คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พูดคุยครั้งแรก 100%
กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!
"เอาหละ นักเรียนทุกคน ไปพักเที่ยงได้"ครูที่สอนวิชาคาบสุดท้ายของคาบเช้าบอกขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงออดดังขึ้น
"นักเรียนทั้งหมดเคารพ"ซีวอลหัวหน้าห้องบอกทำความเคารพครู ก่อนที่นักเรียนทุกคนจะแยกย้ายไปทานข้าวมื้อเที่ยง
ในขณะที่ซองมินกำลังเก็บของใส่กระเปำอยู่นั้น ดงเฮเดินเข้ามาถามซองมินเพื่อนรักว่า
"ซองมิน นายกินข้าวคนเดียวได้แน่นะ"ดงเฮถามด้วยความเป็นหวงเพื่อน
"อืม ไม่ต้องเป็นหวงฉันหรอก ฉันโตแล้วนะ ฉันกินข้าวคนเดียวได้อยู่แล้ว นายไปกินข้าวกับยอกแจเถอะ ฉัน
ไม่เป็นไรหรอก"ซองมินพูดพลางยิ้มๆ
"แน่ใจนะ"ดงเฮยังคงถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
"อืม แน่ใจ"ซองมินพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มบางๆกับดงเฮ
"อืมมมม งั้นฉันไปกินข้าวกับยอกแจก่อนนะ เจอกันคาบเรียนต่อไปนะซองมิน"
"อืม กินข้าวให้อร่อยนะ"ซองมินพูดพลางโบกมือให้กับคู่รักลิงน้อยและลิงใหญ่ประจำห้องเรียน
ณ โรงอาหารโรงเรียน Su Ju
"ฮืมมมม คนเยอะจัง แล้วนี้จะไปนั่งกินข้าวที่ไหนหละเนี่ยเรา"หนุ่งน้อยผู้น่ารักของห้องกล่าวออกมาหลังจากซื้อข้าวมื้อเที่ยงเสร็จ ก็พบว่า ตัวเองไม่มีที่นั่งกินข้าว เพราะตอนนี้คนในโรงอาหารเต็มไปหมด เขากวาดสายตามองไปรอบๆโรงอาหารเพื่อจะเจอที่ว่างสักที่สำหรับเขาได้กินข้าวมื้อเที่ยง แล้วเขาก็มองไปเจอโต๊ะที่มีเด็กนักเรียนนั่งอยู่สามคน ซึ่งโต๊ะนั้นมีที่ว่างเหลืออยู่ที่หนึ่ง เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปถาม
"เอ่อ ไม่ทราบมีใครนั่งตรงนี้รึป่าวคับ"หนุ่งน้อยคนนั้นพูดพลางชี้ไปที่ว่างที่ไม่มีใครนั่ง
"อยากจะนั่งหรอ"ชายในกลุ่มร่างถึกถามหนุ่มน้อยน่ารักด้วยสีหน้ากวนบาทาอย่างแรง
"อะ อืม"
"แล้วนายชื่ออะไรหรอ"เพื่อนของชายร่างถึกอีกคนหนึ่งถามขึ้น
"อ้อ เราชื่อ ลี ซองมิน นะ"ชายหนุ่มผู้น่ารักในนาม ซองมิน แนะนำตัวเองพลางมองไปที่ว่าง
"อืม อยากนั่งกินข้าว"ชายร่างถึกถามขึ้นพลางถือวิสาสะจับมือซองมิน
"อะ อืม แต่นายปล่อยมือฉันนะ"ซองมินพูดพลางสะบัดมือออกจากการกุมมือของไอ้ร่างถึก
"แหม่ จับนิดจับหน่อยทำเป็นหวงตัวไปได้ ดูไปดูมา นายนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย"ไอ้ร่างถึกไม่จับมือซองมินป่าวๆ แต่มันกับลูบไปลูบมา ทำเอาซองมินขยะแขยงกับการกระทำของไอ้ร่างถึก
"นี้ ปล่อยฉันนะ จะทำอะไรนะ"ซองมินพูดพลางสะบัดมือออก แต่ด้วยแรงอันน้อยนิดของซองมิน สะบัดยังไงก็ไม่หลุดจากกุมมือของไอ้ร่างถึกนั้นได้
"แหม่ นายนี้น่ารักจังนะ มีแฟนยังเนี่ย"ไอ้ร่างถึกยังคงลูบมือซองมินไปมา
"นี้! ปล่อยฉันนะ ไอ้คนลามก"ซองมินพูดพลางแกะมือจากไอ้ร่างถึก
"นี้! ฉันถามว่านายมีแฟนยัง ถามทำไมไม่ตอบ ฮ่ะ!"ไอ้ชายร่างถึกตะคอกถามซองมิน ทำเอาซองมอนสะดุงดังเฮือก
"อ่ะ!"ซฮงมินสะดุงเพราะเสียงของไอ้ร่างถึก ทำเอาซองมินกลัวจนหลับตาไม่กล้ามองหน้าไอ้ร่างถึกนั้นเลย เหมือนสวรรค์จะช่วยซองมิน อยู่ๆก็มีเสียงอยู่เสียงหนึ่งดังขึ้น
"แกยุ่งอะไรกับแฟนฉัน"น้ำเสียงเรียบดังขึ้นข้างๆซองมิน ในขณะที่ซองมินจะลืมตาขึ้นก็เป็นเวลาเดียวกับกับที่ชายร่างสูงคนนั้นดึงซองมินเข้าไปกอด พร้อมกับลูบซองมินเพื่อเป็นการปลอบโยนไม่ให้ร่างเล็กกลัว ซองมินค่อยๆแหง่นหน้ามองชายร่างสูงที่มาช่วยเขาออกจากการจับกุมของไอ้ร่างถึกนั้น แล้วซองมินก็ถึงกับอึ้งไปเลย เรพาะว่าคนที่มาช่วยเขานั้น เป็นคนที่ไม่เคยแม้จะยิ้มให้เขา ทั้งที่เขายิ้มให้ไปเท่าไหร่ แต่เขาคนนั้นกลับส่งสายตาเรียบเฉยมาให้ทุกครั้ง แต่เขาคนนั้นกลับเป็นคนมาช่วยเขาจากไอ้ร่างถึกนี้ เขารุ้สึก เมื่อเขาอยู่กับคนๆนี้ แล้วเขารู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก
"เฮ้ย! แกมายุ่งอะไรด้วย ฮ่ะ!"ไอ้ร่างถึกตะคอกถามชายร่างสูงจนคนในโรงอาหารหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น
"ก็นี้แฟนฉัน ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้"ชายร่างสูงตอบกลับไป ทำเอาไอ้ร่างถึกถึงกับอึ้งกิมกี่ไปเลย( อิอิ สมน้ำหน้า )
"ฮึ้ย จะไปไหนก็ไปเลยไป่ ชิ!"ไอ้ถึกตะคอกไล่ซองมินและชายร่างสูงพลางนั่งลง แล้วก็ปั่นหน้าว่าไม่เกิดอะไรขึ้นในเมื่อตะกี้นี้
เมื่อชายร่างสูงได้ยินดังนั้น จึงเดินจุงมือซองมินไปที่โต๊ะอาหารของเขา ซึ่งเขาได้จองไว้นานแล้ว ซึ่งในตอนที่เขาเดินเอาอาหารมาว่าง เขาก็เห็นว่าซองมินกำลังจะถูกพวกไอ้ร่างถึกทั้งหลายรุ่มลวนลาม เขารู้สึกไม่ชอบที่มีคนมาลวนลามซองมิน ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวาย จนเขากินข้าวไม่ลง เขาจึงตัดสินใจไปช่วยซองมินจากพวกไอ้ร่างถึกนั้น ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงรู้สึกไม่ชอบเวลาที่มีคนมาจับต้องซองมิน เป็นเพราะอะไรกันนะ ? เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เมื่อกลับมาถึงโต๊ะ ชายร่างสูงก็เอาแต่นั่งกินข้าวไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลยซักคำ จนในที่สุด ซองมินเป็นคนเริ่มตนพูดขึ้นมา
"เอ่ออออ...ขอบคุณนะ ที่นายมาช่วยฉันนะ"ซองมินพูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็แค่ เห็นแล้วรำคาญลูกตาเท่านั้นเอง"ชายร่างสูงยังคงกินข้าวต่อ
"ถึงงั้นก็เถอะ นายก็มาช่วยฉันจากพวกนั้น ฉันก็ต้องขอขอบคุณนายมากๆนะ กยูฮยอน"ซองมินพูดพลางมองหน้าชายร่างสูงในนามว่า กยูฮยอน
"รีบๆกินเหอะน่า พูดอยู่นั้นแหละ"กยูฮยอนพูดพลางมองหน้าซองมิน แล้วเขาก็ก้มลงไปกินข้าวต่อ ถึงจะเป็นคำพูดที่ห่วนๆก็เถอะ แต่นั้นก็ทำให้ซองมินยิ้มออก เพราะนั้นเป็นครั้งแรกที่กยูฮยอนยอมพูดกับซองมิน
"อือ"ซองมินรับคำก่อนจะเริ่มกินข้าวมื้อเที่ยงไปด้วยอย่างมีความสุข
ในขณะที่กยูฮยอนจะเดินเอาจานข้าวไปเก็บ ซองมินซึ่งนั่งกินข้าวอยู่ก็ร้องเรียกขึ้น
"นี้ กยูฮยอน รอฉันด้วยสิ!"ซองมินพูดพลางหยิบจานข้าวแล้ววิ่งมาหากยูฮยอน
"นายจะตามฉันทำไม นายยังกินข้าวไม่หมดเลย กลับไปกินให้อิ่มเลยป่ะ"กยูฮยอนพูดพลางวางจานลงในที่ล้างจาน
"ก็นายกินอิ่มแล้วนี้ และอีกอย่าง ที่ฉันตามนายก็เพราะว่าฉันอยากคุยกับนายอ่ะ ก็วันนี้เป็นวันแรกที่นายยอมคุยกับฉันนี้หน่า"ซองมินพูดพลางก้มหน้ามองข้าวในจานที่ยังเหลืออยู่
"นายนี้จริงๆเลยนะ ไป ไปกินข้าว เดียวฉันจะนั่งเป็นเพื่อน"กยูฮยอนพูดพลางเดินนำหน้าไปที่โต๊ะเดิม โต๊ะที่เขาและซองมินนั่งกินข้าวเมื่อตะกี้นี้
"อืม"ซองมินพูดพลางเดินตามกยูฮยอนไปที่โต๊ะ
หลังจากที่เงียบไปนาน กยูฮยอนเลยเป็นคนเริ่มพูดก่อน
"เพื่อนนายหายไปไหนหมดละ ทำไมถึงทิ้งนายให้โดนไอ้พวกถึงนั้นจับแขนจับมือละ"กยูฮยอนพูดขึ้น
"อ้อ วันนี้ดงเฮทำข้าวกล้องมากินกับยอกแจนะ เขาเลยมากินกับฉันไม่ได้นะ"ซองมินพูดพลางมองกยูฮยอน
"แล้วทำไมนายไม่ไปกินข้าวกับพวกนั้นหละ"กยูฮยอนยังคงถามอีก
"อืม ฉันไม่อยากเป็นกางขว้างคอคู่รักสองคนนั้นหรอกนะ"ซองมินพูดพลางหยิบจานข้าวแล้วลุกขึ้น
"ไปกันเถอะ ฉันกินอิ่มแล้วหละ"ซองมินพูดพลางเดินออกมาจากโต๊ะ
"อือ"กยูฮยอนพูดพลางเดินตาม
วันนี้เป็นวันที่ซองมินมีความสุขมากที่สุด เขาได้พูดกับคนที่เขาคิดว่าคนนั้นต้องเกลียดเขาแน่ๆ แต่ที่ไหนได้ คนนั้นเป็นคนที่นิสัยดี ถึงเขาจะไม่ยิ้มให้ตอนเวลาที่เราคุยกันก็เถอะ แต่พออยู่ด้วยแล้วก็รู้สึกปล่อยภัยอย่างบอกไม่ถูก ส่วนกยุฮยอนเอง ก็รู้สึกดีเหมือนกับซองมิน เขาคิดไปเองว่าซองมินต้องเป็นคนที่นิสัยไม่ดี หยิ่ง เอาแต่ใจตัวเอง แต่พอเขาไปมาคุยกับซองมิน เขาก็รู้ทันทีว่าซองมินเป็นคนดี น่ารัก อยู่ด้วยแล้วมีความสุข เมื่อได้คุยกับซองมินแล้ว มันทำให้เขารู้สึกอยากปกป้องคนๆนี้ คนที่ดูภายนอกอ่อนแอ แต่ภายในเต็มไปด้วยความเข้มแข็ง วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขมาก ทำให้เขานึกถึงสัมผัสจากแม่ ที่เขาเคยได้รับมัน แต่ตอนนี้ มันไม่ใช่ มันไม่เหมือนกับสัมผัสที่แม่มอบให้ลูก แล้วมันคือความรัก หรือว่า ความรูสึกอะไรกันแน่นะ?
ณ ห้อง
"อ้าวซองมิน ไปไหนมาอ่ะ แล้วเอ่อออ..."ดงเฮถึงกับอึ่งไปเลย ก็ซองมินมากับคนที่เขาไปชอบขี้หน้า ก็คือ นายกยูฮยอน เมื่อกยูฮยอนหั่นหน้ามามองดงเฮ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะเรียนของเขา
"เฮ้ย ซองมิน ทำไมนายมากับไอ้บ้านั้นได้อ่ะ"ดงเฮถามซองมินด้วยความสงสัย
"อืม ก็ไม่มีไรหรอก วันนี้ฉันกับเขากินข้าวเที่ยงด้วยกันนะ"ซองมินพูดพลางส่งยิ้มไปให้ดงเฮฉเพื่อนรักที่ตอนนี้ หน้าตาอึ่งมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อรู้ว่าเพื่อนรักของตัวเองไปกินข้าวกับคนที่เขาคิดว่าคนนั้นต้องเกลียดเพื่อนเขาแน่ๆ
"ฮ่ะ จริงอ่า!"ดงเฮตะโกนออกมาอย่างตกใจ นี้มันคือสิ่งมหัศจรรย์ที่ 8 ของโลกใช่มั้ยเนี่ย
"นี้ เบาๆก็ได้น่า"ซองมินพูดพลางมองไปรอบๆห้อง ที่ตอนนี้ทุกคนในห้องมองมาที่โต๊ะซองมินเป็นตาเดียว
"เอ่อ โทษที แต่นี้มันเรื่องจริงหรอเนี่ย ไหนนายคิดว่านายนั้นมันเกลียดนายไม่ใช่หรอ แล้วทำไม..."
"อืม เรื่งอมันยาวนะ ไว้ฉันจะเล่าที่หลังละกันนะ ฉันว่า ตอนนี้นายเอาการบ้านฉันไปลอกก่อนดีกว่านะ เดียวก็ส่งครูไม่ทันหรอก คาบต่อไปแล้วนะ"ซองมินพูดพลางหยิบสมุดการบ้านวิชา คณิตศาสตร์ขึ้นมา
"เอ่อ จริงๆด้วย งั้นฉันทำการบ้านก่อนดีกว่า เด๊ยวฉันจะทำไม่ทันส่งครู"ดงเฮพูดพลางหยิบสมุดของซองมินมาลอก
"อืม"ซองมินพูดยิ้มๆให้กับเพื่อนรัก
ในขณะที่ดงเฮกำลังลอกการบ้านอยู่นั้น สายตาซองมินก็หั่นไปมองกยูฮยอนที่นั่งโต๊ะเรียนของเขา ที่ห่างจากซองมินไปทางขวามื้อ 2 โต๊ะ แล้วเป็นเวลาเดียวกับที่กยูฮยอนมองมาทางซองมิน เมื่อตาจ้องตาก็เกิดความเขิน ซองมินรีบหั่นหน้าหนีกยูฮยอนด้วงความอาย ส่วนกยูฮยอนก็หั่นหน้าหนีซองมินด้วยความรู้สึกอายเหมือนกัน
กยูฮยอนคิดในใจว่า ทำมั้ยฉันต้องอายซฮงมินด้วยนะ นี้เราเป็นอะไรไปเนี่ย ตั้งแต่ที่ช่วยซองมินจากพวกไอ้ร่างถึกนั้นแล้ว นี้ใจของเรากำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย โอ๊ย!ยิ่งคิดก็ยิ่งงง เฮ้อ รึว่ามันคือความรัก มันใช่ความรักหรอ เราไม่รู้จักความรัก เราลืมไปแล้วว่าความรักมันรู้สึกยังไง มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่นะ เมื่อเขายิ่งคิด เขาก็ยิ่งงงกับตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา
ซองมินก็คิดในใจว่า ทำมั้ยฉันต้องอายกยูฮยอนด้วยนะ ตึก ตัก ตึก ตัก โอ๊ย ทำมั้ยใจฉันมันเต้นแรงอย่างงี้นะ นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำมั้ยความรู้สึกแปลกๆถึงไปเกิดขึ้นกับกันฉันนะ ทำมั้ยมองหน้าเขาที่ไหน มันพลานทำให้ฉันอายจนไม่กล้ามองหน้าเขานะ นี้มันคือความรู้สึกอะๆไรกันแน่นะ รึว่า ฉันกำลังจะมีความรัก
เป็นไงบางอ่ะ หนุกป่าวเอ่ย ช่วยๆๆเม้นกันหน่อยน่ะ ข้อความที่เม้นทุกข้อความ คือ กำลังใจที่จะทำให้เราแต่งฟิคต่อได้น่ะ เมื่อมีกำลังใจเยอะ เราก็คิดพร๊อตเรื่องได้เยอะอ่ะจ้ะ เม้นเยอะๆๆน่ะจ้ะ
ความคิดเห็น