END พ่อบ้านใจกล้า [BC]

ตอนที่ 49 : ฝีกงาน

อีกหนึ่งอาทิตย์มีนาก็จะกลับมาอยู่บ้านเพราะต้องฝึกงานสามเดือนซึ่งบริษัทที่จะไปฝึกก็เป็นบริษัทของเพื่อนน้ำทิพย์เองที่ไม่ให้ฝึกบริษัทของตัวก็กลัวว่าลูกน้องจะไม่กล้าสั่งเพราะเห็นเป็นลูกสาวเธอ

ตอนนี้น้ำทิพย์ก็มารอรับลูกชายจอมดื้อของเธอที่หน้าโรงเรียนก่อนออกจากบริษัทก็ได้โทรบอกมาวินแล้วว่าเธอจะออกไปรับลูกชายตัวดีก็รับปากเป็นหมั่นเป็นเหมาะแต่เมื่อมาถึงก็กลับไร้เงาของลูกชายจอมดื้อ

"อยู่ไหนมาวิน ป๊ามารอแล้วนะ" น้ำพูดขึ้นเมื่อมาวินรับสาย

"อีกห้านาทีนะป๊า"

เขาตอบเพียงเท่านั้นก็ตัดสายน้ำทิพย์เลยดับเครื่องและเปิดกระจกเพื่อรอมาวินเธอมองดูเด็กนักเรียนที่ทะยอยกันออกมาบ้างก็เม้ามอยพูดคุยหรือไม่ก็ออกมาหาซื้ออะไรทานหลังเลิกเรียน ก่อนสายตาจะสะดุดเข้ากับครูสาวที่ทำแฟ้มล่วงหล่นจนกระดาษกระจายไปหมดและไม่มีนักเรียนคนไหนเข้าไปช่วยเลย

ด้วยความที่ไม่ได้คิดอะไรเธอเลยลงจากรถไปช่วยคุณครูคนนั้นเก็บพอเก็บได้เกือบหมดก็ยื่นมันให้เธอครูสาวมองหน้าน้ำทิพย์ก่อนจะยิ้มและเอ่ยขอบคุณ

"เออ ฉันช่วยดีกว่านะคะว่าแต่รถจอดอยู่ไหนหรอคะ"

คุณครูสาวเดินนำน้ำทิพย์มาที่รถของตัวเองก็จะเปิดประตูหลังให้น้ำทิพย์ได้เอาแฟ้มเอกสารเข้าไปวางด้านในเธอมองจากการแต่งตัวของน้ำทิพย์ก็พอจะรู้ว่าเป็นคนมีฐานะพอสมควร

"ขอบคุณนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

ยังไม่ทันที่ครูสาวจะได้เอ่ยอะไรต่อเสียงโทรศัพท์ของน้ำทิพย์ก็ดังขึ้นพอดีคนตัวสูงหยิบมันขึ้นมารับ "โอเคเดี๋ยวป๊าไปนะ" เธอมองมือที่จับโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อเพราะนิ้วนางข้างซ้ายของน้ำทิพย์มีแหวนสวมอยู่นะสิ

"แฟนโทรมาตามแล้วรีบไปเถอะค่ะ" เธอเอ่ยบอกเมื่อน้ำทิพย์วางสาย

"ลูกชายน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"

เมื่อรู้ว่าน้ำทิพย์แต่งงานมีลูกแล้วก็อดเสียดายไม่ได้แต่ก็อย่างว่าคนหน้าตาดีสมัยนี้ใครจะโสดกันละน้ำทิพย์เดินมาที่รถก็เจอมาวินยืนพิงอยู่ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาสงสัย

"ไปจีบสาวมาหรอป๊า"

"จีบบ้าไรละขึ้นรถเลยป่านนี้มี๊รอทานข้าวแล้วมั้ง"

"เดี๋ยวดิป๊า"

มีนายังไม่จบพอขึ้นรถมาก็ถามน้ำทิพย์ยกใหญ่ตอนเขาเดินออกมามีคนซุบซิบกันว่ามีผู้หญิงมาดเท่เดินถือของไปส่งคุณครูสาวสุดฮอตประจำโรงเรียน

"ป๊ารู้จักครูเดียร์ด้วยหรอ"

"ใครกัน?"

"ก็คนที่ป๊าเดินไปส่งนั้นแหละ ครูเขาฮอตมากเลยน้าา"

"หรอ จะว่าไปก็น่ารักดีนะ"

"แหนะ!"

"อะไรกันแค่ชมไปตามที่เห็น"

ถึงครูเดียร์หรือเเดียร์น่าครูสาวสุดฮอตนั้นจะน่ารักจริงน้ำทิพย์ก็คงไม่สนหรอกเพราะอายุเธอตอนนี้ก็ไม่ใช่น้อยจะมาทำเจ้าชู้จีบสาวไปเรื่อยเหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว อีกอย่างเธอก็ไม่อยากให้มีนาว่ามาเอาได้เรื่องซื่อสัตย์กับแฟนเพราะเจ้าลูกสาวตัวแสบนะซี้ประกาศลั่นว่าจะไม่มั่วไปเรื่อยเหมือนน้ำทิพย์

ตอนแรกน้ำทิพย์ก็คิดว่ามีนาพูดเล่นเพื่อยั่วโมโหเธอแต่ลูกสาวเธอกลับทำอย่างที่พูดจริงๆไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่พรีมหรือมีนาจะโทรมาปรึกษาผู้ใหญ่เรื่องชีวิตรักความดีความชอบนี้มีนาคงจะได้มาจากศิรินแต่ความทะเล้นกวนประสาทก็คงจะได้มาจากเธอ

อีกแค่ปีเดียวเท่านั้นน้ำทิพย์จะได้หยุดพักผ่อนเสียทีด้วยอายุและลูกสาวที่โตพอจะรับผิดชอบหน้าที่นี้ต่อจากเธอทางด้านเฌอมาลย์เองก็เหมือนกันถ้าพรีมเรียนจบมีงานทำเขาก็จะหยุดทำงาน

"ป๊าฝากบอกมี๊คริสด้วยนะว่าเดี๋ยวจะลงมาทานข้าว"

มาวินวิ่งขึ้นไปบนห้องทันทีจนน้ำทิพย์เอ่ยรั้งไว้ไม่ทันเธอเดินเข้ามาในบ้านก็เจอศิรินเดินออกมาจากห้องครัวพอดีได้เห็นหน้าคนรักมันก็อยากจะอ้อนขึ้นมาเสียดื้อๆ

"เหนื่อยจังเลยค่ะ"

"นั้นขึ้นไปอาบน้ำนะคะจะได้ลงมาทานข้าว"

"อาบให้หน่อยสิคะ บีไม่มีแรงเลย นะๆๆ"

ศิรินยอมตามใจเด็กโข่งคนนี้ถึงพวกเธอจะแต่งงานมันมานานหลายสิบปีแต่ความหวานหรือความรักที่มีต่อกันมันไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยมีแต่จะเพิ่มมากขึ้น

น้ำทิพย์อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำรอให้ศิรินเลือกเสื้อผ้าให้แต่ยังไม่ทันจะได้อ้อนให้ศิรินใส่ให้เสียงเคาะประตูพร้อมกับคำโวยวายของมาวินดังขึ้นที่ประตูห้องฟังดูแล้วเหมือนจะหงุดหงิดอะไรสักอย่างศิรินเลยเดินไปเปิด

"เกมมาวินหายไปไหนอ่ะ"

"ทิ้งไปแล้วค่ะ"

"ทิ้งได้ไงอ่ะ! กว่าจะเก็บตังซื้อได้นานหลายเดือนเลยนะมี๊คริส"

"แล้วอยากได้คืนไหมครับ" มาวินพยักหน้ารัวๆ "เทอมนี้ก็สอบให้ได้เกรดดีๆแล้วมี๊จะซื้ออันใหม่ให้" ศิรินว่าอย่างต่อรองเธอเข้าใจว่าตามประสาเด็กผู้ชายก็ติดเกมแบบนี้นั้นแหละแต่ติดมากไปก็ไม่ดี

"โห มี๊คริส"

"ถ้าทำได้ป๊ามีรางวัลพิเศษให้ด้วยนะ" น้ำทิพย์แต่งตัวเสร็จก็เดินมายืนข้างศิรินพร้อมเอ่ยข้อเสนอของเขา

มาวินเดินคอตกกลับห้องของตัวเองไปน้ำทิพย์กับศิรินก็ยิ้มตามถึงแม้มาวินจะหัวดื้อแต่เขาก็ไม่เคยประชดประชันหรือเอาแต่ใจนิสัยก็ไม่ต่างจากมีนาเท่าไหร่ใครบอกมีลูกสาวมันดีกว่าลูกชาย

ศิรินและน้ำทิพย์ขอค้านไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายก็แสบด้วยกันทั้งคู่เธอทั้งสองรับมือมันมาหมดแล้วยิ่งตอนมีนาเรื่องเยอะกว่าตอนมาวินซะอีกขนาดเป็นผู้หญิงแท้ๆนะ

วันนี้น้ำทิพย์ศิรินและมาวินมายืนรอลูกสาวคนโตของบ้านที่สนามบินโดยเฉพาะน้ำทิพย์และศิรินดูจะดีใจก็ลูกสาวไปอยู่ที่นู้นตั้งนานก็อดคิดถึงไม่ได้ ร่างเพียวบางส่วนสูงไม่ต่างจากคนเป็นพ่อเดินลากกระเป๋ามายังทางออกพอมีนาเห็นน้ำทิพย์และศิรินก็วิ่งมาหาด้วยความดีใจ

"ป๊า!! มี๊คริส!!!" 

มีนาโผเข้ากอดจนคนอายุเยอะถึงกับเซเล็กน้อยด้วยอายุที่เยอะด้วยก่อนเธอจะขยี้หัวน้องชายที่เอาแต่กดโทรศัพท์อย่างเดียวระหว่างทางกลับบ้านน้ำทิพย์เสนอว่าจะต้อนรับลูกสาวโดนการทานข้าวนอกบ้านซึ่งทุกคนก็เห็นดีเห็นงาม

วันนี้มีนาตื่นแต่เช้าเพราะเป็นวันแรกของการฝึกงานเธอเลยไม่อยากสายน้ำทิพย์อาสาจะไปส่งแต่มีนาบอกจะไปเองเธออยากฝึกขึ้นรถเมล์หรือนั่งวินดูบ้างอยากลองเป็นพนักงานเงินเดือนดูสักครั้ง น้ำทิพย์ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มดีใจที่ลูกสาวเธอกำลังจะโตเป็นผู้ใหญ่

"มีนาละคะ" ศิรินเอ่ยถามเมื่อลงมาแล้วไม่เจอมีนา

"ออกไปทำงานแล้วค่ะ"

"ไปยังไงคะ"

"รถเมล์มั้งคะ" น้ำทิพย์ตอบตามปกติแต่ศิรินที่ได้ยินแบบนั้นก็เดินมาตีแขนน้ำทิพย์จนเขาสะดุ้ง

"บีปล่อยลูกไปคนเดียวแบบนั้นได้ไงทำไมไม่ไปส่งลูกคะ"

ศิรินทำหน้าไม่พอใจเพราะตั้งแต่เลี้ยงมีนามาเธอยังไม่เคยให้ลูกต้องลำบากน้ำทิพย์คว้าเอวคนรักมากอดก่อนจะเอ่ยบอกเหตุผลว่าทำไมเขาไม่ไปส่ง

"ลูกโตแล้วนะคริสให้ลูกได้ลองแก้ปัญหาหรือเผชิญโลกภายนอกดูบ้าง นั้นลูกเราจะไม่ทันคนโดนหลอกเอาง่ายๆไม่รู้ด้วยนะ"

"แต่คริสเป็นห่วงนิ"

"มีนาออกจะเก่งบีเชื่อว่าลูกเอาตัวรอดได้"

คำพูดของน้ำทิพย์ทำให้ศิรินยอมใจอ่อนแต่ในใจลึกก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีคนเป็นแม่ต่อให้ลูกจะโตจนบรรลุนิติภาวะแค่ไหนเขาก็มองว่าลูกยังเด็กอยู่วันยันค่ำ

มีนามาทำงานวันแรกเธอก็เกือบสายอีกห้านาทีจะเข้างานเพราะรถเมล์ที่เธอนั่งมานะสิดันไม่จอดตรงป้ายมีนาจำต้องนั่งวินย้อนกลับมามีนาใช้เวลาห้านาทีที่เหลือจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเช็ดหน้าผมและชุดของตัวเองก่อนจะแจ้งพนักงานว่าเธอเป็นเด็กฝึกงาน

ผู้บริหารที่เป็นเพื่อนของน้ำทิพย์เรียกให้มีนาไปพบมีนาขึ้นลิฟท์มาตามที่พนักงานเอ่ยบอกพอเจอเลขาหน้าห้องหล่อนก็พาเข้าไปพบเจ้านายของเธอที่นั่งรออยู่แล้ว

"สวัสดีค่ะท่านประธาน" มีนาไม่อยากเรียกให้มันสนิทสนมนักเพราะตอนนี้เธออยู่ในฐานะเด็กฝีกงาน

"ทำไมเรียกซะห่างเหินล่ะ"

"ก็มีนาไม่อยากได้รับสิทธิ์พิเศษนิคะ"

เขายิ้มอย่างผู้ใหญ่ใจดีก่อนจะเดินเข้ามาใกล้มีนาดูแล้วมีนาจะสูงกว่าเขาอีกเพราะได้ความสูงนี้มาจากน้ำทิพย์เขายิ้มและยกมือแตะไหล่อย่างเอ็นดู

"ตามใจละกัน ที่อาเรียกมาเพราะอยากจะเห็นหน้าคาตาเดี๋ยวป๊ามีนาจะมาว่าอาได้ว่าไม่ดูแลให้"

"ท่านประธานไม่ต้องอำนวยความสะดวกให้มีนาหรอกนะคะ มีนาอยากได้บรรยากาศแบบเด็กฝึกงานจริงๆอยากรู้ว่าเป็นเด็กฝึกงานแบบไม่มีเส้นสายมันเป็นยังไง"

เขาหัวเราะชอบใจกับความคิดของมีนาเพราะไม่เคยเจอลูกนักธุรกิจร้อยล้านคนไหนติดดินแบบนี้อำนาจพ่อตัวเองมีล้นเหลือแต่ไม่ยอมใช้แถมยังอยากเป็นแค่เด็กธรรมดาที่ดิ้นรนหางานเอง ทำให้เขาชอบใจไม่น้อยและยอมทำตามที่มีนาขอ

มีนาซึมซับทุกอย่างที่พี่ๆเขาสอนเธอทำตามคำสั่งอย่างไม่ขัดอะไรแม้แต่โดนสั่งให้ไปชงกาแฟทั้งที่จริงมันไม่จำเป็นเลยแต่เพราะคำว่าน้ำใจและเขาเป็นผู้ใหญ่เลยยอมทำ มีบ้างที่เธอทำไม่ได้เพราะไม่เข้าใจเลยเอ่ยถามพี่บางคนก็สอนแบบลวกๆบางคนก็ใจดีหน่อยอธิบายถ้าเธอไม่เข้าใจ

กลับมาบ้านน้ำทิพย์ก็ติวให้อีกทีว่าต้องทำอะไรบ้างแต่น้ำทิพย์ไม่เอ่ยถามถึงบรรยากาศของการทำงานว่าเป็นยังไงมีแต่ศิรินนั้นแหละถามทุกวันว่าเพื่อนร่วมงานโอเคไหม

"ป๊า สรุปงบประมาณมันทำยังไงอ่ะ" น้ำทิพย์เลิกคิ้วเล็กน้อย

"เขาให้มาทำหรอ"

"มีนาขอเอามาทำเองอ่ะ พอดีพรุ่งนี้มีประชุมเช้าพวกพี่ๆเขามีงานอื่นต้องทำอีก" น้ำทิพย์พยักหน้าก่อนจะดูและสอนให้ทำ

มีนาตั้งใจฟังมือก็พิมพ์ลงไปในสไลด์พาวเวอ์พ้อยด้วยถ้าเธอทำออกมาดีพวกพี่ๆก็คงได้น่าแต่มีนาไม่คิดแบบนั้นเธอคิดว่าถ้าเธอทำได้ถือว่าเธอผ่านการทดสอบ

"ยังไม่เสร็จอีกหรอลูก มันดึกแล้วนะ" ศิรินอาบน้ำเสร็จก็เดินลงมาดู

"อีกนิดหน่อยค่ะ"

"เอานมอุ่นๆไหม มี๊ไปทำมาให้" ศิรินถามพลางลูบหัวลูกสาว

"ก็ดีค่ะ"

มีนาเอ่ยตอบและเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ศิรินร่างบางก็เดินออกไปอุ่นนมให้ลูกสาวน้ำทิพย์ที่อาบน้ำเสร็จก็ตามลงมาเพื่อเช็คดูว่ามีนาทำถูกหรือเปล่า เพราะมันต้องนำเข้าที่ประชุมหากผิดพลาดลูกเธอได้โดนดุแน่ๆ

ดูเหมือนน้ำทิพย์จะไม่ห่วงลูกเท่าศิรินแต่เธอแอบไปดูมีนาอยู่ตลอดนั้นเห็นหมดว่าลูกสาวโดนแกล้งอะไรบ้างแต่ภูมิใจที่มีนาไม่ตอบโตมันบ่งบอกว่าลูกเธอโตพอจะควบคุมตัวเอง ถ้าเป็นตอนมัธยมมีนาคงไม่ยอมให้ใครมากดขี่แบบนี้แน่ๆเผลออาจจะมีทะเลาะวิวาทไปแล้ว

"หืม มีบริกรสาวเสิร์ฟนมถึงที่เลยหรอคะ" น้ำทิพย์เอ่ยแซวภรรยาตัวน้อยของเขาเล่นเอาศิรินยิ้มเขิน

"พูดอย่างกับตัวเองไม่เคยได้งั้นแหละ" มีนาว่าอย่างลอย

"พูดอะไรไอ้ลูกคนนี้"

"ปกติก็เห็นว่ามี๊เสิร์ฟถึงเตียงเลยไม่ใช่หรอ แถมเป็นนมสดซะด้วย"

คำพูดของมีนาทำให้ศิรินหน้าแดงส่วนน้ำทิพย์ก็หัวเราะชอบใจและขยี้หัวลูกสาวที่รู้ทันแต่มีนาก็ไม่ได้อะไรก้มหน้าทำงานต่อน้ำทิพย์เลยชวนศิรินไปนอนเพราะมีนาคงจะนั่งทำงานอีกนานคนตัวเล็กงอแงบอกจะอยู่เป็นเพื่อนลูก

"ลูกโตแล้วอยู่คนเดียวได้ค่ะ"

"มี๊คริสไปกับป๊าเถอะค่ะ ดูท่าป๊าจะหิวนม"

ศิรินจำต้องยอมเพราะขืนอยู่ต่อเธอได้อายยิ่งกว่านี้แน่ยิ่งมีนาโตเรื่องอย่างว่าก็ดูจะเป็นเรื่องปกติแต่ทำไมนะเธอไม่ชินเอาซะเลยอายุก็ไม่ใช่น้อยๆแต่พอพูดถึงก็หน้าแดงทันที

วันสุดท้ายของการฝึกงานมีนาเอ่ยบอกทุกคนมาวันนี้จะปิดบริษัทฉลองเพราะของอนุญาตท่านประธานแล้วแต่หลายคนไม่เชื่อเพราะมีนาก็แค่เด็กฝึกงานธรรมดาจะเอาเงินมากมายจากไหนมาเลี้ยงพวกเขา มีนาก็ไม่ได้ตื้อให้พวกเขาเชื่อจนถึงเวลาเลิกงานซึ่งโชคดีเป็นวันศุกร์พอดี

ท่านประธานที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะลงมาดูลูกน้องเท่าไหร่เพราะงานที่ท่วมตัวแต่วันนี้เขากับเดินลงมาดูพร้อมกับคนตัวสูงข้างกายสาวน้อยสาวใหญ่ดูตื่นตานิดหน่อยจับจ้องไปยังน้ำทิพย์ เพราะยิ่งอายุเยอะยิ่งมีเสน่ห์ไปอีกเพียงแค่ยิ้มก็ละลายใจสาวๆได้จนทั่วทั้งชั้น

"ป๊า!" มีนาเอ่ยเรียกเสียงดังจนทุกคนหันไปมอง

"ไงไอ้แสบ ถึงกับขอคุณอาเขาปิดบริษัทเลยหรอ" น้ำทิพย์ว่าขำแต่พนักงานทุกคนกำลังอ้าปากค้าง

"เอาน่า สายเปย์อย่างป๊าแค่นี้ไม่จนหรอก"

"ลูกได้นิสัยแกมาเยอะเลยนะบี" ท่านประธานเอ่ยแซวเพื่อนเขา

ก่อนจะแจ้งพนักงานทุกคนให้อยู่ฉลองกับมีนาหลังเลิกงานซึ่งมันก็อีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นมีนารับรู้ได้ถึงสายตาที่มองมายังเธอและมากมายคำถามที่พวกเขาอยากจะถามหลังจากน้ำทิพย์ขอตัวไปคุยกับคุณอาพวกพี่ๆก็เดินเข้ามารุมล้อมเธอ

"ทำไมไม่บอกว่าเป็นหลานท่านประธาน" หนึ่งในนั้นพูด

"เห้ย พี่ขอโทษนะที่ชอบใช้ให้ชงกาแฟอ่ะ"

"มีนาาาา ไม่โกรธพวกเราใช่ไหมอ่ะ"

พวกที่ชอบแกล้งมีนามองอย่างลุ้นกับคำตอบเพราะถ้ามีนาเอาไปฟ้องมีหวังได้โดนไล่ออกยกแผนกแน่ๆ มีนาหันมายิ้มก่อนจะเอ่ยบอกว่าเธอไม่ได้ติดใจเอาความอะไร

"นั้นเย็นนี้ใครไม่อยู่ร่วมฉลองมีนาจะโกรธ"

เสียงเฮ้ดังลั่นโล่งอกที่มีนาไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นพวกเขายังบอกอีกว่าถ้าบริษัทของน้ำทิพย์เป็นหุ้นส่วนของที่นี่เขาจะตั้งใจทำงานอย่างจริงจังเพราะรู้ว่าอีกไม่นานมีนาก็ต้องขึ้นมาบริหารนั้นคือสิ่งที่พวกเขาจะตอบแทน

เมื่อพรีเซ็นจบมีนาก็พาพรีมมาฉลองเพราะตอนนี้คนรักก็ได้ที่ฝึกงานนั้นคือโรงพยาบาลเอกชนที่กรุงเทพซึ่งเป็นโรงพยาบาลเลือกให้ตอนแรกพรีมตัดสินใจจะฝึกที่เชียงใหม่เพราะไม่อยากย้ายให้ยุ่งยากอยากย้ายทีเดียวตอนจบเลยแต่มีนาไม่ยอมแค่สามเดือนที่ปล่อยให้พรีมอยู่คนเดียวก็รู้สึกผิดจะแย่

"พรุ่งนี้ไปฝึกงานกี่โมงคะ" มีนาถามคนในอ้อมกอดแต่สายตาก็ดูหนังที่ฉายอยู่

"แปดโมงค่ะ"

"เดี๋ยวเค้าไปส่งนะ" มีนาว่าออกไปและจูบลงบนผมหนาของพรีม

"ไม่เหนื่อยหรือไง บินกลับจากเชียงใหม่ก็พาไปฉลองพรุ่งนี้ยังจะตื่นเช้าอีก"

เพื่อนๆที่มหาลัยก็ขอให้มีนาอยู่เที่ยวเชียงใหม่ต่อแต่เธอปฏิเสธเพราะอยากกลับมาอยู่กับพรีมและบอกเพื่อนว่าถ้าว่างให้ลงมากรุงเทพเธอเลี้ยงไม่อั้น 

"ก็เค้าไม่อยากให้ตัวเองนั่งรถไปเองนิ"

"เค้าก็ไม่อยากให้ตัวเองเหนื่อยเหมือนกัน"

"อยากให้เค้าหายเหนื่อยไหมล่ะ" พรีมขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้าขึ้นลง มีนาใช้นิ้วแตะไปที่ริมฝีปากของตัวเองเป็นอันรู้กันว่าเธอต้องการอะไรจากคนรัก

พรีมยืดตัวไปจูบมีนาก่อนที่มีนาจะจูบตอบเราจูบกันอยู่อย่างนั้นอารมณ์และความรู้สึกมันบอกว่าเราคิดถึงและโหยหากันมากแค่ไหนจากที่คิดว่าจะจูบอย่างเดียวมันก็เลยเถิดไปไกล

"อื้อ พอแล้ว"

พรีมดันไหล่เปือยเปล่าของมีนาไว้เพราะเธอเหนื่อยกับกิจกรรมที่ผ่านมาแต่มีนาทำหน้าไม่ค่อยจะพอใจหากพรุ่งนี้เธอไม่ต้องฝึกงานก็จะยอมให้อยู่หรอก

"อาบน้ำกันค่ะ" พรีมเอ่ยชวนมีหรือที่มีนาจะปฏิเสธรีบอุ้มคนรักเข้าห้องน้ำทันที

มีนาไปรับไปส่งพรีมตลอดสองสัปดาห์ตั้งแต่กลับมาและอีกไม่กี่วันเธอจะต้องเข้าทำงานในตำแหน่งท่านประธานแทนน้ำทิพย์ซึ่งน้ำทิพย์ก็ดูจะตื่นเต้นไม่น้อย โทรบอกลูกให้กลับมานอนที่บ้านได้แล้วเพราะมัวแต่ไปนอนค้างบ้านเฌอมาลย์จนเธอแอบเกรงใจ

ไม่รู้ว่าจะติดพรีมไปถึงไหนแต่มีนาก็บอกว่าจะกลับไปเย็นนี้แน่นอนตกเย็นเธอมารอรับพรีมเหมือนเดิมเพื่อนๆที่ฝึกงานเหมือนกับพรีมคงมีสงสัยบ้างแหละว่าเธอเป็นใคร

"ตัวเองย้ายไปนอนบ้านเค้านะ" มีนาพูดขณะที่ออกรถมาแล้ว

"ทำไมเค้าต้องไปกับตัวเองด้วยล่ะ"

"ก็เค้าอยากให้ตัวเองไปนิ"

มีหรอที่จะขัดใจได้มีนาพาพรีมกลับมาที่บ้านเพื่อเอาชุดที่ใส่ฝึกงานเพราะเสื้อผ้าพรีมอยู่ที่บ้านเธอตั้งเยอะแยะเฌอมาลย์มองหน้าลูกเขยนิ่งก่อนที่มีนาจะเอ่ยขออนุญาต

"ขออนุญาตพาลูกสาวคุณอาไปนอนที่บ้านนะคะ"

"ถ้าบอกว่าไม่ได้ก็คงจะไม่ยอมสินะ" เฌอมาลย์ว่าอย่างรู้ทัน

"อาหญิงอนุญาตใช่หรือเปล่าคะ" มีนาหันไปอ้อนรฐา

"อาอนุญาต แต่ห้ามแกล้งน้องล่ะ"

รฐาเน้นคำว่า 'แกล้ง' เพราะรู้หรอกว่าลูกสาวเธอก็โตพอที่จะมีเพศสัมพันธ์แต่ก็อยากเกินงามเพราะต้องตื่นไปฝึกงานที่โรงพยาบาลแต่เช้าทุกวันเดี๋ยวจะไม่ไหวเอา

ศิรินเตรียมมือเย็นไว้รอมีนาเสร็จทุกอย่างแล้วรอก็แค่เจ้าตัวเท่านั้นไม่นานเสียงรถมีนาก็ดังที่หน้าบ้านเมื่อลูกเดินเข้ามาพร้อมกับพรีมก็แปลกใจนิดหน่อยแต่พอเห็นกระเป๋าใบเล็กก็พอเข้าใจว่าพรีมคงจะค้างที่นี่

"นี่ขออนุญาตหรือพาน้องหนีมาล่ะ" น้ำทิพย์เอ่ยแซว

"มีนาทำอะไรอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ไม่นอกกรอบเหมือนป๊าหรอกน่า"

สองพ่อลูกก็ยังหยอกล้อกันแบบนี้ตลอดมีนาพาพรีมเอาของขึ้นไปเก็บก่อนจะลงมาทานข้าวซึ่งมาวินก็สงสัยที่พี่พาแฟนมานอนบ้านได้แล้วเขาพาแฟนมาได้หรือเปล่าน้า

"ป๊า มี๊ ทำไมพี่มีนพาแฟนมานอนบ้านได้อ่ะ"

"ก็พี่เขาโตแล้ว"

"เท่าไหร่ถึงเรียกว่าโตเรียนจบก่อนนะหรอ"

น้ำทิพย์พยักหน้าเป็นคำตอบแต่มาวินก็ยังไม่หยุดถามเพราะเขายังสงสัยเพราะตอนเด็กเท่าที่จำได้มีนาพาพรีมมานอนที่บ้านออกจะบ่อยน้ำทิพย์และศิรินไม่เห็นจะว่าอะไรเลย

"แต่ตอนพี่มันอายุเท่ามาวินพี่มีนก็พาพี่พรีมมานอนบ้านออกจะบ่อย"

"มันคนละแบบกัน"

"ยังไงอ่ะป๊า"

มาวินเริ่มไม่สนใจอาหารตรงหน้ากลับสงสัยเรื่องของพี่สาวแต่ถ้าถามว่าตอนนี้เขามีแฟนหรือเปล่าก็ปกติของเด็กม.ต้นก็ต้องมีกิ๊กกั๊กบ้างแหละ

"ถามแบบนี้แสดงว่าอยากพาแฟนมานอนบ้านหรอครับ" ศิรินเป็นฝ่ายเอ่ยถาม

"ก็พี่มีนทำได้ทำไมมาวินจะทำไม่ได้ละครับ"

"ทานข้าวเสร็จเดี๋ยวมี๊จะอธิบายให้ฟัง"

มาวินทานข้าวเสร็จเขาก็ขึ้นมานอนเล่นเกมรอไม่นานศิรินก็เดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆลูกชายมาวินไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนานเอ่ยถามศิรินทันที

"ตอบมี๊มาก่อนว่ามาวินมีแฟนแล้วหรอครับ" มาวินกรอกตาไปมาก่อนจะตอบ

"คุยๆอยู่คนหนึ่งครับ"

"แล้ว..ถึงไหนล่ะ" ดูเหมือนมาวินจะไม่เข้าคำถาม "หมายถึงจับมือ กอด หอมแก้ม หรือว่ามากกว่านั้น" มาวินพอจะเข้าใจเขาตอบกลับมาทันที

"แค่จับมือครับ"

"โอเค ถ้าแค่นั้นก็ดีมี๊ขอห้ามนะว่าอย่ามีอะไรเกินเลยเด็ดขาด"

"เพราะมาวินยังเด็กใช่ไหมครับ"

"ก็ส่วนหนึ่งครับ แต่ว่าถ้ามาวินมีอะไรกับเด็กผู้หญิงคนนั้นคนที่เสียหายคือผู้หญิงเข้าใจไหมครับ" เขาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

"ที่มี๊กับป๊าไม่อนุญาตให้มาวินพาแฟนมานอนที่บ้านเพราะมันไม่เหมาะสมคนอื่นจะมองไม่ดีผู้หญิงก็จะโดนนินทา"

"แต่ทำไมพี่มีนทำได้ละครับ"

"ก็พี่มีนกับพี่พรีมเป็นผู้หญิงไม่เสียหายและไม่ท้องด้วย"

มาวินดูจะเข้าใจในส่วนนี้แต่เหมือนเขาจะยังมีเรื่องที่อยากรู้อีกคุ้นคิดอยู่นานก็เงยหน้าขึ้นมองศิรินและเอ่ยถามออกมาเป็นคำถามที่เธอคิดว่าน้ำทิพย์น่าจะเป็นฝ่ายตอบนี้มากกว่าเธอนะ

"แล้วเมื่อไหร่มาวินถึงจะมีอะไรกับแฟนได้ละครับ"

เข้าใจภาวะอึกอักไหม? นั้นแหละศิรินกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้มันไม่รู้จะตอบยังไงให้ลูกเข้าใจดีจะให้เธอกำหนดเวลาให้ลูกก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะความอยากของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน

"จบมอหกป๊าอนุญาตให้มีแต่ต้องป้องกัน" น้ำทิพย์เข้ามาช่วยเธอไว้ได้ทัน

"แล้วตอนนี้มาวินมีแฟนได้หรือเปล่า"

"ได้ครับ"

"ป๊าบีครับ.."

"เอางี้นะไอ้ลูกชาย ไว้ว่างๆป๊าจะสอนเรื่องเพศศึกษาให้แต่ตอนนี้มันดึกแล้วขอตัวมี๊ไปนอนก่อนนะครับ"

น้ำทิพย์เดินไปจูบศีรษะของลูกและบอกฝันดีก่อนจะพาศิรินออกมาจากห้องและเข้าห้องของตัวเองเธอละยอมใจลูกสาวตัวแสบจริงๆ เรื่องอื่นนะหัวไวแต่มาพลาดเรื่องนี้เรื่องเดียวไม่เจ้าเล่ห์เหมือนพี่สาวเลยสักนิด