ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ข้อเสนอของชายหนุ่มผมดำ
บนลานประลอ
ายหนุ่มเรือนผมสีเินับายหนุ่มเรือนผมสีำยืนประันหน้าัน บรรยาาศรึเรียเป็นอย่ายิ่ ผู้นที่มาในวันนี้่าอะื่นเ้นไม่ไ้ เพราะนี่ือาร่อสู้ที่ะัสินว่าหน่วยไหนะไ้รออันับ 1!
"ไม่นึเลยว่านะมาูเยอะนานี้" รอยยิ้มอฮานูไปแล้วหล่อเหลาและมีเสน่ห์ทีเียว เามอรอบๆและอะแปลใเล็ๆไม่ไ้ที่ปีนี้มีนมาเ้าร่วมเยอะพอสมวร
อโลนมีใบหน้าันและรึเรียลอเวลา เาไม่เผย่อว่าออมาให้เห็นแม้แ่น้อย าบยัำอยู่ในมือะาบนั้นพร้อมฟันไ้ทุเมื่อ
พอฮานเห็นแบบนั้น็อะหัวเราะเบาๆไม่ไ้
"เอารึยั?" ายหนุ่มเรือนผมสีำถาม
ในวินาทีนั้นเอ
บนลานประลอ็ไม่มีำถามใๆอี ลายเป็นวามเียบสัเ้าปลุม
ฟรึบ!
ร่าออโลนหายไปอย่ารวเร็ว ฮานยัยิ้มที่มุมปา ไม่ไ้แสวามใในวามเร็วนี้แ่อย่าใ เา่อยๆัาบรเอวออมา ่อนะยมันึ้นทาวา
พริบานั้นเอ
เล้
อโลนปราัวึ้นทาวาามาราะเนอฮาน าบทัู้่้านันไปมา่อเิเป็นเสียเสียสีแสบแ้วหู ใบหน้าออโลนมีวามุันะใบหน้าอฮานมีเพียรอยยิ้ม
"มาบวายุทมิฬ!"
อโลนะโน ลื่นาบัผ่านอาาส่อัวอย่ารวเร็วและพุ่โมีฮานระยะประิ วามรวเร็วนี้แม้ระทั่อมเวทย์ระับ 5 ็ยัมอามไม่ทัน
ใอฮานื่นเ้นึ้นเล็น้อย เล็วิานี้ มันนานมาแล้วที่เาไม่ไ้สัมผัส้วยัวอัวเอ
"มาบวายุทมิฬ!"
ฮานล่าวเบาๆ านั้นมาบ่อเิเป็นลื่นอาาสพุ่ปะทะับมาบวายุทมิฬออโลน
โรมมมม
หลัามาบวายุทมิฬทั้สอเ้าปะทะัน พวมัน็ลบล้าันเอนสูสลายหายไป
อโลนและฮานถอยห่าาันไปยืนอยู่นละฝั่อลานประลอ
"วามรู้สึที่โนใ้มาบวายุทมิฬใส่ มันน่าิถึริๆ นานเท่าไหร่แล้วนะที่พวเราไม่ไ้สู้ันแบบริๆัๆ"
ฮานเริ่มะหวนนึถึเรื่อราวในอีอเ็ายสอนที่่อสู้ันในโรฝึแห่หนึ่ แ่อโลนลับไม่อยาะำเรื่อราวพวนั้นแม้แ่น้อย หนำ้ำเาแทบอยาะลืมเรื่อในอีพวนั้นเสีย้วย้ำ
"าบวายุทมิฬือเล็วิาที่พ่อเราสอนให้อนที่ยัอยู่ในสำนั ั้แ่อนเป็นเ็แล้ว พวเราสอนมัะมาประลอันหลัาที่ทำานันเสร็ ันยัำไ้ว่าันเป็นนที่ฝึมาบวายุทมิฬสำเร็่อน" ใบหน้าอฮานมีวามภูมิใอยู่ส่วนหนึ่ แ่ส่วนให่็ยัแฝไป้วยรอยยิ้มอบอุ่นที่หวนิถึสมัยอนเาและน้อายยัเ็ๆ
มาบวายุทมิฬ
ิสัหาร
ิทำลายิ
เล็หลอนประสาท
ทั้ 4 เล็วิาือเล็ที่อโลนฝึนสำเร็
2 เล็แรือเล็ที่ปลอภัย ส่วนให่แล้วอโลนมัใ้ 2 เล็แรในารเอานะศัรู หาไม่มีวามำเป็นะไม่ใ้ 2 เล็หลั
ิทำลายิ ือเล็วิาที่ะทำให้สภาวะิอู่่อสู้ปั่นป่วน มันทำให้ไม่สามารถประับประอสิไ้ ร่าายะเสียารวบุม เพราะว่าสมออู่่อสู้ะถูทำให้ปั่นป่วนและเสียารวบุม ผลลัพธ์ที่ไ้ือู่่อสู้ที่มีารฝึฝน่ำส่วนให่ะอาเียนหรือไม่็หมสิไป
ส่วนเล็หลอนประสาท็เป็นารปั่นป่วนประสาทเ่นเียวัน แ่ในเล็วิาหลอนประสาทนั้นะเน้นารทำใหู้่่อสู้เห็นภาพลวาะมาว่า มันะ่าาเวทย์ลวาที่ส่ผลโยร่อสายา แ่สำหรับเล็ลวา ล่าวไ้ว่ามันเป็นเพียแ่สมออู่่อสู้นึิไปเอโยารันำอผู้ใ้เท่านั้น
เล็วิาทั้สี่ือเล็อสำนัาบทมิฬ เป็นสถานที่ที่รั้หนึ่เยเป็นบ้านออโลน เ้าอสำนัมีื่อว่ามุไ เาือพ่อเลี้ยบุธรรมออโลน และเป็นพ่อแท้ๆอฮาน
ในวันที่ระูลอเาล่มสลาย หมู่บ้านถูภัยอสรามวาล้า เป็นมุไที่บัเอิผ่านมาเห็นเาและรับไปเลี้ย
านั้นอโลน็อาศัยอยู่ในบ้านอสำนัาบทมิฬมาโยลอ เวลาส่วนให่เามัะฝึฝนเล็วิาอสำนั แม้วามริแล้วเา้อาระฝึฝนเวทย์มน์็าม
แ่
ธาุอเาเป็นธาุหายา ำราหรือำภีร์เี่ยวับธาุมืในปัุบันนี้แทบะสูสลายหายไปแล้ว
อโลนึำใฝึเล็วิาแทน เาไม่สามารถใ้เวทย์มน์ไ้ าระฝืนใ้เวทย์ธาุอื่นที่ไม่ใ่ธาุอนเอนั้น โอาสอาะมีบ้าแ่มันน้อยนิ นอานี้ยัเสี่ย่อารพัทลายอ้นำเนิพลัเพราะารฝืนฝึฝนธาุที่ไม่ใ่ธาุอนเอ
บนลานประลอ
ิสัหารออโลนพวยพุ่ออมา หาเป็นอมเวทย์ระับ 5 ทั่วไปะหวาลัวนระโลาลานประลอไปแล้ว ิสัหารออโลนนับวันยิ่แ็แร่มาึ้น นอนนี้มันแ็แร่มาพอที่ะทำให้ระับหัวหน้า้อใสั่นสะท้านไ้
"ไม่เลว ฝึมานถึระับนี้แล้วอย่าั้นเหรอ" ฮานยิ้มอ่อนๆ อะื่นมน้อายอัวเอไม่ไ้
ิสัหารอออโลนพวยพุ่ออมา ่อนะันฮานนมีเม็เหื่อผุึ้น มาบอเาเป็นประายะอโลนยมันึ้นและฟาลอย่ารุนแร
ส่ผลให้ลื่นอาาสทำลายล้าพุ่รไปยัร่าอายหนุ่มเรือนผมสีำ
ายหนุ่มเรือนผมสีำสะบัาบทีหนึ่ มาบวายุทมิฬ็ปะทะันและสูสลายหายไปทัู้่
แ่พอฮานมอไป ลับไม่พบอโลนเสียแล้ว
หายไป?
ฮานวาามอให้ทั่ว แ่ไม่สามารถับร่าออโลนไ้ ่อนร่าเาพร่าเรือนออโลนะปราแ่สายา้าหน้า
"ิะทำอะไรน่ะ?" ฮานถามออไป
แ่ในวินาทีนั้นเอ ฮานรู้สึเหมือนับสมอถูปั่นไปหม ราวับเาินสุราร้อนแรเ้าไปอึให่นร่าายไม่สามารถประับประอไ้
อึ!
ฮานโเ แ่ยัฝืนยืนึ้นไ้ แม้แ่เล็ิทำลายิ็พันาสูึ้นนานี้แล้ว? ฮานมีวามประหลาใอยู่บ้า
ฟรึบ!
พริบานั้น ร่าออโลน็หายไปารรลอสายา ่อนะมาปราัว่อหน้า
"ยัอ่อน!?" ฮานส่ยิ้มอย่าหล่อเหลา่อนะัาบออมาโมี
ับ!
ร่าออโลนาเป็นสอส่วน านั้น็ลายเป็นวันสีำาหายไป
เือ!
บนออฮานปราราบเลือ วาอเาเบิว้าอย่าใะมอูแผลที่สาหัสอนเอ
อ่อ!
ฮานระอัเลือออมาำโ ่อนะหันหน้าึ้นไป เห็นายหนุ่มเรือนผมสีเินยืนอยู่้าๆ มีใบหน้าเย็นาไร้อารม์
หิสาวผมำรีร้อออมา ะวามีวามห่วใย ายหนุ่มหน้าโหเหี้ยมเอ็แทบะไม่สามารถยืนนิ่เยไ้
เพียพริบาเียวอโลน็สามารถสร้าบาแผลให้ับายหนุ่มเรือนผมสีำไ้แล้ว
"เยี่ยมเลย!" ออทอะื่นมเพื่อนอเาไม่ไ้ ไม่ิเลยว่าอนนี้อโลนะมีฝีมือมานานี้
แบบนี้พวเาอาะมีโอาสนะ็ไ้ ออทิแบบนั้น แ่แล้ววามหวัอเา็พัทลาย
เล็หลอนประสาท? ฮานยิ้มอย่ามื่น เลือระอัปา
ฮานรีบระโถอยห่าออมาทันที ่อนะใ้เวทย์รัษาบาแผลนหายสนิทในเวลาไม่นาน
านั้นเา็ยิ้มว้าออมา "ไม่เลวเลย สร้าบาแผลให้ันและยับัับให้ใ้เวทย์อี้วย ไม่ิเลยว่าสู้ับนายะ้อใ้เวทย์แบบนี้ นายเ่ึ้นนะอโลน"
ำมอฮานเหมือนับมริบ้าเล่นบ้า
ออทอ้าปา้า ในใเริ่มิว่านั่นมันเวทย์โบ้าอะไร ถึรัษาแผลนานั้นให้หายสมบูร์ไ้ในเวลาไม่ี่วินาที
ย้อนลับไปสมัยเ็ๆ ฮานับอโลนมัะประลอันเสมอ ผลแพ้นะนั้นอยู่ที่ 52 ่อ 1
ร่าอฮานยัยืนนิ่อยู่ที่เิมะส่รอยยิ้มอบอุ่นให้อโลน "ในำนวนรั้ทั้ 53 รั้ที่เราประลอัน มีรั้หนึ่ที่นายเอานะันไ้ ำไ้ไหม? าอนนั้นนถึอนนี้ นายเปลี่ยนไปมาริๆนะ อนนั้นนายูว่านอนสอน่ายว่านี้อี"
วามุ่นเือปราในใออโลน ะพึมพำว่า "หนวหู"
เาพลันรีบพุ่เ้าโมีฮานทันที
ฮานหลบารโมีไปพลาุยไปพลา ราวับเาำลัเล่นสนุและหวนระลึถึอีับอโลนอย่าสนุสนาน
แม้บาแผลอฮานะเพิ่มที่ละแห่มาึ้นๆ แ่เา็ยัไม่มีท่าทีว่าะเอาริแม้แ่น้อย
ับ!
าบแ่ละาบที่อโลนฟันไป ฮานสามารถหลบไ้อย่า่ายาย แ่ลับมีบาแผลปราึ้นหลัานั้น ฮานมอเห็นัเนว่าอโลนใใ้ภาพลวาสร้าร่าอนเอึ้นมาให้โมี านั้นพอเาหลบารโมีอภาพลวา ร่าริออโลน็ะโมีสวนอี้านหนึ่ เป็นเ่นนั้นฮานะไม่สามารถรับารโมีที่สอไ้ทัน
ส่ผลให้บาแผลอเาเพิ่มมาึ้นเรื่อยๆ
"ั้แ่เมื่อไหร่ที่นายเริ่มเปลี่ยนไป? อืม ันที่เป็นพี่นายวระรู้เรื่อนั้นีว่าใรแท้ๆ" น้ำเสียอฮานูราวับโศเศร้าแม้ใบหน้าอเายัมีรอยยิ้มประับ
เือ เือ เือ
รอยแผลอีสามแห่ปราบนร่าอฮาน แ่ระนั้น็ยัไม่เอาริ
"พ่อิถึนายมานะ ทำไมถึไ้หนีออาบ้าน?" ฮานยัหลบารโมี่อไปเรื่อยๆ บาแผลเอ็เพิ่มมาึ้นเรื่อยๆ วามริอนนี้เลือมันแทบะท่วมัวเาแล้ว
ใบหน้าออโลนมีวามรึเรียะัฟันราวับว่านเอำลัเสียเปรียบ
ทั้ๆที่นเอโมีนอีฝ่ายแทบะเลือท่วมัวอยู่แล้ว แ่เหุใอโลนึมีสีหน้าเหมือนับใล้แพ้แบบนั้น
ฮานยืนนิ่และไม่ิะหลบารโมีใๆอี เาล่าวอย่าริั "ลับมาอยู่ับพวเรา ันับพ่อสัาว่าะไม่บีบบัับนายเหมือนเมื่อ่อนอีแล้ว ะไม่ทำเรื่ออะไรไม่ีให้นายไม่พอใอี"
อโลนะโนเลือนลั่น "หุบปา!"
เาฟันาบสึร่อนนั้นใส่ร่าอฮานนาสะบั้น เลือสาระาย ร่าอหัวหน้าหน่วยอสูรทมิฬาออาัน
เหล่าผู้ทีู่มอยู่่ารีร้อออมา
แย่แล้ว!!!!
อลิและออท่าเบิาว้า ไม่าว่าาร่อสู้มันะเินเลยมานานี้!
หิสาวผมำและายหนุ่มหน้าโหเหี้ยมรีร้อออมาะน้ำาอหิสาวไหลหลั่
ร่าท่อนบนอฮานอับพื้น แม้สภาพะูน่าสยสยอ แ่เา็ยัไม่มีร่อรอยวามลัวเหมือนนใล้ายสันิ เาล่าวเสียอ่อน "ั้แ่เมื่อไหร่ ..ที่นายใ้เล็หลอนประสาท"
อโลนบฟัน ะไว้แล้วว่ามันะ้อรู้ัวแล้ว
านั้นไม่นาน ภาพบนลานประลอ็่อยๆลายเป็นหมอวันสีำาหายไป ่อนะเผยภาพที่แท้ริออมา
เหล่าผู้ที่ยัูมอยู่่าเบิาว้า แม้แ่ออทับอลิเอ็เ่นัน
บนลานประลออโลนยืนอยู่อีฟานละที่ับเมื่อรู่ และที่น่าใว่า็ือฮานยัยืนนิ่อยู่อีฟาเ่นัน ร่าอเายัิัน บาแผลนับไม่ถ้วนที่เ็มัวเมื่อรู่เหมือนับไม่เยมีมา่อน
หิสาวผมำและายหนุ่มหน้าโหเหี้ยมถอนหายใออมา
"นาย็รู้ว่าวิานั้นเป็นวิาอสำนัเรา ไม่มีทาที่นายะใ้มันไ้ผลับันหรอ"
แท้ริแล้ว ลอมาเมื่อรู่นี้อโลนใ้เล็หลอนประสาท สร้าภาพลวาที่นเอโมีฮานนสาหัส อโลนหวัะใ้ภาพลวานั้นโมีิใอฮาน ถึแม้มันะเป็นแ่ภาพลวาและไม่มีริ แ่ภาพหลอนนั้นมันสามารถทำลายิใไ้แม้ะไม่สามารถทำร้ายร่าายไ้ แ่ถ้าหาอีฝ่ายล่วรู้ว่ามันือภาพลวาั้แ่แรมัน็เท่าับศูนย์เปล่า แบบนั้นมันไม่่าอะไรไปาวามฝันเลย
ฮานาฝ่ามือ ่อนะปราฝ่ามือสีำนาให่้านบนศีรษะออโลน มันพุ่ลมาาฟาฟ้า่อนะทับร่าออโลนนแนบลับพื้น
อโลนไม่สามารถยับเยื้อนไ้ะัฟัน มอึ้นไปที่ายหนุ่มเรือนผมำอย่าุ่นเือ
"ำอบว่ายัไล่ะ?"
ฮานถามลับไป เารอำอบที่ถามออไปเมื่อรู่อยู่ วาอฮานเย็นาและริั
อโลนไม่มีทายอมรับ เาะไม่มีทาลับไปที่บ้านหลันั้นอี "อปิเสธ!"
ฮาน้อมอนัยาุ่นแ้นอน้อายสัพั ทัู้่สบาันนาน ใบหน้าอฮานในอนนี้เย็นา ส่วนอีฝ่ายลับเ็มไปโยวามโรธแ้น
ฮานเบือนสายาหนี่อนถอนหายใ เานั่ล้าๆอโลนอย่าผ่อนลาย่อนะล่าว "ถ้าันยอมมอบำภีร์เวทย์ธาุมืให้นาย นายะยอมลับมาอยู่ลับันไหม?"
อโลนเบิาว้าอย่าใ "นี่นายมีมัน้วยเหรอ!?"
ฮานยิ้ม่อนะพยัหน้าว่าไม่ไ้โห "ันรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน แ่ถ้านายอยาให้ันบอนาย้อมาเ้าหน่วยัน"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น