คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ยิ้มครั้งแรก 100%
“เอาหละ ครูสั่งรายงานแล้ว ครูก็ขอให้นักเรียนทุกคนทำมาส่งครูด้วยหละ ถ้าใครไม่ส่ง ครูจะให้คนนั้นเรียนไม่จบ”ครูประจำวิชาประวัติศาสตร์พูดพร้อมกับเก็บของที่อยู่บนโต๊ะ
“ครูคับ!”ซองมิมยกมือก่อนจะตะโกนถามครูว่า
“แล้วรายงานเล่มนี้ส่งที่ใครคับ แล้วส่งวันไหนหรอคับ”
“อืม รายงานส่งที่ซีวอล หัวหน้าห้องหละกันนะ ส่วนวันที่จะส่งรายงานก็วันที่ 12 กุมภาพันธ์ อาทิตย์หน้าหละกันนะ”ครูพูดขึ้น
“ฮ่ะ ส่งอาทิตย์หน้า มันจะมันเร็วไปหรอคับครู”ซีวอล หัวหน้าห้องร้องตกใจขึ้นมา
“แล้วทำไมฮ่ะ รึว่าเธอจะไม่ส่ง อ่ะก็ได้ ครูจะได้กาชื่อเธอว่าเรียนไม่จบก่อนคนอื่นเลย เอามั้ย”ครูพูดพร้อมกับหยิบปากกาออกมา
“อ่ะ ป่าวคับครู ผมส่งคับๆ โฮ้ แค่ล้อเล่นนะคับครู”ซีวอลร้องห้าม
“อืม ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ก็กลับบ้านกันได้แล้ว”ครูพูดพลางลุกขึ้น
“นักเรียน เคารพ”ซีวอลพูดขึ้น
“ขอบคุณคับ/ค่ะ”
“เฮ้ย ซีวอล วันนี้ไปผับป่าวว่ะ ไปปลดปล่อยอารมณ์หน่อย”คังอินเพื่อนรักของซีวอลถามขึ้น
“อืม ก็ดีว่ะ วันนี้เครียดมาทั้งวันแหละ ไปปลดปล่อยหน่อยดีกว่า”ซีวอลพูดพลางเก็บของบนโต๊ะใส่กระเปำ
“อืม ป่ะ ไปกันเถอะ”คังอินพูดพลางเดินกอดคอเพื่อนรักออกไป
ทางด้านดงเฮที่กำลังเก็บของอยู่นั้น ยอกแจสุดที่รักก็เข้ามากระซิบที่ข้างหูว่า
“ดงเฮ วันนี้ฉันอยากไปกินไอติมอ่ะ พาไปหน่อยนะ”ยอกแจพูดพลางหอมแก้มดงเฮไปฟอดหนึ่ง ทำเอาดงเฮ
หน้าแดงขึ้นยังกับมะเขือเทศสุก
“อะ อื้ม”ดงเอพูดพลางพยักหน้ารับ แล้วดงเฮก็หั่นไปบอกกับเพื่อนรัก
“ซองมิน เอ่อออ...คือว่า...วันนี้...”ดงเฮพูดตะกุกตะกัก ซองมินเอียงคอมองดงเฮที่พูดตะกุกตะกักอย่างสงสัย
“อืม วันนี้จะไปกินไอติมกับยอกแจหละซิ”ซองมินพูดขึ้นมา ทำเอาดงเฮงงไปเลยว่า ซองมินรู้ได้ไง
“รู้ได้ไงอ่ะ”ดงเฮถามขึ้น
“อื้ม ฉันก็รู้ตอนที่ยอกแจมันไปกระซิบข้างหูนาย แล้วก็หอมแก้มนายไปที่หนึ่งอ่ะ”ซองมินพูดพลางหั่นหน้าไปทางยอกแจ
“อ่ะ อ้าว หรอ...”ดงเฮพูดอย่างเขินๆ
“อืม ไปเถอะ เดียววันนี้ฉันกลับบ้านคนเดียวเอง”ซองมินพูดพลางลุกขึ้น
“แต่ว่า...”ดงเฮพูดพลางมองหน้าซองมินอย่างเป็นหวง
“ไม่ต้องเป็นหวงฉันหรอกนะ ฉันกลับบ้านคนเดียวได้น่า อย่าทำหน้ายังงั้นซิดงเฮ ฉันโตแล้วนะ ฉันกลับบ้านเองได้อยู่แล้ว แต่นายเถอะ นายไปกินไอติมกะยอกแจเถอะ นายจะได้ไปกับยอกแจสองต่อสองไง”ซองมินพูดพลางส่งยิ้มให้
“แต่...”ดงเฮมองหน้าซองมินอย่างหวั่นๆ
“ไม่ต้องแต่เลย ถ้าเห็นฉันไปเพื่อนอยู่ วันนี้นายก็ไปกินไอติมกับยอกแจ แล้วก็ปล่อยให้ฉันกลับบ้านคนเดียวซะ แค่นี้ ทำได้มั้ยฮ่ะ”ซองมินหั่นหน้ามาถาม
“อืม ก็ได้ นายต้องรีบกลับบ้านนะ อย่าไปหลงเชื่อคนแปลกหน้านะ จำเอาไว้ ฉันไปหละ”ดงเฮพูดพลางเดินออกไปหายอกแจที่รออยู่ข้างนอกห้องแล้ว
“ฮึ”ซองมินขำกับดงเฮที่เอาแต่หวงเขามากยิ่งกว่าเพื่อน ทำยังกะเขาเป็นน้องชายดงเฮงั้นแหละ
ในขณะที่เขามองดงเฮที่เดินจุงมือกับยอกแจอย่างมีความสุข ก็มีเสียงเสียงหนึ่งถามขึ้นจากด้านหลัง
“กลับบ้านคนเดียวหรอ”ซองมินหั่นหน้าไปทางต้นเสียง เขาคนนั้นก็คือ กยูฮยอน เขามองหน้ากยูฮยอนก่อนจะคิดเรื่องที่เกิดเมื่อตอนเที่ยงนี้ มันก็ทำให้ซองมินหน้าแดงขึ้นมา
“อ่ะเอ่อ...อืม วันนี้ฉันกลับบ้านคนเดียวนะ มีไรหรอ”ซองมินถามกยูฮยอน ตอนนี้เขากำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ให้อายจนหน้าแดง
“อืม ก็...ไม่มีไรหรอก”กยูฮยอนพูดพลางเกาหัวแก้เขิน กยูฮยอนคิดในใจว่า ทำไมฉันต้องอายด้วยว่ะเนี่ย กะอิแค่คุยกับซองมิน เฮ้อ เรานี้จริงๆเลย
“อืม งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ”ซองมินกำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป แต่แล้ว มือหนาของกยูฮยอนก็ฉวยข้อมือของซองมินเอาไว้ก่อน
“เอ่อออ...”กยูฮยอนพูดพลางจ้งอหน้าซองมินที่มองเขา ซึ่งตอนนี้หน้าของซองมินแดงยิ่งกว่าเดิน เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ไม่ให้หน้าแดงได้อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้หน้าของซองมินแดงยังกับลูกมะเขือเทศสุก
“มีอะไรหรอ...”ซองมินถามขึ้นหลังจากที่เห็นว่ากยูฮยอนเงียบไปนาน
“เอ่อ วันนี้ฉันเดินไปส่งเป็นเพื่อนนายนะ”กยูฮยอยพูดออกมาทำเอาซองมินงงว่า กยูฮยอนนึยังไงวันนี้จะไปส่งเขาที่บ้าน
“ฮ่ะ!”ซองมินอุทานออกมาอย่างตกใจ
“เอ่อ ถ้านายกลับบ้านคนเดียว นายไม่กลัวหรอว่าระหว่างทางอาจจะเจอกับพวกเดียวที่นายเจอในโรงอาหารอ่ะ”กยูฮยอนพูดพลางมองหน้าซองมิน ก่นอจะหลบหน้าซองมิน
นี้เขาเป็นหวงเราหรอเนี่ย ฮึ ในที่สุด นายก็ยอมรับฉันเป็นเพื่อนแล้วซินะ ดีใจจัง
“อืม ได้สิ ฉันก็เริ่มกลัวแล้วหละ เพราะนายนั้นแหละพูดขึ้นมาอ่ะ”ซองมินพูดพลางชี้หน้ากยูฮยอน
“อืม”กยูฮยอนพูดพลางยิ้มให้ซองมิน
“อ่ะ!”ซองมินตะโกหนออกมาอย่างตกใจ และนั้นก็ทำให้กยูฮยอนตกใจไปด้วย
“เป็นไรไป”กยูฮยอนถามซองมินอย่างตกใจ ที่อยู่ๆซองมินก็ตะโกนออกมา ทำเอาเขาเองก็ตกใจเหมือนกัน
“ก็ ตะกี้นายยิ้มให้ฉันแล้ว นายยิ้มให้ฉันแล้ว เย้! ดีใจจัง”ซองมินพูดพลางกระโดดขึ้นๆลงๆอย่างกับเด็กอายุ 10 ขวบ แล้วนั้นก็ทำให้กยูฮยอนยิ้มออกมาอีก
“นี้ มันจะเว่อร์ไปแล้วนะซองมิน”กยูฮยอนพูดขึ้น
“เอ้า ก็จริงนี้หน่า ตั้งแต่เปิดเทอมมาอ่ะน่ะ นายก็เอาแต่หน้าบึ้งใส่คนอื่นไปทั่ว ฉันก็ด้วยนะ ที่นายส่งหน้าบึ้งมาให้ทุกครั้งเลยอ่ะ”ซองมินพูดพลางมองไปที่กยูฮยอน
“อืม สงสัยเพราะฉันได้มาคุยกับนายมั่ง แนถึงได้ยิ้มออกนะ”กยูฮยอนพูดขึ้น
“นี้นายหาว่าฉันเป็นหัวตลกหรอ ฮ่ะ!”ซองมินพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ซองมิน
“ป่าวๆนะ ฉันแค่จะบอกว่า นายเป็นคนอารมณ์ดี ใครอยู่ด้วยก็ต้องยิ้มออก แม้แต่ฉัน ที่แต่ก่อนไม่คิดมาก่อนว่าจะไปยิ้มอีกครั้งหนึ่ง แต่พอมาคุยกะนาย ฉันก็ยิ้มออก”
“งั้นนายก็มาคุยกับฉันบ่อยๆสิ นายจะได้ยิ้มออก นายอ่ะน่ะ ยิ้มน่ารักกว่าตอนทำหน้าบิ้งอีกนะ เชื่อฉันสิ”ซองมินพูดพลางเดินนำหน้าไป
อืม ฉันจะยิ้มก็ต่อเมื่ออยู่กับนายนะซองมิน นายจะเป็นคนเดียวที่จะได้เห็นรอยยิ้มของคนที่ไม่คิดว่าจะยิ้มได้อีกครั้งหนึ่งอย่างฉัน กยูฮยอนพูดในใจก่อนจะรีบวิ่งไปหาซองมินที่เดินนำหน้าเขาไป
“รอฉันด้วยซองมิน!”กยูฮยอนตะโกนเรียกซองมินก่อนจะวิ่งไปเดินข้างๆซองมิน
ในขณะที่เขาและซองมินจะเดินไปรอรถเมล์อยู่นั้น กยูฮยอนก็พูดเอ่ยขึ้น
“ซองมิน”กยูฮยอนเรียกซองมิน ซองมินหั่นหน้าขึ้นมามองกยูฮยอนอย่างงง
“มีอะไรหรอกยู”ซองมินพูดขึ้น
“เรา ไปหาอะไรกินกันก่อนจะกลับบ้านมั้ย เอ่อ ถ้านายไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ ฉะนไม่ว่าอะไรหรอก”กยูฮยอนพูดขึ้น แล้วนั้นก็เป็นคำถามที่ทำให้ซองมินยิ้มออก
“ไปซิ ฉันไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว”ซองมินพลางส่งยิ้มไปให้กยูฮยอน
“จริงหรอ”กยูฮยอนยิ้มออกมาอย่างดีใจ เขานึกว่าซองมินจะไม่ไปกับคนอย่างเขาซะอีก
“แล้วเราจะไปไหรกันดีหละ”ซองมินพูดพลางเอ่ยถามกยูฮยอน
“อืมมม...”กยูฮยอนทำหน้าคุ้นคิด
“งั้นไปร้านกิมจิเกที่ฉันเคยไปกินบ่อยๆมั้ยหละ ร้านนั้นกิมจิเกอร่อยมามากเลยนะ”ซองมินพูดขึ้น
“อืม ไปซิ แต่เอ๊ะ ตะกี้ฉันคิดว่าฉันไปยินนายเรียกฉันว่า กยู เฉยๆนะ ใช่ป่าว นายเรียกฉันว่ากยูหรอ”กยูฮยอนหั่นหน้ามาถามซองมิน
“เอ่อออ...ฉันขฮโทษนะ ถ้านายไม่อยากให้ฉันเรียก ฉันก็จะไม่เรียกแล้วหละ นายอย่าโกธรฉันนะ กยูฮยอน”ซองมินพูดพลางเข่ยาแขนกยูฮยอนแล้วทำท่าออดอ้อนเหมือนเด็กๆที่อยากได้ของเล่น
“นายเรียกไปเถอะ ฉันแค่ตกใจนะ ตั้งแต่เกิดมา ก็มีนายคนเดียวนี้แหละที่เรียกฉันว่า กยู เฉยๆนะ”กยูฮยอนพูดพลางส่งยิ้มไปให้ซองมิน
“แล้วนี้ นายไม่โกธรฉันแล้วใช่มั้ย”ซองมินถามขึ้นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“อืม”กยูฮยอนพูดพลางพลักหน้ารับ
“แล้วนี้นายให้ฉันเรียกนายว่า กยู เฉยๆแล้วใช่มั้ยอ่ะ”ซองมินยังคงถามขึ้นอีก
“อืม”กยูฮยอนพูดพลางส่งยิ้มไปให้ซองมิน
“ดีใจจังเลย ฉันนึกว่านายจะโกธรฉันซะอีก”ซองมินพูดพลางกอดแขนกยูฮยอนเหมือนกันเด็กๆ แล้วนั้นก็ทำให้กยูฮยอนยิ้มออก
หลักจากที่ทั้งคู่ได้ไปกินกิมจิเกร้านโปรดของซองมินแล้ว กยูฮยอนก็เดินมาส่งซองมินที่หน้า
“เอาหละ ถึงบ้านฉันแหละ”ซองมินพูดพลางฆั่นหน้ามามองกยูฮยอน
“อืม นี้บ้านนายหรอ”กยูฮยอนพูดพลางมองขึ้นไปที่บ้านของซองมิน
“อืม นายกลับบ้านไปเถอะ นี้มันก็เริ่มดึกแล้ว และอีกอย่างตอนนี้มันตอนกลางคืน มันก็หนาวมากด้วย นายกลับบ้านไปเถอะ แล้วคอยเจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนนะ”ซองมินพูดพลางมองหน้ากยูฮยอน
“นายขึ้นบ้านไปก่อนสิ แล้วฉันถึงจะกลับบ้าน”กยูฮยอนพูดพลางส่งยิ้มที่คนได้รับแล้วรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“อืม”ซองมินพูดพลางเดินเข้าประตู แต่แล้วเขาก็หยุดเดิน ก่อนจะหั่นไปมองกยูฮยอน แล้วซองมินก็เดินเข้าไปใกล้กยูฮยอน ซองมินถอดผ้าพันคอและเสื้อโค้ชออก แล้วซองมินก็เดินเข้าไปใกล้กยูฮยอนก่อนจะสวมเสื้อโค้ชและพันผ้าพันคอให้กยูฮยอนก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
“มันดึกแล้ว กยูเอาไปใส่เถอะ เดียวจะไม่สบายเอา แล้วพรุ่งนี้คอยเอามาคืนฉันก็ได้”ซองมินพูดพลางยิ้มให้กยูฮยอน
“อืม ขอบใจนะ”กยูฮอยนพูดขึ้น
“อืม”
“นายก็รีบเข้าไปในบ้านได้แล้ว นายไม่ได้ใส่เสื้อโค้ชนะ แล้วมายืนข้างนอกแบบนี้ นายนั้นแหละที่จะไม่สบายเอา”กยูฮยอนพูดบอกซองมินอย่างเป็นหวง
“อืม งั้นเจอกันที่โรงเรียนนะ”ซองมินพูดพลางเดินเข้าไปในบ้าน ซองมินรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะเปิดหน้าต่างออกมาดูว่ากยูฮยอนไปยัง แต่เขาก็ยังเห็นกยูฮยอนยืนอยู่หน้าบ้านแล้วมองขึ้นมาที่ซองมิน ก่อนจะไป กยูฮยอนส่งยิ้มให้ซองมิน ที่คนได้รับได้เห็นแล้ว รู้สึกอบอุ่นมากยิ่งขึ้น ส่วนซองมินก็ได้แต่โบกมือแล้วส่งยิ้มให้กยูฮยอน กยูฮยอนมองซองมินแป็ปหนึ่งก่อน เขาจะเดินจากไป ซองมินก็ได้แต่มองแผ่นหลังกว้าง จนแผ่นหลังกว้างนั้นจะเดินไปไกลจนมองไม่เห็นแล้ว ซองมินจึงปิดหน้าต่าง แล้วอาบน้ำเข้านอน
วันนี้เป็นวันที่เขาและกยูฮยอนที่ความสุขที่สุด วันนี้เขาและกยูฮยอนได้กลับบ้านด้วยกันได้กินกิจจิเกด้วยกัน กยูฮยอนเดินมาส่งเขาที่บ้าน มันเป็นความสุขอย่างหนึ่ง แบะมันเป็นความสุขที่เขาและกยูฮยอนไปอาจจะลืมไปได้ เขาและกยุฮยอนจะจำวันนี้ วันที่เขาและกยูฮยอนมีความสุข เขาและกยูฮยอนจะจำไปจนวันที่เขาและกยูฮยอนไปได้ยืนที่โลกใบนี้แล้ว เขาและกยูฮยอนจะจำวันนี้ตลอดไป...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงบางอ่ะ บางคำเทพแจอาจจะพิมพ์ผิดไปบางอ่ะน่ะ แต่ก็ไม่ว่าอะไรช่ายม้า... อืม อ่านแล้วอย่าลืมเม้นด้วยน่า...เพราะว่า...ข้อความที่เม้นทุกข้อความ คือ กำลังใจที่จะทำให้เราแต่งฟิคต่อได้น่ะ เมื่อมีกำลังใจเยอะ เราก็คิดพร๊อตเรื่องได้เยอะอ่ะจ้ะ เม้นเยอะๆๆน่ะจ้ะ
ความคิดเห็น