คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นัดบอด
"นี่พรีม เพื่อนพี่ที่ทำงาน นี่น้องสาวของซองที่เราเคยบอกไง พอดีวันนี้ซองไม่ว่างจริงๆขอโทษนะ"
"หวัดดีครับ"
"ฮึๆๆ….หวัดดีค่ะ"
พุทโธ พุทโธ~ฮึ้ย ฉันกำลังตั้งสติ และ สมาธิ ไอ้พี่บ้า หาเหามาให้ฉันอีกแล้ว ฉันไม่ชอบ
การนัดบอดฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมาะ แต่พี่ฉันยังโสดไงล่ะ เพื่อนๆก็เลยหาคนที่คิดว่าเหมาะสมมาให้
แต่พี่ซองมาไม่ได้ แล้วให้ฉันมาแทนนี่ไง ฮึ้ย~ฝากไว้ก่อนนะ ยายพี่บ้า (.V.)
"ชื่อแปลกนะ ชื่อซายน์ หมายความว่าอะไรเหรอ"
"มาจากSign ที่แปลว่าสัญลักษณ์ค่ะ ส่วนพี่ซอง ก็มาจากSong ที่แปลว่าเพลง"
"อ๋อ~แล้วมีกันแค่สองพี่น้องเหรอ"
"เปล่าค่ะมีน้องชายอีกคนชื่อ เซม มาจาก Same ที่แปลว่าเหมือนกัน"
ฉันรีบตอบดักคอ ฉันจะรีบกินแล้วรีบกลับไม่คิดจะอยู่นานหรอก ถือซะว่ามากินข้าวฟรีน่ะ
พี่แพรว กับ พี่ฟ้า เลี้ยงฉันก็ไม่ขัดศรัทธาหรอก อิอิอิ
"แล้วทำไม ถึงได้ชื่อ เซมล่ะ"
'ก็หมายถึง เป็นลูกพ่อ แม่เดียวกันไงเล่า' ฉันไม่ได้พูดยังงี้ออกไปหรอก อย่างน้อยก็ถนอมน้ำใจเพื่อนของพี่สาว แต่ทำไมอีตานี่มันต้องเป็นมารขวางกระเพาะฉันด้วยล่ะ (-_-)
"หมายความว่าเราเป็นสายเลือดเดียวกัน ต้องรักกันให้มากๆค่ะ"
"น่ารักดีเนอะ"
"ค่ะ คุณพ่อ คุณแม่ตั้งให้"
"เปล่าพี่หมายถึง ซายน์น่ะ"
"แคร๊ง~"
โอ้ว~แม่เจ้า ฉันตกใจทำช้อนส้อมหล่นในบัดดล อีตานี่ ส่อแววขี้หลีมาเลย ถ้าตั้งใจจะมาเจอกับพี่สาวของฉันจริงๆ ก็น่าจะถามฉันเกี่ยวกับพี่สาวของฉันซิ นี่อะไรงูโผล่ซะแล้ว จะหลอกเด็กเหรอไง เหอะ อย่าหวังเลย ซายน์น้อยคนนี้มีผู้ชายในดวงใจแล้วย่ะ
"ขอบคุณที่ชมค่ะ พี่แพรว พี่ฟ้า ซายน์ ยังมีการบ้านอีกอ่ะค่ะ ขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะค่ะ"
"อ้าว ยังไม่ทันกินของหวานเลยนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่เลี้ยงนะค่ะ สวัสดีค่ะ"
ฉันรีบเดินออกมาจากร้าน กลับดึกไม่ดีหรอกฉันยังอยู่ในชุดนักศึกษา โชคดีที่คราวนี้นัดกันร้านอาหารธรรมดาฉันก็เลยเข้ามาได้ เฮ้อ~สงสัยต้องกลับรถแทกซี่ซะแล้ว การบ้านยังอีกเยอะถ้าฉันทำไม่เสร็จต้องโดนอาจารย์ จันทรา ฆาตรกรรมแหงๆ วุ้ย~ คิดแล้วสยอง แล้วฉันก็โบกแทกซี่ได้
"ลุงค่ะ ไปที่หมู่บ้านxxxค่ะ ด่วน"
"เฮ้อ อย่างน้อยฉันก็จะได้บอกพี่ว่าคนนี้ไม่ผ่าน"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"มาแล้วเหรอ ซายน์ เป็นไงมั่ง"
กลับมาถึงบ้านเรียบร้อย พี่สาวผู้น่ารัก กำลังนั่งดูรายการทำอาหาร เชอะ~ให้น้องสาวไปดูผู้ชาย แต่ตัวเองดูอาหาร น่าหมั่นไส้จริงๆ
"หล่อมากเลยล่ะพี่ซอง เค้าถามหาพี่ซองด้วยนะ ดูเค้าสนใจพี่ซองม๊าก มาก~"
"จริงอ่ะ"
พี่สาวฉันละสายตามาจาก หน้าจอทีวีที่ตอนนี้สาธิตการทำสเต็กสำหรับงานเลี้ยง แผลบ~น่ากิน
เอ๊ย ไม่ใช่ๆ~ลืมตัวอีกแล้วฉัน
"ไม่จริงหรอก เค้าไม่ถามถึงพี่เลยต่างหาก"
"ว้า~แต่หล่อป่ะ(=3=)"
"ขี้เหร่ ปากจัด อ้วน หัวล้าน เนี่ยกินเสร็จซายน์รีบกลับเลย" โกหกคำโต ฉันไม่ได้มองหน้าเขาด้วยซ้ำ
"ไม่เป็นไร คราวหน้าค่อยเอาใหม่"
"จะบ้าเหรอพี่ซอง ถึงจะเป็นเพื่อนของพี่ฟ้า กับ พี่แพรว ก็เถอะ ซายน์ไม่ชอบเลยนะที่พี่ซองไปนัดบอด"
"นี่ๆ ฉันก็อายุ23แล้ว หลังจากเลิกกับแฟนก็ขอหาสีสันใส่ชีวิตบ้างซิ"
"เชอะ ตามใจซายน์ไปทำการบ้านดีกว่า ….. (o_0)! เฮ้ย แฟ้มการบ้านล่ะ ไปไหนทั้งแฟ้มเลย"
"พี่ไม่รู้นะ เธอเดินมือเปล่าเข้าบ้านมาตั้งแต่แรกแล้ว"
ตายแล้ว~ส่งมะรืนนี้แล้ว ฉันต้องมานั่งตาแข็งหน้าจอโน้ตบุคอีกเหรอเนี่ย หรือว่าฉันลืมไว้บนรถแทกซี่ คิด คิด คิด ไม่ใช่ ตายล่ะ ฉันลืมไว้ในร้านอาหารต่างหากล่ะ โอ๊ย~ซวยแล้ว ยายซายน์ทำไงดีล่ะที่นี้ ฉันโดนอาจารย์ฆ่าหมกห้องคอมแน่ๆ ฮือ~(T^T)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันมามหาลัยด้วยสภาพไร้วิญญาณ ไม่น้าาาาา~งานที่หายไป เป็นงานไฟนอลของเทอมหนึ่งเลยนะ โอ๊ยแล้วฉันจะทำทันได้ไงล่ะ วันนี้วันเดียวทำใหม่หมดไม่ทันแน่ ด้วยความซุ่มซ่ามของฉัน ฉันลืมแฟ้มไม่พอ ยังลืมUSB ด้วย ฉะนั้นตอนนี้ฉันไม่มีข้อมูลงานเหลืออยู่เลย ถ้าโชคร้ายมันอาจหายไปทั้งหมด ถ้าโชคดีหน่อยก็อาจมีคนเก็บได้แล้วเอามาคืน อย่างน้อยส่งคืนมาทางมหาลัยก็ยังดี มันมีชื่อ กับ รหัสประจำตัว แล้ว ก็ที่อยู่มหาลัยเขียนไว้น่ะ
"ทำหน้าเหมือน อึไม่ออกงั้นแหละ"
"เฮอะ อึไม่ออกมันน้อยไป หัวจะหลุดจากบ่าซิไม่ว่า"
"ทำไมล่ะ"
"เฟรม~ฉันทำงานเวบดีไซน์ ของอาจารย์จันทราหายง่ะ(T^T)"
"เฮ้ย~ถึงตายเลยนะนั่น แกไปลืมไว้ไหนอ่ะ แล้วUSBแกเซฟไว้ในนั้นไม่ใช่เหรอ"
"ฮือ~นั่นแหละ หายหมดเยยอ่า แงๆๆ"
"ยายบ้าจะทำทันได้ไง ส่งพรุ่งนี้แล้วนะ เดี๋ยวเกรดไม่ออกแย่เลยนะเว้ย"
"อย่าพูดเด่ะ~ ใจเสียหมดแย้ว(T^T) จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ~"
เฮ้อ~วันนี้ทั้งวัน ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย ได้แต่นั่งแตะๆคอมไปอย่างนั้น ฉันล่ะกลุ้ม
เพราะงานนี้มันเป็นหัวข้ออิสระไงล่ะ โอ๊ย~~กลุ้มๆๆๆ
"นี่ๆ เลิกกลุ้มได้แล้ว โน่น เทพบุตรในฝันของแกมาแล้ว"
"ไหนๆๆๆ(>/////<) กรี๊ด หล่อโครตพ่อโครตแม่หล่อเลยอ๊าก~ทีมขา~อิอิอิ"
"นี่เบาๆหน่อย เดี๋ยวโดนแฟนคลับรุมตื๊บนะย่ะ"
"อิอิอิ ยังไงพวกแฟนคลับก็ไม่สนิทกับเค้าเท่าฉันหรอกย่ะ"
"ทีม….ทีม..ทีม"
ฉันรีบเรียกทีม อย่างสนิทสนมทันที โฮะๆ เป็นเพื่อนกันนี่ค่ะ เรียนม ปลายที่เดียวกันค่า ขอโทษ~
พวกผู้หญิงที่นั่งอยู่ใกล้ๆมองฉันตาเขียวปั๊ดเลย โฮะๆๆ ช่วยไม่ได้ เป็นเพื่อนมันมีอภิสิทธิ์กว่าแฟนคลับที่ได้แต่ดูอยู่ห่างๆอยู่แล้วล่ะ
"ไง ซายน์ เฟรม"
"เฮ้อ~เราทำงานหายอ่ะ ทีม"
อารมณ์อยากอ้อน ผสม อยากแกล้งพวกแฟนคลับ เหอๆๆ ฉันหมั่นไส้อ่ะ พวกแฟนคลับพวกนี่แหละที่ ชอบประกาศว่าผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ได้เป็นแฟนคลับ ห้ามยุ่ง ห้ามคุย กับ ทีม แล้วจะทำอะไรฉันได้ย่ะ เพื่อนสนิท ที่เธอไม่มีสิทธิ์ได้เป็น โฮะๆๆ
"ซุ่มซ่ามอีกแล้ว ทำไมทำงานหายได้ล่ะ"
"ก็ไปวางลืมไว้ที่ไหนไม่รู้อ่ะ~"
"ไปคุยกับอาจารย์ซิ เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนก็ได้"
ทีมขยี้หัวฉันเล่นแบบที่ชอบทำเวลาอยากปลอบใจฉัน โลกพลันสดใสทันทีที่มีเธอ(>////<) กรี๊ด~~~ขอบคุณฟ้าที่ส่งให้ฉันมาเกิด ให้พบเธอ~~หุหุหุหุ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันไปคุยกับอาจารย์จันทรา และ อาจารย์ก็ตกหลุม ทีม เอ๊ย~เห็นใจฉันจากที่ทีมช่วยบอกเหตุผลทำให้ยืดชีวิตฉันได้จนวันสุดท้ายของการเรียนเทอมหนึ่ง(ฉันพูดให้ดูเยอะไปงั้นแหละ 2 สัปดาห์เอง) เอาล่ะ กลับบ้านๆ เลิกกลุ้มตอนนี้ฉันต้องเร่งมือทำงานให้เสร็จล่ะ ลัล ลัล ล้า~ ฉันเดินลงมาจากตึกอย่างเริงร่า (o_0)! หนุ่มที่ไหนหว่า มายืนรอสาว สูง ผิวขาว ผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่า ใส่เสื้อเชิ้ตสีเทาเข้ารูปเล็กน้อย หน้าตาหล่อลากอย่งกับดาราเกาหลี แต่ทำไมถือแฟ้มสีชอคกิ้ง พิ้งค์ ลายแมวเหมียวหว่า เฮ้ย!แฟ้มสีนี้ ลายนี้!ของฉันนี่หว่า โอ้ว~ลูกแม่ แล้วหนุ่มหล่อคนนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ฉัน มากขึ้นๆ จนตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าฉันเลย
"ขอโทษนะครับ น้องซายน์"
เฟรมที่เดินมาทันฉันพอดี มองหนุ่มหล่อตรงหน้าอ้าปากค้าง แถมส่งสายตาที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามมาทางฉัน ประมาณว่าเธอไปเก็บมาจากไหนเนี่ย~
"นี่คงเป็นเพื่อนซายน์แน่เลย พี่ชื่อพรีมสวัสดีครับ"
"เอ่อ~เราเคยเจอกันที่ไหนเหรอค่ะ"
ฉันถามคำถามได้งี่เง่าจริงๆ อย่างกับนิยายน้ำเน่าแน่ะ แต่ฉันนึกไม่ออกจริงๆว่าลืมคนหน้าตาดีคนนี้ไปได้ไง หรือเขาออกมาจากฝัน ฉันฝันไปหรือเปล่าเนี่ย
"เราเจอกันเมื่อคืนนี้ไงครับ"
"หา~ซายน์แกไปจิกผู้ชายมาเหรอเมื่อคืน"
ไอ้เฟรมปากไว ถามฉันทันที แล้วฉันก็นึกออกจนได้ว่าเมื่อคืนฉันไปดูผู้ชายมา!ใช่ผู้ชายที่เพื่อนนัดให้พี่สาวฉันไงล่ะ ฉันไม่ได้มองหน้าเขาเลยตลอดมื้อค่ำ อะไรมันจะขนาดนี้ หน้าใส อมชพู ดูสำอางค์นิดๆ แต่ดวงตาสีน้ำตาลนั่น ที่แฝงความซุกซนเอาไว้ โอ้ว~แทบละลาย ถ้าไม่ติดว่าใจฉันมีแต่ทีม มีแต่ทีมคนเดียวล่ะก็ เหอๆๆ
"เอ่อ~ขอบคุณค่ะ ซายน์ลืมไว้ในร้าน นึกว่าหายซะแล้ว"
"ดีนะที่ซายน์เขียนชื่อมหาวิทยาลัยไว้น่ะ พี่เลยมาถูก"
"ขอบคุณค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวก่อนนะค่ะ"
"อ้าว รีบอีกแล้ว รีบทุกวันเลย ยังไงวันนี้ ให้พี่เลี้ยงเค้กก่อนได้ไหม แล้วค่อยกลับ"
"เอ่อ…มะ"
"ได้ค่ะ!"
นี่ไม่ใช่เสียงฉันนะค่ะ เสียงไอ้เฟรมเพื่อนชาวสีม่วงของฉันเอง มันเห็นแก่กินจนได้ ฉัน กับ มัน และ หนุ่มขี้หลีคนนี้เลยมาที่คอฟฟี่ ชอปจนได้ (-_-) ยังไงฉันก็ไม่นิยมคนเจ้าชู้ล่ะ
"พี่ชื่อพรีม อายุ 22ปี พี่เพิ่งจบมหาลัยปีที่แล้ว ตอนนี้มาทำงานที่xxx~~"
"แล้วพี่พรีม ทำงานเกี่ยวกับอะไรฮะ"
ฉันนั่งเงียบในระหว่างที่เฟรม สัมภาษณ์พี่พรีม มันคงจะเล็งเหยื่ออีกแล้วล่ะซิ ระหว่างที่คุยเฟรมจะหันมามองฉันเป็นพักๆ คงสงสัยเต็มแก่แล้วว่าฉันไปรู้จักพี่พรีมได้ไง เฟรมส่งสายตามาประมาณว่า แกต้องเล่าให้ฉันฟังให้หมดจนหยดสุดท้าย~
"ขอบคุณนะค่ะ พี่พรีมที่เอาแฟ้มมาคืน แล้วก็เลี้ยงเค้กพวกเรา ไปเหอะ เฟรม"
"นี่คิดว่าพี่แค่อยากมาคืนแฟ้มเราเหรอ"
"ทำไมค่ะ หรือว่าอยากเจอพี่ซอง พี่สาวของซายน์"
พี่พรีมส่ายหน้า แล้วพูดคำที่ทำให้เฟรมแทบอยากบีบคอฉัน แล้วฉันก็แทบสะดุดฝุ่นตายไปตรงนั้นเลย
"พี่สนใจซายน์"
ความคิดเห็น