คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Possible Love1] เรื่องมันเริ่มที่?
Possible Love 1
เรื่องมันเริ่มที่?
มันเริ่มจากเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ที่ใครๆก็คาดไม่ถึง
เอาละเรื่องแรกมันเริ่มต้นขึ้นที่นี้ ที่วังหลวง....
“เร็วเข้าสิ องค์ชายทรงรออยู่นะ ถ้าเราไปช้าละก็ คงไม่วายได้เจอสายตานั้นอีก”
“เจ้าคะ! เร็วเข้าพวกเธอน่ะ แต่งตัวให้มันดีๆหน่อยสิ เราจะไปพบองค์ชายนะ” เสียงดังแซงแซ่ของบรรดาซังกุงและนางข้าหลวงที่อยู่ในห้องครัว กำลังจัดอาหารเพื่อนำไปให้องค์ชายทั้งสอง องค์ชายแทบินและองค์ชายแทซอง ทั้งสองพระองค์เป็นญาติกัน
“ถือดีๆอย่าให้หกละ เราต้องทำให้ดีที่สุดวันนี้พระราชาจะเสด๊จมาหาองค์ชายที่ตำหนักด้วย ทำตัวให้สำรวมด้วยละ” หัวหน้าซังกุงบอก ก่อนจะเดินนำหน้าทุกคนไปยังตำหนักขององค์ชายทั้งสอง
แล้วพวกเขาก็มาถึงหน้าตำหนักขององค์ชายทั้งสอง เสียงหัวเราะขององค์ชายทั้งสองดังออกมานอกตำหนัก ทำเอาพวกซังกุงและนางข้าหลวงงงกันเป็นแถว องค์ชายแทบินไม่หัวเราะแบบนี้ แม้แต่จะทรงยิ้มยังไม่ค่อยจะทำเลย จะบอกว่าเป็นองค์ชายแทซองหัวเราะก็คงจะไม่ใช่เพราะมันดังเกินกว่าจะเป็นเสียงหัวเราะของเพราะองค์คนเดียว แล้วไม่นานนัก พวกเธอก็ได้รับคำตอบ.....พวกเธอมาสายเกินไป พระราชามาถึงที่ตำหนักแต่เช้า และกำลังคุยกับองค์แทซองอย่างสนุกสนาน โดยมีองค์ชายแทบินนั่งมองอย่างเงียบๆ
“มาช้าไปหน่อยนะ” พระราชาบอกพวกซังกุง
“ขอประทานอภัยเพคะ เป็นความผิดหม่อมฉันเองที่ทำงานล่าช้า ขอทรงเมตตาด้วย” หัวหน้าซังกุงรีบทูลพระราชาโดยเร็ว
“ไม่เป็นไรหรอกน๊า จริงมั้ยพะยะคะ เสด๊จลุง” องค์ชายแทซองบอกพวกซังกุงก่อนจะหันไปถามพระราชา
“อืม เอาเถอะ วันนี้มีอะไรหน้าทานบ้างละ” พระราชากล่าวอย่างใจดี วันนี้พระองค์ทรงอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ เป็นเพราะองค์ชายแทซองนั้นละ เพราะทรงเป็นคนคุยเก่งทำให้พระองค์หัวเราะได้ตลอด
“นี้เพคะ...............” หัวหน้าซังกุงอธิบายรายการอาหารของวันนี้ให้พระราชาและองค์ชายทั้งสองฟัง
“อร่อยจริงๆว่ามั้ย แทบิน” พระราชาตรัสถามองค์ชายแทบินลูกชายของเขา
“พะยะคะ.....” สั้นๆได้ใจความ ตั้งแต่ทานอาหารมา นี้เป็นคำแรกที่องค์ชายแทบินพูด เขาไม่ใช่คนพูดเยอะ ใครๆต่างก็เรียกเขาว่าองค์ชายเย็นชา สายตาที่เยือกเย็นนั้น พร้อมกับคำพูดที่เขาพูดแต่ละครั้ง ทำเอาคนพูดกลัวจนไม่กล้าพูดด้วยหรือสบตา
“เอาเถอะ ไม่รบกวนเวลาพวกเธอทั้งสองแล้วละ ขอตัวละ” พระราชาบอกก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับองค์ลักษณ์ของพระองค์
“พูดบ้างก็ได้ พ่อนายไปแล้ว” องค์ชายแทซองบอก เวลาที่เขาอยู่กับองค์ชายแทบินตามลำพังเขามักจะใช้คำสามัญธรรมดา
“รู้แล้ว แค่ไม่อยากจะพูด” องค์ชายแทบินบอกก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบหนังสือมาสักเล่ม
“อ่านหนังสือหลังทานข้าวไม่ดีเท่าไรหรอกนะ นายก็รู้ว่ามันจะทำให้กระเพาะย่อยอาหารได้ไม่ดีแล้วนายก็จะปวดท้อง” องค์ชายแทซองบอกยิ้มก่อนจะหันไปเปิดทีวี
“เหอะ! แล้วดูทีวีละ? จะไม่ปวดท้องหรือไง” องค์ชายแทบินสวนกลับ
“ไม่นะ ที่แน่ๆ ฉันไม่เคยกินข้าวเสร็จแล้วมาดูทีวี แล้วปวดท้องน่ะ^^” องค์ชายแทซองบอกกวนๆแล้วก็หันไปสนใจทีวีต่อ แต่นั้นไม่ได้ทำให้องค์ชายแทบินโกรธหรอก เขาเฉยๆแล้วก็สนิทกันมาตั้งแต่เด็กแทซองเป็นคนเดียวที่เขารักแล้วก็ไว้ใจมากที่สุด
เรื่องที่สองมันเริ่มขึ้นในที่ที่แปลกๆ
ที่นั้น....ที่ร้านบะหมี่.........
ร้านบะหมี่ กุงๆ (ชื่อแบบว่า...=[]=!)
เก๊งๆๆๆๆ
“ตื่นๆๆๆๆๆ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน!”
“อืมมม มม ม ขออีก 5 นาทีน๊า~~!” คนที่นอนอยู่บอกด้วยเสียงง่วงๆ
“อย่ามา 5 นาทีเลย 5 นาทีทีไรก็เป็นชั่วโมงทุกที ลุกเดี๋ยวนี้นะ!”
“.................” ไร้เสียงตอบรับมาจากคนที่นอนอยู่
“ฮึ่ย ถ้าไม่ลุกก็ไม่ต้องเอาพวกหนังสือ.....” คนพูดยังพูดไม่จบประโยคคนที่นอนอยู่ก็รีบกระเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงทันที
“ลุกแล้วๆๆๆๆ สัญญาก่อนว่าจะเอาหนังสือจากห้องสมุดมาให้เหมือนเดิมน่ะ” คนที่ลุกแล้วรีบรัวประโยคใส่
“รู้แล้วน๊า รีบไปอาบได้แล้ว นายต้องไปส่งบะหมี่นะชีฮู” คนมาปลุกบอกก่อนทำท่าจะลงไปรอชีฮูชั้นล่าง
“เดี๋ยวก่อน แทยัง บอกพ่อด้วยว่าป้าซังกุงที่วังฝากมาบอกว่า บะหมี่ที่พ่อทำนะป้าเข้าอยากได้เพิ่มมากกว่าเดิม แต่ยังไม่รู้นะว่ากี่ถ้วย แต่เขาให้มาถามเฉยๆว่าจะทำไหวมั้ยถ้ามากกว่าตอนนี้น่ะ บอกพ่อด้วยนะฉันไปอาบน้ำละ” ชีฮูบอกก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ข้างล่างร้านบะหมี่
“คุณลุงครับชีฮูมันฝากบอกว่าป้าซังกุงในวังจะสั่งบะหมี่เพิ่มน่ะครับ แต่ยังไม่รู้นะครับว่าจะเอาอีกกี่ถ้วย” แทยังบอกพ่อของชีฮู
“อืม สงสัยจะมีการคัดเลือกนางข้าหลวงเพิ่มอีกแล้วสินะ พูดแล้วก็นึกถึงช่วงเวลาเก่าๆตอนที่แม่ชีฮูยังสาวๆนะ^^” คุณลุงบอกยิ้มๆ
“นั้นสินะครับตอนนั้นคุณป้าสวยมากๆเลยผมยังจำได้ ตอนนั้นผมยัง8ขวบอยู่เลยมั้งครับ” แทยังบอก แม่ของชีฮูเป็นคนสวยมีผู้ชายหลายคนเข้ามาจีบ แต่แม่ของชีฮูก็เลือกลูกชายเจ้าของร้านบะหมี่เล็กๆของคุณลุงนี้ละ^^
“นั้นสิ มันนานมากจริงๆ....” คุณลุงพูดแค่นั้นแล้วก็ไม่พูดต่อ แม่ของชีฮูตายตั้งแต่ชีฮูอายุ 10 ขวบ เธอเป็นนางข้าหลวงที่ใครๆต่างชื่นชม เธอทั้งสวย ทั้งเก่ง เดินไปไหนมาไหนใครก็ต้องทักว่า “สวัสดีคะ คุณยองเอ วันนี้สวยเหมือนเดิมเลยนะคะ^^”
“คุยอะไรกันอยู่อะ พ่อฮะ ป้าซังกุง.....”
“พ่อรู้แล้วแทยังบอกพ่อแล้ว แกเป็นคนบอกให้แทยังมาบอกเองนิ”
“เออเนอะ...ลืมไปเลย ผมไปละนะครับ เดี๋ยวโดนป้าซังกุงบ่นอีก” ชีฮูบอกก่อนจะโบกมือบ๊ายบายพ่อของเขากับแทยัง
“ทำไมไม่ไปกับชีฮูเลยละแทยัง ยังไงเราก็ต้องเข้าวังอยู่แล้วนิ” พ่อของชีฮูถาม
“ผมว่าผมคงซ้อนท้ายมอไซค์ฯซีฮูไปไม่ได้หรอกนะครับ = =” แทยังบอก จะไปนังตรงไหนได้ละ แค่ชีฮูนั่งก็เต็มแล้วเพราะที่ว่างข้างหลังก็ต้องใส่บะหมี่ แล้วจะให้เขาไปนั่งตรงไหนละ คุณลุงก็นะ - -
“เอ้าหรอ ลุงว่ามันยังนั่งได้นะ” คุณลุงบอกแล้วก็เดินเข้าไปในครัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนแทยังก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงๆ
กลับมาที่แรก....ที่วังหลวง
“ทำไมถึงได้ช้าแบบนี้นะ นี้ก็เลยเวลามา 5 นาทีแล้วนะ” หัวหน้าซังกุงบ่น
“ใจเย็นๆก่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวก็คงจะมาถึงแล้วละคะ” รองหัวหน้าวังกุงบอกด้วยเสียงที่ดูเป้นกังวลเล็กน้อย ตอนนี้นางข้าหลวงที่จะมาทำงานใหม่ยังไม่มาซะที แถมงานนี้ยังสำคัญซะด้วยสิ
“คุณกาอินคะ นางข้าหลวงคนที่เราเลือกเอาไว้ โทรมาบอกว่าไม่สามารถมาเป้นนางข้าหลวงได้แล้วละคะ” นางข้าหลวงประจำตัวรองหัวหน้าซังกุงกระซิบบอกรองหัวหน้าซังกุง
“ว่าไงนะ! แล้วเขามีเหตุผลอะไรหรือเปล่า” รองหัวหน้าซังกุงหรือ กาอินถามนางข้าหลวงคนสนิทของเธอ
“เธอไม่ได้บอกเหตุผลอะไรเลยคะ แค่โทรมาบอกว่ามาไม่ได้แล้วก็วางไป แล้วก็ติดต่อกลับไม่ได้ด้วยคะ”
“ตายละ! ทีนี้เราจะทำยังไงละ นี้ก็เลยเวลามามากแล้วด้วย” รองหัวหน้าซังกุงพูดด้วยเสียงที่กังวลมาก
“เอ๊ะ!นั้นเด็กที่ไหนเนี่ยที่ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะ” หัวหน้าซังกุงพูดแทรกขึ้นมา
“ใช่นางข้าหลวงที่นัดไว้หรือเปล่า” หัวหน้าซังกุงถาม
“อะ...เอออ......” นางข้าหลวงของรองหัวหน้าซังกุงไม่ร็จะตอบยังไงจะบอกว่าไม่ใช่ก็กะไรอยู่
“ใช่คะ!!!” รองหัวหน้าซังกุงพูดขึ้นมาเสียงดัง
“นั้นละคะเด็กคนนั้นละคะ ยอนจี ไปตามเด็กคนนั้นมาสิ สงสัยจะหลงทางน่ะ เพราะวังนี้ก็กว้างใหญ่นัก” รองหัวหน้าซังกุงบอกด้วยเสียงเรียบๆ แล้วยอนจีก็ตามเด็กคนนั้นมา กาอินได้แต่มองเด็กคนนั้นอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ดูเด็กคนนั้นยังงงๆอยู่
“เอ่อ..คือออ..นี้มัน....”เด็กคนนั้นพยายามจะถามอะไรบ้างอย่างแต่ก็โดนเสียงของกาอินแทรกขึ้นมา
“รีบแนะนำตัวเข้าสิ ชื่ออะไร ทำอะไรเป็นบ้าง เร็วเข้า”
“ฉันชื่อ.........”
“จองฮู!”
“ทำอะไรอยู่น่ะทำไมยังไม่รีบแต่งตัวเอง แม่ไม่เข้าใจเราจริงๆเลย เราต้องไปพบแขกตั้งมากหน้าหลายตา แต่ลูกกลับไม่รีบไปเตรียมตัวอะไร ลูกก็รู้ว่าลูกต้อง......”
“พอเถอะครับแม่ผมรู้ว่าผมต้องทำอะไร ขอตัวนะครับ” จองฮูบอกด้วยเสียงเรียบๆก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป ทั้งชีวิตของเขาถูกสั่งให้แค่ว่า ทำยังไงก็ได้ให้ได้เป็นองค์รัชทายาท ทำยังไงก็ได้ให้แย่งตำแหน่งนี้มาจากองค์ชายแทบิน ทำยังไงก็ได้ให้มีอำนาจ มีอิทธิพลมากที่สุด รอบตัวเขามีแต่คำว่าต้องชนะเท่านั้น
“หึ!....องค์รัชทายาทงั้นหรอ มันจะไปยากอะไร องค์ชายแทบินอะไรนั้นมีดีอะไร ไม่เห็นต้องพยายามอะไรเลย เหอะ.....” จองฮูพูดกับตัวเอง
“องค์ชายครับ......”
“มีอะไรหรอ ฮยอนโก” จองฮูหันไปถามฮยอนโกองค์ลักษณ์คนสนิทของเขา
“รีบแต่งตัวเถอะครับใกล้ถึงเวลาแล้ว” ฮยอนโกบอก
“อืม.......”
งานเลี้ยงประจำเดือนในวังหลวง
“ฮะฮ่าๆๆ จริงหรือนี้มีคนที่ซื่อขนาดนั้นเชียวหรอ ฮ่าๆ”
“จริงพะยะค่ะ หม่อมฉันเห็นมากับตาเชียวไม่หน้าเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้นะพะยะค่ะ”
“ฮ่าๆ คุยกับเจ้าไม่เคยเบื่อเลยนะแทซอง ฮ่าๆ ถ้าแทบินเป็นแบบเจ้าบ้างก็ดีสินะ” ราชาบอกองค์ชายแทซอง
“หม่อมฉันว่าบ้างทีแทบินก็มีอารมณ์ขันนะพะยะค่ะ” แทซองบอก
“จริงรึ หึ ขนาดเขาเป็นลูกชายฉันแท้ๆฉันยังไม่เคยได้ยินเขาเล่าเรื่องอะไรใหฉันฟังเลย” พระราชาบอกด้วยเสียงเศร้าๆ
“^^” แทซองไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มให้พระราชาเท่านั้น
“ไปอยู่กับแทบินเถอะ เราอยู่คนเดียวได้” พระราชาบอกก่อนจะหันไปสนใจเครื่องดื่มในมือ
“อ๊ายยย~!! คุณคยองโฮมานู้นแล้วละเธอๆๆๆๆ”
“ไหนๆๆๆ อ๊ากกกก หล่อๆๆ ไม่ไหวแล้วๆๆๆ”
“กรี๊ด! หลบๆๆๆ คุณคยองโฮต้องเป็นของฉันคนเดียว พวกหล่อนหลบไปสิย่ะ”
“อะไรกันเธอ พูดเหมือนคุณคยองโฮเป็นสิ่งของ ของแบบนี้อะใครดีใครได้ต่างหากละ”
“แหมๆๆๆ ทำเป็นพูดไปเถอะ ไม่รู้ละ คุณคยองโฮเป็นของฉัน”
“ของฉันต่างหาก!”
“ของฉัน!......บ้าหรอของฉันคนนี้ต่างหากละ” เสียงของนางข้าหลวง โวยวายกันดังลั่น ระหว่างที่คยองโฮ องค์ลักษณ์ประจำตัวขององค์ชายแทบินเดินมา เขาเป็นคนหล่อ น่ารัก นิสัยดี อบอุ่นและเป็นมิตร ติดอยู่ที่พูดไม่ค่อยเก่ง ไม้เด็ดของเขาอยู่ที่รอยยิ้มละลายใจที่พอสาวๆเห็นเป็นต้องละลายทุกคน
พวกนางข้าหลวงยังคงเถียงกันไม่เลิก พูดแย่งกันว่าตกลงแล้วคยองโฮเป็นของใครกันแน่ จนไม่ได้สังเกตุว่าคยองโฮเดินเลยพวกเธอจนเข้าไปในงานแล้ว =____________=!!!
“อะนั้นแน่~ คยองโฮเดี๋ยวนี้เนื้อหอมนะเนี่ยยย นางข้าหลวงเถียงแย่งนายกันใหญ่เลย” องค์ชายแทซองที่เห็ฯคยองโฮเดินเข้ามาในงานทักทายคยองโฮอย่างเป็นกันเอง
“555 ไม่ขนาดนั้นหรอกพะยะคะ พวกนั้นก็คงแค่พูดเล่นกันเฉยๆ” คยองโฮบอก
“ไม่ต้องมาถ่อมตัวหรอกน๊า อยู่กับพวกฉันเลิกใช้เหอะ พวกคำราชาศัพท์อะไรนั้นน่ะ พูดธรรมดาดีก่าเยอะ เนอะ แทบินเนอะ” องค์ชายแทซองบอกแล้วก็หันไปถามความคิดเห็นองค์แทบินที่เหมือนคนไร้ความรู้สึกอยู่ข้างๆ
“อืม.....ไม่ต้องใช้หรอก” องค์ชายแทบินตอบสั้นๆแล้วก็มองออกไปนอกระเบียงเหมือนเดิม (แกจะเก๊กไปถึงไหนวะเนี่ย =___=!!!//แทซอง)
“มันติดปากนิครับ^^ แล้วนั้นองค์ชายแทบินเป็นอะไรไปละครับ?” คยองโฮถาม ถึงแม้ว่าจะไม่ใช้คำราชาศัทพ์ แต่ก็ต้องมีคำว่า “ครับ” ลงท้าย เพราะยศที่สูงกว่าขององค์ชายทั้งสองนั้นเอง
“อ้อ เจ้านั้นน่ะหรอ เรื่องเมื่อตอนกลางวันน่ะ ทำเอามันปวดหัว 555 แต่ฉันว่าก็น่ารักดีออก” องค์ชายแทซองบอกคยองโฮแล้วไม่ลืมที่จะเหลือบไปมององค์ชายแทบิน ที่หันมามองเขาด้วยสายตาประมาณว่า น่ารักบ้านแกดิ!
“อะไรน่ารักหรอครับ?”
“อ๋อ ลืมไปนายยังไม่รู้นิ แทบินมีนางข้าหลวงประจำตัวแล้วนะ คิกๆ น่ารักมากๆเลยละ ออกจะซื่อๆหน่อย…..” แทซองยังพูดไม่จบแทบินก็รีบแทรกขึ้นมา
“ทำไมนายไม่บอกไปด้วยว่า ยัยนั้นพูดมากแค่ไหน จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่องอีกด้วย นิสัยก็เหมือนเด็กประถม เหอะ! ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีผู้หญิงแบบนี้อยู่บนโลกด้วยซ้ำ” แทบินพูดรัวเป็นชุดทำเอาคยองโฮที่ไม่ค่อยได้เห็นแทบินพูดอะไรแบบนี้ อึ้งไปเลย รวมถึงแทซองด้วย =[]=!!!
“ปลาทองน้อยไม่ได้ น่ารำคาญขนาดนั้นซะหน่อย” องค์ชายแทซองเถียงขึ้นมา
“เหอะ! ไม่เลย ไม่น่ารำคาญเลย ฉันจะปวดหัวตายเพราะยัยนั้นอยู่แล้ว - -*” องค์ชายแทบินบอกแล้วก็เอามือกุมขมับก่อนจะหันออกไปนอกระเบียงเหมือนเดิม
“ผมว่าเธอคงจะน่ารำคาญจริงๆแล้วละครับไม่งั้นองค์ชายคงไม่เป็นแบบนี้ -___-^” คยองโฮบอก
“คงงั้นมั้ง แต่ฉันว่าเธอก็ไม่ได้น่า.......”
“ว๊ายยย!!”
[[Talk!!]]
คึๆๆๆ เอาตอนแรกมาลงแล้ว สนุกมั้ย??
นางเอกทั้งหลายเม้นสักนิดจิตแจ่มใสนะเคอะ
ชอบไม่ชอบอะไรยังไงบอกได้โลดดดดด!!
"ขอให้ทุกคนมีความสุขเคอะ...คึ^^!*"
ความคิดเห็น