คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Coffee Prince :: 8 [20% เหอๆ เอาหน้าอ่านไปก่อนเนอะๆ ^^]
มากดเพิ่มตอนก่อนเหอะๆ ยังไม่อัพนะเคอะ แบบว่า มะมีเวลาเท่าไร + กับคิดมะออกจริงๆ เหอๆ แล้วจะรีบเอามาลงให้นะงับ ^^
ตี๊ดๆ
“ฮัลโหล” ซองจุนกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
-เฮ้ย ไอ้วองจุน นี้ชั้น ดาลกูลนะเว้ย จำกันได้ปะเนี่ย
“เฮ้ยยย ไอ้ดาลกูลจริงหรอว่ะเนี่ย โห้ ฝนตกปะว่ะเนี่ย แกโทรมาหาชั้นเนี่ย”
-ไอ้นี้นิ เปรียบเทียบซะ ชั้นเบื่อๆว่ะแก ไปหาอะไรทานกันปะ
“อ้าวไอ้นี้จะให้ชั้นเลี้ยงว่างั้น”
-ถูกกกกก ต้องนะครับ เพราะงั้น เจอกันที่ กรีนมาอิลนะเฟ้ย แล้วเจอกัน
ตู๊ดๆ
“เอ้าไอ้นี้ว่างไปซะละ เฮ้อ เอาวะ เลี้ยงมันหน่อยละกัน” ซองจุนพูดก่อนจะเดินไปเปลี่ยนชุดแล้วเตรียมตัวไปที่ร้าน กรีนมาอิล
ที่บ้านของซองจุน
“คุณแม่คะชั้นว่าเราคงต้องคุยเรื่องนี้กันแบบจริงๆจังๆแล้วละคะ”
“ชั้นก็ว่างั้น มันต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ชั้นปล่อยมันมามากแล้ว” คุณย่าพูดอย่างเอาเรื่อง
“คะคุณแม่แล้วเดี๋ยวดิฉันจะ ตัดการให้นะคะ แต่ว่าดิฉันว่าคงยากหน่อยนะคะ เค้าไม่ค่อยอยากจะมาที่บ้านคุณแม่ก็รู้” คุณแม่ของซองจุนพูดอย่างหนักใจ
“เฮ้อ ชั้นก็กลุ้มๆอยู่นี้ละ ไม่รู้จะอะไรกันหนักหนา แต่ว่าเรื่องนี้สำคัญกว่า ไม่ว่ายังไงถ้ามันไม่มา ชั้นก็จะทำทุกอย่างให้มันมาให้ได้ เรื่องนี้มันสำคัญมากจริงๆ เธอก็รู้” คุณย่าบอกก่อนจะ พยักหน้าให้คุณแม่ของซองจุนโทรไปหาซองจุน
“คะคุณแม่........”
แล้วจะรีบมาต่อให้นะคะ อีกตั้ง 95% แน่ะ เหอๆ - -
ที่ร้านกรีนมาอิล
“เห้ยๆๆๆๆๆ ไอ้จุน ทางนี้ๆๆๆๆๆ”
“เออ หวัดดีเว้ยโอ้โห้ หน้าตาดูดีขึ้นเยอะนะเนี่ย 55+” ซองจุนบอกเพื่อนรักก่อนจะตบบ่าเพื่อนรักอย่างสนิทสนม
“เดี้ยๆ ไอ้เพื่อนเวร เฮ้อ หิวว่ะ น้องๆๆ” ดาลกูนหันไปเรียกบริกรที่ยืนอยู่
“ครับ?” เด็กเสริฟ คนนั้นหันมาถามดาลกูน
“เอาเมนูมาดิ พี่จะสั่งอาหาร” ดาลกูนบอก
“ครับ” เด็กคนนั้นตอบแล้วก็เดินไปเอาเมนูมาให้ดาลกูน
“อืมๆๆๆ ทานอะไรดี น้องที่ร้านมีอะไรแนะนำมั้ย”
“ไม่รู้ครับ” เด็กคนนั้นตอบหน้าตาเฉย
“o.O” ดาลกูลทำหน้างง มันป็นเด็กเสริฟได้ไงว่ะเนี่ย
“เอ่อ คือน้องครับ น้องเป็นเด็กเสริฟ ได้ไงอะไม่รู้เรื่องอะไรเลย” ดาลกูนถามตรงๆ
“ไม่รู้จะสั่งไรก็สั่งมาเร็วๆดิ เมื่อย”
“O_O” หน้าของดาลกูน
“อ้าวจะมานั่ง หน้าเอ๋อ อีกนานมั้ยครับพี่ จะกินไรเร็วๆ ลูกค้าก็เยอะแยะ จะกินมั้ยเนี่ย”
“-*- น้องครับพี่เป็นลูกค้านะน้องก็ต้องคอยได้ดิ” ดาลกูนตอบกวนๆ
“เอ้าๆๆๆๆ พี่จะกินมั้ย ถ้าไม่กิน ไม่สั่ง ผมจะไปแล้วนะ“
“ ว่ะ ไอ้เด็กนี้นิ เป็นเด็ก เสริฟ บ้าอะไรว่ะ พูดจาแบบนี้ ห๊ะ “ ดาลกูนเริ่มฉุนแล้วเคอะ
“ทำไมเป็นเด้กเสริฟแล้วไงห๊ะ เด็กเสริฟก็คนนะเว้ย” เด็กคนนั้นพูด.......เสียงของทั้ง2คนนั้นดังมากทำให้.....
“แฮ่กๆ ขอโทษแทนลูกน้องของผมด้วยนะครับ ขอโทษจริงๆ เอ้า ซอนจิน ขอโทษ คุณเข้าสิ เร็วเข้า” ผ็จัดการรีบวิ่งออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงแล้วเค้าก็เห็นซอนจินกำลังเถียงอยู่กับลูกค้า......สงสัยต้องงอนเมื่อกี้แน่ๆเลยแล้วมาลงกับลูกค้าเนี่ยนะ
“ไม่ ถอยไปเลยนะ ไอ้คนบ้า ไปไกลๆเลย” ซอนจิน หันไปว่าคุณผู้จัดการ
“นี้น้องครับนี้ เค้าเป็นเจ้านายน้องนะครับ น้องพูดแบบนั้กับเค้าได้ยังไง” ดาลกูนบอก
“เรื่องของชั้น ยุ่งไร” ซอนจินตอบ
“ซอนจิน หยุดเดี๋ยวนี้นะ เค้าเป็นลูกค้านะ พูดดีๆกับเค้าสิ” คุณผู้จัดการบอกซอนจิน
“นาย ฮันบิน หุบปากไปเลย ชั้นจะไม่ขอโทษมีอะไรมั้ย” ซอนจินพูดอย่างไม่กลัว
“หึหึ งั้นชั้นจะตัดเงินเดือนนายแล้ว คืนนี้นายไม่รอดแน่” ฮันบินบอกซอนจิน
“ฮึก” คำด่าที่ซอนจินจะพูดถูกกลืนลงคอไปอย่างง่ายดาย
“OoO” ส่วนดาลกูนเมือ่ได้ยิน ฮันบินพูด ถึงกับอึ้งกันไปเลยทีเดียว.....เกย์.....เกย์.....เกย์.....อ๊ากกกกก กรูเกลียดเกย์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“-*-“ ส่วนซองจุนที่ตอนนี้เหมือนคนที่ถูกลืม ทำหน้าเหมือนกับประมาณว่า เกย์งั้นหรอ......เกย์.....อืมก็เกย์........ชั้นเกลียดเกย์ว่ะ (มานิ่งๆแหะ - - )
“เอ่อ คือ เอ่อ.......ขอโทษ” ซอนจินบอก ด้วยใบหน้าแดง ที่ทั้ง โกรธและอาย
“อะ....เอ่อ....ไม่เป็นไร ชะ...ชั้นไม่กินแล้วขอตัวนะ ไปไอ้ซองจุน ชั้นไม่อยากกินแล้ววะ” ดาลกูนพูดก่อนจะดึงให้ซองจุนตามมา
“ อ๊ากกกกกกกกก กรูเกลียดเกย์ บรื๋อ น่ากลัวๆๆๆๆๆๆ” ดาลกูนพูดพร้อมกับเอามือปิดหน้าแล้วส่ายหัวไปส่ายหัวมา
“พอเหอะ ชั้นก็เกลียดเกย์เหมือนกัน อย่าไปกินร้านนั้นอีกเลย - -“ ซองจุนบอก (วันนี้มันนิ่งๆแหะ มาแบบไม่มีหมาในปาก -*- )
“เอ่อ ไม่ไปอีกแล้ว ไม่ไปแน่ๆ อ๊าก ไม่ไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ดาลกูนตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
“เห้ยๆ พอๆ นี้มันกลางถนนนะเว้ย เงียบๆหน่อย ไปได้แล้ว แกหิวนิ จะกินไรละ” ซองจุนบอก รู้สึกว่ามันจะมีสติที่ดีเยี่ยมจริงๆนะเนี่ย
“ไม่เอาแล้ว ไม่กงไม่กินมันแล้ว กินไม่ลง แล้ว......”
ตี๊ดๆ
“ครับแม่”
-ซองจุนมาที่บ้านได้มั้ยลูก คุณย่าท่านอยากพบน่ะลูก
“เอ่อ.....คือ....ผม...”
-ไม่มีแต่นะไอ้เด็กบ้า แกต้องมาหาชั้นเดี๋ยวนี้!!!
“เสียงคุณย่าใช่มั้ยห๊ะ แม่”
-จ๊ะ เราก็ได้ยินแล้วนิงั้นก็มาที่บ้านซะนะจ๊ะ แม่จะเตรียมอาหารไว้ใหด้วย แค่นี้นะลูก มาเร็วๆละ
ตี๊ด
“มะ..แม่..”
“โธ่โว้ยยยยย” ซองจุนตะโกนอย่างสุดจะทน ทำไมต้องบังคับให้เค้าไปที่บ้านด้วยนะก็รู้ๆอยู่ว่าเค้า....
“อะไรว่ะ ไอ้ซองจุน หรือว่าแก เริ่มรู้สึกขยาดพวกแกเหมือนชั้นแล้ว” ดาลกูนถาม
“ชั้นขยาดมานานแล้วละ ไอ้บ้า แต่ว่า แม่บอกว่าให้ชั้นไปหาที่บ้าน ชั้นไม่อยากไปว่ะ” ซองจุนบอกดาลกูน
อีก 80% เราอัพแบบ 20 น้อยไปมะ บอกกันด้วยนะ ^^
ความคิดเห็น