คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หวังดีไม่เข้าท่า
“พรีม คือ คนที่เพื่อนฉันนัดมาให้วันนั้นใช่ไม๊” พี่ซองถามระหว่างที่เราอยู่บนรถแทกซี่
หลังจากพี่พรีม กับ ทีม ลงไปแล้ว ให้ตายเหอะพอทีมลงไปพี่ฉันก็ให้ฉันถือโน้ตบุคทันทีเลย
ถ้ามากันแค่สองคนไม่ต้องสงสัยเลยว่าสัมภาระทั้งหมดใครจะถือ ฉันไงล่ะ แต่ตอนนี้ฉัน
ยอมถือทุกอย่างเลย ถ้าพี่ฉันสนใจพี่พรีม
“อืม วันนี้พอบอกว่าพี่ซองมาด้วย เขาเลยมา เห็นไหมเขาอยากเจอพี่ซองนะ” ตอแหลลงไป
ถึงลำไส้ใหญ่แล้วฉัน
“จริงเหรอ ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าฉันมีสเน่ห์ขนาดนี้”
“จริงๆนะ เนี่ยเขายังอยากได้เบอร์พี่ซองเลย”
“อย่ามาโกหก ไอ้ฟ้าบอกฉันแล้วว่าเขาสนใจแกต่างหาก” โธ่ พี่ฟ้านะพี่ฟ้า(=3=)
“ก็เป็นเพราะใครล่ะ มาไม่ได้ให้ฉันไปแทนทำไมล่ะ”
“ช่างเหอะ ยังไงก็ไม่ใช่สเปคฉันอยู่แล้ว นี่ๆเพื่อนเธอน่ารักดีน้า ที่ชื่อทีมอ่ะ” พูดพลางเอานิ้ว
ม้วนผมเล่น เหมือนเวลาวัยรุ่นสาวๆอายกัน แต่มันเป็นผู้ใหญ่ทำช่างดูตลกสิ้นดีเลย วุ้ย~หมั่นไส้
“เธอจะบ้าเหรอ เพื่อนฉันอ่อนกว่าเธอตั้ง 3-4ปีนะเฟ้ย” ฉันแหวใส่มันทันที ไม่ได้หรอกเกิด
มันไม่ได้พูดเล่น ฉันแอบชอบเขามาตั้งนานยังไม่กล้าบอกเลย
“ชอบเขาใช่ไหมเล่า ไม่ยอมบอกฉันคาบไปรับประทานแทนนะ แฟนคนแรกฉันก็เด็กกว่า
ฉันไม่มีปัญหากับการคบกับคนที่อ่อนกว่าหรอกนะ คิคิคิคิ” พี่ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าหื่น
เต็มที่ทำไมคนรอบตัวฉันชอบกินผู้ชายเป็นอาหารเหรอไงเนี่ย(-_-)
“ชอบอะไร บ้าเหรอ ฉันกลัวเพื่อนฉันจะโดนวัวแก่หลอกเอาต่างหาก
อยากกินหญ้าอ่อนก็จะไปซื้อให้เอาไม๊”
“ถ้าไม่ชอบแล้วหน้าเนี่ย ทำไมเป็นตูดหมายังงี้ไม่ทราบย่ะ”พูดพร้อมกับเอานิ้วจิ้มๆหน้าผากฉัน
ฉันมือไม่ว่างเลยได้แต่หันหน้าหนี
“ใครๆทำหน้าตูดไม่ทราบ เหอะ”
“ให้มันแน่นะย่ะ ปากน่ะหัดให้มันตรงกับใจซะมั่ง” พี่ซองดักคออย่างรู้ทัน จะแสนรู้
ไปหน่อยแล้ว แบร่~ยัยพี่บ้า
“ซายน์จ๋า~” มันมาอีกแล้วไอ้เสียงแบบนี้ (-_-)ทุกครั้งที่อยากให้ช่วยอะไรก็เสียงหวานมาทุกที
เปลี่ยนอารมณ์ไวฉิบ
“คือว่าต้องไปงานแต่งงานของพี่ที่บริษัท แหละ”
“แล้วไง”
“ซื้อสร้อยคอ กับ ต่างหูให้หน่อยจิ(=3=)” --^^เซ็งๆๆ ไอ้พี่บ้าแต่ทำไมฉันก็ซื้อให้มันทุกครั้งฟ่ะ
แล้วก็โดนบ่นทุกที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทำไมน้องฉันต้องหงุดหงิดทุกครั้งที่ฉันฝากซื้อของด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย(=3=)
ก็ไม่ว่างไปจริงๆนี่นา เห็นชอบไปเดินตลาดนัดในมหาลัย แค่ซื้อสร้อยไม่เห็นเป็นไรเลย
ทีมันจะจับคู่ฉัน กับ พรีม ฉันยังไม่ว่าอะไรเลย(เพราะมันไม่สำเร็จน่ะซิ) แต่น้องฉันดูง่ายชะมัด
ชอบเพื่อนตัวเอง แต่ไม่กล้าบอก หรือว่าฉันทำตัวเป็นแม่สื่อให้มันดีไม๊หว่า~
“พี่ซองนัด คราวที่แล้วเป็นไงมั่ง”เสียงของยัยกั้ง ปลุกฉันจากภวังค์เกือบลืมไปเลยนะว่าอยู่ที่ทำงาน
“ไม่ได้ไปอ่ะ” เพราะใครกลับไปก่อนกันล่ะ(-_-) งานเลยไม่เสร็จน่ะ
“ว้า เสียดายจัง เนี่ยคราวที่แล้ว กั้งไปคาราโอเกะกับเพื่อนมาแหละ สนุกมากเลย”
“เหรอ~(-_-^^^)” เวรหนีไปเที่ยว ปล่อยฉันจมกองเอกสารตาย ฮึ้ย~มันน่า(.V.)
“อ้าว ไหนว่าปวดท้องไงล่ะ”
“ก็พอดี ได้พักแล้วดีขึ้นอ่ะค่ะ เดี๋ยวกั้งไปปริ้นท์เอกสารก่อนนะค่ะ”เจ้าหล่อนก็เอาตัวรอดไปได้
อีกครั้ง ให้ตายซิทำไมฉันโดนหลอกได้ทุกทีฟ่ะ~
++++++++++++++++++++++++++++++
“อีกแล้วเหรอ นี่รอบที่ล้านหรือเปล่าที่เธอต้องมาหาซื้อสร้อยให้พี่เธอเนี่ย” เฟรมบ่นกระปอดกระแปด
เฮ้อ เพื่อนเลิฟฉันก็ไม่อยากหรอกนะ แต่รำคาญอ่ะถ้าต้องฟังมันบ่น ก็ได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรม
“ทำไงได้ล่ะแก พี่ฉันมันก็เป็นยังงี้ทุกที เห็นฉันซื้อนู่น ซื้อนี่ก็อยากได้” ฉันบ่นไปแต่ตาก็ชะเง้อมองสร้อย
บนโต๊ะที่แต่ละร้านตั้งโชว์ ยิ่งเรื่องมากอยู่ด้วย
“คราวที่แล้วแกซื้อเสื้อไปให้ ก็ไม่เห็นจะขอบใจแกเลยนี่ แถมบ่นด้วยซ้ำ”
“แล้วแกจะให้ฉันทำไงว่ะ ฉันอยู่บ้านเดียวกันกับมันนี่หว่า รอให้ฉันออกไปมีบ้านเป็นของตัวเองก่อนแล้วกัน”
“เออๆ แกน่ะเป็นพี่ของพี่แกอีกทีฉันลืมไป มีที่ไหนว่ะน้องซื้อของฝากพี่ แต่พี่ไม่เห็นจะแฮปปี้
ซักครั้ง แกเคยอ่านไม๊นิยายเรื่อง นางมารสวมปราด้าอ่ะ เขาก็เอามาจากเรื่องจริงนะ ต้นแบบ
ยัยบรรณาธิการนั่นก็มีตัวตนจริงๆ ฉันละอยากเห็นว่าหน้าตามันจะเป็นยังไง เจ้านายอะไรก็ไม่รู้
เย็นชา แถมสั่งงานโหดอีกต่างหาก”
“เหอะ ที่แกพูดมามันก็ใกล้เคียงพี่ฉันแล้ว ฉันกับพี่ไปดูมาด้วยกันนะเว้ย เรื่องเนี่ย ตอนนี้ฉันคง
เป็นนางเอกอ่ะ โดนจิกหัวใช้อยู่นี่ไง ขาดไปอย่างเดียวคือมันไม่โทรตาม” ถ้าเอาไปแต่งนิยาย
คงมีคนเห็นใจฉันบ้างล่ะ
“ตี่ ตี่ ติ๊ง ติ๊ง~”
“แกปากศักดิ์สิทธิ์ว่ะซายน์ ขนลุกนะเนี่ย ถ้าเป็นพี่แกโทรมาจริงๆ”
“อยากจะบอกว่าใช่ด้วยว่ะ กรรมหูชาอีกไม๊เนี่ยตู” ทำไมฉันไม่ขอพรได้บ้างนะ ถ้าขอได้
ฉันจะขอเปลี่ยนพี่สาวใหม่เป็นอย่างแรกเลย ฉันรีบกดรับสายยิ่งเริ่มเร็วจะได้จบเร็ว
“ฮัลโหล”
“ทำไมรับช้าจัง เออ ต่างหูที่อยากได้อ่ะขอแบบระย้าหน่อยๆ สีโทนส้มทอง เออ กระเป๋าด้วยอ่ะ
ลืมบอกฉันยังไม่มีกระเป๋าเลย เอาสีให้มันแมตซ์กันนะ”
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ รับปุ๊บก็สั่งๆๆ แล้วเงินก็ไม่ให้ นี่ถ้าอยากได้ขนาดนั้นไม่มาซื้อเองล่ะ หา”
“ก็ไม่ว่าง งานยุ่งถ้าไปเองได้ก็ไปเองแล้ว พรุ่งนี้ก็อย่าลืมเอากางเกงฉันไปให้ร้านป้าเจ้าประจำเธอตัดขาให้ด้วยล่ะ เนี่ยไม่ได้ใส่ซักทีแค่นี้แหละ
นายมาแล้ว ปิ๊บ~”
“อ๊ากๆๆ อยากฆ่าคนเว้ย แกพี่ฉันมันเห็นน้องเป็นน้องหรือคนใช้ว่ะ”
“ให้เดาพี่แกใช้แกทำอะไรอีกล่ะซิ” ถ้าอารมณ์ดีฉันคงหันไปหาเฟรมพร้อมชี้นิ้วแบบอาปัญญา แล้วบอกว่าถูกต้องนะคร้าบ แต่นี้มันจะมากไปแล้ววันๆนึงมามหาลัยฉันก็ไม่ได้มาตัวเปล่านะเฟ้ย ฝากโน่น ฝากนี่มาอยู่ได้ ยัยพี่บ้า
++++++++++++++++++++++
ลัล ลัล ล้า ฝากซายน์ซื้อของแล้ว อืม คอมที่เราจะต้องไปเอามันมาวันอาทิตย์นี่หว่า
เซอไพรซ์ยัยซายน์หน่อยละกัน ฉันเดาว่ามันต้องไม่เคยชวนทีมไปไหนแน่ๆ จึ้กๆๆ ฉันกดโทรออกหาทีมทันที ฉันไม่ได้บอกซายน์หรอกว่า ฉันขอเบอร์ทีมเอาไว้ อ๊ะๆๆ แค่ขอไว้เรื่องคอมนะ อย่าคิดลึก
“ฮัลโหล น้องทีมนี่พี่ซองนะ พี่ของซายน์น่ะ”
“ครับ จำได้ครับ”
“พี่กับซายน์จะไปเอาโน้ตบุคที่สยาม วันอาทิตย์ว่างไหม พี่จะขอให้เราไปช่วยดูหน่อย”
“ว่างครับ ยังไงพี่โทรมาหาผมอีกทีก็ได้ หรือไม่ก็ให้ซายน์โทรมาก็ได้ครับ” อะฮ่า~ เซอไพรซ์
แน่ๆยายซายน์ มันต้องขอบใจฉันนะเนี่ย โฮ่ๆๆ ทำไมฉันช่างเป็นพี่ที่แสนดีอย่างนี้
“โอเค เดี๋ยวพี่ไว้โทรหาเราอีกทีแล้วกัน ซักบ่ายสองพี่น่าจะไปถึงที่สยามนะ”
“ครับๆ หวัดดีครับ”
โฮ่ๆๆ วันอาทิตย์ตรงกับวันลอยกระทงพอดีเลย แหมๆ เป็นแม่สื่อมันสนุกอย่างนี้เอง
รู้งี้เป็นนานแล้ว ฉันอยากให้น้องฉันรู้จักรสชาติของความรักซะบ้าง มัวแต่ทำตัวมืดมนอยู่ได้
ลา ลา ล้า~ (^O^) น้องฉันจะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนซักที
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“แก คู่นี้แหละ ฉันว่าสีมันเข้ากับกระป๋าที่สุดแล้ว” ภารกิจเลือกซื้อของยังไม่จบ ดีนะที่ไม่มีเรียนบ่าย
แต่สภาพฉันตอนนี้ เหมือนเนยแข็งที่มันละลาย เพราะไอแดดแผดเผา มันร้อนน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ
ตลาดนัดมหาลัยฉันน่ะ แถมกระเป๋าใบเขื่องที่ฉันใช้ใส่อุปกรณ์มาเรียนหนักนะเฟ้ย
“เออ เอาคู่ไหนฉันก็เอาทั้งนั้นแล้วตอนนี้ ฉันจะละลายอยู่แล้วนะแก”
“คู่นี้แหละไอ้ซายน์ ฟันธง” แล้วฉันก็หมดตังค์ไปกับการซื้อต่างหูระย้าหนึ่งคู่ราคาเกือบสี่ร้อยบาท
กับกระเป๋าอีกราคาเกือบสามร้อยบาท ที่พูดมามันไม่ใช่ของฉันเลย ของพี่ซองทั้งนั้น ให้ตายเหอะ
ฉันใช้เงินเดือนตัวเองจ่ายให้ด้วยซ้ำ ถ้ามันไม่ขอบใจฉันซักหน่อยนะ ฮึ้ย~อย่ามาฝากซื้ออะไรอีกเลย
“ไอ้ซายน์แกจะไปเอาโน้ตบุควันไหนอ่ะ” เฟรมถามฉันหลังจากเดินกลับมานั่งที่ใต้ตึกคณะ
“วันอาทิตย์นี้แหละ วันลอยกระทงพอดีเลย”
“นี่ไม่ลองชวน ทีมไปด้วยล่ะ”
“จะบ้าเหรอ หน้าอย่างเพื่อนแกเนี่ยนะจะกล้า”
“เออ ก็รู้อยู่ว่าแกไม่กล้าหรอก”
การได้ไปลอยกระทงกับทีมจริงๆแล้ว ก็เป็นความฝันของฉันเลยล่ะ แต่ไม่กล้านี่นา ปีที่แล้วก็ได้แต่มองเขาไปกับคนอื่น เราหนอเรา ทำไมไม่กล้าบ้างนะ(-_-)
“แกมัวแต่อมพะนำไม่พูด ไม่บอกแบบนี้ระวังจะได้แห้วไปกินนะเฟ้ย”
“รู้แล้ว แต่ไม่กล้ามันก็คือ ไม่กล้า อีกอย่างเขาเห็นฉันเป็นเพื่อน ขืนบอกไปไม่เหมือนเดิมจะทำไง”
“ความรักมันก็ต้องเสี่ยง ไม่ลองเสี่ยงก็อย่ามานั่งเสียใจทีหลังแล้วกัน ถ้าเกิดเขาพาแฟนมาให้รู้จักขึ้นมา น้ำตาตกในก็สมน้ำหน้าแกล่ะ”
เฟรมพูดจบก็นั่งกินขนม ฉันก็กลัวว่าซักวัน เรื่องที่เฟรมพูดจะเป็นจริง แต่ฉันกลัวว่าจะเสียเพื่อนไปด้วยนะซิ ถ้าเกิดเสี่ยงแล้วมันไม่คุ้มฉันก็พอใจที่เป็นอยู่อย่างนี้ล่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่ ต่างหูไม่น่าจะเป็นตะขอเลย น่าจะเป็นแป้นมากกว่า” บ่นจนได้(-_-)ไม่มาเดินในตลาดร้อนๆเองบ้างล่ะ ฮึ้ย~
“บ่นนักก็ไม่ต้องเอา” ฉันทำท่าจะดึงต่างหูกลับมา พี่ซองก็คว้าไว้ทันที
“แหมๆ ก็แค่บอกอ่ะ ทำเป็นงอน นี่ๆ วันอาทิตย์ไปเอาโน้ตบุคกี่โมงดี”
“ทำไมล่ะ ไปตอนบ่ายๆน่ะแหละ เธอมีนัดเหรอ”
“เปล่าๆ ไม่มีนัดที่ไหนหรอกถามดูเฉยๆ”
พิลึก ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะสนใจเรื่องฉันซักเท่าไหร่ ถามแปลกๆแบบนี้หวังว่ามันคงไม่ทำอะไรพิเรนท์อีกนะ(-_-;;)
ฮ้าว~เช้าวันอาทิตย์ตื่นมารับแสงแดด ยังง่วงๆอยู่เลย ขี้เกียจจัง งึมๆๆ (=..=)ฉันชอบการนอนเป็นที่สุดนอนได้แทบจะทั้งวันด้วยซ้ำ แต่วันนี้ดูทีวีดีก่า เพื่อนบอกว่ามีหนังเกาหลีน่ารักๆให้ดู เรื่องอะไรซักอย่างเกี่ยวกับเจ้าหญิง เจ้าชายนี่แหละ นานๆจะตื่นมาดูทันซักที
“ตื่นแล้วเหรอซายน์” พี่แนทนั่งดูหนังเกาหลีอยู่ด้วย ลืมไปว่าพี่แนทนี่แฟนพันธุ์แท้เลย
“อืม ยังง่วงอยู่เลย แต่ก็อยากดูทีวีอ่ะ”
“เมื่อวานซืน พี่ซองเป็นไรไม่รู้หน้าบูดๆพี่เลยหนีขึ้นห้องนอน” เราสองคนแชร์ห้องนอน แล้วก็แชร์การโดนเอาเปรียบจากพี่ซองพอๆกัน เฮ้อ หัวอกเดียวกันน่ะแหละ
“วันนี้จะไปเอาโน้ตบุคเหรอ”
“อืม คงไปตอนสายๆอ่ะ”
นั่งคุยกับพี่แนทสักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากข้างบนคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คุณพี่สาวของฉันนั่นเอง ทำไมตื่นเช้าได้ฟ่ะวันนี้
“นี่ทำไมไม่ไปแต่งตัวอีก” ประหลาดล้ำพี่ซองลงมาแบบว่า แต่งตัวเสร็จแล้ว มันจะรีบไปไหนเนี่ย
“ไหนว่าจะไปบ่ายๆ แล้วทำไมรีบแต่งตัวง่ะ”
“เออน่า ไปอาบน้ำได้แล้วไป”
“เออๆ ก็ได้ๆ รอก่อนละกัน” ฉันกับพี่แนทมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ เป็นอะไรนักหนานะพี่ซองเนี่ย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ใช้เวลาไม่นานพวเราสองพี่น้องก็มาถึงห้างใหญ่ใจกลางเมือง ห้างก็เพิ่งเปิด มันจะรีบมาช่วยเขาเปิดห้างเหรอไงเนี่ย ไม่เข้าใจมันเลย พอมาถึงก็โทรศัพท์ไปหาใครไม่รู้ อย่าบอกนะว่ามันนัดใครไว้
“ห้างก็เพิ่งเปิดรีบมาทำไมอ่ะ พี่ซอง”
“เหอะน่า เดี๋ยวก็รู้”
แล้วคำตอบของมันก็เดินมาแล้ว ไอ้พี่บ้าฉันอยากจะตื๊บมันจริงๆ ฉันหันไปมองหน้ามัน ตอนนี้ยิ้มระรื่นเชียว แต่ฉันตกใจ และ แปลกใจ และ โกรธมัน ไปมีเบอร์เขาตอนไหนเนี่ย(.V.)
“หวัดดีซายน์ หวัดดีครับพี่ซอง” เป็นเสียงของเทพบุตรในฝันฉันเอง ทีม
“หุหุหุ ตอบแทนไง ตอบแทน วันนี้มีคนไปลอยกระทงด้วยแล้วนะ” พี่ซองกระซิบกับฉัน ให้ตายซิพี่บ้าๆๆ ทำเรื่องทุกทีซิน่า(-////-) หวังดีแบบไม่เข้าท่าอีกแล้ว....
ความคิดเห็น