คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : #6#
#6#
อืม... เมื่อคืนฝันดีมากๆเลยแฮะ คิกๆๆๆ ฝันว่าอะไรน่ะเหรอ ฝันว่าได้เป็นเจ้าสาวของนายน์น่ะสิ โฮะๆๆๆ แถมก่อนจะตื่นนะมีคิสกันด้วยแหละ ต๊ายตายเขินอ่ะ ฉันกลิ้งตัวไปทางขวาเพื่อคว้าหมอนข้าง แต่พอดึงมาแล้วทำไมปลอกมันย้วยๆล่ะเนี่ย แถมมีเสียงด้วย..
“หื๊มมม....Mom , just gimme a breakkkk!!!”
เฮือก! ฉันหันขวับไปดูทันทีว่ามันเป็นใคร... อ๋อ... น้องเก้า...ไม่ใช่สิ ไอ้เก้าดีกว่า บังอาจมาโกหกเรื่องอายุกับฉันซะได้ ชิชะ อุเหม่ ดู๊ดู๋!
พลั่ก!
ฉันถีบเก้าตกเตียง เก้าเค้างัวเงียขึ้นมาพูดอย่างมึนๆ แต่เอาจริงว่า..
“เดี๋ยวนี้คู่หมั้นเค้าถีบกันตกเตียงเลยเหรอ? ยังไม่ทันได้คิสเลย จะหย่าซะแล้ว”
ฉันมองค้อนก่อนจะตลบผ้าห่มขึ้นมามองหน้าเก้า อื้อหือ!! เพราะแสงรึยังไงนะ ดันเห็นหน้าเก้าเป็นนายน์ที่อยู่ในฝันซะได้ แถมคราวนี้เหมือนกันเด๊ะแม้แต่สีของดวงตา
“ทำไมตาสีน้ำตาลฟะ”
ฉันขยี้ตาอย่างงัวเงีย ส่วนเก้าพอได้ยินก็ชิ่งไปที่ห้องน้ำซะแล้ว
“เก้า!! ไปทำอะไรในห้องน้ำน่ะ ออกมานะ ให้ฉันอาบก่อนดิ”
“อะ..เอ่อ....”
เอาแล้วไงล่ะตู เมื่อวานถอดคอนแท็กเลนส์ไว้ตรงไหนเนี่ยหาไม่เจอ เอื๊อก!!! ใครที่ไหนบนโลกนี้จะไปคิดว่านายน์ ดาราสุดฮอทของวงW-Junior จะต้องนั่งปลอมตัวเพื่อไม่ให้ถูกจับส่งไปอยู่อิตาลีก่อนกำหนด คิดแล้วเซ็งจิตชะมัดเลย เฮ้อ..... คอนแท็กเลนส์ลูกพ่อ อยู่ไหนวะเนี่ย!!
“เก้า!!! เข้าไปทำอะไรน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
ฉันเดินไปทุบประตู ผู้ชายอะไรไม่ให้เกียรติผู้หญิงเลยอ่ะ
“เอ่อ... ขอโทษนะจ๊ะฮันนี่ แต่วันนี้พี่รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ”
“อะไรของแกเนี่ย!! เปิดออกมานะ!! ใครนับแกเป็นพี่ห๊ะ!!!”
ด้วยอารมณ์มึนๆ เมาๆ ปวดหัว ครั่นเนื้อครั่นตัวและอยากอ้วก ฉันจึงทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง
ปังๆๆๆๆๆ!!!!
“เจอแล้ว อ่าฮะ เยสๆๆๆ”
แกร็ก...
“อะไรกันเล่า ไดซ์ไม่เห็นต้องโมโห...เลย.....เฮ้ย!!!”
อืม...หัวมันหนักๆหวิวๆแฮะ ฉันล้มลงโดยมีมือของคนใจบุญช่วยฉุดเอาไว้ไม่ให้หัวฟาดพื้น... โอย ปวดเฮด...
“ตากลมเมื่อคืนแน่เลย หน้าร้อนด้วยช่วงนี้ บ้าชะมัด!!”
เสียงของใครกันนะ คุ้นๆจัง อา...ไม่ไหวแล้ว....
....
..........
.................
อึ๊บ~!!! เฮ้อ สบายจัง นี่กี่โมงแล้วเนี่ย หืม.............!!!!!
สองทุ่มงั้นเหรอ แล้วหกโมงเช้าหายไปไหนอ่ะ แล้วนี่มือใครเนี่ย จับจนเหนียวไปหมดเลยอ่ะ
!!!!
นายน์...เอ๊ะไม่ใช่สิ...เก้า.... จับมือฉันเอาไว้ตลอดเลยงั้นเหรอเนี่ย?
“ตื่นจนได้เนอะ”
เขางัวเงียลุกขึ้นมานอนบนเตียงเมื่อเห็นว่าฉันหายดีแล้ว
“อะไรของนาย
“ผมเหนื่อยครับ ยัยซื่อบื้อครับ ผมอยากนอน...”
“อ่ะ ว่าไงนะ!! ช่างมันๆ แต่ว่านายมานอนเตียงฉันไม่ได้นะ ไปนอนกับพี่นู่นไป”
“ก็แม่กับพี่นั่นแหละครับให้ผมมานอนตรงนี้”
“อะ..อือๆ ฉันลงไปข้างล่างก่อนนะ”
“ครับๆ”
ฉันลุกขึ้นเดินลงไปข้างล่าง ยังรู้สึกสดชื่นอยู่เลยแฮะ ทำไมสองทุ่มแล้วล่ะเนี่ย ไม่ยอมๆๆๆๆ
“อ้าว! ลงมาซะที แม่กำลังจะไปนอนพอดี มีอะไรจ๊ะ”
แม่ฉันพูดออกมาแทบจะเป็นจังหวะแร็พ ส่วนพี่ที่ดื่มนมอยู่ในห้องครัวก็ชะโงกหน้าออกมาดู อะไรกัน ฉันไม่ใช่ลิงในสวนสัตว์นะ!!
“เวลาของไดซ์หายไปไหนอ่ะแม่”
“ก็อยู่ที่นาย.......น์.........เก้าไงจ๊ะ”
แม่ลากคำว่านายยาวซะจนพี่ชะโงกออกมาดูอีกรอบ เออแฮะ ตลกดี
“ไหงงั้นอ่ะ”
“ก็เขาดูแลลูกทั้งวันเลย ไม่ยอมลุกห่างจากเตียงเลยด้วยซ้ำ”
แม่ยิ้มกริ่ม ดวงตาวิบวับแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆเลย ฉันมองแม่ด้วยห่างตาสลับกับพี่ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ หืม....
“ไดซ์รู้สึกสบายดีสุดๆไปเลยนะ ไม่เห็นจะไม่สบายตรงไหนเลย”
“เล่นมีหนุ่มหล่อราวดารามาปรนนิบัติข้างกายไม่หายให้มันรู้ไปสิจ๊ะลูกแม่”
“เออเนอะ นี่แม่ ไดซ์ฝันว่าได้แต่งงานกับนายน์ด้วยแหละ”
พรู่ดดดดด~!! เสียงเอฟเฟกต์ประกอบโดยพี่ชายฉันเองค่ะ อะไรของเค้ากันนะ ส่วนแม่ก็หัวเราะชอบใจใหญ่
“ตายจริงลูกแม่ เค้าบอกว่าถ้าฝันในคืนไร้พระจันทร์มันจะเป็นจริงนะจ๊ะ(โม้)”
ฉันที่มองไม่เห็นคำในวงเล็บหลงเคลิ้มไปซะสนิท ส่วนพี่ก็เอาคางเกยไว้บนโต๊ะกินข้าว หัวสีน้ำเงินทำให้อยากกินสาหร่ายอีกแล้วแฮะ
“อื้อหือ ดีไปเลยแฮะ แสดงว่าเก้าเค้าไม่ใช่เนื้อคู่ของไดซ์อ่ะดิ ว้าแย่จัง”
“เธอเสียดายเหรอ?”
พี่ใช้ตาสีฟ้าๆจ้องหน้าฉัน ส่วนฉันก็ยิ้มลอยๆนึกถึงเมื่อคืนวาน...
“เปล่า... ไดซ์ทำให้เก้าตกหลุมรักไดซ์ไปเรียบร้อยแล้ว...”
“อย่าบอกนะว่า....”
“อ่าฮะ นิทานของไดซ์ไง”
พี่การ์ดกลอกตาขึ้นเพดานก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“พี่ว่าพี่เตือนแล้วนะ ถ้าไม่อยากได้แฟนก็อย่าเล่าให้ใครฟัง”
แม่มองฉันกับพี่สลับกันไปมา
“คุยอะไรกันน่ะ นิทานของไดซ์อะไร แม่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
ฉันกับพี่พูดพร้อมกันว่า
“ความลับค่ะ/It’s a Secret”
แม่กัดริมฝีปากล่างแล้วเดินกระแทกเท้าขึ้นห้อง แถมปิดประตูเสียงดังอีกต่างหาก เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาจากสวิสเซอร์แลนด์ซักทีนะ แม่เหงาแย่เลย
“คิกๆๆๆ”
“หึๆๆๆ”
“หัวเราะอะไรกันอ่ะ น่าสงสัย”
เสียงที่ไม่ได้รับเชิญมาอีกแล้ว... เก้าเดินเข้าห้องมา ทำหน้าเศร้าๆอีกต่างหาก ทำไมตาแดงๆหว่า
“อ๋อ เรื่องของพี่น้องน่ะ อย่าสนใจเลย”
ฉันยิ้มหวานให้เก้า แต่เค้าทำหน้าบอกบุญไม่รับ อะไรกันเมื่อกี๊ยังดีๆอยู่เลย
“พี่การ์ด ผมทนไม่ไหวแล้วนะ บอกเค้าไปเหอะ!”
“เฮ้ย!!”
พี่การ์ดทำตาโตเมื่อจู่ๆเก้าก็โพล่งขึ้นมา บอกอะไรงั้นเหรอ.....?
“หือ? อะไรๆ?”
ฉันยิ้มพลางนั่งลงที่โต๊ะ แล้วเท้าคางมองหัวสาหร่ายกับเด็กน้อยคุยกัน
“จริงๆแล้วผมไม่ใช่เก้า”
โอเค...ช็อกค่ะ อะไรจะไวปานนั้น คนเขียนคิดอะไรของเค้าอยู่เนี่ย
“นายเป็นใครล่ะ”
“ห้ามพูดนะ!!!!”
พี่ตะโกนใส่หน้าเก้า อะไรกัน มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?
“งั้นพี่ก็บอกเธอเองสิครับ คุณ-โปร-ดิวซ์-เซอร์!!!”
พี่ทำตาเขียวปั้ดใส่เก้าก่อนจะหันมาหาฉัน อะไร? มีเรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ?
“ใจเย็นๆนะไดซ์” เก้ายิ้มให้
ตาเขาเป็นสีน้ำตาลจริงๆด้วย... ผมสีดำ ผิวสีแทนอ่อนๆ จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ตากลมโต ริมฝีปากที่ยิ้มเก่ง ไม่จริงใช่ไหม? เขาคือคนๆนั้นจริงๆงั้นเหรอ นี่มันช็อกซะยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าดาร์ทเวเดอร์เป็นพ่อของลุก สกายวอล์กเกอร์อีกนะเนี่ย เป็นไปไม่ได้ คนๆนั้นไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่ๆ ไม่ๆๆๆๆๆๆ ไม่!!!!!
….
……
………..
ความคิดเห็น