คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Coffee Prince :: 3 [อิแทนกลับมาแล้วเคอะ -_-^]
อิแทน in Korea part 1
อ่าๆสวัสดีเคอะ คนอ่านที่รักทุกกกกกคนนน
อ่าแต่งมาตั้ง2ตอนแล้วยังไม่ได้แนะนำตัวเลย เอิ๊กๆ
เราชื่อ แทน เน้ อาจจะมีบางคนงงว่าทำไมชื่อเหมือนผู้ชาย
เหอๆชื่อเหมือนผู้ชายแต่เราเป็นผู้หญิงเน้ มีคนเข้าใจผิดบ่อยมากมาย -*-
มีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย เพราะว่ามันน่าเล่ามากมายเด๋วไว้เล่าตอนท้ายๆ
รู้ว่าคนอ่านอยากอ่านเต็มแก่แล้ว - -" งั้นไปอ่านกันเลยเคอะ
.....................................
........................................................
................................................................
..........................................................................
.....................................................................................
......................Coffee Prince :: 3...................................
ด้านยูฮวาน
“ห้าว นี้มันกี่โมงแล้วเนี่ย” ยูฮวานพูดขึ้นแล้วหันไปมองนาฬิกา ซึ่งตอนนี้บอกเวลา ตี5ครึ่ง
“อ๊ากกกกจะสายแล้ว ว๊ากกกกกก” ยูฮวานพูดแล้วก็รีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว
5 นาทีต่อมา (อาบน้ำเร็วเว่อร์ๆ)
“พี่อึนเทพาดาตื่นเดี๋ยวนี้นะลุกขึ้นมาเฝ้าบ้านเดี๋ยวนี้นะเร็วๆเค้าต้องไปส่งหนังสือพิมพ์กับส่งนมแล้วเร็วๆๆๆ” ยูฮวานพยายามปลุกอึนเทกับพาดา วึ่งแน่นอน2คนนี้ปลุกอยากมากๆ
“อืมๆๆ ตื่นแล้วตื่นแล้วจะไปทำอะไรก็ไปๆ” พี่อึนเทบอกไล่ยูฮวาน
“อืมๆดีแล้วที่ตื่นได้อะ ไปแล้วนะ” ยูฮวานพูดเสร็ดก็วิ่งไปที่ประตูบ้านแล้วก็กระโดดขึ้นไปบนจักยาน.....อืมลุงนั้นเอานมกันหนังสือพิมพ์มาใส่ให้แล้วแหะ ค่อยยังชั่วหน่อย
“Let’s Go !! Woooooo” ยูฮวานตะโกนเสียงดัง........ยูฮวานทำงานส่งหนังสือพิมพ์กับส่งนมเป็นประจำทุกเช้ามันเป็นงานที่เธอชอบมากรองลงมาจากสอนเทควันโดเพราะว่ามันได้สูดอากาศตอนเช้าแล้วยังได้........
“ถึงหลังนี้แล้วดีจัง ฮึบ” ยูฮวานกระโดดลงจากจักยานแล้วหยิบนมกับหนังสือพิมพ์ไปใส่ในถุงหน้าบ้านนั้น.....แล้วเธอก็ลงไปนั่งกับพื้นแล้วก็เรียกใครคนนึง
“ชินจิ ชินจิ มานี้เร็วๆๆๆ”
“โฮ่งๆ”
“55+ คิดถึงจังเลยเมื่อวานนี้ชั้นไม่ได้มาส่งหนังสือพิมพ์แล้วตอนที่มาส่งนมก็ไม่เจอะแกด้วยแกไปไหนมาละเนี่ย ชั้นคิดถึงแกมากๆเลยรู้มั้ยเนี่ย” ยูฮวานพูดกับ ชินจิ เธอชอบมันมากๆเลยเพราะว่ามันทั้งน่ารักแสนรู้แล้วก็เป็นผู้ฟังที่ดีด้วย -*-
“นี้ ชินจิ เจ้านายแกไปไหนละเนี่ย ชั้นไม่เคยเห็นเจ้านายแกเลยนะ เออแล้วก็ชั้นมีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะแยะเลยแต่ว่าคงเล่าหมดเลยไปได้แหะ เพราะเดี๋ยวชั้นต้องไปส่งพวกที่เหลือนั้นให้หมดแกเข้าใจใช่มั้น งั้นชั้นไปแล้วนะ บายบ๊าย “
“หงิงๆ” ชินจิร้องทันทีที่ยูฮวานจะไป
“อ้าว ออสติน มาทำอะไรตรงนี้เนี่ยแล้วร้องทำไม”
“หงิงๆ” พอออสตินร้องอีกเจ้าของของออสตินเลยเปิดประตูบ้านออกไปดูว่ามีใครมาทำอะไรหมาของเค้าหรือป่าว
“ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนินา ออสติน.....อ้าวเค้าเอาหนังสือพิมพ์กับนมมาส่งแล้วนี้...มาเร็วออสตินแกจะได้กินนมสมใจแกแล้วไง”
“โฮ่ง” นั้นไงของกินสำหรับหมาแล้วเอาชนะได้ทุกสิ่งจริงๆ-*-
“หิวข้าวววววววววววววว”
“หุบปากไปเลย”
“อ้าวเป็นไรไปละพาดาอารมณ์เสียเรื่องอะไรอะ” ยูฮวานถามพาดาอย่างอยากรู้อยากเห็น
“รำคาญ ไอ้จองมินมัน”
“จองมินคือใคร?” ยูฮวานถาม
“ก็ไอ้คนที่ชั้นเคยเล่าให้ฟังไงที่มันมาตามจีบชั้นอยู่อะ น่ารำคาญเป็นบ้า” พาดาเล่าไปก็หน้าบึ้งไป
“โอ๋ๆเค้ามาจีบก็ดีแล้วนิอย่างน้อยเรทติ้งแกก็ไม่ตก” ยูฮวานบอก
“เหอะๆ ชั้นยอมเรทติ้งตกดีกว่ามีไอ้บ้านี้ตามจีบก็แล้วกัน” พาดาบอก
“อันนี้มันก็ช่วยไม่ได้ ชั้นต้องไปแล้วละเดี๋ยวต้องไปส่งบะหมี่ต่อแล้วก็ไปสอนพวกเด็กๆ บอกพี่อึนเทด้วยนะว่าเย็นนี้เตรียมอาหารแบบว่าอร่อยๆเยอะๆเลยอะ” ยูฮวานบอกพาดา
“ทำไมหรอคืนนี้มีอะไรพิเศษหรือไง” พาดาถามอย่างสงสัย
“ป่าวหรอกไม่มีอะไรแต่เท่าที่ชั้นดูแล้วคิดว่ากลางคงกินอะไรไม่ได้มากไปกว่าบะหมี่2หรือ3คำชั้นมั่นใจ” ยูฮวานบอกอย่างปลงๆ
“เข้าใจแระไปเหอะเดี๋ยวก็โดนว่าหรอกชั้นจะได้เย็บตุ๊กตาต่อด้วย” พาดาบอก
“อืม แต่ถ้ามันกล้าด่าชั้นหรือทำอะไรชั้นนะชั้นจะให้พี่อึนเทจัดการ 55+” ยูฮวานบอกอย่างอารมณ์ดีแล้วก็วิ่งออกไปเพื่อที่จะได้ไปที่ร้านบะหมี่
ที่ร้านบะหมี่
“มาแล้วมีออร์เดอร์อะไรป่าวเฮีย” ยูฮวานถามซอกจิน
“มาแล้วหรอกว่าจะมาได้....อืมมีออร์เดอร์เหมือนกันแต่ให้คนอื่นไปทำแล้วงั้นตอนนี้จะไปทำอะไรก็ไปเหอะเดี๋ยวค่อยมาอีกทีตอนบ่ายโมงก็ได้” ซอกจินบอกยูฮวาน
“โอ้โห วันนี้เฮียซอกจินของเรากินอะไรเข้าไปเนี่ยถึงได้ใจดีพิลึก...งั้นเค้าไปละนะ” ยูฮวานบอกซอกจินก่อนที่จะนึกอะไรออก........ไปที่ร้านกาแฟดีกว่า
“เฮียซังวูๆๆๆๆ เฮียๆๆๆ” ยูฮวานตะโกนเรียกคนข้างบน
“อืมมีอะไรเนี่ยมาแต่เช้าเลย” ซังวูที่เพิ่งตื่นเดินลงมาข้างล่างพร้อมกับหัวไปด้วย
“เช้าบ้านเฮียดินี้มันเที่ยงกว่าแล้ว เอ่อ เฮีย ทำอะไรให้กินหน่อยดิ หิวอะ เอาเหมือนเดิมนะ เดี๋ยวขนมเค้าทำเองก็ได้” ยูฮวานบอก
“อืมเอาดิเดี๋ยวเฮียไปมำให้เอากาแฟอัลมอล์เหมือนเดิมนะ” ซังวูถาม
“ครับป๋ม” แล้วยูฮวานก็ลงมือทำเค้กแบบที่เธอชอบ ส่วนซังวูก็ทำกาแฟอัลมอล์สุดโปรดของยูฮวานอยู่
“เฮียจะกินด้วยป่าวจะได้ทำเยอะหน่อย” ยูฮวานร้องถาม
“กินๆ ไม่ได้กินเค้กฝีมือแกมานานแล้ว” ซังวูตอบ
“โอเคๆ”
30นาทีต่อมา
“เสร็ดแล้วเป็นไงหน้ากินปะแต่ว่านี้มันรีบไปหน่อยอะเดี๋ยวกินไม่ทันเหลือเวลาอีก15นาที”
“อืมกินวะเร็วๆเข้ากาแฟที่เฮียทำหมดอร่อยแล้วมั้งเนี่ย”
“อืม โห อร่อยสุดยอดเกิดมาชาตินี้ใครไม่ได้กินกาแฟที่เฮียทำนะเสียดายตายชักเลยอะ” ยูฮวานบอกซังวูอย่างชื่นชม
“55+ เว่อร์ไปมั้ง เค้กแกก็อร่อยเหมือนเดิมเฮียชักเริ่มคิดแล้วสิว่าจะเปิดร้านดีมั้ย” คำพูดนี้ละทำให้ยูฮวานถึงกับสำลักกาแฟทันที
“เฮียว่าไงนะ....พะ.....พูดใหม่ดิ” ยูฮวานที่ยังอึ้งไม่หายถามอีกรองเพื่อความแน่ใจ
“เฮียบอกว่าเฮียเริ่มคิดว่าเฮียหน้าจะเปิดร้านอีกสักครั้งดีมั้ย” ซังวูบอกยูฮวาน
“อ๊ากกกกกก ไม่ต้องคิดแล้วเฮียเปิดเลยเปิดเดี๋ยวนี้เลยไม่ต้องคิดอะไรแล้วเชื่อเค้าดิ” ยูฮวานตะโกนดังลั่นร้าน
“เออๆ ใจเย็นๆก่อนเฮียก็ยังไม่ได้บอกว่าจะเปิดจริงๆซะหน่อย”วังวูบอก เค้าไม่อยากให้ยูฮวานมาหวังอะไรในตัวเค้ามากมายเพราะว่าเค้าเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเค้าจะเปิดได้จริงๆหรือป่าว
“อืมๆเค้าจะใจเย็น โอเค ใจเย็นๆ เฮียคิดดีๆนะเค้าต้องไปแล้วเฮียวอกจินบอกว่าให้ไปเจอตอนบ่ายโมง” ยูฮวานพูดเสร็ดก็วิ่งออกไปเลย
“เฮ้อ แกยิ่งทำหน้าแบบนั้นมันยิ่งทำให้ชั้นรู้สึกว่าต้องเปิดร้านนะเว้ย ไอ้ลิง เฮ้อ ฮานึลถ้าคุณดูอยู่นะคุณจะคิดเหมือนผมหรือป่าวว่าผมควรเปิดร้านนี้เพราะเจ้าเด็กนั้นนะ” ซังวูเงยหน้าพูดกับท้องฟ้าเหมือนกับว่าคนรักของเค้าอยู่บนนั้น
ที่ร้านบะหมี่
“มาแล้วเฮียซอกจินเอาออร์เดอร์เร็วๆจะได้ไปส่ง” ยูฮวานบอกซอกจิน
“โทษทีนะยูฮวานแบบว่าแกมาทำคืนนี้ได้มั้ยแบบว่าพอสอนเด็กพวกนั้นเสร็จแล้วค่อยมาทำน่ะพอดีว่าเดี๋ยวชั้นจะไม่อยู่แล้วมีธุระต้องไปทำแต่เดี๋ยวเย็นๆจะกลับมาพอสอนเด้กเสร็จแล้วค่อยมาทำได้มั้ย” ซอกจินบอกยุฮวานแบบขอร้องนิดๆ
“เฮ้อ ก็ได้เฮียค่าจ้าง2เท่าได้มั้ยละเพราะว่าชั้นต้องมาทำตอนกลางคืนอะแบบนี้ชั้นก็ไม่ได้พักอะไรเลยสิ” ยูฮวานบอก
“เอ่อ..................เอาไงดีละ” ซอกจินที่ตอนนี้เหงื่อตกทันทีที่ได้ยินยูฮวานบอกว่าค่าจ้าง2เท่า
“เฮ้อ....ถ้าชั้นได้ค่าจ้าง2เท่าแล้วเอาไปบอกพี่อึนเทพี่อึนเทคงจะดีใจไม่น้อยเลยน้าาาา” ยูฮวานทำเป้นแกล้งพูดขึ้นลอยเมื่อเห้ฯว่าซอกจินทำท่าจะปฏิเสธ
“โอเคๆๆๆโอเคเลยเอาไปเลย2เท่าอย่าลืไปบอกอึนเท่สุดเลิฟของเฮียด้วยละ...โอ้อึนเทจ๋าอึนเทของซอกจิน” ซอกจินพูดแล้วก็ก็ทำหน้าเพ้อไปเรื่อย
“ไปละเฮีย” ยูฮวานที่เริ่มจะเซ็งๆแล้ว.......ไปรอเด็กที่ยิมเลยดีกว่า
20 นาทีผ่านไป
“โอ้คุณครูมาแล้วหรอครับเนี่ยมาเร็วจังเลยฮะ” ชุนยางถาม
“จะวันนี้ครูว่างน่ะจ๊ะไปเปลี่ยนชุดกันเถอะจะได้เรียนกันเลย”
“ครับป๋ม” ชุนยางตอบแล้วยิ้มยิงฟันก่อนที่วิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมเด็กคนอื่นๆ
“เอาละนะเราจะเริ่มที่อาเรมักกี้เหมือนเดิมแล้วกันเนอะ”
“อาเรมักกี้........”
“ยูฮวานๆๆๆๆๆ”
“อ้าว พาดามาที่นี้ทำไม” ยูฮวานถามเมื่อเห้นพาดาวิ่งเข้ามาแถมยังหอบแฮ่กๆอีก
“ช่วยอะไรหน่อยดิ แฮ่กๆ มันมายุ่งกะชั้นอีกแล้ว” พาดาบอก
“เอ่อ.....คือชั้นสอนเด็กๆอยู่นะ” ยูฮวานตอบ......เธอยังต้องสอนเด็กอีกแล้วนี้ก็เพิ่งเริ่มด้วย
“ขอร้องละนะชั้นทนไม่ไว้แล้วอะ” พาดาบอก
“เฮ้อก้อได้.......เด็กๆจ๊ะเดี๋ยวครูมานะ” ยูฮวานหันไปบอกเด็กๆ
“โหอีกแล้วหรอเนี่ย เฮ้อ” เด็กพูดขึ้น
“โธ่ของร้องละนะครั้งสุดท้ายแล้วนะจะครูไปละ”
ที่ร้านกาแฟ
“โอ๊ะ พาดานี้น้า พาดาจ้า พาดสุดสวย น้องฟ้าของเค้า”
“เงียบเดี๋ยวนี้นะ จองมินชั้นรำคาญเงียบซะ” พาดาพูดอย่างสุดจะทน
“ง่าทำไมละพาดาจ๋า พาดาก็รู้ว่าเค้าอะรักตัวเองมากแค่ไหน ทำไมตัวเองไม่รักเค้าบ้างเลยอะ” จองมินพูดพร้อมกับทำหน้าตาออดอ้อนให้ดูหน้าสงสาร แต่มันดูน่าเกลียดซะมากกว่าสำหรับพาดา
“หยุดทำหน้าบ้าๆแบบนั้นนะ น่าเกลียดจริงๆเลย เอางี้ถ้านายเอาชนะยูฮวานได้ชั้นจะยอมให้นายจีบชั้นก็ได้อะ” พาดาบอกทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงยูฮวานก็ชนะอยู่แล้ว
“เหอะ จะแข่งอะไรละ นายคนนั้นก็ตัวเล็กนิดเดียวเองจะสู้ชั้นได้ไง” จองมินพูดอย่างวางกล้าม
“แข่งกินบะหมี่ซีอิ๊วดำใครกินได้มากกว่าคนนั้นชนะโอเคมั้ย” พาดาบอก
“โอ้โหทำไมต้องให้กินอะไรที่มันเข้าทางจองมินสุดหล่อคนนี้ขนาดนั้นละ พาดานี้น่ารักจริงๆเลย” จองมินพูดพร้อมกำทำท่าจะเข้าไปกอดพาดา
“หยุดเลยนะถ้ามาแตะตัวชั้นแม้แต่นิดเดียวนะชั้นจะฆ่านายจริงๆด้วย”พาดาขู่จองมิน
“เฮียซังวูบะหมี่ Please!!” ยูฮวานบอกซังวู
“OK!!” ซังวูก็เอากะเค้าด้วยคน
แล้วบะหมี่กว่า20ถ้วยก็มาว่างอยู่ตรงหน้าทั้ง2คน
“หึๆ กินให้อร่อยแล้วกันนะเด็กๆ 55+” ซังวูบอกทั้ง2คน พร้อมกับหัวเรอะเหมือนคนบ้า (เอ่อ....=o=)
“พร้อมนะ 1 2 3 เริ่มเลย!! “ พาดาพูดขึ้น
“ง่ำๆๆๆๆๆๆๆ” จองมินซ้วยบะหมี่อย่างเอาเป็นเอาตาย
“อ่ำๆ” ยูฮวานที่ค่อยๆกินบะหมี่อย่างผู้ดีเหมือนไม่ค่อยจะรีบเท่าไร
“นี้จองมิน เมื่อวันก่อนอะชั้นเพิ่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับเรื่องสมองมาละ แล้วพอมาเห็นบะหมี่พวกนี้นะ ฮึย เหมือนสมองเละๆพวกนั้นเป็นบ้าเลยอ่า” พาดาพูดขึ้น จริงๆแล้วนี้เป็นแผนที่เธอวางเอาไว้แล้ว
“ฮึก” จองมินถึงกลับแทบสำลักทันที......ที่พาดาพูดก็จะอ้วกอยู่แล้วยังมาเจอที่ยูฮวานทำอีก.....ยูฮวานที่ตอนที่พาดาพูดนั้นเธอก็เอาบะหมี่ที่อยู่อีกชามมาใส่อีกชามโดยประกบทั้งสองชามเข้าด้วยกันแล้วพอเปิดด้านนึงออกมาก็เหมือนสมองหลุดออกมาจากชามก็ไม่ปาน (ยี้แต่งเองยังจะอ้วกเองเลยอะ)
“นี้จองมินนายยังไหวนะ” แล้วพาดาก็ลงมานั่งข้างๆจองมิน
“อือๆ” จองมินพยักหน้าแทน...แค่พาดามานั่งข้างๆเค้าก็มีกำลังใจเกิน100แล้วละ
“นี้จองมินนายเห็นที่ยูฮวานกินป่าวไอ้สีเหลืองๆนั้นน่ะ.....นายว่ามะว่ามันเหมือนผักเน่าที่มือเช้านายเห็นตอนที่เดินกับชั้นอะ” พาดายังแกล้งจองมินต่อ
“ฮึก” แล้วจองมินก็แทบสำลักอีกรอบเพราะมันเหมือนจริงๆแล้วยูฮวานยังกินมันเอากินมันเอาอีก
“แล้วนายว่ามะบะหมี่พวกนี้พอกินเข้าไปแล้วอะทำให้ชั้นนึกถึงว่าพวกนายกำลังกินสมองเละๆพวกนั้นอยู่เลยอะ” พอพาดาพูดคำนี้ออกมาเท่านั้นละ
“ฮุ แหวะ แหวะๆ ฮวกๆ” จองมินเมื่อได้ยินคำนั้นแล้ว ยิ่งเห็นยูฮวานกับซังวูกินเข้าไปอีก แต่หลักๆเลยคือเค้าหันไปเห็นซังวูกินบะหมี่แล้วตอนนั้นซังวูกำลังกินเข้าไปแล้วก็คายทิ้งออกมา (อ๊ากกกยะแยงเองอะ บรื๋อ)
“อ้าวจองมินอ้วกวซะแล้วหรอเนี่ย.....แย่จังเลยนะแบบนี้นายก็แพ้นะสิ” พาดาพูดพร้อมกับกลั้นหัวเราะแทบตาย
“เฮ้ย จองมินเป็นอะไรมากหรือป่าวอะ ต้องกินยามั้ย” ยูฮวานที่เริ่มรูสึกว่าพาดาเล่นแรงไปหน่อย เริ่มรู้สึกผิดที่ร่วมมือด้วย
“โธ่ เอ้ย น่าสงสารจริงๆ” ซังวูพูด
“นั้นสิ พาดาเธอไม่สงสารเค้ามั้งหรอเค้าชอบเธอหรอกนะถึงได้ยอมแข่งด้วยเค้าอุตสาห์ทำทุกอย่างเพื่อเธอเลยนะเนี่ย” ยูฮวานพูด เพราะรู้สึกสงสารจองมินขึ้นมาจริงๆแล้ว
“ก็.....ก็ชั้นไม่ได้ชอบเค้านิ ชั้นก็ไม่รู้จะทำไงอะ” พาดาตอบตามความจริงเธอไม่ได้ชอบจองมินจริงๆ ถ้าเธอคบกับเค้าไปแล้วคนที่เจ็บจะกลายเป็นจองมินเองซะมากกว่า
“เฮ้อ ดีนะที่จองมินสลบไปแล้วไม่งั้นชั้นว่า ถ้าหมอนี้ได้ยินที่เธอพุดเมื่อกี้ต้องคลั่งแน่ๆเลย” ยูฮวานบอก
_________________________________________________________
อิแทน in korea part 1
เยอะพอมั้ยเคอะ หรือว่าน้อยไป เหอะๆ
เรื่องนี้ไม่เล่ามะได้เจงๆ อยากเล่ามากๆ
แบบว่าวันที่20ตอน 5 ทุ่มก่าๆเคอะ แบบว่ากำลังจะเช็คอิน
เอากระเป๋าโหลดเข้าใต้ท้องเครื่องแล้วมันต้องเอา passport กับตั๋วให้พนักงานเค้าชิมิ
แล้ว passport ของเสด็จย่าของอิแทนมัน.......มัน.............มัน...........
...............หมดอายุเคอะ!!.......อ๊ากกกกก สุดๆอ่า ToT ทำตาจะไหลเลยเคอะ
ไม่รู้จะทำไงเลยต้องโทรไปบอกให้ลุงลองหาดู แล้วย่าบอกว่ามันอยู่ในตู้
แต่ว่าตู้ล็อกแล้วย่าเอากุญแจมาด้วย อ๊ากกกก อิแทนอยากจะตายซะเด๋วนั้นเลย
แต่ก็บอกให้ลุงงัดมันไปเลย -*- ลุงก็หาไปเคอะแล้วคิดดู เครื่องออกตอนตี1ครึ่งลุงหาไป
จนถึงเที่ยงคืนก่าๆก็ยังไม่เจอ ไม่รู้จะไง ย่าก็ร้องไห้บอกว่าความผิดย่าเองย่าไม่ยอมเอาให้
แทนกับพ่อแทนดูก่อน โอ๊ยยย อิแทนจะร้องตาม แล้วพอพ่อดูเวลาแล้วมันจะไม่ทันแล้ว
ก็เลยต้องบอกให้ลุงออกมารับย่ากลับไปเพราะว่ามันงั้นเค้ากับพ่อก็คงไปไม่ทัน
แล้วๆๆๆ ย่าก็บอกว่าย่าไม่แน่ใจว่าจะอยู่ในกระเป๋าเดินทางป่าว? อิแทนก็ต้องรีบวิ่งไปหาพ่อ
แล้วก็ลองหาดูแล้วมันก็...................
................
............อยู่ในนั้น.............อ๊ากกกก ดีใจจนจะร้องไห้ เลยรีบเอาให้พี่เค้าแล้วก็ให้ย่านั่งรถเข็น
ไปทำขั้นตอนอื่นต่อ เฮือก วีรกรรมสุดแสนจะบรรยาย มันยังมีอีกเคอะเกือบไม่ได้ไปเกาหลี
แต่เด๋วค่อยเล่าคราวหลัง เหอๆ
อย่าลืมเม้นนะเคอะ แล้วจะรีบมาอัพต่อเน้ ^^
ความคิดเห็น