หลังจากจบสงครามโลกนินจา...นารูโตะก็นำตัวซาสึเกะกลับมาหมู่บ้านมาได้ ทั้งคู่ต่างถูกยกย่องให้เป็นวีรบุรุษผู้ก้อบกู้โลกนินจา...
2 สัปดาห์ ต่อมา ....
ปัง! ปัง!
" นี่ ! ..นารูโตะ !! ตื่นได้แล้ว นายจะนอนกินบ้าน กินเมืองไปถึงไหน ย่ะ ! " เสียงสาวจอมพลัง ผมสีดอกซากุระดวงตาสีเขียวมรกต ยืนเคาะประตู เสียงดัง อย่างหัวเสีย
"อือ..ซากุระจาง หรอ..." เสียงเพิ่งตื่นนอน งัวเงีย ลุกขึ้นจากเตียงนอน เดินไปเปิดประตู มือพลางขยี้ตา ด้วยความง่วง
"อ้าว ไง ซากุระจัง มีธุระอะไรกับฉัน แต่เช้า " นารูโตะถาม เสียงงัวเงีย ในสภาพใส่เสื้อคอกว้าง ที่ใหญ่เกินตัว กางเกงขาสั้น
"ท่านซึนาเดะ เรียกพบมีภารกิจให้ทำ รีบไปอาบน้ำแล้วตามฉันมา ! " ซากรุะพูดเสียงเข้ม กึ่งสั่ง แล้วเดินออกไป นารูโตะได้ยินก็รีบกุลีกุจอวิ่งไปอาบน้ำ แต่งตัว
ห้องโฮคาเงะ
"กว่าจะมาได้นะ เจ้าทึ่ม ! " เสียงชายร่างสูง ผมสีดำรัตติกาล จมูกคมสัน ผิวขาวราวหิมะ ยืนยิ้มมุมปาก ให้คนที่เข้ามาใหม่
"หน๊อยย!!!...นายว่าใครทึ่มห๊ะ !! เจ้าบ้า ซาสึเกะ!! " นารูโตะที่เดินเปิดประตูเข้ามาเห็น สายตาก็เห็นร่างสูงยืนอยู่ก่อนแล้ว แต่ดันเจอกวนประสาทแต่เช้าก็อดที่จะโวยวายไม่ได้
" นารูโตะ นายอย่ามาว่าซาสึเกะคุง ของฉันนะย่ะ !! " ซากุระที่เดินตามนารูโตะเข้ามา ก็พูดขึ้น นารูโตะได้ยินก็จ้องหน้าซาสึเกะเขม็น ซาสึเกะก็จ้องกับยิ้มยั่วให้นารูโตะ นารูโตะกำมือแน่นจะเดินเข้าไปสอยหน้าหล่อ ๆ สักหมัด
"พอได้แล้วนารูโตะ ! ที่ฉันเรียกพวกนายมาทุกคนจะให้มารับภารกิจ ไม่ใช่มาทะเลาะกันที่นี่ จะทะเลาะกันก็ไปเคลียร์กันที่บ้าน " เสียงสาวผมสีออกครีมอ่อน ๆ ตาสีเดียวกับผม เอ่ยขึ้น นารูโตะได้ยินก็ หยุด ชะงักอารมณ์เอาไว้ เสียงจิ้จ้ะในลำคอ ทำหน้าอารมณ์เสีย
"ชิ ! แล้วป้ามีภารกิจอะไร ภารกิจง่าย ๆ ผมไม่อยากทำหรอกนะ ผมขอภารกิจที่สมกับเป็นวีรษุรุษของหมู่บ้านหน่อยก็แล้วกัน " นารูโตะพูด (-.-) มองหน้าซึนาเดะ เอามือไว้ท้ายทอยทั้งสองข้าง
"หึ หลงตัวเองชะมัด " ซาสึเกะที่ยืนอยู่ก็พูดขึ้น นารูโตะได้ยินก็หันหน้าไป จ้องเขม็น
"เฮ้ พวกนาย 2 คน จะเลิกกัดกันสักครั้งจะได้ไหม ฉันมีลูกทีมแบบพวกนาย ละปวดหัวจริง ๆ " เสียงชายร่างสูง ผมสีเงิน ใบหน้ามีผ้าปิดปากและปิดตาข้างที่มีเนตรวงแหวนไว้ กระโจนเข้ามาทางหน้าต่าง
"ไง คาคาชิ มาสายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ " ซึนาเดะพูด ส่ายหน้าเอือมๆ
"พอดีผมตื่นสายนิดหน่อยนะครับ ท่านซึนาเดะ แฮ่ะ ๆ " คาคาชิพูด ยิ้ม แล้วเอามือเกาหัวแก้เขิน
"อ่านหนังสือสวรรค์ร่ำไร สิไม่ว่า " นารูโตะพูดบ่นพึมพำ เบา ๆ ซึนาเดะเมื่อเห็นว่าลูกทีม และหัวหน้าทีม มากันครบแล้วก็เข้าประเด็นมอบหมายภารกิจทันที
" ฉันขอสั่งให้ทีม 7 ทำภารกิจ ไปเก็บสมุนไพร ใกล้ ๆ หมู่บ้านนี่แหละ สมุนไพรนี้ มันอยู่ในป่าท้ายหมู่บ้าน เอาละไปได้แล้ว " ซึนาเดะพูด แต่สายตาก็เห็นสีหน้าของลูกทีม 7 แสดงสีหน้าไม่พอใจกับภารกิจ
"ป้า ! นี่มันภารกิจระดับ C ชัด ๆ ง่ายๆ แค่นี้ไม่เห็นต้องเรียกมาทั้งทีมเลยนิ แค่ผมคนเดียวก็ทำได้สบาย ๆ อยู่แล้ว " นารูโตะพูด (โม้) กอดอก สีหน้าไม่พอใจกับภารกิจ ซาสึเกะกับซากุระที่ได้ยินก็เห็นด้วย นี่มันก็แค่ภารกิจ ระดับ C ชัด ๆ แต่ซาสึเกะทนไม่ไหวกับความขี้อวด ของร่างบางเลยพูดแทรกขึ้น
"เก่ง..เหลือเกินนะ " ซาสึเกะพูดลอย ๆ ออกมา แบบประชดประชัน ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่ได้พูดอะไร นารูโตะได้ยินคำพูดยั่วยุโมโห ก็กำมือแน่นจนตัวสั่น ด้วยความโกรธ คาคาชิเห็นท่าไม่ดีก็รีบขอตัวไปทำภารกิจเร็ว ๆก่อนที่จะเกิดการนองเลือดของลูกศิษย์ทั้งสองเข้า
"ท่านซึนาเดะครับ งั้นพวกผมไปก่อนนะครับ " คาคาชิพูด โค้งคำนับ แล้วเดินออกไป ตามด้วยซากุระ ซาสึเกะ เหลือเพียงนารูโตะ ที่ยังยืนหน้างอ ทั้งโกรธซาสึเกะ ที่มายั่วโมโห ทั้งเซ็งภารกิจที่ได้รับมอบหมาย ซึนาเดะเห็นก็ส่ายหน้าเบา ๆ เพราะคิดแล้วว่านารูโตะต้องไม่ยอมรับภารกิจนี้ง่าย ๆ แน่ เลยยื่นขอเสนอ
"นารูโตะ ฉันรู้ว่าภารกิจนี้มันง่ายเกินไปสำหรับนาย ที่ตอนนี้ฝีมือนายก็พัฒนาไปไกลแล้ว แต่ฉันมีข้อเสนอให้นาย ถ้านายตกลง ฉันจะมอบภารกิจระดับ A ให้นายทำคนเดียว หลังจากกลับมาจากหาสมุนไพรมาให้ฉันเสร็จ " ซึนาเดะพูด ยิ้มเจ้าเล่ห์ มองนารูโตะที่ตอนนี้กำลังครุ่นคิด
"แล้วข้อเสนอของป้า คืออะไร ? " นารูโตะที่ทำหน้าครุ่นคิดสักพัก ก็ถามขึ้น ซึนาเดะที่เห็นร่างบางหลงกลแล้ว ก็เผลอยิ้มมุมปากออกมา
"นายต้องจับตาดู อุจิวะ ซาสึเกะ ไม่ให้คลาดสายตา ภารกิจง่าย ๆ แค่นี้นายคงทำได้ ง่าย ๆ สบาย ๆ ใช่ไหม นารูโตะ " ซึนาเดะพูด ยิ้มเจ้าเล่ห์
นารูโตะเห็นรอยยิ้มก็เสียวสันหลังวาบ 'นี่ ป้าซึนาเดะจะทำอะไรกันแน่ ทำไมต้องให้เราไปจับตาดูไอ้ขี้เก็กนั่นด้วย ชิ! ' นารูโตะคิดในใจ แต่ก็ต้องตอบรับ แบบส่ง ๆ ไปเพราะนารูโตะอยากทำภารกิจระดับ A คนเดียวมานานแล้ว 'เอาวะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ก็แค่ดูหมอนั่น อยู่ห่าง ๆ ก็พอแล้วนิ 'นารูโตะคิดในใจ
"งั้นผมตกลง ป้าอย่าลืมสัญญาละกัน " นารูโตะตอบตกลง แล้วเดินออกจากห้องไป
ด้านทีม 7
"เมื่อไหร่อีตาบ้านารูโตะ จะมาสักที มั่วแต่ทำอะไรอยู่เนี้ย ถ้ามาถึงแม่จะอัดให้น่วม !! " เสียงสาวจอมพลังผมสีดอกซากุระ ยืนบ่น พลางทำไม้ทำมือเตรียมอัดเจ้าตัวปัญหา ไม่นานก็ปรากฎชายหนุ่มร่างบาง เดินถือของกินเต็มไม้เต็มมือ เดินเข้า ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แบบไม่รู้ชะตากรรม
"ไง ทุกคน รอฉันนานรึป่าว แฮ่ะ ๆ โทษที ๆนะ ซากุระจางงง อ๊ากกกก!!!!! " นารูโตะเดินเข้ามา มือนึงก็ถือของกิน มือนึงก็โบกไม้โบกมือทักทายเพื่อนร่วมทีม ซากุระเห็นว่าเจ้าตัวปัญหามาถึงก็ตาเขียวปัดมอง แล้วเข้าไปซัดซะหนึ่งหมัด โทษฐานที่ปล่อยให้ทุกคนรอนาน
"เอาละครบทุกคนซะที ไปกันได้แล้ว ถึงจะเป็นภารกิจง่าย ๆ แต่ทุกที่สามารถเกิดอันตรายได้ทุกเมื่อ เพราะฉะนั้น ทุกคนอย่าประมาท โดยเฉพาะนาย นารูโตะ เข้าใจไหม " คาคาชิพูดบอกลูกทีม แล้วหันไปเตือนลูกศิษย์ผมสีเหลืองทอง ที่ตอนนี้ตาเขียวไปข้างนึง คาคาชิส่ายหน้าเอือม ๆ เบาๆ
"ฮ่ะ ๆ เข้าใจแล้วฮ่ะ โอ๊ย ๆ..เจ็บ..ซากุระมือหนักอย่างกะไม่ใช่มือคนแหน่ะ " นารูโตะตอบ แล้วเดินนำหน้าไป แล้วบ่นพึมพำ มือนึงก็จับตาข้างที่โดนต่อยจนเขียว เบา ๆ ซาสึเกะเห็นก็เดินไปข้าง ๆ นารูโตะ
"อ่ะ นี่รับไปสิ " ซาสึเกะพูด แต่ตามองตรงไปข้างหน้า ยื่นยาให้นารูโตะ นารูโตะเห็นก็รับมาแบบอึ้ง ๆ และ งงๆ ที่จู่ ๆ ซาสึเกะก็มาทำดีด้วยซะงั้น
"อะ..อื้ม ขอบใจนะ " นารูโตะพูด เสียงติดขัดๆ นิดๆ ก็ยังไม่ชินที่ จู่ ๆ เค้ากับซาสึเกะคุยกันดี ๆ เนี้ยนะ คาคาชิและ ซากุระ ที่เดินอยู่ด้านหลังก็อมยิ้มน้อย ๆ ที่เห็นว่าทั้งสองคนกลับมาคุยกันดี ๆ ได้แล้ว ไม่นานทีม 7 ก็เดินมาถึงป่าท้ายหมู่บ้าน คาคาชิก็นัดแหน่ะ และแบ่งออกเป็นสองทีม เพื่อจะได้หาสมุนไพรเสร็จเร็วขึ้น
"ตามนี้นะ นารูโตะ ซาสึเกะ พวกนายไปหาด้วยกัน ส่วนฉันจะไปกับซากุระเอง แยกย้ายได้ " สิ้นเสียงคาคาชิ ทุกคนวิ่งไปคนละทางที่จะหาตามที่ตกลงกันไว้ คาคาชิกับซากุระ หาทางป่าตะวันออก ส่วนซาสึเกะกับนารูโตะหาทางป่าตะวันตก
"แยกเงาพันร่าง !" นารูโตะที่มุ่งหน้าไปป่าตะวันตก ก็ใช้คาถาแยกร่างหาเพื่อจะได้หาเร็วขึ้น ซาสึเกะก็กระโดดขึ้นต้นไม้ตามมาติด ๆ
"เนตรวงแหวน ! " คราวนี้ซาสึเกะค้นหาสมุนไพรด้วยเนตรวงแหวนบ้าง หลังจากทั้งสองช่วยกันหาจนเก็บกลับมาได้เยอะพอสมควรแล้วก็มานั่งพักเอาแรงหลังใต้ต้นไม้ นารูโตะหลังจากคลายคาถาก็มานั่งกินขนมที่ตัวเองซื้อมา
"อ่ะ นี่ กินซะสิ นี่ก็เที่ยงแล้ว เดี๋ยวถ้านายไม่กินจะไม่มีแรง ฉันไม่อยากมี ภาระ เพิ่มหรอกนะ " นารูโตะพูดเสียงแบบไม่เต็มใจ เน้นเสียงคำว่า ภาระ มือก็ยื่นขนมให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเค้า
"ฉันไม่ชอบของหวาน....จ๊อกกกกกก.. " ซาสึเกะตอบเสียงนิ่ง ๆ หันหน้าไปทางอื่น ใบหน้าหน้าแดงก่ำ ที่ จู่ ๆ ไอ้ท้องบ้านี่มันไม่ฟังปากเค้าเอาซะเลย นารูโตะเห็นก็ถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
"55555 เหมือนท้องนายมันจะไม่บอกอย่างนั้นนะ ซาสึเกะ " นารูโตะที่กลั้นหัวเราะไว้ แล้วพูด เดินไปนั่งข้าง ๆร่างสูงที่นั่งก้มหน้าเพราะหน้าแดง แล้วยื่นขนมให้
"อ่ะ รับไปสิ ถึงนายไม่ชอบแต่ก็รองท้องไปก่อนแล้วกัน " นารูโตะพูด แล้วยื่นขนมจ่อตรงหน้าซาสึเกะ 'ดีนะที่ฉันได้คู่กับซาสึเกะ จะได้จับตาดูหมอนี่ตามที่ป้าสั่ง จะได้จบ ๆ ซะที ถึงมันจะผิดคาดไปหน่อยก็เหอะ ' นารูโตะคิดในใจ มองหน้าซาสึเกะนิ่ง ๆ อยู่แบบนั้น จนซาสึเกะมองกลับ
"นายมองหน้าฉันทำไม หรือ นายจะหลงฉันขึ้นมาแล้วรึไง หึ " นารูโตะได้ยินเสียงก็ตื่นจากความคิดเมื่อครู่ ตาของทั้งสองจ้องกันไปมา เหมือนมีแรงดึงดูด ตอนนี้หน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันแค่คืบ ปลายจมูกเริ่มสัมผัสกัน จู่ ๆ ปากของทั้งสองก็แนบกัน ซาสึเกะดูดปากเรียวเบา ๆ แล้วลิ้นก็แตะปากเรียวเหมือนขออนุญาติ ปากเรียวยอมเผยให้ลิ้นร้อน ๆ เข้ามาควานหาความหวานในโพรงปาก ลิ้นร้อน ตวัด กอบโกยความหวานให้มากที่สุด ร่างบางก็ตอบรับสัมผัสจูบ แลกสัมผัสกันไปมาสักพักแล้วผละออก ตอนนี้หน้าทั้งสองแดงก่ำ ที่จู่ ๆ ก็ทำอะไรแปลก ๆ ออกไปทั้งคู่
'นี่ฉันกับไอ้บ้าซาสึเกะ จะ...จู...โว้ยย' นารูโตะคิดในใจ หน้าแดงเห่อร้อน เสียงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ก็หันหน้าไปทางอื่น ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ
"เอ่อ..ฉันขอโทษนะ " ซาสึเกะทำลายความเงียบชิงพูดขึ้น แต่ก็ยังก้มหน้าแดง ๆ ไว้อยู่ 'นี่เรากับเจ้าทึ่มนี่..ทำไมมันเต้นแรงแบบนี้ว่ะ ' ซาสึเกะคิดในใจ มือนึงก็กุมไปที่อกข้างซ้ายของตัวเองที่เหมือนจะมีอะไรหลุดออกมา
ตึก ตึก ตึก
" อืม ไม่เป็นไร เราไปกันเถอะเดี๋ยวพวกครูคาคาชิจะรอนาน "
นารูโตะพูด หน้าแดงก่ำ แล้วรีบเดินไปโดยไม่มองหน้าร่างสูง ซาสึเกะเห็นนารูโตะเดินไปก็เดินตามไปเงียบ ๆ ห่าง ๆ 'หมอนั่นจะโกรธเราไหมนะ หรือ หมอนั่นต้องโกรธฉันมากแน่ ๆ เลย ทำไงดี โธ่เอ้ย !' ซาสึเกะคิดในใจ ตอนนี้ความคิดซาสึเกะตีกันไปมา หน้าคิ้วขมวด
"ไง พวกนายกลับมาซะเย็นเลยนะ " คาคาชิ ที่เห็นลูกศิษย์ทั้งสองเดินหอบสมุนไพรกับมา ก็เอ่ยขึ้น ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่พอเห็นใบหน้าของลูกศิษย์ทั้งสองก็อดที่จะถามไม่ได้
"นี่พวกนายสองคนทะเลาะอะไรกันอีกละ ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย " คาคาชิถาม ด้วยความอยากรู้ เพราะสองคนนี้มีเรื่องต้องมาทะเลาะกันได้ทุกเรื่องไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ก็ทะเลาะกันหมด
"ไม่ได้ทะเลาะกัน /ไม่ได้ทะเลาะกันครับ " จู่ ๆ ซาสึเกะและนารูโตะก็ตอบ พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ทั้งสองหันมามองหน้ากันอย่างตกใจ ๆ ที่พูดพร้อมกัน แต่กลับใบหน้าแดงทั้งคู่ซะงั้น คาคาชิเห็นก็ยิ้มมุมปากเหมือนเจอเรื่องอะไรสนุก ๆ
"ใจตรงกันจังเลยนะพวกนาย มีอะไรดี ๆ งั้นเหรอ ที่ จู่ ๆ วันนี้พวกนายดันสงบศึกกันได้ นารูโตะ ซาสึเกะ "คาคาชิพูดเรียบ ๆ แกล้งแหย่ลูกศิษย์ทั้งสองเล่น ทั้งสอง จู่ ๆ ภาพตอนจูบกันก็ฉายเข้ามาในหัว หน้าทั้งสองแดงมากอย่างกับลูกตำลึง จนซากุระที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้าง ๆ ก็เข้ามาทัก
"นี่พวกนายเป็นอะไรรึป่าว หน้าแดงกันเชียว ไม่สบายหรอ รึเป็นไข้ป่า " ซากุระถามอย่างเป็นห่วงเพื่อนร่วมทีม เอามือสองข้างไปอังหน้าผากเพื่อนทั้งสองคนละข้างดูว่า ตัวร้อนมีไข้ไหม
"เอ๋...ก็ไม่ตัวร้อนนิ พวกนายเป็นอะไร หรือว่า...."ยังไม่ทันที่ซากุระจะพูดเดา ๆ จบ คาคาชิก็พูดแทรกขึ้น
"พวกนั้นไม่เป็นอะไรหรอกซากุระ ฮ่า ๆ ครูว่าเรากลับกันเถอะ อ้าว ๆ ซาสึเกะ นารูโตะพวกนายจะยังหน้าแดงกันอีกนานไหม ไปกันได้แล้ว " คาคาชิตอบซากุระที่เห็นว่าหญิงสาวคนเดียวในทีมเป็นห่วงเพื่อนร่วมทีม ก็รีบตอบให้สบายใจ แล้วหันไปพูดกับนารูโตะและซาสึเกะที่นิ่งอย่างกับรูปปั้น ไม่นานคาคาชิและลูกทีมก็เดินมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน
"เอาละเดี๋ยวฉันจะไปรายงานภารกิจ พวกนายก็แยกย้ายไปพักผ่อนกันได้ " สิ้นเสียงคาคาชิ ก็สลายหายไป ปุ้ง ! ซากุระที่เห็นคาคาชิไปแล้วก็เดินไปเกาะแขนซาสึเกะ
"ซาสึเกะคุง วันนี้เป็นอะไรทั้งวัน เหมือนไม่ใช่ซาสึเกะคุงคนเดิมเลยนะ " ซากุระถามด้วยความเป็นห่วง สายตาซากุระก็หันไปมองอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
"นายด้วยนารูโตะ วันนี้นายเองก็แปลก ๆ นะ " ซากุระพูด ตาหรี่มอง นารูโตะอย่างจับผิด 'นี่ซากุระจะจับผิดอะไรฉันเนี้ย ทีเจ้าซาสึเกะละก็ ซาสึเกะคุงอย่างนู้นอย่างนี่ ...หน๊อยยย' นารูโตะคิดในใจ มองซากุระที่เกาะแขนซาสึเกะ แล้วเดินสบัดหน้าออกไปแรง ๆ
"ชิ! " นารูโตะไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับทำเสียงฟึดฟัดใส่ใครบางคน
"(งอน? หึง ?) " ซาสึเกะไม่ได้พูดอะไรแต่ก็มองตามร่างบางที่เดินทำเสียงฟึดฟัดออกไป
"ซากุระวันนี้ฉันเหนื่อย ขอตัว " ซาสึเกะรีบพูด แล้วเดินออกมาจากการเกาะกุมของซากุระแล้วเดินไปทางเดียวกับนารูโตะ
"อ่ะ นี่วันบ้าอะไรย่ะ ถามคำถามใครก็ไม่ตอบฉันสักคน ชิ!" ซากุระพูดอย่างอารมณ์เสีย แล้วเดินฟึดฟัดกลับบ้านไป
ห้องโฮคาเงะ
"ภารกิจเป็นไงบ้าง คาคาชิ "
"ครับ เหมือนจะไปได้สวยนะครับ ท่านซึนาเดะ "
"งั้นหรอ เจ้าพวกนี้ถ้าไม่ใช้แผนนี้คงไม่ยอมคุยกันดี ๆ สินะ " ซึนาเดะพูด พลางยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาที่แผนการทั้งหมดสำเร็จ
"สมกับเป็นท่านโฮคาเงะ เป็นภารกิจ ซ้อนภารกิจอีกทีสินะครับ " คาคาชิกล่าวชมจากใจจริง ในความเจ้าเล่ห์วางแผนให้นารูโตะกับซาสึเกะคุยกันดีๆ ได้
"ถ้าฉันไม่ทำขนาดนี้ เจ้าพวกนั้น มันจะรู้ใจตัวเองชาติไหนละ ฮ่า ๆๆ " ซึนาเดะพูด แล้วหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
บ้านนารูโตะ
ร่างบางเปิดประตูเข้ามา แล้วรีบเดินตรงไปยังเตียงล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า ภายในห้องเงียบสนิทได้ยินแต่เสียงลมหายใจเบา ๆ สม่ำเสมอของร่างบางบนเตียง ไม่นานเสียงเคาะประตูดังขึ้น เมื่อคนด้านนอกเห็นว่าไม่มีเสียงตอบรับจากด้านในก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาช้า ๆ ก็ปรากฎร่างสูงของใครบางคน เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอที่หลับสนิทอยู่บนเตียงก็เดินตรงไป แล้วเข้าไปอุ้มร่างบางให้นอนบนเตียงดี ๆ
"อื้อ.." เสียงครางเบา ๆ ในลำคอของร่างบางที่ตายังปิดสนิท เมื่อรู้สึกมีอะไรมาสัมผัส ร่างสูงเห็นก็เผลอยิ้มออกมา จับท่านอนให้ร่างบางดี ๆ ห่มผ้าให้เรียบร้อย กำลังจะค่อย ๆ ลุกออกจากเตียง
ขวับ !
ร่างสูงตกใจเล็กน้อย ที่จู่ ๆ ร่างบางก็คว้าเค้าเข้ามากอดเอวเค้าไว้แน่น จนร่างสูงเซล้มลงบนเตียง ตอนนี้ร่างสูงนอนอยู่ข้าง ๆ ร่างบางที่กอดเค้าไว้แน่น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงที่ทำให้หัวใจพองโต
"ซาสึเกะ...ฉันรักนาย..." ร่างสูงตาเบิกโพรง เมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากร่างบาง ถึงแม้ว่าเสียงจะงัวเงียและเบาก็ตาม เค้าก็ได้ยิน ซาสึเกะก็ยิ้มอย่างดีใจ กอดร่างบางไว้แน่น แล้วมอบจูบที่แสนอ่อนโยนให้ร่างบาง อย่างเนิ่นนาน กำลังจะผละออก แต่ถูกร่างบางจับหัวไว้ไม่ให้ผละออก ร่างบางก็ตอบจูบ ซาสึเกะเห็นว่าร่างบางเชิญชวนก็อดใจไม่ไหว ก็สอดลิ้นเข้าไว้ในโพรงปากแบบไม่ขออนุญาต เพราะร่างบางยอมเผยให้เข้ามาควานหาความหวานในปากได้ ลิ้นร้อน ๆ แลกสัมผัสกันไปมา จนซาสึเกะหักห้ามใจตัวเองไว้อยู่ มือก็สอดไปใต้เสื้อนวดคลึงเม็ดชมพูไปมา จนร่างบางเผลอครางออกมา
"อ๊ะ...อื้อ.." ร่างบางเริ่มรู้สึกตัว เริ่มหายใจไม่ออก ก็ทุบอกซาสึเกะแรง ๆ ซาสึเกะเห็นว่าร่างบางใกล้จะหมดอากาศก็ผละออกอย่างน่าเสียดาย ร่างบางที่เริ่มรู้สึกตัวก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ช้า ๆ ตากระพริบ ๆ เพื่อปรับแสง ร่างบางลืมตาขึ้นก็ตาเบิกโพรง 'ซาสึเกะ !' นารูโตะพูดในใจ
" ไง ตื่นแล้วหรอที่รัก " ซาสึเกะพูดเสียงกวน ๆ มองคนที่ตาโตค้าง ไม่เลิก นารูโตะกระพริบตาถี่ๆ อย่างไม่เชื่อสายตาว่าคนตรงหน้าคือซาสึเกะจริง ๆ ไม่ใช่ความฝัน
"นายไม่ได้ฝันหรอก ฉันตัวจริงเสียงจริงเลยละ ไม่เชื่อเดี๋ยวฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็นเอง " ซาสึเกะพูดจบ ก็ประกบริมฝีปากร่างบางอย่างอ่อนโยน จนนารูโตะเคลิ้ม ซาสึเกะเลยผละออก
"เป็นไงฉันตัวจริงใช่ไหม " ซาสึเกะพูด แล้วยิ้มให้นารูโตะแบบไม่เคยเห็นมาก่อนมันเป็นยิ้มที่มาออกมาจากใจ นารูโตะ ค้าง อีกแล้ว 'ไอ้บ้าซาสึเกะอย่ามายิ้มให้ฉันแบบนี้นะ เจ้าบ้า !><' นารูโตะคิดในใจ จู่ ๆ หน้าก็แดง แล้วรีบนำสติกับมาก่อนที่จะประมวลเหตุการณ์ทั้งหมด 'เอ๊ะ ! หมอนี่ หมอนี่! แอบเข้าห้องฉัน อ้ากกก! ' นารูโตะคิดในใจ มองหน้าซาสึเกะแล้วชี้หน้า
"นาย! นายแอบเข้าห้องฉัน เจ้าบ้า ซาสึเกะ !! " นารูโตะที่สติกลับมาก็โวยวายคนที่นอนอยู่บนเตียง ข้าง ๆ แล้วพยายามดันร่างสูงให้ตกเตียง แต่ด้วยซาสึเกะตัวใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อน ซาสึเกะก็ไม่สะทกสะท้านอะไร นอนนิ่ง แล้วยิ้มมุมปากให้ร่างบาง
"ใช่ฉันแอบเข้าห้องนาย แต่นายดันรั้งฉันไว้เอง วันนี้ฉันว่าคืนนี้ฉันจะนอนที่นี่ "
ซาสึเกะพูด มองหน้านารูโตะ พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ ดึงนารูโตะให้เข้ามาซุกอกตัวเองไว้ มือนึงก็ลูบหัวพลาง เบา ๆ นารูโตะก็ไม่ได้โวยวายอะไรต่อ แต่หน้ากลับเห่อร้อนอยู่ในอ้อมกอดซาสึเกะ
"ฉัน รัก นาย นะ นารูโตะ .." ซาสึเกะกระซิบข้างหู คนที่อยู่ในอ้อมกอด แล้วกระชับกอดแน่นขึ้น นารูโตะที่หน้ายังเห่อร้อน ไม่หายก็กอดตอบร่างสูง ไม่นานทั้งคู่ก็จมสู่ห้วงนิทรา....
"ฉันก็รักนาย ซาสึเกะ..."
-END-
กรื้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฟินค่าาาา