คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : #10#
#10#
“มันจะดีกว่านะถ้าเธอระบายมันออกมาให้พวกเราฟัง”
นายน์นั่งกอดอกมองหน้าไดซ์ด้วยสายตาสำนึผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องวุ่นๆเหล่านี้
“ไดซ์เป็นอะไรลูก? มีอะไรรึเปล่า?”
“นั่นดิ แกมีอะไรทำไมไม่เล่าให้พี่ฟังฮะ?”
ทุกคนก็พูดได้นี่นา มันไม่ใช่เรื่องของตัวเองสักหน่อย ก็เลยพูดออกมาได้อย่างเต็มปาก ทุกคนเห็นแก่ตัวที่สุด!!!
“...เห็นแก่ตัว...”
“ว่าไงนะลูก?” แม่ทำหน้าตกใจเมื่อฉันเริ่มทำตัวแข็งกร้าว
“ทุกคนเห็นแก่ตัวที่สุด!!!!”
คงถึงเวลาที่ฉันจะได้ระบายอารมณ์บ้างแล้วล่ะนะ แม่ทำหน้าเหวอ ส่วนพี่ทำท่าตกใจสุดขีด มีนายน์คนเดียวที่ทำหน้าเหมือนพอจะรู้ว่าเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้
“เอ๋? อะไรจ๊ะเนี่ย? เกิดอะไรขึ้นกับลูกล่ะไดซ์ เด็กน้อยแสนดีของแม่หายไปไหน?”
“คิกๆ มันไม่เคยมีหรอกค่ะ แม่เทพธิดา แสน-ดี-ไป-หมด ของแม่น่ะ”
ฉันหัวเราะออกมา อยากประชดชีวิตชะมัดเลยตอนนี้
“ไดซ์ไม่ใช่เด็กดีหรอกค่ะแม่ ไม่ใช่คนเก่งของพี่การ์ดด้วย”
“นี่จู่ๆเธอเป็นบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ยไดซ์ ไอ้นายน์! แกทำน้องฉันใช่ไหม?”
“โอ้~! เปล่าเลย คุณนายน์เค้าช่วยทำลายจอมลวงโลกในตัวไดซ์เองแหละ”
ดูเหมือนทุกคนจะช็อกกับเวอร์ชั่นใหม่ของฉันเอามาก แม่ทำท่าเหมือนจะเป็นลม พี่ไดซ์ทำตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้
“แม่กับพี่รู้อยู่แล้วใช่ไหมคะ ว่าไดซ์แสร้งทำตัวเป็นคนดี เป็นคนที่มีแต่ให้ความสุขกับคนรอบข้าง คนที่ทำให้ทุกปัญหากลายเป็นอากาศธาตุ”
“ไดซ์คือ!!!คนดีของแม่!!!! ไม่ใช่จอมลวงโลกอะไรนั่นหรอกนะ”
ฉันยิ้มให้แม่ก่อนจะอธิบายให้ฟัง
“แม่คะ ตั้งแต่ไดซ์ถูกลักพาตัวไป ไดซ์จำทุกอย่างได้หมดนะคะ ทั้งสีของรถกระบะที่พาไดซ์ไป ทั้งตอนที่พี่การ์ดร้องไห้แทบตายที่เห็นไดซ์ปลอดภัย รวมถึงตอนที่แม่กล่าวหาคุณลุงคนนั้นจนโดนจับขังคุก!!!”
“อะ...อะไรนะ!!!! แม่โกหกที่ไหน เค้าลักพาตัวลูกไปจริงๆนี่นา”
“แต่เค้าก็พาไดซ์มาคืนแม่แล้วนี่คะ!! เค้ากลับตัวเป็นคนดี แต่สิ่งที่เค้าได้รับคือการลงโทษ มันไม่ยุติธรรมเลยนะคะ!!! ไดซ์ทำให้เขาเดือดร้อน”
“ลูกไม่รู้เหรอ ว่าแม่ห่วงเราแค่ไหน?”
“ไดซ์รู้ ถึงจะเด็กแต่ก็รู้ ไดซ์เลยไม่อยากสร้างปัญหาให้ใครๆอีก ไดซ์ไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นห่วงไดซ์อีก ไม่อยากให้มีคนเดือดร้อนไม่อยากให้มีปัญหาเกิดขึ้นเลยสักนิด!!!”
“…..”
แม่ร้องไห้ พี่การ์ดน้ำตาซึม ส่วนฉันร้องพอแล้ว ได้แต่ขบริมฝีปากล่างด้วยความหดหู่
“ไดซ์พยายามทำให้ทุกคนมีความสุข พยายามที่จะทำให้ทุกคนยิ้ม พยายามอย่างมาก เพื่อสร้างโลกที่มีแต่เสียงหัวเราะและความสุข!”
“แม่ไม่เคยรู้เลย ว่าไดซ์โดนเพื่อนกลั่นแกล้งมาตลอดสามปีที่อยู่ม.ต้น แม่ก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าตอนนี้ไดซ์ถูกรุ่นพี่เล่นงานเพราะเหตุผลไร้สาระ แม่ไม่รู้เลยว่าไดซ์มีปัญหาเยอะแค่ไหน นั่นก็เพราะไดซ์พยายามทำให้มันไม่เป็นปัญหา เพื่อที่เราจะได้มีความสุขกัน...
แม่มีความสุขไหมคะ? ไดซ์ยิ้มแย้มตลอดเวลา ไดซ์หัวเราะ ไดซ์ให้แต่สิ่งดีๆกับทุกคน แล้วทุกคนมีความสุขไหมคะ?”
“ไม่เลย...ไม่เลยลูก....ไม่มีความสุขเลยสักนิด”
“อย่าโกหกเลยค่ะ ถ้าไดซ์ไม่เล่าเรื่องเหล่านี้ให้ฟังแม่ก็คงไม่รู้ว่าไดซ์เป็นเด็กมีปัญหา แม่ก็จะมีความสุข... พี่การ์ดก็ด้วย”
ฉันยิ้มให้พี่อย่างขมขื่น แล้วทันใดนั้นก็เกิดสิ่งที่ไม่คาดคิด
เพี๊ยะ!!!!!!!!!
“มะ...แม่....”
ฉันน้ำตาไหลพราก แม่ตบฉัน!!! ตบแรงซะด้วยสิ อูยยย โคตรเจ็บเลยอ่ะ แม่เรานี่มือหนักใช่ย่อยแฮะ
“เด็กโง่ ไม่สิ แม่มันโง่เอง ที่ไม่รู้ว่าลูกสาวกำลังทุกข์ทรมานแค่ไหน แม่ขอโทษ”
ว่าแล้วแม่ก็ร้องไห้โฮ งงสิคะท่าน แม่ตบฉันแล้วร้องไห้หนักกว่าฉันซะอีก อะไรฟะเนี่ย
“ยัยน้องบ้า!!!”
พี่การ์ดตะโกนขึ้นมาอีกคน อย่าตบหนูนะพี่ แค่นี้ก็เจ็บพอแล้วนะ แงๆๆๆๆ
“เธอคิดว่าครอบครัวมีไว้เพื่ออะไรกันฮะ? เธอปิดบังปัญหาของเธอเอาไว้ แล้วมาทำหน้าระรื่นอยู่ทุกเช้าเนี่ยนะ เธอทำได้ลงคอเชียวเหรอ?”
“พอเถอะ...การ์ด....อย่าเลยลูก...”
“เธอรู้ไหมว่าทำไมถึงต้องมีครอบครัว? เธอมีครอบครัวไว้เพื่ออะไร ถ้าไม่ใช่เพื่อปรึกษาปัญหาของตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพื่อบอกความในใจของตัวเอง เธอเห็นพวกเราเป็นอะไร เพื่อนเล่นของเธองั้นเหรอไง ตอบมาสิ ตอบมา!!!”
“การ์ด อย่าไปโทษไดซ์เลย”
พีชเดินตาแดงๆเข้ามาในบ้าน เขายืนฟังเรื่องทั้งหมดแล้วรู้สึกผิดต่อทุกคนเป็นอย่างมาก
“พีชรู้เรื่องทั้งหมดมานานแล้วล่ะ พีชคอยปกป้องไดซ์มาเสมอ พีชไม่สบายใจเลย”
เขาก้มหน้ามองพื้น
“ไดซ์บอกให้ผมปิดปากเงียบเพราะว่าเธอไม่อยากเป็นตัวสร้างปัญหาให้กับใคร ไม่อยากเห็นใครมาลำบากแทนเธอ”
เขามองหน้าทุกคนในที่นี้ก่อนจะหันไปทางไดซ์
“พีชผิดเอง ที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้ป้าเจนกับพี่การ์ดรู้ตั้งแต่แรก...”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่....”
การ์ดกัดฟันกรอดๆเขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดได้ยินพีชพูด
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอมองว่าเธอเป็นตัวสร้างปัญหาให้ชาวบ้าน!!!”
“พวกเรา..ฮึก....เต็มใจที่จะช่วยลูกเสมอนะ...เพราะ...ฮึก...เพราะพวกเรารักลูก”
“ทำไมเธอถึงเอาปัญหาของเธอแยกไว้จากปัญหาของเราล่ะ? เราครอบครัวเดียวกันนะเว้ย!!!”
“…ไดซ์ไม่ชอบ...”
เธอเห็นความรักที่ทุกคนมอบให้ แต่เธอก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี
“ว่าไงนะ???”
พี่การ์ดทำเสียงโหดเมื่อได้ยินน้องสาวพูดแบบนี้
“ไดซ์ไม่ชอบเห็นใครทุกข์ใจ ไดซ์ไม่ชอบเห็นคนร้องไห้เพราะไดซ์ มันเป็นปัญหาของไดซ์ ให้ไดซ์เจ็บเพียงคนเดียวก็พอแล้ว
ไม่ต้องมีใครมาเจ็บเพื่อไดซ์อีกจะได้ไม่มีคนมาเดือดร้อนเพราะไดซ์...”
“เธอคิดตื้นๆแบบนี้น่ะสิยัยโง่ ถึงไม่มีความสุขกับเขาสักที”
นายน์เปิดปากพูดออกมาได้ในที่สุด ทุกคนหันไปมองนายน์เหมือนเขาเป็นตัวประหลาด รวมทั้งไดซ์ก็ด้วย...
“อะไรเล่า? ก็ยัยนี่มันโง่จริงๆนี่นา แสร้งทำเป็นคนดี ไม่อยากให้ใครต้องทุกข์เพราะตัวเอง แล้วแบบนี้จะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกัน?”
“เด็กน้อย นี่นายสั่งให้ไดซ์ของฉันไปตายรึยังไงกัน?”
พีชทำหน้าบูดใส่นายน์ แต่เขาไม่สนใจแม้แต่น้อย
“คนเราต้องทำให้ชีวิตที่เกิดมาครั้งนึงมีค่า ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า สมกับที่ได้เกิดมา ไม่ใช่มานั่งเก็บกดทำตัวเป็นผู้พิทักษ์โลกแบบนี้”
“ฉันมีชีวิตอยู่ เพื่อให้คนที่ฉันรักมีความสุข...”
ไดซ์ก้มหน้าพลางพูดเศร้าๆ สายตาของทุกคนเกิดแสดงความหมั่นไส้ในตัวไดซ์ขึ้นมาทันที
โป้ก!
พี่การ์ดเขกกะโหลกหนาๆของฉันไปหนึ่งที
“นี่แน่ะ! คนรักกันจะมีความสุขเมื่ออีกฝ่ายมีความสุข ถ้าไดซ์ไม่สุขพี่ก็จะดิบๆสุกๆอยู่อย่างนี้เนี่ยแหละ”
“โอ้ย~! ไม่ขำนะพี่”
พลั่ก!
พีชมอบลูกถีบแห่งมิตรภาพให้อีกหนึ่งที
“บอกว่ารักฉันแต่ไม่ยอมให้ฉันช่วยแบบนี้จะแฮปปี้ได้ไงเล่ายัยเอ๋อ!”
“ฮึ้ย~! ก็ไม่อยากให้มาลำบากนี่หว่า”
ปึก!
แม่ทำมือฟันฉับลงมาบนหัวของฉันอีกหนึ่งที หัวระบมหมดแย้ว~!!
“ครอบครัวที่รักกันจริงเค้ายอมลำบากได้เพื่อกันและกันได้อยู่แล้ว~!!!”
“ฮือ....เค้ารู้แล้ว...เค้าขอโทษ....ฮือๆๆๆๆ”
เธอร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตันใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเก็บปัญหาไว้กับตัวตลอด ไม่เคยปรึกษาใคร ไม่เคยสร้างปัญหาให้ใครเพราะคิดว่าไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะตัวเองอีกแล้ว
เธอเพิ่งจะรู้ในวันนี้นี่เองว่าการแบ่งปันความทุกข์ ก็ทำให้เกิดความสุขจากการช่วยเหลือกันและกันได้ด้วย
นายน์ยิ้มมองภาพตรงหน้าก่อนจะเดินจากมาเงียบๆ เขามองท้องฟ้าที่สว่างสดใส พลางคิดว่าวันข้างหน้า สาวน้อยในโลกแห่งความฝันคนนี้ จะกลายเป็นคนยังไง เธอจะเป็นแบบเดิมอีกหรือว่าเธอจะเปลี่ยนไปจนกลายเป็นคนธรรมดาๆ
เขาคิดเล่นๆว่าระหว่างสาวน้อยที่มีความพิเศษกับสาวน้อยธรรมดาๆ อย่างไหนมันดีกว่ากันแน่นะ?
“นายน์!!!!!”
เสียงไดซ์ตะโกนเรียกนายน์ดังขึ้นอกีครั้ง เขาหันกลับไปมองไดซ์ที่ส่งยิ้มอย่างจริงใจมาให้เขาเป็นครั้งแรก ครั้งแรกเลยจริงๆที่เขาสัมผัสได้ว่ารอยยิ้มของเธอมีแต่ความจริงใจ สดใส และบริสุทธิ์...
เขาได้แต่ยิ้มกลับโดยไม่พูดอะไร
“ไดซ์ชอบนายน์นะ”
เธอตะโกนดังลั่นจนพีชวิ่งออกมาดู
“ได้ไงอ่ะไดซ์ ไหนบอกว่าชอบพีชไง”
“เออน่า นั่นมันอดีตไปแล้ว ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะชอบนายน์คนเดียว!!”
เธอพูดกับพีชด้วยสายตาอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น เธอหายเกลียดเขาแล้วล่ะ ในเมื่อเขากลายเป็นฮีโร่ที่ชี้ทางสว่างให้กับเธอนี่นา
คนที่เธอพูดถึงกำลังขมวดคิ้วอย่างสงสัย... ครั้งนี้เธอหมายถึงนายน์คนไหนกันแน่นะ..?
แล้วราวกับว่าฟ้าจะบอกเธอว่าเขากำลังคิดอะไร เธอตะโกนเสียงใสบอกเขาอีกครั้งว่า
“นายน์!!! ตอนนี้ไดซ์มีนายน์คนเดียวนะ คนเดียวจริงๆ ชอบนะ ชอบๆๆๆๆ”
เขายิ้มขำๆให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของเธอ ไดซ์โบกมือหย็อยๆก่อนจะประกาศอย่างมั่นใจว่า...
“ไดซ์จะทำให้นายน์ชอบไดซ์ให้ได้!! นายน์จะต้องลืมไปเลยที่เคยบอกว่าไม่มีวันชอบผู้หญิงแบบนี้ จำไว้เลยนะ!!!”
ไดซ์ยื่นมือขวาออกมาทำท่าเป็นเล็งปืนใส่เขา...
อนาคตข้างหน้าเขาไม่รู้หรอกว่าเธอจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า ก็อย่างที่ไดซ์เคยพูดไว้ล่ะนะ ไดซ์คนก่อนเขาเคยบอกไปว่าจะไม่มีวันชอบเธอ แต่กับไดซ์คนนี้...ไม่รู้สิ คงต้องดูกันต่อไป...
ไดซ์มองแผ่นหลังกว้างของผู้ชายคนหนึ่ง ที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอ แล้วเขาก็จากไป แต่จะจากไปได้นานแค่ไหนกันนะ เธอยิ้มกับตัวเองแล้วล้วงกุญแจพวงหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากระโปรง
นายน์ไม่รู้เลยว่ากุญแจในกระเป๋าสีน้ำตาลของเขาได้ถูกไดซ์ปั๊มเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว ฮี่ๆๆๆ คอยดูเถอะ ไดซ์คนนี้จะเป็นผู้หญิงที่ครอบครองหัวใจซูเปอร์สตาร์อย่างนายน์ให้ได้
ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่เชียวนะ ฮึ่ม...!!!
-------
เหอะๆ บอกจะลงสามตอนเล่นลงเพลิน... อ่านไปเรื่อยๆนะคะ อย่าเครียด เพราะหลังจากนี้เรื่องจะริ่มใสขึ้นเรื่อยๆค่ะ
(ช่วงเครียดๆจบแล้ววว)
ความคิดเห็น