คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Coffee Prince :: 5
ตอนนี้ไม่ค่อยเต็มใจอัพเท่าไรเลยแหะ เหอๆ แต่ไม่อัพก็ไม่ได้ ไม่รู้ทำไม
ยังไงก็อ่านแล้วช่วยเม้นกันหน่อยนะ มันรู้สึกเสียความรู้สึกไงไม่รู้อะ
ด้านยูฮวาน
“เค้ามาแล้วเฮียขอออร์เดอร์ด้วยจะได้เอาไปส่ง” ยูฮวานบอกซอกจิน เธออยากจะทำให้มันเสร็ดๆไปจะได้กลับบ้านไปนอนพร้อมกับค่าจ้างอีกตั้ง 2 เท่า โฮะๆ
“เอ่อๆ อะนี้เอาไปส่งซะ เอ่อว่าแต่ อึนเทเค้ากินหมูย่างที่เฮียซื้อไปฝากป่าว” ซอกจินถาม
“กิน พี่อึนเทบอกว่าอร่อยด้วย” ยูฮวานตอบ รักษาน้ำใจพี่เค้าหน่อยละกันวะ ยังไงพี่เค้าก็ซื้อมาฝาก....แต่จะว่าไปแล้วพี่อึนเทก็กินนั้นละแต่ไม่ได้พูดว่ามันอร่อยสักคำ -*-
“จริงหรอ ดีจังเลย ไว้แล้วเดี๋ยวเฮียจะซื้อไปให้ทุกวันเลยนะ ไปได้แล้ว” ซอกจินบอกก่อนจะทำหน้าเพ้อฝัน ถึงตอนที่เค้าซื้อหมูย่างไปฝากอึนเท แล้วอึนเทก็หอมแก้มเค้าแทนคำขอบคุณ.....อะไรมันจะเพอเฟคขนาดนี้นะ
“เฮ้อ สงสารเฮียจริงๆเลย” ยูฮวานพูดก่อนจะขับมอเตอร์ไซค์ออกไป
“ไอ้รถบ้าทำไมชั้นต้องไปจอดแกไกลๆด้วยนะจริงๆเลย” ซองจุนพูดขึ้น
“จะบ่นทำไมละ ก็จอดเองนี่ แต่จริงๆแล้วเราเพิ่งเดินมาได้นิดเดียวเองนะนายก็บ่นแล้ว” อันอาบอก
“ก็มันอิ่มนี่ เดินไม่ไหวแล้วอะ 55+” ซองจุนบอกอันอา.....ก็เค้าเล่นกินไปเยอะอยู่เหมือนกันนี้น่า
“55+ช่วยไม่ได้อยากกินเข้าไปเยอะๆเอง เดินต่อเถอะน่า อีกนิดเดียวเอง” อันอาบอกซองจุนแล้วทันใดนั้น.....
“อ๊าย!!” อันอาล้มลงไปกับเพื่อนเพราะโดนมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งเฉียว แล้วไอ้มอเตอร์ไซค์นั้นมันยังเอากระเป๋าถือเธอไปด้วย
“เป็นไงบ้าง อันอาลุกไหวมั้ย ค่อยๆลุกนะ.....ไอ้มอเตอร์ไซค์บ้ากลับมานะเว้ย” ซองจุนตะโกนบอกไอ้มอเตอร์ไซค์คันนั้น
“เฮ้ยหยุดนะเว้ยชนแล้วหนีงั้นหรอ อย่าหวังว่าจะรอดจากมือของยูฮวานคนนี้เลย” ยูฮวานที่เพิ่งส่งบะหมี่เสร็ดแล้วผ่านมาถ้านี้พอดีแล้วเห็นเหตุการณืเข้าพอดีก็เลยรีบขับมอเตอร์ไซค์ตามมอเตอร์ไซค์คันที่เอากระเป๋าอันอาไป
“เห้ยๆๆๆๆ” มอเตอร์ไซค์คันนั้นล้มลงเพราะว่าเจอมอไซค์ยูฮวานเข้าไปตัดหน้า มอไซค์ของยูฮวานเองก็ล้มลงไปเหมือนกันเพราะว่าเธอเสียหลักไปหน่อย
“หนอย แกเอากระเป๋าคนอื่นเค้ามางั้นหรอ นี่แนะ ตายซะๆ” ยูฮวานที่ตอนนี้กำลังจับให้ไอ้โจรมอไซค์นั้นลุกขึ้นแล้วก็เตะไอ้โจรนั้นไม่ยั้ง
“โอ๊ยๆ เจ็บๆ หยุดนะ บอกว่าให้หยุดไง” ไอ้โจรนั้นบอกยูฮวาน
“เฮ้ย จองมิน แกเองหรอ” ยูฮวานที่พอได้ยินเสียงไอ้โจรนั้นก็จำได้ทันทีว่าคือจองมิน
“เฮ้ย นายเองหรอ โธ่โว้ยอะไรมันจะซวยขนาดนี้วะ วันนี้” จองมินบ่นขึ้นมา
“แกทำแบบนี้ทำไมห๊ะ ไอ้จองมิน มาชกกระเป๋าคนอื่นเค้าทำไม แกจะเอาเงินไปทำอะไร” ยูฮวานถามอย่างเอาเรื่อง
“จะเอาไปให้พาดา” จองมินตอบยูฮวานด้วยสีหน้าภูมิใจสุดๆ
“พาดาบอกให้ทำหรือไง” ยูฮวานถามเบาเนื่องจากเห้นว่าพวกซองจุนเริ่มมองมาแล้ว
“เปล่าชั้นทำเองได้ยินพาดาเล่าให้ฟังว่าจะต้องจ่ายค่าเช่าแล้วแต่ว่าไม่มีเงินไม่รู้จะทำไงชั้นก็เลยจะช่วย” จองมินตอบ
“ไอ้บ้าเอ๋ย ไปตายซะ ถ้าจะใช้วิธีนี้ช่วยละก็ ไปตายซะ เอาละชั้นจะช่วยไม่ให้แกติดคุกเพราะเห็นว่าแกทำไปเพราะอยากจะช่วยพาดาหรอกนะ” ยูฮวานหยุดพูดแปปนึงแล้วพูดต่อ
“เด๋วแกก็ผลักชั้นก็แล้วกันแล้วชั้นจะแกล้งทำเป็นล้ม อ้อ อย่าเอากระเป๋าไปละเดี๋ยวชั้นจะเอาไปคืนคุณคนนั้น พอผลักแล้วก็วิ่งหนีไปเลยนะ เข้าใจมั้ย 1.....2......3 ผลัก” ยูฮวานบอกจองมิน...แต่จองมินไม่ยอมผลัก ยูฮวานเลยต้องเตะจองมินไปทีนึง จองมินถึงยอมผลักแล้วก็วิ่งนี้ไป.......ไอ้บ้าจองมินทำไมมันโง่แบบนี้วะ แล้วยูฮวานก็ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าแล้วรีบวิ่งเอาไปคืนให้พวกซองจุน
“แฮ่กๆ.....อะนี้คุณ กระเป๋า ไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ยครับ” ยูฮวานถามอันอา
“ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ชั้นไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดีจริงๆเลยนะคะ” อันอาบอกยูฮวาน
“แฮะๆ ไม่เป็นไรหรอกครับผมเต็มใจ” ยูฮวานตอบ
“นี้คะ ค่าตอบแทนที่คุณช่วยชั้นขอบคุณอีกครั้งนะคะ” อันอาบอกพร้อมกับยื่นเงินจำนวนนึงให้ยูฮวาน
“เอ่อ....คือไม่เป็นไรหรอครับผมไม่เอาหรอกผมขอตัวก่อนนะครับ เฮ้อ ผมต้องเอามอเตอร์ไซค์ไปคืนแล้วละครับเดี๋ยวโดนว่า แต่คงจะยากหน่อยที่จะเอากลับ ยังไงก็ขอตัวนะครับ” ยูฮวานกำลังจะเดินกลับไปที่มอไซค์ตัวเองแต่ก็ถูกใครบางคนดึงเอาไว้
“ไม่ต้องมาทำตัวให้น่าสงสารหรอก ชั้นดูก็รู้ว่าไอ้อีกคนหนึ่งมันก็พวกเดียวกับนายเพราะงั้นก็เอานี้ไปนามบัตรชั้นอยากจะเอาค่าเสียหายอะไรก็มาเอาที่ชั้นไม่ใช่ที่ผู้หญิงคนนี้เข้าใจมั้ย นายมันก็พวกหลอกลวงต้มตุ๋นที่วางแผนกันเพื่อที่จะได้ทำตัวให้ตัวเองน่าสงสารแล้วจะได้ได้เงินเยอะๆใช่มั้ยละเหอะ น่าเกลียดจริงๆ” ซองจุนพูดอย่างดูถูกใส่ยูฮวาน
“ซองจุน!! ไปพูดแบบนั้นได้ไงเค้าอุตสาห์ช่วยชั้นนะ” อันอาบอกซองจุน
“เหอะ เธอนะตามเจ้าพวกนี้ไม่ทันหรอกอันอา ไอ้พวกนี้น่ะมันจะหลอกเอาเงินเธอเชื่อชั้นดิ” ซองจุนบอกก่อนจะหันไปมองหน้ายูฮวานด้วยสายตาดูถูกสุดๆ
“นี้คุณพูดจาให้มันดีๆหน่อยจะได้มั้ย ผมไม่คิดจะทำอะไรเลวๆแบบนั้นหรอกนะ เหอะ ไม่งั้นผมก็คงเอาเงินคุณผู้หญิงคนนี้ไปตั้งแต่แรก” ยูฮวานบอกเสียงแข็ง เธอไม่ชอบให้ใครมาดูถูกเธอแบบนี้
“งั้นหรอ ถึงงั้นก็เถอะ ชั้นไม่อยากจะคุยกับนายแล้วขอตัวนะ......ปะอันอาค่อยๆเดินนะ” ซองจุนพูดเสร็ดก็หันไปสนใจอันอาแล้วก็ขับรถผ่านหน้ายูฮวานไปเลย
“โว๊ยยยยยยย อะไรกันวะเนี่ย” ยูฮวานตะโกนออกมาแล้วก็หันไปดูมอไซค์ของเธอ
“ตายแน่ๆ พังยับขนาดนี้ จะทำไงดีวะเนี่ย”
ที่ร้านบะหมี่
“นี้มันอะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ห๊ะ” ทันทีซอกจินเห็นสภาพมอไซค์เค้าก็โวยวายทันที
“คือเฮียแบบว่ามันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยอะ เฮียอย่าโกรธเลยนะ” ยูฮวานพยายามอ้อนวอนซอกจิน
“นิดหน่อยหรอแบบนี้เรียกว่านิดหน่อยหรอ มันใช่ว่าถูกๆหรือไงห๊ะ แกจะมีปัญญาหาเงินมาซื้อให้ชั้นใหม่ได้อีกคันมั้ย” ซอกจินพูดต่อ
“เฮียมันเป็น......”
“ไม่ต้องพูดนี้ค่าจ้างแกครั้งสุดท้าย แล้วไม่ต้องมาทำงานอีก นี้ชั้นเห็นแก อึนเทหรอกนะถึงได้ให้เงินแก ไปได้แล้ว” ซอกจินพูดแล้วก็เดินกลับเข้าไปหลังร้าน
“เฮ้อ จะทำไงดีละเนี่ย” ยูฮวานพูดแบบนี้ตลอดทางที่เธอเดินกลับบ้าน
“กลับมาแล้ว” ยูฮวานพูดด้วยเสียงเหนื่อยๆ
“อ้าวกลับมาเมื่อไรเนี่ยทำไมไม่เห็นได้ยินเสียงเลย” อึนเทที่ตกใจเพราะอยู่ยูฮวานก็โผล่มาอยู่ข้างๆตัวเอง
“เจ๊........เค้า................ถูกไล่ออกแล้วนะ เค้าจะไม่ได้ไปส่งบะหมี่แล้วนะ” ยูฮวานบอกอึนเท
“ว่าไงนะ ไอ้ซอกจินมันกล้าไล่น้องชั้นออกหรอ หึ รู้จักอึนเทคนนี้น้อยไปซะแล้ว ไปยูฮวานไปกับพี่ พี่จะไปวางระเบิดร้านมัน” อึนเทพูดพร้อมกับลุกขึ้นฉุดยูฮวาน
“ลุกสิทำไมไม่ลุกละไปจัดการมันกัน” อึนเทก็ยังพยายามดึงยุฮวานแต่ดึงยังไงยูฮวานก็ไม่ยอมลุกเลย
“ไอ้น้องบ้าจะลุกมั้ย” อึนเทเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว
“ไม่ต้องไปทำอะเฮียซอกจินทั้งนั้นละพี่ เค้าทำมอเตอร์ไซค์พังอะ เฮียเค้าก็เลยไล่ออก แต่ก็ยังดีนะพี่ เฮียเค้าบอกว่าเห็นแก่พี่ ก็เลยให้ค่าจ้างครั้งสุดท้ายมาด้วย” ยูฮวานอธิบายด้วยใบหน้าเซ็งๆ
“เฮ้อ น้องชั้นทำไมมันโชคร้ายแบบนี้นะ” อึนเทพูดแล้วก็ลงไปนั่งกอดน้องสาวของเธอ
“นั้นสิพี่ มันเวรกรรมอะไรของเค้ากันเนี่ย” ยุฮวานบอกอึนเทแล้วกอดอึนเทตอบ
“อ้าว2คนนี้เป็นไรกันไปละเนี่ยมานั่งกอดกันอยู่ตรงนี้ไม่ไปกินข้างหรอเสร็ดนานแล้วนะ” พาดาที่เริ่มสงสัยว่าทำไม2คนนี้ยังไม่ยอมมากินข้าวเลยเดินออกมาดูแล้วก็เจอ2คนนี้นั่งกอดกันกลมอยู่ที่พื้น
“ไปเดี๋ยวนี้ละ......ปะยูฮวานไปกินอะไรสักหน่อยจะได้ดีขึ้นจะได้มีแรงทำอย่างอื่นต่อ” อึนเทบอกพาดาก่อนจะหันมาดึงให้ยูฮวานไปทานข้าว
“ไม่ละพี่ เค้าขอตัวนะอยากนอนแล้วละไปละนะ” ยูฮวานพูดเสร็ดก็ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไปข้างบน
“พี่ ยูฮวานมันเป็นไรไปละนั้น” พาดาถามอึนเททั้งๆที่ตะเกียบยังอยู่ในปาก
“หุบปากซะแล้วกินให้เสร็ดก่อนแล้วค่อยถามได้มะ ไปๆๆเดี๋ยวค่อยเล่าฟัง วุ้ย หิวโวยยยย” อึนเทบอกก่อนจะเดิบฉับๆไปที่โต๊ะกินข้าว (เอ่อพยายามนึกหน้าเจ๊ยอนฮีสุดสวยทำหน้าโมโหหิวนะแบบว่า.......=o=^)
“ง่า พี่อะจะโหดเพื่อเค้าอยากรู้นี่ว่ายูฮวานมันเป็นไร” พาดาถามอึนเทต่อทั้งที่ตะเกียบยังอยู่ในปากเหมือนเดิม
เม้นๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น