แค่มี.....เธอ

ลำดับตอนที่ #4 : คู่รัก

บริเวณลานอิฐกว้างระหว่างอาคารเรียนเต็มไปด้วยนักเรียนนั่งจับกลุ่มอยู่หน้าห้องตัวเอง ทั้งวาดรูป เขียนตัวอักษร ตัดกระดาษ ละเลงสีกันอย่างสนุกสนานช่วยกันคนละไม้คนละมือ มีเสียงเอะอะ โวยวาย ขัดแย้งกันบ้างแต่ก็กลบด้วยเสียงหัวเราะซะมากกว่า บ่งบอกถึงช่วงเวลาที่ทุกคนให้ความสนใจเป็นประจำทุกปี กิจกรรมกีฬาสี อีกด้านของโรงเรียนเป็นสนามฟุตบอลที่เป็นส่วนเชื่อมระหว่างม.ต้นและม.ปลายล้อมด้วยลู่วิ่งข้างสนามเป็นสแตนด์เชียร์ มีทั้งนักกีฬาที่กำลังซ้อมในสนามและน้องๆม.1และม.4ที่ถูกเกณฑ์ให้มาขึ้นสแตนด์กำลังซ้อมร้องเพลงพร้อมปรบมือและท่าทางให้เข้าจังหวะเพื่อใช้แข่งขันกันในวันงาน รุ่นพี่แต่ะละคนทั้งดุและปลอบกันสารพัดเพื่อให้ผลออกมาเป็นที่น่าพอใจ

“เฮ้ย ไอ้ปาล์มแกจะไม่ไปดูน้องๆซ้อมเลยหรือวะ” โอมถามขณะที่มือก็พยายามจะแปะกระดาษหนังสือพิมพ์ตามโครงหน้าของหุ่นที่จะใช้ในขบวนพาเหรดสร้างสรรค์ ที่เรียกได้ว่าเป็นสีสันของกีฬาสีอีกอย่างเพราะแต่ละสีจะครีเอทสถานการณ์ต่างๆมาล้อเลียนได้อย่างสนุกสนาน ตลก ขบขันปนสาระ

“จะให้กูไปตอนไหนวะ เซทฝ่ายค้านยังไม่ได้ทำเลย แล้วกลุ่มไอ้ป่านไปไหนกันวะ ไอ้พวกนี้เผลอเป็นไม่ได้หายกันไปทีละตัว(คน)สองตัว(คน)”ปากบ่นแต่มือก็หยิบนู้นแปะนี่ตลอดเวลา

“ได้ทีบ่นเลยนะเอ็งใครเสือกให้แกรับ2ตำแหน่งวะเป็นประธานสีไม่พอเดาะมาทำพาเหรดอีก”โอมไม่วายกัดปาล์มจนได้

“แล้วใครวะที่เป็นตัวแทนห้องจับฉลากได้พาเหรดสร้างสรรค์ บอกกูดิ”ปาล์มเหลือบมองด้วยหางตาอาการเคือง เพราะตอนจับฉลากโอมเป็นคนอาสาไปเอง แล้วเพื่อนๆก็ลงมติให้ปาล์มคิดคอนเซปท์ทั้งหมดมันก็เลยอดไม่ได้ที่จะต้องลงมือเองเพราะให้คนอื่นทำไม่ได้อย่างใจ

“เออ ๆ รู้แล้วๆไม่ต้องย้ำนักก็ได้ กูผิดเอง วันนี้บาสหญิงชิงแล้วนะเว้ยมึงโผล่ไปให้กำลังใจมั่งก็ได้ไม่มีใครห้าม ตั้งแต่แข่งมานี่มึงไม่ไปสักmatch”

“ข้ออ้างดิเอ็ง หาทางอู้ก็บอกมาเหอะ” ปาล์มรู้ทันดักคอเพื่อนรัก

“เออน่า จะยังไงก็เหอะ อีก 10 นาทีนะ” โอมพูดเสร็จก็วิ่งไปสบทบกับเพื่อนๆที่เดินนำไปแล้ว ปาล์มไม่สนใจยังขะมักเขม้นทำงานตรงหน้าจนเงยหน้ามาอีกที แทบไม่มีคนเหลือแล้ว ปาล์มเอะใจดูนาฬิกาเพิ่งจะ 5 โมงทำไมคนกลับเร็วแล้วเสียงเชียร์ดังกึกก้องมาแต่ไกล ปาล์มสงสัยถามเพื่อนที่เดินเข้าห้องมาทันทีว่าเสียงจากสนามไหน สุดท้ายเขาก็รู้ว่าจากสนามบาส match สำคัญชิงระหว่างคณะอินทนิล(ของเขา)กับนนทรีตัวเก็งนึกสนใจขึ้นมาเก็บอุปกรณ์ที่ทำค้างอยู่แล้วก็มุ่งหน้าไปทางสนามบาส

“ทำไมคนเยอะจังวะ”ปาล์มตบบ่าเพื่อนพยายามเบียดตัวแทรกเข้าไปยืนอยู่ข้างโอม

“ก็นัดสำคัญคู่ชิงก็งี้แหละ สูสีวะแต่สีเรานำนะเอ็ง ถ้าชนะมีเฮ โคตรลุ้นเลยวะ ”

“แต่วันนี้มันมากผิดปกตินะเอ็งดูดิ ทั้งม.ต้น ม.ปลาย”ปาล์มสังเกตรอบตัวซึ่งตอนนี้เขาได้ยินแต่เสียงเพลงที่ฟังไม่รู้เรื่องเพราะทั้ง 2 สีต่างขนกองทัพมาเชียร์กันอุ่นหนาฝาคั่งต่างตะโกนเชียร์สีตัวเองนักกีฬาแต่ละทีมยังนั่งพักรอลงสนามในครึ่งหลัง เมื่อนักกีฬาสีม่วงหรืออินทนิลลงสนามเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มอีกครั้ง สงสัยประธานเชียร์จะเกณฑ์คนมาเพียบเพื่อข่มขวัญคู่ต่อสู้ซึ่งปาล์มไม่รู้เลยสักนิดว่าเสียงที่ได้ยินมาจากสาวๆสีอื่นๆทั้งนั้นและเจาะจงมาเชียร์ใครคนหนึ่งโดยเฉพาะ

“เฮ้ย กันเบอร์ 4 ไว้ดิ ส้มขึ้นหน้าอีก ประกบเลย”เพื่อนในทีมสีเหลืองหรือนนทรีตะโกนเสียงเครียดเมื่อคะแนนเริ่มถูกทิ้งห่างเห็นท่าไม่ดีโค้ชให้สัญญาณขอเวลานอกอีกครั้ง

“ส้มไม่ต้องวิ่งแล้วประกบเบอร์4อย่างเดียว คนอื่นก็ก็ช่วยแยกประกบที่เหลือถ้ามีโอกาสรุกก็หาช่อง มองเพื่อนในทีมด้วยเข้าใจนะ”เสียงโค้ชสั่งทุกคนพยักหน้ารับ

หมดเวลานอกนักกีฬาลงสนามหลังจากที่สีเหลืองปรับแผนใหม่แต่ก็ยังคงทำอะไรไม่ได้มากเพราะเบอร์ 4 ที่ถูกประกบแทบจะไม่วิ่งหาลูกเลยคอยกันให้เพื่อนอย่างเดียวซึ่งขัดใจส้มเป็นอย่างมากที่ต้องคอยวิ่งตาม จนเหลือ 5 นาทีสุดท้ายเบอร์ 4 อาศัยจังหวะความไวและคล่องตัววิ่งขึ้นแย่งลูกยิ่งระยะไกลเข้าไปหลายลูกทำแต้มนำได้อีก กรรมการเป่านกหวีดหมดเวลาการแข่งขัน อินทนิล ชนะ นนทรี 58:48 เสียงตะโกนเรียกชื่อจีไม่หยุดเพราะสาวๆทั้งหลายตั้งใจมาเชียร์จีกันทั้งนั้นด้วยมาดเท่ห์ในฟอร์มนักกีฬาของจีทำให้เป็นที่สนใจของสาวๆจีไม่สนใจรีบมารวมกับนักกีฬาคนอื่นเข้าแถวตรงกลางจับมือกับฝ่ายตรงข้าม

“เล่นเอาเหนื่อยเลยนะ จี”ส้มเอ่ยขึ้นขณะที่จับมือจีอยู่

“ก็นิดหน่อย ฝีมือโว้ย” จีตอบยักคิ้วให้แบบกวนๆ ทั้งจีและส้มเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลหญิงของโรงเรียนทั้งคู่ฉะนั้นจึงรู้ฝีมือของแต่ละคนเป็นอย่างดี จับมือสานสัมพันธ์กันเสร็จก็แยกย้ายไปหาทีมตัวเอง

“ทำดีมากทุกคน เก่งมากจีอึดดี เดี๋ยวเสร็จแล้วไปฉลองร้านป้าอ้วนกัน” โค้ชทีมเอ่ยชวนสมาชิกทุกคน

“ใครจะเลี้ยงละพี่เก่ง” จีสงสัยเพราะคงไม่ใช่พี่เก่งโค้ชประจำทีมแน่นอนรายนี้ไม่ยอมควักอะไรง่ายๆ

“เดี๋ยวรู้เองแหละ รีบๆเก็บของเปลี่ยนเสื้อแล้วไปเจอกันร้านป้าอ้วนนะ” เก่งไม่ยอมเฉลยมือเก็บของไปพลาง

“แล้วกองเชียร์อย่างมิ้นท์ไปด้วยได้ไหมค่ะ” มิ้นท์เดินเข้ามาพอดีหลังจากซ้อมเดินขบวนพาเหรดเสร็จ

“ได้อยู่แล้ว สำหรับมิ้นท์พี่ยกให้เป็นกรณีพิเศษ”เก่งหยอดได้รับเสียงโห่ไล่หลังเลยทีเดียว

“ไปๆโว้ยเดี๋ยวจะค่ำ พี่ไปหาเจ้ามือก่อน” เก่งพูดแล้วก็แยกไปอีกทาง มิ้นท์เดินตามจีไปเปลี่ยนเสื้อ

“อ้อม ออย นัท ล่ะมิ้นท์ เมื่อกี้เห็นอยู่แว่บๆ” จีตะโกนถามออกมาจากห้องน้ำ

“มันหนีกลับบ้านกันหมดแล้ว พวกนั้นฝากชมจีด้วยว่าเล่นได้แจ๋วมาก”มิ้นท์ตอบพลางเอื้อมมือส่งเสื้อนักเรียนส่งให้จี

“ดีสม อดกินฟรีเลยว่าแต่พี่เก่งจะไปหาเจ้ามือจากไหนอ่ะตัวเองน่าจะเป็นคนเลี้ยงดันผลักภาระให้คนอื่นซะนี่”จียังสงสัยไม่หาย

“ช่างเหอะจี เดี๋ยวก็รู้เองแหละ แต่มิ้นท์อยู่ได้แป๊บเดียวนะ”

“จะกลับเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน เดี๋ยวไปส่ง”จีเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนักเรียนสำรวจตัวเองหน้ากระจกอีกครั้งก็ชวนกันเดินออกไปร้านป้าอ้วนหน้าโรงเรียน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ประธานคร้าบ ไอ้คุณประธาน”เก่งตะโกนเรียกมาแต่ไกล

“อะไรเอ็ง มาผิดที่แล้วหลงห้องเหรอเอ็ง”โอมซึ่งกำลังเก็บของเตรียมตัวกลับบ้านตะโกนตอบ

“ไม่ผิดโว้ย มาห้องท่านประธานสีก็ต้องห้องนี้ซิวะ แล้วตัวมันอยู่ไหนวะโอม”เก่งมองหาให้ทั่ว

“อยู่นี่โว้ย” ปาล์มโผล่มาจากห้องเก็บของด้านหลังเรียกว่าเป็นห้องพิเศษไว้เก็บของก็ว่าได้เพราะห้องเรียนอาคารอื่นจะไม่มีห้องเล็กนี้

“โผล่มาพอดีเลยไอ้ประธานไปกินข้าวร้านป้าอ้วนกัน”

“ไอ้นี่มาแปลกเว้ย ชวนกินข้าว”โอมขัดขึ้น

“ก็ฉลองทีมบาสหญิงชนะไง แล้วก็มาหาเจ้ามือด้วย”เก่งหัวเราะกลบเกลื่อน

“กูว่าแล้ว ไอ้ผู้ไม่ประสงค์ดีอย่างเอ็งมีเหรอะจะชวนกินข้าว”โอมแขวะให้อีก

“ไงคุณประธานกีฬา ทำไมคุณมึงไม่เลี้ยงเองวะหน้าที่คุณนะครับ”ปาล์มที่ยังวุ่นกับหัวหุ่นต่างๆถามขึ้น

“มึงแหละเหมาะแล้ว คุณประธานใหญ่”เก่งปะเลาะต่ออีก

“มึงไปเหอะ ข้าจะทำไอ้พวกนี้ต่อวะ”ปาล์มปฏิเสธเพราะต้องเร่งทำให้เสร็จทันอาทิตย์หน้าซึ่งแต่ละส่วนยังไม่ค่อยเป็นรูปเป็นร่างเท่าที่ควร

“ไม่ได้บอกน้องๆไปแล้วว่ามึงจะไป เอาน่าวันหลังกูมาช่วย”เก่งยังตื๊อไม่เลิก

“เออๆ ไอ้นี่หาเรื่องจริงๆ เดี๋ยวตามไปเก็บของก่อน”

“เร็วๆนะ อ้อห้ามเบี้ยวนะโว้ย ไปโอม”เก่งกับโอมเดินออกจากห้องไปแล้วปาล์มก็ยังง่วนทำหุ่นต่ออีกสักพักจึงเก็บของปิดห้องเรียบร้อยก็เดินไปร้านป้าอ้วนซึ่งเป็นร้านข้าวราดแกงและอาหารตามสั่งเล็กๆธรรมดาแต่มีนักเรียนมากินมากที่สุดเพราะถูกและอร่อย ป้าอ้วนยังใจดีมักจะแถมกับข้าวให้เขาประจำปาล์มเดินมาหน้าร้านทักทายป้าอ้วนเห็นโต๊ะต่อกันยาวเหยียดมีนักเรียนนั่งอยู่เต็มร้าน

“เอ้า เจ้าภาพมาแล้ว”ทุกคนส่งเสียงต้อนรับปาล์มอย่างไม่ต้องกลัวใครจะรำคาญเพราะแค่โต๊ะเดียวก็ไม่มีใครเข้ามานั่งร่วมได้แล้วเรียกว่าเหมาร้านป้าอ้วนเลยปาล์มเดินเข้ามาสายตาพลันสะดุดกับหญิงสาวตาโตผมยาวถูกรวบไว้ด้านหลัง ใบหน้าเรียวจมูกโด่ง ยิ้มบางๆที่ส่งมาให้เข้าช่างน่าประทับใจจริงๆ เมื่อนั่งกันพร้อมหน้า เก่งแนะนำแต่ละคนอย่างเป็นทางการอีกครั้งจนมาถึงสาวหมวยตรงหน้าเขาซึ่งเขาเพิ่งเห็นหน้าชัดๆก็นึกขึ้นได้ว่าเคยเจอแล้วซึ่งเขาคงจะลืมเหตุการณ์นั้นไปแล้วถ้าไม่เจอเธอวันนี้อีกครั้ง

“นี่น้องจี ฮีโร่ของเราวันนี้ขอเสียงปรบมือให้น้องจีกับความอึดด้วยคร้าบ”เก่งนำคนอื่นก็ปรบมือตาม

“น้องเบอร์ 4 ใช่ไหมครับ”โอมถามแทรกขึ้นมา

“ค่ะพี่ พี่เก่งจีไม่ใช่ควายนะพี่จะได้อึดน่ะ เขาเรียกอดทนพี่”จีสวนทันที อ้อยัยเบอร์ 4 นี่เองไม่น่าเชื่อว่าจะฝีมือดีขนาดนั้น ปาล์มนึกและก็ยิ้มที่มุมปากให้กับความปากดีของยัยทอมคนเดิมที่เคยช่วยเขาไว้ จีหันมาเห็นมองปาล์มอย่างไม่พอใจจะยิ้มอะไรนักหนาที่บ้านขายแป๊ะยิ้มรึไงนะปาล์มหุบยิ้มทันทีเฉมองอย่างอื่นแทนแล้วก็มาถึงน้องน่ารักของเขา

“นี่น้องมิ้นท์กองเชียร์กิตติมศักดิ์ของเราและก็ดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งของเราด้วย”มิ้นท์ได้แต่ยิ้มรับคำยอของเก่ง ปาล์มติดใจรอยยิ้มสดใสของมิ้นท์อย่างน้อยวันนี้ก็คุ้มแล้วที่ยอมมาเป็นเจ้ามือให้ไอ้เก่ง

“มิ้นท์จีกลับก่อนนะแม่โทรตาม”จีกระซิบกับมิ้นท์

“เฮ้ยกลับด้วยกันดิ”มิ้นท์ตอบตั้งท่าจะลุก

“ไม่เป็นไรอยู่ก่อนก็ได้ เดี๋ยวให้พี่เก่งไปส่งไว้ใจได้ ยังไงพี่เก่งก็กลับทางเดียวกับเราอยู่แล้ว”จีไม่อยากขัดจังหวะความสนุกเพื่อน

“ไม่เอามาด้วยกันก็กลับด้วยกันดิ”มิ้นท์ไม่ยอมท่าเดียว จีไม่ฟังหันไปฝากมิ้นท์กับพี่เก่งเรียบร้อยมิ้นท์เลยจำยอมอยู่ต่อจีจึงแยกตัวกลับบ้านไปก่อน หลังจากที่อิ่มหนำสำราญกันแล้วปาล์มคุยอะไรกับเก่งอยู่สองสามคำก็ได้มานั่งหน้าหล่ออยู่บนรถเมล์ข้างๆน้องมิ้นท์คนสวย

     หลังจากงานกีฬาสีผ่านไปแต่ปาล์มก็ยังมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆมิ้นท์ตลอดจนเจ้าตัวที่พยายามจะหาเหตุและผลมาค้านเพื่อนๆที่คอยแซวเรื่องพี่ปาล์มอยู่ตลอดก็ชักไม่เข้าใจปาล์มเหมือนกันว่ายังไงกันแน่จนแล้วจนรอดมิ้นท์กับปาล์มก็กลายเป็นเงาตามตัวของกันและกันโดยที่ใครหลายๆคนก็อดอิจฉาคู่นี้ไม่ได้เหมาะสมทั้งรูปร่างหน้าตา สาวๆและหนุ่มๆอกหักไปเป็นแถบซึ่งก็มีคนอีกกลุ่มที่ไม่พอใจกับการคบกันของคู่นี้รวมทั้ง จี อ้อม ออยและนัท เพราะทั้งสี่ไม่ไว้ใจปาล์มว่าจะดีกับเพื่อนจริง ปาล์มเองอาจจะมีส่วนดีหลายอย่างซึ่งพวกเธอก็ชื่นชมแต่มีอยู่ข้อที่เป็นปัญหาใหญ่คือเรื่องสาวๆของเขาถึงแม้ปาล์มจะไม่ได้จริงจังกับใครเท่ามิ้นท์แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธไมตรีจิตที่สาวมักยื่นให้เสมอแต่ทั้งสี่ก็เคารพในการตัดสินใจของมิ้นท์ที่เชื่อในตัวปาล์มก็ได้แต่คอยดูกันอยู่ห่างๆเท่านั้น

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

     รถยนต์BMWจอดเทียบสนิทหน้าบ้านประตู้ไม้สีน้ำตาลเข้ากับสวนสวยที่ถูกตกแต่งด้วยอิฐหินเป็นทางเดิน ต้นไม้ใหญ่เล็กถูกจัดวางอย่างลงตัวซึ่งสามารถมองทะลุผ่านช่องเล็กๆระหว่างรั้วได้จียืนรดน้ำต้นไม้เห็นรถเข้าก็รีบไปปิดน้ำเดินออกมารับผู้มาเยือนทั้งสองคน

“มาแต่เช้าเชียว”จีถามพร้อมกับยื่นมือไปรับถุงทั้งหลายที่แขกหอบหิ้วมาฝาก

“ก็ยัยแจนดิเร่งพี่ยิกๆให้มาแต่เช้า”ผู้เป็นพี่รีบโบ้ยให้น้องสาวเป็นผู้รับผิดชอบ

“อ้าวไหงมาโทษกันอย่างนี้ล่ะ”

“เข้าบ้านก่อนพี่ เดี๋ยวไปทะเลาะต่อข้างใน”จีตั้งตัวเป็นกรรมการห้ามมวยเดินนำเข้ามาที่ห้องรับแขก มีโซฟาตัวใหญ่สีครีมมีหมอนใบเล็กวางอยู่ระเกะระกะแสดงให้เห็นว่าถูกใช้งานอยู่บ่อยๆ สองข้างเป็นโซฟาแบบเดี่ยวเข้าชุดกันด้านละตัว ตรงกลางเป็นโต๊ะแบบมีลิ้นชักเก็บของได้บนสุดถูกจัดวางอย่างสวยงามด้วยเปลือกหอยแบบต่างๆโรยพื้นด้วยทรายเม็ดละเอียดภายใต้กระจกใส

“ใครมาน่ะจี” ปาล์มเดินลงบันไดมาตะโกนถาม

“พี่แทนกับพี่แจน ไม่ต้องหน้าบานขนาดนั้นก็ได้”จีที่เดินนำหน้ามาก่อนตอบแล้วก็แยกเอาของไปเก็บในครัวพร้อมกับยกน้ำมาบริการผู้มาเยือน ปาล์มที่นั่งคุยกับแทนและแจนก็รีบลุกมาช่วยจีถือถาดแก้วน้ำ

“ได้เพื่อนแล้วซิ”จียังอดแหย่ไม่ได้

“อะไรจับผิดหรือเปล่าเนี่ย”ปาล์มยักคิ้วกับแทนเป็นสัญญาณรู้กันว่า จีออกอาการอีกแล้วตั้งแต่สมัยเรียนเวลาเขากับแทนเจอกันเป็นต้องแยกตัวออกไปคุยกันตามประสาลูกผู้ชายหรือแม้แต่ไปเที่ยวไหนก็ตามเพราะทั้งสองรู้สึกถูกชะตาเหมือนคุยภาษาเดียวกันจนจีอดจะหมั่นไส้ไม่ได้ ยิ่งเวลาแอบไปทำอะไรพิเรนทร์มาล่ะก็มักจะส่อพิรุธให้เห็นแต่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยปกปิดความผิดได้ตลอดจนเธอต้องยอมแพ้ไม่คาดคั้นต่อ

“เปล่า คู่หูมาแล้วนิจะไปไหนก็ไปไป๊ แถวนี้ผู้หญิงเขาจะคุยกัน” จีส่งค้อนให้หนึ่งที

“ยังไม่เลิกกัดกันอีก อยู่กันได้ไงหะ”แทนบ่น ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเห็นจีและปาล์มจะคุยกันดีๆได้นาน เป็นต้องหาเรื่องทะเลาะกันได้สารพัดแต่แปลกที่มันดูจะลงตัวไปอีกแบบ

“วันนี้ไม่ได้มาตั้งวง แวะเอาของฝากมาให้แม่พี่ไปเชียงใหม่มาน่ะ ไม่รู้คุณนายหอบหิ้วกลับมาไงไหว ตอนไปมีกระเป๋าแค่ใบเดียวไหงตอนกลับมันแตกลูกมาอีก2ก็ไม่รู้”

“แจนจะไปบอกแม่ว่าพี่แทนนินทา”แจนที่นั่งฟังได้ทีหาเรื่องพี่ชายตัวเอง

“โตแล้วยังทำตัวเป็นเด็กขี้ฟ้องไปได้”แทนล้อน้องสาว

“ว่าแต่แจนพี่แทนก็ขี้ฟ้องเหมือนกันแหละ” ปาล์มเห็นไม่ได้การจึงขัดขึ้นมาพร้อมทำท่าราวกับเป็นกรรมการห้ามมวยบนเวที

“เป๊ง หมดยก เข้ามุมฮะ แยกๆๆกันก่อน ผมว่ามันเป็นพันธุกรรมฮะ ฝังในสายเลือดแล้ว สงสัยจะเป็นโรคชอบหาเรื่องคนอื่นกันทั้งตระกูล” คราวนี้กรรมการได้มา2ค้อนกับอีกหนึ่งแข้ง

“แล้วนี่จะมาทำไมไม่โทรมาก่อน ถ้าจีกับปาล์มไม่อยู่ทำไงล่ะ” จีหันมาถาม

“พี่ก็บอกพี่แทนแล้วว่าให้โทรมาก่อน แต่ไม่ยอมท่าเดียว”

“ก็รู้ว่าอยู่น่ะซิ มาทีไรก็อยู่ประจำ”แทนแก้ตัว

“ทำเป็นพูดดี มาช้ากว่านี้อีกนิดก็ไม่อยู่แล้ว เสียดายน่าจะออกไปตั้งแต่เมื่อกี้เนอะปาล์ม” ปาล์มพยักหน้าหงึกเห็นด้วยกับภรรยา
“อ้าวไอ้นี่ อย่าเอามันเลยของฝากน่ะ”แทนตั้งท่าจะลุกไปเอาของคืนปาล์มรีบห้ามไว้ก่อน

“ใจเย็นครับพี่คร้าบ แซวเล่นฮะ” แทนนึกอะไรได้รีบตัดบทหันไปหาจี

“เออ จีแม่ฝากบอกว่าให้กลับไปดูบ้านนู้นบ้าง” จีชะงักทันทีสีหน้าเรียบเฉยใช้ความคิด ปาล์มเอื้อมมือไปจับมือจีไว้

“ฝากขอโทษคุณป้าด้วยนะพี่แทนที่ต้องให้เป็นภาระ” จีบอกเสียงเศร้า

“หลายปีแล้วนะ”แทนเอ่ยขึ้นลอยๆ

“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงพี่ก็ช่วยดูให้อีกคน จีทำใจได้เมื่อไหร่ค่อยกลับไปล่ะกัน” แจนยิ้มให้กำลังใจจียิ้มตอบ เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นอีกครั้ง ปาล์มเดินออกมาดูเห็นวินยืนยิ้มแต่ไกล

“มาทวงงานถึงบ้านเลยนะพี่”

“เสร็จยังล่ะ” วินดักคอ

“ยังพี่ ของดีต้องใจเย็นๆ”

“เออ ก็รู้ว่าอย่างเอ็งไม่มีทางเสร็จก่อนกำหนดหรอก”

“อ้าวพูดงี้เสียหายหมด แล้วมาทำไมแต่เช้าครับ”

“เจ้าของบ้านต้อนรับแขกแบบนี้เหรอ จีอบรมกันยังไงเนี่ย”วินเดินตามมาถึงข้างในเดินไปนั่งข้างแจนทันทีไม่สนใจสายตาอีกหลายคู่ที่มองแล้วก็อมยิ้มไปตามๆกัน

“สงสัยใจมันสั่งมาวะ”แทนอดแซวไม่ได้ แจนเขิลทำอะไรไม่ได้ได้แต่นั่งยิ้มอย่างเดียวแทนได้แต่ส่งสายตาเป็นเชิงฝากไว้ก่อน ทีใครทีมัน

“มากันครบแบบนี้ออกไปหาอะไรกินไหม”จีเสนอ

“ไม่ไปธุระกันรึไง” แทนท้วง

“ไม่เป็นไรวันหลังก็ได้”จีหันไปทางปาล์มขอความเห็นปาล์มพยักหน้ารับ

“แต่พี่ขอตัวมีนัดแล้ว”วินขัดขึ้น

“มีนัดกับใครพี่ ขอพี่ชายเขายังอ่ะ”ปาล์มต่อทันทีเรียกเสียงหัวเราะจากแทนได้

“ไม่เห็นต้องขอเลย พี่ไปของพี่เองได้”แจนสวนทันทีแล้วก็รู้สึกตัวว่าตกหลุมอะไรบางอย่างเข้าให้แล้ว

“อ๊ะๆๆจับได้แล้ว ยังไม่ได้บอกซะหน่อยว่าใคร”แทนพูดพลางยักคิ้วให้อย่างผู้ชนะ

“เออน่ะ ปล่อยให้เขาไปสวีทกันมั่งจะได้มีข่าวดีเร็วๆนี้”จีรีบเบรค

     เมื่อแขกกลับไปแล้วบ้านทั้งหลังก็เข้าสู่ภาวะสงบอีกครั้ง จีจัดการกับของฝากเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อยเดินไปเดินมาอยู่ในครัวสักพักรู้สึกว่าปาล์มเงียบหายไปนานผิดปกติก็สงสัยเดินหาทั่วบ้าน สวนกันไปมาต่างฝ่ายต่างหากัน จนปาล์มลอบเข้ามาข้างหลังจีกอดไว้แน่นเล่นเอาจีสะดุ้งสุดตัว ต่อว่าต่อขานยกใหญ่แถมค้อนให้อีกปาล์มหัวเราะที่ได้แกล้งจี ปาล์มหอมแก้มเป็นการง้อแต่ไม่เป็นผล ปาล์มพลิกตัวจีหันมาหาจูบเบาๆที่หน้าผากของภรรยา

“หายงอนยัง” จียิ้มหลบตาไม่ตอบ ปาล์มเชยคางจีประทับจูบบนริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยนจีหลับตาพริ้มรู้สึกถึงความร้อนข้างในค่อยๆเพิ่มขึ้นปาล์มถอนจูบอย่างแช่มช้า จีค่อยเปิดเปลือกตามองสบตาปาล์มนิ่ง

“ว่าไงหายงอนหรือยังหรือจะให้ง้ออีก”ปาล์มกระซิบถาม

“บ้าไม่ต้องแล้ว ไม่ได้งอนซะหน่อย ใครให้ง้อแบบนี้”จีตอบไม่เต็มเสียง

“อ้าวเหรอ ปาล์มเข้าใจผิดเหรองั้นต้องมีจูบขอโทษซะหน่อยแล้ว”จีได้ยินอย่างนั้นดิ้นขลุกขลักในวงแขนปาล์มจะหนีให้ได้

“ไม่เอา”จีร้องเสียงหลงปาล์มยิ่งรัดวงแขนแน่นขึ้นอีก จังหวะเดียวกับที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพอดี

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

โปรดติดตามตอนต่อไป