ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ปฏิบัติการล่าความจริง (3)
ปอรู้สึกตัวก่อนจึงชวนให้เดินต่อทั้งสองเดินเคียงกันไปตามชายหาดซึ่งไม่สามารถรอดพ้นสายตาเพื่อนๆไปได้ ในที่สุดก็ได้มีโอกาสสุมหัววางแผนครบทั้ง10คนซะทีจะได้ไม่มีใครทำเสียแผนอีก สมาชิกแผนจับแพะชนแกะเริ่มจะมีความเห็นไม่ตรงกันซะแล้ว
“แนนว่าไม่ดีมั้ง”
“ดีซิพี่แนน เราทำเพื่อ2คนนั้นนะ” อ๊อฟว่า
“แต่แหม่มว่ามันจะเกินไปหรือเปล่า”
“พี่จิ้มไม่ออกความเห็นแล้วกัน”
“โหวตกันเหมือนเดิม” ซีแนมเสนอ หลังจากนั้นก็นับโหวตผลออกมาคือ เห็นด้วย 7:3 เพราะฉะนั้นคำค้านตกไปปฏิบัติการได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง
ทางด้านแพะกับแกะซึ่งกลับมานั่งคุยกันที่ผ้าใบหน้าบ้านพักเป็นเวลาล่วงเข้าวันใหม่ไปนานแล้วต่างคนเริ่มง่วงจึงแยกย้านกันเข้าห้องซึ่งเพื่อนๆนั้นหมดแรงหลับกันไปนานแล้ว
“Good night ปอ”จีนเอ่ยลาก่อนเข้าไปในห้องผู้หญิง
“ฝันดีนะ จีน”
รุ่งเช้าปอตื่นขึ้นมาก็ใกล้เที่ยวเพราะกว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็เกือบรุ่งสางมัวแต่คิดตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่นั่นเอง เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วเดินออกมาข้างนอกห้องพบว่าบ้านทั้งหลังมีแต่ความเงียบจนกระทั่งได้ยินเสียงกุกกักในห้องครัวปอเดินตามเสียงนั้นไปพบจีนกำลังชงชาและทำแซนวิชกินจีนหันมาทัก
“ตื่นสายจังปอ”
“คนอื่นล่ะ ไปไหนกันหมด”ปอพูดพลางไปด่อมๆมองๆแซนวิชจีน
“กินไหม ไม่ให้หรอก หิวล่ะซิ พวกนั้นออกไปซื้อขงที่ตลาดน่ะ อีกเดี๋ยวก็คงกลับมั้งจีนตื่นมาก็ไม่เห็นใครแล้วนอกจากกระดาษโน้ตที่วางไว้อ่ะ” จีนพูดพลางทำอันใหม่ให้ปอ “เอ้า รองท้องไปก่อนล่ะกันพวกนั้นกลับมาค่อยกินมื้อใหญ่” หนุ่มปอไม่ได้ละสายตาจากจีนเลยด้วยความคล่องแคล่วในการทำนู่นหยิบนี่ เช็ดโต๊ะ ฯลฯ เป็นภาพที่คุ้นเคยมานานมากซึ่งไม่ได้เห็นมาหลายเดือนแล้ว
“เฮ้ ปอ ฟังอยู่ป่าวเนี่ย”
“อะไรนะ” ปอพูดพลางหยิบแซนวิชขึ้นมากินบ้าง
“เป็นอะไรไปนี่ จีนบอกว่าวันนี้เราคงไปไหนได้ไม่ไกลหรอกถ้าตอนเย็นจะทำบาร์บีคิวกันอ่ะก็น่าจะรีบกลับมาเตรียมอาหาร คิดแล้วก็น่าสนุก”
“เรากำลังคิดว่าน่าเสียดายที่ไม่ได้ไปหาดใหญ่จะสนุกกว่านี้อีก” ปอเดินไปหยิบกีตาร์มานั่งเล่นเพราะไม่รู้จะทำอะไรดีกว่านี้ จีนเดินตามมานั่งที่โซฟา
“ไว้ทริปหน้า หาเวลาสักอาทิตย์ไปถล่มบ้านปอ เอาให้บ้านพังไปเลย แต่จะเป็นไกด์ได้ไหมนี่คราวพี่จิ้มไปก็ไม่รู้ใครพาใครเที่ยวกันแน่”
“เอาน่าคราวหน้ารับรองไม่พลาดแน่”
ทั้งสองนั่งคุย นั่งเล่น ร้องเพลงจนเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆปอซึ่งเริ่มหิวอีกครั้งทนไม่ไหวต้องโทรศัพท์ไปตามปรากฏว่าไม่มีสัญญาณบ้างไม่ได้เอาไปบ้าง
“อยู่เกาะก็งี้แหละไม่ค่อยมีคลื่น”จีนออกความเห็น
“บ้าซิ ออกไปหน้าบ้านดิคลื่นเต็มเลย”ปอเล่นมุขซะอย่างงั้น
“โอ้ว พระเจ้าจอร์จ หมายถึงคลื่นโทรศัพท์ยะ ขอไว้อาลัยให้มุขแป๊กๆ” จีนพูดพลางทำท่ายืนไว้อาลัย
“...ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน ไม่รู้เมื่อไรที่เราจะพบกันจะเหลือกี่ปีจะเหลือสักกี่วัน....รอไม่ไหวแล้วนะจีนว่าเราไปหาอะไรกินกันกีกว่า ขืนรอต่อไปมีหวังคงอดตายกันไปข้าง”
ส่วนคนที่เหลือกำลังบ่นถึงแพะกับแกะอยู่พอดี
“ป่านนี้2คนนั่นจะเป็นยังบ้างก็ไม่รู้” นุ่นเอ่ยขึ้น
“พี่จิ้มว่าอย่างเพิ่งห่วง2คนนั้นเลยห่วงตัวเองดีกว่าไหม”
“นั่นดิ แถวนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านมาเลยรึไงเนี่ย อู้ย...อารมณ์เสีย” อ๊อฟเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“เป็นไงล่ะให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว”แนนประชด
“ใครว่าให้ทุกข์ล่ะ เราให้โอกาสมากกว่าอ่ะ”ซีแนมค้าน
“เป็นไงล่ะโอกาส โอกาสให้เรามาตกระกำลำบากอย่างนี้นะ”แหม่มขัด
“พอๆเลิกเถียงกันได้แล้วคอยดูรถกันดีกว่า”ท๊อปห้ามทัพ
“รอฉันรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมาๆเมื่อไร เธอจะมาๆเมื่อไรนัดฉันไว้ทำไมไม่มา...”
“...ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน ไม่รู้เมื่อไรที่เราจะพบกันจะเหลือกี่ปีจะเหลือสักกี่วัน....”
หลังจากที่เพื่อนๆแหกขี้ตาตื่นกันมาแต่เช้าเพื่อทิ้ง2คนไว้ที่บ้านก็รีบออกมาซื้อของเตรียมทำบาร์บีคิวสำหรับตอนเย็นและกะว่าจะเถลไถลกันสักพักปรากฏว่ายังไม่ทันไปถึงตลาดรถดันมาเสียซะนี่ต้องมาติดแหงกอยู่อย่างนี้ไม่รู้ว่าพระเจ้าสร้างโอกาสให้แพะกับแกะหรือว่าแกล้งเหล่าสมาชิดจับแพะชนแกะกันแน่พลางก็บ่นหิวไปตามๆกันเพราะเป็นทางถนนอย่างเดียวข้างๆก็มีแต่ทุ่งหญ้า
ส่วนทางด้านหนุ่มปอกับสาวจีนก็กำลังกินข้าวกันอย่างสนุกสนานมีตักอาหารให้กันบ้าง ป้อนข้าวกันบ้าง (ขอแอบสวีทเล็กๆ)
โปรดติดตามตอนต่อไป
-เพลงรอ-มาช่า
“แนนว่าไม่ดีมั้ง”
“ดีซิพี่แนน เราทำเพื่อ2คนนั้นนะ” อ๊อฟว่า
“แต่แหม่มว่ามันจะเกินไปหรือเปล่า”
“พี่จิ้มไม่ออกความเห็นแล้วกัน”
“โหวตกันเหมือนเดิม” ซีแนมเสนอ หลังจากนั้นก็นับโหวตผลออกมาคือ เห็นด้วย 7:3 เพราะฉะนั้นคำค้านตกไปปฏิบัติการได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง
ทางด้านแพะกับแกะซึ่งกลับมานั่งคุยกันที่ผ้าใบหน้าบ้านพักเป็นเวลาล่วงเข้าวันใหม่ไปนานแล้วต่างคนเริ่มง่วงจึงแยกย้านกันเข้าห้องซึ่งเพื่อนๆนั้นหมดแรงหลับกันไปนานแล้ว
“Good night ปอ”จีนเอ่ยลาก่อนเข้าไปในห้องผู้หญิง
“ฝันดีนะ จีน”
รุ่งเช้าปอตื่นขึ้นมาก็ใกล้เที่ยวเพราะกว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็เกือบรุ่งสางมัวแต่คิดตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่นั่นเอง เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วเดินออกมาข้างนอกห้องพบว่าบ้านทั้งหลังมีแต่ความเงียบจนกระทั่งได้ยินเสียงกุกกักในห้องครัวปอเดินตามเสียงนั้นไปพบจีนกำลังชงชาและทำแซนวิชกินจีนหันมาทัก
“ตื่นสายจังปอ”
“คนอื่นล่ะ ไปไหนกันหมด”ปอพูดพลางไปด่อมๆมองๆแซนวิชจีน
“กินไหม ไม่ให้หรอก หิวล่ะซิ พวกนั้นออกไปซื้อขงที่ตลาดน่ะ อีกเดี๋ยวก็คงกลับมั้งจีนตื่นมาก็ไม่เห็นใครแล้วนอกจากกระดาษโน้ตที่วางไว้อ่ะ” จีนพูดพลางทำอันใหม่ให้ปอ “เอ้า รองท้องไปก่อนล่ะกันพวกนั้นกลับมาค่อยกินมื้อใหญ่” หนุ่มปอไม่ได้ละสายตาจากจีนเลยด้วยความคล่องแคล่วในการทำนู่นหยิบนี่ เช็ดโต๊ะ ฯลฯ เป็นภาพที่คุ้นเคยมานานมากซึ่งไม่ได้เห็นมาหลายเดือนแล้ว
“เฮ้ ปอ ฟังอยู่ป่าวเนี่ย”
“อะไรนะ” ปอพูดพลางหยิบแซนวิชขึ้นมากินบ้าง
“เป็นอะไรไปนี่ จีนบอกว่าวันนี้เราคงไปไหนได้ไม่ไกลหรอกถ้าตอนเย็นจะทำบาร์บีคิวกันอ่ะก็น่าจะรีบกลับมาเตรียมอาหาร คิดแล้วก็น่าสนุก”
“เรากำลังคิดว่าน่าเสียดายที่ไม่ได้ไปหาดใหญ่จะสนุกกว่านี้อีก” ปอเดินไปหยิบกีตาร์มานั่งเล่นเพราะไม่รู้จะทำอะไรดีกว่านี้ จีนเดินตามมานั่งที่โซฟา
“ไว้ทริปหน้า หาเวลาสักอาทิตย์ไปถล่มบ้านปอ เอาให้บ้านพังไปเลย แต่จะเป็นไกด์ได้ไหมนี่คราวพี่จิ้มไปก็ไม่รู้ใครพาใครเที่ยวกันแน่”
“เอาน่าคราวหน้ารับรองไม่พลาดแน่”
ทั้งสองนั่งคุย นั่งเล่น ร้องเพลงจนเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆปอซึ่งเริ่มหิวอีกครั้งทนไม่ไหวต้องโทรศัพท์ไปตามปรากฏว่าไม่มีสัญญาณบ้างไม่ได้เอาไปบ้าง
“อยู่เกาะก็งี้แหละไม่ค่อยมีคลื่น”จีนออกความเห็น
“บ้าซิ ออกไปหน้าบ้านดิคลื่นเต็มเลย”ปอเล่นมุขซะอย่างงั้น
“โอ้ว พระเจ้าจอร์จ หมายถึงคลื่นโทรศัพท์ยะ ขอไว้อาลัยให้มุขแป๊กๆ” จีนพูดพลางทำท่ายืนไว้อาลัย
“...ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน ไม่รู้เมื่อไรที่เราจะพบกันจะเหลือกี่ปีจะเหลือสักกี่วัน....รอไม่ไหวแล้วนะจีนว่าเราไปหาอะไรกินกันกีกว่า ขืนรอต่อไปมีหวังคงอดตายกันไปข้าง”
ส่วนคนที่เหลือกำลังบ่นถึงแพะกับแกะอยู่พอดี
“ป่านนี้2คนนั่นจะเป็นยังบ้างก็ไม่รู้” นุ่นเอ่ยขึ้น
“พี่จิ้มว่าอย่างเพิ่งห่วง2คนนั้นเลยห่วงตัวเองดีกว่าไหม”
“นั่นดิ แถวนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านมาเลยรึไงเนี่ย อู้ย...อารมณ์เสีย” อ๊อฟเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“เป็นไงล่ะให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว”แนนประชด
“ใครว่าให้ทุกข์ล่ะ เราให้โอกาสมากกว่าอ่ะ”ซีแนมค้าน
“เป็นไงล่ะโอกาส โอกาสให้เรามาตกระกำลำบากอย่างนี้นะ”แหม่มขัด
“พอๆเลิกเถียงกันได้แล้วคอยดูรถกันดีกว่า”ท๊อปห้ามทัพ
“รอฉันรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมาๆเมื่อไร เธอจะมาๆเมื่อไรนัดฉันไว้ทำไมไม่มา...”
“...ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน ไม่รู้เมื่อไรที่เราจะพบกันจะเหลือกี่ปีจะเหลือสักกี่วัน....”
หลังจากที่เพื่อนๆแหกขี้ตาตื่นกันมาแต่เช้าเพื่อทิ้ง2คนไว้ที่บ้านก็รีบออกมาซื้อของเตรียมทำบาร์บีคิวสำหรับตอนเย็นและกะว่าจะเถลไถลกันสักพักปรากฏว่ายังไม่ทันไปถึงตลาดรถดันมาเสียซะนี่ต้องมาติดแหงกอยู่อย่างนี้ไม่รู้ว่าพระเจ้าสร้างโอกาสให้แพะกับแกะหรือว่าแกล้งเหล่าสมาชิดจับแพะชนแกะกันแน่พลางก็บ่นหิวไปตามๆกันเพราะเป็นทางถนนอย่างเดียวข้างๆก็มีแต่ทุ่งหญ้า
ส่วนทางด้านหนุ่มปอกับสาวจีนก็กำลังกินข้าวกันอย่างสนุกสนานมีตักอาหารให้กันบ้าง ป้อนข้าวกันบ้าง (ขอแอบสวีทเล็กๆ)
โปรดติดตามตอนต่อไป
-เพลงรอ-มาช่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น