบหวานออกมาเป็นการยืนยันว่าอนุญาตแล้ว
ยุนโฮอมยิ้มดีใจพลางรวบร่วงบอบบางมากอดแล้วซุกใบหน้าลงกับลาดไหล่เล็กหอมๆ .. คนถูกกอดย่นคอเล็กน้อยเมื่อท่านประธานกระซิบอะไรบางอย่างซึ่งเป็นสัมผัสที่แนบชิดกันเกินไปจนตั้งตัวไม่ทัน
"ขอบคุณมาก ... เวลาที่ผมไม่สบายใจ ผมอยากกอดแจจุงไว้นานๆ ... ไม่รู้สินะ .. มันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมาก ..."
".........." แจจุงเพียงยิ้มหวานๆเท่านั้น เขาไม่สามารถเอ่ยโต้ตอบอะไรกลับไปได้เพราะกำลังอยู่ในสภาพเขินอายแบบสุดๆ .. เขาจึงทำเพียงส่งแขนขาวไปกอดเอวหนาของหมีตัวโตแทนแล้วลูบเบาๆเหมือนกับคุณแม่ที่กำลังพยายามปลอบประโลมลูกน้อยให้หายจากความเครียด
ถ้าหากแฟนคลับของยุนโฮอยู่เย็นอีกนิดละก็ คงได้เห็นภาพบาดตาบาดใจของคนสองคนที่กอดกันในรถอยู่นาน กว่าพวกเขาจะกลับบ้านจริงๆก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ...
................
......
"เป็นอะไรไป??.." จุนซูหันกลับไปมองท่านรองประธานที่จู่ๆก็หยุดเดินขึ้นมากลางทางซะอย่างนั้น ... คิ้วเล็กของโลมาน้อยผูกกันเป็นโบว์เมื่อเห็นอาการมึนๆงงๆของยูชอนอย่างเห็นได้ชัด ... หันซ้ายแลขวา เมื่อมองไม่เห็นใครแล้ว จุนซูจึงใช้มือนุ่มๆจับยึดข้อแขนแข็งแรงเอาไว้เพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นลม
"ขอบใจนะ ... ช่วงนี้นอนน้อยน่ะ .. ก็เลยเป็นแบบนี้" ยูชอนเอ่ยเบาๆพลางยกมือขึ้นจับมือนุ่มๆที่ประคองแขนของเขาเอาไว้ ... ร่างเล็กสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อรับรู้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือแข็งแรง แต่ก็ไม่ได้ชักกลับแต่อย่างใดเพราะการช่วยเหลือคนสำคัญกว่าที่จะต้องมานั่งคิดอะไรให้มากความ
"นายขับรถไหวแน่นะ? ..." จุนซูถามด้วยความไม่แน่ใจ ....
"น่าจะไหวอยู่...." คนพูดน้อยยังคงปากแข็ง ... จุนซูจึงปล่อยมือจากแขนของอีกฝ่าย แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ... ร่างเล็กไม่คิดมาก่อนเลยว่าในชีวิตนี้จะได้พบเหตุการณ์ที่ไม่น่าเป็นไปได้ ... .
"ยะ .. .ยูชอน ... ทำไมนายถึง ....." โลมาน้อยติดอ่างขึ้นมากะทะหันเพราะกำลังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ...
".........."
"นี่นายจริงๆเหรอ??..." ค่อยๆย่อตัวลงแล้วเอื้อมมือสั่นเทาไปแตะเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวเล็กยืนสองขาที่อยู่ๆก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา ...
เห็นกับตาว่า ยูชอนกลายเป็นไอเจ้านี้ ... ที่ถามออกไปทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วคืออาการของคนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจอกับเหตุการณ์เหลือเชื่อเข้าให้แล้ว ...
เง้อ เป็นลม ...
ร่างเล็กล้มตึงลงไปนอนกองอยู่บนพื้นเพราะความตกใจ .. ไก่แจ้สีขาวตัวน้อยใช้เท้าเขี่ยศีรษะกลมเบาๆหวังปลุกให้ตื่น แต่จนแล้วจนรอดจุนซูก็ไม่ฟื้น ...
ท่าทางจะตกใจมาก =[]= ไม่น่าโหมงานวันงานโรงเรียนนจนนอนน้อยเลย แถมมาแปลงร่างต่อหน้าต่อตาจุนซูอีก แล้วหลังจากนี้เขาจะอธิบายกับจุนซูยังไงละเนี่ย?
...............
........
หลังจากสวีทหวานแหววกันอยู่นาน ยุนโฮก็ขับรถมาส่งแจจุงจนถึงบ้านโดยปลอดภัยจนได้ ..
"เดี๋ยว แจจุง..." คนตัวบางที่ทำท่าจะเปิดประตูลงจากรถหันขวับแทบจะทันทีที่ถูกเรียกพร้อมทั้งปั้นหน้างงใส่โดยไม่พูดหรือถามอะไร แค่เลิกคิ้วเป็นเชิงถามยุนโฮก็พอจะเข้าใจแล้วว่าแจจุงกำลังให้ความสนใจอยู่
"อยู่บ้านก็อย่าลืมล็อคประตูหน้าต่างด้วยนะ .. ช่วงนี้ระวังตัวหน่อยนะครับ ... ส่วนพรุ่งนี้เช้าผมจะโทรหาก่อนครึ่งชั่วโมง แจจุงจะได้อาบน้ำเตรียมตัวทัน" เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยจนแจจุงได้แต่พยักหน้าหงึกๆตอบรับ แต่พอได้เห็นหน้ากังวลๆของยุนโฮ แจจุงจึงตระหนักว่าควรจะต้องพูดอะไรออกไปเสียบ้างเเพื่อคลายความกังวลให้กับอีกฝ่าย
"ไม่ต้องห่วงฉันขนาดนั้นหรอก .. ฉันจะทำตามที่นายเตือน"
"อื้ม" ยุนโฮขานรับในลำคอเบาๆ ถึงแจจุงจะพูดให้เขาสบายใจแล้วก็เหอะ แต่มันก็อดห่วงไม่ได้เลยจริงๆ ... ถึงขนาดที่ว่าแจจุงหายเข้าไปในบ้านแล้ว ยุนโฮยังไม่รู้สึกว่า ทุกอย่างโอเค ...
เดี๋ยวแจจุงจะหาว่าเขาตีตนไปก่อนไข้ .. ยังไม่ทันเกิดอะไรขึ้นเลย แถมกังวลจนเกินเหตุ .. ยุนโฮจึงตัดสินใจตีรถกลับบ้านพร้อมๆกับหมีอีกหลายสิบตัวที่เริ่มตะเกียกตะกายขึ้นมานั่งอยู่เบาะหน้าแทนตุ๊กตาหน้ารถคนสวย
..............
........
หนุ่มน้อยคิมจุนซูลุกขึ้นนั่งบนฟุตบาทข้างถนนเมื่อเริ่มรู้สึกตัวโดยมีอบอุ่นของใครบางคนเข้ามาช่วยประคอง .. สะดุ้งโหยงน้อยๆเมื่อนัยน์ตาเล็กหยีสบเข้ากับนัยน์ตาคมเรียบนิ่งแฝงความห่วงใย ...
"นี่ฉัน.....???...." กุมขมับที่ระบมลูบไปลูบมาพลางประมวลภาพเหตุการณ์ก่อนที่เขาจะสลบจนหมดสติไป .. จุนซูมองหน้าปาร์คยูชอนอีกครั้งเพราะกำลังลังเลว่าควรจะถามดีหรือเปล่า
"นายตกใจจนเป็นลมไป..."
"นายจะอธิบายเรื่องนี้กับฉันยังไง?.." ในที่สุดจุนซูก็ถามขึ้นมาเล่นเอาพ่อไก่ของเราถึงกับก้มหน้าไม่กล้าสบตาคนถามเพราะไม่รู้จะเริ่มเล่าเรื่องจากตรงไหนก่อนดี
"ตามฉันมาสิ ..." ยูชอนเอ่ยเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถพร้อมผายมือให้คิมจุนซูเป็นเชิงบอกให้เข้าไปนั่ง .. ร่างเล็กทำตามแต่โดยดี แม้จะต้องกลับบ้านดึกในวันนี้ แต่ต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมถึงมีเรื่องเหลือเชื่อเกิดขึ้นบนโลกใบนี้ได้ ..
รถยนต์หรูเคลื่อนออกจากที่จอดรถ ทั้งคู่เงียบไปตลอดทางจนกระทั่งยูชอนไก่แจ้แสนขี้อายขับรถมาจนถึงลานจอดรถในบ้านของตัวเอง
เรื่องราวที่จุนซูได้ฟังจากยูชอนมันก็ไม่ได้ต่างจากเรื่องที่แจจุงได้ฟังจากยุนโฮเท่าไหร่นักหรอก ส่วนที่ไม่เหมือนกันก็มีแค่บรรพบุรุษของยุนโฮลื่นตกบ่อหมีขั้วโลก ในขณะที่บรรพบุรุษปาร์คลื่นตกลงไปในบ่อไก่แจ้ .. หลังจากที่จุนซูได้ฟังเรื่องราวต่างๆจนจบแล้วเขาสัญญากับทางตระกูลปาร์คว่าเขาจะเก็บเรื่องทุกอย่างเป็นความลับซึ่งก็สร้างความโล่งใจให้กับปาร์คยูชอนได้ไม่น้อยเลยเพราะอย่างน้อยๆเขาก็เข้าใกล้คิมจุนซูเข้าไปอีกนิดนึงแล้ว
จุนซูปิดสมุดภาพลงแล้ววางลงบนโต๊ะเช่นเดิมเมื่อฟังในสิ่งที่ยูชอนบอกมาทั้งหมด
"เดี๋ยวฉันไปส่งนายกลับบ้านนะ"
"อื้อ"
..........
....
เช้าวันต่อ ...
วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่งานวันโรงเรียนที่จะเปิดให้นักเรียนทุกคนทำกิจกรรมต่างๆด้วยตัวเอง .. ยุนโฮไปรับแจจุงจากที่บ้านตามที่ได้ตกลงกันไว้ แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาสวีทหรือพูดคุยอะไรกันมากนักเพราะวันนี้ยุนโฮต้องคุมทุกๆอย่างด้วยตัวเองควบคู่ไปกับท่านรองหัวหน้าที่เข้ามาช่วยคิดเสริมเติมแต่งบ้านผีสิงให้มันดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้นไปอีก
"แจจุง......" ยูชอนเรียกให้คนที่ต้องสวมชุดผีเข้ามาฟังคำอธิบายบางอย่าง .. ส่วนจุนซูที่ช่วยเพื่อนนักเรียนหญิงอยู่อีกฟากเผลอแอบมองภาพนั้นอย่างรู้สึกแปลกๆ ...
ทำไมไม่อยากให้แจจุงเข้าไปอยู่ใกล้ยูชอนนะ ? .. เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกัน .. ไม่ต่างอะไรกับชอง ยุนโฮที่ทำเนียนเข้าไปฟังคำอธิบายใกล้ๆด้วย แต่ทั้งยูชอน ทั้งแจจุงก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะโดยตำแหน่งหน้าที่ของชองยุนโฮแล้ว เขามีสิทธิที่จะเข้ามาฟังได้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับงาน
"เดี๋ยวผมจะสั่งให้ผู้ชายทุกคนปิดประตู หน้าต่างดู หลังจากนั้นแจจุงสวมเสื้อชุดนี้แล้วลองไปยืนอยู่บนนั้น .. ถ้ายืนไม่สะดวกบอกผมนะ ผมจะแก้ไขให้" แจจุงรับผ้าคลุมสีดำขาดๆมาสวมในขณะที่หูก็ฟังท่านรองประธานไปด้วย .. ร่างบางหันไปตามมือของยูชอนที่ชี้ไปยังสถานที่น่ากลัวซึ่งทำด้วยวัสดุอย่างดี ดูๆไปแล้วคล้ายถ้ำที่ไม่ค่อยลึก .. ถ้าลองเข้าไปยืนในนั้นดู คงน่ากลัวไม่น้อยเลยละ ...
"อย่างแจจุงน่าจะเป็นแวมไพร์นะ ผิวก็ขาว หน้าก็หวาน ... เดี๋ยวฉันแต่งหน้าให้.." เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งออกความเห็นซึ่งยูชอนก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นเดียวกัน ..
เนื่องจากว่าแจจุงมีใบหน้าที่หวานเยี่ยงผู้หญิงอยู่แล้ว เพื่อนหญิงจึงแค่โบ๊ะแป้ง กรีดตา เขียนขอบตาให้ดวงตาดูคมขึ้นและทาริมฝีปากให้แดงมากขึ้นเล็กน้อยก็เป็นอันเสร็จ ...
"ผมว่าแค่นี้ยังไม่พอ .. ยุนโฮละว่าไง? ... น่าจะราดสีแดงลงไปบนผ้านะ .. จะได้ดูเหมือนเลือด..."
"เอาสิ .. แจจุงตามผมมา เดี๋ยวผมทำให้..." แจจุงเดินตามแผ่นหลังกว้างไปจนถึงแผนกพ่นสี ...ที่นั่นมีแต่ผู้ชายเท่านั้นทีรับหน้าที่นี้อยู่ ... พอทุกคนเห็นแจจุงในคราบแวมไพร์สาว ทุกคนต่างมีอาการเดียวกันนั่นก็คือ ตาค้าง หน้าแดง เพราะไม่คิดมาก่อนว่า คิมแจจุง ที่พวกเขาไม่เคยให้ความสนใจจะสวยได้ขนาดนี้ ..
"มองอะไรของพวกนาย ... ฉันขอกระป๋องสีสีแดงหน่อย" หยิบส่งให้โดยไม่หันไปมองกระป๋องสักนิด จ้องแต่หน้าแจจุงอยู่ได้ ... และดูเหมือนแจจุงจะรู้สึกตัวแล้วด้วย จึงได้แต่หันหลังปิดซ่อนความประหม่าไม่ให้ใครรู้ ..
"ถอดผ้าคลุมออกมาก่อนนะครับ .."
"เอ๋? อื้อ.." แจจุงถอดผ้าลงมาว้างไว้กับพื้นแล้วหลังจากนั้นยุนโฮก็เริ่มละเลงสีแดงเป็นดวงๆลงบนพื้นผ้า .. แค่นี้ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ...
"เอาละ ... ขึ้นไปยืนบนนั้นให้พวกผมดูหน่อยนะ..." ยุนโฮชี้ไปที่สถานที่เดิมซึ่งแจจุงก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ...
"จุนซู บอกให้ทุกคนปิดไฟให้หน่อยครับ.." จุนซูกรอกตาไปมาสองสามทีอย่างเหลือเชื่อ .. เขาต้องมาเป็นโทรโข่งให้ไก่แจ้ขี้อายอีกแล้ว แต่ในเมื่อมันเป็นงาน .. จุนซูจึงต้องทำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
พรึ่บบบ
แต่ก่อนที่พวกผู้ชายจะทำหน้าที่ดับไฟทุกดวงในห้อง ... อยู่ๆไฟก็ดับพรึ่บพร้อมๆกันเสียอย่างนั้น ...
"กรี๊ดดด..." พวกผู้หญิงตกใจมากถึงมากที่สุดและพยายามเกาะกลุ่มกันไว้เพราะกลัวที่จะต้องอยู่ในความมืด ส่วนพวกผู้ชายที่ไม่ค่อยกลัวอะไรอยู่แล้วกลับเห็นโอกาสนี้เป็นจังหวะเหมาะเหม็ง
"ไหนๆไฟก็ดับแล้ว เดี๋ยวฉันพาแจจุงขึ้นไปยืนบนนั้นก็แล้วกัน" ยุนโฮพูดขึ้นท่ามกลางควาโกลาหล แต่ทุกอย่างก็สงบลงจนได้เมื่อได้ยินเสียงห้ามปรามของคิมจุนซู
"เงียบไว้น่า ... ทนมืดแป๊บเดียวเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว.."
ท่ามกลางความเงียบหลังสิ้นสุดประโยคคำพูดของจุนซูได้ไม่นานนั้นเอง อยู่ๆก็มีเสียงหวานๆของใครบางคนดังแทรกขึ้นมาเล่นเอาเพื่อนๆในห้องมืดๆแห่งนี้ถึงกับร้องอุทานด้วยความตกใจ ตามมาด้วยความโกลาหลที่ยากจะควบคุม .. คราวนี้ไม่มีใครสามารถหยุดใครได้แล้วเพราะท่านประธานกับคิมจุนซูดูเหมือนจะมีปฏิกิริยามากกว่าเพื่อนๆเสียด้วยซ้ำไป
"เอ๊ยย ใครน่ะ .. ปล่อยฉันนะ ..." คนสวมชุดผีร้องเสียงดัง ทั้งตบทั้งตีคนที่อุ้มเขาพาดบ่า แม้จะพยายามสร้างความจ็บปวดให้ฝ่ายตรงข้ามมากแค่ไหน ร่างบางก็ยิ่งอ่อนแรงมากขึ้นเท่านั้น
"มีใครเข้ามาในนี้ นอกจากเราอีกเหรอ?.." จุนซูเป็นห่วงเพื่อนไม่แพ้ท่านประธานเช่นเดียวกัน เขาพยายามควานหาเพื่อนด้วยการตามเสียงหวานๆที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงขัดขืนไป แต่ก็ถูกปาร์คยูชอนรั้งข้อมือไว้กอ่น ..
"มันอันตรายเกินไป เดี๋ยวฉันไปเอง.."
"เอ๋?? .. อื้อ .. ช่วย .. ช่วยเพือ่นฉันด้วย ยูชอน" เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่จุนซูขอร้องให้ท่านรองช่วย .. แม้รอบตัวจะมืดมากแค่ไหน แต่เมื่อตาปรับแสงได้ ยูชอนจึงพอเห็นอะไรได้ลางๆแล้ว เขาขอให้จุนซูอยู่ในกลุ่มเพื่อนเข้าไว้ เผื่อๆว่าคนที่ลอบเข้ามาจะมีอีกหลายคน ...
"ปล่อยแจจุงนะ .. มุนบิน.." เห็นแผ่นหลังของตัวร้ายในครั้งนี้ได้ไม่ทันไร ยุนโฮสามารถเดาออกได้ในทันทีว่า คนๆนี้เป็นใคร
"เรื่องอะไรจะปล่อยเล่าาา .. อุตส่าห์ว่างแผนตั้งนาน"
"โธ่เว้ยย ไม่ทันแล้ว.." ยุนโฮเอ่ยอย่างหัวเสียเมื่อแสงสว่างแรกลอดเข้ามาในห้องเพราะญาติของเขาเปิดประตูพาแจจุงที่มองมาทางเขาด้วยสภาพน้ำตานองออกไปจากที่นี่ ..
"กันไม่ให้พวกมันออกมาจนกว่าฉันจะขึ้นรถ" ลูกน้องของตระกูลชองทางฝ่ายพ่อชัดๆ ..ประตูบานนั้นถูกปิดลงอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของพวกมัน ทั้งยูชอนและยุนโฮพยายามจะกระแทกประตูเพื่อออกไปช่วยแจจุง แต่กว่าจะพังออกมาได้ก็สายเกินไปเสียแล้ว ..
ภาพที่แจจุงร้องไห้ยังคงติดตา .. ท่านประธานจึงตัดสินใจโยนงานทุกอยา่งให้ยูชอนรับไปดูแลโดยไม่ลืมสั่งให้เตรียมตัวหาผีคนใหม่มาแทนแจจุงได้เลยซึ่งก็สร้างความเป็นห่วงให้กับเพื่อนในห้องเป็นอย่างมากเพราะพวกเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว
........
.....
"หยุดดิ้นได้แล้วน่า.. คนสวย" แจจุงซึ่งโดนจับยัดให้เข้าไปอยู่ในรถยังคงสู้ไม่ถอย ..เป็นเหตุให้ชองมุนบินต้องใช้กำลังปราบพยศ ..
"นายจับฉันมาทำไม..." เมื่อโดนแขนแข็งแรงเพียงข้างเดียวล็อคข้อมือขาวทั้งสองข้าง ร่างบางที่ขัดขืนจนมีสภาพหอบเหนื่อยจึงได้เอ่ยถามเด็กหนุ่มร่างสูงที่คร่อมอยู่บนตัวด้วยน้ำเสียงหมดแรงแทน .. มุนบินยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหยิบเชือกจากลูกน้องมามัดข้อมือขาวๆกันคนสวยพยศอีกระลอก
"ไม่รู้สิ ก็อยากได้นี่.."
"อยากได้???.."
"ก็อยากได้คนสวยไง .... แจจุง.."
"แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ.." เริ่มดิ้นเพราะเพิ่งปลุกสัญชาตญาณความแมนขึ้นมาได้ แต่จะมีประโยชน์อะไร ก็ในเมื่ออีกฝ่ายมีความเป็นผู้ชายมากกว่า ทั้งรูปร่าง ทั้งหน้าตา ทั้งพละกำลัง แจจุงแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้สู้เลยด้วยซ้ำ
"เดี๋ยวก็รู้เองแหละว่าผู้ชายกับผู้ชายเขาทำอะไรกันได้เหมือนหญิงชายนั่นแหละ..."
"ยะ .. หยาบคาย.."
"ถึงแล้วครับ.." สารถีเอ่ยแทรกบทสนาทนาระหว่างเจ้านายและตัวประกันแล้วเลี้ยวรถเข้าไปจอดในโรงรถหน้าบ้านพักตากอากาศใหญ่โตซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมืองมากถึงขนาดรอบๆตัวบ้านมีแต่ป่ารกร้างและอับชื้น ... แจจุงถูกมุนบินอุ้มออกจากรถด้วยท่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวซึ่งแจจุงโวยวายอะไรไม่ได้ทั้งนั้นเพราะเริ่มหมดแรงที่จะต้านหมีถึกๆแล้ว ...
ไอคนตระกูลหมีมันถึกกันทุกคนมั้ยวะเนี่ย?? ...
สภาพบ้านพักตากอากาศน่าอยู่ใช้ได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่แจจุงจะสนใจเรื่องอะไรเทือกนั้น เขาต้องหาทางหนีทีไล่เพื่อพาตัวเองออกไปจากที่นี่ ...
"อย่าคิดหนีดีกว่านะ รอบๆบ้านหลังนี้มีแต่ป่าเขา รวมถึงสัตว์ร้ายก็ด้วย.."
"อย่างน้อยก็ร้ายน้อยกว่านายก็แล้วกันน่า.." ยังมีปากเสียงจะเถียง .. มุนบินเพียงยิ้มน้อยๆให้กับคนตรงหน้าที่เหมือนลูกแมวตัวน้อยๆกำลังขู่ฟ่อๆใส่เขาเท่านั้น...
"ไม่ได้ดูเลยใช่มั้ยว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหนน่ะ?..." เด็กหนุ่มตัวสูงเอ่ยกระซิบริมใบหู .. ซึ่งแจจุงเองก็รู้ซึ้งถึงอันตรายที่กำลังเข้าใกล้ตัวขึ้นเรื่อยๆ .. มุนบินวางเขาลงบนเตียงในห้องด้านในสุด แถมยังล็อคประตูไม่ให้ใครเข้ามรบกวนเสียด้วย ..
ไม่อยากจะเชื่อว่าต้องมาเสียจิ้นให้ผู้ชายเลวๆแบบนี้ ..
"อ๊าา หยุดนะ .. อย่าเอามือมาแตะฉัน.." ดิ้นสุดตัวเมื่อถูกอีกฝ่ายรังแก ... มือหยาบร้อนที่ถือวิสาสะสอดเข้ามาลูบไล้ผิวเนื้อขาวนุ่มลื่นเยี่ยงอิสตรีอย่างหลงใหลได้ปลื้มกำลังทำให้แจจุงรู้สึกขยะแขยง ... น้ำตาใสๆเริ่มไหลปริ่มเมื่อร่างนุ่มนิ่มเริ่มหยุดต่อต้านเนื่องจากร่างทั้งร่างเริ่มสั่นเทิ่มด้วยแรงสะอื้น ...
"ถ้าเป็นยุนโฮ เธอจะพูดแบบนี้มั้ย? .. เธอจะร้องไห้แบบนี้หรือเปล่า?..."
"อย่างน้อยยุนโฮก็เป็นคนดี ฮึกก .. ถ้าฉันต้องทำเรืองแบบนี้จริงๆ ฉันยอมเป็นของยุนโฮซะยังจะดีกว่า"
หันหน้าหนีไปอีกทางพลางบีบน้ำตาให้ดูน่าสงสารที่สุด .. ตอนนี้แจจุงต้องพยายามใช้ความน่ารักและความสวยเกินธรรมดาของตัวเองให้เป็นประโยชน์มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ .. ผู้ชายที่ไหนมันจะกล้าทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า นอกเสียจากว่า คนๆนั้นจะเลวเกินกู่ไม่กลับจริงๆ ..
"งั้นเหรอ .. ก็แสดงว่านายก็ไม่ได้รังเกียจผู้ชาย"
"บ้าหรือเปล่าวะ อย่าคิดเองเออเองจะได้มั้ย??.."
ตึง !!!!!!!!!!!!!!
ทั้งแจจุง ทั้งมุนบินพร้อมใจกันหันไปมองต้นเสียง ... ประตูบานใหญ่สะเทือนครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งมันหลุดออกมาทั้งบานเผยให้เห็นสิ่งมีชีวิตขนปุกปุยตัวใหญ่ .. น้ำลายของมันยืดย้อยร่วงลงมาบนพื้นเป็นสาย จมูกสีดำสนิทตัดกับขนปุกปุยสีขาวปรอทขยับดุ๊กดิ๊กเพื่อหายใจเอาอากาศเย็นๆเข้าปอด ...
และที่สำคัญ มันไม่ได้มาแค่ตัวเดียว ...
หมีขาวตัวใหญ่สองตัวเข้ามาช่วยแจจุงเอาไว้??? .. ควรจะเป็นลมดีมั้ย??? ปกติเจอแต่พวกตัวเล็กๆน่ารักน่ากอดทั้งนั้น ... แล้วหมีขาวสองตัวนี้คืออะไรยังไง????
"นะ นะ .. นั่นอะไรน่ะ???..." ถามเสียงอ่อยพลางไสตัวเองไปข้างหลังจนแผ่นหลังบางชนเข้ากับหัวเตียงไม้ ... น่าแปลกที่มุมบินเพียงไหวไหล่น้อยๆแล้วตอบคำถามอย่างสบายๆ ..
"ยุนโฮไม่เคยบอกหรอกเหรอ? ..ว่าเลี้ยงบอร์ดี้การ์ดไว้ด้วยสองตัว .. "
"............."
"และที่ยิ่งไปกว่านั้น พวกมันเชื่อฟังแต่ยุนโฮคนเดียว .. คนในตระกูลไม่มีใครสักคนที่กล้าต่อกรกับพวกมัน นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมยุนโฮยังอยู่กับคนในตระกูลได้ ทั้งๆที่ขนาดพ่อแม่ยังไม่เคยให้ความสนใจ" มุนบินว่าเรียบๆ
"แล้วนายไม่กลัวหรือไง???.." แจจุงตะโกนถาม .. หมีพวกนั้นมันเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ .. ถึงมุนบินจะเป็นเด็กนิสัยไม่ดีก็เหอะ แต่ถ้าจะให้ถึงขั้นฆ่าล้างฆ่าแกงกัน ยังไงมันก็ไม่สมเหตุสมผลอยู่ดี ...
"ก็ไม่คิดนี่ว่ายุนโฮจะเอาออกมาใช้ .. แสดงว่า แจจุงเป็นคนสำคัญสำหรับยุนโฮมากจริงๆ .. ถ้าไงโชคดีนะครับ .. ผมต้องหนีแล้วละ..."
"เฮ้ยย แล้วทิ้งฉันไว้เนี่ยนะ .." ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่ามุนบินจะกระโดดออกไปทางหน้าต่างเพื่อหนีจากหมีขาวสองตัวที่เดินสี่ขาเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ ... แถมยังปีนขึ้นมาบนเตียงทั้งสองตัวแล้วด้วย ..
โอ๊ยย กลัววววววววววววววววว ...
"..............." กลัวจนพูดไม่ออก แจจุงทำได้แค่ส่งมือที่ยังคงถูกมัดไปดันหน้าหมีๆเอาไว้ .. ทว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อหมีตัวหนึ่งพยายามงับเชือกบนข้อมือขาวแล้วใช้เล็บคมๆตะกุยอยู่สองสามที ในที่สุดเชือกก็หลุดออก .. แจจุงจ้องหน้าหมีสองตัวนี้อย่างไม่ค่อยเข้าใจ
หมีตัวใหญ่อีกตัวเลียเข้าที่ใบหน้าหวานซึ่งมีบาดแผลเล็กน้อยที่เกิดระหว่างการขัดขืนมุนบิน .. นัยน์ตากลมหลับปี๋พร้อมกับเงยหน้าขึ้นหลีกหนีสัมผัสจั๊กจี๋เนื่องจากลิ้นสากๆของมัน
"หยุดเลยนะ ... แจจุงเขาตกใจที่พวกนายเข้าไปใกล้แบบนั้น.." หมีทั้งสองตัวกระเด้งตัวเดินกลับไปคลอเคลียเด็กหนุ่มตัวสูงที่แจจุงไม่คิดว่าจะตามมาจนถึงที่นี่ ...
ไม่รู้ทำไมน้ำตามันถึงได้คลอ
ไม่รู้ทำไมถึงดีใจได้ขนาดนี้ ...
"ยุนโฮ............"
"ขอโทษที่ทำให้รอนะครับ .. ไม่เป็นอะไรใช่.." เสียงทุ้มขาดหายไปกลางทางเมื่อคนบนเตียงกระโดดโถมตัวเข้ากอดรอบลำคอของเขาจนแน่น .. คนตัวบางซุกหน้าเข้ากับลาดไหล่หนาเพื่อเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดอย่างไม่อายอีกต่อไป. ..
วินาทีที่จะถูกมุนบินขืนใจนั้น .. ทุกๆอย่างที่แจจุงพูดออกมาเป็นความรู้สึกจิรงๆทั้งหมด .. หากเขาจะเสียจิ้นให้ผู้ชายละก็ .. เขาขอเสียให้ชองยุนโฮจะยังดีกว่าไปเสียให้ผู้ชายคนอื่น..
แต่ถึงจะคิดแบบนั้นแจจุงก็ไม่มีวันบอกยุนโฮหรอก ... ^^...
TO BE CON
Story by :: Tachi_Naniki
Pairing :: YUNHO x JAEJOONG (Feat.YS)
Category :: Romantic comedy
Rate :: PG-NC
[Sale] เปิดจองรวมเล่ม อันธพาลแอ๊บเถื่อน กับ นางฟ้าแอ๊บแบ๊ว (เข้าไปดูได้ในฟิกเรื่องนี้ที่เด็กดีนี่แหละ
ขี้เกียจแปะลิงค์อ่ะ ฮิๆ )
Part 5
ถึงเวลาที่ทุกคนจะต้องแยกย้ายกันกลับบ้านไปพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวสำหรับซ้อมใหญ่วันงานโรงเรียนที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ แจจุงที่ต้องกลับบ้านเองเป็นประจำทุกวันจึงยอมให้ยุนโฮเป็นสารถีขับรถไปส่งที่บ้านโดยไม่ลืมช่วยยุนโฮอุ้มหมีน้อยทั้งสิบตัวขึ้นไปวางไว้บนรถยนต์ตรงเบาะด้านหลัง .. หลังจากนั้นก็ถึงตามนุษย์สองคนที่จะต้องขึ้นไปนั่งอยู่ในนั้นบ้าง
พอดีกับที่ร่างบางสังเกตเห็นสีหน้ากังวลของอีกฝ่ายพอดิบพอดีจึงอดที่จะถามออกไปไม่ได้
"ทำไมนายถึงกังวลมากขนาดนั้น???.." เอ่ยปากถามเด็กหนุ่มร่างสูงที่กำลังแหย่กุญแจเตรียมจะสตาร์ทรถ แต่พอได้ยินคำถามทีหลุดออกมาจากริมฝีปากบางของคนข้างๆ ยุนโฮแทบจะทำกุญแจหลุดจากมือ แต่ยังโชคดีที่ตั้งสติและคว้าเอาไว้ได้ทัน ..
เมื่อตั้งสติได้แล้ว เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอีกครั้งจนแก้มหมีๆป่องจนเหมือนลูกเทนนิสขนาดย่อมๆ ...
"มุนบินอยากได้อะไร เขาต้องได้ในสิ่งที่ต้องการ...." เว้นช่วงการพูดเพื่อถอนหายใจ .. สีหน้าของยุนโฮเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด..ก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่า ท่านประธานนักเรียนที่ไม่เคยสนใจในตัวเขาเลยจะเป็นห่วงเขามากถึงขนาดนี้ ..
"............"
"พรุ่งนี้อย่าเดินไปโรงเรียนคนเดียวนะ ผมจะมารับแจจุงเอง..." เผลอตัวใช้สายตาหล่อคมคายจ้องนัยน์ตากลมสวยที่เสหลบไปทางอื่น แต่ถึงยังไงแจจุงก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้อยู่ดี ... เด็กที่ชื่อมุนบินอะไรนั่นน่ากลัวขนาดที่ยุนโฮต้องกังวลเลยเชียวเหรอ? .. มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ ..
"ฉันถามอะไรหน่อยได้มั้ย?.." หันกลับไปจ้องหน้ายุนโฮอีกครั้ง เขาคิดดีแล้วที่จะถามคำถามที่อยากรู้ ....
"ครับ???..."
"มุนบินกับนายมีปัญหาอะไรกัน .. แล้วเรื่องที่พ่อแม่นายไม่สนใจ?... มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมุนบินถึงพูดแบบนั้นกับนาย?..."
ตกอยู่ในความเงียบทันทีทีทั้งคนทั้งหมี ... แจจุงยังคงจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่ยอมลดละ ในเมื่อยุนโฮให้ความเป็นเพื่อนกับเขามาขนาดนี้ เขาก็อยากใช้สิทธิของความเป็นเพื่อนในการที่จะรู้ว่าเพื่อนกำลังตกอยู่ในสถานการณ์แย่ขนาดไหนกันแน่ ...
"มุนบินเป็นลูกของอาผม ... ถึงจะเกิดหลังผม แต่เขามีความสามารถในการพูดคุยกับคนในตระกูลมากกว่าผม ญาติๆก็เลยคิดจะยกทุกอย่างให้มุนบินไปดูแลต่อ .. พ่อแม่ผมเขาผิดหวังในตัวผมมากที่ผมไม่สามารถเป็นผู้สืบทอดได้" สาบานได้ว่าสีหน้าของยุนโฮแย่มากและดูเหมือนว่าลูกหมีตัวน้อยจะเริ่มร้องโหยหวนราวกับพวกมันกำลังร้องไห้เสียใจไปกับเจ้านายของพวกมัน ... แจจุงหันหลังไปมองลูกหมีพวกนั้นแล้วหันกลับไปมองยุนโฮที่ทำหน้าทำตาเหมือนเจ็บปวดกับเรื่องราวทุกอย่างจนแจจุงชักใจอ่อนยวบ ...
"นายแค่จำไว้ก็พอว่า ถึงคนอื่นจะไม่เห็นความสำคัญในตัวนาย แต่มีฉันคนนึงนี่แหละที่เห็นมัน..." แจจุงยิ้มหวานๆให้ฝ่ายตรงข้ามได้ใจชื้น .. ท่านประธานใช้นิ้วขยี้จมูกแก้เขิน ก่อนจะยกมืออีกข้างเกาหัวดับอายเพราะอยากจะทำอะไรบางอย่างที่มันค่อนข้างเสียมารยาทไปนิด แต่เขาอยากจะทำจริงๆ ยุนโฮจึงทำการขออนุญาตคนสวยก่อนเป็นอันดับแรก
"ผม ... อยากกอดแจจุง ... ให้ผมได้มั้ย???.."
"เห???..." แทนที่จะโกรธ แจจุงกลับหัวเราะขำแก้เขินเสียนี่ .. แก้มขาวๆเริ่มขึ้นสีจัด ก่อนที่เจ้าตัวจะพยักหน้าเบาๆพลางส่งเสียง "อื้อ.." แหบหวานออกมาเป็นการยืนยันว่าอนุญาตแล้ว
ยุนโฮอมยิ้มดีใจพลางรวบร่วงบอบบางมากอดแล้วซุกใบหน้าลงกับลาดไหล่เล็กหอมๆ .. คนถูกกอดย่นคอเล็กน้อยเมื่อท่านประธานกระซิบอะไรบางอย่างซึ่งเป็นสัมผัสที่แนบชิดกันเกินไปจนตั้งตัวไม่ทัน
"ขอบคุณมาก ... เวลาที่ผมไม่สบายใจ ผมอยากกอดแจจุงไว้นานๆ ... ไม่รู้สินะ .. มันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมาก ..."
".........." แจจุงเพียงยิ้มหวานๆเท่านั้น เขาไม่สามารถเอ่ยโต้ตอบอะไรกลับไปได้เพราะกำลังอยู่ในสภาพเขินอายแบบสุดๆ .. เขาจึงทำเพียงส่งแขนขาวไปกอดเอวหนาของหมีตัวโตแทนแล้วลูบเบาๆเหมือนกับคุณแม่ที่กำลังพยายามปลอบประโลมลูกน้อยให้หายจากความเครียด
ถ้าหากแฟนคลับของยุนโฮอยู่เย็นอีกนิดละก็ คงได้เห็นภาพบาดตาบาดใจของคนสองคนที่กอดกันในรถอยู่นาน กว่าพวกเขาจะกลับบ้านจริงๆก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ...
................
......
"เป็นอะไรไป??.." จุนซูหันกลับไปมองท่านรองประธานที่จู่ๆก็หยุดเดินขึ้นมากลางทางซะอย่างนั้น ... คิ้วเล็กของโลมาน้อยผูกกันเป็นโบว์เมื่อเห็นอาการมึนๆงงๆของยูชอนอย่างเห็นได้ชัด ... หันซ้ายแลขวา เมื่อมองไม่เห็นใครแล้ว จุนซูจึงใช้มือนุ่มๆจับยึดข้อแขนแข็งแรงเอาไว้เพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นลม
"ขอบใจนะ ... ช่วงนี้นอนน้อยน่ะ .. ก็เลยเป็นแบบนี้" ยูชอนเอ่ยเบาๆพลางยกมือขึ้นจับมือนุ่มๆที่ประคองแขนของเขาเอาไว้ ... ร่างเล็กสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อรับรู้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือแข็งแรง แต่ก็ไม่ได้ชักกลับแต่อย่างใดเพราะการช่วยเหลือคนสำคัญกว่าที่จะต้องมานั่งคิดอะไรให้มากความ
"นายขับรถไหวแน่นะ? ..." จุนซูถามด้วยความไม่แน่ใจ ....
"น่าจะไหวอยู่...." คนพูดน้อยยังคงปากแข็ง ... จุนซูจึงปล่อยมือจากแขนของอีกฝ่าย แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ... ร่างเล็กไม่คิดมาก่อนเลยว่าในชีวิตนี้จะได้พบเหตุการณ์ที่ไม่น่าเป็นไปได้ ... .
"ยะ .. .ยูชอน ... ทำไมนายถึง ....." โลมาน้อยติดอ่างขึ้นมากะทะหันเพราะกำลังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ...
".........."
"นี่นายจริงๆเหรอ??..." ค่อยๆย่อตัวลงแล้วเอื้อมมือสั่นเทาไปแตะเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวเล็กยืนสองขาที่อยู่ๆก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา ...
เห็นกับตาว่า ยูชอนกลายเป็นไอเจ้านี้ ... ที่ถามออกไปทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วคืออาการของคนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจอกับเหตุการณ์เหลือเชื่อเข้าให้แล้ว ...
เง้อ เป็นลม ...
ร่างเล็กล้มตึงลงไปนอนกองอยู่บนพื้นเพราะความตกใจ .. ไก่แจ้สีขาวตัวน้อยใช้เท้าเขี่ยศีรษะกลมเบาๆหวังปลุกให้ตื่น แต่จนแล้วจนรอดจุนซูก็ไม่ฟื้น ...
ท่าทางจะตกใจมาก =[]= ไม่น่าโหมงานวันงานโรงเรียนนจนนอนน้อยเลย แถมมาแปลงร่างต่อหน้าต่อตาจุนซูอีก แล้วหลังจากนี้เขาจะอธิบายกับจุนซูยังไงละเนี่ย?
...............
........
หลังจากสวีทหวานแหววกันอยู่นาน ยุนโฮก็ขับรถมาส่งแจจุงจนถึงบ้านโดยปลอดภัยจนได้ ..
"เดี๋ยว แจจุง..." คนตัวบางที่ทำท่าจะเปิดประตูลงจากรถหันขวับแทบจะทันทีที่ถูกเรียกพร้อมทั้งปั้นหน้างงใส่โดยไม่พูดหรือถามอะไร แค่เลิกคิ้วเป็นเชิงถามยุนโฮก็พอจะเข้าใจแล้วว่าแจจุงกำลังให้ความสนใจอยู่
"อยู่บ้านก็อย่าลืมล็อคประตูหน้าต่างด้วยนะ .. ช่วงนี้ระวังตัวหน่อยนะครับ ... ส่วนพรุ่งนี้เช้าผมจะโทรหาก่อนครึ่งชั่วโมง แจจุงจะได้อาบน้ำเตรียมตัวทัน" เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยจนแจจุงได้แต่พยักหน้าหงึกๆตอบรับ แต่พอได้เห็นหน้ากังวลๆของยุนโฮ แจจุงจึงตระหนักว่าควรจะต้องพูดอะไรออกไปเสียบ้างเเพื่อคลายความกังวลให้กับอีกฝ่าย
"ไม่ต้องห่วงฉันขนาดนั้นหรอก .. ฉันจะทำตามที่นายเตือน"
"อื้ม" ยุนโฮขานรับในลำคอเบาๆ ถึงแจจุงจะพูดให้เขาสบายใจแล้วก็เหอะ แต่มันก็อดห่วงไม่ได้เลยจริงๆ ... ถึงขนาดที่ว่าแจจุงหายเข้าไปในบ้านแล้ว ยุนโฮยังไม่รู้สึกว่า ทุกอย่างโอเค ...
เดี๋ยวแจจุงจะหาว่าเขาตีตนไปก่อนไข้ .. ยังไม่ทันเกิดอะไรขึ้นเลย แถมกังวลจนเกินเหตุ .. ยุนโฮจึงตัดสินใจตีรถกลับบ้านพร้อมๆกับหมีอีกหลายสิบตัวที่เริ่มตะเกียกตะกายขึ้นมานั่งอยู่เบาะหน้าแทนตุ๊กตาหน้ารถคนสวย
..............
........
หนุ่มน้อยคิมจุนซูลุกขึ้นนั่งบนฟุตบาทข้างถนนเมื่อเริ่มรู้สึกตัวโดยมีอบอุ่นของใครบางคนเข้ามาช่วยประคอง .. สะดุ้งโหยงน้อยๆเมื่อนัยน์ตาเล็กหยีสบเข้ากับนัยน์ตาคมเรียบนิ่งแฝงความห่วงใย ...
"นี่ฉัน.....???...." กุมขมับที่ระบมลูบไปลูบมาพลางประมวลภาพเหตุการณ์ก่อนที่เขาจะสลบจนหมดสติไป .. จุนซูมองหน้าปาร์คยูชอนอีกครั้งเพราะกำลังลังเลว่าควรจะถามดีหรือเปล่า
"นายตกใจจนเป็นลมไป..."
"นายจะอธิบายเรื่องนี้กับฉันยังไง?.." ในที่สุดจุนซูก็ถามขึ้นมาเล่นเอาพ่อไก่ของเราถึงกับก้มหน้าไม่กล้าสบตาคนถามเพราะไม่รู้จะเริ่มเล่าเรื่องจากตรงไหนก่อนดี
"ตามฉันมาสิ ..." ยูชอนเอ่ยเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถพร้อมผายมือให้คิมจุนซูเป็นเชิงบอกให้เข้าไปนั่ง .. ร่างเล็กทำตามแต่โดยดี แม้จะต้องกลับบ้านดึกในวันนี้ แต่ต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมถึงมีเรื่องเหลือเชื่อเกิดขึ้นบนโลกใบนี้ได้ ..
รถยนต์หรูเคลื่อนออกจากที่จอดรถ ทั้งคู่เงียบไปตลอดทางจนกระทั่งยูชอนไก่แจ้แสนขี้อายขับรถมาจนถึงลานจอดรถในบ้านของตัวเอง
เรื่องราวที่จุนซูได้ฟังจากยูชอนมันก็ไม่ได้ต่างจากเรื่องที่แจจุงได้ฟังจากยุนโฮเท่าไหร่นักหรอก ส่วนที่ไม่เหมือนกันก็มีแค่บรรพบุรุษของยุนโฮลื่นตกบ่อหมีขั้วโลก ในขณะที่บรรพบุรุษปาร์คลื่นตกลงไปในบ่อไก่แจ้ .. หลังจากที่จุนซูได้ฟังเรื่องราวต่างๆจนจบแล้วเขาสัญญากับทางตระกูลปาร์คว่าเขาจะเก็บเรื่องทุกอย่างเป็นความลับซึ่งก็สร้างความโล่งใจให้กับปาร์คยูชอนได้ไม่น้อยเลยเพราะอย่างน้อยๆเขาก็เข้าใกล้คิมจุนซูเข้าไปอีกนิดนึงแล้ว
จุนซูปิดสมุดภาพลงแล้ววางลงบนโต๊ะเช่นเดิมเมื่อฟังในสิ่งที่ยูชอนบอกมาทั้งหมด
"เดี๋ยวฉันไปส่งนายกลับบ้านนะ"
"อื้อ"
..........
....
เช้าวันต่อ ...
วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่งานวันโรงเรียนที่จะเปิดให้นักเรียนทุกคนทำกิจกรรมต่างๆด้วยตัวเอง .. ยุนโฮไปรับแจจุงจากที่บ้านตามที่ได้ตกลงกันไว้ แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาสวีทหรือพูดคุยอะไรกันมากนักเพราะวันนี้ยุนโฮต้องคุมทุกๆอย่างด้วยตัวเองควบคู่ไปกับท่านรองหัวหน้าที่เข้ามาช่วยคิดเสริมเติมแต่งบ้านผีสิงให้มันดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้นไปอีก
"แจจุง......" ยูชอนเรียกให้คนที่ต้องสวมชุดผีเข้ามาฟังคำอธิบายบางอย่าง .. ส่วนจุนซูที่ช่วยเพื่อนนักเรียนหญิงอยู่อีกฟากเผลอแอบมองภาพนั้นอย่างรู้สึกแปลกๆ ...
ทำไมไม่อยากให้แจจุงเข้าไปอยู่ใกล้ยูชอนนะ ? .. เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกัน .. ไม่ต่างอะไรกับชอง ยุนโฮที่ทำเนียนเข้าไปฟังคำอธิบายใกล้ๆด้วย แต่ทั้งยูชอน ทั้งแจจุงก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะโดยตำแหน่งหน้าที่ของชองยุนโฮแล้ว เขามีสิทธิที่จะเข้ามาฟังได้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับงาน
"เดี๋ยวผมจะสั่งให้ผู้ชายทุกคนปิดประตู หน้าต่างดู หลังจากนั้นแจจุงสวมเสื้อชุดนี้แล้วลองไปยืนอยู่บนนั้น .. ถ้ายืนไม่สะดวกบอกผมนะ ผมจะแก้ไขให้" แจจุงรับผ้าคลุมสีดำขาดๆมาสวมในขณะที่หูก็ฟังท่านรองประธานไปด้วย .. ร่างบางหันไปตามมือของยูชอนที่ชี้ไปยังสถานที่น่ากลัวซึ่งทำด้วยวัสดุอย่างดี ดูๆไปแล้วคล้ายถ้ำที่ไม่ค่อยลึก .. ถ้าลองเข้าไปยืนในนั้นดู คงน่ากลัวไม่น้อยเลยละ ...
"อย่างแจจุงน่าจะเป็นแวมไพร์นะ ผิวก็ขาว หน้าก็หวาน ... เดี๋ยวฉันแต่งหน้าให้.." เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งออกความเห็นซึ่งยูชอนก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นเดียวกัน ..
เนื่องจากว่าแจจุงมีใบหน้าที่หวานเยี่ยงผู้หญิงอยู่แล้ว เพื่อนหญิงจึงแค่โบ๊ะแป้ง กรีดตา เขียนขอบตาให้ดวงตาดูคมขึ้นและทาริมฝีปากให้แดงมากขึ้นเล็กน้อยก็เป็นอันเสร็จ ...
"ผมว่าแค่นี้ยังไม่พอ .. ยุนโฮละว่าไง? ... น่าจะราดสีแดงลงไปบนผ้านะ .. จะได้ดูเหมือนเลือด..."
"เอาสิ .. แจจุงตามผมมา เดี๋ยวผมทำให้..." แจจุงเดินตามแผ่นหลังกว้างไปจนถึงแผนกพ่นสี ...ที่นั่นมีแต่ผู้ชายเท่านั้นทีรับหน้าที่นี้อยู่ ... พอทุกคนเห็นแจจุงในคราบแวมไพร์สาว ทุกคนต่างมีอาการเดียวกันนั่นก็คือ ตาค้าง หน้าแดง เพราะไม่คิดมาก่อนว่า คิมแจจุง ที่พวกเขาไม่เคยให้ความสนใจจะสวยได้ขนาดนี้ ..
"มองอะไรของพวกนาย ... ฉันขอกระป๋องสีสีแดงหน่อย" หยิบส่งให้โดยไม่หันไปมองกระป๋องสักนิด จ้องแต่หน้าแจจุงอยู่ได้ ... และดูเหมือนแจจุงจะรู้สึกตัวแล้วด้วย จึงได้แต่หันหลังปิดซ่อนความประหม่าไม่ให้ใครรู้ ..
"ถอดผ้าคลุมออกมาก่อนนะครับ .."
"เอ๋? อื้อ.." แจจุงถอดผ้าลงมาว้างไว้กับพื้นแล้วหลังจากนั้นยุนโฮก็เริ่มละเลงสีแดงเป็นดวงๆลงบนพื้นผ้า .. แค่นี้ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ...
"เอาละ ... ขึ้นไปยืนบนนั้นให้พวกผมดูหน่อยนะ..." ยุนโฮชี้ไปที่สถานที่เดิมซึ่งแจจุงก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ...
"จุนซู บอกให้ทุกคนปิดไฟให้หน่อยครับ.." จุนซูกรอกตาไปมาสองสามทีอย่างเหลือเชื่อ .. เขาต้องมาเป็นโทรโข่งให้ไก่แจ้ขี้อายอีกแล้ว แต่ในเมื่อมันเป็นงาน .. จุนซูจึงต้องทำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
พรึ่บบบ
แต่ก่อนที่พวกผู้ชายจะทำหน้าที่ดับไฟทุกดวงในห้อง ... อยู่ๆไฟก็ดับพรึ่บพร้อมๆกันเสียอย่างนั้น ...
"กรี๊ดดด..." พวกผู้หญิงตกใจมากถึงมากที่สุดและพยายามเกาะกลุ่มกันไว้เพราะกลัวที่จะต้องอยู่ในความมืด ส่วนพวกผู้ชายที่ไม่ค่อยกลัวอะไรอยู่แล้วกลับเห็นโอกาสนี้เป็นจังหวะเหมาะเหม็ง
"ไหนๆไฟก็ดับแล้ว เดี๋ยวฉันพาแจจุงขึ้นไปยืนบนนั้นก็แล้วกัน" ยุนโฮพูดขึ้นท่ามกลางควาโกลาหล แต่ทุกอย่างก็สงบลงจนได้เมื่อได้ยินเสียงห้ามปรามของคิมจุนซู
"เงียบไว้น่า ... ทนมืดแป๊บเดียวเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว.."
ท่ามกลางความเงียบหลังสิ้นสุดประโยคคำพูดของจุนซูได้ไม่นานนั้นเอง อยู่ๆก็มีเสียงหวานๆของใครบางคนดังแทรกขึ้นมาเล่นเอาเพื่อนๆในห้องมืดๆแห่งนี้ถึงกับร้องอุทานด้วยความตกใจ ตามมาด้วยความโกลาหลที่ยากจะควบคุม .. คราวนี้ไม่มีใครสามารถหยุดใครได้แล้วเพราะท่านประธานกับคิมจุนซูดูเหมือนจะมีปฏิกิริยามากกว่าเพื่อนๆเสียด้วยซ้ำไป
"เอ๊ยย ใครน่ะ .. ปล่อยฉันนะ ..." คนสวมชุดผีร้องเสียงดัง ทั้งตบทั้งตีคนที่อุ้มเขาพาดบ่า แม้จะพยายามสร้างความจ็บปวดให้ฝ่ายตรงข้ามมากแค่ไหน ร่างบางก็ยิ่งอ่อนแรงมากขึ้นเท่านั้น
"มีใครเข้ามาในนี้ นอกจากเราอีกเหรอ?.." จุนซูเป็นห่วงเพื่อนไม่แพ้ท่านประธานเช่นเดียวกัน เขาพยายามควานหาเพื่อนด้วยการตามเสียงหวานๆที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงขัดขืนไป แต่ก็ถูกปาร์คยูชอนรั้งข้อมือไว้กอ่น ..
"มันอันตรายเกินไป เดี๋ยวฉันไปเอง.."
"เอ๋?? .. อื้อ .. ช่วย .. ช่วยเพือ่นฉันด้วย ยูชอน" เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่จุนซูขอร้องให้ท่านรองช่วย .. แม้รอบตัวจะมืดมากแค่ไหน แต่เมื่อตาปรับแสงได้ ยูชอนจึงพอเห็นอะไรได้ลางๆแล้ว เขาขอให้จุนซูอยู่ในกลุ่มเพื่อนเข้าไว้ เผื่อๆว่าคนที่ลอบเข้ามาจะมีอีกหลายคน ...
"ปล่อยแจจุงนะ .. มุนบิน.." เห็นแผ่นหลังของตัวร้ายในครั้งนี้ได้ไม่ทันไร ยุนโฮสามารถเดาออกได้ในทันทีว่า คนๆนี้เป็นใคร
"เรื่องอะไรจะปล่อยเล่าาา .. อุตส่าห์ว่างแผนตั้งนาน"
"โธ่เว้ยย ไม่ทันแล้ว.." ยุนโฮเอ่ยอย่างหัวเสียเมื่อแสงสว่างแรกลอดเข้ามาในห้องเพราะญาติของเขาเปิดประตูพาแจจุงที่มองมาทางเขาด้วยสภาพน้ำตานองออกไปจากที่นี่ ..
"กันไม่ให้พวกมันออกมาจนกว่าฉันจะขึ้นรถ" ลูกน้องของตระกูลชองทางฝ่ายพ่อชัดๆ ..ประตูบานนั้นถูกปิดลงอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของพวกมัน ทั้งยูชอนและยุนโฮพยายามจะกระแทกประตูเพื่อออกไปช่วยแจจุง แต่กว่าจะพังออกมาได้ก็สายเกินไปเสียแล้ว ..
ภาพที่แจจุงร้องไห้ยังคงติดตา .. ท่านประธานจึงตัดสินใจโยนงานทุกอยา่งให้ยูชอนรับไปดูแลโดยไม่ลืมสั่งให้เตรียมตัวหาผีคนใหม่มาแทนแจจุงได้เลยซึ่งก็สร้างความเป็นห่วงให้กับเพื่อนในห้องเป็นอย่างมากเพราะพวกเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว
........
.....
"หยุดดิ้นได้แล้วน่า.. คนสวย" แจจุงซึ่งโดนจับยัดให้เข้าไปอยู่ในรถยังคงสู้ไม่ถอย ..เป็นเหตุให้ชองมุนบินต้องใช้กำลังปราบพยศ ..
"นายจับฉันมาทำไม..." เมื่อโดนแขนแข็งแรงเพียงข้างเดียวล็อคข้อมือขาวทั้งสองข้าง ร่างบางที่ขัดขืนจนมีสภาพหอบเหนื่อยจึงได้เอ่ยถามเด็กหนุ่มร่างสูงที่คร่อมอยู่บนตัวด้วยน้ำเสียงหมดแรงแทน .. มุนบินยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหยิบเชือกจากลูกน้องมามัดข้อมือขาวๆกันคนสวยพยศอีกระลอก
"ไม่รู้สิ ก็อยากได้นี่.."
"อยากได้???.."
"ก็อยากได้คนสวยไง .... แจจุง.."
"แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ.." เริ่มดิ้นเพราะเพิ่งปลุกสัญชาตญาณความแมนขึ้นมาได้ แต่จะมีประโยชน์อะไร ก็ในเมื่ออีกฝ่ายมีความเป็นผู้ชายมากกว่า ทั้งรูปร่าง ทั้งหน้าตา ทั้งพละกำลัง แจจุงแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้สู้เลยด้วยซ้ำ
"เดี๋ยวก็รู้เองแหละว่าผู้ชายกับผู้ชายเขาทำอะไรกันได้เหมือนหญิงชายนั่นแหละ..."
"ยะ .. หยาบคาย.."
"ถึงแล้วครับ.." สารถีเอ่ยแทรกบทสนาทนาระหว่างเจ้านายและตัวประกันแล้วเลี้ยวรถเข้าไปจอดในโรงรถหน้าบ้านพักตากอากาศใหญ่โตซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมืองมากถึงขนาดรอบๆตัวบ้านมีแต่ป่ารกร้างและอับชื้น ... แจจุงถูกมุนบินอุ้มออกจากรถด้วยท่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวซึ่งแจจุงโวยวายอะไรไม่ได้ทั้งนั้นเพราะเริ่มหมดแรงที่จะต้านหมีถึกๆแล้ว ...
ไอคนตระกูลหมีมันถึกกันทุกคนมั้ยวะเนี่ย?? ...
สภาพบ้านพักตากอากาศน่าอยู่ใช้ได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่แจจุงจะสนใจเรื่องอะไรเทือกนั้น เขาต้องหาทางหนีทีไล่เพื่อพาตัวเองออกไปจากที่นี่ ...
"อย่าคิดหนีดีกว่านะ รอบๆบ้านหลังนี้มีแต่ป่าเขา รวมถึงสัตว์ร้ายก็ด้วย.."
"อย่างน้อยก็ร้ายน้อยกว่านายก็แล้วกันน่า.." ยังมีปากเสียงจะเถียง .. มุนบินเพียงยิ้มน้อยๆให้กับคนตรงหน้าที่เหมือนลูกแมวตัวน้อยๆกำลังขู่ฟ่อๆใส่เขาเท่านั้น...
"ไม่ได้ดูเลยใช่มั้ยว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหนน่ะ?..." เด็กหนุ่มตัวสูงเอ่ยกระซิบริมใบหู .. ซึ่งแจจุงเองก็รู้ซึ้งถึงอันตรายที่กำลังเข้าใกล้ตัวขึ้นเรื่อยๆ .. มุนบินวางเขาลงบนเตียงในห้องด้านในสุด แถมยังล็อคประตูไม่ให้ใครเข้ามรบกวนเสียด้วย ..
ไม่อยากจะเชื่อว่าต้องมาเสียจิ้นให้ผู้ชายเลวๆแบบนี้ ..
"อ๊าา หยุดนะ .. อย่าเอามือมาแตะฉัน.." ดิ้นสุดตัวเมื่อถูกอีกฝ่ายรังแก ... มือหยาบร้อนที่ถือวิสาสะสอดเข้ามาลูบไล้ผิวเนื้อขาวนุ่มลื่นเยี่ยงอิสตรีอย่างหลงใหลได้ปลื้มกำลังทำให้แจจุงรู้สึกขยะแขยง ... น้ำตาใสๆเริ่มไหลปริ่มเมื่อร่างนุ่มนิ่มเริ่มหยุดต่อต้านเนื่องจากร่างทั้งร่างเริ่มสั่นเทิ่มด้วยแรงสะอื้น ...
"ถ้าเป็นยุนโฮ เธอจะพูดแบบนี้มั้ย? .. เธอจะร้องไห้แบบนี้หรือเปล่า?..."
"อย่างน้อยยุนโฮก็เป็นคนดี ฮึกก .. ถ้าฉันต้องทำเรืองแบบนี้จริงๆ ฉันยอมเป็นของยุนโฮซะยังจะดีกว่า"
หันหน้าหนีไปอีกทางพลางบีบน้ำตาให้ดูน่าสงสารที่สุด .. ตอนนี้แจจุงต้องพยายามใช้ความน่ารักและความสวยเกินธรรมดาของตัวเองให้เป็นประโยชน์มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ .. ผู้ชายที่ไหนมันจะกล้าทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า นอกเสียจากว่า คนๆนั้นจะเลวเกินกู่ไม่กลับจริงๆ ..
"งั้นเหรอ .. ก็แสดงว่านายก็ไม่ได้รังเกียจผู้ชาย"
"บ้าหรือเปล่าวะ อย่าคิดเองเออเองจะได้มั้ย??.."
ตึง !!!!!!!!!!!!!!
ทั้งแจจุง ทั้งมุนบินพร้อมใจกันหันไปมองต้นเสียง ... ประตูบานใหญ่สะเทือนครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งมันหลุดออกมาทั้งบานเผยให้เห็นสิ่งมีชีวิตขนปุกปุยตัวใหญ่ .. น้ำลายของมันยืดย้อยร่วงลงมาบนพื้นเป็นสาย จมูกสีดำสนิทตัดกับขนปุกปุยสีขาวปรอทขยับดุ๊กดิ๊กเพื่อหายใจเอาอากาศเย็นๆเข้าปอด ...
และที่สำคัญ มันไม่ได้มาแค่ตัวเดียว ...
หมีขาวตัวใหญ่สองตัวเข้ามาช่วยแจจุงเอาไว้??? .. ควรจะเป็นลมดีมั้ย??? ปกติเจอแต่พวกตัวเล็กๆน่ารักน่ากอดทั้งนั้น ... แล้วหมีขาวสองตัวนี้คืออะไรยังไง????
"นะ นะ .. นั่นอะไรน่ะ???..." ถามเสียงอ่อยพลางไสตัวเองไปข้างหลังจนแผ่นหลังบางชนเข้ากับหัวเตียงไม้ ... น่าแปลกที่มุมบินเพียงไหวไหล่น้อยๆแล้วตอบคำถามอย่างสบายๆ ..
"ยุนโฮไม่เคยบอกหรอกเหรอ? ..ว่าเลี้ยงบอร์ดี้การ์ดไว้ด้วยสองตัว .. "
"............."
"และที่ยิ่งไปกว่านั้น พวกมันเชื่อฟังแต่ยุนโฮคนเดียว .. คนในตระกูลไม่มีใครสักคนที่กล้าต่อกรกับพวกมัน นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมยุนโฮยังอยู่กับคนในตระกูลได้ ทั้งๆที่ขนาดพ่อแม่ยังไม่เคยให้ความสนใจ" มุนบินว่าเรียบๆ
"แล้วนายไม่กลัวหรือไง???.." แจจุงตะโกนถาม .. หมีพวกนั้นมันเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ .. ถึงมุนบินจะเป็นเด็กนิสัยไม่ดีก็เหอะ แต่ถ้าจะให้ถึงขั้นฆ่าล้างฆ่าแกงกัน ยังไงมันก็ไม่สมเหตุสมผลอยู่ดี ...
"ก็ไม่คิดนี่ว่ายุนโฮจะเอาออกมาใช้ .. แสดงว่า แจจุงเป็นคนสำคัญสำหรับยุนโฮมากจริงๆ .. ถ้าไงโชคดีนะครับ .. ผมต้องหนีแล้วละ..."
"เฮ้ยย แล้วทิ้งฉันไว้เนี่ยนะ .." ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่ามุนบินจะกระโดดออกไปทางหน้าต่างเพื่อหนีจากหมีขาวสองตัวที่เดินสี่ขาเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ ... แถมยังปีนขึ้นมาบนเตียงทั้งสองตัวแล้วด้วย ..
โอ๊ยย กลัววววววววววววววววว ...
"..............." กลัวจนพูดไม่ออก แจจุงทำได้แค่ส่งมือที่ยังคงถูกมัดไปดันหน้าหมีๆเอาไว้ .. ทว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อหมีตัวหนึ่งพยายามงับเชือกบนข้อมือขาวแล้วใช้เล็บคมๆตะกุยอยู่สองสามที ในที่สุดเชือกก็หลุดออก .. แจจุงจ้องหน้าหมีสองตัวนี้อย่างไม่ค่อยเข้าใจ
หมีตัวใหญ่อีกตัวเลียเข้าที่ใบหน้าหวานซึ่งมีบาดแผลเล็กน้อยที่เกิดระหว่างการขัดขืนมุนบิน .. นัยน์ตากลมหลับปี๋พร้อมกับเงยหน้าขึ้นหลีกหนีสัมผัสจั๊กจี๋เนื่องจากลิ้นสากๆของมัน
"หยุดเลยนะ ... แจจุงเขาตกใจที่พวกนายเข้าไปใกล้แบบนั้น.." หมีทั้งสองตัวกระเด้งตัวเดินกลับไปคลอเคลียเด็กหนุ่มตัวสูงที่แจจุงไม่คิดว่าจะตามมาจนถึงที่นี่ ...
ไม่รู้ทำไมน้ำตามันถึงได้คลอ
ไม่รู้ทำไมถึงดีใจได้ขนาดนี้ ...
"ยุนโฮ............"
"ขอโทษที่ทำให้รอนะครับ .. ไม่เป็นอะไรใช่.." เสียงทุ้มขาดหายไปกลางทางเมื่อคนบนเตียงกระโดดโถมตัวเข้ากอดรอบลำคอของเขาจนแน่น .. คนตัวบางซุกหน้าเข้ากับลาดไหล่หนาเพื่อเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดอย่างไม่อายอีกต่อไป. ..
วินาทีที่จะถูกมุนบินขืนใจนั้น .. ทุกๆอย่างที่แจจุงพูดออกมาเป็นความรู้สึกจิรงๆทั้งหมด .. หากเขาจะเสียจิ้นให้ผู้ชายละก็ .. เขาขอเสียให้ชองยุนโฮจะยังดีกว่าไปเสียให้ผู้ชายคนอื่น..
แต่ถึงจะคิดแบบนั้นแจจุงก็ไม่มีวันบอกยุนโฮหรอก ... ^^...
TO BE CON
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น