ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part intro :: พบกันครั้งแรก
Title :: [Fic] อันธพาลแอ๊บเถื่อน กับ นางฟ้าแอ๊บแบ๊ว
ตอน :: พบกันครั้งแรก
Story by :: Tachi_Naniki
Pairing :: YUNHO x JAEJOONG (Feat. YS & มากมายก่ายกอง)
Category ::Romantic comady,action,drama
Rate :: PG
Part intro :: พบกันครั้งแรก
“ย่า ห์ !!!!!!!!!!!” ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสุดเซอเงื้อท่อ PVC ขึ้นเหนือศีรษะแล้วสาวเท้าวิ่งนำลูกน้องอีกเป็นโขยงพุ่งตรงไปยังกลุ่ม อันธพาลคู่อริที่มีเรื่องกันได้ทุกวี่วันตามภาษาเด็กช่างว่างงาน(?) ...
แผลเป็นทั้งสดและใหม่ตามเนื้อตามตัวเปรียบเสมือนเครื่องยืนยันว่า พวกเขาเหล่านั้นได้ผ่านสนามรบมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ...
ลูก กะจอกหรือลิ่วล้อ ชอง ยุนโฮ ฟาดสลบหมดไม่มีอ้อมมือ .. เขาพุ่งตัวเข้าหาหัวหน้าแก๊งค์ของฝ่ายนั้นอย่างรวดเร็วชนิดที่ว่า ถึงจะเร็วมาจากนรกขุมไหนก็ไม่อาจมองตามได้ทันง่ายๆ ..
เคร้ง !!!!
ท่อเหล็กของฝ่ายนั้นถูกยกขึ้นกันท่อ PVC ด้วยความรวดเร็วเช่นเดียวกัน ... ยุนโฮกัดฟันกรอดเมื่อเขาพลาดไปแค่เพียงวินาทีเดียว ....
“ยัง ช้าไป ...” ท็อป .... ชายหนุ่มร่างสูงหัวตั้งยิ้มเยาะ ก่อนจะออกแรงดันท่อ PVC ด้วยพลังที่สูสีกัน .. ยุนโฮผละถอยหลังตามแรงดันจากท่อเหล็กในมือของคู่อริ ...
สู้กันมาตั้งหลายปี .. จริงอยู่ที่อาจจะได้แผลกันไปบ้าง แต่ก็เสมอกันแทบจะทุกครั้ง ..
“วันนี้กุอยู่เล่นกับพวกเมิงไม่ได้ ... เดี๋ยวต้องไปรับน้องชายที่โรงเรียน”
“อะ .. เฮ้ย .. หยุดนะ” วิ่งหนีไปเสียดื้อๆด้วยเหตุผลที่ว่า ต้องไปรับน้องชาย .. แล้วจะรับคำท้าต่อยตีของเขาทำไมคั้งแต่แรกให้เมื่อยขบ .. ขอเลื่อนเวลาก็ได้ เขาไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว ...
เพราะเขาถือคติที่ว่า .. จะพบกันทั้งทีก็ขอให้มีเวลาต่อยกันนานๆ ... (? )
ท็อป กับพรรคพวกวิ่งหนีไปไกลแล้ว ... แน่นอนว่า ชองยุนโฮพร้อมสหายมือขวา .. ปาร์คยูชอน และสหายมือซ้ายโจวคยูฮยอนรวมถึงลูกน้องอีกนับสิบคนต้องวิ่งไล่กวดตามไปจิก หัวมันกลับมาต่อยกันต่ออยู่แล้ว แต่ทว่า ...
“ยะ ... ยุนโฮ ... ไอยุน ... เบรก !!!” คว้าคอเสื้อสหายรักแทบไม่ทันเมื่อ ปาร์ค ยูชอนเหลือบไปเห็นเด็กน้อยร่างบางอ้อนแอ้นคนหนึ่งเดินออกมาจากซอยข้างๆแล้ว หยุดยืนขวางทางพวกเขาเอาไว้ ... ตุ๊กตาหมีขาว(?)ในมือนุ่มนิ่มเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญเลยก็ได้ว่าเด็กคนนี้ไม่ มีพิษมีภัยอะไร ... แถมยังใส่ชุดนักเรียน ม.ต้น โรงเรียนชื่อดังเสียด้วย
“ฮะ .. เฮ้ย ... หยุด... ทุกคน ... หยู๊ดดดดดดดดด !!!” เกือบหน้าจิ้มดินกันถ้วนหน้าเมื่อลูกน้องนับสิบพร้อมใจกันหยุดวิ่งตามคำสั่ง ของลูกพี่ ...
นัยน์ตาสีหวานกลมสวยตวัดขึ้นมองแก๊งค์อันธพาลทั้ง แก๊งค์แสกนเป็นรายบุคคล .. หน้าตาแต่ละคนก็โหด ดิบ เถื่อนกันทั้งนั้น ... จึงไม่แปลกเลยที่เด็กชายตัวเล็กจะเริ่มรู้สึกกลัว ...
“ฮึกกกก ....” น้ำตาเริ่มปริ่มๆเป็นสัญญาณเตือนภัยอันต้นๆที่ทำให้เหล่าบรรดาแก๊งป่วนเมือง ต้องหน้าซีดเผือดราวกับขาดวิตามิน K มานานแรมเดือน ...
ใครหย่อนเด็กน่ารักๆมาทิ้งไว้ในสถานที่อันตรายอย่างนี้กันนะ ... ช่างกล้า !!!
“อะ .. ไอยุน ... เมิงอย่าทำหน้าโหดใส่เด็กสิวะ ... ดูดิ ... เขื่อนใกล้แตกแล้ว ..” ยูชอนโยนความผิดให้สหายหน้าหมีซะอย่างนั้น ... เล่นเอาคนถูกหลอกด่าถึงกับถลึงตาใส่ให้ไก่ได้หงอนหดกันเลยทีเดียว ...
ว่า ยุนโฮหน้าโหดแล้วนะ ... ตอนคยูฮยอนทำหน้านิ่งแลดูโหดยิ่งกว่า ... เพราะ พอเด็กน้อยเผลอเหลือบไปเห็นหน้าคยูฮยอนที่ได้รับฉายาว่า “พ่อหน้านิ่งประจำแก๊งค์” ... น้ำตาเจ้าประคุณก็ยิ่งปริ่มหนักกว่าเดิมเป็นเหตุให้นักต่อยตีทั้งฝูงต้องสวม บทบาทเป็นพี่เลี้ยงเด็กชั่วคราว ....
สาบานได้ถ้าใครมาเห็น ภาพอย่างนี้ ... คงได้ขำกันท้องขดท้องแข็ง ... ต่อยตีกับคู่อริแก๊งค์อื่นๆชนะมานักต่อนัก ได้เลือดได้แผลมากันก็ตั้งเยอะแยะ ... แต่ดันมาแพ้น้ำตาเด็กแค่คนเดียว ...
แถมเป็นเด็กผู้ชายอีกต่างหาก ...
“โอ๋ๆๆๆ ... ไม่ร้องนะ ... ไม่ร้อง .... นี่ๆๆๆ ... ดูพี่ๆๆ” ยูชอนย่อตัวลงให้เสมอกับเด็กชายหน้าหวาน ก่อนจะยกมือขึ้นปิดตาทั้งสองข้าง ... เปิด ... ปิด ... ไปมาพร้อมกับร้องเสียง “แฮ่ !!!” ทำเอาเด็กนึกว่า คนตรงหน้าเป็นสัตว์ประหลาดไก่ที่พร้อมจะล้วงเอาตับเด็กไปกินได้ตลอดเวลา ... น้ำตาที่กำลังจะแห้งก็มีอันต้องปริ่มขึ้นมาอีกระลอก ...
หัน ซ้าย หันชวา ... แม่ง ! หน้าโหดๆกันทั้งนั้น ... กะจะเรียกให้คยูมาช่วย ... เห็นทีเรื่องอ่อนหวานอย่างงี้คงไม่ไหว ... เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ... หัวหน้าแก๊งค์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆหนึ่งทีเป็นการเรียกขวัญและกำลังใจให้ ตัวเอง ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ตุ๊กตาหมีสีขาวในอ้อมกอดของคนตัวเล็ก ...
ร่างบางมีท่าทียึกยักเล็กน้อย แต่ก็ยังยอมส่งตุ๊กตาให้ยุนโฮรับไปถือไว้ ....
“ดู พี่กับหมีขาวตัวนี้ดีๆนะ” เอ่ยจบก็จัดท่าให้ตุ๊กตาหมีสีขาวนั่งอยู่บนลาดไหล่หนาของตัวเองแล้วหยีตาลง เล็กน้อย ... คลี่ยิ้มอบอุ่นนิดๆ... เหมือนหน้าตุ๊กตาเดะ ... ร่างบางมีท่าทีสนอกสนใจกิริยาท่าทางของยุนโฮมากกว่าใครอื่น ...
“หมี ... มะหมี ... >_< !!!” คลี่ยิ้มหวานเจิดจ้าส่งไปให้ชายหนุ่มร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อคมเปื้อนฝุ่น นิดๆ ... แต่ถึงกระนั้น ... คนตัวเล็กก็ยังเห็นว่า พี่ชายทำหน้าเลียนแบบตุ๊กตาหมีขาวของเขาได้เหมือนมาก ... เหมือนจนเสียงหวานๆต้องเอ่ยชื่อน่ารักๆออกมา เล่นเอาลูกน้องและสหายในแก๊งค์ถึงกับอุดปากห้ามเสียงหัวเราะกันแทบไม่ทัน
เมื่อ เห็นว่า เด็กตรงหน้าหยุดร้องไห้แล้ว ... ยุนโฮไม่รอช้า รีบส่งตุ๊กตาหมีขาวคืนให้กับเจ้าของโดยทันที เพราะ ไม่อยากให้เด็กน่ารักๆต้องอยู่ในซอยเปลี่ยวนานๆ ... กะจะวานให้ไอไก่กับพ่อหน้านิ่งไปส่งเด็กที่ถนนใหญ่ใกล้ๆซึ่งมีผู้คนพลุก พล่านเยอะกว่านี้ .. แต่พอจะกระทำความดี ... ก็กลับมีคนเข้ามาขวางซะนี่ ... (สงสัยบาปเยอะ แม้แต่บุญยังไม่ได้ทำ)
“เฮ้ยย !!! ไอบ้า ... พวกเมิงทำอะไรน้องชายกุ !!!” เสียงทุ้มต่ำแลดูคุ้นๆในโสทประสาทดังขึ้นจากข้างหน้าเรียกให้ทุกๆคนต้องตวัด สายตาหันไปมองคู่อริที่เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่า ไม่มีเวลา ต้องไปรับน้องชายที่โรงเรียน ...
แต่จะไปรับได้ยังไง ก็ในเมื่อ “น้องชาย” ที่ว่าของท็อป ... มายืนเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางแก๊งค์อันธพาลป่วนเมืองที่มีหัวหน้าใหญ่ลือ ชื่ออย่าง ชอง ยุนโฮ .... คู่อริตัวฉกาจที่ท็อปขยาดมากที่สุด...
“เด็กคนนี้ .... น้องชายเมิงรอะ?” ยูชอนถามอย่างไม่แน่ใจ ...
ทำไมมันถึงได้ต่างกันสุดขั้วอย่างงี้วะ แน่ใจนะว่า .. พ่อแม่เดียวกัน ไม่ใช่น้องบุญธรรม .. =*=
“ก็ น้องกุนะสิ ... แจจุง กลับมาหาพี่เดี๋ยวนี้” หันมาสบตากับยุนโฮเล็กน้อย ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในแก๊งค์ของผู้เป็นพี่ชายเรียกให้ดวงหน้าคมต้องกลอกสาย ตามองหาตัวเด็กน่ารักให้จ้าละหวั่น ...
เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ แต่น่าเสียดายที่ดันมีพี่ชายที่เกิดมาเป็นคู่อริกับเขาซะได้...
“ไป ... พวกเรา .. กลับ” ท็อปตัดสินใจไม่ปะทะกับคู่อริในวันนี้ เพราะ เขามีน้องชายเปรียบดั่งแก้วตาดวงใจอยู่ที่นี่กับเขาด้วย ... จะเป็นการเสี่ยงอันตรายเกินไป หากรับคำท้าตีจากฝ่ายนั้น ...
ไม่ใช่ว่าเขากลัว ตัวเองจะเจ็บหนักหรอกนพ .. แต่เขากลัวว่า แจจุงจะโดนลอบทำร้ายมากกว่า
คราวนี้ฝากไว้ก่อนเหอะ ... ชอง ยุนโฮ ... เห็นแก่นายที่ยอมโอ๋น้องกุหรอกนะ ....
ตกลงว่า ไอสองคนนี้มันเกลียดกันจริงๆหรือเปล่า?
XXXXXXXXXXXXXXX
2 วันแล้วที่ท็อปเงียบหายไปไม่ยอมมากวนประสาทยุนโฮเหมือนเช่นทุกครั้ง ... ถึงแม้จะยังพอเห็นหน้าเห็นตากันอยู่บ้าง เพราะ ดันเลือกเรียนมหาวิทยาลัยสำหรับเด็กช่างกลโดยเฉพาะแห่งเดียวกัน แต่ท็อปก็มักจะเลี่ยงหลบไม่มองหน้ายุนโฮเลยแม้แต่น้อย ...
เป็นบ้าอะไรของมันอีกวะเนี่ย ? ... ยุนโฮได้แต่คิดในใจ
“ไอไก่ .. ไอคยู .. วันนี้กุกลับบ้านก่อนนะ ... แยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน” หงุดหงิดอยู่นิดๆเมื่อไม่ได้เหวี่ยงไม้เหวี่ยงเหล็กยืดเส้นยืดสายคลายปวด เมื่อย .. แต่จะให้ทำยังไงได้ละ ก็ในเมื่อฝ่ายนู้นเขายังไม่มีอารมณ์มาต่อยมาตี ... กลับบ้านไปพักผ่อนเสียหน่อยก็คงไม่เสียหายอะไร ...
ดีเสียอีก ... แผลบนร่างกายบางส่วนจะได้หายไวขึ้น ...
“งั้น .. เดี๋ยวกุไปบอกลูกน้องให้กลับบ้านไปพักผ่อนก็แล้วกัน ... โชคดีนะเมิง” ยูชอนเอ่ยเพียงแค่นั้น แล้วจัดการลากคยูฮยอนเดินไปอีกเส้นทางหนึ่งเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานที่กบดาน ประจำแก๊งค์ทันที เพราะ เขาก็อยากกลับไปนอนกกโลมาที่บ้านจะตายอยู่แล้ว ....
เห็นเป็นเด็กเกเรต่อยตีเก่งอย่างงี้ ... ใช่ว่า ปาร์ค ยูชอนจะไม่รักเมีย !!!
หลัง แยกจากพรรคพวกได้ไม่นาน ... เด็กหนุ่มร่างสูงในชุดเด็กช่างก็เผลอเหลือบไปเห็นเด็กตัวเล็กหน้าตาคุ้นๆ กำลังรอให้ไฟสัญญาณคนเดินเปลี่ยนเป็นสีเขียว ... เขาเองก็เดินกลับบ้านทางนี้ออกบ่อย แต่ทำไมไม่เคยเจอกันเลย .. เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ...
ผู้คนที่ยืนรอมานานเริ่มทยอยกันข้ามถนน เมื่อสัญญาณไฟของรถยนต์ถูกเปลี่ยนให้เป็นสีแดง ... ทว่า ... ยังมีรถบางคันที่ดื้อด้านพยายามจะฝ่าไฟแดงไปให้ได้ ... ยุนโฮรีบคว้าแขนขาวๆของคนที่กำลังจะเดินข้ามถนนส่งผลทำให้แผ่นหลังบางกระแทก เข้ากับหน้าอกกว้างเข้าให้เต็มๆ .. หมีสีขาวร่วงหล่นลงพื้น เพราะ แรงกระชาก ... แต่เด็กชายตัวเล็กกลับไม่โกรธเลยสักนิด เพราะ เขารู้ดีว่า ถ้าไม่ได้คนมีน้ำใจมาช่วยดึงเขากลับขึ้นฟุตบาท ป่านนี้คงลงไปนอนอยู่กลางถนนแล้ว ...
“ขะ ... ขอบคุณนะฮะ ... อะ ...??” อุทานเสียงเบาเมื่อหันไปพบกับชายหนุ่มที่หน้าเหมือนตุ๊กตาหมีขาวของเขาด้วย แววตาฉงนปนสงสัย ... ยุนโฮได้แต่คลี่ยิ้มอบอุ่นส่งไปให้ ก่อนจะก้มลงเก็บตุ๊กตาขึ้นมาหนีบไว้แล้วจูงมือคนตัวเล็กข้ามถนนไปด้วยกัน ...
“วันหลังก็ระวังหน่อยนะ ...” เอ่ยเพียงแค่นั้นแล้วทำท่าจะเดินจากไป .. แต่ทว่า ... เสียงหวานน่ารักก็รั้งให้ขายาวทั้งสองข้างต้องหยุดชะงักกลางคัน ...
“ดะ ... เดี๋ยว ... ฮะ...”
“ชอง ยุนโฮ ... พี่ชื่อ ชองยุนโฮ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมาพร้อมกับเหลียวหลังหันกลับไปมองคนน่ารักอีกครั้ง ... เมื่อเห็นว่า ร่างบางกำลังจะแนะนำตัวบ้าง ... ยุนโฮก็ถือโอกาสพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน เพราะ เขาจำได้ว่า ท็อปเรียกเด็กคนนี้ว่าอะไร ....
“ค....”
“แจจุง ... นามสกุลอะไรเหรอ?”
“เอ๋? ... อ่า ... คิม ... คิมฮะ ...” ก้มหน้างุดเมื่อรู้สึกเขินขึ้นมาเสียดื้อๆ ... แขนเล็กข้างหนึ่งเผลอกระชับกอดหมีสีขาวแน่นอย่างเผลอตัว ...
“เดี๋ยว พี่เดินไปส่งที่บ้าน ... เดินคนเดียว .. มันอันตราย ^^” แจจุงพยักหน้าหงึกๆยอมให้คนที่เจอกันแค่ครั้งเดียวไปส่งบ้านอย่างว่าง่าย ...
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมถึงไม่ปฏิเสธ.. อาจเป็นเพราะ เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ว่า ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้คิดร้ายอะไรต่อตัวเขา เพราะ ถ้าคิดร้ายจริง คนๆนี้คงไม่พยายามทำให้เขาหยุดร้องไห้หรอก ...
ยุนโฮเกิดเปลี่ยนใจเดินกลับมาหาร่างเล็กอย่างกะทันหันเมื่อเหลือบไปเห็นชาย แปลกหน้าสวมหมวกแก๊ปเดินตามแจจุงมา ... ถึง ชอง ยุนโฮ จะเป็นอันธพาลรกเมืองก็เถอะ แต่เขาก็ไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดปล่อยเด็กตัวเล็กๆให้ไปเผชิญกับอันตรายเพียง ลำพังได้ลงคอ ..
บางที ... นี่อาจจะเป็นหรหมลิขิตก็ได้ .... ใครจะรู้ ...
TO BE CON !!!
Part 1
ตอน :: พบกันครั้งแรก
Story by :: Tachi_Naniki
Pairing :: YUNHO x JAEJOONG (Feat. YS & มากมายก่ายกอง)
Category ::Romantic comady,action,drama
Rate :: PG
Part intro :: พบกันครั้งแรก
“ย่า ห์ !!!!!!!!!!!” ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสุดเซอเงื้อท่อ PVC ขึ้นเหนือศีรษะแล้วสาวเท้าวิ่งนำลูกน้องอีกเป็นโขยงพุ่งตรงไปยังกลุ่ม อันธพาลคู่อริที่มีเรื่องกันได้ทุกวี่วันตามภาษาเด็กช่างว่างงาน(?) ...
แผลเป็นทั้งสดและใหม่ตามเนื้อตามตัวเปรียบเสมือนเครื่องยืนยันว่า พวกเขาเหล่านั้นได้ผ่านสนามรบมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ...
ลูก กะจอกหรือลิ่วล้อ ชอง ยุนโฮ ฟาดสลบหมดไม่มีอ้อมมือ .. เขาพุ่งตัวเข้าหาหัวหน้าแก๊งค์ของฝ่ายนั้นอย่างรวดเร็วชนิดที่ว่า ถึงจะเร็วมาจากนรกขุมไหนก็ไม่อาจมองตามได้ทันง่ายๆ ..
เคร้ง !!!!
ท่อเหล็กของฝ่ายนั้นถูกยกขึ้นกันท่อ PVC ด้วยความรวดเร็วเช่นเดียวกัน ... ยุนโฮกัดฟันกรอดเมื่อเขาพลาดไปแค่เพียงวินาทีเดียว ....
“ยัง ช้าไป ...” ท็อป .... ชายหนุ่มร่างสูงหัวตั้งยิ้มเยาะ ก่อนจะออกแรงดันท่อ PVC ด้วยพลังที่สูสีกัน .. ยุนโฮผละถอยหลังตามแรงดันจากท่อเหล็กในมือของคู่อริ ...
สู้กันมาตั้งหลายปี .. จริงอยู่ที่อาจจะได้แผลกันไปบ้าง แต่ก็เสมอกันแทบจะทุกครั้ง ..
“วันนี้กุอยู่เล่นกับพวกเมิงไม่ได้ ... เดี๋ยวต้องไปรับน้องชายที่โรงเรียน”
“อะ .. เฮ้ย .. หยุดนะ” วิ่งหนีไปเสียดื้อๆด้วยเหตุผลที่ว่า ต้องไปรับน้องชาย .. แล้วจะรับคำท้าต่อยตีของเขาทำไมคั้งแต่แรกให้เมื่อยขบ .. ขอเลื่อนเวลาก็ได้ เขาไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว ...
เพราะเขาถือคติที่ว่า .. จะพบกันทั้งทีก็ขอให้มีเวลาต่อยกันนานๆ ... (? )
ท็อป กับพรรคพวกวิ่งหนีไปไกลแล้ว ... แน่นอนว่า ชองยุนโฮพร้อมสหายมือขวา .. ปาร์คยูชอน และสหายมือซ้ายโจวคยูฮยอนรวมถึงลูกน้องอีกนับสิบคนต้องวิ่งไล่กวดตามไปจิก หัวมันกลับมาต่อยกันต่ออยู่แล้ว แต่ทว่า ...
“ยะ ... ยุนโฮ ... ไอยุน ... เบรก !!!” คว้าคอเสื้อสหายรักแทบไม่ทันเมื่อ ปาร์ค ยูชอนเหลือบไปเห็นเด็กน้อยร่างบางอ้อนแอ้นคนหนึ่งเดินออกมาจากซอยข้างๆแล้ว หยุดยืนขวางทางพวกเขาเอาไว้ ... ตุ๊กตาหมีขาว(?)ในมือนุ่มนิ่มเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญเลยก็ได้ว่าเด็กคนนี้ไม่ มีพิษมีภัยอะไร ... แถมยังใส่ชุดนักเรียน ม.ต้น โรงเรียนชื่อดังเสียด้วย
“ฮะ .. เฮ้ย ... หยุด... ทุกคน ... หยู๊ดดดดดดดดด !!!” เกือบหน้าจิ้มดินกันถ้วนหน้าเมื่อลูกน้องนับสิบพร้อมใจกันหยุดวิ่งตามคำสั่ง ของลูกพี่ ...
นัยน์ตาสีหวานกลมสวยตวัดขึ้นมองแก๊งค์อันธพาลทั้ง แก๊งค์แสกนเป็นรายบุคคล .. หน้าตาแต่ละคนก็โหด ดิบ เถื่อนกันทั้งนั้น ... จึงไม่แปลกเลยที่เด็กชายตัวเล็กจะเริ่มรู้สึกกลัว ...
“ฮึกกกก ....” น้ำตาเริ่มปริ่มๆเป็นสัญญาณเตือนภัยอันต้นๆที่ทำให้เหล่าบรรดาแก๊งป่วนเมือง ต้องหน้าซีดเผือดราวกับขาดวิตามิน K มานานแรมเดือน ...
ใครหย่อนเด็กน่ารักๆมาทิ้งไว้ในสถานที่อันตรายอย่างนี้กันนะ ... ช่างกล้า !!!
“อะ .. ไอยุน ... เมิงอย่าทำหน้าโหดใส่เด็กสิวะ ... ดูดิ ... เขื่อนใกล้แตกแล้ว ..” ยูชอนโยนความผิดให้สหายหน้าหมีซะอย่างนั้น ... เล่นเอาคนถูกหลอกด่าถึงกับถลึงตาใส่ให้ไก่ได้หงอนหดกันเลยทีเดียว ...
ว่า ยุนโฮหน้าโหดแล้วนะ ... ตอนคยูฮยอนทำหน้านิ่งแลดูโหดยิ่งกว่า ... เพราะ พอเด็กน้อยเผลอเหลือบไปเห็นหน้าคยูฮยอนที่ได้รับฉายาว่า “พ่อหน้านิ่งประจำแก๊งค์” ... น้ำตาเจ้าประคุณก็ยิ่งปริ่มหนักกว่าเดิมเป็นเหตุให้นักต่อยตีทั้งฝูงต้องสวม บทบาทเป็นพี่เลี้ยงเด็กชั่วคราว ....
สาบานได้ถ้าใครมาเห็น ภาพอย่างนี้ ... คงได้ขำกันท้องขดท้องแข็ง ... ต่อยตีกับคู่อริแก๊งค์อื่นๆชนะมานักต่อนัก ได้เลือดได้แผลมากันก็ตั้งเยอะแยะ ... แต่ดันมาแพ้น้ำตาเด็กแค่คนเดียว ...
แถมเป็นเด็กผู้ชายอีกต่างหาก ...
“โอ๋ๆๆๆ ... ไม่ร้องนะ ... ไม่ร้อง .... นี่ๆๆๆ ... ดูพี่ๆๆ” ยูชอนย่อตัวลงให้เสมอกับเด็กชายหน้าหวาน ก่อนจะยกมือขึ้นปิดตาทั้งสองข้าง ... เปิด ... ปิด ... ไปมาพร้อมกับร้องเสียง “แฮ่ !!!” ทำเอาเด็กนึกว่า คนตรงหน้าเป็นสัตว์ประหลาดไก่ที่พร้อมจะล้วงเอาตับเด็กไปกินได้ตลอดเวลา ... น้ำตาที่กำลังจะแห้งก็มีอันต้องปริ่มขึ้นมาอีกระลอก ...
หัน ซ้าย หันชวา ... แม่ง ! หน้าโหดๆกันทั้งนั้น ... กะจะเรียกให้คยูมาช่วย ... เห็นทีเรื่องอ่อนหวานอย่างงี้คงไม่ไหว ... เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ... หัวหน้าแก๊งค์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆหนึ่งทีเป็นการเรียกขวัญและกำลังใจให้ ตัวเอง ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ตุ๊กตาหมีสีขาวในอ้อมกอดของคนตัวเล็ก ...
ร่างบางมีท่าทียึกยักเล็กน้อย แต่ก็ยังยอมส่งตุ๊กตาให้ยุนโฮรับไปถือไว้ ....
“ดู พี่กับหมีขาวตัวนี้ดีๆนะ” เอ่ยจบก็จัดท่าให้ตุ๊กตาหมีสีขาวนั่งอยู่บนลาดไหล่หนาของตัวเองแล้วหยีตาลง เล็กน้อย ... คลี่ยิ้มอบอุ่นนิดๆ... เหมือนหน้าตุ๊กตาเดะ ... ร่างบางมีท่าทีสนอกสนใจกิริยาท่าทางของยุนโฮมากกว่าใครอื่น ...
“หมี ... มะหมี ... >_< !!!” คลี่ยิ้มหวานเจิดจ้าส่งไปให้ชายหนุ่มร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อคมเปื้อนฝุ่น นิดๆ ... แต่ถึงกระนั้น ... คนตัวเล็กก็ยังเห็นว่า พี่ชายทำหน้าเลียนแบบตุ๊กตาหมีขาวของเขาได้เหมือนมาก ... เหมือนจนเสียงหวานๆต้องเอ่ยชื่อน่ารักๆออกมา เล่นเอาลูกน้องและสหายในแก๊งค์ถึงกับอุดปากห้ามเสียงหัวเราะกันแทบไม่ทัน
เมื่อ เห็นว่า เด็กตรงหน้าหยุดร้องไห้แล้ว ... ยุนโฮไม่รอช้า รีบส่งตุ๊กตาหมีขาวคืนให้กับเจ้าของโดยทันที เพราะ ไม่อยากให้เด็กน่ารักๆต้องอยู่ในซอยเปลี่ยวนานๆ ... กะจะวานให้ไอไก่กับพ่อหน้านิ่งไปส่งเด็กที่ถนนใหญ่ใกล้ๆซึ่งมีผู้คนพลุก พล่านเยอะกว่านี้ .. แต่พอจะกระทำความดี ... ก็กลับมีคนเข้ามาขวางซะนี่ ... (สงสัยบาปเยอะ แม้แต่บุญยังไม่ได้ทำ)
“เฮ้ยย !!! ไอบ้า ... พวกเมิงทำอะไรน้องชายกุ !!!” เสียงทุ้มต่ำแลดูคุ้นๆในโสทประสาทดังขึ้นจากข้างหน้าเรียกให้ทุกๆคนต้องตวัด สายตาหันไปมองคู่อริที่เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่า ไม่มีเวลา ต้องไปรับน้องชายที่โรงเรียน ...
แต่จะไปรับได้ยังไง ก็ในเมื่อ “น้องชาย” ที่ว่าของท็อป ... มายืนเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางแก๊งค์อันธพาลป่วนเมืองที่มีหัวหน้าใหญ่ลือ ชื่ออย่าง ชอง ยุนโฮ .... คู่อริตัวฉกาจที่ท็อปขยาดมากที่สุด...
“เด็กคนนี้ .... น้องชายเมิงรอะ?” ยูชอนถามอย่างไม่แน่ใจ ...
ทำไมมันถึงได้ต่างกันสุดขั้วอย่างงี้วะ แน่ใจนะว่า .. พ่อแม่เดียวกัน ไม่ใช่น้องบุญธรรม .. =*=
“ก็ น้องกุนะสิ ... แจจุง กลับมาหาพี่เดี๋ยวนี้” หันมาสบตากับยุนโฮเล็กน้อย ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในแก๊งค์ของผู้เป็นพี่ชายเรียกให้ดวงหน้าคมต้องกลอกสาย ตามองหาตัวเด็กน่ารักให้จ้าละหวั่น ...
เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ แต่น่าเสียดายที่ดันมีพี่ชายที่เกิดมาเป็นคู่อริกับเขาซะได้...
“ไป ... พวกเรา .. กลับ” ท็อปตัดสินใจไม่ปะทะกับคู่อริในวันนี้ เพราะ เขามีน้องชายเปรียบดั่งแก้วตาดวงใจอยู่ที่นี่กับเขาด้วย ... จะเป็นการเสี่ยงอันตรายเกินไป หากรับคำท้าตีจากฝ่ายนั้น ...
ไม่ใช่ว่าเขากลัว ตัวเองจะเจ็บหนักหรอกนพ .. แต่เขากลัวว่า แจจุงจะโดนลอบทำร้ายมากกว่า
คราวนี้ฝากไว้ก่อนเหอะ ... ชอง ยุนโฮ ... เห็นแก่นายที่ยอมโอ๋น้องกุหรอกนะ ....
ตกลงว่า ไอสองคนนี้มันเกลียดกันจริงๆหรือเปล่า?
XXXXXXXXXXXXXXX
2 วันแล้วที่ท็อปเงียบหายไปไม่ยอมมากวนประสาทยุนโฮเหมือนเช่นทุกครั้ง ... ถึงแม้จะยังพอเห็นหน้าเห็นตากันอยู่บ้าง เพราะ ดันเลือกเรียนมหาวิทยาลัยสำหรับเด็กช่างกลโดยเฉพาะแห่งเดียวกัน แต่ท็อปก็มักจะเลี่ยงหลบไม่มองหน้ายุนโฮเลยแม้แต่น้อย ...
เป็นบ้าอะไรของมันอีกวะเนี่ย ? ... ยุนโฮได้แต่คิดในใจ
“ไอไก่ .. ไอคยู .. วันนี้กุกลับบ้านก่อนนะ ... แยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน” หงุดหงิดอยู่นิดๆเมื่อไม่ได้เหวี่ยงไม้เหวี่ยงเหล็กยืดเส้นยืดสายคลายปวด เมื่อย .. แต่จะให้ทำยังไงได้ละ ก็ในเมื่อฝ่ายนู้นเขายังไม่มีอารมณ์มาต่อยมาตี ... กลับบ้านไปพักผ่อนเสียหน่อยก็คงไม่เสียหายอะไร ...
ดีเสียอีก ... แผลบนร่างกายบางส่วนจะได้หายไวขึ้น ...
“งั้น .. เดี๋ยวกุไปบอกลูกน้องให้กลับบ้านไปพักผ่อนก็แล้วกัน ... โชคดีนะเมิง” ยูชอนเอ่ยเพียงแค่นั้น แล้วจัดการลากคยูฮยอนเดินไปอีกเส้นทางหนึ่งเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานที่กบดาน ประจำแก๊งค์ทันที เพราะ เขาก็อยากกลับไปนอนกกโลมาที่บ้านจะตายอยู่แล้ว ....
เห็นเป็นเด็กเกเรต่อยตีเก่งอย่างงี้ ... ใช่ว่า ปาร์ค ยูชอนจะไม่รักเมีย !!!
หลัง แยกจากพรรคพวกได้ไม่นาน ... เด็กหนุ่มร่างสูงในชุดเด็กช่างก็เผลอเหลือบไปเห็นเด็กตัวเล็กหน้าตาคุ้นๆ กำลังรอให้ไฟสัญญาณคนเดินเปลี่ยนเป็นสีเขียว ... เขาเองก็เดินกลับบ้านทางนี้ออกบ่อย แต่ทำไมไม่เคยเจอกันเลย .. เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ...
ผู้คนที่ยืนรอมานานเริ่มทยอยกันข้ามถนน เมื่อสัญญาณไฟของรถยนต์ถูกเปลี่ยนให้เป็นสีแดง ... ทว่า ... ยังมีรถบางคันที่ดื้อด้านพยายามจะฝ่าไฟแดงไปให้ได้ ... ยุนโฮรีบคว้าแขนขาวๆของคนที่กำลังจะเดินข้ามถนนส่งผลทำให้แผ่นหลังบางกระแทก เข้ากับหน้าอกกว้างเข้าให้เต็มๆ .. หมีสีขาวร่วงหล่นลงพื้น เพราะ แรงกระชาก ... แต่เด็กชายตัวเล็กกลับไม่โกรธเลยสักนิด เพราะ เขารู้ดีว่า ถ้าไม่ได้คนมีน้ำใจมาช่วยดึงเขากลับขึ้นฟุตบาท ป่านนี้คงลงไปนอนอยู่กลางถนนแล้ว ...
“ขะ ... ขอบคุณนะฮะ ... อะ ...??” อุทานเสียงเบาเมื่อหันไปพบกับชายหนุ่มที่หน้าเหมือนตุ๊กตาหมีขาวของเขาด้วย แววตาฉงนปนสงสัย ... ยุนโฮได้แต่คลี่ยิ้มอบอุ่นส่งไปให้ ก่อนจะก้มลงเก็บตุ๊กตาขึ้นมาหนีบไว้แล้วจูงมือคนตัวเล็กข้ามถนนไปด้วยกัน ...
“วันหลังก็ระวังหน่อยนะ ...” เอ่ยเพียงแค่นั้นแล้วทำท่าจะเดินจากไป .. แต่ทว่า ... เสียงหวานน่ารักก็รั้งให้ขายาวทั้งสองข้างต้องหยุดชะงักกลางคัน ...
“ดะ ... เดี๋ยว ... ฮะ...”
“ชอง ยุนโฮ ... พี่ชื่อ ชองยุนโฮ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมาพร้อมกับเหลียวหลังหันกลับไปมองคนน่ารักอีกครั้ง ... เมื่อเห็นว่า ร่างบางกำลังจะแนะนำตัวบ้าง ... ยุนโฮก็ถือโอกาสพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน เพราะ เขาจำได้ว่า ท็อปเรียกเด็กคนนี้ว่าอะไร ....
“ค....”
“แจจุง ... นามสกุลอะไรเหรอ?”
“เอ๋? ... อ่า ... คิม ... คิมฮะ ...” ก้มหน้างุดเมื่อรู้สึกเขินขึ้นมาเสียดื้อๆ ... แขนเล็กข้างหนึ่งเผลอกระชับกอดหมีสีขาวแน่นอย่างเผลอตัว ...
“เดี๋ยว พี่เดินไปส่งที่บ้าน ... เดินคนเดียว .. มันอันตราย ^^” แจจุงพยักหน้าหงึกๆยอมให้คนที่เจอกันแค่ครั้งเดียวไปส่งบ้านอย่างว่าง่าย ...
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมถึงไม่ปฏิเสธ.. อาจเป็นเพราะ เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ว่า ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้คิดร้ายอะไรต่อตัวเขา เพราะ ถ้าคิดร้ายจริง คนๆนี้คงไม่พยายามทำให้เขาหยุดร้องไห้หรอก ...
ยุนโฮเกิดเปลี่ยนใจเดินกลับมาหาร่างเล็กอย่างกะทันหันเมื่อเหลือบไปเห็นชาย แปลกหน้าสวมหมวกแก๊ปเดินตามแจจุงมา ... ถึง ชอง ยุนโฮ จะเป็นอันธพาลรกเมืองก็เถอะ แต่เขาก็ไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดปล่อยเด็กตัวเล็กๆให้ไปเผชิญกับอันตรายเพียง ลำพังได้ลงคอ ..
บางที ... นี่อาจจะเป็นหรหมลิขิตก็ได้ .... ใครจะรู้ ...
TO BE CON !!!
Part 1
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น