END พ่อบ้านใจกล้า [BC]

ตอนที่ 48 : 6ปี

เวลาผ่านไปเร็วเสมอยิ่งคนที่ได้เป็นพ่อกับแม่เวลาเห็นลูกโตขึ้นทุกวันก็ยังคิดว่าลูกเป็นเด็กทั้งที่รูปร่างหน้าตาลูกก็ไม่ได้เด็กอย่างที่พวกเขาเห็นแต่เพราะหัวอกคนเป็นพ่อแม่ก็เห็นลูกเป็นเด็กสำหรับพวกเขาเสมอ

ผ่านมา 6ปีแล้ว..

ตอนนี้มีนาเรียนอยู่ปีสุดท้ายของมหาลัยซึ่งเธอเลือกที่จะเรียนต่อที่ไทยเพราะได้ตกลงกับพรีมเอาไว้แล้วว่าจะเรียนมหาลัยเดียวกันแต่มีนากับพรีมเลือกที่จะมาเรียนมหาลัยชื่อดังของทางภาคเหนือ โดยอ้างว่าอยากจะเปิดประสบการณ์ได้ลองใช้ชีวิตเป็นเด็กหอลองช่วยเหลือตัวเองดูบ้าง

ตอนแรกศิรินและรฐาไม่ยอมยืนกรานว่ายังไงจะต้องเรียนในกรุงเทพเท่านั้นแต่ก็ได้น้ำทิพย์และเฌอมาลย์ช่วยพูดกล่อมบอกจะพาไปหาลูกบ่อยๆ อ้อนอยู่นานจนศิรินยอมใจอ่อนช่วงแรกๆก็โทรหาแทบทุกวันมีนากับพรีมก็เข้าใจว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงพวกเธอเลยคอยรายงานว่าในแต่ละวันทำอะไรบ้าง

"ทำอะไรอยู่อ่ะ" พรีมเอ่ยถามมีนาที่เขียนอะไรไม่รู้อยู่

"เปล่า ไม่มีอะไรอ่ะ" มีนารีบเก็บสมุดเล่มนั้นทันที

"ไม่มีอะไร ทำไมต้องซ่อนด้วยล่ะ" 

พรีมกอดอกและมองคนรักอย่างสงสัยมีนาเก็บมันเข้าลิ้นชักและเดินมากอดพรีมอย่างอ้อนๆแต่พรีมก็ยังอยากรู้ว่าสมุดเล่มนั้นมันสำคัญอะไรทำไมมีนาต้องหวงขนาดนั้น

"จะว่ามีก็มีอะ แต่ตัวเองยังดูตอนนี้ไม่ได้นะ"

"ทำไมละมันมีอะไรสำคัญหรอ"

"เยอะเลยแหละแต่ไม่ต้องห่วงนะถึงเวลาตัวเองก็จะได้ดูมันเอง ตอนนี้ดึกแล้วนอนกันนะคะ"

ในเมื่อมีนาสัญญาว่าจะให้เธอดูพรีมก็ยอมตามใจถึงในใจจะอยากเดินเข้าไปเปิดลิ้นชักและหยิบมันมาเปิดอ่านก็เถอะแต่เพราะเคยสัญญากันว่าอะไรที่อีกฝ่ายห้ามก็จะไม่ก้าวก่าย

อีกแค่เทอมเดียวมีนาและพรีมก็จะเรียนจบมีนาเลือกเรียนบริหารเพราะที่บ้านทำธุรกิจส่วนพรีมเธอเลือกที่จะเรียนหมอซึ่งสองอาชีพนี้ถ้าจบมาบอกได้เลยว่าเวลาพักแทบจะไม่มีแต่ในเมื่ออยากเรียนที่บ้านก็ไม่มีใครห้าม

แต่ปัญหาก็อยู่ที่ว่ามีนาเรียนแค่4ปีแต่พรีมเรียน6ปีเท่ากับว่าพรีมต้องอยู่ที่นี้ต่ออีกสองปีทำให้มีนาไม่ยอมเธอไม่อยากปล่อยให้คนรักต้องอยู่คนเดียวเพราะขนาดเข้ามาเป็นเฟรซซี่ใหม่ๆ รุ่นพี่เข้ามารุมจีบพรีมตั้งเยอะขืนเธอปล่อยพรีมอยู่คนเดียวมีหวังโดนคนอื่นเข้ามาาแทรกแซงแน่

"บอกกี่ครั้งแล้วคะว่าไม่ให้ใส่ทรงเออ่ะ" มีนาจ้องมองแฟนด้วยสายตาดุๆ

"จำไม่ได้หรอคะว่าเมื่อวานตัวเองทำกระโปรงเค้าเปื้อน" คนที่พึ่งตื่นยิ้มแห้งเอามือเกาหัว

"พึ่งหกโมงครึ่งเองจะไปเรียนแล้วหรอคะ"

"เค้าปลุกตัวเองแล้วแต่ตัวเองไม่ยอมตื่นเค้ากลัวไปสายอ่ะ"

พรีมเอ่ยบอกเพราะถ้ามีนาไม่ขับรถไปส่งเธอก็ต้องนั่งรถไปเองซึ่งรถที่นั่งก็ขับอ้อมโลกเพราะต้องส่งผู้โดยสารหลายที่เหตุผลนี้ศิรินเลยถอยรถให้มีนาโดยเฉพาะ

"เค้านอนเพลินไปหน่อย นั้นตัวเองรอเค้าอาบน้ำแปบนะ"

มีนารีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแบบด่วนๆเพราะก่อนจะไปส่งคนรักเธอก็อยากจะพาพรีมไปทานข้าวก่อนรู้ว่าถ้าพรีมไม่ทานข้าวเช้าจะได้ทานอีกทีก็ตอนเลิกเรียน ก็เรียนหมอนิเนาะเวลาทานข้าวแทบจะไม่มี

"เสร็จแล้วค่ะ รอนานไหม"

"ครึ่งชั่วโมงเปะ" พรีมว่าอย่างประชด

"ไปค่ะ เดี๋ยวเค้าช่วยถือ"

วันนี้พรีมต้องเข้าแลปเท่ากับว่าคนรักของเธอคงจะเลิกเรียนตอนเย็นเลยวันนี้มีนาไม่มีเรียนแต่ก็มีเข้าพบอาจารย์ปรึกษาวิจัยที่เป็นตัวชี้วัดว่าเธอจะได้ไปฝึกงานหรือและวิจัยก็เป็นอะไรที่โหดสำหรับนักศึกษาแต่บ้างคณะก็อาจจะไม่โหดเท่าไหร่

"นี่ค่ะ" มีนาสอดเสื้อคลุมของเธอและยื่นให้พรีมเพราะเห็นสายตาคนอื่นที่มองแฟนเธอ "ใส่สั้นไปเค้าหวงนะ ตอนนั่งเรียนก็คลุมด้วยเค้าไม่อยากให้คนอื่นมอง" มีนาอธิบายซะยืดยาวกลัวพรีมไม่ยอมรับไป

"โอเค" พรีมรับมันมาถือไว้

"ตั้งใจเรียนนะคะ"

"ค่ะ"

น้ำทิพย์และศิรินตอนนี้ก็ปวดหัวกับมาวินมากเพราะลูกชายของเธอที่ตอนเด็กไม่แสบไม่ซนเท่าคนพี่แต่พอโตขึ้นเท่านั้นแหละตามประสาเด็กผู้ชายก็มักจะมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อน มาวินตอนนี้เรียนอยู่ม.1 วัยหัวเลี้ยวหัวต่อ

"บีคะ ครั้งนี้คริสขอคุยกับลูกเองนะคะ" น้ำทิพย์พยักหน้าจำยอม

ศิรินเข้าไปพบครูฝ่ายปกครองเพราะยังไม่ทันจะพักกลางวันทางโรงเรียนก็โทรไปแจ้งว่ามาวินกับเพื่อนห้องข้างๆทะเลาะกันแต่ก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นผิดใครถูก แต่เด็กทั้งสองก็ถือว่าทำผิดศิรินเลยขอตัวพามาวินกลับบ้าน

ระหว่างนั่งรถกลับบ้านมาวินก็เอาแต่เล่นเกมในมือถือน้ำทิพย์เหลือบมองลูกผ่านกระจกหลังอยู่บ่อยจนมาวินรู้ตัวแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรคิดว่าน้ำทิพย์จะด่าอะไรอีกเปล่า แต่ก็ไม่เพราะวันนี้ศิรินเอ่ยขอเพราะทุกทีน้ำทิพย์ต่อว่าลูกมาวินก็ได้แต่เดินหนีปิดประตูห้องใส่

"บีไม่ไหวแล้วนะคะ ถ้ามาวินยังเป็นแบบนี้อยู่บีจะส่งลูกไปโรงเรียนประจำ"

"บี"

น้ำทิพย์จงใจว่าให้มาวินได้ยินก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไปมาวินเดินกระแทกเท้าขึ้นห้องเพราะเขาไม่อยากถูกส่งไปโรงเรียนประจำ ศิรินเห็นท่าไม่ดีเลยรีบขึ้นมาดูมาวิน

"หิวไหมลูก หม่ามี๊ทำอะไรให้ทานไหม" มาวินเดินไปล้มตัวลงที่เตียงไม่ตอบอะไรทั้งนั้น

"บอกกี่ครั้งแล้วครับว่าอย่าเดินหนีเวลาผู้ใหญ่พูดด้วย ไม่น่ารักเลยนะ" ศิรินก็ยังพูดอย่างใจเย็นก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆ

"ปกติก็ไม่มีใครรักอยู่แล้วนิ"

"ทำไมพูดแบบนั้นละหม่ามี๊รักมาวินที่สุดเลยนะ"

"แต่ป๊าไม่นิครับ"

มาวินล้มตัวลงนอนหันหลังให้ศิรินทำเป็นแกล้งหลับศิรินพอจะรู้แล้วว่าลูกชายจอมดื้อของเธอน้อยใจน้ำทิพย์นี่เองแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้อยใจเรื่องอะไร แต่คุยอะไรไปตอนนี้ก็ดูจะไม่เป็นผล

"ไม่ฟังอีกตามเคยละสิ" น้ำทิพย์เอ่ยถามเมื่อศิรินเดินเข้ามาหา

"พูดดีๆกับลูกบ้างไม่ได้หรอคะ"

"พูดดีไปเดี๋ยวก็ได้ใจ ไม่ดุไม่ด่าไงคะถึงได้ทำตัวเกเรแบบนี้"

"บี"

ศิรินเรียกชื่อน้ำทิพย์เสียงแข็งเพราะน้ำทิพย์เอาแต่คิดแบบนี้นะสิศิรินเลยมานั่งตักคนรักโอบคอน้ำทิพย์ไว้เพราะไม่อยากให้น้ำทิพย์หันหน้าหนีเธอ

"ลองพูดดีๆกับลูกดูสิคะ ลองถามลูกดูว่าทำไมถึงทะเลาะกับเพื่อน"

"เด็กดื้อยังไงก็คือเด็กดื้อค่ะ"

"ผู้ใหญ่เอาแต่ใจยังไงก็คือผู้ใหญ่เอาแต่ใจ"

"นี่คริสว่าบีหรอ"

"นะคะ บีลองมองข้ามเรื่องที่ลูกทำและหาเหตุผลว่าทำไมลูกถึงทำแบบนั้น"

น้ำทิพย์มองหน้าศิรินแววตาคนตัวเล็กทำเธอใจอ่อนทุกทีไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนศิรินก็คงมีอิทธิผลต่อใจเธอเสมอถ้าเป็นคนอื่นมาพูดกับเธอ เธอคงไม่ฟังแต่นี่แม่ของลูกไม่ทำตามก็ได้ทะเลาะกันอีก

มีนานัดพบอาจารย์ตอนบ่ายแล้วตอนนี้ก็พึ่งจะสิบเอ็ดโมงครึ่งเธอคิดว่าพรีมคงจะไม่ออกมาทานข้าวแน่เลยอยากจะหาอะไรไปให้คนรักทานแต่เรื่องทำอาหารเธอขอบายละกัน ทำไม่เป็นก็ใช่จะซื้อไม่ได้มีนาเลือกมาร้านประจำของพรีม

เธอไลน์บอกคนรักว่าอยู่หน้าห้องแลปแล้วพรีมเลยเดินออกมาเพราะเป็นเวลาพักพอดีเพื่อนๆของเธอก็คุ้นหน้าคุนตามีนาเป็นอย่างดีเพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีนามาหาซะหน่อย

"เอากับข้าวมาส่งค่ะ" มีนายื่นกล่องข้าวให้

"ร้านเดิมหรือเปล่า"

"ก็ต้องร้านเดิมสิคะ สั่งแบบพิเศษแต่แคลลอรี่ต่ำแบบที่พรีมชอบเลยน่าา"

"เอาใจเก่งแบบนี้ รู้ไหมว่ามันน่ารัก"

"มีแฟนน่ารักยังไม่ชินอีกหรอคะ"

ทั้งสองยืนหยอกล้อกันจนเพื่อนๆเอ่ยแซวมีนาเลยไม่กวนเวลาทานข้าวของพรีมเพราะเธอก็นัดเพื่อนไว้ก่อนเข้าพบอาจารย์เหมือนกัน ถึงจะเรียนหนักกันทั้งคู่แต่มีนาก็ไม่ได้ใส่ใจพรีมน้อยลงไปเลย

ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วแต่มาวินยังไม่ลงมาให้แม่บ้านขึ้นไปตามแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะลงมาเลยศิรินกำลังจะก้าวขึ้นไปตามลูกแต่น้ำทิพย์ก็เอ่ยห้ามเพราะเธอจะขึ้นไปเอง ศิรินเลยเอ่ยขอว่าห้ามดุลูกเด็ดขาดน้ำทิพย์ก็ตกลง

มือเรียวเคาะห้องสองสามครั้งแต่ไม่มีเสียงตอบกลับเลยเปิดประตูเข้าไปเห็นมาวินนอนเล่นเกมอยู่บนเตียงพอเขาเห็นว่าน้ำทิพย์เดินเข้ามาก็วางจอยเกมลงและล้มตัวลงนอนทันที

"ทำไมไม่ลงไปทานข้าว" น้ำทิพย์ถามเสียงนิ่งแต่ไม่มีเสียงตอบกลับ

เตียงอีกข้างยุบลงเพราะน้ำหนักตัวของคนที่เดินเข้ามา มาวินหลับตาปี๋เพราะเขาไม่รู้ว่าน้ำทิพย์จะดุอะไรอีกใจเต้นแรงและเร็วยิ่งกว่าถูกคุณครูสั่งให้วิ่งกลางสนามซะอีก

"ถ้ายังไม่หิวนั้นช่วยตอบคำถามป๊าหน่อย" น้ำทิพย์ว่าก่อนจะเอนตัวพิงหัวเตียง "ไปมีเรื่องกับเพื่อนทำไม" น้ำทิพย์ถามเสียงแข็งทำให้มาวินลุกขึ้นและหันมาตอบกลับทันควัน

"มันมาแกล้งเพื่อนมาวินก่อนอ่ะ!"

"สอนกี่ทีแล้วว่าอย่าขึ้นเสียงใส่ผู้ใหญ่ มันไม่น่ารักเลยนะ" น้ำทิพย์ก็ยังพูดด้วยเสียงโทนเดิมไม่ตะคอกใส่เหมือนเคย

"ถ้าป๊าจะมาด่าก็ออกไปเถอะ"

มาวินอารมณ์ฉุนหนักเพราะรู้ดีว่าต่อให้เขาไม่ผิดน้ำทิพย์ก็ดุเขาอยู่ดีไม่เคยหรอกที่จะพูดจาปลอบใจหรือเอ่ยถามเหตุผลมาวินเองก็ไม่ได้อยากเป็นเด็กเกเรในสายตาน้ำทิพย์หรอกนะ แต่น้ำทิพย์ไม่เคยฟังเหตุผลจากเขาเลยมันเลยก่อตัวเป็นความน้อยใจและประชดด้วยสิ่งที่น้ำทิพย์ไม่ชอบ

"ลุกมาคุยกันก่อนสิหันหลังหนีแบบนี้มันไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยนะ"

"จะย้ายมาวินไปอยู่โรงเรียนประจำก็เอาเลยสิ!" คนเป็นลูกว่าอย่างน้อยใจ

"อยากไปจริงๆหรอ"

"ถ้าอยากให้ไปก็จะไป!"

น้ำทิพย์เหนื่อยการที่จะพูดกับมาวินเพราะถ้ามาวินยังอารมณ์ฉุนเฉียวและไม่ยอมสงบสติอารมณ์แบบนี้เธอได้ปรี๊ดแตกตะคอกใส่ลูกอีกแน่ๆ ร่างสูงลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกจากห้องได้ยินมาวินพ้นลมหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ

"ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกไปอยู่ไกลหูไกลตาหรอกนะถึงแม้ลูกจะดื้อแค่ไหนก็ตาม รู้ไหมว่าเพราะอะไร" น้ำทิพย์เอ่ยพูดทั้งที่ยังยืนหันหลังอยู่พอไม่มีเสียงตอบกลับเธอเลยพูดต่อ

"เพราะรักไง"

พูดจบคนอายุเยอะก็เดินออกจากห้องทิ้งให้มาวินนิ่งค้างกับคำพูดนั้นจากอารมณ์โกรธที่นึกว่าน้ำทิพย์จะส่งไปอยู่โรงเรียนประจำจริงๆตอนนี้มันทั้งจุกจนไม่สามารถพูดอะไรออกมีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลลงมาเท่านั้นแต่ไร้เสียงสะอื้นใดใด

มาวินใช้เวลาอยู่กับตัวเองสักพักพอหยุดร้องไห้ได้ก็เข้าไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะเดินลงมาหาน้ำทิพย์รีบวิ่งไปยังห้องอาหารแต่ก็เจอเพียงแค่ศิรินที่กำลังจะเดินออกมา

"มี๊คริสครับป๊าบีละครับ" ศิรินแปลกใจที่ลูกชายถามหาน้ำทิพย์

"อยู่ในห้องทำงานจ๊ะ"

มาวินวิ่งไปยังห้องทำงานของน้ำทิพย์ทันทีศิรินเองก็ได้แต่มองตามเพราะตอนน้ำทิพย์เดินลงมาเขาไม่ได้บอกอะไรเลยเธอเลยนึกว่าทั้งสองคงทะเลาะกันอีกแต่ตอนนี้ไม่น่าจะใช่แล้วก็สีหน้ามาวินเป็นเครื่องบ่งบอกว่าเขาไม่ได้โกรธหรืองอนแต่กลับยิ้มแย้มมากกว่า

"ขอเข้าไปได้ไหมครับ" มาวินเคาะประตูเพื่อขออนุญาต

"เชิญ"

เพียงแค่เสียงอนุญาตมือเล็กก็ผลักมันเข้าไปเห็นน้ำทิพย์กำลังก้มอ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงานก่อนจะเข้ามาก็ไม่ได้มีความกดดันอะไรแต่พอเข้ามาแล้วอารมณ์เหมือนอยู่ในห้องดำเลย ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดีเพราะน้ำทิพย์ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามามองเขาเลย

"มีอะไรก็พูดมาสิ" เห็นมาวินยืนนิ่งนานหลายนาทีเลยเอ่ยถาม

"ป๊าจะไม่ส่งมาวินไปโรงเรียนประจำใช่ไหม" มาวินถามเสียงเบาก่อนจะรีบก้มหน้าลง น้ำทิพย์เห็นแบบนั้นก็ยกยิ้มแต่ก็ต้องขรึมไว้ก่อน

"แล้วอยากไปไหมละ"

"ไม่ ไม่ครับ มาวินไม่อยากไปโรงเรียนประจำ" มาวินปฏิเสธทันควัน

"นั้นเราต้องมีข้อตกลงกัน"

น้ำทิพย์เดินมานั่งที่โซฟาก่อนจะกวักมือให้มาวินมานั่งข้างๆลูกชายตัวน้อยก็เดินตามมาอย่างว่าง่ายนานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้นั่งให้น้ำทิพย์โอบไหล่แบบนี้

"ป๊ารู้ว่าเด็กผู้ชายมีเรื่องชกต่อยเป็นธรรมดาแต่นั้นมันไม่ใช่นิสัยของเด็กดีเลยนะ"

"มาวินขอโทษครับ" เด็กชายว่าอย่างสำนึกผิด

"ถ้ารู้ว่าผิดแล้วยังจะทำอีกไหมครับ"

"แต่พวกนั้นมาแกล้งเพื่อนมาวินก่อนนะครับ" มาวินเงยหน้ามองน้ำทิพย์อย่างขอความเห็นใจ

"วิธีอื่นมีตั้งเยอะแยะทำไมต้องใช้กำลังละครับ"

"แต่ถ้าไปฟ้องคุณครูมันก็ล้อว่ามาวินเป็นเด็กขี้ฟ้องอีก"

เป็นเรื่องปกติของเด็กผู้ชายที่ยอมไม่ได้ถ้าเพื่อนมาล้อน้ำทิพย์ก็เขาใจเพราะตอนเด็กเธอก็ไม่ชอบถูกล้อเหมือนกันแต่ปัญหานี้มันก็ต้องแก้ที่ต้นเหตุไม่ใช่ปลายเหตุ

"เดี๋ยวป๊าจัดการเองแต่มาวินต้องสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องชกต่อยอีก ตกลงไหมครับ"

"ตกลงครับ"

"ดีมาก ลูกชาย"

มือเรียวขยี้หัวลูกชายมาวินดีใจจนโผกอดน้ำทิพย์แต่กอดอย่างเดียวน้ำทิพย์ไม่แปลกใจหรอกนะแต่นี้มีเสียงสะอื้นด้วยทำให้เธอขำออกมา

"ลูกผู้ชายที่ไหนเขาร้องไห้กันครับ สาวๆรู้อายเขาตาย"

"ไม่เป็นไรหรอกครับในห้องนี้มีแค่ป๊าบีไม่มีสาวๆสักหน่อย"

น้ำทิพย์หัวเราะให้กับคำตอบก่อนจะโอบกอดลูกชายจอมขี้แยทั้งสองกอดกันอยู่อย่างนั้นส่วนศิรินที่แอบดูก็พลอยยิ้มตามไปด้วยเพราะกว่าจะคืนดีกันทะเลาะกันบ้านแตกไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง เธอละกลัวมาวินเป็นเด็กมีปัญหาแทบแย่แต่เห็นแบบนี้ก็สบายใจหน่อย

มีนามารอรับพรีมกลับห้องเพราะตอนนี้ก็หกโมงเย็นแล้วเธอนั่งรออยู่อย่างนั้นจนเพื่อนๆในคลาสของพรีมออกมาทีละคนก่อนที่คนรักของเธอจะเดินออกมา มีนารีบเดินเข้าไปช่วยถือกระเป๋าทันที

"เหนื่อยไหมคะ"

"ไม่ค่ะ แต่หิวมากกว่า"

"เดี๋ยววันนี้พาไปทานร้านโปรดดีไหมคะ"

"ไม่ดีค่ะ" พรีมว่าแล้วทำหน้ามุ้ย

"ไม่ไปร้านโปรดแล้วอยากทานร้านไหนคะ บอกมาเลยค่ะเดี๋ยวจะพาไป" พรีมเดินมาใกล้มีนาเพราะกระซิบบอก

"ซื้อไปทานที่ห้องได้ไหมอ่ะ อยากทานด้วยกันสองคนมากกว่า"

ได้ยินแบบนั้นมีนาก็ยิ้มกว้างก่อนจะเดินตามคนรักไปที่รถเธอพาพรีมมาเดินถนนคนเดินเพื่อหาซื้ออะไรกลับไปทานที่ห้องและเดินไปก็เจอคนรู้จักก็แถวนี้นักศึกษามอเธอเดินกันให้ขวักเลยนิ โดยเฉพาะมีนารุ่นน้องรู้จักเธอแทบจะทั้งมหาลัยเพราะเธอมันสายกิจกรรมเลยรู้จักคนเยอะ

"มีแฟนฮอตแบบนี้ น่าเบื่อเนาะ" พรีมว่า

"หวงหรอคะ"

"หวงสิ ไม่ชอบด้วย"

"มีแฟนขี้หวงแบบนี้ น่ารักเนาะ"

เดินจนได้กับข้าวมื้อเย็นมีนาก็ชวนพรีมกลับทันทีเพราะเธอเห็นว่ามีคนที่ตามจีบพรีมมาที่นี่ด้วยเธอไม่อยากยืนต่อให้มันเข้ามาทักแฟนเธอหรอกนะ พรีมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมีนาก็สั่งให้เธอรีบเดินขนาดนั้นเพราะคนออกจะเยอะกว่าจะขอทางออกมาได้

"ทำไมหน้าบึ้งจัง โมโหหิวหรอ" พรีมเอ่ยถาม

"โมโหคนมากกว่า"

"โมโหเค้าหรอ" พรีมชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

"เปล่าค่ะ แค่เจอคนที่ไม่ถูกชะตาน่ะเลยไม่อยากเดินต่อ"

พรีมพยักหน้าเข้าเพราะมีนาเป็นแบบนี้ตลอดเวลาเจอใครที่ไม่ชอบก็จะออกจากที่นั้นทันทีไม่นั้นได้มีปะทะคารมเหมือนตอนที่เข้ามาเรียนที่นี่ในปีแรกจนเกิดเรื่องดีนะที่หนีทันเพราะถ้าอาจารย์รู้เข้าว่านักศึกษาทะเลาะวิวาทได้ไล่ออกหรือพักการเรียนทั้งคู่แน่ๆ

ทานข้าวเสร็จทั้งสองก็ผลัดเปลี่ยนกันอาบน้ำก่อนจะโทรรายงานผู้ใหญ่ทั้งสองครอบครัววันนี้โทรหาพ่อแม่ของพรีมก่อนต่อสายได้ไม่ได้นานทางนั้นก็กดรับทันที

"เป็นไงบ้างลูกทำไมวันนี้โทรมาดึกจัง" เฌอมาลย์เอ่ยถาม

"วันนี้เลิกเรียนค่ำน่ะค่ะพ่อกับแม่ทำอะไรอยู่คะ"

"แม่เขาดูละครอยู่ลูก ดูสิ หน้านี่อินมาก" เฌอมาลย์แพลนกล้องไปที่รฐา

คุยได้สักพักก็ถามหามีนาก็ปกติมีนาจะคอยมาป่วนอยู่ข้างๆแต่วันนี้กลับไม่เห็นพรีมเลยหันกล้องไปทางมีนาที่กำลังจดจ่ออยู่กับเกมอย่างเมามันส์

"มีแฟนติดเกมแบบนี้คงต้องสั่งให้เลิกคบซะเลยดีไหม"

"โอ๊ะ! ไม่ดีค่ะ ไม่ดีเลยอย่าใจร้ายกับว่าที่ลูกเขยสิคะ" มีนาได้ยินก็รีบกระโจนมาหาพรีม

พรีมคุยเสร็จต่อไปก็เป็นตาของมีนาทางนี้ก็รอสายได้ไม่นานเหมือนกันน้ำทิพย์กดรับก่อนจะเดินไปหาศิรินกับมาวินที่นั่งหนังกันอยู่ พูดคุยกันสักพักก็ต้องวางเพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้าทั้งคู่

เพราะเมื่อคืนเล่นเกมจนดึกพรีมเผลอหลับไปตื่นหนึ่งพอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่ามีนายังไม่เลิกเล่นมองดูนาฬิกาก็จะตีสองแล้วเพราะความง่วงและหงุดหงิดเลยเดินไปถอดปลั๊กออกและเดินกลับมาล้มตัวลงนอนและมีขู่อีกว่า

"ถ้ายังจะเล่นต่อก็ออกไปนอนนอกห้องนะคะ"

แบบนี้ใครจะกล้าหือละมีนาจำใจต้องเข้านอนถึงพรีมจะโกรธยังไงพอมีนากอดเข้าหน่อยตื่นเช้ามาก็หายงอนทุกทีแต่สำหรับเช้านี้คงจะไม่ใช่เพราะพรีมปลุกมีนาก่อนจะไปอาบน้ำพออาบน้ำเสร็จมีนาก็ยังไม่ตื่นเธอก็ปลุกอีกรอบจนจะแต่งตัวเสร็จมีนาก็นอนนิ่งเหมือนเดิม

"มีนา!!"

"จ๋าาาา ขอนอนต่ออีกแปบน้าตัวเอง"

"นับถึงสามถ้ายังไม่ลุกพรีมจะโกรธจริงๆแล้วนะ! หนึ่ง!..."

"จ้าๆ ตื่นแล้วจ้า..."

มีนายกมือปิดปากหาวก่อนจะเดินคล้ำลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปทั้งที่ตาแทบจะไม่ลืมดีที่ดวงตากลมโตนั้นได้น้ำทิพย์มาถ้าได้ศิรินมามีหวังชนนู้นนี่ไปหมดมีนาใช้เวลาอาบน้ำไม่นานเดินออกมาคนรักก็เตรียมเสื้อผ้าให้แล้ว

แต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาด้านนอกซึ่งพรีมนั่งกอดอกมองอย่างไม่พอใจเห็นมีนาเดินออกมาก็จะเดินหนีออกจากห้องเพื่อไปขึ้นรถแต่มีนากลับคว้าคนรักมากอดไว้ก่อน

"ยังไม่หายงอนเค้าหรอคะ"

"ปล่อยค่ะ เดี๋ยวไปเรียนสาย"

"ตัวเองก็หายงอนเค้าก่อนสิ" มีนายังคงอ้อนเหมือนทุกทีแต่พรีมกลับไม่ใจอ่อนเลยทำให้มีนารู้สึกผิดเพราะพรีมคงจะโกรธจริงๆ "เค้าขอโทษ หายงอนเค้านะ"

"เป็นแบบนี้หลายครั้งแล้วนะพรีมขี้เกียจจะพูดละ"

"ก็เค้าเล่นเพลินไปหน่อยอ่ะ"

"ถ้าคราวหลังยังเล่นไม่รู้จักเวลาล่ำเวลาพรีมจะขายคอมทิ้ง!"

"โอเคๆ แต่ถ้าเป็นวันหยุดเค้าเล่นได้ใช่ป่ะ"

"อืม"

มีนาหอมแก้มพรีมฟอดใหญ่แต่คนรักก็ยังหน้ามุ้ยเลยหอมอีกข้างแล้วก็อีกข้างสลับกันไปมาจนพรีมยิ้มออกมีนาก็โล่งใจเพราะถ้าไปเรียนโดยที่ยังงอนกันแบบนี้คงจะเรียนไม่รู้เรื่อง

"หายงอนแล้วเนาะ นั้นไปเรียนกันค่ะ"

มีนาเดินจับมือพรีมมาที่รถก่อนจะพาไปยังร้านประจำเพราะต้องทานข้าวเช้าก่อนแต่วันนี้ดูเหมือนรถจะติดก็เส้นนี้มีทั้งรถรับส่งเด็กนักเรียนประถมมัธยมรถคนทำงานและรถนักศึกษาการจราจรเลยแออัดไแดงก็ไม่ต่างจากกรุงเทพสักเท่าไหร่

"ตัวเอง" มีนาเรียกพรีมเสียงเบา "รถติดหนักมากอ่ะ ไม่ทานข้าวเช้าวันหนึ่งไม่เป็นไรเนาะ" ในใจรู้อยู่แล้วว่าต้องโดนพรีมด่าแต่กลับกันพรีมกลับหยิบกล่องที่อยู่เบาะหลังมาวางบนตักก่อนจะเปิดมัน

"รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้"

"แซนวิสหรอคะ"

"รองท้องไปก่อนละกันเค้าทำตอนที่ตัวเองอาบน้ำอ่ะ"

"แฟนเค้าน่ารักที่สุดเลย"

"หรอคะ แต่ตัวเองอ่ะน่าตีที่สุดเลย"

โชคดีที่พรีมคาดการณ์ว่าคงไม่ทันทานอาหารเช้าเลยทำแซนวิสทูน่าเมนูง่ายๆขึ้นมาทานบนรถเลยไม่เสียเวลาแต่ก็เกือบสายเมื่อมาถึงมหาลัยมีนาจะลงมาส่งแต่พรีมบอกไม่ต้องเพราะตึกคณะมีนาอยู่ไกลจากตึกเธอถ้ามีนาเดินลงมาส่งอีกคนต้องเข้าเรียนสายแน่ๆ

วันนี้มีนาและพรีมมีเรียนแค่ครึ่งวันเพราะตอนบ่ายมีนามีนัดเจอน้องทุกชั้นปีเพื่อปลดป้ายให้น้องปีหนึ่งตามเวลานัดหมายก็บ่ายโมงพอเลิกเรียนมีนาก็ไปหาพรีมก่อนเพื่อจะรับคนรักไปทานข้าว

"เหนื่อยไหมคะ"

"ไม่ค่ะเพราะวันนี้ไม่ต้องเข้าแล็บ"

"ทานอะไรดีคะอาหารตามสั่งหรือก๋วยเตี๋ยว ไม่นั้นก็อาหารญี่ปุ่นดีไหม"

"เอาง่ายๆดีกว่าค่ะ บ่ายนี้ตัวเองมีนัดกับรุ่นน้องนิ"

ตามจริงมีนาจะแวะส่งพรีมที่หอพักก่อนก็ได้แต่เธอไม่ทำอย่างนั้นเพราะอยากให้พรีมมาด้วยไม่อยากปล่อยให้คนรักอยู่คนเดียวเรียกว่าติดแฟนก็ว่าได้แต่เพื่อนต่างก็พากันแซวว่าคนกลัวแฟนเพราะเห็นมีนาที่ไหนต้องมีพรีมที่นั้น

"ตัวเองนั่งรอเค้าตรงนี้นะเดี๋ยวเค้ามา"

มีนาเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆที่แกล้งน้องปีหนึ่งทำทีจะไม่ปลดป้ายซึ่งมันก็เป็นทำเนียมอยู่แล้วแหละจะปลดเฉยๆมันดูไม่ตื่นเต้นนิต้องมีอะไรมากระตุ้นสักหน่อยแต่มีนาจะเป็นฝ่ายปลอบน้องมากกว่าเธอไม่ชอบตะคอกกลัวจะติดไปทำกับพรีมเพราะเห็นรุ่นพี่บ้างคนอินกับการเป็นพี่วาก

"ไงเรา ไม่ค่อยได้เจอกันเลย" มีนาเดินมาคุยกับน้องรหัสของเธอ

"สบายดีค่ะแต่กิจกรรมเยอะไปหน่อย"

"ทำๆไปเถอะขึ้นปีสองก็เรียนอย่างเดียวแล้วนะ"

"แต่มีวิชาหนึ่งหนูไม่ค่อยเข้าใจเลยค่ะถามพี่ปีสองเขาก็ไม่ค่อยตอบหนูเลย ไม่รู้จะไปถามใครด้วย"

"มีอะไรก็ถามพี่ได้นะ"

"พี่ช่วยติวให้หน่อยได้ไหมคะอีกไม่ถึงเดือนก็จะสอบแล้วอ่ะ"

มีนาคิดอยู่สักพักเพราะวิจัยของเธอก็ยังไม่สมบูรณ์ดีกลัวตกลงไปแล้วไม่มีเวลาไปติวให้จะเป็นการผิดคำพูดซะเปล่าๆเลยบอกน้องไปว่าขอคิดดูอีกที การพูดคุยของมีนากับน้องรหัสอยู่ในสายตาพรีมตลอดเธอจำน้องคนนี้ได้เพราะตอนเลี้ยงสายมีนาแนะนำให้เธอรู้จักแล้ว

"คุยอะไรกับน้องรหัสหรอคะ"

"อ่อ น้องเขามาขอให้ติวให้ค่ะ"

"ขอให้พี่ปีสี่ติวให้เนี่ยนะคะ"

จะไม่แปลกใจเลยถ้าน้องรหัสคนนี้อยู่ปีสามเพราะวิชาที่เรียนผ่านมาแค่หนึ่งปีมีนาไม่น่าจะลืมแต่นี่น้องปีหนึ่งมาให้พี่ปีสี่ติวแล้วพี่รหัสชั้นปีอื่นละพอถามมีนาก็บอกว่าพี่ปีสองไม่ค่อยสนใจน้อง

"ไม่พอใจหรอคะ" เห็นพรีมนั่งเงียบเลยถาม

"มันน่าไหมละ น้องเขาอ่อยตัวเองชัดๆ"

"แต่เค้าไม่ได้เล่นด้วยซะหน่อย"

"ก็เค้าไม่ชอบ"

"โอเคค่ะ เดี๋ยวเค้าให้เพื่อนที่เรียนเก่งไปติวแทนละกันเนาะ"

ช่วงนี้พรีมอารมณ์ขึ้นๆลงๆจนมีนาเดาใจไม่ถูกพยายามจะไม่ทำให้พรีมอารมณ์เสียแต่ก็ไม่พ้นโดนบ่นแค่เธอดูรายการตลกแล้วหัวเราะเสียงดังไปหน่อยก็โดนว่าเปลี่ยนช่องไปดูอย่างอื่นก็โดนอีก

"ดูช่องไหนช่องนั้นได้ไหมเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเวียนหัว"

มีนาถึงกับนิ่งเธอไม่กล้าจะขยับตัวแล้วจะอ้อนก็กลัวพรีมอารมณ์ขึ้นอีกไม่รู้ว่าคนรักยังงอนเรื่องน้องรหัสอยู่หรือเปล่าถึงได้วีนได้เหวี่ยงแบบนี้

เช้าวันนี้มีนาเลยตื่นมาเอาใจพรีมโดยการลงไปซื้อโจ๊กเจ้าโปรดที่ชอบมาขายหน้าปากซอยร้านนี้ต่อคิวยาวมากใครตื่นสายก็อดไปตามระเบียบพอกลับมาถึงห้องพรีมก็ยังไม่ตื่นมีนาเลยเดินเข้าไปปลุกเพราะปกติพรีมไม่เคยตื่นสายถึงจะเป็นวันหยุด

"ตัวเองตื่นได้แล้วนะเค้าซื้อโจ๊ก..อุ้ย! ทำไมตัวร้อนจี๋เลยอ่ะ"

มีนาแตะหน้าผากและลำคอของพรีมมันร้อนไปหมดไม่รู้จะทำอะไรก่อนหลังมีนาไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าและลำคอให้ก่อนไม่กล้าเช็ดตรงอื่นกลัวช็อคเอา

"เค้าว่าตัวเองทานข้าวแล้วทานยาไข้จะได้ลด"

มีนาแกะโจ๊กที่ซื้อมาพร้อมกับยาลดไข้ก่อนจะนำไปให้พรีมแต่พรีมก็ทานไปนิดเดียวคนป่วยก็แบบนี้แหละทานอะไรก็ไม่อร่อยแต่ทานได้เกินสามคำมีนาก็ถือว่าโอเคก่อนจะป้อนยาให้

"พักผ่อนนะคะ ถ้าเกิดไม่ไหวรีบบอกเค้าเลยนะ"

พรีมพยักหน้าก่อนจะหลับต่อมีนาก็นั่งอยู่ข้างๆคอยเช็คดูว่าไข้ของพรีมลดลงหรือยังจนเกือบหนึ่งชั่วโมงยาออกฤทธิ์เหงือผุดผายขึ้นเต็มหน้ามีนาก็เช็ดตัวให้อีกแต่ก็ยังไม่กล้าเช็ดด้านในเพราะตัวยังอุ่นๆ

คนเฝ้าก็เหมือนจะง่วงก็เพลียหลับไปตื่นมาอีกทีตอนนี้ก็บ่ายโมงแล้วเธอวัดไข้ของพรีมดูตัวก็ไม่ร้อนเท่าไหร่แต่ก็อุ่นๆเลยไปหาอะไรมาให้ทานพร้อมทานยาอีกสองเม็ด

คราวนี้พรีมก็หลับยาวส่วนมีนาก็นั่งจ้องคนรักไม่ห่างไปไหนคอยเช็ดตัวให้เวลามีเหงื่อซึมออกมาแอร์ในห้องตอนนี้ก็แค่27องศาเธอร้อนแทบตายแต่เพื่อคนรักเธอยอมร้อน เฝ้าไปเฝ้ามาก็ฟุบหลับไปอีกคราวนี้ทั้งคู่หลับยาวตื่นอีกทีห้าโมงเย็นพรีมค่อยๆลุกขึ้นเพราะเธอนอนมาทั้งวัน

"ตื่นแล้วหรอคะ ปวดหัวไหม" พรีมส่ายหน้า "ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนะ" มีนาโล่งอกที่พรีมหายไข้

"เค้าอยากอาบน้ำอ่ะ"

"ไม่ได้นะ เช็ดตัวไปก่อนเดี๋ยวไข้กลับจะแย่เอา"

มีนาไม่รอช้ารีบไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้พรีมก่อนพอเช็ดส่วนบนก็จะเช็ดข้างล่างต่อยังไม่ทันจะได้ถอดกางเกงพรีมก็เอ่ยห้ามไว้มีนาเงยหน้ามามองคนรักและยิ้มจางๆ

"ไม่ต้อง.." คนป่วยว่าอย่างอ่อนแรง

"ไม่ต้องอายหรอกก็เห็นมาหมดแล้ว"

"ไม่ต้องมาพูดเลยบอกไม่ต้องก็ไม่ต้องไง"

"ให้เค้าเช็ดเถอะนะจะได้สบายตัวไง"

"เค้าเป็นวันนั้นของเดือนอ่ะตัวเองไม่ต้องเช็ดหรอก" พรีมว่าอย่างเขินๆ

"อ่อ เพราะแบบนี้นี่เองตัวเองถึงได้เหวี่ยง"

มีนาเข้าใจแล้วละว่าอารมณ์แปรปวนของพรีมคืออะไรแล้วที่ไม่สบายก็คงจะเป็นไข้ทับฤดูมีนานั่งรอพรีมไปเปลี่ยนผ้าอนามัยแต่ย้ำว่าห้ามคนรักอาบน้ำเด็ดขาดให้ทำความสะอาดช่วงล่างก็พอ

"หิวอะไรไหมเดี๋ยวเค้าออกไปซื้อให้"

"อยากกินอะไรหวานๆอ่ะ"

"ผลไม้หรือเค้กดีคะ"

"ทุเรียนได้ไหมอ่ะ"

"หืม ของแพงซะด้วย" มีนาว่ายิ้มๆ

"แค่นี้ซื้อให้ไม่ได้หรอคะ" พรีมว่าอย่างอ้อนๆ

"ได้สิคะ จะเอาอะไรเพิ่มไหม"

แต่ละอย่างที่พรีมสั่งล้วนแล้วเป็นของเพิ่มน้ำหนักทั้งนั้นในเมื่อคนรักอยากทานมีนาก็จัดให้ทุเรียนไม่ใช่ของโปรดมีนาเท่าไหร่ไม่ใช่ทานไม่ได้นะแต่ทานได้ไม่เยอะต่างหากซึ่งมันก็ดีเพราะมันเป็นของโปรดพรีมเวลาคนรักทานคนเดียวจะได้ไม่รู้สึกผิดที่ไม่แบ่งเธอเพราะเธอไม่ทานอยู่แล้ว

วันนี้ทั้งวันมีนาดูแลพรีมจนเธอทานข้าวไปแค่มื้อเดียวและดูจะเพลียๆเลยเข้าไปอาบน้ำให้มันสบายตัวออกมาพรีมก็ให้ดูละครเป็นเพื่อนมีนาก็ไม่ขัดใจแต่เพราะความล้ามันเยอะกว่าเลยทำให้มีนาหลับไปแบบไม่รู้ตัว

"ตัวเอง..." พรีมหันมาหามีนาแต่ก็หลับไปแล้ว

หลับสนิทแบบนี้คงจะเหนื่อยเอามากๆพรีมปิดทีวีและค่อยๆจัดท่านอนให้มีนาส่วนเธอจากที่จะใช้คนรักให้ไปหยิบของกินให้ก็เปลี่ยนใจไม่กินแล้ว เลยล้มตัวลงนอนข้างๆมีนา

"ขอบคุณน้าที่ดูแลเค้าอ่ะ"

พูดทั้งที่อีกฝ่ายหลับและขโมยจูบจากริมฝีปากไปอีกเวลามีนาดูแลเธอมันน่ารักเอามากๆไม่ว่าพรีมจะเหวี่ยงจะวีนมีนาก็ไม่เคยบ่นไม่เคยประชดกลับไม่เคยพูดว่ารำคาญมีแต่จะง้อ ง้อทั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไรเพียงแค่ไม่อยากเห็นคนรักทำหน้าบึ้งเท่านั้น

คนพ่อก็งานดีคนลูกก็เช่นกัน

ไหน! ใครอิจฉาพรีมบ้าง ไรท์คนหนึ่งละ