Fic : Naruto นารูโตะเป็นเคะ [All Naruto]

ตอนที่ 10 : [Kaka x Naru] เคียงกัน END

* คำเตือน เนื่องจากแฟนฟิคเรื่องนี้ตัวละครเป็นลูกศิษย์กับอาจารย์  ไรท์ขอชี้แจงตรงนี้ว่าตัวละครอยู่ในอายุที่บรรลุนิติภาวะแล้ว ในเรื่องไม่มีฉากเรทแต่อย่างใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ *

__________________________________

ฮาตาเกะ คาคาชิ ชายที่ได้ฉายานามว่า " ก๊อปปี้นินจาเนตรวงแหวนคาคาชิ " แห่งโคโนฮะ พ่วงกับตำแหน่งโฮคาเงะรุ่นที่ 6 ทั้งความสามารถ รูปร่างหน้าตาที่ไม่เป็นสองรองใคร  เขาเหมือนเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ สิ่งที่เรียกว่า " พรสวรรค์ " แต่มนุษย์ทุกคนบนโลกใบนี้ไม่ได้เกิดมาเพียบพร้อมกันหมดทุกคน เพราะตัวเขาเองยังมีข้อบกพร่อง ซึ่งนั่นก็ คือ

" ครูคาคาชิพักแค่นี้ก่อนไม่ได้หรอฮะ " ครับนี่ไงครับ สิ่งที่ผมเรียกว่า ข้อบกพร่อง ลูกศิษย์ร่างบางที่ตอนนี้กำลังเป็นว่าที่โฮคาเงะรุ่นที่ 7 ในอนาคต กำลังส่งสายตาเว้าวอนอ้อนผมให้พักอ่านหนังสือกองใหญ่ตรงหน้า แต่ผมว่านะ ถ้าใช้คำว่าอ้อนมันจะดีรึเปล่า ? เพราะตอนนี้นารูโตะก็อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว แต่ก็นะ ยังไงเจ้านั่นก็เด็กกว่าผมอยู่ดี แถมตอนนี้เราสองคนก็ไม่ได้อยู่ในฐานะลูกศิษย์กับครูฝึกอีกแล้ว 

" นายเนี่ยหน่า จริง ๆ เลย " คาคาชิถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือหนาวางบนศีรษะลูบไปมาเบา ๆ อย่างทะนุถนอม ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมา แต่ร่างสูงกลับจับบ่าร่างบางดันให้นั่งลงอยู่กับที่เหมือนเดิม ก่อนร่างสูงจะโดนสายตาพิฆาตเงยหน้ามองกลับ  

" นะครับ "  ร่างบางส่งสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง จนร่างสูงอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ โน้มหน้าลงไปใกล้พูดเบา ๆ 

" ก็ได้ แต่นายต้องโดนทำโทษรู้ใช่ไหม ว่าควรทำยังไง " 

" แต่ว่าเราอยู่ที่ทำงานนะฮะ "  ตอนนี้ร่างสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานแทนเป็นที่เรียบร้อย มือหนาคว้าเอวร่างบางนั่งบนตักหันหน้าเข้าหาตน 

 " งั้นก็คงต้องอ่านหนังสือพวกนี้ต่อล่ะนะ " แววตาเจ้าเล่ห์ภายใต้ผ้าคาดหน้าผากที่ร่างตรงหน้าไม่อาจได้เห็น ลอบกระตุกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ อย่างผู้ล่า มองดูกระต่ายน้อยตัวเล็กนั่งคอตกอยู่บนตัก 

" งั้น...แค่นิดเดียวนะ "  ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองอย่างใจจดใจจ่อ สายตาของเขาทำให้ร่างบางแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อจนทำอะไรไม่ถูก ร่างกายซุกซบอยู่กับแผงอกกำยำ

" หื้ม ? เป็นอะไรรึเปล่า ? "  เสียงทุ้มต่ำโน้มหน้าไปพึมพำเบา ๆ ที่ข้างหู เขาถามคนในอ้อมกอดด้วยความเป็นห่วง

" ผมก็แค่คิดว่านานแล้วนะครับ ที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ " เขาพูดเนิบ ๆ แก้มแนบอกแกร่งกำยำ

" อ่า นั่นสินะ จะว่าไปมันก็นานมากแล้วจริง ๆ "  น้ำเสียงผ่อนคลายทำให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามอง เป็นจังหวะเดียวกันร่างสูงเกยคางไว้บนกลุ่มผมสีเหลืองทองดั่งดอกทานตะวัน มือหนาลูบหัวไปมาเบา ๆ อย่างรักใคร่

เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเจ้าของร่างได้หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

" ครั้งนี้จะปล่อยไปก่อนแล้วกัน " 

ร่างสูงคลี่ยิ้มหวานใต้ผ้าปิดปาก มือหนาดึงผ้าปิดปากลง โน้มหน้าไปจุมพิตเบา ๆ บนกลุ่มผมสีอ่อนนุ่มนั้นเบา ๆ 

" ช่วยยืนอยู่ข้าง ๆ ผมเป็นกำลังใจให้ผมไปเรื่อย ๆ จนกว่าผมจะได้เป็นโฮคาเงะ ได้ไหมครับ "

" ถึงตอนนั้นนายจะได้เป็นโฮคาเงะแล้ว ฉันก็ยังจะยืนอยู่ข้าง ๆ นายไปแบบนี้ เรื่อย ๆ นารูโตะ "

__________________________________

                                             THE  END