คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : หลุดปาก
11
“ฮ้าด ชิ้ววววว~”
ให้ตายเหอะ ทำไมฉันต้องมานั่งรอไอ้น้องเวรจนไม่สบายด้วย แล้วมันหายไปไหนทำไมไม่โทรมบอกเนี่ย กลับมาเมื่อไหร่ล่ะน่าดู ดีนะงานคราวนี้ทำที่บ้านได้ ฮึ้ยๆๆๆ ไอ้ซายน์นะไอ้ซายน์
“ติ๊ด~ติ๊ด~ติ๊ด”
“ฮัลโหล”
“ฮัลโหล พี่ซองยัยซายน์ล่ะ กลับถึงบ้านหรือยัง” เกือบว้ากใส่ซะแล้วนึกว่าเป็นยัยซายน์ ที่แท้แนทนี่เอง
“ยังอ่ะ แต่กลับมาเมื่อไหร่นะ ตายแน่ บ้านช่องไม่กลับ โทรมาบอกก็ไม่โทร”
“ใจเย็นๆแล้วกันนะพี่ซอง เดี๋ยวแนทกลับไปทำงานต่อแล้ว ใจเย็นนะพี่”
แล้วแนทก็วางสายไป แต่ตอนนี้ฉันกำลังโมโหๆ เพราะต้องโกหกแม่ว่ายัยซายน์อยู่บ้านด้วยเมื่อคืนนี้
ฮึ้ยๆๆๆๆ อยากพ่นไฟว้อยยยย
“แกร๊กๆ” เสียงไขประตูเป็นสัญญาณว่าตัวต้นเหตุมาถึงบ้านแล้ว
“แฮะๆ พี่ซองไม่ไปทำงานเหรอ” ซายน์ยิ้มเจื่อนๆ ทำหน้าสำนึกผิด แต่ยกโทษให้ไม่ได้ โตแล้วต้องรับผิดชอบความผิดตัวเอง
“เมื่อคืนไปไหนมา”
“เอ่อ ก็ออกไปเที่ยวกับเฟรมแล้วตอนบ่ายๆเพื่อนในเอกโทรมาชวนไปคาราโอเกะกันน่ะ(=3=)>”
“แล้วทำไมไม่โทรมาบอกเลยล่ะ คิดว่าโตพอแล้วใช่ไหมพี่ต้องโกหกแม่ว่าเราอยู่บ้าน ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้าว่าเราไปไหน โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด มีอะไรจะแก้ตัวไหม”
“…”
“พี่ขอทำโทษ ซายน์ไม่ต้องออกไปเที่ยววันเสาร์ อาทิตย์ ซักเดือนนึงแล้วกัน” พูดจบฉันก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อทำงานต่อ ให้ตายซิ ทำไมต้องทำตัวเป็นภาระอยู่เรื่อยเลยนะ ไอ้น้องบ้า
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากโดนพี่ว่าฉันก็เดินกลับขึ้นมาห้องนอนตัวเอง หลังจากที่พี่กลับเข้าห้องไปเรียบร้อย เฮ้อ คราวนี้ฉันผิดเต็มประตู แต่คงบอกไม่ได้หรอกว่าจริงๆแล้วฉันไปกับใคร และ ในเมื่อตอนนี้ พี่ซอง กำลังโมโห เรื่องของทีมฉันคงต้องพักเอาไว้ก่อน (ยังจะบอกอีก ทำไมเป็นแม่พระแบบนี้นะ เฮ้อ) ฉันไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนเอกเขนก กลิ้งไปกลิ้งมา นอนไม่หลับ แต่อยากหาทางออกเรื่องทีม และ พี่พรีม
ฉันไม่อยากฝืนใจตัวเอง ทั้งสองปัญหามันเป็นเรื่องที่ต้องฝืนใจสุดๆเลย ถ้าไปบอกพี่ซองเรื่องทีม แล้วพี่ซองชอบทีมจริงๆ ฉันต้องทนเห็นคนที่ตัวเองแอบชอบเป็นแฟนกับพี่สาว ส่วนอีกคนหนึ่งถ้าฉันไปยอมตกลงคบกันสองสัปดาห์ พี่พรีมนั่นแหละจะน่าสงสารที่สุด เพราะอะไรนะเหรอ ฉันตกลงด้วยความจำยอมน่ะซิ…
“ซายน์ ซายน์” ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นดู นี่ฉันนอนคิดจนหลับไปเลยเหรอเนี่ย กี่โมงแล้วล่ะ
“นี่ห้าโมงเย็นแล้วนะ” ที่แท้ก็พี่แนทนั่นเอง นึกว่าพี่ซองซะอีก ดีนะที่ไม่ใช่ เฮ้อ~
“อืม~~นี่ซายน์ หลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอ” ฉันลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจจำได้ว่าฉันกลับมาถึงบ้านก็สิบโมงแล้ว อาบน้ำ แล้วมานอนกลิ้ง อีกฉันคงหลับไปราวๆบ่ายสองโมงล่ะมั้ง
“พี่ซองเขาเป็นห่วงเรามากเลยนะรู้ไหม แล้วทำไมไม่โทรหาใครเลย เมื่อคืนนี้”
“ซายน์แบตมือถือหมดค่ะ จริงๆนะไม่ได้โกหกเลย ตอนนี้ก็แฮะๆ ยังไม่ได้ชาร์จเลยง่ะ” ฉันยกมือถือให้พี่แนทดู ตอนนี้หน้าจอมืดสนิท
“เฮ้อ เอาเข้าไป ไปชาร์จแบตไว้ได้แล้ว เดี๋ยวพ่อ แม่ โทรเข้ามาไม่ติดโวยวายอีก แ ล้วก็ล้างหน้าล้างตาลงไปกินข้าวเย็นด้วยพี่ซองนั่งรอแล้ว”
ได้ยินอย่างนั้น ฉันรีบลุกขึ้นวิ่งปรีดไปห้องน้ำ ไม่อยากให้นางมารที่อยู่ข้างล่างแผลงฤทธิ์ไปมากกว่านี้ แค่นี้ก็ปวดหัวมากพออยู่แล้ว
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารทำไมมันแปลกๆหว่า พี่ซองมองฉันเหมือนจะอ้าปากถามอะไรซักอย่างตลอดเวลา ส่วนพี่แนทดูอึดอัดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“ซายน์พี่มีเรื่องอยากถาม” เอาล่ะซิ หวังว่าคงไม่ถามเรื่องเมื่อคืนอีกหรอกนะ
“เรื่องอะไรล่ะ แต่ซายน์ก็มีเรื่องอยากบอกพี่ซองเหมือนกัน”
(-_-)+++++++(-_-) ชิ้งงงงงงงงงงง พี่แนทรีบกินแล้วลุกหนีไปอย่างรวดเร็ว ก็สมควรอยู่หรอกเพราะบรรยากาศมาคุขนาดนี้ กินลงอีกก็แปลกล่ะ(-_-;)
“เรื่อง ทีม” เราสองคนพี่ น้อง พูดพร้อมกัน ฉันแทบสำลักข้าวที่เคี้ยวอยู่เลย อย่าบอกนะว่าทีมโทรมาหาพี่ฉันแล้ว บรึ๋ยๆๆๆๆ
“พี่ซองเล่ามาก่อนซิว่าทีม เขาทำไมเหรอ”
“ก็ที่จะถาม…”
ตึกตักๆๆๆๆ ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ เลย กรี๊ด ทีมอย่าเพิ่งไปบอกรักพี่นะ ไม่ยอมๆๆๆ แอ๊ๆๆ(>o<) ฉันเริ่มบ้าอีกแล้ว
“เธอชอบทีมจริงๆไหม?”
“ (o_0)!! แค่เนี๊ยะอ่ะนะที่จะถาม”
“อืม” ปัดโธ่ เกือบจะชอคตายแล้วไหมล่ะยัยซายน์เอ๊ย เฮ้อ เอาเหอะ ยังดีนะที่ถามแค่นี้
“ก็รู้นี่ จะมาถามทำไมอีกล่ะ” ฉันตอบไปแบบคลุมเครือ เขินนะเฟ้ยจะให้พูดซ้ำซากหลายรอบเหรอย่ะ
“ซายน์ก็น่ารักนะ แต่ทำไมไม่ทำตัวเป็นคนดีบ้างล่ะ ชอบชักสีหน้า ถ้าทำตัวดีกว่านี้นะ ป่านนี้ทีมคงเลือกเธอไปนานแล้วล่ะ” พี่ซองทำหน้าแบ๊วกวนส้นตีนแบบที่ชอบทำเวลากวนโมโหฉัน สติขาดผึงเลย
“ก็เป็นคนดีมันยากไง เป็นคนดีไม่ได้ ก็เป็นคนเลวไปเลยแล้วกันดีไม๊” ฉันยิ้มกวนๆคืนไป แล้วรีบเก็บจานจะเดินเข้าไปห้องครัว
“ก็เตือนดีๆแล้วยังเป็นแบบนี้ นี่แหละแล้วจะมีใครเอา” สติขาดผึงคูณสองเลย แง่งๆๆๆๆๆ
“ขอโทษนะค่ะที่ซายน์ไม่มีเสน่ห์ แพรวพราวแบบผู้ใหญ่ที่พี่ซองมี ยังไงซายนืก็คงทำให้หญ้าอ่อนมาหลงรักไม่ได้หรอก” โอว~แม่เจ้า ฉันอยากจะมีซิปรูดปิดปากตัวเองจัง ทำไมต้องพูดออกไปด้วยเนี่ย(T^T) อยู่ดีไม่ว่าดีล่ะ ยัยซายน์เอ๊ย คิ้วพี่ซองตอนนี้มันผูกโบว์เป็นเงื่อนตายอยู่บนหน้าผากแล้ว ด้วยความแสนรู้ของพี่ซอง ต้องเดาออกแน่ๆว่าหญ้าอ่อนที่ฉันเผลอไปเมื่อกี้มันหมายถึงใคร
“เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ ซายน์” ถ้าพี่ฉันมีเขานางมาร กับไม้สามง่ามตอนนี้ มันจะดูเพอร์เฟคที่สุดเลย
ในที่นี้ฉันหมายถึงน่ากลัวสมบูรณ์แบบน่ะ แงๆๆๆๆๆๆ(T^T)
ความคิดเห็น