คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Coffee Prince :: 4
Coffee Prince :: 4
“เห้ย ชั้นต้องไปสอนเด็กๆต่อแล้วนะฝากดูจองมินด้วยนะเฮีย ไปละพาดา” ยูฮวานพูดก่อนจะติดสปีดวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
ที่โรงเรียนสอนเทควันโด
“ฟู่ในที่สุดก็ทันมั้ง” ยูฮวานพูดอย่างไม่แน่ใจ
“ช้ามากๆอีกแล้วอะครูอ่า” ชุนยางพูดก่อนจะทำหน้างอนๆ
“โธ่ๆๆ อย่างอนเลยนะ มาเรียนต่อกันเดี๋ยวครูต้องไปทำงานต่ออีกด้วยสิ” ยูฮวานพูด
“ครับ”
ผ่านไป 30 นาที
“ย๊ากกกกก”
“ว๊ากกกกกก.......หยุดๆๆๆๆๆ.....อ๊ากกกกกก”
“5555+”
“ไม่ต้องมาขำเลยนะ.......โอ๊ยยลงกันมาได้ตัวเบาๆกันซะที่ไหน”
“555+ ก็พวกผมอยากเล่นนิฮะ กระโดดใส่ ครูสนุกจะตายจริงมะ?” ชุนยางพูดพร้อมกับ หยักคิ้วถามเด็กคนอื่นๆ
“ช่ายยยยยย” เด็กคนอื่นๆตอบพร้อมๆกัน
“555+ เอาเถอะงั้นครูไปแล้วนะ บ๊ายบาย” ยูฮวานบอกลาเด็กๆแล้วก็วิ่งออกไปจากห้องเรียน
ที่บ้าน
“กลับมาแล้ววววววววววว”
“กลับมาแล้วหรอไอ้น้องเลว”
“เฮือก......จะ....เจ๊เป็นอะไรหรอจ๊ะ” ยูฮวานถามอย่างกลัวๆ
“ไม่ต้องพูดมาก แกรู้มั้ยว่าเมื่อตอนบ่ายๆ ไอ้ซอกจินมันมาหาชั้นที่บ้าน ถ้ามันมาเฉยๆชั้นจะไม่ว่าอะไรเลย มันมาออดอ้อน ออเซ๊าะ พูดบ้า พูดบอ ติ๊งต๊อง ปัญญาอ่อน สิ้นคิด น่ารำคาญ น่าอ้วก ปากเหม็น ปากมาก ชั้นจะบะ.......” อึนเทยังพูดไม่จบยูฮวานก็แทรกขึ้นมา
“พอๆ เจ๊จะเกลียดอะไรพี่เค้าหนักหนา ห๊ะ พี่เค้าก็........เอ่อ......ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนักนี่” ยูฮวานบอก
“ไม่เลวร้ายอะไรมากงั้นหรอ เหอะ มันน่ะเลวร้ายมากๆเลยต่างหาก หน้ามันชั้นก็ไม่อยากจะเห็นอยู่แล้ว ยังจะมาพูดบ้าบออะไรอีก ชั้นละเบื่อจริงๆ” อึนเทบอกน้องของตัวเอง
“เอาน่าๆ อย่าบ่นเลยน้า บ่นมากๆ ระวังจะแก่เร็วเหอะ แค่ตอนนี้ยังแก่ไม่พออีกหรอ”
“กรี๊ดดดด ไอ้น้องบ้าอย่าอยู่เลยแก หาว่าชั้นแก่แกอย่ามีชีวิตอยู่เลย กรี๊ดดดด อย่าหนีนะ แกกล้าหนีชั้นหรอ หยุดเดี๋ยวนี้นะ อยากตายมากใช่มั้ย อ๊ายยยย ไอ้น้องเลว หยุดนะชั้นบอกให้หยุดไง กรี๊ดดดด” อึนเทกรี๊ดกร๊าดไปพร้อมกับวิ่งไล่ยูฮวาน
“อ๊ากกกก อย่าตามมานะเค้ากลัวแล้ว อ๊ากกกก เจ๊จะกรี๊ดเพื่ออะไรเนี่ย ว๊ากกกก อย่าตามมานะเจ๊ อ๊ากกกกก เจ๊บนะ หยุดตีเลยนะ นี้หยุดนะ โอ๊ยๆ เจ็บนะ ยัยพี่หน้าแก่ หยุดนะ” ยูฮวานที่วิ่งหนีแล้วไปสะดุดเก้าอี้ ทำให้อึนเทตามมาจับทันแล้วก็ตียูฮวานไม่ยั้ง
“หนอย แค่นี้ยังเจ็บไม่พอใช่มะ กล้าว่าชั้นอีกรอบหรอ เดี๋ยวเถอะ... ตายซะ... ไอ้น้องไม่ได้เรื่อง” อึนเทพูดพร้อมกับคว้าเก้าอี้ตัวที่ใกล้เมื่อที่สุดมาพร้อมกับเงื้อจะเอามาฟาดยูฮวาน
“อ๊ากกกกก เจ๊สุดสวยจ๋า เจ๊สุดสวยสุดสวาท เจ๊ของยูฮวานผู้ที่งามที่สุดในโลกอย่าทำอะไรเค้าเลยนะ แหะๆ โอ๋ๆ เมื่อกี้เค้าล้อเล่นนิดเดียวเองนะ ใจเย็นๆนะจ๊ะ เจ๊สวยที่สุดในโลกอยู่แล้วนะ อย่าโกรธเลยนะ ใจเย็นๆนะ เจ๊ใจเย็นๆ” ยูฮวานบอกอึนเท
“เออ ดีมากพูดจาเข้าหูแบบนี้แต่แรกก็จบแล้ว เฮ้อ เหนื่อยจริงๆเลยวุ้ย แฮ่กๆ วิ่งตามแกเนี่ยเหนื่อยกว่าเย็บตุ๊กตาอีกนะเนี่ย” อึนเทบ่น
“เหอะๆ โอ๊ย เหนื่อย หิวข้าวเลยเห็นมะ มีอะไรกินมั้ยอะเจ๊”
“หยุดเรียกชั้นว่าเจ๊เลยนะ ชั้นบอกแล้วไงว่าให้เรื่องว่า พี่อะพี่ เข้าใจมะ”
“โอเคๆ พี่อึนเทมีอะไรกินมั้งอะ”
“อืม วันนี้โชคดีหน่อย ไอ้ซอกจินมันซื้อ หมูย่างมาฝากพี่ น่ากินมากๆเลย มันก็มีข้อดีตรงนี้ละ โฮะๆ” อึนเทบอกน้อง
“อ่าๆ เอาเหอะ ว่าแต่พาดาไปไหนเนี่ย”
“เออ ลืมเลยส่งสัยนอนอยู่ข้างบนมั้ง เห็นมันซึมๆ”
“อ้าวเหรอ...แล้วทำไมเจ๊ไม่ไปดูแลมันละ จริงๆเลย งั้นเจ๊ไปเตรียมข้าวนะ เดี๋ยวเค้าไปดูพาดาก่อน” ยูฮวานบอกก่อนจะวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปดูพาดา
“พาดาเป็นอะไรอะ” ยูฮวานถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง
“ป่าวหรอก พอดีว่าเหนื่อยนิดหน่อยอะ” พาดาตอบก่อนจะยิ้มแบบฝืดๆให้ยูฮวาน
“ไม่ต้องมาโกหกกันเลย บอกมานะว่าเรื่องอะไร”
“ไม่มีอะไรจริงๆแค่เหนื่อยเท่านั้นละ” พาดาบอก
“หยุดโกหกเดี๋ยวนี้นะ ลี พาดา เธอนะโกหกชั้นไม่ได้หรอก” ยูฮวานบอก
“เฮ้อ ชั้นโกหกเธอไม่ได้จริงๆเลยสินะ” พาดาตอบ
“ถูกต้องที่สุด เพราะงั้นก็บอกชั้นมาได้แล้ว” ยูฮวานบอกพร้อมกับทำหน้าแบบภูมิใจ
“55+ ก็ไม่มีอะไรมากหรอกก็แค่กำลังคิดว่าจะเอาไงดีเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้าน ยูฮวานเธอรู้ใช่มั้ยว่า อีกไม่กี่อาทิตย์เราก็ต้องจ่ายค่าเช่าแล้ว .แล้วตอนนี้เราก็....เอ่อ.....ไม่มีเงินมากพอที่จะจ่ายค่าเช่าใช่มั้ยละ “ พาดาบอกยูฮวานอย่างเศร้าๆ
“เฮ้อ! ชั้นก็เครียดอยู่เหมือนกันไม่รู้จะทำไง แต่ก็พยายามอยู่แต่วันนี้ก็วันดีนะ ชั้นจะได้ค่าจ้างจากเฮียซอกจินเป็น2เท่าละ เพราะว่าเฮียเค้าย้ายให้ชั้นมาทำตอนกลางคืน แต่ว่าตอนแรกเราตกลงกันว่าไม่ว่าจะยังไงก็ตามชั้นจะไม่มีวันทำตอนกลางคืนเด็ดขาดเพราะไม่งั้นละก็ ตอนเช้าชั้นตื่นไปส่งนมกับหนังสือพิมพ์ไม่ไหวหรอก “ ยูฮวานบอกพาดาอย่างอารมณ์ดี
“อืม ดีแล้วละชั้นว่าจะรับตุ๊กตากับเห็ดมาเพิ่มน่ะ ให้มันเยอะกว่านี้อะ จะได้ได้เงินมากขึ้น” พาดาบอก
“อืม ดีแล้วละ ทำใจให้สบายเหอะไปกินข้าวกันป่านนี้ พี่อึนเท รอจนหนังเหี่ยวแล้วมั้ง 555+”
“555+ นั้นสิป่ะ”
ด้านซองจุน
“อันอาครับ วันนี้ไปเที่ยวกันเถอะชั้นไม่ได้มาเกาหลีตั้งนานเริ่มจะลืมๆอะไรไปบ้างแล้วละไปเที่ยวกันนะ”
-อืมก็ดีเหมือนกัน ตั้งแต่กลับมาชั้นก็ยังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย
“อ่าดีจังเลยไปเที่ยวกันดีก่าเนอะ งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ไหนดีละ”
-ที่มยองดง ก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้ไปนานแล้วไม่รู้ว่าจะเหมือนเดิมป่าว
“ใช่ๆเป็นความคิดที่ดีมากๆเลยงั้นเดี๋ยวอีก20นาทีเจอกันนะ”
-อืมแล้วเจอกันนะ
“อ๊ากกกกกกกจะได้เจออันอาอีกแล้ว ดีใจโว้ยยยยยย อ๊ากกกกกก”
“ไปอาบน้ำดีกว่า วันนี้ต้องหล่อเป็นพิเศษหน่อยแฮะ” ซองจุนพูดพร้อมกับรีบวิ่งไปอาบน้ำ
20 นาทีต่อมา
“อ่าโทษทีนะพอดีว่าชั้นขึ้นรถเมย์ผิดสายน่ะ ไม่ได้มานานแล้ว” อันอาบอก
“55+งั้นเหรอ ไม่เป็นไรไว้เดี๋ยวขากลับชั้นไปส่งแล้วกัน ชั้นเอารถมาด้วย” ซองจุนบอกอย่างหวังลึกๆว่าอันอาจะตกลง
“อืมก็ได้ ดีเหมือนกัน” อันอาตอบตกลง
“โอเค งั้นเราไปเดินดูของกันเถอะ” ซองจุนบอกอันอาด้วยเสียงที่แสดงความดีใจสุดๆ
ระหว่างนั้นทั้ง2คนก็เดินดูของกันไปเดินเข้าๆออกๆร้านนู้นร้านี้เป็นว่าเล่น แต่ก็ไม่ได้ซื้ออะไรแค่ดูเฉยๆพอเป็นพิธี(เอ่อ....-_-) แล้วทั้ง2คนก็ออกมาจากมยองดง แล้วก็ออกไปเดินต่อที่ อินซาดง ที่อินซาดงจะเป็นถนนยาวไปจุดสุดอีกฝั่งหนึ่งของถนนใหญ่อีกเส้นนึง มีร้านค้าขายตามทางเต็มไปหมด มีทั้งร้านขายของที่ระลึก ร้านอาหาร ร้านเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า........
“นี้ซองจุน นายว่าหมวกใบนี้เหมาะกับชั้นมะ” อันอาถามพร้อมกับเอาหมวกใบนั้นมาใส่ให้ซองจุนดู
“อืมเหมาะอยู่แล้วเธอใส่อะไรก็เหมาะหมดละ ว่าแต่ชอบหมวกใบนี้หรอ ชั้นซื้อให้มั้ย” ซองจุนถามอันอา.....เค้าอยากซื้อให้เธอจริงๆอะไรที่เธอชอบที่เธออยากได้เค้ายอมหมดอยู่แล้ว
“55+ไม่เอาหรอก เอามาใส่เล่นๆเฉยๆไปหาอะไรกินกันมั้ยเริ่มหิวแล้วละ”
“งั้นหรอ อืมๆๆๆ งั้นไปกินร้านนี้กันชั้นสนิทกับเจ้าของร้านไม่รู้เค้าจะจำชั้นได้หรือป่าวแต่ว่าร้าอนนี้หมูย่างอร่อยอย่าบอกใครเลยนะ เธอก็เคยมาทานกับชั้นแล้วก็พี่นี่” ซองจุนบอกเสียงอารมณ์ดี
“อืม จำได้ ชั้นมากินกับเธอแล้วก็........”
“เอ่อ....คือ ขอโทษนะ อย่าคิดมากเลยน่า ไปกินกันเหอะ ขอให้ลุงเค้าจำชั้นได้ด้วยเหอะ” ซองจุนพูดก่อนจะดึงอันอาให้ตามมาด้วย
ที่ร้านอาหาร
“ลุงครับบบ” ซองจุนที่พอไปถึงร้านก็รีบวิ่งเข้าไปหาลุงเจ้าของร้านทันที
“อ้าว คุณซองจุน โอ้โห้ กลับมาแล้วหรอครับ โตเป็นหนุ่มแล้วนะเนี่ย ลุงแทบจะจำไม่ได้แนะ” ลุงเจ้าของร้านบอก
“ฮะ ผมก็กลัวลุงจะจำผมไม่ได้เหมือนกัน แล้วนี้ลุงจำคนนี้ได้มั้ยฮะ” ซองจุนพูดแล้วก็ดึงอันอาให้มาหาคุณลุง
“อืม......เดี๋ยวนะลุงขอนึกก่อน........ใครน้า?.............อ้อ แม่หนูคนนั้นเองหรอเนี่ยแฟนคุณซองจุงใช่มั้ยเนี่ย โอ้โห้สวยกว่าเดิมอีกนะเนี่ย ไม่ได้เจอตั้งนาน แล้วนี้ทำไมคุณซองจุงไม่มาด้วยละเนี่ย”
“คะหนูเอง คือว่าที่เค้าไม่มาเนี่ย......” อันอายังไม่ทันได้ตอบคุณลุงซองจุนก็รีบแทรกขึ้นมา
“พี่เค้าไม่ว่างอะฮะลุง ลุงก็รู้ว่าพี่เค้าบ้างานขนาดไหน อ่าผมหิวแล้วนะครับลุงช่วยจัดให้ด้วยนะครับเหมือนเดิมเลย” ซองจุนรีบบอกให้ลุงเจ้าของร้านไปเตรียมอาหารเพราะเค้าเองพอจะรู้อยู่ว่าอันอาคงอึดอัดไม่น้อยเมื่อได้ยินชื่อซองจุง
“ได้ครับเชิญนั่งก่อนเลย” คุณลุงบอกก่อนจะเดินไปเตรียมอาหารมาให้
“อึดอัดใช่มั้ย” วองจุนถามอันอาทันทีที่นั่งลง
“เปล่าหรอก” อันอาตอบพร้อมกับยิ้มฝืดไปให้
“อย่าโกหกเลย ชั้นรู้หรอกน่า ลองไปหาพี่เค้าดูสิ พี่เค้ายังรักเธออยู่เชื่อชั้นสิ ลองไปหาเค้าไปคุยกันจะได้รู้เรื่อง จะได้ไม่ต้องมาอึดอัด แล้วก็เจ็บอยู่แบบนี้” ซองจุนบอกอันอา......แม้ว่าเค้าจะไม่ค่อยอยากจะพูดมันออกมาเท่าไรแต่เค้าก็ไม่อยากเห็นอันอาอึดอัดแบบนี้เค้าไม่ชอบเลยที่ต้องมาเห็นคนที่ตัวเองรัก ต้องมาเจ็บแล้วก็เสียใจอยู่แบบนี้
“อืมแล้วชั้นจะไปกินกันก่อนเถอะชั้นหิวมากๆเลย” อันอารีบเปลี่ยนเรื่องทันทีที่เห็นลุงเจ้าของร้านเอาอาหารมาให้แล้ว
“อือ ชั้นบอกไว้ก่อนนะ อย่ากลัวที่จะเจอกับความจริง ถ้าเธอไม่ยอมไปเจอกับมันเธอก็จะเจ็บอยู่แบบนี้ละ” ซองจุนบอกก่อนจะหันไปสนใจอาหารของตัวเองต่อ
________________________________________________________________
ต่ออๆๆ อิแทน in korea 2
อ่าเราบอกว่ามีอีกเรื่องชิมิ คือว่า ไอ้ ต.ม. อะ มันไม่ได้ให้ บอดดิ้งพาสเรามา อ๊ากกกก เราก็ไม่รู้เดินไปหาเกทที่จะขึ้นเครื่องเฉยเลย เราจากที่ ต.ม. กับเกทที่จะขึ้นเครื่องห่างกัน......................1ก.ม. ไม่ขาดไม่เกิน -_- ไอ้เราก็ต้องวิ่งกลับไปอย่างรวดเร็วเนื่องจากเจ้าหน้าที่ที่เกทบอกว่าถ้าไม่มี บอดดิ้งพาสก็ขึ้นเครื่องไม่ได้ โอ๊ยยยย ตอนนั้นแทบเป็นลมเคอะ แล้วก็ต้องวิ่งกลับไปพอไปถึง อิ ต.ม. คนนั้นมันกลับไปแล้ว ชีวิตชั้นแต่ก็ยังโชคดีเคอะ เพราะว่าเหมือนมีหัวหน้าอะไรไม่รู้เค้านั่งอยู่ที่นั้นเค้าเลยออกให้ใหม่ โชคดีมากๆ แล้วก็ต้องวิ่งกลับไปที่เกทอีกรอบ รวมระยะทางแล้ว 3ก.ม.เคอะ 3ก.ม.แบบว่า-*- คือคิดได้อย่างเดียวเลยคือ ถ้าขากลับถ้าเจอ อิ ต.ม. คนนี้นะ แม่จะเอาตบไม่เลี้ยงเลยคอยดูจิ เหอๆ อ่าพร่ามมามากแระ เรื่องสำคัญที่สุดคือ
เม้นด้วยเน้ คนเข้ามาอ่านตั้งเยอะอะแต่ไม่เม้นกันเลย เม้นๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น