คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 9
“นี่มันี่ั่วโมแล้ววะ ทำไมยัหาเธอไม่เออีหา่อไป หาทุที่นว่าะเอเธอ” ายผมบลอน์ะอใส่โทรศัพท์อย่าโมโห เฮอร์ไมโอนี่หายไป! เาลับไปหาเธอในอนเ้าแ่เธอไม่อยู่ที่นั่นแล้ว เาโทรไปถามินนี่สาวผมแ็อบลับมาว่าไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน เารู้ัวว่าเาผิที่ลับไปหาเธอ้า แ่เธอ็ไม่วรหายไปโยไม่บอเาอย่านี้ เธอไม่รู้หรือว่าะทำให้เาห่วนาไหน เโรนัุ่มมับอย่าัวลเาผิเอที่ทิ้เธอไว้อย่านั้น.........
“ันอยู่นี่แล้ว”
เสียหวานที่เาุ้นเยัึ้น เโร้อหน้าเธอ้วยวามโมโหนี่เธอเินเ้ามาแล้วพูเหมือนับว่าไม่มีอะไรเิึ้นั้นหรอ
“เธอหายไปไหนมาเฮฮร์ไมโอนี่
รู้ไหมันามหาเธอไปทั่ว”เาระา้อมือเธออย่าแรนร่าบาเมาในอ้อมแน
“แล้วนายล่ะหายไปไหนมา” เธอถามผมสายาเ็บปวนผมไม่ล้าอบเธอออไป
“.......”
“บอไม่ไ้อีสินะ” เธอพู่อ
“เธอไม่ำเป็น้อรู้หรอเฮอร์ไมโอนี่” เโรอบเธอเาพยายามเย็นล
“ใรทำให้นายเป็นแบบนี้ันเโร” เธอถาม่อไม่ละสายาไม่าเาอย่ารอำอบ
“เรื่ออะไรล่ะทีุ่เอ
เธอนนั้นเป็นใรันที่ทำใหุ้เป็นแบบนี้ ทำไมเรานอนร่วมเียันไม่ไ้
ทำไมันสัมผัสุไม่ไ้” เธอถามเาวาน้ำาลสวยมีน้ำใสเอ่อลอ
“เธอ็เ็นสัาสิเฮอร์ไมโอนี่”
“ทำไมนาย้อสนใไอ่สัาบ้านั่นนั
นายไม่อบในสิ่ที่ันเป็นหรอเโร นาย้อารอะไรันแน่” เฮอร์ไมโอนี่ถามเาเสียสั่น
“ัน้อารเธอ”
“ร่าายอันหรอ แ่ัน้อารมาว่าร่าายอนายเโรัน้อารมาว่านั้น”
“หัวใหรอเฮอร์ไมโอนี่ผมไม่มีอแบบนั้น”
เาอบเธออย่าเย็นานน้ำาเธอที่เอ่อลออยู่ไหลรินออมา่อนที่ะถอยหลัาอ้อมอเา
เาไม่อยาเห็นน้ำาอเธอไม่อยาเห็นเธอ้อเ็บปว แ่เาเป็นแบบนี้และไม่อาเปลี่ยนแปลไ้
เธอไม่พูอะไรับเาอีและเินึ้นบันไไปยัห้ออเธอ
..........................................................................
เฮอร์ไมโอแ่น้ำเป็นเวลานานแล้วแ่็ไม่สามารถลายวามเศร้าและวามสับสนในใอเธอไ้เลย
ทำไมเาถึเป็นแบบนี้เธออยาเ้าใเา แ่เา็ไม่อธิบายให้เธอเ้าใ บาทีเาทำเหมือนว่าเธอสำัับเามาทำเหมือนว่าเธอเป็นอเา
แ่บาทีลับทำเหมือนว่าเธอไร้่า เฮอร์ไมโอนี่ิไม่อยู่นาน่อนะลุึ้นาอ่าอาบน้ำแล้วว้าเสื้อลุมมาใส่
เธอเินลบันไไปยัห้อโถให่อฤหาสน์เอเโรำลัยแ้วไวน์ึ้นื่ม
ท่าทาเาูเศร้าสร้อยและหม่นหมอ เธอเินไปหยิบแ้วไวน์่อนะไปนั่้าๆร่าสู
เฮอร์ไมโอนี่รินไวน์ให้ัวเอและยึ้นื่ม
“ไหนเยบอว่าไม่อบไวน์” เาถามไม่สบาเธอ
“บาทีัน็้อพยายามทำอะไรที่ันไม่อบ
เรื่ออเราัน็พยายามอยู่เโร”
เธออบพร้อมับยไวน์ึ้นื่มอีรั้
“เรื่อนั้นันรู้เฮอร์ไมโอนี่ ันรู้ว่าเธอพยายาม” เาอบเสียเรียบ ็ยัีนะที่เารู้ว่าเธอพยายาม
“แล้วแม่อนายเป็นยัไบ้า” เธอถามเา่อพยายามทำน้ำเสียใหู้สบายๆ
“......”
แ่็ไร้เสียอบรับาฝ่ายร้ามเ่นเย
“ันแ่อยาุย้วย เราวรุยันนะ” เธอพูับเาทำไมเาถึไม่พยายามทำให้เธอเ้าใมาว่านี้
“ุยันเหมือนู่อื่นๆเหรอ” เาถามเสียเย็น
“ทำไมนายไม่เปิใรับันเลย” เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือะสัมผัสใบหน้าอเา แ่เาลับปัมือเธอออเธอใับารระทำอเานแทบะร้อไห้ออมา
ทำไมเธอถึสัมผัสเาไม่ไ้ถ้าเาไม่้อาร ทำไมเาถึเป็นเ้าอเธอไ้ฝ่ายเียว
“ันผิมาหรอเโรที่ันอยาสัมผัสนาย ผิหรอที่ัน้อารนายมาว่านี้”
“เพราะผมเป็นแบบนี้เฮอร์ไมโอนี่” วาสีีมอาเธอและอบออมา
นัยน์าอเาูเศร้าแ่เธอ็เศร้าไม่แพ้ันับำอบอเาที่เหมือนำสาปรีแทใเธอแบบนี้
“เพราะสัานั่นหรอ เพราะันยัไม่เ็นมันใ่ไหม” เธอถามเสียัึ้น
“่ามันเถอะสัานั่น
ันไม่อยาพูถึมันอี” เาอบลับเธอน้ำเสียเริ่มหุหิ
“ั้น็ไม่มี ไม่มีารลโทษแล้วใ่ไหม” เธอลุึ้นยืนถามเา เธอเอ็หุหิที่เาเป็นแบบนี้เธออยาเ้าใ
เ้าใว่ามันืออะไร
“ยัมีเฮอร์ไมโอนี่”
“ันทำผินี่
อนนี้ัน้อโนลโทษใ่ไหม”
เธอพูเสร็เา็ลุึ้นามเธอึ้นมา
“ใ่”
“ทำไมถึอยาทำให้ันเ็บ
ทำไมถึนายถึอยาทำร้ายันนั”
เธอถาม้วยวามไม่เ้าใในัวเา เาะมีวามสุไ้ยัไถ้าเธอ้อเ็บ
“ันไม่ทำอะไรที่เ็บนเธอรับไม่ไหว”
“แล้วทำไม้อทำล่ะ” เธอถาม่อพยายามาั้นเอาำอบาเา
“ถ้าันบอเธอะมอันไม่เหมือนเิมอี
เธออาะเลียันไปเลยเฮอร์ไมโอนี่”
เาอบ้วยน้ำเสียที่เย็นลเหมือนพยายามสบสิอารม์ที่พร้อมะระเบิึ้นทุเมื่อ
“ั้นมัน็มีเหุผล บอันมาสิ” เธอไม่ยอมแพ้่ายๆ ถ้าเายัเป็นแบบนี้เธอ็ไม่มีทาเ้าใ
“......” เาไม่อบ
ร่าสูยืนเท้าแนับโ๊ะ
“อนนี้นายอยาลโทษันใ่ไหม” เธอถาม่อ วาสีีหันมามอเธอ
“ใ่ันอยาลโทษเธอ
อยาลโทษเธอมาเฮอร์ไมโอนี่”
“ถ้าันบอว่าารที่นายเป็นแบบนี้
มัน็เป็นารลโทษันแล้วล่ะเโร นายยัอยาลโทษันอยู่ไหม” เธอน้ำาลอถามเา
“ันรู้ว่าเธอเ็บปว
แ่ัน็ยัอยาลโทษเธออยู่ี อย่าพยายามเปลี่ยนันเลยเฮอร์ไมโอนี่” ร่าสูพูบลายเป็นเธอที่เป็นฝ่ายเียบไม่อบเาบ้า
ทำไมเา่าใร้ายอย่านี้นะ
“....”
เธอหันหลัให้เาทำท่าะเินออาห้อโถ
“ันเลวร้ายว่าที่เธอเห็น ันเป็นแบบนี้”
เโรพูึ้นมา เฮอร์ไมโอนี่เยหน้าึ้นพยายามะลั้นน้ำาไม่ให้ไหลออมา
“ั้นนายทำให้ันเห็นสิ
ว่าสิ่ที่เลวร้ายที่สุที่นาย้อารทำับันมันเป็นยัไ ทำให้ันูว่ามันเลวร้ายแ่ไหน
มันเป็นทาเียวที่ะทำให้ันเ้าใไ้” เธอหันหน้ามาแล้วพูับเา ในเมื่อเาไม่สามารถอธิบายเป็นำพู
เา็วรแสมันออมาให้เธอเห็น
......................................................................
เโรพาเธอมาที่ห้อนั้น
ร่าสูอเธอา้านหลั
“แน่ใแล้วหรอที่ะทำแบบนี้” เาระิบถามเธอเสียเบา เธอพยัหน้าเบาๆแทนำอบ ใริเธอ็ไม่แน่ใแ่มันเป็นทาเียวที่เธอะเ้าใเา
เโรเอื้อมมือมาถอเสื้อลุมอเธอออเผยให้เห็นร่าเปลือยเปล่าไร้สิ่ปปิร่าายใๆ
“นอนโ้โ้ลไปับโ๊ะ” เาพูที่้าหูเธอ เฮฮร์ไมโอนี่ทำามอย่าว่า่ายอู่สวยอเธอสัมผัสับโ๊ะรู้สึเย็นยะเยือไปทั้ร่า
ร่าสูเินไปหยิบแส้มาเส้นหนึ่
“ันะหวเธอ้วยแส้นี้เ็รั้
และเธอ้อนับไปพร้อมับัน”
เาพูพร้อมับเอาแส้ไล้ไปามร่าอเธอ่อนะวัแส้เ้าที่บั้นท้ายอเฮอร์ไมโอนี่อย่ารุนแร
เพี้ยะ!
“นับสิเฮอร์ไมโอนี่”
“นะ หนึ่” เฮอร์ไมโอนี่ัปาพยายามลั้นไม่ให้ร้อออมา
เพี้ยะ!
“สอ”
น้ำาใสเอ่อลอนัยน์าสีน้ำาล
เพี้ยะ!
“สาม” เรโพึพอใับารอบสนออร่าบารหน้า
เพี้ยะ!
“สี่” เฮฮร์ไมโอนี่น้ำาไหลออมาเียบๆอย่าลั้นไม่อยู่
เพี้ยะ!
“ห้า”
เพี้ยะ!
“ห”
เฮอร์ไมโอนี่ัริมฝีปาบาอนเออย่าแรนเลือไหลิบออมา
เธอรู้สึเ็บปวรวร้าวอย่ามาทั้ร่าายและิใ
เธอไ้ยินเสียเรโหายใหอบอย่าพอใ
เพี้ยะ
“เ็” สิ้นเสียสุท้ายเฮอร์ไมโอนี่ทรุัวลไปอับพื้น
เรโเห็นภาพที่เธอล้มลไปปลุเาให้ื่นาวามพอใในสิ่ที่เพิ่ทำลไป
น้ำาอหิสาวเอ่อล้นออมาไม่าสายไม่มีเสียสะอื้นมีเพียหยาน้ำใสไหลออมาานัยน์าสีน้ำาลที่แสนเ็บปว
เา้มัวลมาเพื่อะพยุเธอึ้น
“อย่ามาแะ้อัวัน” เธอปัมือเาอออย่าหวาลัว
เรโใับารระทำอเฮอร์ไมโอนี่เธอไม่เยมีท่าทีหวาลัวเานานี้มา่อน
นี่เาทำอะไรลไปัน......................
##### อัพึหน่อยน้าาาาิสอบยุ่ม้ามา
เรโอเรา่าิใลึลับับ้อนนีเฮอร์ะทนไม่ไหวแล้ว
เป็นำลัใให้นา้วยเ้อออ
ีใที่ทุนรอิามน้า ปลื้มปริ่มน้ำาะไหลT_T
หวัว่าะสนุันน้า รันะุ้บบบบบบบบ
#####
ความคิดเห็น