คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไม่สำเร็จ
“นั่งยิ้ม คนเดียวเป็นอะไรหรือเปล่า พรีม”
“เปล่าครับพี่ฟ้า แค่มีความสุข”
“สุขมากพอแล้ว ก็รีบทำงานด้วยเพิ่งเข้ามาทำงานยังไม่ถึงปี อย่าอู้”
“คร้าบ~คร้าบ” ผมนั่งมองแมสเสจที่ผมเพิ่งจะกดsend ไปให้สาวน้อยคนหนึ่ง
เป็นเด็กผู้หญิงที่น่าสนใจจริงๆ ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้คงหลงสเน่ห์ผมไปแล้ว แต่นี้ยิ่งท้าทาย
ก็ดีผมไม่ได้จีบใครจริงจังอย่างนี้มานานแล้ว จะได้รู้ไปพรีม ฉายาคาสโนว่าคนนี้ ไม่ปล่อย
ให้เหยื่อรอดไปได้ง่ายๆหรอกน่า แล้วเจอกันนะซายน์
++++++++++++++++++++++++
“ฮัดชิ้ว!”
“ยี้ ปิดปากไม่ได้เหรอไง”
“ขี้มูกแกจะโปะหน้าฉันแทนแป้งแล้ว”
“เว่อร์ไปแล้ว ไอ้เฟรม”
จู่ๆก็ขนหัวลุก อย่างกับถูกจ้องเอาชีวิตงั้นแหละ บรึ๋ย~สงสัยจะไม่สบายซะล่ะมั้ง
พักเที่ยงแล้วแต่ฉันก็ไม่ค่อยอยากอาหารเลย เหอะๆ อยากเจอหน้าทีมมากกว่า คุคุคุคุ
“ตี่ ตี่ ตี่ ติ๊ง~ตี่ ตี่ ตี่ ติ๊ง~~”
“เฮโล๋~ว่าไงพี่ซอง”
“ตกลงจะไปงานCommart กี่โมง แล้วชวนเพื่อนที่เก่งคอมได้ป่าว”
“อืม~ได้ ว่าจะไปซักสามโมงกว่าๆอ่ะ”
“เดินเล่นไปก่อนแล้วกัน อย่าลืมถามให้ละเอียดล่ะ ไม่งั้นก็อด”
“ถ้าอดฉันก็ใช้โน้ตบุคเธอต่อไปนั่นแหละ แบร่”
“ยายซวยนี่ เงินอยู่กับฉันถ้าฉันไม่อนุมัติ ก็อด เชอะ ยังไงวันนี้ก็ต้องซื้อโน้ตบุคให้พ่อด้วย อย่าเรื่องมากนักแล้วกัน ~ติ๊ด~”
“เชอะ ยายพี่บ้า” ฉันยังเคืองๆที่พี่ฉันโยนให้ไปนัดบอดอยู่เลย ไม่เป็นไรวันนี้ฉันจะโยนกลับไปให้มันเอง เพราะอีตาพรีมจะมาด้วยนะซิ ถ้าโยนมันออกไปได้แล้วฉันจะได้ไปกับทีมไงล่ะ หุหุหุ เป็นแผนการบ้าๆที่ฉันก็ไม่ได้ใช้สมองคิดซักเท่าไหร่ ตอนนี้คิดอย่างเดียวว่าอยากเอาอีตานี่ไปไกลๆเท่านั้นเอง
++++++++++++++++++++
อีกไม่กี่วินาทีจะหมดคาบ สาม~สอง~หนึ่ง “วันนี้พอแค่นี้” เยส(>o<)เสียงอาจารย์ ฟังเหมือนเสียงสวรรค์ สำหรับฉัน วิชานี้เฟรมมักจะจดเลคเชอร์ไว้เสมอ ฉันค่อยถ่ายเอกสารทีหลัง ทั้งคาบฉันมัวแต่
คุยกับทีม เกี่ยวกับโน้ตบุค ฉันไม่รู้หรอกว่ามันต่างกันขนาดไหน แต่มีความสุขมากมายเมื่อมีเธออยู่
ข้างฉัน ฮ่าๆๆๆ (^o^) ถึงแม้มันจะมีมารรูปหล่อตามมาอีกก็ตาม
“หวัดดีสาวน้อย(^o^)” หน้าระรื่นขนาดนี้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่พรีม นายหน้าหล่อ
ที่ฉันอยากเอาออกไปจากวงโคจรชีวิตฉันซะที เล่นมาดักรอที่ใต้ตึกขนาดนี้ จะบ้าตาย
ไอ้เฟรมดันกลับอีกทาง ไม่งั้นฉันจะได้ให้อาหารมันแล้ว อาหารเป็นหนุ่มหล่อน่ะ
“ใครเหรอ ซายน์” หลังจากเห็นว่าฉันไม่ได้มาคนเดียว ก็วางท่าเหมือนเป็นเจ้าของฉันทันที
อะไรของเขาเนี่ย
“นี่พี่พรีม เพื่อนของเพื่อนของพี่สาวซายน์” ฉันไม่ใส่ใจเสียงพี่พรีมแล้วหันไปพูดกับทีมแทน
“หวัดดีครับพี่พรีม ผมทีมเพื่อนของซายน์ครับ”
“กำลังจะไปไหนกันเหรอ” พี่พรีมหันมาถามฉัน พร้อมกับทำท่าเหมือนทีม เป็นอากาศธาตุ
ฉันไม่ชอบใจเลยผู้ชายอะไร(.V.)
“กำลังจะไปงานCommartกันค่ะ แล้วพี่พรีมไม่คิดจะทักทายเพื่อนซายน์หน่อยเหรอค่ะ”
“หวัดดีครับ น้องทีม” ทักอย่างเสียไม่ได้แบบนี้ ทำให้ฉันยิ่งไม่ชอบใจเข้าไปใหญ่ ก็ดีจะได้
ไม่รู้สึกผิดถ้าฉันต้องทำอะไรไม่ดี
“พี่พรีมจะไปด้วยกันไหมค่ะ”
“มาแปลก คราวนี้ชวนพี่ไปด้วย” หน้าบานเป็นกระด้งเชียว อีตานี่งูโผล่มาเลย
“อ๋อ~เดี๋ยวพี่สาวของซายน์ก็ไปด้วย พี่จะได้ไม่ต้องเดินคนเดียวน่ะค่ะ”
“เหรอ” หุบยิ้มแทบไม่ทันล่ะซิ ดูง่ายชะมัด
“ซายน์นัดพี่สาวไว้กี่โมงล่ะ”
“ห้าโมงอ่ะ ทีมเรากะว่าไปเดินดูงานก่อนอ่ะ”
“แล้วตั้งใจจะซื้อวันนี้เลยหรือเปล่า”
“ก็คิดว่านะ ถ้าหาได้วันนี้ก็จะซื้อเลย พี่เราว่างแค่วันนี้ด้วยแหละ”
“จะซื้อโน้ตบุคของอะไรล่ะ”
พี่พรีมถามขึ้นมา สงสัยกลัวจะเป็นส่วนเกินล่ะซี่ แต่ฉันก็ยังไม่รู้จริงๆนั่นแหละ
ว่าจะซื้อของอะไรดี เรานั่งคุยกันมาในแทกซี่ จนมาถึงในงานฉัน ทีม และ พี่พรีม
เลยต้องเดินดูทุกบูธ เอิ๊ก~ ทำไมมันเยอะยังงี้นะ แล้วมันจะต่างกันยังไงล่ะเนี่ย
“เอางี้ดีกว่า ไปนั่งที่ฟู้ด คอร์ทแล้วคุยกันก่อน”
“ก็ได้ค่ะ” เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นด้วยกับพี่พรีม ตาลายมากมายอ่ะ คนก็เยอะด้วย
“ไปนั่งรอพี่สาวของซายน์ด้วยเลยซิ” ทีมพูดขึ้นมาทำให้ฉันนึกได้ว่ายังไม่ได้โทรหาพี่ซอง
เลยว่าฉันมาถึงงานแล้ว
“อือ เราขอโทรหาพี่สาวเราก่อนนะ”
“ฮัลโหล~ว่าไง” ดูท่าจะอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย ดีจะได้คุยง่ายๆ
“ซายน์อยู่ในงานCommartแล้วนะ ไปเดินดูมาแล้วอ่ะ แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจเลย คนเยอะด้วย
ตอนนี้ซายน์มานั่งที่ฟู้ด คอร์ทนะ มาถึงก็โทรมาละกัน
“โอเคๆ แล้วอยู่กับใคร มีเพื่อนที่เก่งคอมมาด้วยหรือเปล่า”
“อืม มาด้วย แค่นี้ก่อนนะ จะไปซื้อข้าว”
“โอเคๆ แล้วเจอกัน”
ปล่อยให้สองหนุ่มนั่งด้วยกันส่วนฉันก็ออกมาซื้อข้าว หิวๆๆ ไส้กิ่วพี่พรีมให้ตังค์มาฉันก็ไป
ถลุงล่ะ กินอะไรดีน้า แผลบๆ โน่นก็น่ากิน อันนี้ก็น่ากิน เอาไปทั้งสองอย่างละกันโฮะๆๆ
“ทำไมกินเยอะจัง”
“อ้าวพี่พรีมไม่นั่งรอล่ะค่ะ ซายน์ซื้อเสร็จแล้วเดี๋ยวก็กลับไปที่โต๊ะแล้ว”
“มาช่วยถือ เห็นซื้อเยอะ”
“ขอบคุณค่ะ งั้นซายน์ไปซื้อน้ำก่อนนะค่ะ”สมอยากอาสา ก็ถือให้หมดเลยแล้วกัน ไปหาทีมดีกว่า
เผื่อทีมอยากกินน้ำ จะได้ซื้อเผื่อ หุหุหุ อิ่มจังตังค์อยู่ครบ
“ทีมหิวน้ำไม๊ เราจะไปซื้อน้ำเอาป่าว” ทิ้งพี่พรีมให้เดินตามต้อยๆ ฉันวิ่งกลับมาที่โต๊ะ เพื่อถามทีม
ไม่ได้หรอกฉันต้องใส่ใจทีมมากกว่าอยู่แล้ว ถึงใครจะมองสถานการณ์ตอนนี้ แล้วบอกว่าฉันใจร้ายกับ
พี่พรีมก็ตาม แต่ถ้าฉันใจดีด้วยก็คิดเข้าข้างตัวเองกันพอดี
“น้ำเปล่าก็ได้ เราไม่ค่อยหิว”
“โอเค เดี๋ยวเรามานะ”
จงไม่พอใจเข้าไป โฮะๆ ดูพี่พรีมจะไม่แฮปปี้เท่าไหร่แต่นี้แหละจุดประสงค์ของฉัน อีกเดี๋ยวพี่
ฉันก็มาแล้วฉันก็จะโยนไปให้พี่ฉันล่ะ เหอๆ ทำไมฉันช่างเป็นนางมารได้อย่างนี้นะ คุคุคุ
“ตี่ ตี่ ตี่ ติ๊ง~ตี่ ตี่”
“โหลๆ~”
“ฉันถึงแล้วแต่มันไม่ให้เข้าทางนั้นแล้วอ่ะ ฉันต้องเดินอ้อมเนี่ย หิวด้วย แลกคูปองไว้ให้ด้วยล่ะ
โว้ย~หงุดหงิด แค่นี้นะ”
“พี่เธอใช่ม่ะ” ทีมยิ้มแหยๆ เพราะอะไรน่ะเหรอทีมเคยคุยโทรศัพท์กับพี่สาวฉันแล้วครั้งนึง
ผลน่ะเหรอพี่ฉันถามยิบเลยเรื่องเวบแคมน่ะ ฉันก็ไม่เข้าใจว่ามันจะอยากส่งเสียงไปถึงอีกฝ่ายทำไม
แถมมันไม่ถามธรรมดาน่ะซิ ฉันที่นั่งฟังอยู่นึกว่ามันจะงาบหัวทีมแล้ว ถ้างาบได้คงงาบไปแล้ว
“อือ ดูท่าจะอารมณ์ไม่ค่อยดี บอกให้เราแลกคูปองเผื่อด้วย”
“ว้า~ฉันซื้อไปซะเยอะเหลือแค่ สี่สิบห้าบาทเอง เดี๋ยวไปแลกเพิ่มก่อนนะ”
“ไปแลกเพิ่มอีกเหรอ” เป็นคำถามที่ออกมาจากปากพี่พรีม คงตกใจมากล่ะซิผู้หญิงบ้าที่ไหน
กินเยอะขนาดนี้ รู้หรอกน่าผู้ชายมักจะคิดว่าผู้หญิงต้องกินน้อย ไม่ใช่ฉันคนนึงล่ะ พี่ฉันก็ด้วย
แลกคูปองเสร็จสักแปบ พี่สาวฉันก็มาถึงดูงงๆ ปน มึนๆ แกมหิวๆ เอ๊ะ ยังไง(-_-)
“นี่ทีม เพื่อนซายน์เขาจะมาช่วยดูโน้ตบุค แล้วก็นี่พี่พรีม เพื่อนพี่ฟ้าไง”
“อ๋อ~หวัดดีค่ะ ขอบคุณที่มานะทีม” พี่ซองทักทายพี่พรีม แล้วหันไปพูดกับทีม
“หิวอ่ะ ฉันไปหาอะไรกินก่อนนะ หิว” พี่วางกระเป๋าได้ก็คว้าคูปองไปทันที
“พี่สาวเธอดูไม่ค่อยโมโหหิวเท่าไหร่นะ”
“ดีแล้วล่ะ”
++++++++++++++++++++++
“เอาล่ะ อิ่มแล้วที่นี้มาคุยกันเรื่องโน้ตบุคซิ ไปดูของอะไรมามั่ง”
“ซายน์เขาอยากจะใช้ในงานออกแบบ คิดว่าของแมคน่าจะดีกว่านะครับพี่”
“นี่ดีนะ มีคนรู้เรื่องคอมมาด้วย คราวที่แล้วยายซายน์เกือบโดนหลอกอยู่แล้วเชียว”
แล้วฉันก็ต้องปล่อยให้ทีมคุยกับพี่ตามระเบียบ พี่ฉันมักจะถามละเอียดยิบให้คนรู้เรื่องตอบละกัน
ฉันก็ได้แต่นั่งฟัง แล้วเออ ออ ด้วยเป็นพักๆ สุดท้ายเราก็มาลงเอยกันที่บูธโตชิบา และ แมค เอ่อ~พ่อใช้
โตชิบา ลูกใช้แมคฉันรู้สึกว่าเป็นลูกอกตัญญูยังไงไม่รู้(-_-;)
“จะได้เวบแคมด้วยหรือเปล่าค่ะแล้วกระเป๋าใส่โน้ตบุคได้สองใบใช่ไหมค่ะ”
“พี่เธอเป็นอะไรกับเวบแคมมากป่ะ” ทีมถามฉัน ฉันก็อยากรู้เหมือนกันมันเป็นอะไรกันกับเวบแคมฟ่ะ
ถึงได้อยากได้นักหนา
“ประมาณว่าสิทธิ์ที่พึงได้มันก็ควรจะได้อ่ะ” จริงๆง่ายๆก็เรีกว่างกแหละ ฮึๆๆ แล้วพี่ฉันก็กวักมือเรียกทีมให้ไปช่วยดูโน้ตบุคต่อ ไหงกลายเป็นงี้ไปได้ ทีมไปคู่พี่ ส่วนฉันคู่กับพี่พรีมซะงั้น
“อืม~หน้าคล้ายกันเลยนะ”
“ใครค่ะ”
“ซายน์ กับ พี่สาวน่ะ หน้าคล้ายกัน ดัดผมยิ่งดูคล้ายกัน”
“แหงะ ไม่เอาอ่ะ” อีตาพรีมนี่ดูยังไงนะ
“ทำไมล่ะ”
“ก็ไม่อยากคล้ายกันนี่นา พี่น้องยังไงก็คนละคนกันอยู่ดี”
“ซายน์เป็นเด็กผู้หญิงที่แปลกนะ พี่ไม่เคยเจอมาก่อนเลย”
“แปลกมากก็อย่าเข้าใกล้แล้วกัน”
“ไม่ได้หรอกไม่รู้เหรอ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุนา”
“งั้นซายน์ก็บอกไว้เลยแล้วกันว่าซายน์มีคนที่ชอบแล้ว”
“ก็ไม่ได้มีแฟนซักหน่อย ทำไมจะต้องถอยด้วยล่ะ” อะโหมิเคยพบเคยเจอผู้ชายไรว่ะ ด๊าน ด้าน
“ซายน์มาลองเล่นคอมไม๊ เขาให้ลองใช้ได้นะ” ทีมเรียกทำให้ต้องยุติการเถียงกันไว้แค่นั้น
ฉันเดินไปเล่นคอม ในระหว่างนั้นก็แอบเห็นว่าพี่พรีมมองอยู่ สายตาประมาณว่าไม่ยอมแพ้แน่ๆ
เฮ้อ~กรรม จะสะบัดออกไปไหงมันติดหนึบกว่าเดิมได้ล่ะ ไม่น่าไปท้าทายเลย ซวยจริงๆ ถ้ามันมีHow to lose a guy in 10 day จะมีHow to lose a guy in 10 minutes ไม๊ฉันจะขอซื้อวิธีเลย เฮ้อ~
ความคิดเห็น