คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความทรงจำอันเลวร้าย 100%
ณ คฤหาสน์ใหญ่แห่งหนึ่ง
“คุณแม่คับ ผมอยากไปเล่นข้างนอกอ่ะคับคุณแม่ คุณแม่พาผมไปนะคับคุณแม่ นะคับๆแม่นะคับ นะๆ”เด็กชายวัย 10 ขวบพูดกับแม่พลางเข้ามาดึงเสื้อแม่ตัวเองให้เดินตามไปเขาไป
“จ้ะๆวันนี้จะเที่ยวที่ไหนหละจ้ะ เดียวแม่จะพาไปนะ”แม่ของเขาหั่นหน้ามาพูดกับลุกชายสุดที่รักคนเดียวของเขา
“ผมอยากไปสนามด็กเล่นนะคับ”เด็กชายพูดพลางยิ้มให้แม่ของตน
“จ้ะ งั้นเราจะเดินไปหรือจะเอารถไปดีอ่ะจ้ะ”แม่ถามเด็กชายคนนั้น
“ผมอยากเดินไปคับ”
“จ้ะ งั้นแม่ขอตัวเตรียมของกินแล้วก็เสื้อก่อนนะจ้ะ เราจะไปปิ๊กนิ๊กกันด้วยนะ ดีมั้ยจ้ะ” แม่ถามความคิดเห็นลุกชาย
“คับ ดีคับ”เด็กชายยังคงยิ้มให้กับแม่ด้วยความไรเดียงสา
“จ้ะ งั้นรอแม่อยู่ตรงนี้ก่อนนะจ้ะ เดียวแม่มา”
“คับ คุณแม่”เด็กชายตอบแม่พลางส่งยิ้มให้
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง
“ลูกจ้ะ แม่มาแล้วจ้ะ”แม่ของเด็กชายคนนั้นพูดพลางเดินเข้ามาหาลูก ที่มือก็ถือของที่จะเอาไปปิ๊กนิ๊กกันสองคนแม่ลูกที่สนามเด็กเล่น
“คับคุณแม่ เราไปกันได้ยังคับ”เด็กคนนั้นถามพูดพลางจูงมือแม่
“จ้ะ ไปกันเลยยย”แม่พูดพลางเดินตามลุกชายของตนไป
ที่สนามเด็กเล่น
“เอาหละจ้ะ เรานั่งกันตรงนี้ดีกว่าเนอะ”แม่ของเด็กชายคนนั้นพูดพลางมองไปรอบๆที่นั่ง ซึ่งมีทั้งคู่แม่ลูกที่มากันสองคน และทั้งครอบครัว บางครอบครัวก็พาญาติคนอื่นๆมาคุยกัน มานั่งปิ๊กนิ๊กกันบาง มันเป็นภาพที่สวยงาม อากาศเย็นสบาย ลมพัดเย็น แดดไม่ร้อนมาก เหมาะสำหรับที่จะนั่งปิ๊กนิ๊กกันแบบครอบครัว
“คับ ตรงนี้ก็ไปคับ แต่คุณแม่คับ ทำมั้ยคุณพ่อไม่มาด้วยหละคับ”เด็กชายคนนั้นถามถึงพ่อของเขา เมื่อเขาให้
ไปมองว่าครอบครัวอื่นๆเขาก็มีพ่อมาด้วยเกือบทุกคนครอบครัว
“อ้อ คุณพ่องานเยอะนะคับ คุณพ่อเลยมาไม่ได้ แต่เดียวเราคอยชวนคุณพ่อมากินด้วยกันครบสามใหม่ก็ไปเนอะ งั้นแม่ว่าเรามาปูเสื่อกันเลยดีกว่าเนอะ”เมื่อแม่พูดได้ดังนั้น เด็กชายก็หยิบเสื่อมาปู ส่วนแม่ก็หยิบของมาเตรียมเอาไว้ เมื่อจัดเตรียมกันเรียบร้อยแล้ว และก็เลยเอ่ยขึ้นว่า
“ม่ะ ลูก มากินข้าวกับแม่ก่อนนะคับ แล้วคอยไปเล่นกับพื่อนๆที่หลังนะคับ”แม่พูดพลางหยิบข้าวกล้องของลูกชายขึ้นมา
“คับ คุณแม่”เด็กชายพูดพลางตักข้าวใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย
“กินดีๆนะจ้ะ เดียวติดขอเอานะจ้ะลูก”แม่พูดบอกลูกด้วยความเป็นห่วง
“คับ ปํม”เด็กชายพูดขึ้น พร้อมกับข้าวในปากที่เต็มไปหมด มันเป็นภาพที่เมื่อคนเป็นแม่เห็นแล้วรู้สึกดีใจ มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
“เอาหละจ้ะ ลูกไปเล่นกับเพื่อนๆได้แล้วนะจ้ะ”คนเป็นแม่พูดพลางชี้ไปที่สนามเด็กเล่นที่มีแต่เด็สอายุไปเกินประมาณ 12 ขวบมานั่งเล่นกัน
“คับคุณแม่”เด็กชายคนนั้นพูดพลางวิ่งเข้าไปเล่นกัลป์เพื่อนๆ
“อ่ะ ลูกบอลกลิ้งไปโน่นแล้วอ่ะ”เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร เดียวเราไปเก็บให้นะ”เด็กชายคนนั้นวิ่งไปเก็บลูปบอลที่กลิ้งไปกลางถนน ในขณะที่เด็กชายคนนั้นวิ่งออกไปนอกถนนเพื่อจะไปเก็บลูกบอลนั้น ก็ได้มีรถสปอตส์สีดำวิ่งด้วยความเร็วสูง ตรงมาที่ร่างเด็กชายคนนั้น และแล้วเหตุการณ์ที่ใครๆก็ไม่คิดว่าจะ ไม่คิดที่จะอยากให้เกิดก็เกิดขึ้น
“ลูกระวังงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!”แม่ของเด็กชายคนนั้นวิ่งเขามาพลักเด็กชายให้กระเด็นออกไปจากตรงนั้น แล้วร่างแม่ของเด็กชายคนนั้นก็
เอี๊ยดดดดดดดดดดด! โครมมมมมมมมมมม!
“คุณแม่คับบบบบบบบบบบ!”เด็กชายคนนั้นตะโกนออกมาสุดเสีย เมื่อเขาหั่นหลังมาก็พบว่า แม่ของเขา คนที่เขารักมากที่สุดนอนจมกองเลือดอยู่กลางถนน เมื่อเด็กชายเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปหาแม่ของตนทันที ส่วนรถที่ชนแม่ของเขานั้นก็ขับหนีไปเพราะกลัวความผิด
“ฮื่อ...คุณแม่คับ...คุณแม่ต้องไม่เป็นอะไรนะคับ...คุณแม่...ฮึก...คุณแม่...ลืมตาขึ้นมาพูดกับผมซิคับ...ฮึก...แม่... แม่ยอ่าทิ้งผมไว้อย่างนี้สิคับ...ฮื่อๆ”เด็กชายคนนั้นเข้ามากอดแม่ของตนเองพลางเขย่าแม่ของตนให้ตื่นขึ้นมาพูดกับเขาเหมือนเมื่อก่อน ที่แม่ของเขาเคยแกล้งทำป็นสลบ แล้วเมื่อเขาร้องไห้ แม่เขาก็จะลุกขึ้นมายิ้มแล้วก็กอดปลอบจนเขาเลิกร้องไห้ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ แม่ของเขานอนนิ่งไม่ตอบอะไรเลย แถมเลือดก็ยังไหลไม่หยุดอีกตั้งหาก
“ฮื่ออออออ...คุณแม่คับ...คุณแม่...”หลังจากสิ้นคำว่า แม่ คำสุดท้าย ภาพตรงหน้าก็ลางจนเห็นไม่ชัด แล้วภาพตรงหน้าก็ดำมืดไป...
ที่โรงพยาบาลแห่งหนี่งในกรุงโซล
“คุณแม่...คุณแม่คับ...คุณแม่จะไปไหนนะ คุณแม่รอผมด้วยสิคับ...”เด็กชายระเม่อพูดถึงแม่ของเขาที่กำลังจะเดินหนีเขาไป
“คุณหนูคะ คุณหนู”แม่นมประจำบ้านเดิมมาเรียกสติให้ด็กชายตื่นขึ้น
“คุณแม่นมคับ แม่ผมหละคับ คุณแม่ผมอยู่ไหนคับ ฮึก... คุณแม่ผม อยู่ไหนคับ ฮึก... ฮื่อออออ”เด็กชายร้องไห้ออก แล้วทำท่าจะลุกจากเตียง แต่แม่นมก็เข้าไปจับแล้วบอกว่า
“คุณหนูคะ ฮื่อ...คุณหนูฟังดีๆนะคะ ฮึก... คุณผู้หญิงเสียแล้วคะ ฮื่อ...คุณผู้หญิงเขาไปแล้ว เขาไปสบายแล้ว ฮึก...ฮื่อ...”แม่นมพุดพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ไม่จริง ฮื่อ...คุณแม่นมพูดโกหกผม คุณแม่นมพูดความจริงมาเดียวนี้นะ ฮึก... คุณแม่อยู่ไหน ฮึก... บอกผมมาเดียวนี้นะ ฮื่อ...ไม่จริงใช่มั้ย ฮื่อๆ ไม่จริง ฮึก...ม่ายยยยจริงงงง!”เด็กชายคนตะโกนพูดออกมาดังลั่นห้อง
“นี้!หยุดโวยวายได้แล้ว”เสียงเข้มดังขึ้นหลังจากเปิดประตูห้องเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณพ่อ ฮึก...คุณพ่อคับ คุณแม่อยู่ไหนคับ คุณพ่อ คุณแม่อยู่ไหนคับพ่อ ฮึก...ฮื่อ...”เด็กชายคนนั้นพูดหาแม่ของตน
“แม่แกไม่อยู่ เพราะแก เพราะแกคนเดียว แม่แกถึงได้ตาย เพราะแก แม่แกถึงได้ถูกรถชน เพราะแกไม่ระวังตัว เพราะแก เพราะแกคน จำเอาไว้!”คนเป็นพ่อพูดตะคอกใส่ลูกชายของตนด้วยความโกธร แล้วเดินออกจากห้องไป
“คุณหนูคะ คุณหนูอย่าไปเชื่อคุณผู้ชายนะคะ ฮื่อ...คุณผู้หญิงจากไปไม่ใช่เพราะคุณหนูนะคะ เป็นเพราะอุบัติเหตุนะคะ ฮึก...คุณหนูอย่าคิดแบบที่คุณผู้ชายคิดนะคะคุณหนู ฮึก...”แม่มนพูดปลอบเด็กชายที่เขารักเหมือนลูกแท้ๆของเขา
“คับ คุณพ่อพูดถูกคับ คุณแม่ตายไป ก็เพราะผม เพราะผมคนเดียว ที่ทำให้คุณแม่ต้องตายไป ก็เพราะผม เพราะผมไม่ระวังตัวเอง ฮื่อ...เพราะผม ฮึก...ผมเป็นคนฆ่าคุณแม่ตาย เพราะผมคนเดียว คนที่ตายต้องเป็นผม ฮึก คนที่นอนบนกลางถนนต้องเป็นผม ฮื่อ...ไม่ใช่คุณแม่ของผม ฮึก...ฮื่อ...”เด็กชายยังคงพูดให้โทษตัวเอง แม่นมได้ยินดังนั้นก็เข้ามากอดปลอบจนเด็กชายในอ้อมกอดของเขานอนหลับไปเพราะร้องไห้มาก จนเพลียหลับไป
หลังจากเหตุที่เกิดขึ้น เด็กชายคนนั้นก็ยังคงคิดว่า เขาเป็นคนที่ฆ่าแม่ตัวเองตาย ที่แม่ของเขาตายไป ก็เพราะเขา ก็เพราะเขานั้นเองที่ไม่ระวังตัวเอง เพราะความประมาท จึงทำให้แม่ของเขาตาย คนที่ต้องตาย คนที่ต้องนอนจมกองเลือดอยู่กลางถนนั้น ต้องเป็นตัวเขาเอง ไม่ใช่แม่ของเขา ที่ตรงนั้นต้องเป็นที่นอนอยู่ไม่ใช่แม่ของเขา หลังจากที่แม่ของเขาตายไป คุณพ่อของเขาก็ทำแต่ทำงาน ไม่ยอมดูแลเขาเลย แม้แต่หน้ายังจะไม่มอง ไม่ดูแล ไม่สนใจ คุณพ่อของเขาทำกับเขาเพียงแค่สิ่งเดียวก็คือ ส่งเงินมาให้ใช่ ส่วนตัวเขาเอง ก็ย้ายออกมาอยู่คอนโดที่คุณแม่ซื้อไว้ให้เขาเป็นของขวัญตอนที่เขาอายุ 9 ปี เขามาอยู่ที่นี้ตั้งแต่อายุ 15 เขามาอยู่ที่นี้คนเดียว ตั้งแต่ที่เขาเสียแม่ เขาก็ไม่ยุ่งกับ ไม่สุงสิงกับ ไม่ผิดที่เขาจะถูกคนเกลียด ไม่ผิดที่เขาจะถูกคนหาว่าหยิ่ง ถึงจะมีคนพูดว่าเขายังงั้น แต่เขาก็ไม่รู้สึกอะไร เขาคิดอยู่เสอมว่า ความรักมันอยู่กับเราได้ไม่นานหรอก เมื่อเรามีความรัก มันก็ต้องมีจาก มันก็ต้องมีเจ็บ ยิ่งเจ็บ ก็จะยิ่งเสียน้ำตา ถ้าไม่อยากเจ็บ ถ้าไม่อยากเสียน้ำตา เราก็ใม่ควรที่จะมีความรัก ไม่ว่าเขาคนนั้นจะรักเรามากแต่ไหน เราก็ไม่ควรที่จะรักตอบ เพราะถ้าเรามีความรักอีกครั้ง เราก็จะเสียอีกครั้ง เหมือนตอนที่เราเสียแม่ไป ทำจะติดอยู่ในใจเราตลอดไป ความเจ็บนี้จะติดกับเราตลอดไป ไม่มีวันเลื่อน...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เปนไงบางอ่ะ หนุกป่าวอ่ะ เราไม่คอยมีเวลาอ่ะน่ะเลยไม่คอยเข้ามาอัพเท่าไหรอ่ะน่ะ แต่ตอนนี้จ่าพยายามมาอัพ ถ้ามีคนมาเม้นให้รเมากๆๆเราก้อมีกำลังใจจะแต่งต่ออ่ะน่ะ รเจะพยายามน่ะ ส่วน ตัวละครอ่ะน่ะก้อจะออกมาเรื่อยๆน่ะ ต้องติดตามน่ะ ไม่งั้นจะไม่รุ้ว่าจะมีคนมาเพิ่มรึป่าวน่ะ ขอให้อ่านให้หนุกน่ะจ้ะ
ความคิดเห็น