ร่างสูงโปร่งเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็ว สายตาพลางมองนาฬิกาบนหัวเตียง สองขาเรียวเดินไปที่ระเบียงถือผ้าขนหนูพาดบ่า กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าห้องน้ำอย่างรีบร้อน เสียงน้ำไหลลงมากระทบกับจมูกคมสันโด่ง ร่างกายหุ่นสมส่วน กำยำ ก่อนจะปล่อยตัวเองให้จมสู่ห้วงภวังค์
" คุณคาคาชิ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะครับ ! "
ภาพเมื่อตอนนั้นมันผุดเข้ามาในหัวของผม ไม่สิ ลึก ๆ ในห้วงความทรงจำต่างหาก เป็นเสียงที่ถ้าใครได้ยินก็ต้องบอกว่ามันน่ารำคาญ แต่กับผมไม่เลย มันเป็นเสียงที่ผมชอบมากที่สุด เสียงของ ' อิรุกะ '
" ฉันขออีก 5 นาทีนะ อิรุกะ.."
คาคาชิตอบน้ำเสียงงัวเงีย ใบหน้าหล่อหันหน้าไปทางอิรุกะ อมยิ้มออกมาให้กับท่าทางของอิรุกะ ที่ตอนนี้ยืนเท้าเอว คิ้วขมวดอย่างน่ารัก น่าเอ็นดูสุด ๆ ไปเลย
" ไม่ได้นะครับ คุณคาคาชิ มันสายแล้ว วันนี้คุณมีประชุมกับคุณไกไม่ใช่หรอครับ "
ไม่ว่าเปล่ามือบางดึงผ้าห่มออกอย่างโมโห เพราะนี่ไม่ได้มาปลุกครั้งแรก นี่มันปลุกรอบที่สามแล้ว ทำไมถึงได้ขี้เซ้าขนาดนี้ หรือ จะเรียกขี้เกียจดี ?
" อ่า ๆ รู้แล้วค้าบบบ ๆ จะลุกเดี๋ยวนี้แหละ "
คาคาชิตอบน้ำเสียงงึมงำ กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ มือหนาคว้าเอวอิรุกะ เข้ามารวบกอดไว้บนตัก หันหน้ามาทางตน ใบหน้าหล่อเหลาคลอเคลียซอกคอขาวกดจมูกสูดดมกลิ่นกายจากคนรัก ขบเม้มเบาเบาอย่างหมั่นเขี้ยว
อ๊ะ
" คุณคาคาชิ พอเลยนะครับ "
อิรุกะทุบหน้าอกคาคาชิเบา ๆ ใบหน้าเห่อร้อนเขินอาย ที่ถึงแม้ว่าเราจะทำเรื่องแบบนี้ด้วยกันบ่อย ๆ แต่ใครมันจะไปทนไหวกันเล่า เพราะใบหน้าของร่างสูงตอนนี้กำลังขบเม้มซอกคอขาวไล่ต่ำลงมาที่เนิ่นอกอย่างนึกสนุก
" คุณคาคาชิ ถ้าคุณไม่หยุด ผมจะโกรธคุณจริง ๆ ด้วย "
อิรุกะทำเสียงดุ ใบหน้านิ่ง จนคาคาชิต้องผละออก ยอมคลายอ้อมกอดอย่างน่าเสียดาย แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าที่มันแดงก่ำของอิรุกะ โกรธผมจริง ๆ หรือ เป็นเพราะอย่างอื่นกันแน่
หึ
" โกรธฉันจริง ๆ หรอ อิรุกะ "
คาคาชิแสร้งทำเสียงเศร้า ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด อิรุกะเห็นก็รู้สึกผิดไม่น้อย มือบางช้อนใบหน้าหล่อของคนรักขึ้น โน้มหน้าเข้าไปใกล้ หน้าผากของอิรุกะชนกันอีกฝ่าย ลมหายใจอุ่น ๆ ลดหน้าของอีกฝ่าย
" ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าคุณจะรู้สึกผิดขนาดนี้ "
อิรุกะพูดขณะที่ใบหน้าของทั้งสองแนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่าง ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของอีกฝ่ายพ่นออกมา คาคาชิรวบตัวอิรุกะเข้ามาแนบอก กดจมูกลงที่ซอกคอขาวอย่างชอบใจ ก่อนจะพูดข้างหูอิรุกะด้วย น้ำเสียงแหบพร่าอย่างปลุกอารมณ์
" นายโดนฉันหลอกแล้วล่ะ อิรุกะ "
คาคาชิพูดจบ ก็ยกตัวอิรุกะขึ้นก่อนจะพลิกตัวค่อมอิรุกะไว้
" คุณคาคาชิ !!! "
อิรุกะพูดเสียงดุ ตอนนี้ใบหน้าแดงขึ้นมากกว่าเดิมด้วยความโกรธ
" ฮ่า ๆ โอเค ๆ ฉันไปแล้ว "
คาคาชิยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เสียงหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งร่างบางแต่เช้า
อ่า มีความสุขจัง...
" แต่ทำไมความสุขของฉันมันถึงได้ผ่านไปเร็วขนาดนี้ อิรุกะ "
เสียงน้ำจากฝักบัวกระทบกับร่างหนากำยำ มือหนาขยี้ผมตัวเองแรง ๆ ให้กับความทรงจำที่มันผุดเข้ามาในหัวเมื่อสักครู่ ได้แต่คิดว่าทำไม ทำไมวันนั้นอิรุกะถึงบอกเลิกตน....
มันเป็นเพราะอะไรกัน...
ทั้ง ๆ ที่อีกไม่นานผมก็จะขอเขาแต่งงาน..
บ้านอิรุกะ
ร่างเพรียวนั่งเอนหลังอยู่บนโซฟาตัวโปรด มือพลางหยิบรีโมตขึ้นมากดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมาย
" พี่อิรุกะ "
ร่างสูงโปร่งตัวบาง ผมสีดอกทานตะวัน เรียกอิรุกะ เดินถือถุงบางอย่างเข้ามา ก่อนจะยื่นมันให้อิรุกะ
" พี่ขอบใจนายมากนะ นารูโตะ "
อิรุกะรับถุงนั้นไว้ ก่อนจะส่งยิ้มบาง ๆ ให้เจ้าตัว ชายร่างสูงตัวบาง ถอนหายใจแรงอย่างเหนื่อยใจ นึกสงสัยว่าทำไมพี่อิรุกะต้องมาทรมาณตัวเองแบบนี้
" วันนี้อยู่กินข้าวกับพี่รึป่าว "
อิรุกะถามนารูโตะ รุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทเพียงคนเดียวนารูโตะไม่ได้สนใจคำถามอิรุกะแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้ในหัวเค้ามีแต่คำถามว่า ทำไม ทำไมถึงไม่บอกความจริงกับพี่คาคาชิ
" พี่อิรุกะจะปิดเรื่องนี้ไปถึงเมื่อไหร่ "
อิรุกะถึงกับชะงักหันหน้ามาทางนารูโตะ ที่ตอนนี้มีน้ำเสียงและสีหน้าเปลี่ยนไปจากเดิม
" ถึงพี่บอกไปตอนนี้ มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อ...พี่เป็นคนบอกเลิกเค้า "
อิรุกะพูดก้มหน้าซ่อนใบหน้าที่ตอนนี้มันเปื้อนไปด้วยน้ำตาน้ำเสียงเจ็บปวด ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากทำแบบนี้ นารูโตะได้ยินก็รู้สึกมันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย อย่างน้อยพี่คาคาชิเค้าจะได้รับรู้ไม่ใช่บอกเลิกกันดื้อ ๆ แบบนี้
" บอกเลิกทั้ง ๆ ที่ยังรักกันอยู่ ผมว่ามันไม่แฟร์เลยนะครับ อย่างน้อยพี่คาคาชิควรจะได้รับรู้ความจริง "
นารูโตะกุมมืออิรุกะไว้บีบเบา ๆ อิรุกะเงยหน้าขึ้นมองนารูโตะน้ำตาที่มันไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นไห้สียงดัง กอดน้องชายคนสนิทแน่น
" ฮรึก..พี่ควรทำยังไงดี นารูโตะ "
อิรุกะพูดไป สะอื้นไห้ไป นารูโตะลูบหัวอิรุกะเบา ๆ ปลอบประโลม ก่อนผละกอด
" กลับไปบอกความจริงกับเค้าสิครับ กลับไปบอกว่าพี่รักเค้า พี่ไม่ได้อยากบอกเลิกเค้า ถึงการแม้ว่าพี่คาคาชิจะได้รับรู้ความจริงแล้ว มันจะเจ็บปวดไม่ต่างกัน อย่างน้อยพี่ก็ได้บอกความจริงกับพี่คาคาชิ อย่างน้อยนี่ก็เป็นโอกาสสุดท้าย..."
แกร็ก...
" อิรุกะ.."
เป็นเสียงที่ผมจำได้ดี น้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชาแต่กลับรู้สึกอบอุ่น ' คาคาชิ ' อิรุกะหันหน้าไปตามเสียง ก่อนจะเจอคาคาชิยืนหายใจแรงอยู่หน้าประตู ใบหน้าที่ผมคุ้นเคย ท่าทางแบบนั้น
" คุณคาคาชิ.."
ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรทั้งนั้น ผมคิดแค่ว่าผมจะต้องวิ่งเข้าไปกอดคุณคาคาชิแน่น ๆ กอดนาน ๆ เท่าที่จะนานได้ ร่างสูงกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าโผกอดคนรัก สองแขนเรียวโอบกอดกันอย่างไม่มีใครผละออก หน้าซุกอกคาคาชิสูดดมกลิ่นอายที่คิดถึงเหลือเกิน ก่อนคาคาชิจะผละออก
" อิรุกะ.."
ไม่ทันที่คาคาชิจะพูด อิรุกะก็พูดแทรกขึ้น มือบางยกขึ้นปิดปากร่างสูงไว้ น้ำตาคลอเบ้า ส่ายหน้าห้ามว่าไม่ต้องพูดอะไร
" ผมไม่ได้อย่างเลิกกับคุณ ..ผม..ฮรึก ผมรักคุณ..แต่ผมไม่อยากให้คุณทนอยู่กับผมที่เป็นแบบนี้ คุณควรไปเริ่มต้นใหม่กับคนที่พร้อมจะอยู่กับคุณไปได้ตลอด "
น้ำเสียงสะอื้นไห้ ตัวสั่นเทา มือบางกำคอเสื้อร่างสูงปากก็พูดความใจในทั้งหมดที่เก็บไว้ตลอดหลายปี คาคาชิไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับ เค้าเพียงแต่ยืนนิ่ง ๆ ให้ร่างบางได้พูดสิ่งที่อยากจะบอกตน เพราะถึงแม้ความจริงที่เค้าจะได้รับรู้หลังจากนี้มันจะทำให้เค้าเจ็บปวด
" ฉันรู้เรื่องนั้นแล้วนะ อิรุกะ "
คาคาชิเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก น้ำเสียงสั่นคลอน มันเป็นความจริงที่เค้าเจ็บปวดไม่ต่างกัน อิรุกะเงยหน้าขึ้นมองคาคาชิตาเบอกโพลงตกใจ
" ผมเป็นคนบอกพี่คาคาชิเอง "
เป็นเสียงของนารูโตะที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นานก็เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้ทั้งสองได้คุยกัน
" ฮรึก..คุณรู้แล้วคุณก็ยังกลับมาหาผม ฮรึก.."
อิรุกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ร้องไห้จนร่างกายเกร็งตังงอ คาคาชินั่งย่อลงสองแขนโอบกอดคนรักให้จมอกมือพลางลูบหัวเบา ๆ
" ฉันรักนายมากนะ อิรุกะ ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่นายอย่าทำแบบนี้อีกได้ไหม "
น้ำตาลูกผู้ชายที่มันไม่เคยไหลออกมาตั้งแต่วันนั้น วันที่อิรุกะบอกเลิกตน วันนี้มันกลับมาทำหน้าที่ของมัน ความรู้สึกอัดแน่น เสียใจ สิ้นหวัง ตอนนี้มันเริ่มถาโถมเข้ามา ปากก็พูดไปอย่างไม่อยากยอมรับความเป็นจริง เพราะความเป็นจริงมันชั่งโหดร้าย เพราะอิรุกะเป็น ' มะเร็ง' เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย...
" ผมขอโทษที่หลังจากนี้ คุณจะต้องเจ็บปวดเพราะผมอีกแล้ว.."
อิรุกะเงยหน้าขึ้นมาพูด ดวงตาบวมแดงก่ำ ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคาบน้ำตาที่มันร้องไห้มากจนแห้งสนิท มือบางลูบแก้มใบหน้าหล่อเหล่าของคนรักเบา ๆ ยิ้มบาง ๆ ให้คาคาชิ นิ้วเรียวเกลี่ยคาบน้ำตาทั้งสองข้างอย่างอ่อนโยน
" นายจะไม่จากฉันไปไหนทั้งนั้น อิรุกะ หลังจากนี้เราจะสู้มันไปด้วยกัน เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ อิรุกะ.."
คาคาชิกดหน้าผากของตนลงกับหน้าผากของอีกฝ่ายอย่างที่อิรุกะเคยทำ น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาพร้อม ๆ กับอิรุกะ อิรุกะพยักหน้าเบา ๆ เป็นคำตอบถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ขอสัญญาว่าเค้าจะอยู่กับคาคาชิไปได้นานแค่ไหน แต่ว่าตอนนี้ผมไม่ได้สู้ไปคนเดียวอีกแล้ว...
' ต่อให้วันนี้ หรือ วันข้างหน้าจะไม่มีนายอยู่แล้ว ฉันก็ยังรักนาย ยังคิดถึง ยังอยากที่จะมีนายอยู่กับฉันไปในทุก ๆ วัน อิรุกะ '
' ผมขอโทษที่ผมทำคุณเจ็บเป็นครั้งที่ 2 ถึงแม้ว่าครั้งนี้มันจะทำคุณเจ็บเจียนตาย แต่ผมอยากให้คุณรู้เอาไว้ ถึงวันหนึ่งผมจะไม่ได้อยู่กับคุณแล้ว ผมอยากให้คุณได้รู้เอาว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยมีความคิดที่อยากจะเลิกกับคุณเลย.....สักครั้งเดียว คุณคาคาชิ '
-END-
Talk : เรื่องนี้บอกเลยดองนานสุด ๆๆๆ 55555 จบค่ะ จบแบบนี้ อย่างที่ทุกคนได้อ่านหลาย ๆ เรื่องของไรท์มาส่วนมากดราม่าคือเยอะอ่ะ อันนี้ขอบ่นตัวเองนิสนุง 5555 ช่วงนี้อิน ๆ แนวนี้บ่อย ๆ อยากฟิลกู๊ดบ้าง แต่ก็เอ้อ ไม่มีฟิลนั้นเลยงับ 55 ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามกันนะครับ รักลูกรีดทุกโค๊นนนนนนนนนนนนนน
อิรุกะะฮื่อออเศร้าาา สนุกกมากค่ะไรท์