[TVXQ YAOI FIC] ≧ω≦ ขอโทษครับ ผมเป็นหมี !! [YJ,YS]

ลำดับตอนที่ #5 : [FIC] ≧ω≦ ขอโทษครับ ผมเป็นหมี !! Part 4

 Title :: [FIC] [FIC] ≧ω≦ ขอโทษครับ ผมเป็นหมี !! Part 4 
Story by :: Tachi_Naniki
Pairing :: YUNHO x JAEJOONG (Feat.YS)
Category :: Romantic comedy
Rate :: PG-NC


Talk ~ ทำตัวลีบเอาฟิกมาลง .. หุหุหุ .. อย่าโกรธกันเลยนะคับ หายไปเป็นเดือนสองเดือนกันเลยทีเดียว ..
คือว่ามีเหตุผลที่มาต่อช้าคับ .. ที่ผา่นๆมามัวแต่ตามผู้ชายอยู่ก็เลยไม่มีเวลาแต่งฟิก (ร้องไห้) อยาโกรธกันน้าาาา
เค้ามีหลักฐานว่าไปตามสมบุกสมบันแค่ไหน  http://www.youtube.com/user/Nanikikei
สัญญาว่าพาร์ทห้าและหกจะเอามาต่อในเร็วๆนี้ T_T





ก๊อก ก๊อก ก๊อก ... 

"ตื่นได้แล้วแจจุง ... ยุนโฮ..." 

เสียงเคาะประตูบวกกับเสียงเรียกของคุณแม่ทำให้เด็กหนุ่มตัวสูงลืมตาขึ้นจากห้วงนิทราได้อย่างง่ายดาย ... ยุนโฮยิ้มน้อยๆเมื่อหลุบตาไปเห็นหัวทุยๆที่ซบอยู่กับแผงอกแข็งแรงตั้งแต่เมื่อคืน .. 

"ยุนโฮ..." สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงหวานเรียกชื่อ

"............."

"คือ ... ขอโทษนะ.." เสียงหวานเอ่ยผะแผ่วทำให้เด็กหนุ่มร่างสูงต้องคลายอ้อมแขนออกเพื่อมองดูใบหน้าหวานได้ชัดๆ .. แจจุงค่อยๆดันตัวออกจากแผงอกอุ่น ... ใบหน้าหวานแดงเรื่อออกเป็นสีชมพูหนักกว่าเก่าเมื่อนึกจินตนาการไปว่า ทั้งค่ำคืนตัวเองใช้อกของอีกคนนอนต่างหมอนมาโดยตลอด

"ไม่เป็นไรครับ .. คุณแม่เรียกแล้ว แจจุงเข้าไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวผมไปเอาชุดจากคุณแม่เอง.." สิ้นเสียงทุ้ม แจจุงพยักหน้าหงึกๆอย่างงัวเงียแล้วหยิบชุดในตู้ หยิบผ้าเช็ดตัวที่ผึ่งไว้หน้าห้องน้ำเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายเตรียมตัวไปโรงเรียน ....

เมื่อวานเล่นหยุดเกือบทั้งวันแบบนี้ หวังว่าจุนซูจะเข้าใจเขานะ ... 

................
......

"ขอโทษครับที่เปิดช้า.." 

"ไม่เป็นไรหรอก ลูก .. เดี๋ยวไปอาบน้ำห้องพ่อแม่ก็ได้นะ .. จะได้เร็วๆ.. อ่ะ นี่จ้ะ .. เสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัว" คุณแม่ยังคงความใจดีเสมอต้นเสมอปลาย .. ร่างสูงรับของจากหญิงวัยกลางคนด้วยอาการนอบน้อม ก่อนจะเดินตามคุณแม่เข้าไปในห้องนอนใหญ่ซึ่งมีคุณพ่อนั่งดูทีวีอยู่ในนั้น ... 

ยุนโฮตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าต้องเดินผ่านคุณพ่อที่หวงแจจุงยิ่งกว่าอะไรดี 

ท่านเพียงสบตากับเขาเพียงครู่หนึ่งเท่านั้น ก่อนจะหันไปสนใจข่าวต่างประเทศต่อ ... เด็กหนุ่มถอนหายใจโล่งแล้วเดินตามคุณแม่ไปเรื่อยๆจนถึงห้องน้ำห้องใหญ่ ...

"เชิญตามสบายนะจ้ะ.."

"ครับ .. ขอบคุณครับ.." 

เสียงน้ำตกกระทบพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบค่อยๆหยุดลงเมื่อคนในห้องน้ำอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อยแล้ว ... ยุนโฮสวมเสื้อนักเรียนที่มีกลิ่นผงซักฟอกของแจจุงกรุ่นกลิ่นจางๆแล้วเปิดประตูออกจากห้องน้ำ .. สะดุ้งสุดตัวเพราะเห็นร่างของคุณพ่อที่ยืนรออยู่นานแล้ว ...

"อะ .. เอ่อ .. มีอะไรเหรอครับ?..." ยุนโฮยืนตัวตรงเต็มความสูงเมื่อคุณพ่อเดินวนไปวนมาราวกับสำรวจสัดส่วนกำยำของเขายังไงยังงั้น ... 

"หล่อไม่เบานะ เรา ... "

"หะ ห๋าา?.." 

"ถ้าจะคบกับลูกพ่อ พ่อไม่ว่า แต่ต้องดูแลเขาให้ดีไม่งั้น..." หยิบมีดปลอกผลไม้บนโต๊ะหน้าทีวีขึ้นมาปาดคอให้ดูกันเห็นๆ ...

คุณพ่อไม่ต้องแสดงให้ดูก็ได้นะ ... แค่นี้ก็กลัวจะแย่แล้ว 

"ยุนโฮ .. ไปกันได้แล้ว ..." แจจุงตะโกนเรียก ยุนโฮจึงต้องขอตัวไปก่อนเพราะเกรงว่าจะเข้าห้องเรียนไปทำกิจกรรมสาย

..............
............

ในขณะที่กำลังจะสตาร์ทรถ ... โทรศัพท์มือถือก็ดังขี้นท่ามกลางความเงียบ ... 

"รับก่อนเถอะ..." แจจุงเอ่ยเบาๆ 

"อื้อ งั้นเดี๋ยวผมรับก่อนนะ.." ยุนโฮยกโทรศัพท์ที่ทั้งสั่นทั้งปล่อยเสียงน่าหนวกหูขึ้นครั้งหนึ่งแล้วกดรับสายทันที คนปลายสายจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก .. ท่านรองประธาน ปาร์ค ยูชอน ... นั่นสินะ เขาทิ้งงานมาตั้งหลายวันแล้ว ไม่แปลกอะไรที่ฝ่ายนั้นจะโทรตาม 

"ว่าไง?..." 

"..........."

"อ่า โทษทีๆ ฉันมาค้างบ้านเพื่อน เลยไม่ได้กลับไปช่วยงาน"

".............."

"อ่อ .. งั้นเดี๋ยวฉันกลับไปเอาที่บ้านแล้วกัน นายเอาแค่ผ้าสีดำอย่างเดียวใช่มั้ย?..."

"............."

"อ่าๆ งั้นเดี๋ยวเจอกัน .." ยุนโฮวางสายจากท่านรองประธานแล้วรีบสตาร์ทรถทันทีสร้างความสงสัยให้กับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ .. 

"มีอะไรงั้นเหรอ?..." 

"อ่อ ... ยูชอนเขาขอให้ไปเอาผ้าสีดำมาตัดชุดผีน่ะ เดี๋ยวแวะบ้านผมแป๊บนึงนะครับ.." 

"อ่า .. โอเค.." 

รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวไปตามถนนเส้นยาวโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกเพราะมัวแต่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง 

"ฉันกับยูชอนเป็นญาติห่างๆกัน ..." 

"หือ???..." อยู่ๆก็พูดออกมาจึงเป็นเรื่องธรรมดามากที่แจจุงจะออกอาการตกใจเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน อย่าบอกนะว่า ปาร์คยูชอนก็เป็นหมีเหมือนยุนโฮ? .. แทบจะนึกภาพไม่ออกเลยจริงๆนะ =[]=

"..........."

"ยูชอนเป็นญาตินาย? .. ถ้างั้นยูชอนก็เป็น.........." เว้นช่วงนิดหน่อยเป็นการละไว้ในฐานที่เข้าใจซึ่งสารถีจำเป็นก็เข้าใจได้ในทันทีว่า แจจุงกำลังคิดอะไรอยู่

"ยูชอนไม่ได้เป็นเหมือนผมหรอก ... แต่เป็นอะไรที่ยืนสองขาได้น่ะ" ใบ้มาว่าเดินสองขาได้ก็งงเต็กไปแปดชาติเลยอ่ะดิ .. ยิ่งใบ้ก็ยิ่งอยากรู้แต่แจจุงไม่กล้าถามอะไรมากกว่านั้นเพราะรู้สึกเกรงใจยุนโฮ และบางทีเรื่องแบบนี้อาจจะเป็นความลับของวงศ์ตระกูลคนอื่นเขาก็ได้ ถ้าจับได้คาหนังคาเขาเมื่อไหร่ค่อยถามก็ยังไม่สายหรอก

นั่งเงียบคิดเรื่องที่เพิ่งได้ยินจากยุนโฮไปเรื่อยเปื่อย จินตนาการว่าปาร์คยูชอนจะเป็นอะไรที่มันยืนสองขาได้ก็อดที่จะแอบขำอยู่คนเดียวไม่ได้จนยุนโฮต้องหันมาถามเป็นครั้งคราวว่า หัวเราะอะไรอยู่กันแน่ แต่จนแล้วจนรอด แจจุงก็ไม่ยอมบอกจนกระทั่งถึงบ้านตระกูลชองนั่นแหละ ยุนโฮถึงได้ลืมเรื่องที่ตัวเองอยากจะถามไป..

"แจจุงนั่งรออยู่ในรถนะ เดี๋ยวผมมา.." เด็กหนุ่มร่างสูงเอ่ยเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูออกจากรถไปด้วยความรีบเร่ง .. แผ่นหลังแข็งแรงหายเข้าไปในตัวบ้าน แจจุงจึงทำได้แค่กวาดสายตามองไปรอบๆบริเวณบ้านที่เต็มไปด้วยต้นไม้ร่มรื่นเหมาะกับบรรยากาศของตัวบ้านที่เป็นแบบสมัยก่อนกึ่งโมเดิ้ล

และในตอนนั้นเองที่แจจุงเหลือบสายตาไปเห็นสิ่งมีชีวิตขนปุกปุยตัวเล็กกระจิดริดที่เดินเขยกขาหน้าท่ามกลางพื้นหญ้าสีเขียวข้างตัวบ้าน .. คิ้วเล็กขมวดเป็นปมเมื่อเจ้าตัวเล็กล้มหัวทิ่ม .. ถึงแม้มันจะไม่เป็นไร แต่สังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนว่าขาหน้าเล็กๆข้างหนึ่งมีเลือดสีแดงติดอยู่ .. ลิ้นสีเบอรี่ของเจ้าตัวเล็กถูกแลบออกมาเล็มเลียบาดแผลบนมือจนสะอาดเกลี้ยงเกลา แต่พอจะลุกเดินอีกครั้ง คงเพราะความเจ็บปวดอย่างมากที่ทำให้หมีน้อยเลิกความคิดที่จะเดินต่อ .. มันสะดุ้งน้อยๆเมื่อคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ในรถเปิดประตูออกมาแล้วเดินตรงรี่ไปหาเจ้าหมีตัวเล็กที่ทำท่าทางหวาดๆในตอนแรก

"ไม่ต้องกลัวนะ ฉันมาช่วย" ร่างบางนั่งยองๆลงกับพื้นเพื่อไม่ให้ตัวเองดูตัวใหญ่เกินไปสำหรับสิ่งมีชีวิตหน้าขนตัวน้อยๆ .. มันถอยหลังเตรียมจะมุดหายเข้าไปในพุ่มไม้แต่แจจุงก็คว้าตัวนุ่มนิ่มของมันไว้ได้ทัน .. 

สัมผัสอบอุ่นนุ่มนวลจากกายมนุษย์บวกกับกลิ่มประจำตัวหอมอ่อนๆทำให้หมีตัวน้อยไม่คิดจะดิ้นออกจากอ้อมกอดนี้ .. มันซุกตัวเข้าหาไออุ่นจนม้วนเป็นก้อนกลมเรียกรอยยิ้มจากแจจุงได้มากโข 

"ขาโดนอะไรตำ ... เดี๋ยวเอาออกให้นะ อยู่เฉยๆละ.." ราวกับเจ้าหมีน้อยเข้าใจภาษามนุษย์ มันจ้องหน้าสวยๆตาแป๋ว ก่อนที่มันจะร้องออกมาเสียดังลั่นบ้านเมื่อร่างบางดึงไม้ที่ตำเท้าออกทีเดียวจนหลุดสร้างความเจ็บปวดอย่างมาก แต่ก็หายเจ็บเร็วมากเช่นกันเพราะแจจุงคอยกอดคอยโอ๋อยู่ไม่ห่าง 

"แจจุง ... ทำอะไรน่ะ?" เสียงทุ้มดังจากทางด้านหลังเรียกให้คนตัวเล็กต้องหันไปมองได้ไม่ยาก 

"มีอะไรตำเท้ามันอยู่ก็ไม่รู้ ฉันเลยเอาออกให้..." 

"แจจุงเป็นคนใจดี ผมไม่แปลกใจที่พวกหมีชอบแจจุงมาก .." ทำไมต้องเขินกับคำพูดของคนตรงหน้าเพียงไม่กี่คำ เหมือนหมีในอ้อมกอดจะพอรับรู้ถึงความเขินอาย มันเงยหน้าขึ้นเลียแก้มใสราวกับมันจะทำให้แจจุงหายหน้าแดงได้ยังไงยังงั้น .. 


ครั้นยุนโฮจะอุ้มหมีตัวนั้นออกจากอ้อมกอดของแจจุง มันกลับไม่ยอมง่ายๆ แถมยังทำหน้าตาออดอ้อนจนคนทั้งสองใจอ่อนยวบ 

.. ในขณะที่กำลังมัวยุ่งอยู่กับลูกหมีน้อยที่ไม่ยอมกระโดดออกจากอ้อมแขนของแจจุงสักที จู่ๆก็มีบุคคลปริศนาโผล่ออกมาจากตัวบ้านโดยไม่มีการให้สุ้มให้เสียง .. แจจุงขมวดคิ้วทำหน้างงเล็กน้อยพลางหันไปจ้องหน้ายุนโฮที่ก็จ้องตอบมาเหมือนกัน ..

นัยน์ตาคมที่เคยอบอุ่นอ่อนโยน บัดนี้มันเปลี่ยนไปเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดเจน ...

"นั่นใครน่ะ ยุนโฮ?.." 

"ลูกพี่ลูกน้องฝ่ายพ่อน่ะ .. เราไปกันเถอะ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย" ยุนโฮคว้ามือแจจุงแล้วออกแรงดึงไปข้างหน้าเพื่อบังคับให้แจจุงเดินออกไปให้ห่างจากบุคคลคนนั้น .. แต่ทว่าฝ่ายนั้นเองก็ใช่ว่าจะยอมง่ายๆ ... 

ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นมีจุดประสงค์อะไรถึงได้ตามเข้ามาประชิดตัวแจจุงแล้วใช้มือเพียงข้างเดียวผลักร่างบางไปข้างหน้าทำให้ยุนโฮต้องเอี้ยวตัวหันมารับแจจุงไว้ได้อย่างหวุดหวิด .. 

"ทำบ้าอะไรของนาย .. มุนบิน !!!"

"เห? .. ผู้ชายหรอกเหรอ?... นึกว่าจะได้เห็นพี่กลายเป็นหมีต่อหน้าสาวแล้วนะเนี่ย " เหมือนคนที่ชื่อมุนบินจะไม่ได้สนใจคำพูดคำตวาดของลูกพี่ลูกน้องหน้าหล่อเลยสักนิด .. ยุนโฮรีบดันตัวแจจุงให้ขึ้นไปนั่งอยู่ในรถ ส่วนตัวเองเดินเข้าไปผลักอกมุนบินจนอีกฝ่ายกระเด็นไปด้านหลัง

"ฉันถามนายว่า นายต้องการจะทำอะไร !!!"

"ถึงจะเป็นพี่ ก็ใช่ว่าจะมีสิทธิ์มาถามผมด้วยน้ำเสียงแบบนั้น.." มุนบินเป็นฝ่ายผลักอกของยุนโฮบ้างเล่นเอาคนที่เข้าไปนั่งในรถเมื่อครู่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เปิดประตูออกมาจากรถตามสัญชาตญาณที่ควรพึงกระทำ ก่อนจะย่อตัวลงเพื่อสำรวจอาการของท่านประธานที่ไม่เคยมีเรื่องชกต่อยกับใครมาก่อน .. แต่ที่แน่ๆ ยุนโฮต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ก็มีสาเหตุมาจากเขาครึ่งนึง . .เขาไม่มีทางนั่งอยู่เฉยๆในรถได้เป็นอันขาด 


"เป็นอะไรมากหรือเปล่า?.." คนตัวบางถามอย่างเป็นห่วงโดยที่มือขาวอวบพยายามสำรวจว่าคนถูกผลักเมื่อครู่มีอาการบาดเจ็บตรงไหนมากหรือเปล่าสร้างความหงุดหงิดให้กับมุนบินได้ไม่น้อย

"อย่าไปยุ่งกับยุนโฮเขาเลยน่า ก็แค่หมีขาวอ่อนแอตัวนึงที่คุณพ่อคุณแม่ไม่สนใจ .. เทียบอะไรกับผมแล้วก็ลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆก็ไม่ได้ .. " เด็กปากดีพูดจาจองหองอย่างไม่อายฟ้าดินกำลังทำให้องศาในกายของแจจุงเดือดพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ .. 

หมีขาวอ่อนแอ ...
พ่อแม่ไม่สนใจ ...
เทียบกับคนอื่นเขาไม่ได้ ...

นี่ขนาดไม่ได้เป็นคนถูกด่านะ .. ยังเจ็บแปล๊บไปถึงสมองส่วนซีรีบรัม .. 

"นายก็ดีแต่พูดละวะ .. ก่อนจะหันมาว่าคนอื่น หัดส่องกระจกออกจากบ้านก่อนนะ .. นิสัยแบบนี้หมามันยังไม่อยากคบเป็นเพื่อนเลยเหอะ .. เด็กเปรต" ไม่ว่าเปล่าแถมด้วยการผลักเด็กผู้ชายตัวสูงที่ชื่อมุนบินจนกระเด็นตกไปอยู่ในอ้อมแขนสาวใช้หลายคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ .. 

ผลลัพก็คือ ... 

"ทำไมต้องแว้งกัดหางพวกเดียวกันเองด้วย ถ้านายทำตัวน่ารักกว่านี้ คงมีคนที่รักนายเพิ่มขึ้นอีกเยอะ .. " แจจุงคว้าหมีขาวตัวเล็กขึ้นมาเสมอใบหน้าตัวเองแล้วพ่นคำสั่งสอนที่ดูจะนุ่มนวลกว่าคำพูดประโยคแรกๆจนหมีขาวในมือแทบจะปรับอารมณ์และโหมดไม่ทัน .. 

หมีน้อยก้มหน้าไม่กล้าสบตากับคนสวยที่ถึงจะปากร้ายแต่ก็ใจดีมากเช่นเดียวกัน .. 

นางฟ้า ... นางฟ้าชัดๆ

ตะลึงกับความงามของคนตรงหน้แทบขยับตัวต่อไม่ไหว ..เมื่อเห็นว่าหมีน้อยมุนบินสงบสติอารมณ์ได้แล้ว แจจุงจึงค่อยๆวางเจ้าหมีตัวน้อยลงกับพื้นหญ้าข้างๆหมีตัวที่บาดเจ็บเมื่อครู่ 

"ไปกันเถอะ ยุนโฮ .. สายแล้วววว..." แจจุงเอ่ยกับคนตัวสูงที่เพิ่งลุกขึ้นจากพื้นพลางปัดฝุ่นบนกางเกงไปมา ..

ชอง ยุนโฮสาบานได้ว่า ไม่เคยเห็นมุนบินสงบเสงี่ยมและกลายเป็นหมีเชื่องๆแบบนั้นมาก่อนเลย 

.........
....


"เฮ้ย .. ดูนั่นดิ .. รองประธานกับคิมจุนซูมาด้วยกันแหละ .. " 
"เออ จริงด้วย .. พัฒนาไปอีกขั้นแล้วเหรอเนี่ย น่าอิจฉาชะมัดเลย" 
"ใช่ๆๆ ฉันยอากมีแบบนี้บ้างจัง.." 

เสียงซุบซิบนินทาดังอย่างต่อเนื่องจนคนที่ถูกพ่อแม่ตระกูลปาร์ครบเร้าให้ค้างบ้านหนึ่งคืนต้องหน้าแดงจัดเพราะไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็มีแต่สายตาของเพื่อนนักเรียนหลายคนที่จ้องมองมาทางนี้ด้วยความอิจฉาริษยา

ก็ไม่คิดหรอกนะว่า จากที่แค่โดนชวนกินข้าว จะกลายเป็นโดนชวนนอนค้างบ้านด้วย .. 

"อย่าไปสนใจคำพูดคนอื่นเลยนะ .. "
"หะ เอ๋???..." ไม่อยากจะเชื่อว่า ปาร์คยูชอนคนเงียบจะพูดปลอบใจเพื่อทำให้เขารู้สึกหายอึดอัด แต่ก็อึ้งได้ไม่นานมากนักเพราะวันนี้พวกเขาสองคนต้องเตรียมงานวันงานโรงเรียน ... 

คิมจุนซูเดินตามท่านรองประธานย้ายไปเตรียมงานตรงโน้นที เตรียมงานตรงนี้ทีเหมือนลูกไก่ตามตูดพ่อไก่(?) 

ระหว่างที่กำลังง่วนอยู่กับการสร้างบ้านผีสิง คิมจุนซูเผลอนึกไปถึงเหตุการณเมื่อวานนี้ที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสถานการณ์น่าเขินอายอย่างถึงที่สุด .. ยิ่งคิดก็ยิ่งหน้าแดง .. 

"กับข้าวอร่อยมั้ยลูก??.." คุณนายปาร์คยูชอนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม .. 

"อ่า เอ่อ .. ฮะ .. อร่อยมากๆเลยฮะ.." 

ถ้างั้นก็กินเยอะๆเลยนะ .." 

"ฮะ..." จุนซูตักข้าวใส่ปากอย่างคนมีมารยาทดีเพราะถูกพ่อแม่สั่งสอนมาตั้งแต่เล็กๆ .. 

"พูดอะไรกับจุนซูเขาบ้างสิลูก .. " คุณแม่หันไปพูดกับลูกชายที่นั่งเงียบยิ่งกว่าเก่าหลายเท่า .. รู้หรอกว่าเขินจนไม่กล้าพูดกล้าจาอะไร เลยทำเก๊กทำฟอร์มกินข้าวเงียบๆ .. 

"ช่างเขาเถอะฮะ .. อยู่โรงเรียนเขาก็ไม่ค่อยพูด .. ผมชินแล้วละฮะ.." 

"ชิน?? ... จุนซูชินกับความไม่ช่างพูดของลูกแม่ได้ด้วย .. เป้นเรื่องที่น่าดีใจมาก .. ยังไงก็ดูแลเขาตอนที่อยู่ที่โรงเรียนด้วยนะ เด็กคนนี้เขาขี้อาย ไม่ค่อยกล้าพูด" สาบานได้ว่าไม่เคยคิดมาก่อนว่า การที่ยูชอนพูดน้อยเป็นเพราะเจ้าตัวค่อนข้างขี้อาย พอมาได้ยินคุณแม่พูดแบบนี้ จุนซูถึงกับหันไปจ้องหน้ายูชอนครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งยิ้มไปให้คุณแม่ปาร์คหนึ่งที

"อ่า .. เอ่อ .. ฮะ ..ได้ฮะ.." 

เห็นหน้าจริงจังของคุณแม่แล้วจนปัญญาจะปฏิเสธจริงๆวะเฮ้ย .. T_T

"ซู ... จุนซู .. คิมจุนซู" 

"หะ .. หา? ... อะ ... อะไร??" หลุดจากภวังคความคิดแล้วหันไปขานรับท่านรองประธานขี้อายที่หมู่นี้ชักจะเปิดปากมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายเท่าตัว

"ยุนโฮมาโน่นแล้ว ไปขอผ้าสีดำมาให้ฉันหน่อย" 

"ได้ทีก็สั่งใหญ่เลยนะ.." ถึงปากจะบ่นแต่ก็ยอมเดินไปหายุนโฮแต่โดยดี .. ในขณะที่กำลังยกม้วนผ้าสีดำมาจากชองยุนโฮเพื่อนำมาไว้บนโต๊ะเรียนกลางห้อง .. สายตาเล็กหยีของคิมจุนซูก็เหลือบไปเห็นเพื่อนตัวบางที่เขาไม่่ค่อยได้คุยด้วยมาสองสามวันแล้ว ... 

"แจจุง .. หายป่วยแล้วเหรอ? ..."

"อะ .. เอ๋? ... อื้อ ..."

"ไม่ได้คุยกันเลยนะช่วงนี้ ... คิดถึงนายเป็นบ้าา ... แล้วนี่มากับยุนโฮเหรอ? ... มาด้วยกันได้ไงอ่ะ?..." ยิงคำถามมาเป็นชุดตามสไตล์ซึ่งแจจุงเองก็ไม่แปลกใจนักหรอกเพราะถ้าถามน้อยคงไม่ใช่คิมจุนซูตัวจริงอย่างแน่นอน ... 

"เรื่องมันยาวน่ะ ... เดี๋ยวฉันช่วยนายตัดชุดผีแล้วกันฉันจะได้เล่าให้นายฟังไปด้วยเลย..." 

"เออ เอาดิ ... มาๆๆ มาช่วยกัน" 

สาวๆเขามีงานทำกันไปแล้ว ... มีหรือที่หนุ่มหมีกับหนุ่มเงียบจะไม่เริ่มทำงานในส่วนของตัวเองบ้าง ..

..........
....

หมีขาวหลายสิบตัวที่มักวิ่งว่อนอยู่ในบ้านต่างก็หนีหัวซุกหัวซุนหาที่หลบกันเป็นพัลวันเมื่อเด็กหนุ่มตัวสูงนิสัยไม่ดีนามว่า "ชอง มุนบิน" กลายร่างกลับเป็นมนุษย์อีกครั้ง .. ไม่มีหมีตัวไหนอยากอยู่ใกล้ ไม่มีหมีตัวไหนชอบขี้หน้า .. ซึ่งเจ้าตัวเองก็รู้ดีและไม่คิดจะสนใจ ... 

"พี่ยุนโฮเนี่ย .. ตาถึงชะมัด..." เสียงทุ้มแบบเด็กเกเรดังก้องน่ากลัวในความคิดของสัตว์หน้าขนหลายตัว ... พวกมันบางส่วนวิ่งออกจากบ้านเพื่อตามหาเจ้านายที่มันรักเพื่อเตือนภัยที่จะเข้าถึงตัว คิม แจจุง .. 

............
...........


ห้องเรียนทั้งห้องตกอยู่ในสภาพมืดสลัว มีเพียงแสงสว่างอ่อนๆที่ลอดผ่านหน้าต่างแปะถุงดำและกระดาษสีดำมาได้เพียงน้อยนิดเท่านั้นที่ยังพอทำให้มองเห็นอะไรได้บ้าง .. ทุกคนในห้องเตรียมตัวเกือบจะเสร็จทุกอย่างแล้ว เหลือก็แต่หาคนมาสวมชุดผี ... 

"แจจุงลองใส่ดูมั้ย .. ?" อยู่ๆ คิมจุนซูก็เสนอชื่อเพื่อนตัวเล็กที่ทำหน้าตาเหวอไปชั่วขณะหนึ่งเพราะไม่คิดว่าจะได้มาเป็นผีหลอกชาวบ้านชาวช่องในวันงานโรงเรียนที่จะมาถึงในอีกสองสามวันข้างหน้า ..

"จะดีเหรอ?..." 

"อื้ม ดีดิ .. ไปๆๆ ลองใส่ดู..." เพื่อนๆในห้องต่างก็เห็นด้วยกับความคิดของโลมาตัวเล็กก็เลยช่วยกันสวมชุดผีให้กับหนุ่มหน้าสวยที่สุดในห้อง ....

แจจุงก้มหน้างุดไม่กล้าสบตากับเพื่อนๆโดยเฉพาะหมีหล่อที่ยืนอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง ... ถึงแม้ความมืดจะเป็นอุปสรรคอย่างมากต่อการมองเห็น แต่ไม่ใช่สำหรับยุนโฮที่ยืนยิ้มมองดูเพื่อนตัวบางในชุดผ้าคลุมสีดำขาดๆ .. ผิวขาวนวลเนียนแบบคนสุขภาพดีตัดกับชิ้นผ้าหลุดลุ่ยดูโดดเด่นและสวยงามในสายตาของผู้ชายทุกๆคนในห้อง ... ทุกคนต่างตกตะลึงไปกับแรงดึงดูดบางอย่างที่แผ่ซ่านในรูปแบบของออร่าเปล่งประกายอยู่รอบๆตัวคิมแจจุง .. เด็กหนุ่มหน้าหมีสะบัดใบหน้าเล็กน้อยเพื่อไล่ความตะลึงออกจากหัวสมองแล้วรีบเดินเข้าไปหาแจจุงที่พยายามหลบสายตาแปลกๆหลายสิบคู่

ให้ตายเถอะ เป็นผีที่สวยที่สุดในโลกกกกกก

"แจจุง .. " เสียงทุ้มร้องเรียกชื่ออ่อนโยนจนเพื่อนนักเรียนหญิงที่เป็นแฟนคลับเจ้าประจำของยุนโฮถึงกับส่งสายตาอิจฉา แต่ยังดีที่พวกหล่อนไม่กล้าทำอะไรมากนักนอกจากยืนมองอยู่เฉยๆ .. อดจะยอมรับไม่ได้ว่าแจจุงสวยกว่าพวกเธอมาก ... มากถึงขนาดเทียบไม่ติดฝุ่นเลยทีเดียว ...


"ยุนโฮ .. อย่ามองๆๆ..." แจจุงม้วนตัวหลบเตรียมจะถอดชุดออก แต่ยุนโฮก็ไม่ได้ยอมง่ายๆ .. 

"ไม่มองก็ได้ แต่ห้ามถอดมันออก ... ลองให้เพื่อนๆดูก่อนเถอะ.." ยุนโฮรวบจับข้อมือขาวบางให้หันไปทางเพื่อนๆ ... แจจุงยอมหันแต่โดยดี แถมยังส่งยิ้มไปให้เพื่อนๆทุกคนในห้อง แม้จะมืดสลัวๆแทบมองไม่เห็นก็ตาม

"นี่ ยูชอน .. ตกลงว่าให้แจจุงเป็นผีนะ ..." 

"อื้อ .. เอาสิ..." จุนซูกระโดดด๊อกแด๊กเมื่อได้รับอนุญาตจากท่านรองประธาน 

"วันนี้ขอบคุณเพื่อนๆทุกๆคนมากที่ทำให้งานเสร็จไปได้ด้วยดี .. ถ้าไงกลับไปพักผ่อนกันนะ พรุ่งนี้ค่อยมาเก็บรายละเอียด .." ยุนโฮเอ่ยขอบคุณเพื่อนๆในห้องจากใจจริง .. พอหันไปอีกทีแจจุงก็ถอดผ้าคุลมผีสีดำออกไปแล้ว .. 

"กลับกันเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งนะ.." 

"อื้อ .. " ขานรับในลำคอเบาๆเพราะยังไม่หายเขินกับสิ่งที่ตัวเองทำไปเมื่อครู่ .. ในขณะที่กำลังทยอยเดินออกจากห้องตามเพื่อนๆที่ค่อยๆทยอยกลับบ้านเช่นเดียวกัน อยู่ๆแจจุงก็สะดุ้งผวาเกาะแขนเด็กหนุม่ร่างสูงแน่น .. ยุนโฮจับรวบมือนุ่มนิ่มไว้แน่นเมื่อรู้สึกได้ถึงอาการสั่นไหวจากคนตัวบาง ... ในห้องทั้งมืดทั้งอับ ไม่แปลกนักถ้าแจจุงจะกลัวเวลามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นเพียงเล็กน้อย .. 


"เป็นอะไรไป??.." 

"ยุน .. ยุนโฮ .. มีอะไรวิ่งผ่านขาฉันก็ไม่รู้อ่ะ ... ฉัน .. ฉันกลัว.." ไม่อยากจะเชื่อว่า คิมแจจุง ที่ขี้วีนขี้เหวี่ยงจะกลัวผี ... ยุนโฮรวบร่างบางๆเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอย่างหลวมๆซึ่งแจจุงเองก็กอดเอวหนาแน่นพลางซุกหน้าลงบนแผ่นอกแข็งแรง ... 

ลืมอายไปชั่วขณะ ลืมแมนไปชั่วครั้งชั่วคราว .. ณ ตอนนี้ขอไม่เห็นอะไรในความมืดโดยเฉพาะสิ่งที่เรียกว่า ผี


ร่างสูงกวาดสายตาไปตามพื้นเพื่อมองหาสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่วิ่งผ่านขาแจจุงเมื่อครู่นี้ .. ในตอนแรกเหมือนจะยังไม่มีอะไร แต่เมื่อผ่านไปสักพักใหญ่ .. สิ่งมีชีวิตขนปุกปุยสีขาวก็วิ่งเข้ามาเกาะแข้งเกาะขาเขา ..จากหนึ่งตัวเป็นสองตัว จากสองตัวเป็นสี่ตัว จนกระทั่งพอกพูนกลายเป็นสิบกว่าตัว .. 

"พวกลูกหมี .. ไม่ใช่ผีสักหน่อย แจจุง.." แจจุงค่อยๆผละออกจากอ้อมกอดร่างสูงแล้วมองลงไปบนพื้นอย่างกล้าๆกลัวๆ .. นัยน์ตากลมสบประสานกับนัยน์ตาของสัตว์ตัวน้อยที่เขารักมากไม่แพ้เจ้าของสายพันธุ์ที่ยืนให้เขากอดอยู่ตั้งนานโดยไม่ปริปากพูดอะไร .. 

"แล้วมาได้ยังไง ..." แจจุงอุ้มหนึ่งในหมีตัวน้อยขึ้นมากอดไว้แนบอก .. ขาเล็กๆของมันตะกุยหน้าอกบอบบางเบาๆเหมือนต้องการจะเตือนอะไรบางอย่าง ยุนโฮจึงขออุ้มเจ้าหมีตัวนั้นบ้าง .. ร่างบางอุ้มหมีตัวอื่นๆที่เกาะแข้งเกาะขาเขาไม่ย่อมหยุด ตะกุยแล้วตุะกุยอีก ร้องเสียงแหลมปรี๊ดอยู่อย่างนั้นจนยุนโฮต้องเอ่ยปรามเพราะไม่ได้ยินสิ่งที่หมีในอ้อมแขนต้องการจะสื่อสารกับเขา ... 

"หมีพวกนี้มาเตือนผม..." 

"เตือน??..." 

"มุนบินต้องการจะทำอะไรบางอย่างกับแจจุง..." 


TO BE CON !!!