คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Coffee Prince :: 2
“กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบ”
“กลับมาแล้วหรอเป็นไงบ้าง เด็กๆซนปะ?”
“นี้พาดาเธอถามชั้นแบบนี้มากี่ครั้งแล้วห๊ะ ทำยังกะไม่รู้จักเจ้าลิงพวกนั้น” ยูฮวานบอกพาดา
“ป่าวหรอกไม่รู้จะถามอะไรเลยถามไปงั้นให้เป็นมารยาท” พาดาตอบพร้อมกับทำหน้ากวนๆใส่ยูฮวาน
“เอาเหอะ โอ๊ยยยยเหนื่อยจังเลยยยย”
“ไปกินข้าวกันเหอะป่านนี้ พี่อึนเทน่าจะทำเสร็จแล้วมั้ง” พาดาบอกยูฮวานเมื่อได้กลิ่นหอมๆออกมาจากห้องครัว
“เออใช่ ๆ พูดถึงกินข้าวแล้วหิวเป็นบ้าเลยอะ รู้ปะตอนกลางวันอะแอบกินบะหมี่ไปได้นิดเดียวเองอะ” ยูฮวานบอกพาดาเมื่อนึกถึงตอนกลางวันที่เธอได้กินบะหมี่ไปแค่3คำเอง เพราะอยู่ดีๆเจ้าของร้านก็เรียกให้ไปส่งบะหมี่ซะงั้น
“มากินได้แล้วว.. เสร็จแล้ว” เสียงของพี่อึนเทดังออกมาจากห้องครัว
“โห...น่ากินจังเลยอ่า อ๊ากกก จะกินให้ข้าวหมดหม้อเลยคอยดูดิ” ยูฮวานพูดขึ้นเมื่อเห็นกับข้าว
“อย่าเว่อร์ไปไอ้น้องรัก กินมากเดี๋ยวก็อ้วนหรอก แกเป็นผู้หญิงนะ” อึนเทบอกยูฮวาน
“เหอะผู้ชายมั้งเถอะ แล้วอีกอย่างอ้วนแล้วไงเหอะ กลัวจะไม่อ้วนวะมากกว่านะสิ แค่เค้าไปทำงานนะพี่ ก็ไม่รู้จะหาคำว่าอ้วนตรงไหนแล้ว” ยูฮวานบอกอึนเทแล้วก็หันกลับไปสนใจถ้วยของตัวเองต่อแล้วก็กินเอาๆ แต่สิ่งที่ยูฮวานพูดออกมาทำให้อึนเทถึงกับหยุดการกระทำทุกอย่างของเธอ
“พี่ขอโทษนะยูฮวาน พี่ขอโทษจริงๆนะพี่มันไม่ได้เรื่องสักอย่าง มันต้องเป็นพี่สิถึงจะถูกที่จะต้องมาทำงานเยอะแยะมากมายแบบยูฮวาน แต่....แต่มันก็กลายเป็นยูฮวานแทนที่ต้องทำทุกอย่าง ต้องเหนื่อยอยู่คนเดียวพี่ขอโทษนะ....อะเอานี้ไปพี่ยกให้เลยยูฮวานต้องทานมากๆนะจะได้มีแรงเยอะๆนะ ^^” อึนเทพูดพร้อมกับเลื่อนถ้วยของเธอไปให้ยูฮวาน........แบบนี้ละถูกต้องแล้วเรามันไม่ได้เรื่องทำไมต้องให้น้องมาลำบากอยู่คนเดียวโดยที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลยวันๆก็ได้แต่อยู่บ้านแล้วก็รับเค้าเย็บตุ๊กตาจากโรงงานใหญ่มาก็เท่านั้น
“เฮ้ย...ไม่ต้อง ๆ พี่นั้นละกินเยอะๆ จะได้มีแรงเย็บตุ๊กตาไง พาดาด้วยกินเยอะๆสิ ไม่ต้องทำหน้ารู้สึกผิดแบบนั้นหรอก พี่ไม่ต้องคิดเรื่องนั้นแล้วนะเค้าเต็มใจทำเองไม่ต้องเป็นห่วงหรอก กินๆๆ” ยูฮวานที่พยายามทำให้บรรยกาศดีขึ้น...ยัยพาดาก็เป็นไปอีกคนจะคิดมากกันทำไม ทุกคนก็ช่วยๆกันนั้นละ
“นาริม เราผิดเองละ เราไม่น่ามาขอนาริมอยู่เลย มาเพิ่มภาระให้นาริม กับพี่อึนเทอีกด้วยอะ” พาดาบอกอย่างรู้สึกผิด
“บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไรแล้วอีกอย่างพาดามาอยู่ด้วยก็ดีแล้วเค้าอยู่กับพี่อึนเท2คนเหงาจะตายมีพาดามาอีกคนดีออก ไม่ต้องคิดมากน่า” ยูฮวานบอกพาดา
“อืมชั้นสัญญานะ ชั้นจะเย็บตุ๊กตากับปลอกเห็ดให้ได้มากๆให้เยอะกว่าเดิมอีกคอยดูนะ” พาดาบอก
“ใช่ๆพี่ก็เหมือนกันพี่จะเย็บตุ๊กตาให้ได้มากๆแล้วก็จะไปช่วยพาดาปลอกเห็ดด้วย เราจะได้ไม่ลำบากกันมา” อึนเทบอกกับน้องๆ
“นั้นละทุกคนคิดถูกแล้วถูกต้องที่สุดเลยเราต้องช่วยกันนะ พวกเราจะได้สบาย อ่ากินกันต่อเถอะ ก่อนที่กับข้าวมันจะเย็นไปมากกว่านี้ มาเถอะ กินๆๆ” ยูฮวานบอกอย่างอารมณ์ดี
“ใช่แล้วกินๆๆแล้วก็กิน 55+” อึนเทเองก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย
“โอ๊ยยย อิ่มจังเลยอ่าพี่อึนเท โอ๊ยย แน่นจังเลยอ่าทำไงดีอะ” ยูฮวานโอดครวญพร้อมกับกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้นในห้องนั่งเล่น
“ก็แล้วจะกินเข้าไปทำไมตั้งเยอะตั้งแยะละ เป็นไงละยะ ขึ้นอืดหรือยังละ” อึนเทยังมิวายกัดน้อง
“55+ นาริมหยุดกลิ้งเหอะมันเหมือนปลาโลมากลิ้งได้เลยอะ” พาดาบอกยูฮวาน
“หยุดก็ได้แต่เธอก็ต้องหยุดเรียกชื่อนั้นเหมือนกันตอนนี้ชั้นคือ ยูฮวาน เด็กหนุ่มสุดหล่อที่ทำงานได้ดีที่สุด 555+” ยูฮวานบอกพาดา
“โอเคๆก็ได้ๆ หยุดทำสิจะได้ไม่เรียกแบบนั้นแล้ว เริ่มง่วงแล้วนะเนี่ย” พาดาบอกพร้อมกับเอามือปิดปากเพื่อที่จะหาว
“ไม่ได้ๆห้ามง่วงเด็ดขาด ลืมไปแล้วหรือไงห๊ะ ว่า เธอยังต้องปลอกเห็ดกับเย็บตุ๊กตาอีกอะ” ยูฮวานบอกพาดา....ยัยนี่นิ เพิ่งสัญญาเมื่อกี้ทำไมลืมซะได้
“เออลืมไปเลยอะ แต่มันง่วงแล้วอะวันนี้ชั้นต้องไปส่งหนังสือพิมพ์แทนเธอตอนเช้าด้วยนะแล้วกลับมาก็ต้องมานั่งปลอกเห็ด แล้วก็เย็บตุ๊กตา
“ไม่ต้องมาอ้างอะไรเลย ชั้นต้องไปทำอะไรตั้งเยอะแยะกว่าเธออีกไปทำซะดีๆก่อนที่ชั้นจะโกรธนะ” ยูฮวานบอก พาดาเองก็ไม่รู้จะเถียงยังไงเลยไปนั่งเย็บตุ๊กตากับพี่อึนเท
“เออเดี๋ยวชั้นมานะอีกสักพักถึงจะกลับนะมีธุระนิดหน่อย” ยูฮวานบอกพี่อึนเทกับพาดา
“อืมจะป.......” พี่อึนเทยังพูดไม่ทันจบยูฮวานก็วิ่งออกจากบ้านไปแล้ว
“เฮ้อ ไวยังกะลิงเลย ไอ้น้องคนนี้” อึนเทบ่นขึ้นมาลอยๆ
“เลิกบ่นได้แล้วเจ๊ เดี๋ยวก็แก่หรอก” พาดาบอกอึนเท
“เดี้ยๆ ไอ้เด็กบ้านิ เดี๋ยวแม่จะทุ่มด้วยตุ๊กตาเลยนิ” อึนเทพูดพร้อมกับยกตุ๊กตาขึ้นทำท่าจะฟาดพาดา
“อ่าๆโอเคๆไม่ล้อแล้วรีบเย็บกันต่อเหอะ”
“มันต้องแบบนี้สิ ถึงจะอยู่ด้วยกันได้ โฮะๆ” อึนเทพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
“ =o=^ “ สีหน้าของพาดา
ด้านยูฮวาน
“เฮีย เฮีย เฮีย อยู่ป่าว” ยูฮวานตะโกนเสียงดังเพื่อให้คนข้างในได้ยิน ตอนนี้ยูฮวานกำลังอยู่หน้าร้านกาแฟ.....น่าจะเรียกว่าร้านกาแฟร้างมากกว่าเห็นจะได้เพราะว่ามันทั้งเก่าทั้งโทรมจนดูไม่ได้แต่ไม่หน้าเชื่อว่าจริงๆร้านมันจะเรียกว่าเปิดก้ได้เรียกว่าปิดก็ได้ เพราะว่าถ้ามีใครที่คิดจะเข้ามาที่นี้แล้วสักกาแฟสักแก้วเจ้าของร้านก็ไม่ขัดอะไรอยู่แล้ว เว้นซะแต่ว่ามันไม่มีใครกล้าเข้ามาเลยนะสิ-*-
“อยู่ๆ รอแปปนึงนะ” คนข้างในตะโกนออกมา
“เฮ้อมาทำอะไรตอนนี้เนี่ย ดึกแล้วนะ” คนที่อยู่ข้างในเดินลงมาจากชั้นบน
“ก็มาหาเฮียนั้นละ จะมาถามเรื่องอะไรหน่อยอะ” ยูฮวานบอกคนคนนั้น
“มีเรื่องอะไรอีกละ ระบายมาโลดเฮียรับฟังหมด แต่ถ้าเป็นเรื่องเงินละก็เฮียซังวูคนนี้ขอคิดก่อนก็แล้วกันนะ” ซังวู หรือเจ้าของร้านกาแฟร้างนี้บอกยูฮวาน เจ้าของร้านเองก็ไม่ได้ต่างจากร้านเท่าไรหรอก -*-
“55+ ไม่ใช่เรื่องเงินหรอก แต่ว่าเป็นเรื่องงาน” ยูฮวานบอกซังวู
“ทำไมหรอมีปัญหากับไอ้ซอกจิน หรือไง มาเดี๋ยวเฮียคนนี้จัดการให้”
“ไม่ใช่หรอก เฮียซอกจินไม่กล้าทำอะไรเค้าหรอก เฮียก็รู้อยู่ว่าเฮียซอกจินชอบพี่อึนเทอยู่เค้าจะกล้าทำอะไรละ” ยูฮวานบอก เฮียซอกจินที่ยูฮวานพูดถึงนั้นก็คือเจ้าของร้านบะหมี่นั้นเอง ซอกจินแอบชอบพี่อึนเทอยู่ จริงๆจะเรียกว่าแอบชอบก็ไม่ได้เพราะว่าเฮียแกก็บอกเจ๊อึนเทไปแล้วว่าชอบเจ๊ขนาดไหน แต่แน่นอนคนอย่างเจ๊อึนเทมีหรือที่จะชอบแค่เจ้าของร้านบะหมี่เล็กๆแถมเฮียซอกจินก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรขานดนั้น -*-
“เออลืมไปแล้วเรื่องงานอะไรละ ส่งนม หนังสือพิมพ์ หรือว่าที่ เทควันโด” ซังวูถาม
“รวมๆกัน เฮียเค้าพูดจริงๆนะงานที่ทำอยู่อะมันรวมๆเงินแล้วมันก็พอค่าเช่าบ้านอยู่นะแต่เฮียคิดดูดิ ไหนจะค่าอาหาร ค่าน้ำ ค่าไฟ โอ๊ยย แน่นอนที่สุดว่ามันไม่พอ” ยูฮวานบอกซังวู ยูฮวานไว้ใจซังวูมากที่สุดในชีวิตแล้วเพราะไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นซังวูก็จะเป็นคนที่คอยช่วยเหลือที่บ้านเธอมาตลอด
“เฮ้อ เรื่องนี้นั้นเอง เฮียก็ไม่รู้จะช่วยไงว่ะ แก็รู้อยู่นะว่าไอ้ร้านนี้มัน.........เป็นไง” ซังวูตอบอย่างปลงๆ
“ก็รู้อยู่เค้าบอกแล้วไงขอแค่เฮียทำความสะอาดซะหน่อยดูแลตัวเองบ้าง เดี๋ยวก็มีลูกค้าเข้ามาเองละ” ยูฮวานบอก......นั้นคือความจริงที่สุด เพราะว่าจริงๆแล้ว ซังวูเป็นคนที่จัดว่าหน้าตาดีมาก แต่ตอนนี้มันกลับดูไม่ได้ ร้านนี้แต่ก่อนก็สวยมากตอนนี้ก็ร้านกาแฟร้างดีๆนี้เอง กาแฟที่นี้อร่อยสุดๆ แต่ตอนนี้ใครจะกล้าเข้าไปกินละในเมื่อสภาพร้านกับเจ้าของมันเป็นแบบนี้
“เฮียว่าเราเลิกพูดเรื่งนี้กันไปนานแล้วนะ เฮียบอกแล้วไงว่าดูแลตัวเองไปก็เท่านั้นทำไมละเฮียดูแลตัวเองแล้วเราก็รู้นิว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าร้านนี้ตองตกแต่งใหม่มันก็ต้องใช่เงินเยอะมากเลยนะ เฮียก็ไม่ได้มีเงินเยอะขนาดนั้น” ซังวูบอกยูฮวานเสียงเศร้าๆ.......ข้อนี้ยูฮวานรู้ดีละว่า ถ้าซังวูเกิดดูแลตัวเองขึ้นมาผู้หญิงตรึม แล้วเฮียแกบอกว่าแบบนี้แล้วมันทำให้เฮียรู้สึกผิดกับพี่ฮานึล เฮียทำไม่ได้หรอก
“เฮ้อ~พี่ฮานึลก็ไม่ได้มีความสุขนักหรอกนะที่จะมาเห็นเฮียไม่ทำความฝันของเฮียให้สำเร็จอะ เฮียก็รู้ว่าพี่ฮานึลเป็นห่วงเฮียขนาดไหน เฮียจำเอาไว้ดิ พี่ฮานึลมองเฮียอยู่นะอยู่บนฟ้าไง “ ยูฮวานบอกซังวูแล้วก็คิดว่าซังวูหน้าจะคิดได้บ้าง
“อืม เฮียก็อยากทำเหมือนกันนะร้านกาแฟอะ มันเป็นความฝันของเฮีย แต่เราก็รู้นิ เฮียไม่มีเงินมากพอหรอกที่จะเอามาจัดการร้านนี้ให้กลับมาเหมือนเดิมน่ะ” ประโยคหลังนั้นวังวูพูดด้วยเสียงเศร้าๆ.....เพราะนั้นคือเหตุผมอีกเหตุผลหนึ่งว่าทำไมเค้าถึงเปิดร้านไม่ได้
“นั้นสิ งั้นเค้ากลับแล้วนะนานมากแล้วเดี๋ยวพี่อึนเทกับพาดาจะเป็นห่วง คืนนี้เฮียลองกลับไปคิดดูนะ มันต้องมีวิธีที่ทำให้ร้านนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมสิ สู้ๆ ไปละนะเฮีย” ยูฮวานพูดพร้อมกับโบกมือลาแล้วก็วิ่งไป
“วิธี อื่น งั้น หรอ?” ซังวูพูดทวนที่ยูฮวานพูดเมื่อกี้อีกที........นั้นสิมันต้องมีสักวิธีละน่า!!
“กลับมาแล้วฮะ” ยูฮวานตะโกนบอกพี่อึนเทกับพาดา
“.......................”
“นี้เงียบกันทำไมละ” ยูฮวานที่ตอนนี้ทอดร้องเท้าอยู่ไม่ได้สนใจหันเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“................................”
“นี้ทำไม................” พอยูฮวานหันไปเท่านั้นละ.........สิ่งที่ยูฮวานเห็นคือ พี่อึนเทเอาขาข้างนึงพาดตัวพาดาเอาไว้ ส่วนพาดาก็เอาขาตัวเองข้างนึงไปพาดที่ตัวพี่อึนเทเหมือนกัน......ชั่งเป็นภาพที่งามตาแท้ -*-
“เฮ้อ พวกนี้นะ เตียงมีให้นอนไม่ไปนอน จริงๆเลย” ปากก็บ่นไปแต่งตัวนี้สิ กำลังดึงขาพี่อึนเทออกจากตัวพาดแลวจับหัวพาดาให้หนุนหมอนอิงที่ห้องนั่งเล่นไปก่อน แล้วก็ทำแบบเดียวกันกับพี่อึนเท
“เสร็จซะทีจะได้ไปนอนบ้าง ฝันดีนะพี่อึนเท พาดา ห้าว” ยูฮวานบอกราตรีสวัสสองคนที่นอนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแม้ว่าสองคนนั้นจะหลับไปแล้วก็ตาม
ด้านซองจุน
“ฮัลโหลนั้นใช่อันอาหรือป่าวครับ”
-ใช่คะนั้นใครคะ
“อันอานี้ซองจุนเองนะคิดถึงจังเลย”
-อ้าวซองจุนเองหรอกกลับมาเกาหลีเมื่อไรเนี่ย
“วันนี้ละตอนเช้าๆน่ะ นี้ตอนนี้ยุ่งหรือป่าว”
-ก็ไม่ค่อยน่ะ ตอนนี้กำลังถักเสื้ออยู่เดี๋ยวค่อยถักต่อก็ได้มีไรหรอ
“อืมไปดื่มเป็นเพื่อนหน่อยสินะๆ ไม่ต้องไปที่ผับก็ได้เดี๋ยวผมเอาไวน์ที่บ้านไปแล้วเราไปกินด้วยกันที่สวนข้างๆคอนโดผมก็ได้”
-อืม.....ก็ดีเหมือนกันนะงั้นเดี๋ยวอีก20นาทีเจอกันแล้วกันนะ
“ครับผม บาย”
“อ๊ากกกกก ดีใจโว้ยยยยย ได้อยู่กับอันอาสองต่อสองแล้ว มีความสุขโว้ยยย” ซองจุนพูดแบบนั้นแล้วก็กระโดดไปรอบๆห้อง
20นาทีต่อมา
“มาแล้ว” เสียงใสเรียกคนข้างหน้า
“อ่ะมาแล้วหรอมาดื่มกันเถอะ โอ๊ยยเราไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะ” ซองจุนบอกอันอา
“นั้นสิเนอะไม่ได้เจอกันนานมากๆเลยละ” อันอาตอบ
“แล้วเธอกลับมาที่นี้นานยังละ” ซองจุนถามอันอา
“ก็ประมาณเดือน2เดือนแล้วละ” อันอาตอบเสียงเศร้าๆ
“เป็นอะไรละยังไม่ได้ไปเจอเอ่อ.....พี่หรอ” ซองจุนถามอย่างไม่แน่ใจ แต่อันอาไม่ตอบเธอพยักหน้าแทนคำตอบ
“เฮ้อ เธอต้องลองดูนะลองไปหาพี่ดูมันจะได้จบไปเลย เชื่อสิถ้าเธอทำแล้วเธอจะสบายใจขึ้น” ซองจุนพุดประโยคนี้อย่างอยากลำบาก เค้าไม่อยากให้เอไปหาพี่ของเค้าสักเท่าไรหรอก แต่ว่าเพื่อความสบายใจของเธอเค้าก็ควรจะให้เธอทำ
“ชั้นไม่กล้า ชั้นกลัวเค้าไล่ชั้น ชั้นกลัวเค้าจะไม่ได้รักชันแล้ว” ประโยคหลังนั้นอันอาพูดด้วยเสียงที่เบามากๆ
“ชั้นก็ไม่รู้นะ ชั้นช่วยได้แค่ พี่อยู่ที่เดิม ทำงานที่เดิม เอาเป็นว่าเหมือนทุกอย่างเธอจะไปหาพี่ก็ได้นะถ้าเอต้องการ.....เอ่อ..ชั้นไปแล้วนะเริ่มง่วงแล้วละเดี๋ยวดื่มมากกว่านี้อาจจะเดินเข้าผิดห้องเลยก็ได้” เค้าบอกอันอา ความจริงแล้วเค้ายังไม่ง่วงยังไม่มึนหรอก ไวน์แค่นี้ทำอะไรเค้าไม่ได้หรอกแต่ว่าเค้าไม่อยากอยู่ต่อแล้วยิ่งอยู่ดูเหมือนเค้าจะยิ่งเจ็บไปมากกว่านี้
“อืมไปเถอะแต่ชั้นจะนั่งอยู่ตรงนี้สักพักอะ เบื่อๆยังไงไม่รู้อะ บ๊ายบายนะ” อันอาบอก
“อืมบาย” ซองจุนบอกแล้วหันหลังเดินกลับไปที่คอนโด.....ชั้นอยากให้เธอรู้จักเลยอันอา....ชั้นชอบเธอนะคิมอันอา......
_______________________________________________________________
Talk!!*
ตอนนี้มันน้อยหรือว่าเยอะหว่า?
55+ สนุกกันหรือป่าวอะ หนุกไม่หนุกบอกด้วยเน้
เหอๆนั่งแต่งอยู่นาเหมือนกันตอนนี้ก็ออกมาอีกคนแล้วนี้เนอะ
คิมอันอานั้นเอง สาวน้อยที่ทิ้งซองจุงไป เอิ๊กๆ
เด๋วจะมีอะไรชี้แจงเล็กน้อยตามไปดูตอนหน้าเน้
รักคนอ่ากับคนเม้นที่สุดในโลกกกกก
เม้นกันด้วยนะงับ
ความคิดเห็น