คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ข้อตกลง
10
สถานการณ์ตอนนี้มันชวนคิดจริงๆ ฉันนั่งอยู่บนเตียง กับ ผู้ชาย ในห้องนอนของผู้ชาย และ เป็นผู้ชายคนที่ฉันหมั่นไส้ แถมเจอกันไม่กี่ครั้ง โอ้ว~มาย กอด ทำไมฉันจำไม่ได้เลยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
เมื่อวานวันอาทิตย์ วันนี้วันจันทร์ อ้าก~ฉันขาดเรียน ฉันขาดเรียน โอ๊ยหัวก็ปวด แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย<(>o<)> แอ๊กกกกก
“ซายน์ หน้าย่นหมดแล้ว ทำหน้าสวยๆให้เหมือนเมื่อคืนหน่อยซิ” พี่พรีมยิ้มหวานจนดูเลี่ยน ฮึ้ย ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีก
“ตุ้บ” ฉันอดหมั่นไส้คนตรงหน้าไม่ได้ เลยฟาดหมอนใส่ซะหนึ่งที อะไรกันเนี่ยๆๆๆๆ ฉันเสียหายนะ ยังมานั่งยิ้มหวานอยู่ได้ (.V.)
“อ้าว อะไรเนี่ยไม่พูดไม่จาเอาหมอนมาฟาดพี่ซะงั้น”
“งั้นพี่พรีมก็บอกมาก่อนซิค่ะ ว่าทำไมซายน์ถึงได้อยู่ที่นี้ ในสภาพนี้”
“ก็เป็นอย่างที่เห็นไง” พี่พรีมยังคงอมยิ้ม ยียวนกวนประสาทฉันเป็นที่สุด ว้อย~โมโหแล้วนะ
“ซายน์ไม่นึกเลยนะว่าพี่พรีมจะเป็นคนแบบนี้” ฉันทุบหมอนใส่พี่พรีมแบบไม่ยั้ง แง่งๆๆๆ ซายน์เอ๋ย แกมีมลทินซะแล้วT^T
“เฮ้ยๆ พอก่อน พอๆ เลิกแกล้งแล้ว บอกความจริงก็ได้”
“ความจริงอะไร ไม่อยากฟัง ความจริงที่ว่าซายน์นอนกับพี่พรีมเนี่ยนะ!!”
“ตุ้บ” หมอนอิงใบนึงลอยมากระทบหัวฉัน ใครโยนมาฟ่ะ มันแรงขนาดที่แทบจะทำให้หัวคะมำได้เลย
“ไอ้ซายน์ตื่นแล้วเป็นบ้าอะไรว่ะ งึมๆๆ” ไอ้เฟรมส่งเสียงมาจากปลายเตียง มันนอนอยู่ข้างล่าง ตรงปลายเตียงเนี่ยนะ เวรกรรม แล้วทำไมมันเพิ่งจะส่งเสียงฟ่ะ
“นี่ไง ซายน์ไม่ได้นอนกับพี่แค่สองคนซะหน่อย”
“แฮะๆๆ โทษค่ะพี่พรีม”ฉันขอโทษพี่พรีมพร้อมกับฟังพี่พรีมว่าเมื่อคืนฉันเมาแล้วแผลงฤทธิ์ขนาดไหน
“เมื่อคืนเราเมามากเลยรู้หรือเปล่า อ้วกตรงหน้าห้องน้ำแล้วก็หลับไปซะงั้น กว่าพี่จะพาเราไปขึ้นรถได้ ทุลักทุเลน่าดู ดีนะเฟรมยังพอมีสติ ไม่งั้นต้องหามสองคนไปขึ้นรถ จะถามทางไปบ้านซายน์ ซายน์ก็หลับแบบไม่ได้สติไปแล้ว พี่เลยกะว่าให้เราสองคนค้างที่นี้ก่อน ส่วนชุดนอนที่ใส่อยู่น่ะ เฟรมช่วยเปลี่ยนให้พี่ไม่ได้ทำอะไรเราหรอก แล้วที่เรามานอนอยู่ตรงนี้ ก็เพราะว่า พี่อุ้มเราขึ้นมาพอวางเท่านั้นแหละ หลับแล้วไม่ยอมให้แตะด้วย กอดหมอน ดึงที่นอนไว้ พี่จะอุ้มลงไปนอนกับน้องสาวของพี่ข้างล่างก็ไม่ได้ เชื่อหรือยังว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
ฉันหน้าเจื่อนทันที ความทรงจำเมื่อคืนอันแสนจะลางเลือนวิ่งปรู๊ดปราด ลางๆอยู่ในสมอง พอจะนึกออกว่าฉันทำตัวเป็นภาระขนาดไหน เฮ้อ~ถ้าทีมมาเห็นจะเป็นยังไงเนี่ย อี๋~ไม่อยากคิดเลย
“เอ่อ ขอโทษค่ะที่ทำความลำบากให้พี่พรีม แฮะๆ แต่ว่าวันนี้ซายน์มีเรียนยังไงขอตัวก่อนนะค่ะ”
ฉันลุกขึ้นตั้งท่าจะไปปลุกไอ้เฟรม อย่างน้อยไปล้างหน้า แปรงฟันแล้วกลับบ้านก่อนล่ะ อายวุ้ย ไม่อยู่มองหน้าพี่พรีมต่อหรอก
“เดี๋ยวซิ พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย เดี๋ยวไปส่งก็ได้” พี่พรีมคว้าข้อมือฉันเต็มเหนี่ยว ด้วยความที่ฉันรีบลุกจากที่นอนพอโดนคว้าแบบนี้ทำให้เสียหลัก จะล้มไปอยู่ตรงไนซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่ในอ้อมแขนของพี่พรีม ฮิ้ววววว เฮ้ยไม่ใช่ซิ ฉันดีใจทำไมเนี่ย>o<
“พี่พรีมปล่อยก่อน ซายน์ยืนเองได้ค่ะ” ฉันดิ้นขลุกขลักๆ พี่พรีมไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเลย ให้ตายซิ เมื่อคืนไว้ใจได้ไงฟ่ะ
“ปล่อยแน่แต่ขอคำยืนยันก่อน”
“ยืนยันอะไรค่ะ”
“อ๋อ พี่ลืมเล่าให้ฟังเลยก็เมื่อคืนซายน์บอกพี่เองนะว่า เราสองคนจะเป็นมากกว่าเพื่อนได้ไหม”
พี่พรีมพูดพลางทำตากรุ้มกริ่ม แล้วฉันไปพูดตอนไหนล่ะนี่ ฉันสาบานตนต่อไปนี้แอลกอฮอลจะไม่ได้วิ่งเล่นในกระเพาะฉันอีก เพี้ยง
“อย่ามาโมเมดีกว่ามั้งค่ะ ซายน์ว่าผู้ใหญ่โกหกมันไม่น่าดูเท่าไหร่นะ” ฉันยิ้มให้พี่พรีมแบบไม่กว้างเท่าไหร่กลัวว่ากลิ่นปากที่ไม่ได้ผ่านการใช้ยาสีฟันที่มีฤทธิ์ฆ่าแบคทีเรียข้ามคืน มันอาจจะทำให้คนตรงหน้าปล่อยฉันเร็วขึ้นก็ได้(เอ๊ะ ปล่อยก็ดีนี่หว่า)
“โอเคๆ ไม่เชื่อใช่ไหม ไม่เป็นไรๆฟังเองแล้วกัน” พี่พรีมเอื้อมมือข้างหนึ่งไปหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ที่ฉันเองยังอยากได้ เฮ้ย ไม่ใช่ พี่พรีมหยิบขึ้นมากดปุ่มอะไรซักอย่างแล้วเอามาแนบข้างหูฉัน
“เราชอบนายนะ~ เราจะเป็นมากกว่าเพื่อนได้ไหม”
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เสียงฉันนี่หว่า อ้ากกกกกกก แล้วฉันพูดออกมาหาอะไรเนี่ย
ประโยคที่ได้ยินจากโทรศัพท์ เล่นไปมาซ้ำๆในหูของฉัน ไม่นะๆๆๆๆๆ กรี๊ด ฉันหลุดปากไปได้ไงอ่ะ
“อ้าว อึ้งไปเลยเหรอ ไม่เป็นไรหรอกพี่ไม่ได้ปฏิเสธนะ เพราะฉะนั้นเรามาเป็นคนรู้ใจกันเถอะ”
“เดี๋ยวค่ะ ซายน์ว่า ซายน์คงพูดออกไปเพราะความเมา เหมือนที่เขาบอกว่าอย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา แฮะๆ พี่พรีมก้อย่าเอาคำพูดของคนเมามาเป็นจริง เป็นจังเลยนะค่ะ”
“แต่ว่าพูดมาแล้วคืนคำนี่ไม่ดีม้างงง พี่ว่าพี่ควรจะบอกใครนะ คนที่ชื่อทีม แฟนซายน์ใช่ไหม เดี๋ยวพี่ไปบอกเขาแล้วกันนะว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น”
“เฮ้ยยยย~~~ได้ไงอ่ะ เอาเปรียบนี่นา พี่พรีมอย่าทำให้ซายน์หมดความอดทน แล้วก็หมดความนับถือได้ไหมค่ะ(.V.)”
ฉันเริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะ คนอะไรเอาเปรียบคนเมา ฮึ้ยๆๆ ผู้ชายดีๆไปไหนหมดว่ะ ทำไมฉันต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย
“ก็แค่ข้อตกลงเล็กๆแล้วกัน” พี่พรีมทำหน้าเศร้า ดูน่าสงสาร แล้วฉันจะไปใจอ่อนทำไมเนี่ย(-_-)
“พี่ขอแค่สองสัปดาห์ ในช่วงปิดเทอมของซายน์ ระหว่างนั้นก็ให้พี่ได้ทำสิ่งที่พี่อยากทำได้ไหม แค่สองสัปดาห์”
มาไม้ไหนล่ะนี่ ทำอย่างกับซีรี่ส์เกาหลี พระเอกขอเวลาพิสูจน์ แล้วคนขี้ใจอ่อนอย่างฉัน จะใจร้ายได้ลงคอเลยเหรอ เฮ้อ~เกลียดตัวเองจริงๆเลย
“สองสัปดาห์แค่นั้นนะค่ะ ถ้าพ้นสองสัปดาห์ไปแล้ว ซายน์ขอให้เราเป็นพี่ น้อง กันโอเคไหมค่ะ ถ้าทำไม่ได้พี่พรีมก็ไม่ต้องมาให้ซายน์เห็นหน้าอีก”
ปรากฏรอยยิ้มขึ้นที่มุมปากของผู้ชายตรงหน้า เฮ้อ~ยิ้มแบบนี้เห็นแล้วใครไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไป
“ได้เลย พี่สัญญานะค่ะ สองสัปดาห์ก็พอแล้วค่ะ”
“ถ้ายังงั้นขอไปล้างหน้า ล้างตาแล้วก็ปลุกยัยเฟรมก่อนนะค่ะ จะไปส่ง หรือ ไม่ส่งค่อยว่ากันอีกที”
“ได้เลยค่ะ(^o^)”
พี่พรีมปล่อยฉันอย่างว่าง่ายดูเหมือนเด็กๆที่ได้ของเล่นใหม่ แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นของเล่นเลยล่ะ(-_-;;)> ฉันดูยังไงก็เป็นผู้เสียเปรียบใช่ไหมเนี่ย อีกไม่ถึงครึ่งเดือนก็จะปิดเทอมแล้ว เฮ้อ~แล้วฉันจะบอกพี่ยังไงดีล่ะเรื่องทีม แล้วยังจะมีอีตานี่อีก โอ๊ย ชีวิตฉันทำไมมันวุ่นวายยังงี้นะ(T^T)
ความคิดเห็น