คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พี่สาวผู้น่ารัก
"ฮึ้ย! ยัยโง่"
"ปี๊บ"
ว้อย~ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ ยายพี่บ้า อ๊าก~~~~ ทุกครั้งที่คุยโทรศัพท์กับพี่ซอง พี่สาวของฉัน
เส้นเลือดในสมองฉันเต้นตุบๆๆ แทบจะเป็นจังหวะลาติน ครั้งนี่เป็นการโทรคุยกันเรื่อง ซื้อโน้ตบุค
เพราะฉันควรจะมีเป็นของตัวเองได้แล้ว เนื่องจากฉันต้องใช้เรียนกราฟฟิคดีไซน์ และทุกครั้งที่ฉันเล่นโน้ตบุคของพี่ซอง พี่สาวคนดีของฉันมักจะบ่น และ ไล่ให้ไปซื้อโน้ตบุคเสมอ แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ฉันโกรธ ฉันไปคุยกับที่ร้านมาแล้ว ด้วยความรู้เท่าหางอึ่ง ทำให้ถามให้ละเอียด ให้ได้ดั่งใจแม่นางซองมิได้
เจ้าหล่อนไล่ให้ฉันเดินกลับไปที่ร้านใหม่ และ ถามพนักงานเพิ่ม ก่อนวางแถมท้ายด้วยการด่าว่าฉันโง่
(>o<) ฮึ้ย~~ฮึ้ย ฉันกดโทรศัพท์ หาหม่ามี๊ทันทีนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ฉันจิก จิก จิก ฉันแบบนี้ อ๊าก~ฉันไม่อยู่บ้านเดียวกันกับมันอีกแล้ว ฉันจะไปอยู่หอ จะอยู่หอ
"ตรู๊ด~ตรู๊ด~"
"แกร๊ก~ฮัลโหล ซายน์ เหรอลูก"
"แม่~ซายน์ ไม่ทนแล้วนะ พี่ซอง ด่าซายน์ว่าโง่ ซายน์จะไปอยู่หอ"
"ใจเย็นลูก มีอะไร บอกแม่ซิ ทะเลาะอะไรกันอีก"
"ก็ซายน์จะไปดูโน้ตบุควันนี้ แล้วพี่ซองก็เอาอีกแล้ว ด่าซายน์ แล้วก็พูดจิกๆ อีกแล้ว แม่ซายน์ไม่อยู่แล้วนะบ้าน ซายน์ขอไปอยู่หอ!"
"ซายน์ ใจเย็นซิลูก พี่เขางานยุ่ง พี่เขาเครียด ซายน์ไม่ต้องคิดมากนะ~~~"
แล้วหม่ามี๊ขอฉันก็ยกพระธรรมมาข่มใจฉันตามปกติ ฉันเบื่อพี่ฉันจริงๆนะ หลายครั้งแล้วที่เราสองคนทะเลาะกันบางครั้งฉันนั่งอยู่เฉยๆพี่ก็หาเรื่องจนได้ ฉันโกรธมากจริงๆ แทบร้องไห้แน่ะ ฉันเป็นแบบนี้แหละ โมโหมากๆก็พาลจะร้องไห้ แต่ตอนนี้ฉันเดินอยู่นอกบ้านไงล่ะ ฉันเลยทำได้แค่ สุดหายใจลึกๆให้ สงบลง ฮึ้บ~ฮึ้บ
"นะซายน์ อย่าร้องไห้โตแล้วมันไม่น่าดู หนูมีกันแค่พี่น้อง หนูต้องช่วยดูแล พี่เขาด้วย
แม่ไม่ได้ซื้อบ้านมาให้ลูกสองคนอยู่ แล้วทะเลาะกัน เวลาลูกทะเลาะกัน แม่ไม่สบายใจเลย"
เฮ้อ~สุดท้ายคิดว่าฉันจะพูดอะไร ได้ล่ะ เพื่อความสบายใจของหม่ามี๊
"ค่ะ แม่"
ฉันกับพี่มาจากต่างจังหวัด พี่สาวของฉันได้งานทำที่ กรุงเทพ งานดี เงินเดือนดีทีเดียว ส่วนฉันก็สอบมหาวิทยาลัยติด ทำให้เราสองพี่น้องต้องมาอยู่ด้วยกัน ตอนแรกอยู่หอก็ไม่มีอะไรหรอก แต่พอฉันกำลังจะขึ้นปี2 พี่กับพ่อ ตัดสินใจว่าควรจะซื้อบ้าน และ แน่นอนดวงเฮงจริงๆ ที่ได้บ้านอยู่ในหมู่บ้านติดถนนใหญ่ ตอนแรกฉันค้านหัวชนฝายังไง ก็จะอยู่หอใกล้ๆมหาลัยต่อไป แต่จนแล้วจนรอดฉันหาคนที่จะมาแชร์ห้องกับฉันไม่ได้ไงล่ะ ก็เลยต้องมาอยู่บ้านตามระเบียบ แล้วก็ทะเลาะกับพี่อยู่ได้ทุกวัน เซ็ง~
"เฮ้อ~ทำไมฉันไม่มีพี่ที่สมเป็นพี่เหมือนคนอื่นเขาบ้างนะ"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ไอ้เฟรม ฉันอยากเอาพี่ฉันไปขายทอดตลาดอ่า~"
" อะไร ทะเลาะกันอีกแล้ว"
"จริงๆนะเว้ย โครตน่ารำคาญอ่ะ ฉันอยากออกมาอยู่หอใจจะขาดแล้ว"
"ใจเย็นๆ เป็นพี่น้องกันคุยกันได้"
"ถ้าได้งั้นจริงๆ ก็ดีหรอกแกก็รู้นี่หว่า ฉันเล่าให้แกฟังทุกครั้งที่พี่ฉันมันทำตัวน่ารำคาญ น่าถีบ น่าบีบคอ น่าเอาไปขาย น่า……"
"เออ พอๆ อ่านหนังสือที่เพิ่งซื้อมาดีกว่า อารมณ์จะได้ดีขึ้น"
แล้วเฟรมก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ส่วนฉันเมื่อไม่มีอะไรทำก็ต้องอ่านด้วยไงล่ะ มางานสัปดาห์หนังสือ แต่เรื่องพี่สาวก็ยังมากวนใจ ให้ตายซิ
"ได้หนังสือบ้างหรือเปล่า" เสียงพี่สาวผู้น่ารัก(ซะไม่มี)ของฉันเอง
ทักทายอย่างเริงร่า
ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในบ้าน
"อือ…ได้"
"นี่ พรุ่งนี้เพื่อนฉันนัดกัน ตอนเย็นๆแถวๆมหาลัยเธอ ไปไหม"
"ก็ไปได้อ่ะ"
อยากจะบอกเหลือเกินว่าฉันก็ต้องไปดูแลเธอน่ะซิ ครั้งล่าสุดที่ไปเที่ยวกับพี่ แล้วก็เพื่อนของพี่สาว
ก็โต้รุ่งพร้อมกับพี่สาวของฉันที่เมาไม่รู้เรื่อง ถ้าฉันไม่ไปด้วยใครจะคอยดูมันล่ะ
"พรุ่งนี้เธอก็โทรมาหาฉันอีกทีแล้วกัน ฉันจะรออยู่ในมหาลัย"
"โอเค"
(-_-)น่ารักก็เฉพาะเวลาจะชวนฉันไปเที่ยวนี่แหละ ถ้าในบ้านไม่มีพี่แนทญาติอีกคนที่มาอยู่ด้วย ใครจะคอยดูแลบ้านหว่า เซ็ง~
ฉันยังไม่เคยพูดถึงวีรกรรม ที่พี่สาวฉันทำให้ฉันอึดอัดเลยล่ะซิ เริ่มตั้งแต่จำความได้ ฉันก็เป็นเด็กแสบน่าดูเหมือนกัน ฉันทำอะไรก็จำไม่ค่อยได้แต่ที่จำได้ดี คือ พี่ตบหน้าฉัน ครั้งนึง ต่อจากนั้นตอนฉันม.ต้น พี่แอบอ่านไดอารี่ แล้วก็เอามาล้อฉัน ฉันถือว่านั่นเป็นเรื่องส่วนตัว ฉันโกรธจริงๆ
แต่ที่ยิ่งรับไม่ได้ก็ความไร้ระเบียบของพี่ฉันนั่นแหละ ฉันจะเบื่อมากถ้าต้องไปมหาลัยพร้อมพี่ เพราะเธอจะทำอะไรช้ามาก และ พาฉันที่รอมันสายไปด้วย เฮอะ~แถมห้องก็ไม่เป็นระเบียบ บางครั้งทำงานเสร็จ กลับมาน้ำไม่อาบ แล้วก็นอนไปเลย หลายครั้ง พอไม่สบายก็บ่น แถมที่เบื่อที่สุด คือ ชอบฝากฉันซื้อ เสื้อผ้า เครื่อง ประดับ ฝากเอารองเท้ามาซ่อม ฝากเอากางเกง เอา กระโปรงไปแก้ ฝากซื้อสลัด ฝากซื้อขนม ให้ตายซิ แล้วไม่เคยขอบคุณฉันดีๆเลยนะ บ่นทุกครั้งเลย
ดูเรื่อง นางมางสวมปราด้า แล้วมาดูชีวิตตัวเองฉันเข้าใจนางเอกแจ่มแจ้งเลย ฉันโชคร้ายกว่าที่ใช้ชีวิตอยู่กับนางมาร ตลอดชีพนี่แหละ (T^T) แล้วคุณพี่สุดี่เลิฟยังกล้าบ้นว่าฉันไม่เอาใจใส่ โอ้ว~แม่เจ้า ช่วยนู่น ช่วยนี่ ไม่ได้รับคำขอบคุณ แถมโดนบ่นอีกต่างหากเนี่ยนะ ไม่ใส่ใจ
"นี่ทำสปาเกตตี้กินไหม"
"ก็เอาซิ" พี่ฉันทำอาหารเก่ง แต่ขี้เกียจ นานๆทีจะได้ชิมฝีมือ
"เธอช่วยฉันทำด้วย"
++++++++++++++++++++++++++++++++
"…."
"แล้วทำไม ฉันกลายมาเป็นคนทำล่ะ(-_-+)"
"อ้าว ฉันหัดให้เธอเอาตัวรอดได้ไง~เหยาะเกลือนิดนึง แล้วก็น้ำมันด้วยตอนต้มเส้น~~~"
แล้วพี่ซองก็ยืนชี้นิ้วสั่งฉันอยู่ข้างเตา ฉันไม่น่าหลงกลมุขขี้เกียจเลย ทุกครั้งที่พี่เอาเรื่องสอนให้ฉันเอาตัวรอด ส่วนใหญ่จะเป็นเพราะความขี้เกียจ ตั้งแต่ฉัน ม ต้น ที่พี่ฉันไม่อยากขับรถไปส่งฉันที่โรงเรียนนั่นแหละ นับแต่นั้นมานี่ก็เป็นมุขยอดฮิตเลย
"อ๋อ~หั่นแครอทใส่ลงไปด้วย เอาไปลวกก่อนก็ได้แล้วค่อยพัดกับซอส แล้วก็ เปบเปอโรนี"
"อือ"
แล้วฉันก็กลายเป็นแจ๋วยืนทำกับข้าวจนได้ ฉันคิดตลอดเลยนะ ว่าอยากได้พี่สาวที่เหมือนพี่สาวคนอื่นบ้าง ฉันอิจฉาเพื่อนเวลาที่เขาพูดถึงพี่สาว แบบว่าดูน่าเชื่อถือ และ น่าภูมิใจมาก เฮ้อ~อิจฉาๆ อ้าว~เฮ้ย (o_0) ฉันลืมปอกเปลือกแครอท แล้วก็หั่นใหญ่เบ่อเร้อเลย กรรม~ จะเป็นไรไม๊เนี่ย
"วันนี้ ซายน์ทำสปาเกตตี้เหรอ ว้าวๆ"พี่แนทกลับมาจากทำงานทันเวลาอาหารเย็นพอดี
"หั่นแครอท ผัดกับซอสเรียบร้อยใช่ไม๊"
"เอ่อ~แฮะๆ(-_-;)" ซวยล่ะ ไอ้ซายน์เอ๋ย
"(o_0)! นี่เธอไม่ปอกเปลือกแครอทเหรอ!"
"ก็หามีดปอกเปลือกไม่เจอนี่นา"
"ฉันจะเป็นอะไรไม๊เนี่ย(>o<)"
"แครอทไม่ปอกเปลือกก็กินได้ ไม่เป็นไรหรอก(^-^;)"พี่แนทไกล่เกลี่ย พี่สาวฉันก็เลยเลิกพูดมาก
"ถ้าฉันเป็นอะไรนะ คอยดู"
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้ฉันรอพี่มาหลายชั่วโมงแล้ว นัดเพื่อนหกโมงครึ่ง แต่ตอนนี้หกโม สิบห้า แล้วทำไมยังไม่มาอีกนะ หรือจะไม่มาแล้วทำไมไม่โทรมาบอกก่อนล่ะ ฉันจะได้กลับบ้าน(-_-)
"ตี่ ตี่ ตี่ ติ๊ง~ตี่ ตี่ ตี่ ติ๊ง~"
"ฮัลโหล~พี่ซอง จะมาอีกหรือเปล่า"
"ฉันไปไม่ได้แล้ว"
"ตายแล้ว~แครอทไม่ปอกเปลือกทำพิษจริงอ่ะ(o_0)"
"จะบ้าเหรอ ไม่ใช่ ฉันมีงานด่วนเข้ามา เธอไปแทนฉันด้วย"
"อ้าว~เธอก็โทรไปบอกเพื่อนเองซิ ฉันไม่ไปหรอก"
"ไม่ได้ๆ เธอต้องไปแทน"
"ไปทำไม ไปแล้วได้อะไร"
"ไปดูผู้ชาย~"
โอ้โห~พี่สาวฉันพัฒนาขนาดจะให้น้องไปดูผู้ชาย อย่าบอกนะค่ะว่านี่เป็นวิธีสอนน้องเอาตัวรอดอีกวิธีนึง จะบ้าตาย มีพี่ที่ไหนจะสอนน้องดูผู้ชายเนี่ย~
"ฉันไม่เอาด้วยหรอก บ้าอ่ะป่าว ให้น้องไปดูผู้ชาย"
"นะๆๆๆ น้องซายน์คนดี๊ คนดี ของพี่ซอง"
"ไม่"
"นะค่ะๆ นะๆๆ งืดๆ(T^T)"
"ไม่"
"เชอะ~ได้ ไม่ขอให้ช่วยก็ได้ ก็แค่เอาเงินที่เคยยืมไปทั้งหมดมาคืนด้วย ไม่งั้นก็…."
"ไม่งั้นก็อะไร…" ฉันเริ่มใจไม่ดีแล้ว เวลาพี่ซองพูดแบบนี้มันต้องมีอะไรทุกทีซิน่า
"ฉันจะเอาการ์ตูนเธอไปขายทั้งหมด!"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่หน้าร้านอาหารที่พี่สาวของฉันมีนัด กับ เพื่อนๆ (T^T)โอ๊ย~ฉันยอมมาดูผู้ชายดีกว่าให้พี่ซองเอาการ์ตูนฉันไปขาย มันเป็นสมบัติล้ำค่าของฉันเลย การ์ตูนเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันชอบศิลปะ สุดท้ายฉันก็ต้องมาทำอะไรไร้สาระให้พี่สาวของฉันอีกครั้ง แต่ทำไมนัดครั้งนี้มันถึงได้สำคัญนักนะ ทุกครั้งที่นัดกันก็แค่มากินข้าว คุยกัน ไม่ก็ไปดริ๊งค์กันต่อนิดหน่อยนี่นา
"ซายน์ ซายน์"
"พี่แพรว พี่ฟ้า หวัดดีค่ะ"
"ซองล่ะ ยังไม่มาอีกเหรอ" พี่แพรว กับ พี่ฟ้า เป็นเพื่อนซี้ของพี่สาวฉันตั้งแต่สมัย เรียนมหาลัยแน่ะ
"อ๋อ~พี่ซองมาไม่ได้ค่ะ มีธุระด่วนก็เลยให้ซายน์มาแทน"
"ว้า~แย่จัง แต่ซายน์ก็มาแทนได้เนอะ ฟ้า"
"อืม~คงไม่มีปัญหาหรอก ซอง ก็หน้าคล้ายซายน์"
"เดี๋ยวๆค่ะพี่ฟ้า วันนี้นัดกันมาทำอะไรค่ะ"
"อ้าว~ซองไม่ได้บอกอะไรเลยเหรอ"
"ไม่อ่ะค่ะ พี่ๆบอกตอนนี้ก็ดีนะค่ะ"
"ก็วันนี้พี่กะจะนัดให้มันมาเจอกับเพื่อนพี่อีกคนน่ะซิ"
"เอาเคลียร์ๆกว่านี้ได้ไหมค่ะพี่ฟ้า แค่นัดกินข้าวทำไมมันสำคัญจัง"
"พี่จะจัดนัดบอดให้ซองนะ"
ความคิดเห็น