คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Audition,,*_____JAYcloud
ใบสมัครนางเอก ...Micky / Yuchun...(สีชมพู ตอบสีดำนะ)
ส่วนประวัติผู้สมัคร
ชื่อผู้สมัคร :: แอมแปร์จ้ะ เรียกแอมก็ได้ค่ะ
อายุ :: 16 แล้ว
ยินดีที่ได้รู้จักนะ :: เช่นกันค่ะ
ส่วนประวัติตัวละคร
ชื่อ (เกาหลี ขอมีความหมาย) :: ควอน ซารัง (ซารังแปลว่าความรัก)
Name (เป็นภาษาอังกฤษ) :: Kwon Sarang
อายุ (เท่ายูชอนหรือน้อยกว่าไม่เกินสองปี) :: 20 ปี
บุคลิก :: หญิงสาวดวงตากลมโตสีนิลราวลูกแก้วที่เปล่งประกายอยู่ตลอดเวลา ตัวเล็ก ผิวขาว ผมยาวเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ บุคลิกท่าทางสง่างาม งดงาม แข็งแกร่งราวกับรูปปั้นแกะสลักชั้นดีที่แกะอย่างประณีตงดงาม
นิสัย (5 บรรทัด up!!) :: เจ้าหญิงผู้งดงามราวนางฟ้า อ่อนหวานราวน้ำค้างยามเช้า สง่างามไปทุกท่วงท่า แต่นั่นมันเป็นเปลือกนอกเท่านั้นล่ะ!! ภายในของเธอน่ะ มีแต่คำว่า แรง!! แรง!!! และแรง!!!! มีความเป็นผู้ใหญ่และเป็นผู้นำสูง มีความรับผิดชอบสูงมาก ฉลาดแต่ไม่ค่อยเฉลียวสักเท่าไหร่ แต่อันที่จริงแล้วเธอนิสัยเสียมาก ชอบเอาแต่ใจตัวเอง ปากเสีย ไม่ยอมคนและไม่เคยแคร์ใคร เป็นคนขี้หึงอีกต่างหาก แต่มักจะชอบยิ้ม ชอบหัวเราะ ออกจะรั่วๆด้วยซ้ำ คิดอะไรไม่เหมือนคนอื่น ประมาณว่ามีความคิดเป็นของตัวเอง ชอบแสดงออกทางสายตา ออกไฮโซ หยิ่ง
ประวัติ (ข้ามไปก็ได้เพราะเป็นน้องสาวเจ๊) :: งั้นก็ข้ามก็ได้ค่ะ - -*
ชอบ :: รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ชามะลิ
ไม่ชอบ / เกลียด :: น้ำตา การจากลา
กลัว :: ความมืด ผี
ความสามารถพิเศษ :: ปืนผาหน้าไม้ และเธอยังเรียนคาราเต้อีกด้วย
อื่นๆ ::
อิมเมจนางเอก (3 รูปพอ ไม่เล็กไม่ใหญ่ไปนะ! บอกชื่อเจ้าของอิมเมจด้วยจ้า) :: มีแต่ใหญ่ๆ - - Si Lu Ren
อิมเมจคู่ (3 รูปพอ ไม่เล็กไม่ใหญ่ไปนะ!):: ชอบรูปมิคใส่แว่น >.<
ส่วนข้อตกลงนิดหน่อย
1.ถ้าติดให้เวลารายงานตัว 1 อาทิตย์ (7 วัน) โอเคนะ
:: จ้ะ
2.ติดแล้วต้องมาเม้น+โหวตสม่ำเสมอนะ อย่างน้อยก็ทุกครั้งที่อัพ
:: แน่นอนค่ะ
3.ถ้าจะหายได้โปรดแจ้งด้วยนะ ถ้าหายไปเฉยๆ เจจะให้เจ๊ยิงนางเอกคุณทิ้งซะเลย 55+ ตกลงนะ
:: ง่ะ ไรเตอร์โหดอ่ะ แต่ไม่หายค๊าบ
4.อาจจะมีการปรับเปลี่ยนคาแรกเตอร์เล็กน้อยเพื่อความเหมาะสม
:: ได้เลยค่ะ
5.อยากได้บทสำรองอะไรไหม
:: ไม่เอาอ่ะค่ะ แหะๆๆๆ
ส่วนคำถาม
1.คุณย้ายมาอยู่เกาหลีชั่วคราวกับฮีชอล พี่ชายที่เป็น FBI ที่มาเกาหลีเพื่อจับมาเฟียหนุ่มน้อยมิคกี้ยูชอนที่เขาเกลียดแสนเกลียดให้ได้! ฮีชอลพร่ำพูดกรอกหูคุณทุกวันๆ ว่าให้เกลียดมิคกี้ยูชอนเพราะหมอนั่นเป็นคนเลวนรก! จนคุณจำฝังใจ และวันหนึ่ง...ขณะท่องเที่ยวราตรีที่ผับ คุณได้พบกับมิคกี้ยูชอนเข้าโดยบังเอิญ คุณจำเขาได้ทันทีเพราะฮีชอลพร่ำบอกคุณอยู่ทุกวัน -*- พอเขาเห็นคุณเขาก็ปรี่เข้ามาทักทายทันทีเพราะเห็นว่าคุณสวย แต่คุณ(ที่มีอคติต่อเขาเพราะฮีชอลเสี้ยมสอน)กลับว่าเขาไปอย่างเจ็บแสบ ยูชอนเองก็งงเหมือนกันที่อยู่ดีๆ ก็โดนว่า แต่พอคุณหลุดชื่อฮีชอลออกมาเขาก็ถึงบางอ้อ ...คุณกับเขาปะทะคารมกันอย่างเผ็ดร้อน และลงเอยด้วยการลงไม้ลงมือ...เกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝันขึ้นที่ทำให้ปากเขามาจุ๊บแก้มคุณ ก่อนที่เขาจะรู้ทันถึงสัญญาณอันตรายจึงรีบเผ่นออกไปอย่างไวว่อง คุณจะทำอย่างไรในเมื่อคุณตามเขาออกไปนอกร้าน แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี? ((บทพูด+บรรยาย 10 บรรทัดอัพ! ตั้งแต่ยูชอนเข้ามาทักคุณเลยนะ จิ้นเต็มที่เลย ขอแบบเถียงกันให้มันส์คอขึ้นเอ็นเลย))
:: ณ เลิฟยูผับ
“หวัดดีครับคนสวย ชื่ออะไรหรอครับ” ในขณะที่ฉันกำลังดื่มเพลินๆ จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาทักทาย และคนๆนั้นคือคนที่ฉันเกลียดที่สุดในโลก ยูชอน
“คงไม่ได้ชื่อเหมือนแม่คุณหรอกค่ะ” ว่าแล้วก็ฉันดื่มต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“ว๊า ไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่ผมอยากให้คุณมาเป็นแม่ของลูกผมจังเลย”
“มุขเก่าแล้วนะคะ จะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ ฉันรำคาญ”
“ขอโทษที่ทำให้คุณรำคาญ แต่ผมสนใจคุณนี่นา” ว่าก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆฉันพลางเท้าคางมองหน้าฉัน
“แต่ฉันไม่ชอบคุณน่ะค่ะ มีปัญหาอะไรมั้ย?”
“ทำไมคุณถึงไม่ชอบผมล่ะครับ ผมออกจะหล่อ” ก่อนจะลูบคางมนของตัวเองไปมา
เออ ไม่เถียงเฟ้ย - -*
“คุณส่องกระจกดูดีกว่ามั้ยคะ แล้วอย่าปามันทิ้งล่ะ ฉันเสียดาย อ้อ...แล้วก็กรุณาเก็บปากห้อยๆของคุณให้ดีนะคะ”
“คนสวย ทำไมว่าผมแบบนี้ล่ะครับ ผมเสียใจนะ” เขาพูดพลางทำตาปริบๆเหมือนหมาเหงา
“นั่นมันก็เรื่องของคุณแล้วค่ะ ฉันไม่เกี่ยว พอดีพี่ฮีชอลสอนมาดีน่ะค่ะ เลยเข้าใจคุณอย่างถ่องแท้”
“เอ๊ะ เมื่อกี้คุณว่าใครนะครับ ฮีชอลหรอ? ถึงว่าสินะ คุณถึงได้ด่าผม ด่าเอาๆ” ก่อนที่เค้าจะถึงบางอ้อ ฉันก็ลุกจากเก้าอี้เดินผ่านหน้าเค้าไปอย่างเมินเฉย ก่อนที่แขนข้างซ้ายของฉันจะถูกเขากระชากกลับ
“นี่คุณ คุยกันให้รู้เรื่องก่อน ด่าผมเจ็บมากเลยนะ”
“อ้อเหรอ บอกฉันทำไมคะ คุณเจ็บนี่ ไม่ใช่ฉัน” ก่อนจะสะบัดแขนออก
“คุณ!!! คุณนี่เหมือนพี่ไม่มีผิดเลยนะ”
“อย่ามาว่าพี่ฉันนะ” ฉันหันควับมาจ้องหน้าอย่างเลือดร้อน แหงล่ะ ฉันรักพี่ชายนิ ใครจะมาว่าพี่ฉันไม่ได้หรอกนะ
“คุณจะทำไม” เขาพูดก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน ลมหายใจเราปะทะกัน และยังไม่ทันที่ฉันจะผละตัวออก
จุ๊บ!!
“เฮ้ย!!!” สองเสียงประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เมื่อแก้มฉันถูกประทับตราลง สติหลุดลอยไปชั่วครู่ ก่อนที่ตัวอันตรายจะวิ่งออกไปจากผับอย่างไม่คิดชีวิต
“ฝากไว้ก่อน แล้วฉันจะมาเอาคืน” ฉันหันไปคาดโทษกับคนเมาที่ชนนายนั่นทำให้เกิดอุบัติเหตุชวนขนลุก ก่อนจะวิ่งตามหมอนั่นออกไป
“หายไปไหนแล้วเนี่ย วิ่งไวอย่างกับคนขายเหล็ก (??)เลยจริงๆ”
2.โชคชะตาฟ้าลิขิตให้เขากับคุณมีเหตุบังเอิญต้องพบกันบ่อยครั้ง และทุกครั้งก็จะตามมาด้วยการปะทะคารมกันอย่างดุเดือดเสมอ...พอเจอกันบ่อยก็เริ่มจะสนิทกัน(?)อย่างไม่รู้ตัว บ่อยครั้งที่คุณเผลอญาติดีกับยูชอน...และคุณก็เริ่มสังเกตเห็นว่าจริงๆ แล้วเขาไม่ใช่คนเลวนรก(?)อย่างที่ฮีชอลบอก เวลาพูดถึงคนรัก(หลายครั้งที่เขาพาคุณไปหาคู่หมั้นของเขาที่โรงเรียนม.ปลายด้วย)หรือมีเธอคนนั้นอยู่ด้วยเขาช่างอ่อนโยนสุดๆ ไม่เหลือเค้ายูชอนที่มักจะมีเรื่องกับคุณอยู่เลยแม้แต่เศษเสี้ยว คุณแอบปลื้มเขาโดยไม่รู้ตัว...วันหนึ่ง ขณะเจอกันโดยบังเอิญ ก็ปรากฏว่ามีศัตรูของยูชอน(ณ จุดนั้นคือคนของตระกูลจี)ตามไล่ล่าเขามาด้วย ทำอีท่าไหนก็ไม่รู้คุณถึงได้จับพลัดจับผลูไปอยู่ในรถของเขา พวกคุณขับรถหนีตายกันอย่างอุตลุต เขาพาคุณหนีไปไกลถึงทะเลและตัดสินใจจะหลบซ่อนอยู่ที่นั่นซักพัก แน่ล่ะว่าคุณต้องอยู่กับเขาด้วย...ตอนกลางคืน บรรยากาศช่างเป็นใจสุดๆ คุณกับเขานอนดูดาวอยู่ริมหาดด้วยกัน ณ ตอนนั้น เขาดีกับคุณเหมือนคู่หมั้นของเขาไม่มีผิด! และเพราะบรรยากาศเป็นใจอีก ดลบัลดาลให้เขากับคุณจูบกันอย่างดูดดื่มลึกซึ้ง แต่แล้วเขาก็ตั้งสติได้...และขอให้คุณลืมมันซะ คุณจะทำอย่างไรต่อไป ในเมื่อตอนนั้นคุณเพิ่งรู้ตัวว่าคุณชอบเขาเข้าซะแล้ว (บทพูด+บรรยาย 10 บรรทัดอัพ! ตั้งแต่ตอนนอนดูดาวด้วยกัน จิ้นเต็มที่!! **ว่าไหมข้อนี้ยาวโฮก =_=)
:: ณ ริมชายหาด
บริเวณที่ฉันและยูชอนกำลังนั่งๆนอนๆกันอยู่ ที่ที่มีแสงเทียนปักอยู่รอบๆตัวฉันและเขา มีกลิ่นดอกไม้โชกมาอ่อนๆในสายลม บรรยากาศช่างเป็นใจ แถมคนที่อยู่ข้างๆฉัน ก็น่ารักขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ
ไม่รู้สินะ ...
ทำไม ... เขาไม่เห็นเหมือนที่พี่ชายบอกเลย
ฉัน ... มีความสุขจัง
“ซารัง...” เสียงคนข้างๆเอ่ยเรียกฉันเบาๆให้ตื่นจากภวังค์
“คะ?”
“คุณ ... น่ารักมากเลย รู้มั้ย?”
“...”
“บ่อยครั้ง ที่ผมเห็นคุณเป็นคู่หมั้นของผม ความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณ มันมากมายซะจนผมบรรยายออกมาไม่ได้”
“...”
“คุณ ... น่ารักจัง” เขาหันมาทางฉัน ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาอีกครั้ง ก่อนจะลูบหน้าฉันเบาๆ และจูบฉัน ...
ในเวลานี้ ... ฉันรู้สึกว่าตัวเอง ... ล่องลอยอยู่ในอากาศ
ที่ไม่มีแม้อากาศจะหายใจ
แต่ยังรู้สึกได้เสมอ ว่าฉัน ... ยังอยู่ตรงนี้
“อ๊ะ” เขาผละออก ก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น
“ขอโทษนะ ลืมมันซะเถอะ”
“น่าเสียดายเนอะ ถ้าเราเจอกันเร็วกว่านี้...ถ้าเธอไม่ใช่น้องของไอ้หมอนั่น...เราอาจจะรักกันได้” เขาพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีเข้าบ้านพัก
ทิ้งฉันไว้ ... อยู่ที่นี่คนเดียว
อีกแล้วสินะ ... ที่ฉันต้องอยู่คนเดียว
ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉัน ... แล้วขอให้ลืมมันไป
ฉันลืมไม่ได้หรอกนะ ... รู้มั้ย
เพราะฉันน่ะ ...
ฉัน ... ชอบนายเข้าแล้ว
แต่ความรู้สึกของฉัน ... ยังสับสนอยู่ตลอดเวลา
ถ้าหากฉัน ... รักนาย
มันจะเป็นยังไงต่อไปนะ ...
3.สุดท้าย...หลังจากหนีตายมาได้อย่างหวุดหวิด ฮีชอลพี่ชายคุณที่เฝ้ารอโอกาสงามนี้มานานตั้งแต่ต้นเรื่อง -*- ก็กำลังจะได้จับมิคกี้ยูชอนสมปรารถนา ณ ตอนนั้นคุณอยู่ในเหตุการณ์ด้วย...คุณไม่อยากให้เขาถูกจับ เพราะคุณรักเขาเข้าแล้ว แต่ยูชอนกลับยิ้มและเต็มใจให้ฮีชอลจับ และบอกว่าเขาเองก็เหนื่อยเต็มที...คุณร้องไห้...คุณจะทำอย่างไรเพื่อไม่ให้ฮีชอลจับยูชอน(บทพูด+บรรยาย 10 บรรทัดอัพเค่อะ ซีนนี้เป็นซีนเศร้า จิ้นเต็มที่เลย จะอ้อนวอนฮีชอลยังไง หรือจะทำยังไง เต็มที่เลยค้าฟ!)
:: บริเวณลานเฮลิคอปเตอร์ ที่มีลมกระโชกแรง พี่ชายของฉัน กำลังรอโอกาสนี้มานาน
โอกาส ...
ที่จะจับคนที่ฉันรัก ...
“ถึงเวลาของฉันแล้วสินะ ปาร์ค ยูชอน” เสียงพี่ชายของฉันดังเหี้ยมขึ้นมา ก่อนจะเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับยูชอน และกระชากฉันไปไว้ข้างหลังแทน
“ใช่ หมดเวลาของฉันแล้วเช่นกัน” เขากล่าวอย่างคนไม่มีความรู้สึกอะไรอีก นอกจาก ยิ้ม... และยื่นมือทั้งสองข้างให้พี่ฮีชอล
“นายดูอ่อนแรงจังนะ ไม่เหมือนคนเก่า”
“ฉันเหนื่อย ... มามากแล้ว” เขาตอบพี่ชายฉันก่อนจะหลับตาลงเบาๆและลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะยิ้ม
“ใส่กุญแจฉันซะสิ”
“แน่นอน...” พี่ฮีชอลดึงกุญแจมือขึ้นมาจากตะขอกางเกง ก่อนที่มันจะล็อกกับข้อมือของยูชอน
“ไม่นะ!!!”
“ซะ...ซารัง” เสียงยูชอนดังขึ้นในขณะที่ฉันซึ่งอยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดและทบทวนตัวเองดีแล้ว
ฉันไม่ยอมหรอก!!!
“พี่คะ พี่ห้ามจับเขานะ อย่าจับเขานะ!!!” ฉันตะโกนขึ้นแข่งกับลม พลางเอาตัวเข้าไปบังยูชอนไว้ ส่วนพี่ชายฉัน ได้แต่อึ้ง และอึ้ง ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ แต่ชัดเจน
“หมายความว่ายังไง ซารัง”
“พี่น่าจะรู้นี่คะ พี่น่าจะรู้...” น้ำตาใสไหลลงมาบนแก้มทั้งสองข้างของฉัน ก่อนที่ยูชอนจะผลักตัวฉันออกไปอย่างไม่ใยดี
แต่สายตาของคุณ ... ฉันเห็นนะ
คุณเจ็บ ... ใช่มั้ย?
“พี่ไม่รู้อะไรเลย ซารัง”
“พี่คะ ... ฉันไม่อยากโกหกตัวเอง ไม่อยากโกหกพี่ ไม่อยากโกหกใจตัวเอง” ฉันนั่งร้องไห้อยู่บนพื้น ก่อนจะหันไปมองพี่ชายอย่างเจ็บปวด
“...”
“อย่าพูดนะ ซารัง อย่าพูดมันออกมา” ยูชอนบอกก่อนที่น้ำตาใสจะหยดลงมาบนพื้น
เพียงแค่หยดเดียว ...
“พี่คะ ... ได้โปรดยกโทษให้เขา ยกโทษให้น้องสาวคนนี้ ยกโทษให้น้องด้วย”
“...” พี่ชายฉันเลือกที่จะเงียบ และหันหน้าไปทางอื่น
“ฉันขอโทษจริงๆ ขอโทษที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ แต่พี่รู้อะไรมั้ย? เค้าน่ะ เป็นคนดีนะ ดีมากๆเลย”
“มันดีตรงไหนน่ะซารัง มันดีตรงไหน มันเป็นมาเฟียนะ เธอก็รู้ อีกอย่างหนึ่งพี่พูดกรอกหูเธอตลอดเวลา เธอเข้าใจบ้างมั้ย พี่แทบตายกว่าจะมีโอกาสที่จะได้จับมันน่ะ!!!!” เสียงของพี่ชายฉันตะโกนขึ้นมา ก่อนจะปราดเข้ามากระชากตัวฉันขึ้นจากพื้น
“ฮีชอล!!! พอได้แล้ว!!! จะจับฉันก็จับซะที อย่ามัวแต่ยุ่งยากจะได้มั้ย!!!” เสียงยูชอนตะโกนขึ้นมาเป็นเสียงต่อไป ก่อนที่ฉันจะหันไปมองหน้าเค้าด้วยน้ำตานองหน้า
“พี่อยากรู้ใช่มั้ย”
“ซารังจะทำอะไร” พี่ชายฉันร้องเสียงหลงเมื่อฉันวิ่งเข้าไปหายูชอนที่กำลังยืนอึ้งอยู่เช่นกัน
“ฉันรักเขา ...” ฉันพูดก่อนจะก้มหน้าเค้าลงมาประทับจูบอย่างดูดดื่ม ต่อหน้าต่อตาพี่ชายฉัน
“ถ้าพี่จับเขา ก็ต้องจับฉันด้วย” ฉันบอกหลังจากผละตัวออกแล้วหันไปมองหน้าพี่ชายอย่างแน่วแน่
“ยูชอน ฉันถามนายหน่อยเถอะ นายคิดยังไงกับน้องสาวฉัน!!!” พี่ชายไม่ตอบฉันก่อนจะหันหน้าไปถามคนข้างฉัน
“ฉัน...ก็รักเธอ และจะรักด้วยหัวใจทั้งหมดที่ฉันมี”
“เออ!!! ก็ได้โว้ยยย!!! อารมณ์เสีย!!! แต่ถ้านายทำน้องสาวสุดที่รักฉันร้องไห้หรือเสียใจล่ะก็... นาย ตาย!!!! อ้อ... อีกอย่างนะ ต่อจากนี้ นายจะต้องพิสูจน์กับฉัน ว่านาย รักน้องฉันจริงๆ!!!” พี่ชายขยี้หัวตัวเองก่อนจะหันมาชี้หน้ายูชอนพลางสั่งอย่างเสร็จสรรพแล้วเดินออกไปจากที่นี่
ทิ้งให้ฉันและยูชอน
ยืนมองหน้ากัน
ด้วยรอยยิ้ม ...
ที่มีความสุขที่สุด
4.ขอบคุณนะค้าบที่สละเวลามาออดิชั่น ตอบคำถามอันยาวโฮกนี้จนจบ โชคดีทุกคนค้าบ!
:: ขอบคุณเช่นกันที่รับพิจารณานะจ้ะ
ความคิดเห็น