[TVXQ YAOI FIC] ≧ω≦ ขอโทษครับ ผมเป็นหมี !! [YJ,YS]

ลำดับตอนที่ #4 : [FIC] ≧ω≦ ขอโทษครับ ผมเป็นหมี !! Part 3

 Title :: [FIC] [FIC] ≧ω≦ ขอโทษครับ ผมเป็นหมี !! Part 3 
Story by :: Tachi_Naniki
Pairing :: YUNHO x JAEJOONG (Feat.YS)
Category :: Romantic comedy
Rate :: PG-NC






Part 3



กลิ่นเครื่องยาในถ้วยสีแดงถูกเสิร์ฟโดยแม่บ้านที่เชี่ยวชาญทางการปรุงยา ... ร่างบางรับถ้วยสีสวยนั้นมาไว้ในมือแล้ววางลงบนโต๊ะอย่างเบามือที่สุดเพราะเกรงว่าของเหลวสีน้ำตาลอ่อนจะหกเลอะเทอะ .. 

"เหม็นอ่ะ..." บีบจมูกพลางปัดๆกลิ่นยาเหม็นๆที่โชยเข้ามาแตะจมูกตั้งแต่วินาทีแรกด้วยหน้าตาเหยเกแบบสุดๆเรียกรอยยิ้มจากเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังจ้องมองท่าทีเด็กๆของคนป่วยซึ่งยากที่ใครหลายๆคนจะได้เห็น .. 

"ทนนิดเดียว .. รับรองว่ากินแล้วหายเลย" 

"เกรงว่าจะหายไปจากโลกน่ะสิ.. >*<" แจจุงพูดเสียงเบา ขนาดลูกหมีที่นั่งอยู่บนตัก งับหัวเขาเล่นบ้าง ตะกุยแขนเขาเล่นบ้างยังถอยไปอยู่กับยุนโฮแทนเลยเพราะกลิ่นยาชวนลงนรกในถ้วยใบตรงหน้านี้นี่แหละที่เป็นสาเหตุ

"........................" แจจุงเงยหน้าจากถ้วยยาบนโต๊ะ สะดุ้งเล็กๆเมื่อเห็นสายตาเว้าวอนจากหมีนับสิบตัวที่ปีนขึ้นไปยั้วเยี้ยอยู่บนตัว ชอง ยุนโฮ ... ตาแป๋วๆของมันกำลังทำให้คนป่วยรู้สึกอยากจะบ้า !!!!!! ... ส่วนพ่อหมีตัวโตน่ะเหรอ? ... นั่งท้าวคางจ้องมาทางนี้ตาไม่กระพริบเช่นเดียวกัน ถึงจะไม่ได้ออกอาการเว้าวอนแบบลูกหมีปุกปุย แต่ก็พอจับรังสีได้บ้างละนะว่าต้องการให้เขาหยิบยาขึ้นมากิน

"โอเค .. กินก็ได้ .. =*=" 

อย่าคิดนะว่าเว้าวอนกันขนาดนี้แล้วจะไม่กิน(?) ... 

แจจุงห่อตัวโดยอัตโนมัติเพื่อฝืนใจกระดกยาทั้งหมดลงไปยิ่งทำให้รูปร่างบอบบางภายใต้เสื้อกันหนาวที่สวมแค่ตรงไหล่เท่านั้นยิ่งดูน่าทะนุถนอมมากขึ้นไปอีก .. ยุนโฮจ้องมองภาพๆนั้นไม่วางตาจนกระทั่งแจจุงยกยาซดทั้งถ้วยจนไม่เหลือแม้แต่หยดเดียวนั่นแหละ รอยยิ้มหล่อถึงจะปรากฏให้เห็นอีกครั้ง

แต่โมเม้นหวานแปลกๆที่กำลังไปได้สวย กลับถูกมือถือในกระเป๋ากางเกงของแจจุงขัดเสียก่อน

"อ๊ะ?... โทษทีนะ .. คุณแม่โทรมา.." ร่างบางรีบขอโทษขอโพยคู่สนทนาที่พยักหน้าน้อยๆอย่างเข้าใจเมื่อเห็นโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กในมือนุ่มนิ่มกำลังสั่นประท้วง .. ร่างบางพลิกดูหน้าจอที่กำลังกระพริบแสดงชื่อคนปลายสาย "คุณแม่"

"ฮะ แม่..." 

".............."

"เอ่อ .. คือ ผมขอโทษ .. ผมกลับบ้านไม่ไหวก็เลยมาอยู่บ้านเพื่อนก่อนน่ะฮะ.." 

".............."

"อ่า เดี๋ยวผมจะกลับแล้วละ.." 

"............."

"ฮะ .. ฮะ ... แล้วผมจะรีบกลับฮะ.." กดวางสายพลางทำหน้ากระวนกระวายใจอย่างเห็นได้ชัด .. พอจะหันไปคุยกับยุนโฮที่น่าจะนั่งอยู่ที่เดิม แต่กลับกลายเป็นว่าคิม แจจุงคิดผิด .. เด็กหนุ่มร่างสูงเดินมาประชิดทางด้านหลังของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ทำเอาหัวใจดวงน้อยๆร่วงตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะตกใจ ...

"เดี๋ยวผมขับรถไปส่ง..." 

.........................
.............


โชคดีที่วันนี้ปาร์ค ยูชอนยกเลิกการประชุมสภาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่านักเรียนในสภาจะกลับบ้านไปนอนสบายใจเฉิบได้นะ .. พวกเขาต้องแยกย้ายกันลงภาคสนามจริงซึ่งในแต่ละห้องเรียน นักเรียนสภาจะเป็นคนถ่ายทอดหน้าที่ต่างๆให้กับเพื่อนนักเรียนเพื่อช่วยกันจัดการหน้าที่ที่แต่ละห้องได้รับมอบหมาย ... สำหรับห้องของคิมจุนซูและปาร์คยูชอน พวกเขาได้รับเกียรติในการทำบ้านผีสิงซึ่งถือว่าเป็นงานที่ต้องใช้แรงผู้ชายเป็นหลัก

"ฝ่ายอุปกรณ์ซื้อของมาครบแล้วเพราะงั้นพวกผู้หญิงทำตามนี้นะ .. ไม่เข้าใจตรงไหนมาถามฉันได้ ฉันไปช่วยเขาตัดถุงดำมาแปะที่หน้าต่างกั้นแสงก่อน ..." จุนซูยังคงเป็นโทรโข่งให้ท่านรองประธานเช่นเคยโดยการแจกกระดาษสอนวิธีการตกแต่งหน้ากากผีบ้าง เสื้อผ้าหลุดลุ่ยที่คนเป็นผีต้องใส่บ้าง ... โดยรวมแล้วถือว่า ปาร์คยูชอนเป็นคนมีความสามารถมากทีเดียว ไม่เหมือนท่านประธานชองยุนโฮที่คิดจะหายก็หายไปซะดื้อๆ

"ส่วนฝ่ายผู้ชาย ไปยกโต๊ะยกเก้าอี้มาเพิ่มเลย ..." จุนซูเดินสะบัดก้นงอนๆจากไปโดยไม่ลืมทิ้งคำสั่งไว้ให้พวกผู้ชาย ... พอพวกผู้ชายพวกนั้นจะเถียงก็มีอันต้องหุบปากสนิทเมื่อเห็นสายตาของท่านรองประธานที่จ้องมองมาทางนี้ด้วยสายตาเรียบนิ่งคล้ายเป็นคำสั่งกลายๆว่า "ไปทำเดี๋ยวนี้" 

จุนซูนั่งตัดถุงดำอันใหญ่ช่วยเพื่อนผู้หญิงไปเรื่อยๆโดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครกำลังแอบมองอยู่ แม้งานออกแบบในมือจะแทบล้นแล้วก็ตาม ... โชคร้ายนักที่เพื่อนผู้หญิงแอบเห็นสายตาของท่านรองที่มองมาทางจุนซูเข้าเต็มๆ

"นี่ จุนซู..."

"หือ?" 

"ยูชอนเขามองนายแน่ะ .. นายไม่รู้สึกบ้างเหรอ?.." เพื่อนผู้หญิงยกมือขึ้นป้องปากกระซิบกระซาบกับจุนซูที่ยื่นหูไปใกล้ๆอย่างเคยชิน .. ยูชอนถึงกับหลุดฟอร์มเมื่อเห็นความใกล้ชิดระหว่างคิมจุนซูและเพื่อนผู้หญิงในห้องคนหนึ่ง ...

"คงอยากเรียกใช้อะไรอีกมั้ง อย่าไปสนใจเขานักเลย.." 

"นายนี่ทึ่มจริงๆ"

"อ้าว .. ด่ากันซะงั้น... " จุนซูหัวเราะในลำคอพลางส่ายหัวน้อยๆเพราะเขาชินกับการโดนผู้หญิงเหน็บเป็นประจำอยู่แล้ว


.....................
............

รถหรูที่วันนี้ยุนโฮอาสาเป็นคนขับมาส่งแจจุงเองเคลื่อนตัวเข้าจอดเทียบหน้าบ้านหลังเล็กรั้วสีเขียวเข้ม ..ต้นไม้หลายต้นยื่นย้อยเลยเกินออกมานอกรั้วให้ความรู้สึกรบรื่นทั้งๆที่ยังไม่ได้เหยียบเข้าไปภายในตัวบ้าน ... 

แจจุงก้าวลงจากรถพร้อมๆกับหมีหนุ่มในชุดนักเรียนไม่เรียบร้อย ... ในขณะที่ร่างบางกำลังจะหันมาขอบคุณเพื่อนร่างสูงอีกครั้งอยู่นั้นเอง ... อยู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้าหาสารถีขับรถที่ไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรเลยเรียกสีหน้าตกใจจากแจจุงได้ในทันที .... 

"พี่คะ ช่วยด้วย .. หมามันไล่กัดหนู..." เสียงของเด็กผู้หญิงทำให้ยุนโฮเตรียมหันไปสะกัดกั้นเอาไว้แต่ก็ไม่ทันอยู่ดีเพราะร่างของเด็กผู้หญิงคนนั้นได้เข้ามาสวมกอดแผ่นหลังของยุนโฮเสียแล้วท่ามกลางความงุนงงของแจจุงที่ทำอะไรไม่ถูก จะห้ามก็ไม่ทัน หลังจากนี้จะทำยังไงก็ยังไม่รู้เลยด้วย ... 

"ระวังงง ..." ในที่สุดแจจุงก็ร้องอุทานออกมาได้สำเร็จพร้อมกับวิ่งเข้าไปคว้าทั้งเด็กทั้งหมีน้อยตัวเล็กที่ลอยอยู่กลางอากาศไว้ได้หวุดหวิด ... หมาตัวใหญ่หยุดชะงักราวกับเห็นของแปลก ... มันหันไปให้ความสนใจหมีสีขาวตัวน้อยที่สั่นระริกด้วยความกลัวแทน

"ไปเลยไป .. ชิ่วๆๆ ... " แจจุงไล่เตะหมาเป็นอาชีพเช่นเดิมเพราะรอบกายมีแต่เด็กและหมี .. จะให้พึ่งใครได้ นอกจากตัวเขาเองนี่แหละ .. 

และแล้วหมาตัวโตก็ค่อยๆเดินหันหลังจากไป ทิ้งไว้แต่แจจุงที่ยืนอุ้มหมีอยู่กลางถนนกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ก้มหัวขอบคุณเป็นการใหญ่ ... เธอเดินจากไปทิ้งให้แจจุงนั่งขบคิดเรื่องหมีตัวเล็กในอ้อมแขนอยู่คนเดียว ...

"แล้วรถทำไงอ่ะเนี่ย .. ขับไม่เป็นนะ = =" " แจจุงใช้มือข้างหนึ่งคีบ(?)หมีขึ้นเสมอหน้าตัวเองแล้วพูดกับมันราวกับว่ามันจะอ้าปากตอบคำถามนี้ได้ยังไงยังงั้นแหละ ... 

"กลับมาแล้วเหรอลูก?.. แล้วนั่นรถใครกัน?..." คุณแม่ยังสาวเดินออกมาเปิดประตูพร้อมกับยิงคำถามใส่ลูกชายทันทีที่เห็นรถหรูๆจอดเทียบอยู่หน้าบ้านแต่ดันไม่เห็นสารถี????... แจจุงค้างอยู่ในท่าคุยกับหมีขาวตัวน้อย จะเอาหมีหลบที่ไหนก็ไม่ทันแล้วทั้งนั้นจริงๆเลยได้แต่คว้าเสื้อนักเรียนของเพื่อนขึ้นมาม้วนๆที่แขนเป็นการเตรียมการแทน .. 

"เอ๊อะ .. เอ่อ .. รถเพื่อนผมน่ะฮะ ... คุณแม่ช่วยขับเข้าไปจอดในบ้านหน่อย เพื่อนผมเขาบอกว่าจะแวะไปหาเพื่อนแถวๆนี้ก็เลยทิ้งรถไว้ให้พวกเราดูแลไปก่อน" อ้าว ถูไถเป็นปลาไหลลื่นลงบ่อตะไคร่เลยวะเฮ้ย แต่ก็ไม่นึกละนะว่าคำโกหกนี้จะได้ผล 

"โอเค เดี๋ยวแม่ขับเข้าไปจอดให้ แล้วตุ๊กตาตัวนั้นละลูก ของเพื่อนหรือเปล่า?.. แม่จะได้เอาไปเก็บในรถให้ด้วยเลย.." 

โอ้ววว โนวววววววววววววววววววววววววววววววววววว มันไม่ใช่ตุ๊กตา .. แต่มันเป็น หมี !!!! จริงๆเลยนี่แหละ ... 

"อ่ะ เอ่อ แม่ครับ .. เดี๋ยวผมเอาขึ้นไปบนห้องนี่แหละ ... ผมไปก่อนนะฮะ.." วิ่งหน้าตั้งมุ่งตรงเข้าห้องทันทีเพราะกลัวว่าแม่จะจับได้ ... นี่หมีขาวตัวเป็นๆเลยนะ ที่เกาหลีมันมีซะที่ไหนกัน เรื่องคงยาวแน่ๆถ้าแม่เขาเกิดจับได้ ....
ร่างบางหอบแฮ่กๆอยู่ในห้องนอนพลางใช้มือที่ไม่ได้อุ้มยุนโฮกุมหน้าอกไว้หลวมๆเพราะหายใจไม่ทัน เขาลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองกำลังไม่สบาย ... ก็นะ มันไม่มีเวลาให้ป่วยจริงๆนี่นา 

"ถ้าเปลี่ยนกลับร่างเดิมแล้วหยิบเสื้อนักเรียนมาใส่นะ แล้วอย่าออกไปข้างนอก ฉันจะล็อคประตูไว้ ... ขอฉันนอนก่อนนะ.." หมีน้อยจ้องหน้าแจจุงตาแป๋วเพราะยังไงเสียก็ฟังรู้เรื่อง เพียงแต่โต้ตอบไม่ได้ก็เท่านั้นเอง ... ร่างบางกระโดดขึ้นเตียง กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่สักพัก ในที่สุดก็หลับเป็นตายเนื่องจากเพิ่งหายไข้ได้ไม่นาน 

เข็มนาฬิกาในห้องนอนค่อยๆเดินอย่างเชื่องช้าสร้างความหงุดหงิดให้กับหมีตัวน้อยที่เดินไปเดินมารอเวลากลับร่างปกติ ... หมีน้อยได้แต่คิดในใจว่าตัวเองชอบสร้างภาระให้แจจุงอยู่เรื่อย .. หงุดหงิดจริงๆที่เป็นแบบนี้ ... 


...............
.........


นักเรียนในห้องเริ่มทยอยกันกลับบ้านเพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว จะเหลือก็แต่คิมจุนซูและรองประธานปาร์คยูชอนที่ยังคงสำรวจอุปกรณ์ต่างๆเพื่อเช็คความเรียบร้อย .. 

ถึงจะบอกว่าเช็คก็เหอะแต่ตาของยูชอนเหมือนจะเช็คร่างอวบของเพื่อนร่วมสภามากกว่าซึ่งจุนซูเองก็พอจะรู้ตัวเลยรีบตวัดหันหน้าไปเล่นจ้องตากับอีกฝ่ายโดยไม่ให้เวลาตั้งตัว ... 

บรรยากาศชวนน่าอึดอัดเริ่มปกคลุมห้องทั้งห้องเมื่อต่างฝ่ายต่างก็ไม่คิดจะพูดอะไรก่อน จนแม่โลมาต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาแล้วหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นสะพายเตรียมตัวออกจากห้อง

"เดี๋ยว...." 

ขาเล็กชะงักค้างไปต่อไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงทุ้มแหบเสนห์รั้งเรียกแผ่วเบา ... คนตัวอวบหันหน้าไปเลิกคิ้วใส่ท่านรองเป็นเชิงถามว่ามีอะไร?...

"ไป......" 

"ห๋า?.. อะไรนะ ..?..." จุนซูเดินเข้าไปใกล้ๆคนที่พูดพึมพำอะไรสักอย่างจนแทบไม่ได้ยิน

"ไป ... ไปกินข้าวที่บ้านเรานะ..." 

ขอยืมไม้แคะหูหน่อยได้มั้ย ... นี่ปาร์ค ยูชอนชวน คิมจุนซูไปกินข้าวที่บ้าน? .... โฮกก ..... 

"ฉัน???..." ชี้ไปที่ตัวเองอย่างงงๆเพราะไม่แน่ใจว่ายูชอนชวนถูกคนจริงๆหรือเปล่า แต่ก็นั่นแหละ .. มีแค่เขากับท่านรองสองคน ท่านรองก็ต้องชวนเขาสิ ... 

"อื้ม....." พยักหน้าเป็นการยืนยันยิ่งทำให้จุนซูแน่ใจว่ายูชอนไม่ได้พูดอยู่กับวิญญาณที่ไหน แต่กำลังพูดอยู่กับเขาจริงๆ ..

"อะ .. เอ่อ .. ทะ .. ทำไมอ่ะ?..." เกิดอาการติดอ่างขึ้นมาทันควัน .. ถึงเขาจะขี้วีน ขี้ปากมากยังไง แต่เพราะไม่เคยโดนหนุ่มชวนไปกินข้าวที่บ้านแบบนี้มาก่อนก็เลยเกิดอาการพูดไม่ออกบอกไม่ถูกขึ้นมาอย่างที่เห็น

"อื้อ ก็ ... เป็นการขอบคุณที่ช่วยคนอย่างฉันมาตลอดน่ะ.." พูดไปก็มองพื้นหาเศษเหรียญไป ไม่อยากจะเชื่อว่า ปาร์คยูชอนจะเขินเป็น ... จุนซูได้แต่คิดในใจเพราะเห็นหน้าแดงๆของเพือ่น

นี่มันสถานการณ์อะไรกันเนี่ย ... ไม่เคยรู้สึกทำตัวไม่ถูกขนาดนี้มาก่อน คิมจุนซูจะทำยังไงดี ... >[]<!!!

"เอ่อ .. คือ .. อื้ม .. ก็..."

"......................"

"ไปกับนายก็ได้... ต้องอร่อยนะ ไม่งั้นฉันโกรธจริงๆด้วยที่ใช้งานฉันแล้วไม่ให้ค่าแรงคุ้มๆ" พูดยังไม่ทันจบดี ยูชอนก็ฉีกยิ้มหล่อๆด้วยความดีใจจนกว้างเล่นเอาคิมจุนซูที่รักษาฟอร์มาตลอดมีอันต้องหลุดฟอร์มเพราะแพ้รอยยิ้มเท่ๆแบบนั้น .. 

สรุปก็คือ ... จุนซูเดินตามยูชอนไปขึ้นรถหรูๆที่จอดอยู่หน้าโรงเรียนอย่างไม่อิดออด...


............................
............


พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าทำให้แสงแดดจ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีอ่อนแต่มีความเข้มข้นมากกว่า .. นัยน์ตากลมค่อยๆเปิดปรือเมื่อเจ้าตัวรู้สึกถึงแสงสีเข้มส้มๆทองๆส่องลอดผ่านหน้าต่างมาแยงสายตาจนต้องลุกขึ้นนั่งให้หายงัวเงียเสียก่อน 

เย็นมากแล้ว .. แจจุงรู้ได้จากนาฬิกาที่ห้อยอยู่บนฝาผนัง ... 

"รู้สึกดีขึ้นมั้ย?..." ร่างบางหันขวับแทบจะทันทีที่เสียงหล่อๆรอดเข้าสู่โสตประสาทท่ามกลางความเงียบ ... ลืมไปเสียสนิทว่าเขาพายุนโฮที่เป็นหมีเข้ามานอนในห้องด้วย .. 

"อื้อ .. ดีขึ้นมากแล้ว.. ยานายได้ผลนะ..." แจจุงพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด ทั้งๆที่ใจสั่นจะเป็นจะตายอยู่แล้วเพราะเด็กหนุ่มร่างสูงที่ใส่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผมฟูๆยิ่งขลับให้คนตรงหน้าหล่อเซอมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว นี่ขนาดเขาเป็นผู้ชายนะ ยังใจเต้นตึกตักขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดว่าถ้าหากเขาเกิดเป็นผู้หญิงคงหลงรักคนๆนี้ไปตั้งนานแล้ว 

"ขอโทษนะที่ทำให้แจจุงลำบากอีกแล้ว..." พูดเสียงเศร้าพลางหลุบตาลงมองพื้นห้องและมือตัวเองที่พาดอยู่บนตัก ... 

"มะ ไม่เป็นไรหรอก .. ลงไปข้างล่างแล้วทำตัวเหมือนว่าเข้ามาหาฉันแล้วกัน นายจะได้กินข้าวที่นี่เลย ยังจำที่ฉันโกหกแม่ได้ใช่มั้ย ... พูดอะไรเทือกนั้นไปนะ .. เดี๋ยวฉันดูต้นทางให้.." 

"อ่อ ไม่ต้องหรอก ... เดี๋ยวผมออกทางหน้าต่างแล้วกัน .." 

"ห๋า?.. จะบ้าเหรอ นี่ชั้นสองนะ?.." แจจุงโวยวายทันที อย่างน้อยเขาก็เป็นห่วงประสิทธิภาพกระดูกของเพื่อนอยู่นะ

"อย่าลืมสิว่าผมเป็นหมี..." พูดจบ .. เด็กหนุ่มก็ลุกจากเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง(?)แล้วเปิดหน้าต่างกระโดดออกไปตามที่พูดจริงๆ ... ร่างบางรีบลุกขึ้นพลางร้องเสียงหลงเพราะตกใจกับการกระทำของเพื่อน .. แต่พอมองลงไปชั้นล่างตรงสนามหญ้าหลังบ้าน .. แจจุงก็พบว่า ชอง ยุนโฮมีกระดูกที่แข็งยิ่งกว่าหมี ... 

ยุนโฮขยิบตาให้แจจุงข้างหนึ่ง แล้วเดินออกไปอยู่ข้างนอก ทำราวกับว่าเขาเพิ่งกลับจากบ้านเพื่อน ... ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดหนึ่งที ก่อนจะแข็งใจกดกริ่งหน้าบ้านเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนในบ้าน

"ใครคะ?.." ตามคาด คุณแม่เดินออกมาต้อนรับแขก ... ยุนโฮโค้งศีรษะน้อยๆแล้วพูดจาด้วยน้ำเสียงสุภาพ...

"ผมเพื่อนแจจุงครับ ชื่อชองยุนโฮ .. ผมเป็นเจ้าของรถคันนั้น" ชี้ไปที่รถหรูซึ่งคุณแม่เป็นคนขับเข้าไปจอดให้ ... 


คุณแม่ยังสาวนิ่งค้างไปชั่วขณะเพราะพอจ้องหน้าเพื่อนลูกใกล้ๆ ... คงไม่มีคำไหนจะเหมาะไปกว่า "โคตรหล่อ" อีกแล้วละ ... 

"แจจุง เพื่อนมาหาแน่ะลูก......." 

........................
..............

โต๊ะอาหาร .... 

ทุกคนรอคุณพ่อกลับจากที่ทำงาน .. เมื่อคุณพ่อรู้ว่าวันนี้มีแขกมาร่วมโต๊ะอาหารเพิ่มด้วยอีกหนึ่งคน คุณพ่อถึงกับนั่งเงียบจ้องเด็กหนุ่มตัวสูงที่นั่งอยู่อีกฝั่งข้างๆลูกชายหัวแก้วหัวแหวนตาไม่กระพริบ

"พ่อหนุ่มนี่ใคร?.." 

"อ่ะ .. เอ่อ .. เพื่อนผมฮะ...ชื่อ.."

"ผมชอง ยุนโฮครับ.." ยุนโฮไม่ปล่อยให้แจจุงต้องอึดอัดอยู่ฝ่ายเดียว เขาเป็นคนเริ่มแนะนำตัวด้วยตัวเอง ... 

"เข้ามาจีบลูกของพ่อใช่มั้ย?.." 

ทั้งแจจุงทั้งยุนโฮต่างหันไปมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย .. ไม่คิดว่าคุณพ่อจะพูดอะไรได้ตรงประเด็นจนแทบตั้งตัวไม่ทันแบบนี้ ...

"พ่อ .. ว่าไปเรื่อยอ่ะ.." 

"ว่าไปเรื่อยก็ว่าไปเรื่อย .. กินข้าวกันเถอะ .. เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นหมด" 

อาหารมื้อนี้เป็นอะไรที่เรียกได้ว่า อึดอัดที่สุดในโลก ... โชคดีที่คุณแม่เปิดบทสนทนาท่ามกลางความเงียบขึ้นมาเสียก่อน ความน่าอึดอัดจึงหายไปบ้าง แต่ประเด็นใหม่ที่คุณแม่เปิดนี่สิ มันชักยังไงๆอยู่นะ .. ชอง ยุนโฮเกรงว่าตัวเองจะไม่มีชีวิตรอดออกไปจากบ้านหลังนี้ .. 

"ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ยุนโฮค้างที่บ้านแจจุงเลยสิ .. รถก็อยู่นี่แล้ว เสื้อนักเรียนเดี๋ยวแม่ปั่นแห้งให้ก็ได้.." เอาละ .. คุณแม่ก็หาประเด็นมาให้ยุนโฮโดนคุณพ่อกระซวกทางสายตาเหลือเกิน .. แต่เป็นเพราะว่ามันมืดค่ำมากแล้ว จะปล่อยให้เด็ก ม.ปลายขับรถกลับตอนกลางคืนแบบนี้เห็นทีจะทำไม่ได้เหมือนกันเพราะยังไงซะเขาก็มีลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ย่อมเข้าใจจิตใจพ่อแม่ของยุนโฮดีเช่นกัน

"นอนสักคืนแล้วค่อยกลับก็แล้วกัน .." แจจุงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง นี่คุณพ่อยอมให้ยุนโฮค้างที่นี่? ... ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังกดดันยุนโฮอยู่เลยเนี่ยนะ ... 

เป็นอันว่าหลังกินข้าวเสร็จ แจจุงพายุนโฮไปยังห้องอาบน้ำแล้วยื่นเสื้อผ้าที่ตัวใหญ่ที่สุดให้ ... ใช้เวลาเพียงไม่นาน ยุนโฮก็เดินตัวหอมออกมาจากห้องน้ำ ... แจจุงหน้าแดงแปร๊ดเมื่อเห็นสายตาหล่อเชือดเฉือนที่มองมาทางเขาด้วยท่าทีเขินอายไม่แพ้กัน ..

ถึงจะบอกว่าเป็นเพื่อนกันก็เหอะ แต่เพิ่งจะได้มาคุยมาใกล้ชิดกันก็เมื่อไม่กี่วันนี้เอง คงเป็นเรื่องธรรมดาที่แจจุงจะยังเขินๆอยู่

"ไปอาบน้ำสิครับ .. ดึกกว่านี้มันจะหนาวเอานะ..." ร่างสูงเอ่ยเบาๆพอให้ได้ยินกันแค่สองคน .. แจจุงจึงพยักหน้าตอบรับแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปบ้าง 

คราวนี้ยุนโฮเป็นฝ่ายตะลึงแทนเสียแล้วเมื่อหันไปเห็นเพื่อนตัวบางผมเปียกน้ำเสริมความเซ็กซี่ .. ไม่กล้ามองหน้าแจจุงแล้วจริงๆ ... ใจมันเต้นรัวยิ่งกว่ากลองชุด

"ยุนโฮ...."

"ครับ???...." 

"ตอนนอน ยุนโฮจะนอนตรงไหน .....?" แจจุงถามเสียงเบา กลัวว่าอีกฝ่ายจะจับได้ว่าเขาแอบคิดอะไรลามก

"เดี๋ยวผมนอนข้างล่างข้างๆเตียงแจจุงก็ได้ครับ..." 

"แต่ตอนกลางคืนมันหนาวนะ.."

"ไม่เป็นไรหรอกครับ .. ผมเป็นผู้ชาย จะให้นอนกับแจจุงได้ยังไง?.." 

แจจุงทำหน้างงพลางเลิกคิ้วสูงทันที ... ตอนนี้ยุนโฮเห็นฉันเป็นผู้หญิงเหรอวะเนี่ย? .. เง้อ .. 

"เอ่อ แต่ฉันก็ผู้ชายเหมือนนายนะ ยุนโฮ?..." 

"ก็ไม่ผิด ... แจจุงเป็นผู้ชายจริงๆ แต่ผม ....." ยุนโฮเว้นช่วงนิดนึง ก่อนจะพูดในสิ่งที่คิดออกมา

"......................."

"แต่ผมมีความรู้สึกว่า ผมควรให้เกียรติแจจุง .. เอ่อ .. ในฐานะผู้ชายให้เกียรติผู้หญิงน่ะครับ.." ทั้งๆที่ควรจะด่า แต่แจจุงกลับพูดอะไรไม่ออก .. เสียงหล่อทุ้มเสนห์ชวนสาวๆเคลิ้มสามารถสะกดใจแจจุงเอาไว้ได้ 

"พูดขนาดนี้ นายไม่ทำอะไรฉันหรอก ฉันรู้ .. ขี้นมานอนด้วยกันก็ได้ เตียงฉันออกจะใหญ่" แสร้งหันหลังแล้วพูดเพราะเขินเกินกว่าจะหันไปสู้หน้าหล่อๆได้ .. แจจุงแน่ใจแล้วว่าหน้าของตัวเองคงไปคล้ายกับสีของมะเขือเทศมากแน่ๆ .. 

ร่างบางค่อยๆนอนลงบนเตียงโดยเว้นที่ให้เพื่อนร่างสูงนอนด้วย ... ยุนโฮตามมานอนลงข้างๆ .. ทั้งคู่อยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันแต่ยังคงรักษาช่องว่างระหว่างกันไว้เป็นอย่างดี .. .

"นี่ ยุนโฮ..."

"ครับ?.." 

"สัญญาก่อนว่าถ้าถามแล้วจะตอบตามความจริง.." ยุนโฮหันไปสบตากับคนพูดที่นอนหงายอยู่ข้างๆ ก่อนจะพยักหน้าเป็นการให้คำตอบ

"................."

"เคยรู้สึกไม่ชอบบ้างหรือเปล่ากับการที่นายเป็นหมีเวลาถูกผู้หญิงกอด.." แจจุงถามยุนโฮก็จริง แต่ยังคงทอดสายตามองเพดานเบื้องบน

"ก็ ... ไม่ชอบนั่นแหละ .. ผมยังไม่เคยกอดผู้หญิงคนไหนด้วยความรักมาก่อนเลย แม้แต่แม่ผมเอง เขายังกอดผมไม่ได้เลย.." 

"ขอโทษนะ ที่ถามอะไรบ้าๆแบบนั้น..." แจจุงหันหน้าไปมองเพื่อนตัวสูงที่หันหน้าหนีไปอีกทางเพราะไม่อยากให้แจจุงเห็นใบหน้าเศร้าๆแบบนั้น ....

"ไม่เป็นไรหรอก... "

"ปากบอกไม่เป็นไร แต่ดันหันหน้าหนีฉันเนี่ยนะ ..." 

"..................."

"มีอะไรก็บอกฉันได้ .. ฉันไม่ใช่คนใจร้ายเย็นชาอย่างที่นายเห็นตอนอยู่ที่โรงเรียน .. ฉันรับฟังนายได้.." สิ้นเสียงหวาน เด็กหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆถึงกับต้องหันหน้ามามองแจจุงอีกครั้ง .. ต่างฝ่ายต่างจ้องตากันจนกระทั่งเป็นแจจุงอีกนั่นแหละที่ต้องเป็นฝ่ายเสนัยน์ตาหลับไปเสียเอง .. ผิดกับอีกฝ่ายที่ยิ้มแย้มแก้มแท้มปริ

"ขอบคุณนะครับ..." 

แจจุงส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้ยุนโฮ้พื่อเตรียมตัวเข้านอน .. และเพียงเวลาไม่นานแจจุงก็หลับไป .. ยุนโฮถือวิสาสะรวบเอวบางมากอดเอาไว้หลวมๆโดยพยายามไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว แต่กลับกลายเป็นว่าแจจุงหันหน้ามาซุกอยู่กับแผงอกอุ่นๆของเขาเสียเอง ... 

พระเจ้าช่วย .. ยุนโฮแทบจะทนความน่ารักของคนๆนี้ไม่ไหวแล้ว



TO BE CON !!!!



สวัสดีค่ะ พาร์ทที่ผ่านๆมาไม่ได้คุยกันเลยเนอะ .. 
เผอิญว่าติดงานหลายๆอย่างน่ะค่ะก็เลยไม่ได้พิมพ์คุย แค่ลงแล้วก็ต้องรีบไปทำงานต่อ
แต่ตอนนี้ใกล้วันปีใหม่แล้วก็เลยมีเวลาพักผ่อนบ้าง (มั้งจริงๆค่ะเพราะมีวิจัยจ่อคิวรออยู่ตอนเปิดเรียน)
เอาเป็นว่านิกจะพยายามปั่นให้ทันใจเนอะ ..

หรือถ้าอยากคุยกับนิกก็แอดเฟซบุค ไม่ก็ฟอลโลวทวิตเตอร์ก้ได้นะคะ ใช้ชื้่อนามปากกานี่แหละเนอะ Tachi_Naniki