คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Coffee Prince :: 1
เมื่อ 12 ปีก่อน
“ ฮือๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยละ ฮือๆ “
“ นะนาริม...ฮึก...อะ...ฮึก....อย่า...ร้อง....ฮึก....สิ”
“พี่ไม่เค้าใจหรอก..ฮึก....วะ..ว่า....เค้ารู้สึก...ฮึก....ยังไง”
“ทำไมพี่จะไม่เข้าใจละ...ฮึก...พี่เข้าใจดีพอๆกับเธอนั้นละ...แต่เราจะทำอะไรได้ละ...ฮึก...ทำยังไงท่านก็ไม่กลับมาหรอก”
“พี่อึนเทอย่าพูดคำนี้นะ...ห้ามพูดห้ามพูดเด็ดขาด....พ่อต้องกลับมาพ่อต้องกลับมาได้ยังไงก็ต้องได้” นาริมและอึนเทที่ร้องไห้กันอยู่หน้าหลุมศพของพ่อเธอที่เพิ่งจากพวกเธอไปเมื่อ2วันก่อน.....คงเป็นอะไรที่ยากที่จะยอมรับสำหรับเด็กอายุแค่ 9 ขวบ กับ 13 ขวบ แน่นอน
“พอเถอะนาริมเลิกคิดถึงอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ได้แล้ว คิดว่าพี่เองไม่อยากให้พ่อกลับมาหรือไง พี่อยากจนไม่รู้จะอยากยังไงแล้ว แต่เธอก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ คิดว่าพี่ไม่เสียใจหรือไงที่พูดแบบนั้นน่ะ” อึนเทระบายความในใจของเธออกมาจนหมด....เธอเองก็อยากให้พ่อของเธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง...แต่ทำไงได้มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
“เค้ารู้ว่าพี่เสียใจ...แต่เค้ารับไม่ได้เค้ารับไม่ได้จริงๆ...ที่พ่อ...ที่พ่อ...ฮือๆ” นาริมที่ตอนนี้แทบจะไม่มีแรงที่จะพูดแล้วลงไปทรุดอยู่กับพื้นแล้วร้องไห้เหมือนคนบ้า
“พอได้แล้วนาริม ฮือๆ พอได้แล้ว พอได้แล้วเถอะนะ” อึนเทเองก็ลงไปทรุดกับพื้นพร้อมกับกอดนาริมเอาไว้
“พี่จะดูแลนาริมเองนะ...พี่จะทำให้ดีที่สุดเท่าที่พี่จะทำได้นะนาริม...เชื่อพี่นะ”
“อืม..เค้าเชื่อพี่อึนเทนะ”
ปัจจุบัน
“พี่อึนเทเค้าไปแล้วนะ...แล้วก็ตื่นได้แล้วลุกขึ้นมาได้แล้วเร็วๆ”
“อือๆ....ขออีก 5 นาทีนะ”
“ไม่ได้แล้ว...ไม่งั้นใครจะดูบ้านเล่าลุกเดี๋ยวนี้นะเร็วๆเดี๋ยวเค้าต้องไปทำงานแล้ว” นาริมพูดพร้อมกับพยายามดึงพี่สาวตัวเองให้ลุกออกมาจากเตียง.....ลุกสักทีเซ่ถ้าไปส่งนมไม่ทันแม่จะเอาหม้อฟาดเลยคอยดู
“ก็ให้พาดาดูบ้านไปดิไปปลุกพาดานู้นไป” อึนเทอุตสาห์ลุกขึ้นมาตอบแล้วก็ล้มตัวลงไปนอนเหมือนเดิม
“จะบ้าหรอป่านนี้พาดามันไปส่งหนังสือพิมพ์แทนเค้าแล้วรู้มั้ยเนี่ย...เค้ามาปลุกพี่ตั้งแต่เช้าแล้วพี่ก็ไม่กระดิกเลยเค้าเลยให้พาดาไปส่งหนังสือพิมพ์แทนเค้าแล้วเนี่ย ลุกเดี๋ยวนี้นะ” นาริมที่เริ่มจะหมดความอดทนแล้วก็คิดอะไรออก.....ทำไมเพิ่งมานึกออกตอนนี้นะ
“นี้ยัยแก่ลุกได้แล้วตื่นสายแบบนี้ระวังไม่มีใครเค้าเอานะ” นาริมพูดไปก็ขำไป
“เห้ย...ไอ้น้องบ้าวอนซะแล้วตายซะเถอะ....อย่าหนีนะไอ้นาริมบ้าบอกว่าอย่าหนีไง” อึนเทที่ตื่นแล้วตั้งแต่ได้ยินคำว่ายัยแก่ก็ตื่นแล้ว...ตายซะเถอะไอ้น้องบ้า
“ใครบอกว่าเค้าชื่อนาริมบอกแล้วใช่มั้ยว่าเค้าชื่อยูฮวาน...เห้ยๆๆ...อย่าๆๆ...ไปแล้วนะจ๊ะเจ๊อึนเทสุดสวย...ก๊ากๆ “ นาริมพูดเสร็ดก็รีบวิ่งไปที่จักยานแล้วรีบถีบออกไปส่งนมทันที
“หนอยไอ้น้องบ้าทำให้อารมณ์เสียแต่เช้าเลย” ปากก็ว่าไปงั้นละ แต่ตอนนี้อึนเทยิ้มซะจนแก้มแทบหลุด(มันเป็นไงหว่า?) ......นาริมตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วสินะนาริมตินนี้ต่างจากนาริมเมื่อ12ปีก่อนอย่างกะคนละคนเลย
“เฮ้อ....ขออย่าให้เกิดเรื่องอะไรร้ายๆกับแกอีกนะไอ้น้องบ้า”
ที่สนามบินอินชอน
“โอ๊ยยย....ทำไมมันง่วงงี้วะเนี่ย”
“ ดน ดน โม ดึน เก ดน เซ ซัง วอน อา เน คา ทิน นอ what is your mind “
“ครับแม่มีอะไรครับ”
-ถึงสนามบินแล้วใช่มั้ยลูก
“ครับๆมีอะไรหรือป่าวครับเนี่ย”
-ไอ้หลานบ้าแกต้องมาหาชั้นเดี๋ยวนี้
“เอ่อ..คือแม่ครับคุณย่าเป็นอะไรมากหรือป่าวครับ”
-อ้อป่าวหรอกลูกคือ...เอ่อ..คุณย่าท่านอยากเจอลูกนะจ๊ะ คือแม่จะบอกว่าพอออกจากสนามบินแล้วมาที่บ้านก่อนได้มั้ยลูก
“อะไรกันครับแม่ผมเพิ่งจะมาถึงนะครับให้ผมพักก่อนจะไม่เลยหรอครับผมยังไม่อยากจะไปรบกับคุณย่าตอนนี้หรอกนะฮะ”
-โธ่ซองจุนเข้าใจแม่หน่อยสิแม่ขัดคุณย่าไม่ได้จริงๆ
“งั้นฝากขอโทษคุณย่าด้วยก็แล้วกันนะฮะแม่ผมไม่ไปหรอกฮะ....แค่นี้นะครับ”
“ฟู่ รอดไปอีกรอบ” ซองจุนหนุ่มอายุ22ปีทายาทคนต่อไปของบริษัทกาแฟชื่อดังของเกาหลี...เค้าเพิ่งกลับมาจากอเมริกาหลังจากไปเสวยสุขบนกองเงินกองทองของคุณย่าเค้ามาตั้งนานเค้าก็เริ่มคิดได้ว่ากลับมาให้แม่กับย่าเห็นหน้าบ้างก็คงดีเหมือนกัน (เพิ่งคิดได้หรอลูก)
“อ่าคิดถึงคอนโดสุดที่รักจังเลยเป็นบางละลูกพ่อ” ซองจุนกระโดดขึ้นไปบนเตียงทันทีที่มาถึงคอนโดสุดหรูของเค้า
“โอ๊ยหิวเป็นบ้าเลย...โทร.สั่งอะไรกินดีกว่ามั้งเนี่ย” ว่าแล้วซองจุนก็โทรสั่งบะหมี่ซีอิ้วดำ....ไม่ได้กินนานแล้วแหะรสชาติมันเป็นไงหว่า? พอโทร.สั่งอาหารเสร็ดซองจุนก็เข้าไปอาบน้ำระหว่างรอบะหมี่
ที่ร้านบะหมี่
“ยูฮวานมาเอาบะหมี่ไปส่งได้แล้วเร็วเข้า”
“ครับผมอันนี้ไปส่งที่ไหนละครับเนี่ย” ยูฮวานหรือนาริมถามเจ้าของร้าน
“โอเคครับที่คอนโดนี้หรอครับผมไปละนะครับ” ยูฮวานพูดเสร็ดก็คว้าบะหมี่กับหมวกกันน็อกแล้ววิ่งไปที่รถประจำตัวของเค้า….ยูฮวานเอาบะหมีใส่ที่กล่องด้านหลัง...สวมหมวกกันน็อก
“Let’s Go!!”
15 นาทีต่อมา
“โห้คอนโดอะไรวะเนี่ยใหญ่เป็นบ้าคนรวยๆเค้าสั่งบะหมี่แบบนี้กินกันหรือไงเนี่ย” ยูฮวานบนกลับตัวเอง
ก็อกๆ
“เอาบะหมี่มาที่สั่งมาส่งครับ” ยูฮวานตะโกนบอกคนข้างใน
“เข้ามาๆได้เลยประตูไม่ได้ล็อก” คนข้างในตะโกนบอก
“ครับ” ยูฮวานตอบแล้วก็เปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วก็ต้องตกใจเพราะว่าห้องนี้มันทั้งใหญ่ทั้งหรูแล้วก็สวยมากๆ
“อ้าวนี้คุณเข้ามาสิเอาบะหมี่ไปว่างบนตรงนั้นนะ” ซองจุนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็ดเดินออกมามีแค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวเอาไว้แล้วก็กำลงัใช่พาขนหนูผืนเล็กเช็ดผมอยู่
“คะ....ครับ” ยูฮวานกลืนน้ำลายลงคออยากยากลำบาก.......ว๊ากกกกเขินโว้ยยย
“เอ่อคุณเป็นอะไรหรือป่าวครับไม่สบายหรือป่าวหน้าแดงๆ” ซองจุนถามเมื่อเค้าสังเกตเห็นว่าหน้าของเด็กส่งบะหมี่คนนี้แดงผิดปกติ
“อะ...เอ่อ...ป่าวครับเอ่อแล้วเงินค่าบะหมี่ละครับ” ยูฮวานรีบเสทำเป็นพูดเรื่องอื่น
“อ้อ...อยู่ที่โต๊ะนั้นละครับ” ซองจุนบอก
“อะหรอครับ” ยูฮวานเลยรีบเดินไปเอาเงินแล้วก็รีบๆเดินออกไปจากคอนโดนี้
“อ๊ากกก...ตายๆๆๆๆ” ยูฮวานได้แต่พูดอยู่แบบนั้นแล้วก็กระโดดไปมาอยู่รอบๆรถ
“เห้ยลืมตายๆๆไม่ทันแล้วย๊ากกกก” ยูฮวานลืมสนิทเลยว่าเค้าต้องรีบไปสอนเทคควันโดพวกเด็กๆอีก
ที่โรงเรียนสอนเทควันโด
“คุณครูมาช้าอ่า” เด็กๆที่มารอยูฮวานนานแล้วบอกยูฮวาน
“อ่าคุณครูขอโทษนะจ๊ะพอดีว่าวันนี้มันยุ่งๆน่ะ”
“หรอครับคุณครูครูรีบไปเปลี่ยนชุดเถอะฮะพวกผมอยากเรียนแล้วง่า”
“55+จ้าๆเดี๋ยวคุณครูมานะครับ” ยูฮวานพูดอย่างอารมณ์เวลาอยู่กับเด็พวกนี้แล้วมีความสุขจริงๆเลย
“ชาบอมนิมมาแล้วพวกเราเข้าแถวเร็วๆๆๆ” ชุนยางหัวหน้าของเด็กกลุ่มนี้พูดขึ้นเมื่อยูฮวานแต่งตัวเสร็ด
“ชิบพับ” ยูฮวานบอก
“เย!!” เด็กๆขานตอบเสียงดัง
“อาเรมักกี้ ชีจัก” ยูฮวานสั่งเด็กๆ
“อาเรมักกี้ ออลกุลมักกี้ .........” เด็กพูดชื่อท่าต่างๆพร้อมกับทำท่าไปด้วย
ผ่านไปประมาณ 30 นาที
“พาโร” ยูฮวานสั่งให้เด็กๆหยุดทำ
“โอเควันนี้พอแค่นี้ละกันนะเด็กๆครูต้องไปแล้วละเหนื่อยเป็นบ้าเลย”
“ครับ/คะ”
__________________________________________________
Talk !!*
อ่าลงไปแล้วหนึ่งตอนปลื้มมากมาล55+
คิดว่าไม่หน้าจะเกิน 5 ตอนเน้จะออกครบทุกตัวอะ
ยังไม่ค่อยมั่นใจแต่อันนี้แบบว่ารีบแต่งอะ
เพราะว่าเวลาน้อยนิดมากมาย55+
ยังไงอย่าลืมอ่านแล้วเม้นนะเคอะ
**ตอนที่เรียนเทคควันโดอะเคอะจะมีคำแปลกๆใช่มะอันนั้นเป็นคำที่ใช่เวลาเรียนเทคนะคะ ^^
ความคิดเห็น