คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #2#
#2#
“แล้วก็นะ
เพื่อนแม่เนี่ยเค้ามีลูกชายที่หล่อมากๆเลยแหละแล้วก็นะ.......”
เช้านี้แม่พูดอะไรบ้างน่ะเหรอ?
มันไม่ได้เข้าหัวฉันเลยสักนิด ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเมื่อวานกลับบ้านมายังไง
หรือรายการเมื่อวานนี้มันดำเนินต่อไปยังไง หัวมันเบลอๆตื้อๆชอบกลแฮะ แล้วนี่เราเดินลงมาข้างล่างตั้งแต่เมื่อไหร่
อา...บ้าจริง นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย?
“โหลๆๆ ไดซ์ ฟังแม่อยู่รึเปล่าจ๊ะ?
แหมปล่อยให้แม่เม้าท์อยู่คนเดียวได้ยังไงกันนะลูกเนี่ย”
แม่ถือทัพพีตักข้าวทำท่าฮึดฮัด
แบบเด็กถูกขัดใจ ฉันสะดุ้งสุดตัวพลางมองหน้าแม่ด้วยสายตาสำนึกผิด
จริงๆอยากจะบอกแม่เหลือเกิน...
ว่าไอ้ท่าทางแบบนี้
ไม่เหมาะกับผู้หญิงใกล้40เลยนะคะคุณแม่ขา!
พี่การ์ดเดินลงมาจากบันไดด้วยท่วงท่าอันสง่างาม
วันนี้หัวสีน้ำเงินของพี่มองดูเหมือนสาหร่ายทะเลมากๆ
ทำเอาฉันอยากกินสาหร่ายขึ้นมาซะดื้อๆ (สาหร่ายมันสีเขียวๆแดงๆไม่ใช่รึ?)
“พี่การ์ด....”
“หื๊อ....?”
สงสัยพี่ยังไม่ค่อยตื่นดีล่ะมั๊ง
ตาปรือจนแทบจะปิดซะขนาดนั้น
“หอมแก้มรับอรุณหน่อยเร้ว มามะ จุ๊บๆ”
ฉันยื่นแขนทั้งสองข้างออกไปหาพี่แล้วทำปากจุ๊บๆแบบเมื่อสมัยอนุบาลที่เล่นกับพี่บ่อยๆ
“ประสาท ฝันเห็นปลาตะเพียนรึไง?”
อึก...
งอนแล้ว เค้าแค่อยากกินหัวพี่แทนสาหร่ายแค่นั้นเอง
ทำไมต้องมาจี้จุดอ่อนกันด้วยเล่า!
“เฮ้อ~! นั่นสินะ
แม่ยังช็อคไม่หายเลยที่ลูกสาวอายุ14ร้องไห้ฟูมฟายกลับมาบ้าน”
“ช่าย
ไอ้พวกเราก็นึกว่าเรื่องคอขาดบาดตายอะไร”
“ที่ไหนได้ แม่คุณดันนึกว่าเพื่อนในห้องเอาปลาตะเพียนจริงๆมาทำโมบายส่งอาจารย์”
“รู้สึกตอน ม.ต้น
ไดซ์เค้าออกจะเอ๋อๆเนอะว่าไหมการ์ด?”
“นั่นก็เพราะแม่น่ะแหละ
ไม่ยอมให้การ์ดไปโรงเรียนจนอายุ13!!!”
ฉันค้อนขวับใส่แม่ทันที
ก่อนหน้าที่ฉันจะขึ้นม.ต้น ฉันเปรียบเสมือนเจ้าหญิงราพันเซล ถูกขังให้อยู่แต่ในบ้าน
เรียนแบบโฮมสคูล พอเราย้ายบ้านมาในตัวเมือง มีเพื่อนบ้านดีๆอย่างน้าเพียว
ช่วยเกลี้ยกล่อมพูดให้แม่ยอมปล่อยฉันไปเข้าโรงเรียนปกติแบบคนอื่นเขาบ้าง แม่ล่ะน้า
ห่วงฉันเกินไปแล้ว กะอีแค่ตอน4ขวบฉันเคยถูกลักพาตัวไปสามวันแค่เนี้ย
ทำเป็นโอเว่อร์ไปได้ ชิ!
“ก็แม่เป็นห่วงนี่นา
ไดซ์จำไม่ได้เลยไม่รู้ว่าตอนนั้นพวกเราลำบากกันแค่ไหน”
“ใช่ ขนาดพี่ยังต้องออกจากบ้านไปตามหาเธอเลยทั้งๆที่พี่เพิ่งจะ8ขวบเอง”
“อ๋อเหรอ
แต่ไดซ์จำได้นะแม่เล่าให้ฟังว่าพี่ออกไปที่เกมเซนเตอร์แทนนิ”
“อึก....นั่นมันตอนที่ฉันหาเธอจนทั่วแล้วต่างหาก”
“อ๋อ...เหรอ/อ่า...ฮะ”
ฉันกับแม่พึมพำขึ้นก่อนจะมองพี่การ์ดด้วยหางตาอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ฮึ้ย เรื่องมันผ่านมาแล้วน่า อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย”
พี่การ์ดกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะก้มหน้าตักข้าวกินงุดๆ......อะไรเนี่ย
พี่เองนะที่เริ่มเรื่องปลาตะเพียนขึ้นมาก่อนน่ะ
“อ้า...เมื่อกี๊แม่พูดถึงไหนแล้วนะ อ๋อใช่ๆ
เดี๋ยวเราต้องทำความสะอาดบ้านกันนะจ๊ะเด็กๆ”
“เอื๊อก...งานผมยังไม่เสร็จครับแม่
เหลืออีกตั้งเยอะ”
“เอ่อ...แม่ ไดซ์นัดแฟนไว้อ่ะ
ไม่ว่างๆ”
“แฟนไหนกัน
วันๆแม่เห็นเราเอาแต่บ้าดารา ใครเค้าจะมาหลงชอบแก”
“อ้าวแม่
เห็นอย่างนี้ไดซ์เคยมีแฟนมาแล้วนะจะบอกให้”
“ถ้าหมายถึงพีชละก็แม่ว่าไม่นับดีกว่า
อันนั้นลูกคิดเองเออเองฝ่ายเดียวนี่นา”
“อ้าว ไหงงั้นอ่ะแม่”
“ก็พีชเค้าบอกว่าจะคอยดูแลแกให้แม่เฉยๆ
ไม่ได้ยอมเป็นแฟนซะหน่อย”
“เหมือนกันแหละแม่
คอยปกป้องกะเป็นแฟน ครือๆกันแหละ”
ฉันเถียงไปข้างๆคูๆ
มันก็จริงอ่ะนะที่พีชไม่เคยพูดว่าเค้าจะเป็นแฟนฉัน เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่ใจนี่นา
เรียกว่าเรารู้ใจกันและกัน โหะๆ โฮะๆ
“ไม่ๆๆๆ ไม่เหมือน แล้วก็ไม่ใช่แฟน
เพราะพี่เคยถามมันแล้วว่าชอบแกรึเปล่า”
“จริงดิ แล้วพีชตอบว่าไง?”
ถึงตอนนี้ฉันจะเลิกชอบพีชไปแล้วแต่ก็อยากรู้เหมือนกันนะ
“มันบอกว่าชอบ ชอบมากก.....”
โฮะๆ
อันนี้มันแหงมๆ อยู่แล้ว ฉันทำตาเยิ้มพลางเก๊กสวย
“มันบอกอีกนะว่าไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงตัวไหนที่ถูกใจมันเท่านี้อีกแล้ว”
พรืดดดด.....
วะ ว่าไงนะ สัตว์เลี้ยงงั้นเหรอ งั้นที่เคยลูบหัว เกาคาง ป้อนนม
นั่นก็แปลว่าเค้าเห็นฉันเป็นสัตว์เลี้ยงงั้นเหรอ!!?? (เหมือนเลยล่ะ เหอๆ)
“พี่พูดจริงป่ะเนี่ย”
“เออเด่ะ”
“แม่! งั้นไดซ์ไม่ว่างจริงๆละ
ไดซ์จะไปฆ่าพีช!!!”
พูดจบฉันวางช้อนส้อมลง
ไม่กงไม่กินมันแล้วข้าวเช้า ไปอาบน้ำแต่งตัวเลยดีกว่า ฮึ้ย ไอ้พีช
วันนี้แหละวันตายของแก หึๆๆๆๆๆ
ฉันอาบน้ำด้วยความเร็วสูงกว่าเต่าเล็กน้อย...
ฉันชอบแช่น้ำในอ่างน่ะ มันเย็นดี ฮี่ๆๆๆๆ
เสร็จแล้วก็แต่งตัวด้วยความเร็วสูง
พูดตรงๆนะ ฉันไม่ค่อยสนใจว่าจะใส่อะไรตราบใดที่มันปิดร่างกายได้น่ะ แหะๆ
ว่าแล้วก็รีบวิ่งออกจากบ้านด้วยความเร็วสายฟ้าแลบ
ไม่ให้เร็วได้ไง เดี๋ยวแม่ก็ลากให้มาทำความสะอาดบ้านอ่ะเดะ ตั้งสามชั้น
เหนื่อยนะนั่น ไม่เอาด้วยหรอก ถือซะว่าหนูสนับสนุนให้แม่ออกกำลังกายก็แล้วกันนะคะ
จะได้หุ่นดีเหมือนพอลล่า คอนเทนเนอร์ (สวยแบบมีสารเจือปน -*-)
“พีชชชชช!!!!!!!”
ขณะนี้เวลาแปดนาฬิกา
ขอให้ทุกคนเคารพธงชาติ......
ปัง!!!!
“เฮ้ยยย~!!!”
ฉันถีบประตูที่ไม่ได้ลงกลอนสุดแรงเกิด(น้าเพียวให้ฉันเข้าออกตามใจชอบค่ะ
แหะๆ)
ทำเอาพีชสะดุ้งตกใจลุกขึ้นยืนตรงเคารพธงชาติตามเวลาเลย
ฮี่ๆๆๆ
“ไดซ์ ทำไมต้องทำกับประตูอย่างนั้นด้วยอ่ะ
รอยเท้าเธอใครต้องมาเช็ดรู้ไหมเนี่ย!!”
“พีช...บอกไดซ์มาตรงๆนะ
พีชเคยเป็นแฟนไดซ์รึเปล่า”
“ฮ๊ะ? จู่ๆเธอถามอะไรของเธอเนี่ย
ความจำเสื่อมเหรอ?”
พี่ชเกาหัวแกรกๆก่อนจะคลานเข้าไปซุกในผ้าห่มตามเดิม
ใครจะยอมให้มันนอนต่อกันเล่า ชิ!
พลั่กก!!!
“เย้ยยย~!!!”
ฉันกระโดดอุลตร้าแมนไทก้าคิกไปหนึ่งที(ต้องไทก้านะตัวอื่นไม่ขลัง
+- -) พีชกลิ้งตกลงมาจากเตียงตามสัจธรรมแห่งกฎของนิวตัน...
ของหนักย่อมตกลงสู่เบื้องล่างเสมอ เหอะๆๆ
“พี่ฉันบอกว่าตลอดเวลาที่ฉันคิดว่าเราคบกัน
นายเห็นฉันเป็นสัตว์เลี้ยง!!”
พูดไปก็แค้นไปแฮะ
ถ้าเกิดตาฉันปล่อยแสงได้ป่านนี้แม้แต่ซูเปอร์แมนยังคงต้องขอยืมตาของฉันไปใช้เลยล่ะมั๊ง
ทำไมน่ะเหรอ เพราะฉันโกรธจนแทบจะมีลาวาพุ่งออกมาจากดวงตาเลยน่ะสิ!!
(เหวอ!!!)
“ตกลงจริงไม่จริงฮะ พูดมาซิ พูดดดด~!!!!”
ความคิดเห็น