[TVXQ YAOI FIC] ≧ω≦ ขอโทษครับ ผมเป็นหมี !! [YJ,YS]

ลำดับตอนที่ #2 : [FIC] ≧ω≦ ขอโทษครับ ผมเป็นหมี !! Part 1

Title :: [FIC] [FIC] ≧ω≦ ขอโทษครับ ผมเป็นหมี !! Part 1 
Story by :: Tachi_Naniki
Pairing :: YUNHO x JAEJOONG (Feat.YS)
Category :: Romantic comedy
Rate :: PG-NC

QUOTE

หมายเหตุ .. นิกชักจะเอารันม่า + Fruits Basket มาผสมกัน

Part 1


ร่างบางนอนขดเป็นกุ้งภายใต้ผ้าห่มลายปลาการ์ตูนเนื่องจากพิษไข้ .. มือหยาบหนาแต่อุณหภูมิปกติดีอังหน้าผากขาวร้อนของคนบนเตียงอย่างถือวิสาสะ .. แจจุงพลิกตัวเข้าหาไออุ่นจากร่างกายของเด็กหนุ่มสภาพเปลือยเปล่าที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างไม่รู้สึกตัว ... นัยน์ตาคมสะท้อนความมืดลอบมองใบหน้าหวานสวยของคนที่ช่วยเขาจากอากาศหนาวภายนอก ... 

ไม่เคยคิดว่าเพื่อนนักเรียนในห้องที่เขาไม่ค่อยได้ให้ความสนใจจะใจดีและน่ารักถึงขนาดนี้ ...

ภาพเมื่อตอนหัวค่ำที่โดนจับอาบน้ำในกะละมังยังคงติดตรึง ... ใบหน้าคมแดงระเรื่ออย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่อเผลอลามกนึกไปถึงแผ่นอกขาวและร่างกายบอบบางอ่อนแอ้น ... สะบัดไล่ความคิดลามกนั้นออกไปจากหัวสมอง ก่อนจะควานหาโทรศัพท์บ้านในความมืดเพราะต้องการขอความช่วยเหลือจากทางบ้าน ... ถ้าโทรหาพ่อตอนนี้คงโดนโวย .. ยังไงโทรหาอาจารย์ที่ฝึกฝนและอบรมสั่งสอนเขามาแต่เด็กดีกว่า .. 

“อาจารย์ครับ .. มารับผมที่ถนนบีหน่อย ... เอาเสื้อผ้ามาให้ผมด้วยนะครับ” 

.........................
............


“คราวนี้ไปทำอะไรมาอีกละ ฮึ? ” อาจารย์สอนฮัพกิโดยื่นเสื้อผ้าให้เด็กหนุ่มที่กระโจนเข้ามาในรถโดยมีผ้าขนหนูผืนเดียวห่อคลุมกาย 

"เมื่อวานผมไม่สบายน่ะครับ ..." 

"อีกแล้วเหรอ?... ไม่สบายทีไรกลายเป็นหมีแล้วโดนคนอื่นอุ้มกลับบ้านทุกสิน่าาา .."

ตระกูลชองมีความเป็นมาในเรื่องของการมีสัตว์ในธรรมชาติอย่างหมีขาวมาสิงสถิตตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ ปู่ของปู่ของปู่ของปู่ของยุนโฮตกบ่อน้ำหมีขั้วโลกต้องสาปในขณะที่ตั้งหน้าตั้งตาฝึกวิชาอยู่บนยอดเขาหิมาลัย ทำให้ลูกหลานต้องรับเคราะห์กรรมไปด้วยเพราะคำสาปหมีขั้วโลกสืบทอดกันได้ผ่านทางสายเลือดรุ่นสู่รุ่น โดยปฏิกิริยาที่จะทำให้แปลงร่างเป็นหมีนั้นก็คือ ... เมื่อถูกผู้หญิงกอด ร่างกายอ่อนแอเจ็บป่วยหรือในกรณีที่เสียใจมากๆก็ไม่เว้นเช่นเดียวกัน โดยปกติแล้วรอสักพักก็จะกลับร่างมนุษย์ได้เองซึ่งขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมภายนอกและสภาพร่างกายในตอนนั้นๆว่าฟื้นฟูได้เร็วหรือช้า

"ไม่ได้โดนหิ้วไปขายก็ดีแล้วละ .." อาจารย์ตัดบทเมื่อมองเห็นสีหน้าไม่ปกติของลูกศิษย์ ... คงมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แต่อาจารย์ก็เลือกที่จะไม่เซ้าซี้ .. ถ้าลูกศิษย์อยากเล่าเขาก็พร้อมจะฟังเสมอ ... 

รถหรูเคลื่อนเข้าจอดหน้าบ้านสไตล์เกาหลีโบราณประยุกต์ให้เข้ากับสมัยปัจจุบันเล็กน้อย ... ยุนโฮเดินลงจากรถมุ่งตรงเข้าไปยังห้องของตัวเองเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียน .. 

......................
..............


"หวัดกินแล้วละ ลูก ... จะไปโรงเรียนทั้งๆอย่างงี้คงไม่ไหวมั้ง?.." คุณแม่ยังสาวพลิกปรอทดูค่าตัวเลขพลางเอ่ยกับลูกชายตัวเล็กบนเตียงด้วยท่าทีเป็นห่วงโดยมีคุณพ่อพยักหน้าอยู่ข้างๆสนับสนุนความคิดของภรรยาสุดที่รัก..

"ผมไหวฮะ.." 

"งั้นเหรอ?.. ถ้าไม่ไหวโทรบอกพ่อเขานะลูก .. ให้คุณพ่อไปรับกลับมา" 

"ฮะ .. แม่.." พยักหน้าหงึกๆเชื่อฟังผู้เป็นแม่อย่างลูกที่ดี .. ก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวไปโรงเรียน .. ในขณะที่กำลังติดกระดุมอยู่หน้าตู้กระจกนั่นเอง นัยน์ตากลมตี่ปรือก็เบิกกว้างขึ้นเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีอะไรบางอย่างหายไปจากห้อง ... 

ทั้งๆที่ยังติดกระดุมไม่ครบแผง เด็กหนุ่มตัวเล็กก็ละความสนใจจากมันไปเสียแล้ว .. มือขาวอวบถูกใช้หยิบผ้าห่ม หยิบหมอน หยิบทุกอย่างออกจากเตียงเพื่อค้นหาหมีน้อยสีขาวตัวเมื่อคืนอย่างเอาเป็นเอาตาย .. 

"อ๊าา ไม่เจอออ.." อุทานเสียงแหบเนื่องจากพิษไข้ที่ยังไม่หายดีและดูเหมือนว่าแจจุงจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองป่วย .. ครั้นจะวิ่งออกไปถามพ่อแม่ว่า "แม่ครับ พ่อครับ .. เห็นหมีสีขาวๆตัวน้อยๆบ้างมั้ยครับ?.." พ่อแม่คงหาว่าเขาเมาไข้แน่ๆ .. หรือไม่ก็นอนมากไปจนเพ้อ 


แจจุงจึงไม่มีทางเลือกมากนัก นอกจากรีบออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียน

................
...........


โรงเรียนยังคงเป็นสถานที่วุ่นวายเหมือนอย่างเคยโดยเฉพาะเวลาที่ ชอง ยุนโฮ หนุ่มหล่อประจำโรงเรียนเดินทางมาถึง .. เสียงเอะอะเจื้อยแจ้วของนักเรียนหญิงทำให้เด็กหนุ่มตัวเล็กที่ปวดหัวเนื่องจากอาการป่วยตั้งแต่เมื่อวานรู้สึกเวียนหัวหนักกว่าเดิมจนเจ้าตัวต้องลุกขึ้นหวังจะไปเข้าห้องน้ำ ...

แย่จริงๆ จุนซูก็ยังไม่มา ... แจจุงจึงต้องเดินไปเองคนเดียวโดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองมาทางนี้ด้วยความห่วงใย ... 

"รุ่นพี่ยุนโฮ จะไปไหนคะ???." หนึ่งในแฟนคลับถามขึ้นเมื่อเห็นยุนโฮพยายามเดินออกจากวงสนทนา ... 

"ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ รอกันอยู่ตรงนี้แหละ.." เทพบุตรสุดหล่อที่แสนขี้อายในสายตาของใครหลายคนรีบเดินตามเด็กหนุ่มร่างบางที่เดินออกจากห้องไปเมื่อกี้นี้

... สงสัยไข้จะยังไม่ลด ... 

ร่างบางวักน้ำจากก๊อกน้ำลูบใบหน้าหวานๆของตัวเองคลายความมึน ... อุณหภูมิในร่างกายยังคงสูงเพราะใบหน้าอมชมพูเริ่มสูบฉีดขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด ... 

เสียงเปิดประตูจากทางด้านหลังเรียกให้แจจุงเงยหน้าขึ้นมองประธานนักเรียนผ่านทางกระจกบานใหญ่บนฝาผนังหน้าอ่างล้างหน้า... หนุ่มร่างสูงหล่อเทพบุตรสบตากับเพื่อนร่วมห้องเพียงครู่เดียวเท่านั้น ก่อนจะเดินมาล้างมืออ่างข้างๆเหมือนไม่ได้สนใจอีกบุคคลหนึ่งที่หันไปวักน้ำจากก๊อกต่อ

"นี่ ... นาย..." 

"................." ยุนโฮหันขวับแทบจะทันทีที่เสียงหวานๆเอ่ยเรียกเขาด้วยสรรพนามที่ใช้เรียกผู้ชาย

"ความจริงฉันไม่อยากขอร้องนายหรอกนะ .. แต่ฉัน .. พาฉันไปห้องพยาบาลที..." สิ้นเสียงหวาน แจจุงก็คว้าเข้าที่หัวไหล่ของอีกฝ่ายเพื่อพยุงตัว ยุนโฮรีบคว้าร่างของเพื่อนร่วมห้องที่อ่อนปวกเปียกอย่างเห็นได้ชัด ... แม้แจจุงจะไม่ได้สลบหรือหมดสติไป แต่ใบหน้าหวานแดงจัดชื้นเหงื่อเป็นตัวบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าอาการไข้กำลังบั่นทอนสภาพร่างกายจนเจ้าตัวเดินแทบไม่ไหว　

ยุนโฮไม่พูดอะไร ได้แต่ทำหน้าที่พยุงร่างบางของเพื่อนร่วมห้องไปจนถึงห้องพยาบาล .. โชคดีที่เหล่าแฟนคลับสาวๆรอเขาอยู่ในห้องเลยไม่มีอุปสรรคอะไรมาขวางกั้น ... แต่ดูเหมือนยุนโฮจะยังทำบุญมาไม่พอ ... พอเขาเปิดประตูห้องพยาบาลปุ๊บ อาจารย์ผู้หญิงประจำห้องพยาบาลก็รีบวิ่งเอาเอกสารในมือไปทำธุระที่ไหนสักแห่งจนชนเข้ากับแผ่นอกแข็งแรงอย่างแรงเป็นเหตุให้ .......................

"ว๊ายย .. ขอโทษนะ อาจารย์รีบ ถ้าป่วยก็หยิบยากินเลยนะ .. อาจารย์ไปก่อนละ ..." เสียงอาจารย์ไม่ได้ลอดเข้าสู่หัวสมองน้อยๆเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะคนตัวเล็กมัวแต่ตะลึงผลงานของอาจารย์ที่เหลือทิ้งเอาไว้ให้เขา

หมีขนปุยในกองเสื้อนักเรียนเล่นจ้องตากับมนุษย์คนสวยที่ก้มมองลงมาด้วยสายตาตื่นตะลึงแบบสุดๆ... มือเล็กขาวอวบจัดการตบหน้าตัวเองหนึ่งทีเพื่อไล่ความมึนเนื่องจากพิษไข้ 

บางทีถ้าตบหน้าตัวเองไปแล้วอาจจะไม่เห็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "หมี" อยู่ตรงหน้าก็ได้ ... 

แจจุงพยักหน้ากับตัวเอง ก่อนจะมองลงไปข้างล่างอีกครั้งพลางภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในโรงเรียนทั้งหมดว่า ขออย่าให้เป็นความจริงเลย ... แต่ดูเหมือนว่า สิงศักดิ์สิทธิ์ใดใดก็เหมือนจะไม่เข้าข้างเขาเอาเสียเลย ...

"เฮ้ย แจจุง " เสียงหวานโลมาดังมาจากทางด้านหลังเล่นเอาคนสวยถึงกับก้มลงคว้าทั้งหมีทั้งเสื้อผ้าเข้ามาในอ้อมกอดแทบไม่ทัน .. หมีน้อยหลบเข้าไปในกองเสื้อที่แจจุงคว้ารวบมาไว้ด้วยกันเพราะไม่อยากให้มนุษย์คนอื่นๆตกใจ

"มะ .. มีอะไรเหรอ จุนซู?.." ยิ้มสู้เพียงอย่างเดียวจริงๆที่แจจุงพอจะทำได้ ... และโชคดีมากที่จุนซูไม่ได้สนใจกองเสื้อผ้าในอ้อมกอดของเขา ... 

"เห็นเพื่อนในห้องบอกว่าหน้าตานายดูเหมือนไม่สบาย ฉันเลยมาตามนายน่ะ ..."

"อ่อ .. เอ่อ ... ก็ .. เดี๋ยวเข้าไปกินยาแล้วว่าจะกลับบ้านเลยน่ะ ..." แจจุงพยายามถือกองเสื้อนักเรียนเพียงมือเดียวเพื่อควานหายาแก้ไข้ในตู้มากินซึ่งการเคลื่อนไหวของแจจุงก็ไม่ได้ผิดสังเกตมากเท่าไหร่ในความคิดของจุนซู ... แจจุงเป็นคนแอคทีฟ หยิบนู่นทำนี่แทบจะพร้อมๆกันก็มีให้เห็นเป็นประจำไป ...ติดอยู่ที่ว่าเพราะป่วย การเคลื่อนไหวบางอย่างจึงดูช้าลงไปบ้าง แต่โดยรวมก็ยังพอไหวละนะ... 

หารู้ไม่ว่าที่แจจุงตื่นจากอาการมึนเป็นเพราะช็อคที่ได้เห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นนั่นเอง ... 

"งั้น .. ฉันไปก่อนนะ .. ยังไงจะจดเลคเชอร์เอาไว้ให้ ... กลับบ้านพักผ่อนเถอะ .." 

"อ่า .. ขอบคุณนะ.." ยิ้มให้จุนซูที่เดินออกไปจากห้องพยาบาล ก่อนที่แจจุงจะวิ่งตรงดิ่งเข้าห้องน้ำชายที่เพิ่งจากมาเมื่อตะกี้.. จัดการปิดประตูล็อคกลอนแล้วค่อยๆแยกเจ้าหมีตัวน้อยออกจากกองเสื้อผ้า ... วางมันลงบนฝาชักโครกแล้วนั่งยองๆจ้องตามันราวกับจะคาดคั้นคำตอบเสียให้ได้ ... 

"นี่นายจริงๆเหรอ?... ยุนโฮ?.." 

.................................
....................


เพิ่งเสร็จธุระจากการถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเพื่อนได้ไม่นาน คิม จุนซูก็งานเข้าเข้าเสียแล้วเมื่อเงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับท่านรองประธานหน้านิ่งขี้เก๊กที่ยืนขวางอยู่หน้าห้องเรียน


"อะไรของนาย ยืนขวางฉันทำไม.." พยายามจะเข้าไปในห้องแต่กลับถูกลำแขนแข็งแรงกั้นเอาไว้จนจุนซูต้องหยุดยืนจ้องหน้าคนตัวสูงที่ทำกิริยาชวนให้เขาหงุดหงิดหนักกว่าเดิมสามล้านแปดแสนเท่า .. 

โว๊ยย เบื่อจริงๆ .. มีอะไรก็พูดมาสิวะ .. ทำไมต้องเก๊กทำฟอร์มตลอดเวด้วยอ๊าาา !!!!

"นี่บทสรุปการประชุมเมื่อวาน..อาจารย์คาบแรกเขาจะไม่เข้าสอนเพราะเปิดโอกาสให้เรา" คนพูดยากพูดจบก็ยื่นแฟ้มเอกสารให้จุนซูรับไปเปิดดูต่อ 

"กว่านายจะพูดออกมาได้ .. นี่ประโยคที่ยาวที่สุดของนายที่พูดกับฉันเลยนะ.." จุนซูพูดเบาๆทั้งๆที่ตายังจดจ่ออยู่กับเอกสารตรงหน้า .. ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าถูกจ้องมองและแน่นอนว่าจะยังคงไม่รู้ตัวต่อไปเมื่อคนตัวเล็กหันหลังแบบสามร้อยหกสิบองศาเพื่อเปิดการประชุมในห้องเรียนแทนท่านรองประธานที่ไม่ค่อยชอบพูดในที่สาธารณะ ... 

"เอาละ... เพื่อนๆทุกคน .. ห้องของเราได้รับเกียรติจากสภาให้เลือกโหวตว่าจะจัดอะไรในงานโรงเรียน" เสียงของจุนซูดึงดูดเพื่อนนักเรียนเสมอในความคิดของท่านรองประธานที่ยืนเก๊กแอบมองเพื่อนโลมาอยู่หน้าประตู .. 

"ให้ทุกคนโหวตนะ .. ระหว่างบ้านผีสิงกับขายขนม"

"ห้องเรามีผู้ชายเยอะ น่าจะทำบ้านผีสิงมากกว่า..." เพื่อนนักเรียนเสนอขึ้น .. หลังจากนั้นเพื่อนคนอื่นๆก็ยกมือโหวตตามมาอีกเป็นขบวนแถว ... 

จุนซูหันไปมองหน้ายูชอนเมื่อคะแนนโหวตในห้องขาดรอยได้ถึงขนาดนี้ แล้วต่อจากนี้จะทำอะไรต่อ จุนซูเองก็ไปไม่ถูกแล้วเหมือนกัน ... ยูชอนเห็นแบบนั้นจึงพยักหน้าเบาๆสองสามทีเพื่อบอกให้จุนซูไว้วางใจเขา ... ชอล์กเขียนกระดานถูกท่านรองใช้วาดแผนงานขนาดใหญ่ที่คิดไว้ล่วงหน้า เขาเดาไว้แต่แรกแล้วว่าพื่อนๆจะต้องเลือกบ้านผีสิงอย่างแน่นอนเพราะห้องเรียนห้องนี้มีสัดส่วนผู้ชายเยอะกว่าผู้หญิงมากกว่าครึ่ง ...

แต่เพราะความพูดน้อยของยูชอนอีกนั่นแหละ จุนซูจึงต้องฟังยูชอนอธิบายเกี่ยวกับภาพวาดที่อยู่บนกระดานคร่าวๆก่อนแล้วค่อยถ่ายทอดให้เพื่อนในห้องฟังอีกครั้งหนึ่ง ...

ตั้งแต่นั้นมา จุนซูก็ได้รับฉายาอย่างเป็นทางการว่า... "เบ้รอง" (เบ้กิตติมาศักดิ์ประจำตัวท่านรองประธาน)

โคตรภูมิใจกับตำแหน่งนี้เลยวะ (ประชด =*=)

...............................
...............


"ทำไงถึงจะกลับเป็นเหมือนเดิมละเนี่ย.." สมองตื่อจะแย่อยู่แล้ว ทั้งปวดหัวทั้งตัวร้อนจนแทบจะหลับในส้วมแต่แจจุงก็พยายามฝืนสังขารเบิ่งตาออกกว้างๆเพราะตอนนี้เขามีหมีหนึ่งตัวอยู่ในความดูแล .. 

ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า "ชองยุนโฮ" คือ "หมีตัวนี้" จริงๆนะเหรอ?

คิดนู่นคิดนี่คิดไปนั่นคิดไปโน่นจนคนตัวเล็กเริ่มง่วงหงาวหาวนอน ... ผลสุดท้าย คิมแจจุงที่ว่าถึกก็ยอมศิโรราบให้กับพิษไข้อย่างสมบูรณ์แบบ .... ร่างบางนอนหลับเอาแขนกับคางเกยกับชักโครกที่มีหมีสีขาวยืนดมเส้นผมสีดำขลับธรรมชาติพลางคลอเคลียจมูกกับแก้มใสแดงระเรื่อหวังปลุกให้แจจุงตื่น .. เล่นนอนในห้องน้ำแบบนี้หวัดก็ไม่หายสักทีนะสิ .. หมีน้อย ชยฮ. ได้แต่คิดในใจ ...

เมื่อเห็นว่าแจจุงไม่ตื่นแน่ๆแล้ว หมีปุกปุยจึงทำได้แค่รอเวลาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ...


........................
............

30 นาทีผ่านไป ....

เข็มขัดหนังเส้นยาวคือสิ่งสุดท้ายที่เด็กหนุ่มตัวสูงใหญ่คว้าขึ้นมาประดับอยู่บนร่างกาย ... แน่นอนว่าคนตัวบางที่นอนสลบไสลอยู่กับฝาชักโครกไม่มีโอกาสได้เห็นหมีตัวน้อยกลับคืนร่างเดิม .. 

ยุนโฮตัดสินใจปลุกแจจุงโดยการสะกิดไหล่เล็กเบาๆแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าแจจุงจะตื่นมาคุยกับเขาเลย ... พอเอามือหนาไปอังกับหน้าผากขาวเนียน ร่างสูงไม่แปลกใจที่แจจุงจะไม่ตื่นเพราะร่างกายไม่ได้รับความอบอุ่นเพียงพอ ไข้จึงสูงขึ้นกว่าเดิมมากจนน่าตกใจ ... 

"แจจุงครับ ... ตื่น ... ตื่นครับ..." ไม่ว่ายังไงก็ต้องปลุกให้ตื่น .... ร่างบางเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าหล่อคมแบบมึนๆ .. นัยน์ตากลมที่เคยสดใสกลับแดงจัดคล้ายคนนอนหลับพักผ่อนไม่เพียงพอ ... 

"................."

"ลุกเดินไหวมั้ย?..." เสียงทุ้มนุ่มของประธานนักเรียนดังก้องอยู่ในหัวแต่พอพยายามจะขยับตัวลุกขึ้นกลับทำไม่ได้อย่างที่หวัง ... ใบหน้าหวานแดงจัดกลับแดงจัดมากกว่าเดิมหลายเท่าเมื่อพบว่าตัวเองหายเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายที่พยายามพยุงเขาให้ลุกขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่าต้องมารับร่างของเขาแทนเพราะขาเรียวเล็กอ่อนปวกเปียกไปหมด

"เกาะเราแน่นๆนะ .." แจจุงผวาเฮือกเมื่อคนตัวโตกว่าจัดการอุ้มแจจุงขึ้นในท่าเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาว .... 

"ดะ .. เดี๋ยว..." 

"หืม??..." 

"ไม่เอานะ .. ขะ .. ขอเป็นขี่หลังแทนได้มั้ย?..." อย่างน้อยก็น่าอายน้อยกว่า .. ผู้ชายที่ไหนให้ผู้ชายด้วยกันอุ้มท่าแบบนี้กัน ... ถ้าเพื่อนๆเห็นละก็ คิม แจจุงไม่รู้จะเอาหน้าสวยๆไปมุดไว้ตรงไหนเลยนะ =[]=

"ขี่หลัง?? ... "

ตกลงเป็นอันว่า ... ยุนโฮยอมให้แจจุงขี่หลัง .. แต่มันจะไปแตกต่างอะไรในเมื่อพอยุนโฮเดินออกมาจากห้องน้ำปุ๊บ .. สายตากว่าสิบคู่ก็จ้องมองมาทางนี้ด้วยความไวแสง ... 

โดนคนดังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ..... ช่วยก็เป็นอย่างนี้แหละนะ คิมแจจุงเอ๋ยยย ...

"โอ้ววว ... ซวยมหาซวยแล้วละ แจจุง .. T_T" จุนจังที่เพิ่งออกจากห้องประชุมสภาพร้อมกับคุณชายเทือกเขาน้ำแข็งขั้วโลกถึงกับอุทานเสียงแผ่วเมื่อหันไปเห็นเพื่อนตัวเองกำลังขี่หลังผู้ชายที่ป๊อบที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้




จุนจัง : ฉันควรนั่งคำนวณมั้ยว่านายจะมีชีวิตรอดจากแฟนคลับของ ชอง ยุนโฮ ได้อีกสักกี่วัน ???????

TO BE CON