รักสุดเปรี้ยวของสาวเซี้ยวแอ๊บแหวว))~

ลำดับตอนที่ #1 : จูบ...ใครคิดว่าไม่สำคัญ!!!T^T

          "ยัยเพียวแกจะไปจริงๆเหรอวะ!!!!"  
          
          เสียงแปดหลอดของยัยแป้งดังอย่างไม่สะท้านสะเทือนออกมาจากโทรศ้พท์

          "เบาๆหย่อยสิยะ!! เดี๋ยวพ่อฉันได้ยินหรอก" 
 
          ฉันรีบแหกปากตะเบ็งแบบไม่ค่อยมีเสียงกลับไป  พลางหันรีหันขวางมองอย่างหวาดระแวงเกรงว่าใครจะผ่านมาได้ยิน -_-"

         "ไม่...ฉันจะตะเบ็งอย่างนี้แหละ!!!  ถ้าแกยังยืนยันที่จะไปกับหมอนั่น"

         "ยัยแป้ง  ฉันกับเต้ยกำลังจะเป็นแฟนกันอยู่แล้วนะ  แล้วการที่คนเราจะคบหาดูใจกับใครซักคนมันก็ต้องเห็นหน้าค่าตากันก่อนสิ  แล้วถ้าเผื่อเต้ยเขาหน้าตาอุบาทก์ฉันตะได้รีบชิ่งหนีทันก่อนที่จะตอบตกลงคบกับเขาไง -o-" 

         "อ๋อ...แกคบคนที่หน้าตางั้นสิ  ถ้าเกิดเต้ยหล่อแต่นิสัยแย่แกก็จะคบกับเขางั้นเหรอ แล้วอีกอย่างแกรู้ได้ไงว่าเต้ยมันจะชอบคนเตี้ยๆแห้งๆอย่างแก"
 
         กรี๊ดดดด!  ยัยแป้ง  แกหลอกด่าฉันเหรอ... >O<

         "ก็นั่นน่ะสิ -_- เราถึงต้องนัดเจอกันไง"

        "แต่...ความรักออนไลน์น่ะมันจอมปลอมมันไม่ยั่งยืนหรอกนะแก"

        "ก็ฉันกำลังจะเปลี่ยนความรักออนไลน์ให้กลายเป็นรักแท้ไง ^_^"

        ฉันได้ยินเสียงยัยนั่นอ้วก...-_-

        "นี่ตกลงว่าแกจะไม่ช่วยฉันใช่ไหม!" 

        "จะให้ฉันคอยไปเดินเป็นก้างขวางคอแกหรือไง  เชอะ!!" 

        "ฉันแค่ให้แกคอยทำเป็นเดินอยู่ห่างๆ  คอยสังเกตสถานการณ์โดนไม่ให้เต้ยเขารู้ตัว  แล้วถ้าแกเห็นถ้าไม่ดีแกก็รีบเดินมาแกล้งทำเป็นว่ามาเจอฉันโดยบังเอิญแล้วก็รีบพาฉันชิ่งไปที่อื่น"  

        "โห...ฉันไม่ใช่นักแสดงนะยะ  เล่นเล่าเป็นฉากๆ  ค่าตอบแทนก็ไม่มี"

        "ก็ฉันกำลังจะบอกแกไงว่า  เสร็จแล้วฉันจะพาแกไปเลี้ยงสุกี้"

        "แล้วต่อด้วยสเวนเซ่น"

        แป้งเสริมต่อ 

        "หา! เออๆ ก็ได้  ยัยตะกละ!!  แต่แกต้องสัญญานะคอยเดินตามอยู่ห่างๆอย่าให้คลาดสายตาล่ะ"

        "เออๆ  ฉันรู้แล้ว" 

        "งั้นพรุ่งนี้เลยนะเว้ย  เดี๋ยวฉันไปรับแกที่บ้าน"  

        "เออๆ  แค่นี้ใช่ไหม  ละครเรื่องโปรดฉันมาแล้ว" 

        "ย่ะๆ -_-"
 
        คลิก !...
   
        ยัยเพื่อนบ้า!!!

        
        วันเสาร์ ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง...
   
        ฉันในชุดเสื้อสีขาวกระโปรงสีชมพูกำลังยืนคอยสุดที่รักของฉันอยู่ด้วยใจตุ๊มๆต่อมๆ    และถัดไปอีกประมาณสิบห้าเมตรยัยแป้งกำลังยืนดูวีซีดีหนังเกาหลีอยู่ในร้านแห่งหนึ่ง^_^  และคอยเงยหน้าขึ้นมามองฉันเป็นพักๆด้วยท่าทางงุ่นง่าน -_- ทันใดนั้น...

        "เอ่อ...ขอโทษครับ  เพียวใช่ไหม"  

        เสียงนิ่มๆนุ่มลึกอันคุ้นเคยดังกังวาลอยู่ข้างหลังฉัน  ฉันรู้ได้ทันทีว่าเป็นเต้ย เพราะเคยได้ยินเสียงตอนคุยโทรศัพท์กันมาแล้ว  ฉันพยายามปรับสีหน้าให้สวยที่สุดก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเขา...

       ฉันยืนค้างอยู่อย่างนั้นมองหน้าเต้ยราวถูกสะกดจิต  เจ้าของใบหน้าขาวใส  มองฉันตอบอย่างงุนงงพลางยิ้มน้อยๆ ตาเรียวเล็กแบบฉบับหนุ่มเกาหลีกระพริบถี่  ริมฝีปากเรียวบางกำลังพูดขมุบขมิบบางอย่าง OoO  

       "เพียวใช่ไหม!!!" 
 
       เสียงนุ่มๆลึกๆแต่ดังกึกก้องของเต้ยปลุกฉันตื่นจากภวังค์

       "อุ๊ย! ใช่ๆค่ะ"

       "เราไปกันเลยมั้ย ^_^"

       "หา...อ๋อ  เอ่อไปๆ^_^;"

       ฉันตอบกลับไปแบบมึนๆ  เต้ยคงตลกท่าทางของฉันเพราะเขาหัวเราะออกมา เขายื่นมาจับมือฉันก่อนที่เราสองคนจะเดินควงคู่กันไป 
 
       นี่ฉันฝันไปรึเปล่าเนี่ย???  ผู้ชายที่เดินข้างๆฉันเป็นคนที่ฉันกำลังจะคบด้วยในอนาคตจริงๆน่ะเหรอ...เป็นเต้ยคนที่เคยบอกว่าชอบฉันตอนคุยโทรศัพท์กันจริงๆใช่ไหม!  ทำไมผู้ชายหล่อน่ารักอย่างเต้ยถึงมาชอบผู่หญิงธรรมดา  พื้นๆอย่างฉันล่ะ-_-a  

       เอ...แต่คิดไปก็ไม่แน่  เต้ยอาจจะไม่ถูกใจฉันก็ได้  หน้าตาฉันคงธรรมดาเกินไปถ้าเทียบกับหน้าหล่อๆตี๋ๆของเขา แล้วถ้าเป็นงั้นจริงๆ  ทำไมเขาต้องจับมือฉันล่ะ  เต้ยคิดยังไงกับฉันนะ...
  
      "เพียว!! เป็นไรไปเหรอ  ดูท่าทางแปลกๆ" 

      "อ๋อ...เปล่าจ้ะเปล่า แล้วนี่เราจะไปไหนกันเหรอ"

      "เต้ยจะพาเพียวไปดูหนังไง  คนเราเวลาเดทกันไม่ใช่พาไปดูหนังงั้นเหรอO_o" 

      จริงสินะ!! นี่เราเดทกันอยู่นี่นา  เดทงั้นเหรอ!!! วิเศษชะมัด^_^(ยัยนี่ไม่เคยเดทกับใครมาก่อนเลย-_-)

       "เพียวอยากดูเรื่องอะไร ^_^" 

       "อืม...แก๊งชะนีกับอีแอบ^_^"

       "ว้า..." 

       เต้ยทำหน้าเศร้าปากจู๋ๆ  ฮิๆๆน่ารักจัง 

      "ทำไมเหรอ o_o"

      "เต้ยอยากดูไพเรทส์ออฟเดอะแคริบเบี้ยนมากกว่า"
 
      "แต่แก๊งชะนีกับอีแอบก๊ท่าทางสนุกนะ"

      "เต้ยว่าไพเรทฯก็หนุกเหมือนกันนะ-O-"

      "เหรอ..."

      "ค้าบ..."

      เราสองคนเงียบกันไปพักนึง  แหม...แต่ฉันก็อยากดูแก๊งชะนีฯเหมือนกันนี่น่  แล้วทำไมเต้ยถึงไม่ตามใจฉันบ้างล่ะ เรามาเดทกันครั้งแรกตนะ  ผู้ชายต้องตามใจผู้หญิงสิ -3-  

      "อืม...เอางี้ไหมเต้ย  เรามาเป้ายิงฉุบกันดีกว่า ^O^"

      ฉันแกล้งพูดเล่น

      "หา...อะไรนะ"

      "แหะๆ เราพูดเล่นน่ะ!" 
 
      "ไม่เป็นไรนี่  เต้ยว่าก็ดีนะ  เรามาเป้ายิงฉุบกันเถอะ ^_^"

      หลังจากนั้น...

      "เป่ายิ้ง...ฉุบ"

      เต้ย...ค้อน

      ฉัน...กรรไกร -_-
 
      
      ก่อนเข้าโรงหนังสิบนาทีฉันรีบแวบเข้าห้องน้ำมาโทรศัพท์หายัยแป้ง  

      "นี่แกอยูไหนเนี่ย!!" 
   
      เสียงแปดหลอดอันคุ้นเคยของแป้งดังมาตามสาย

      "ฉันอยู่ที่ชั้นโรงหนัง  แกอยู่ไหนยะ!!"  

      "ฉันก็อยู่ที่ชั้นโรงหนังแต่หาแกไม่เจอ"  

      "ฉันอยู่ในห้องน้ำ แก...แกรีบไปซื้อตั๋วเลยนะเรื่องไพเรทออฟเดอะแคริบเบี้ยน"  

      "แกฉันไม่ค่อยมีตังค์นะ"

      "แกออกไปก่อนแล้วกัน  น่า...นะเรื่องนี้แกก็อยากดูไม่ใช่เหรอ  แกเลือกแถว B ตรงกลางนะ" 

      "เออๆ  รู้แล้ว  ว่าแต่...เต้ยเป็นไง"

      "น่ารักมากกกกกแก" 

      "ฉันเห็นแล้วย่ะ  ฉันหมายถึงนิสัยน่ะ"

      "ก็ดีนะแต่ฉันว่าเต้ยดูติงต๊องไงไม่รู้"

      "ทำไมวะ!" 

      "เอาไว้ฉันเล่าให้ฟังทีหลังนะ  เฮ้ยๆ! เต้ยมาแล้ว  แกอย่าลืมซื้อตั๋วนะเว้ย  เอารอบนี้เลยนะ  เร็วๆล่ะ  แค่นี้นะ" 

      ปี๊บ!  

      "คุยกับใครเหรอ oOo"
 
      "เพื่อนน่ะ  มันโทรมาถามเรื่องงาน"

      "เราไปรอหน้าโรงกันเถอะ ^ ^"

      "จ้า.."

      จากนั้นเราสองคนก็ไปดูหนัง  กินข้าว  เดินเล่น  ทำทุกอย่างที่เหมือนคนเดทกัน  โดยมียัยแป้งเป็นตัวสอดแนม  จะว่าไปแล้วก็สนุกดีนะ แต่ท่าทางของเต้ยดูเด็กๆ  ฉันเลยรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นแม่  ต้องคอยตามใจลูกอย่างนั้นแหละ  และตอนนี้ดูเหมือนว่าเต้ยกำลังจะอ้อนชวนไปร้องคาราโอเกะอีก  -_-

       "เต้ยไม่ได้ร้องมาตั้งนานแล้วน่ะ"  

       "ไปสิ แต่ร้องแบบตู้หยอดเหรียญดีกว่านะ  เพราะเราว่ามันคุ้มกว่า"

       "เหรอ...เอางั้นก็ได้(ทำหน้าเสียดายสุดๆ)"

       ความจริงฉันไม่อยากให้ร้องแบบเป็นชั่วโมงน่ะ  เพราะมันเป็นห้องเดี่ยวๆมืดๆทึบๆ  อยู่กันสองต่อสองมันดูไม่ค่อยดีแล้วอีกอย่างมันยากต่อการสอดแนมของยัยแป้ง  ถ้าเป็นหยอดเหรียญมันเป็นตู้กระจกใสๆ มันจะดีกว่าไง

        ตกลงว่าเธอนั้นรักฉันหรือมันแค่ขำๆ  ให้เป็นคนรักหรือเป็นแค่เพื่อนเธอ...

        ตอนนี้ฉันกำลังฟังเต้ยร้องเพลงด้วยความง่วงสุดขีด  ผ่านไปแล้วหนึ่งเพลงเริ่มเคลิ้มๆ  สองเพลงชักกรึ่มๆ  สามเพลงเริ่มหาว  สี่เพลงคอตก  ห้าเพลงสับหงก  และตอนนี้กำลังจบเพลงที่หก  ฉันซึ่งตากำลังปิดคิดจะชวนเต้ยกลับพอดีและแล้ว...

       "เป็นไงเพียว  เต้ยร้องเพลงเพราะมั้ย!!^O^"

       "เพลงของเป๊กเมื่อกี๊เหรอ...เพราะสุดๆเลย^ ^;"
 
       "เพียวรู้มั้ย  เต้ยร้องให้เพียวนะ!"
  
       เต้ยพูดและนั่งลงข้างๆฉัน

       "หา!"

       "เต้ยไม่รู้ว่าเพียวชอบเต้ยรึเปล่า  หรือว่าเต้ยชอบเพียวข้างเดียว  รู้มั้ยวันนี้เต้ยดีใจมากเลยนะที่เจอเพียว เพียวน่ารักมาก  นิสัยดีด้วย  เต้ยรู้ว่าบางทีเต้ยอาจจะทำตัวเหมือนเด็กๆ  เพียวคงรำคาญแต่เพียวก็ไม่เคยบ่นเต้ยเลย" 

       เต้ยพูดพลางทำหน้าเศร้าเล่นเอาฉันใจอ่อนวูบเลย  

       "ไม่เลยเต้ยเป็นแบบนี้แล้วน่ารักดีออก"  

       ฉันพูดเพื่อให้เต้ยสบายใจแม้นิสัยบางด้านของเต้ยมันจะดูน่ารำคาณนิดๆก็เถอะ
 
       "เต้ยเป็นคนหน้าตาหล่อนะ  น่ารักด้วย  เราดีใจมากเลยที่ได้รู้จักเต้ย  จริงๆนะ ^_^" 

       อันนี้ฉันพูดจากใจจริง

       "จริงเหรอ ^_^" 

       "อื้ม..."

       "แล้วเพียวชอบมั้ย"

       "อ่ะ...ชอบสิ"

       "จริงๆนะ..."

       "จริงสิ^O^"
 
       "เย้...เต้ยรักเพียวที่สุดเลย"  

       เต้ยร้องดีใจเหมือนเด็กๆ  และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการดีใจที่เก็บไว้ไม่อยู่หรือหรือความเป็นคนมือไวใจเร็วของเต้ยกันแน่... 

       เพราะจู่ๆเต้ยก็ยื่นหน้ามาจูบฉัน!!!!
 
       O___________O"""

       ฉันรีบผลักเต้ยออกจากตัวอย่างรวดเร็ว  

       "ทำไรน่ะเต้ย!!! -O-^"

       "หา...เต้ยก็แค่แสดงความรักไงOoO ตอนที่เต้ยอยู่อเมริกาเขาก็ทำกันแบบนี้"

       อ๋อ...ลืมไปว่าเด็กนอก  ฉันคงไม่เคยบอกใช่ไหมคะ  เต้ยเคยอยู่อเมริกามาตั้งแต่เด็ก  เพิ่งกลับมาเมืองไทยได้ 3 ปี
  
       "แต่ที่นี่ประเทศไทยนะเต้ย  เราทำแบบนี้ไม่ได้!!  อีกอย่างเราเพิ่งรู้จักกัน!!!"

       ฉันตะคอก โมโหสุดขีด  ฉันเหลือบมองไปยังตู้คาราโอเกะอีกฝั่งเห็นยัยแป้งทำท่าตื่นตกใจไม่แพ้ฉัน

       "เพิ่งรู้จักกันงั้นเหรอ" 

       เต้ยทำเสียงเศร้าๆ คอตก  

       "ก็...ก็หมายถึงเราเพิ่งเจอกันนี่นา"

       "เต้ยขอโทษนะ  เต้ยไม่รู้จริงๆ  ไม่ได้ตั้งใจ  เพียวอย่าโกรธเต้ยเลยนะ"  

       และแล้วฉันก็แทบไม่อยากเชื่อว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น...  เต้ยก้มหน้าลงและคุกเข่าต่อหน้าฉันอย่างรู้สึกผิด O_O

       ความโกรธที่พุ่งขึ้นสูงเมื่อตะกี๊ลดฮวบทันที

      "เออๆ  ช่างเถอะๆ ทีหลังเต้ยก็อย่าทำอีกแล้วกันนะ  มันดูไม่ดี  เราเป็นผู้หญิงเราจะเสื่อมเสีย" 

      ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงไปอย่างเห็นได้ชัด  ยังไม่ทันที่เต้ยจะพูดอะไร  ก็มีเสียงๆหนึ่งดังลอดเข้ามา

      แอ๊ด!!

      "เฮ้...ยัยเพียวมาร้องเพลงเหรอ  แหมบังเอิญจัง  นี่แกมากับฉันหน่อยสิฉันมีอะไรจะให้แกดู ^_^"

      ยัยแป้งนั่นเอง...
 
      ฉันกับแป้งมองหน้าอย่างรู้กัน  ส่วนเต้ยมาแป้งทีฉันทีอย่างมึนๆ  

      "เอ่อ...เต้ยเดี๋ยวเราต้องไปกับเพื่อนเราแล้ว  ถ้าไงไปก่อนนะ  เอ่อ...ขอบคุณที่เลี้ยงนะ..."

      "เร็วๆสิ  ยัยแป้ง"

      "ไปก่อนนะเต้ย บ๊ายบะ..."

      ฉันพยายามที่จะบอกลาเต้ยก่อนอย่างน้อยก็เพื่อไม่ให้เสียมารยาท  แต่ยัยแป้งเพื่อนตัวดีก็รีบลากฉันออกท่อย่างรวดเร็ว

      ฉันมองเห็นเต้ยกำลังทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วเอามือปิดหน้า  เขาคงไม่ร้องไห้ใช่ไหม  ไม่หรอก...ก็เขาเป็นผู้ชายนี่นา

       หวังว่าเขาคงไม่เป็นไรนะ...