คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Finding Super Junior Lover 8 :: Begining8 [100%]
Finding Super Junior Lover 8 :: Begining8
“หุบปากแล้วไปตายซะเถอะ อ๊ากๆๆๆๆๆๆ”
“แกเป็นอะไร - -*”
“อ๊ากๆๆๆ ชั้นบอกให้หุบปากไง กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ”
“นังบ้านี้นิ ชั้นถามว่าแกเป็นอะไร”
“กรี๊ดดดดดดดด อิหน้าสัปปะรด อย่าเข้ามาน้า กรี๊ดดดดด”
“โว้ยๆๆๆๆๆนังมิรินแกจะหยุดแหกปากได้หรือยังห๊า”
“ไม่หยุดใช่มั้ย อ๊ากกกกกกกกกกกกก”
ผลั๊ก ตุบ เอ๊ง!!!
“โอ๊ย มินเนเธอจะถีบชั้นทำไมเนี่ย เจ็บนะเฟ้ย ซี้ดด” มิรินบอกมินเน ก็จะเอามือไปลูบๆตรงที่ตัวเองเจ็บ
“ก็แล้วแกจะแหกปากแต่เช้าทำไมเล่า แล้วถ้าแกไม่ได้นอนห้องเดียวกับชั้น เตียงเดียวกับชั้น ชั้นจะไม่ว่าเลย” มินเนบอกมิริน ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้า
“ชั้นแหกปากหรอ ชั้นแหกปากว่าอะไรหรอ *-*” มิรินถามงงๆ ชั้นไปแหกปากตอนไหนฟระ
“ก็แกนอนๆอยู่แล้วก็แหกปากอยู่นั้นละ อะไรก็ไม่รู้ บอกให้หุบปากๆๆอะไรก็ไม่รู้ แกโรคจิต กำเริบปะเนี่ย” มินเนบอก
“อ้อๆๆๆ หยุดเลยมินเน อย่าเพิ่งไปอาบน้ำ แกมาฟังชั้นก่อน ก็เมื่อกี้อะ ชั้นฝันว่ามีป้าคนหนึ่งหน้าเหมือนสัปปะรดอะแก จะมา.......”
“พอๆๆๆ ชั้นว่าแกดูหนังหรือไม่ก็อ่านหนังสือมากไปแล้วละเพื่อน พอเหอะ ชั้นจะไปอาบน้ำ” มินเนบอกก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำไป
“ง่าทำไมไม่มีใครฟังชั้นเลยอ่า มินเน แกเป็นเพื่อนคนเดียวของชั้นแกก็ต้องฟังชั้นเด่” มิรินตะโกนเหมือนคนบ้าอยู่ในห้องคนเดียว - -*
ที่บ้านเอสเจ
“เห้ย ดงแฮ แกว่ามันแปลกๆปะอะ เดี๋ยวนี้ทำไม ยองอา กับแจกวา ชอบออกไปข้างนอกบ่อยๆอ่า” ฮีซอลถามดงแฮ
“ผมก็ว่างั้นอะพี่ แต่ว่าที่บริษัทเค้าอาจจะมีงานก็ได้มั้งพี่ๆเค้าเลยต้องไปอ่า” ดงแฮบอกฮีซอล
“แต่ชั้นว่าไม่ใช่อะ พี่ๆต้องวางแผนอะไรอยู่ชัวร์” คยูฮยอนที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้บอก
“ชั้นก็ว่างั้น ชั้นว่าคยูพูดถูก” คังอินบอก
“ใช่ๆๆๆต้องเป็นแบบนั้นชัวร์” แล้วก็ตามมาด้วยอีกหล่ายๆเสียง
“รู้สึกว่าชั้นจะถามดงแฮนะไม่ได้ถามพวกแก” ฮีซอลบอก
“งะ พี่พูดแบบนี้ได้ไงอะพี่ฮีซอล พี่แย่มากเลยนะ” ซองมินบอก
“ใช่พี่แย่มากเลย พี่พูดแบบนั้น ชั้นเสียใจนะรู้มั้ย” เรียววุครีบพูดต่อทันที
“พี่ฮีซอลพี่ทำแบบนี้ได้ไง เรียววุคจะร้องไห้อยู่แล้วนะ” เยซองว่าฮีซอลด้วยอีกคน
“โว้ยยยยยย ไอ้พวกนี้หุบปากซะ รำคาญโว้ยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดด” ฮีซอลตะโกนออกมาสุดเสียง (เจ๊หลุดแล้วๆๆๆๆ - -*)
ทางด้านยองอา
“สุดยอดของสุดยอด ชีวิตชั้นจะหาไม่ก็วันนี้ละ” ยองอาพูดขึ้น
หลายคนคงคิดว่าเหมือนเดิมนั้นละ เดี๋ยวป้าแกจะต้องบ่นว่าโรงเรียนใหญ่มากๆๆๆหาไม่เจอ แล้วก็ทำนู้นทำนี้จนหานางเอกของเราเจอ เหอๆๆๆ แล้วถ้ามันไม่ใช่ละ...............
“โรงเรียนบ้าอะไรวะ ยังกะ กระต๊อบข้างถนน” ป๊าดๆๆๆ พูดยังไม่ทันขาดขำ ตรงข้ามกับตอนอื่นๆยิ่งนัก
“โรงเรียนเล็กแค่นี้ ทำมั้ยในประวัติมันเขียนซะว่า ยัยเด็ก2คนนี้รวยเวอร์ซะ - -” ยองอาบ่นพลางคิดในใจว่า ชั้นโดนหลอกป่าววะเนี่ย
“เออ ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่า มาหาใครหรอคะ” ป้าแก่ๆคนหนึ่งถาม
“อ้อ คือว่านี้ใช่โรงเรียนชินมีหรือป่าวอะคะ ทำไมโรงเรียนเล็กจังละคะ แล้วนี้ป้าเป็นครูหรอคะ แม้ครูโรงเรียนนี้ดูท่าทางใจดีจังนะคะ ไม่ทราบว่าห้องเรียนอยู่ตรงไหนหรอคะ หรือว่าห้องเรียนก็คือกระต๊อบตรงนั้น แม้ๆๆ เรียนกันอย่างอบอุ่นจังเลยนะคะ ห้องเรียนมีอยู่ห้องเดียว ว่าแต่โรงเรียนสอนดีหรอคะ ถึงได้มีเด็กรวยๆมาเรียน แล้ว.........”
“พอเถอะคะคุณ ฟังก่อนได้มั้ยละห๊ะ” คุณป้าคนนั้นตะโกนสุดเสียง
“ขะ...ขอโทษคะ” ยองอาบอก
“ฟังนะ......นี้มันไม่ใช่โรงเรียนโว้ย โรงเรียนน่ะ อยู่ข้างหลังเธอนู้น เป็นอะไรมากหรือป่าวเนี่ย นู้นๆๆเห็นมั้ยนั้นนะ โรงเรียน ใหญ่สมใจเธอมั้ยละห๊ะ สวยมั้ยละโรงเรียน เรียนกันอย่างอบอุ่นไม่ลงไปเลยละ ห้องหนึ่งนี้อยู่กับ 4-5คนเองมั้ง ถูกใจมั้ยละห๊ะ” ป้าคนนั้นบอก
“ฮึก.........” ถึงกับพูดไม่ออกกันเลยที่เดียว หน้าแตกอีกแล้ว - -
“ไปเลยนั้นไงโรงเรียนอ่านออกมานั้นนะ หรือต้องให้ชั้นสอนว่าคำว่าโรงเรียนมันอ่านว่าอะไร เอามั้ยละ ยังไงซะชั้นก็เป็นครูใหญ่โรงเรียนนี้อยู่แล้วจะให้ชั้นเล่าเลยมั้ยว่าโรงเรียนมันมาอยู่นี้ได้ไง เหอะ” ป้าคนนั้นบ่นเป็นชุด
“มะ...ไม่เป็นไรหรอกคะป้า แหะๆๆ” ยองอบอกพรางคิดว่า เจ้าของโรงเรียนทำอยู่บ้านหลังแค่นี้ฟระ
“คิดอยู่ละสิว่าทำไม เป็นเจ้าของรงเรียนแล้วอยู่บ้านหลังแค่นี้ ชั้นเป็นพวกประหยัดนิยมเฟ้ย ไม่จำเป็นหรอกว่าคนรวยจะต้องอยู่บ้านหลังใหญ่ๆ คนรวยก็ติดดินได้รู้ไว้ซะ เฮ้อเหนื่อยวุ้ย” ป้าแก่ก็บ่นต่อไป - -*
“หนูยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะคะป้า ทำไมป้าพูดซะเหมือนด่าหนูเลยละ”ยองอาถาม
“เอานังหนูนี้นิ ชั้นไม่ได้ด่าก็หาว่าชั้นด่า เดี้ยๆๆๆมันต้องจับตีซะให้เข็ด” ป้าแกก็ยังคงบ่นต่อไป
“อ่าๆๆ ป้าคะ โอ๊ยๆๆ หยุดน๊าหนูเจ๊บ อู๊ยยย เจ๊บๆๆ อ๊ากๆๆ ป้า ปล่อยหนูนะ หนูไปอยากทำร้ายคนแก่นะ โอ๊ยย” ยองอากระโดดๆ ร้องๆๆอยู่ตรงนั้นเสียงดังลั่น แล้วหอพักของนักเรียนก็ดันอยู่ข้างๆกระต๊อบนั้น ทำเอาเด็กๆที่อยู่ที่หอ มาเกาะกันอยู่ตามระเบียงเพื่อมาดูว่าใครมาแหกปากดังลั่นแถวนี้
“อ๊ากๆๆๆ กรี๊ดๆๆ เอ๊ง!! ป้าปล่อยหนูนะ ปล่อยๆๆๆ ป้าๆๆ เฮ้ยๆๆหนูเจ๊บนะป้า หนูยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะ” ยองอาตะโกนบอกป้าคนนั้น
“เฮ้ยๆๆดูดิ ครูใหญ่เอาอีกแล้วเฮ้อสงสารพี่คนนั้นจังเลยเนอะแก” เด็กคนหนึ่งที่เกาะอยู่ที่ระเบียงพูดขึ้น
“นั้นดิ พี่แกโชคร้ายจริงๆเลยอะ เอาไงดี” เด็กอีกคนพูด
“มันก็มีอยู่แค่คนเดียวไม่ใช่หรอที่หยุดครูใหญ่ได้น่ะ” เด็กใส่แว่นหนาเตอะพูดขึ้น
“เออ....ใช่ๆๆๆยัยแว่นพูดถูก ว่าแต่แล้วยัยนั้นหายไปไหนละนั้น” เด็กอีกคนพูด
“ไม่มีใครรู้หรอกยัยนั้นก็ล่องลอยไปเรื่อยนั้นละ” เด็กแว่นพูด
“เอาไงดีชั้นสงสารพี่เค้าอะ”
“ชั้นก็สงสารเหมือนกันดูสิ โดนตีใหญ่เลย นั้นๆๆๆ ร้องอีกแล้วๆๆ”
“อ๊ากๆๆๆ ชั้นจะจํบแทนพี่เค้าอยู่แล้ว ทำไงดีเนี่ยยัยนั้นอยู่ไหนเนี่ย”
“นี้พวกเธอคุยอะไรกันอะ เสียงดังเป็นบ้านเลย” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา
“ยัยมิริน!! ชั้นนึกว่าจะไปเจอเธอซะแล้ว ดูๆๆๆๆ ครูใหญ่เอาอีกแล้ว ทำไงดี ลงไปช่วยพี่เค้าหน่อยนะๆๆ”
“จะบ้าหรอชั้นใส่ชุดนอนอยู่นะ ชั้นต้องรีบไปอาบน้ำด้วยเดี๋ยวมินเนว่า” มิรินบอก
“เธอไม่คิดจะช่วยพี่เค้าหน่อยหรอ คิม มิริน” เด็กแว่นถามมิริน
“ก็ได้ๆๆๆๆ ช่วยก็ได้ สงสารพี่เค้าเหมือนกัน แล้วถ้ายัยมินเนมาโวยชั้นนะ พวกเธอต้องรับผิดชอบด้วย” มิรินบอก
“เออๆๆๆ เดี๋ยวชั้นรับผิดชอบเองไปๆๆๆลงไปได้แล้วไปช่วยพี่เค้าเร็วๆๆ ดูดีพี่เค้าโดนตีใหญ่แล้ว”
“เออๆๆๆไม่ต้องไล่ไปแน่ๆๆๆ” มิรินบอกก่อนจะรีบวิ่งลงบันไดไป
“นี้พวกเธอยัยมิรินอยู่นี้หรอป่าว ชั้นบอกให้ไปอาบน้ำแล้วหายไปไหนเนี่ย” มินเนที่เพิ่งออกมาจากห้องถามเพื่อนคนอื่น
“มิริรนเค้าไปทำความดีน่ะ” เพื่อนคนนึงบอก
“ทำความดีหรอคนอย่างยัยนั้นมีอะไรไปช่วยคนอื่นเค้าได้ด้วยหรอ” มินเนถาม
“เธอก็รู้นิมินเน ยัยนั้นมีดีอยู่อย่างเดียวนั้นละ เรื่อง........”
“อ้อ อย่าบอกนะว่ามีคนโดนครูใหญ่จัดการอีกแล้ว” มินเนถาม
“ไม่หน้าถาม ดูนู้นดิ”
“กร๊ากๆ พี่คนนั้นหน้าสงสารแท้ เล่นกะใครไม่เล่นเล่นกะครูใหญ่ อย่าให้พูดเล๊ย” มินเนพูดพร้อมกับส่ายหัวไปส่ายหัวมา - -
ตัดไปที่ด้านครูใหญ่ผุ้โรคจิตกับยองอาผู้หน้าสงสารจับใจ - -*
“อ๊ากๆๆ เจ๊บๆๆ ป้าหยุดเหอะ เค้าไปทำอะไรให้หรือยังเนี่ย โอ๊ยๆๆ ป้าๆๆ อย่าตีตรงนั้นเด่ โดนหลายที่แล้วมันเจ๊บนะ” ยองอายังคงตะโกนต่อไปเหมือนกันหมดทางสู้ - -
“อาจาร์ยคะ พอเถอะคะ พี่เค้าเจ็บหมดแล้วนะ เชื่อมิรินนะคะ” มิรินที่เพิ่งวิ่งมาถึงตะโกนบอกครูใหญ่
“ไม่หนูมิริน ครูไม่ยอมหรอก” ยัยป้านั้นพูด (ทำไมมันเปลี่ยนวิธีเรียกไปเรื่อยๆฟะ - -)
“โธ่ครูคะ เชื่อมิรินเถอะคะ เอางี้มั้ยถ้าครูปล่อยพี่เค้านะ มิรินมีของจะให้ด้วย ครูอยากได้ป่าว” มิรินบอก
“ของ...ของอะไรละ มิรินครูไม่มีเวลามากนะ ครูจะตียัยเด็กนี้ต่อ” ยัยป้านั้นยังไม่เลิก - -
“ของ.....เอ่อ.....ของ.....เอ่อๆๆ...เค้กคะ ใช่แล้วคะครู เค้กคะ เค้กๆๆ ครูอยากทานเค้กไม่ใช่หรอคะ ครูชอบทานเค้กไม่ใช่หรอ เค้กไงคครู เด๋วมิรินบอกให้มินเนโทรสั่งเค้กแล้ว แล้วราจะได้กินเค้ากัน2คนไงคะ หรือว่าครูจะทานคนเดียวก็ได้นะคะ หนูไม่ทานก็ได้” มิรินบอก
“เค้กหรอ....อืมๆๆๆ.......ครูเลิกชอบเค้กไปนานแล้วนะมิรินเอาอย่างอื่นเถอะ” ยัยป้านั้นบอกพลางทำหน้าคิดๆๆ
“งั้นเอาอะไรดีละคะครู มิรินไม่รู้นิคะว่าครูชอบอะไร” มิรินบอก
“ยังต้องให้ครูบอกหรอมิริน ทำเดี๋ยวนี้นะ” ยัยป้านั้นพูดเสียงดัง
“ม่ายๆๆ ไม่มีทางมิรินไม่ทำเรื่องแบบนั้นเด็ดขาดยิ่งคนเยอะๆแบบนี้ ยิ่งแล้วใหญ่เลย T^T” มิรินบอกพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“จะทำไมมิรินถ้าทำนะครูจะปล่อยยัยเด็กนี้ก็ได้” ยัยป้านั้นบอกมิรินพลางทำหน้าตาเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ - -
“กะ.....ก็ได้ แต่ครูต้องปล่อยพี่เค้านะ” มิรินบอกทั้งๆที่ตอนนี้น้ำตาจะไหลอยู่แล้ว
“ได้อยู่แล้วขอแค่มิรินทำ ครูก็จะปล่อยยัยเด็กนี้ไปทันที” ยัยป้านั้นบอกพร้อมกับยิ้มให้มิรินเหมือนเป็นสัณณาณให้มิรินเริ่มทำได้แล้ว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
"ร้องทำไมลูก ทำสิลูก ครูอยากดู ทำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ยัยป้านั้นตะโกนเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“โน อาย ค้าน สาต๊อบ ติ้ง กิ้ง อะเบ๊ายูเกิ้ล~ ดั๊บ บรึ๊ย ดั๊บ บรึ๊ย~ ลา ล้า ล๊า~” (เคีรยดกะเพลงจริงๆ - -*) มิรินร้องเพลงพร้อมกับเต้นท่าโยกเป้าเหมือนในเพลงยูของซุปเปอร์จูเนียร์ - -*
“อะโฮะๆๆๆ สุดยอดๆๆ เอาอีกๆๆๆ กร๊ากๆๆๆ ตายแล้ว โฮะๆๆ ถ้าเต้นเลิศมากๆเลยลูก อะโฮะๆๆ” ยัยป้านั้นหัวเราะชอบใจใหญ่ - -
“ฮือๆๆ โน อาย ค้าน สาต๊อบ ติ้ง กิ้ง ฮึก อะเบ๊ายู ฮึก เกิ้ล อ๊ากๆๆๆๆๆๆ” มิรินตะโกนอย่างบ้าคลั่ง -*-
“โอ๊ยๆๆๆ หนูมิริน ร้องต่อสิลูก แม้ๆๆกำลังมันส์เลยลูก โฮะๆๆๆ ร้องต่อลูกร้องต่อๆๆ” ยัยป้านั้นพูด
“ค่าT^T โน อาย ค้าน~~~……………”
“โอ๊ยๆๆ มันส์ ซะใจมากเลยลูก ตายแล้วๆๆ นังเด็กนี้นิ ไปไกลๆชั้นสิ ชั้นจะได้ออกสเต๊ปบ้าง” ยัยป้านั้นพูดพร้อมกับผลักยองอาออก ก่อนจะออกสเต๊ปซะเต็มที่(กรุณานึกภาพผู้หญิงแก่ๆ เต้นท่าที่หมีคังเต้นในฟาเวอบอย - -*)
“อั๊ก ยัยป้าบ้า ผลักมาได้ อู๊ยยย เจ็บวุ้ย” ยองอาบ่นก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมา
“โฮะๆๆๆ ต่ายแล้วนู๋มิรินเก่งมากๆๆเลยลูก โอ๊ยๆๆ พอๆๆ ครูเหนื่อยแล้ว ไปพักดีกว่า โฮะๆๆๆ” ยัยป้านั้นพูดก่อนจะค่อยๆๆๆเดินกลับเข้าไปในกระต๊อบ (ไปได้ก้ดีแล้วละ - -)
“อ๊ากก ชั้นไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว ฮือๆๆ ม่ายยย คิม มิริน ไม่อยากอยู่แล้ว กรี๊ดดดดด” มิรินร้องลั่น
“ยัยมิริน หุบปากแล้วไปอาบน้ำซะ” มินเนที่พอเห็นว่าเหตุการ์ณสงบแล้ว - - ก็รีบวิ่งลงมาดูอาการมิรินทันที
“ม่ายยยย ชั้นไม่อยากอยู่แล้ว ชั้นอาย มินเน ชั้นอาย ฮือๆๆ ชั้นทำไปได้ยังไง” มิรินยังคงตะโกนต่อไป
“หยุดคลั่งได้แล้ว ยัยบ้า หยุดดิ้นเป็นไส้เดือนได้แล้ว หยุดเดี๋ยวเน้” มินเนตะโกนลั่น
“เออ น้องคะ ใจเย็นๆๆนะคะ เดี๋ยวพี่จัดการเองคะ” ยองอาที่เห็นแล้วทนไม่ได้......หึหึแบบนี้นายกวางกับเจ้าคยูฮยอนเป็นออกบ่อยต้องให้ยองอาคนนี้จัดการซะแล้ว
“น้องมิรินคะ ใจเย็นนะคะน้อง พี่รู้นะคะว่าน้องอาย แต่ว่าน้องช่วยพี่ไว้ น้องไม่ภูมิใจหรอคะ น้องได้ช่วยคนเอาไว้นะคะ น้องเป็นคนดี น้องเป็นพลเมืองดีออกจะหน้านับถือ ^^” ยองอาบอกก่อนจะยิ้มละลายใจไปให้ - -
“โอ้ว้าวสวยแท้ถูกใจ อ๊ายยย คะๆๆ พี่นู๋เป็นคนดี อิอิ” มิรินบอก (รู้สึกว่าผู้จัดการวงนี้มีอาวุธอยู่อย่างเดียวจริงๆนะคือยิ้มหวานเนี่ย- -)
“เออๆๆ น้องทั้งสองคนเลยนะคะ พี่ขอไรอย่างดินะๆๆๆๆ^^” เอาเข้าไปใช้อาวุธอีก- -
“ค๊า” ตอบกันซะพร้อมเพรียง - -*
“น้องไปรายการนี้นะคะ นะ ช่วยพี่หน่อยนะ” ยองอาบอกก่อนจะรีบหยิบรายละเอียดให้ทั้ง2คน พร้อมกับไม่ลืมที่จะยิ้มหวานกลับไป
“ไปคะพี่ ไปๆๆๆๆ ไปแน่นอน หุหุ ไปๆๆๆ เพื่อพี่สาวเราทำได้ อะโฮะๆๆๆ” 2คนนั้นบอก
“น้องไปแน่นะ” ยองอาถาม
“แน่นอน ^^/Z” 2คนนั้นบอกก่อนจะทำท่าอุตตร้าแมน - -
“โอเค อยู่ในจบรายการด้วยละ” ยองอาถาม
“อยู่แร้นนนนนนน” 2คนนั้นตอบ
“โอเค มาตามที่มันบอกในนั้นด้วยละ พี่ไปละถเหนื่อยมากๆเลย” ยองอาบอกก่อนจะรีบเดินกลับไป
กร๊ากๆๆๆๆ ครบร้อยแร้นนนนนน เม้นกันด้วยเน้ พรุ่งนี้ก็จะมาอัพต่อละกาน หุหุ
เม้นที่ 230 จะอัพให้ก็ละกัน หุหุ - -*
โรงเรียนหยุดตั้ง3วัน จัน พุด สุก สบาย ลั้ลล้ามากมาย โฮะๆ
ไปละเน้อ ขอบคุณคนที่ติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆเลยคร่า
ความคิดเห็น