คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Possible Love 3] เรื่องร้าย?? [30%]
[Possible Love 3] เรื่องร้าย??
เรื่องร้าย? จะว่าไปแล้ว
ถ้าทำให้มันเป็นเรื่องดีมันก็น่าจะ....
ทำได้นะ((??))
“เปา ยิ๊งงงงง ชุ๊บ!”
“เปา ยิ๊งงง ชุ๊บ!”
“ง๊า! ทำไมแพ้อีกแล้วละ TwT~ องค์แทซองขี้โกงชัวร์ๆๆ ไม่งั้นอึนพโยไม่แพ้เยอะแบบนี้หรอก” อึนพโยโวยวายขึ้นมาทันที ตอนนี้เรื่องในวังเหมือนจะซาๆลง ข่าวการแต่งตั้งองค์รัชทายาทเริ่มหายๆไป แต่องค์หญิงแทบยอลก็ยังบอกว่า ‘อย่าเพิ่งไว้ใจอะไรง่ายๆ เพราะที่นี้คือวังหลวง....’ ขำพูดนี้ทำให้ทั้งองค์ชายแทซอง องค์ชายแทบิน ต่างก็ระวังตัวมากขึ้น เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าจองฮูจะคิดเล่นอะไรสกปรกหรือเปล่า....
ครืดดดดด ดด
“โอ๊ะ!....” อึนพโยร้องอออกมาอย่างตกใจที่เห้นป้าซังกุงเปิดประตูเข้ามาโดนที่ไม่ได้แจ้งก่อนเหมือนทุกครั้ง
“ขอประทานอภัยเพคะ องค์ชาย แต่ว่า องค์ราชาทรงให้หม่อมฉันรีบมาตามองค์ชายแทซองน่ะเพคะ ทรงบอกว่า มีเรื่องสำคัญมาก.....”
“อืมมมม มม ม เราจะไปเดี๋ยวนี้ละ อึนพโย ดูแลตำหนักดีๆนะ”
“เพคะ!.......” แล้วอึนพโยก็เข้าไปกระซิบที่หูขององค์ชายแทซอง
“องค์ชายเพคะอย่าลืมกลับมาเล่านะเพคะว่ามีเรื่องอะไร คิๆ”
“นางข้าหลวงอึนพโย! ทำอะไรน่ะ!!” ป้าซังกุงที่เห้ฯรีบดุอึนพโดทันที
“อุ๊ย! ขอโทษคะ แหะๆ”
“ไปกันเถอะ!” แทซองรีบพูดออกมา ก่อนที่อึนพโยจะเจออีกดอก...องค์ราชาทรงมีเรื่องอะไรน่ะ ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนี้ หรือว่าจะเป็นเรื่อง.....องค์รัชทายาท!!
ที่ตำหนักใหญ่ของพระราชแห่งราชวงศ์บาซอน
“องค์ชายแทซองมาแล้วเพคะ” ซังกุงหน้าตำหนักรายงานพระราชา
“ให้เข้ามาได้” เสียงจากด้านในเป็นเชิงอนุญาตให้องค์ชายแทซองเข้าไป ตอนนี้เขากำลังสงสัย? เรื่องอะไรกันทำต้องรีบร้อนขนาดนี้ ถึงจะเป็นเรื่ององค์รัชทายาทก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเขาสักเท่าไร จริงอยู่ว่าเรื่องนี้มันมีความหลังกับเขาอยู่ แต่ก็ไม่คิดว่า พระราชาจะขุดมันขึ้นมาอีกรอบให้เขาเสียใจเล่นหรอก....
“เรียกหม่อมฉันมามีอะไรหรอพะย่ะคะ” เมื่อเข้าไปแทซองก็ถามถึงเนื้อความทันที แต่ดูพระราชาจะยังดูใจเย็นยิ่งนัก
“นั่งก่อนสิ ดื่มชาก่อนแล้วค่อยคุยกันจะดีกว่านะ” แทซองก็ได้แต่ทำตามเพราะขัดไม่ได้ แต่ระหว่างที่นั่งดื่มชานั้นเขาไม่ได้รู้สึกถึงรสชาเลยแม้แต่น้อย ความสงสัยเข้าครอบงำจนเขานิ่งไปสักพัก
“เจ้าคงอยากรู้มากสินะ....” พระราชาเว้นช่วงเล็กน้อย เพื่อให้แทซองตื่นออกจากภวังค์ของความสงสัยเสียก่อน
“เรื่องที่ข้าเรียกเจ้ามาพบน่ะ....เป็นเรื่องสำคัญ....ต่อตัวเจ้า....” ได้ฟังเท่านี้แทซองก็ถึงกับตาโต หรือว่ามันจริง จะเป็นเรื่ององค์รัชทายาทจริงๆ ไม่นะ....เขาไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น....
“ข้ารู้สึกผิดต่อเจ้า....เรื่องของ องค์รัชทายาทน่ะ.......” เหมือนที่เขาคาดเอาไว้ไม่มีผิด พูดออกมาจนได้สินะ หึ รู้สึกผิด....ผิดงั้นหรอ.....
“ข้ายอมรับว่าข้าผิด เพราะฉะนั้นข้าอยากจะไถโทษ....โดยการ......” พระราชาเว้นช่วงไปสักพัก ทำเอาแทซองต้องเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัย
“หาคู่ให้กับเจ้า...” สิ้นเสียงของพระราชา ถ้วยชาที่อยู่ในมือของแทซองก็หล่นลงบนพื้น หาคู่ แต่งงานงั้นหรอ
“ข้าเห็นว่าเจ้าเองก็ยังไม่ใคร ถ้าหาคู่ดีๆให้เจ้าสักคนคงจะดีไม่น้อย...” นั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการสักหน่อย ทำไมต้องมาตัดสินใจแทนคนอื่นด้วย
“เย็นนี้เจ้าก็จะได้พบกับเธอเอง...” นั้นยิ่งทำให้แทซองอึดอัด และทำอะไรไม่ถูก หนีไม่ได้แล้วสินะ...
“องค์หญิงโซ มินอา”
ข้างนอกตำหนักใหญ่
“เฮ้อ........” องค์ชายแทซองได้แต่ถอนหายใจ ‘องค์หญิงโซมินอา’ เธอคือใครกันนะ
“ตกลงแล้วชีวิตเราจะมีอะไรดีบ้างละ หึ.....” องค์ชายคิดสมเพศตัวเอง
“ต้องเอาไปปรึกษาใครดีละเรื่องแบบนี้” องค์ชายพูดกับตัวเองแล้วก็เดินกลับไปตำหนักของตัวเอง
“โอ๊ะ!!! องค์ชายๆๆๆ จิ้มๆๆๆๆ” อึนพโยรีบเอามือไปจิ้มแขนองค์ชายแทซองทันที
“อะไร!” องค์ชายแทบินหันไปถามอย่างอารมณ์เสีย
“มาแล้วๆๆ องค์ชายแทซองมาแล้วเพคะ ดูดิๆๆๆ” อึนพโยบอกแล้วก็ชี้ให้องค์ชายแทบินดู พอองค์ชายเห็นก็ต้องแปลกใจ ทำไมแทซองไม่ยิ้มเหมือนเดิมคงมีเรื่องสินะ......
“ทำไมองค์ชายแทซองทรงเดินช้าแบบนี้ละเพคะ?? ทุกทีพอเห็นหม่อมฉันแล้วจะต้องรีบวิ่งมาแต่ไกลเลย” อึนพโยพูดแล้วก็ยิ้มเหมือนภูมิใจ แต่ก็โดนองค์ชายแทบินผลักหัวให้
“อย่าหลงตัวเองให้มากเลย หึ” องค์ชายแทบินพูดแค่นี้ แล้วก็มองที่แทซองเหมือนเดิม ก็จริงอย่างที่อึนพโยบอก ทุกครั้งแทซองจะรีบวิ่งมา แต่ไม่ใช่เพราะอึนพโยหรอกนะ.....
“เดี๋ยวหม่อมฉันไปเปิดประตูให้องค์ชายแทซองก่อนนะเพคะ” อึนพโยพูดเสร็จก็เดินไป หวังว่าแทซองจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังนะ
“เชิญเพคะองค์ชาย^^” อึนพโยบอกยิ้มๆ อาจจะทำให้องค์ชายแทซองยิ้มได้บ้าง แต่เปล่าเลย องค์ชายไม่เพียงแต่ไม่ยิ้ม แต่ไม่ทรงมองหน้าอึนพโยเลยด้วยซ้ำ
“เป็นอะไรไปนะ....” อึนพโยพึมพำกับตัวเองแล้วก็รีบปิดประตูก่อนจะเดินตามไป
ที่ระเบียงตำหนัก
องค์ชายแทซองมองเหม่อออกไปนอกระเบียง องค์ชายแทบินมองแล้วก็ต้องประหลาดใจ พ่อต้องพูดอะไรให้แทซองไม่สบายใจมากแน่ๆ จะถามแทซองตอนนี้เลยดีมั้ยนะ? หรือว่า...จะปล่อยไปสักพักให้แทซองได้คิดอะไรคนเดียวก่อนดี? องค์ชายแทบินได้แต่คิดอย่างหกใจ
“แทบิน...” องค์ชายแทซองพูดขึ้น ทำเอาองค์ชายแทบินหันไปมองด้วยความแปลกใจ
“ฉันควรทำยังไงดี....” แทซองถาม
“ฉันกำลังจะต้องแต่งงาน” พอองค์ชายแทซองพูดจบ องค์ชายแทบินก็ถึงกับตาโต แต่งงาน! บ้าไปแล้ว แทซองเนี่ยนะจะแต่งงาน
“กับคนที่ฉัน...ไม่เคยเห็นหน้า...ไม่เคยคิดจะรัก...” แทซองพูดออกมาอย่างเจ็บปวด
“เหตุผลของพ่อคือ” องค์ชายแทบินถาม
“รู้สึกผิดเรื่ององค์รัชทายาท เลยจะทรงหาคู่ให้ตลกสิ้นดี! ทรงคิดว่าเนี่ยหรอว่านี้คือวิธีที่จะทำให้ฉันมีความสุขมากขึ้น!!!” องค์ชายแทซองระเปิดอารมณ์ออกมา
“ทำไมทรงเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ไม่เคยถามความคิดเห็นฉันก่อนเลย! ว่าฉันรู้สึกยังไง? จะมีความสุขมั้ย? หึ! ทำไมต้องทรงทำแบบนี้กับฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไม!!!!” แทซองระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ น้ำตาเริ่มคลอเหมือนคนพูดพยายามกลั้นเอาไว้
“ร้องออกมาเลยก็ได้ ไม่ต้องกลั้นไว้หรอก....” องค์ชายแทบินพูดพร้อมกับตบไหล่องค์ชายแทซองเป็นกำลังใจ เท่านั้นองค์ชายแทซองก็กลั้นน้ำตาตัวเองต่อไปไม่ไหว น้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่เคยเกิดกับเขาไปแล้วครั้งหนึ่ง เพราะคนคนหนึ่ง และครั้งนี้มันเกิดอีกครั้ง เพราะคนคนเดิม เขาจะสัญญากับตัวเองว่าเขาจะไม่ยอมเสียน้ำตาให้กับคนนั้นอีกแล้ว ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้ายจริงๆ
ตกเย็น
ถึงเวลาแล้วสินะที่เขาจะต้องเจอกับความจริงที่ไม่อยากจะยอมรับ คู่แต่งงานที่เขาไม่เคยเห็น ไม่เคยรู้จัก เขาจะได้เจอเดี๋ยวนี้ละ หึ! แต่เขาจะไม่ยอมเป้นฝ่ายเจ็บปวดฝ่ายเดียวหรอก
“เชิญเสด็จเพคะองค์ชาย” ซังกุงจากตำหนักใหญ่บอกองค์ชายแทซอง องค์ชายแทซองเพียงแต่พยักหน้ารับเท่านั้น สร้างความแปลกใจให้กับบรรดาซังกุงเป็นอย่างมาก ทุกครั้งจะทรงยิ้มแล้วบอกว่า ‘ไปกันเถอะ’ แต่ครั้งนี้สีหน้าดูหม่นหมอง ไม่มีความสุข เหมือนคนแบกความทุกข์เอาไว้
“องค์ชายทรงเป็นอะไรหรือเปล่าเพคะ?” ซังกุงอดถามไม่ได้ แทซองไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้มบางๆเหมือนฝืนๆมาให้ทีนึง
“ยอนจี ฉันไม่สบายใจจริงๆนะ” คุณกาอินทีกำลังเดินมาตำหนักองค์ชายแทบิน ก็ต้องตกใจที่เห็นใบหน้าอันเศร้าหมองขององค์ชายแทซอง
“คงไม่มีอะไรหรอกมั้งคะ...” ยอนจีตอบอย่างไม่แน่ใจ แล้วมององค์ชายด้วยสายตาที่เป็นห่วง ทรงเป็นอะไรไปเพคะ? ทำไมไม่ทรงยิ้มเหมือนเดิม? ทำไมพระพักตร์ถึงได้ดูเศร้ายิ่งนัก? คำถามมากมายที่เธออยากจะเอ่ยถาม แต่กลับทำไม่ได้...เพราะเหตุผลบางอย่าง
“อืม....เข้าไปข้างในตำหนักกันเถอะ” คุณกาอินบอกก่อนจะเดินนำยอนจีเข้าไปในตำหนักองค์ชายแทบิน
ที่ตำหนักใหญ่
“องค์ชายแทซองเสด็จมาถึงแล้วเพคะ” ซังกุงหน้าตำหนักบอกพระราชา
“ให้เข้ามาเร็วเข้า” พระราชาบอก ด้วยน้ำเสียงดีใจเหมือนรอเวลานี้มานาน แทซองเองก็ระวังทางที่จะมาตำหนักนี้ เขาก็พยายามถ่วงเวลาให้ได้มาที่สุด แต่ยังไงซะ เขาก็ต้องยอมรับความจริงแล้วสินะ
“มาก็ดีแล้วนะองค์ชายแทซอง องค์หญิงมินอามาแล้วละ องค์หญิงทั้งน่ารัก เพียบพร้อมทุกอย่าง เราว่าเจ้าจะต้องถูกใจแน่นอน” พระราชากล่าวอย่างมั่นใจโดยไม่ได้สังเกตหน้าของแทซองเลยว่า ตอนนี้เขารู้สึกพะอืดพะอมแค่ไหน
“เชิญองค์หญิงเข้ามาสิ” พระราชาซังกุง ซังกุงคนนั้นพอได้รับคำสั่งก็นิ่งไปสักพัก ใจหนึ่งก็สงสารองค์ชายแทซอง อีกใจหนึ่งมันก็คือหน้าที่ที่ต้องทำตามคำสั่งของพระราชา จนองค์ชายแทซองพูดขึ้นมาเบาๆว่า “ทำตามหน้าที่ของเจ้าเถอะ” วังกุงถึงได้ยอมเปิดประตูเชิญองค์หญิงมินอาออกมา
“ถวายบังคมเพคะ” องค์หญิงกล่าวอย่างสุภาพก่อนจะถวายบังคมพระราชาและองค์ชายแทซอง
“ไม่ต้องมากพิธีนักหรอก เชิญนั่งเถอะองค์หญิง....แหม!ยิ่งมองเจ้าสองคนเราก็ยิ่งคิดว่าเจ้าทั้งสองเหมาะสมกันยิ่งนัก แถมยังเป็นการดีอีกด้วยนะที่บาซอนกับคังจอนจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน”
“เพคะ” องค์หญิงตอบสั้นๆแล้วยิ้มให้พระราชา ก่อนจะหันไปยิ้มให้องค์ชายแทซอง แต่เธอกลับได้รับสายตาเย็นจากเขากลับมาทำเอาเธอตกใจไม่น้อย
“ถ้ายังไงข้าจะปล่อยให้เจ้าสองคนอยู่คุยกันตามประสาหนุ่มสาวแล้วกันนะ...” พระราชาทำท่าจะลุกออกไปแต่ก้ต้องหยุดเสียก่อน
“เดี๋ยวก่อนพะยะคะ....”
“มีอะไรรึแทซอง..”
“หม่อมฉัน...จะไม่แต่งกับผู้หญิงคนนี้!”
แบบว่าตอนนี้มะสบายอย่างแรง แต่ยังลั้ลล้าได้ = =
แต่ก็นะ ช่วยกันเม้นๆๆหน่อยเหอะ ตอนนี้แทซองค่อดเท่อะ!
5555 เอาให้ค้างกันเล่นๆๆแล้วกันเนอะ ^ ^
เม้นๆๆโหวตๆๆ ขอปั่นๆๆก่อนเน้ออ
ความคิดเห็น