ตอนที่ 47 : เหนือกว่าน้ำทิพย์ก็ศิรินนี่แหละ
บีบอกกับพรีมว่าเธอขอตัวกลับกรุงเทพก่อนซึ่งพรีมเองก็สงสัยว่าบีจะกลับยังไงแต่อีกคนก็บอกว่าเจอเพื่อนและน้ำทิพย์ก็อนุญาตเพราะเธอรู้ว่าบีจะกลับกับใคร
"บี ทำไมปล่อยให้บีเขากลับไปง่ายๆล่ะ" ศิรินเอ่ยถามคนรัก
"ก็เขาบอกว่าเจอเพื่อนนิคะ"
"แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง..."
"คริสคะ บีเขาโตแล้วเขาดูแลตัวเองได้ค่ะ"
ศิรินเองไม่เข้าใจว่าน้ำทิพย์ไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหนเพราะดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อนเลยถึงบีจะเป็นเพื่อนพรีมและมีนาไม่ชอบหน้าบีเท่าไหร่ แต่เธอเชื่อว่าน้ำทิพย์ไม่ใจร้ายไล่บีกลับหรอกมันต้องมีอะไรมากกว่านั้น
"ป๊าทำได้ดีมากอ่ะ"
"เรื่องอะไร"
มีนามองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าไม่มีใครแอบฟัง "ก็ที่ป๊าให้บีกลับไปไง สุดยอดอ่ะป๊า" น้ำทิพย์ได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะลากมีนาออกมาจากงานปาร์ตี้ริมหาด
"ป๊าลากมีนาออกมาทำไมเนี่ย"
"ชู้ววววว!" มีนาเงียบก่อนจะมองตามสายตาน้ำทิพย์ไป
"เห้ย! นั้นมัน..."
น้ำทิพย์รีบเอามือมาปิดปากมีนาก่อนที่ลูกสาวเธอจะเสียงดังและลากเจ้าตัวแสบออกมา "นั้นพี่มิลินกับบีนิ เขาสองคนรู้จักกันได้ไงอ่ะ" มีนาเอ่ยถามทันทีที่ปากเป็นอิสระ
"สองคนนั้นเป็นแฟนกัน" น้ำทิพย์ตอบให้มีนาหายสงสัย
"ห๊ะ!! เป็นแฟนกัน"
"จะเสียงดังทำไมล่ะ"
มีนามองซ้ายมองขวาและเดินเข้าไปใกล้น้ำทิพย์ "ป๊ารู้ได้ยังไงว่าสองคนนี้เป็นแฟนกัน" มีนากระซิบถามอย่างสนใจจนลืมเรื่องที่ตัวเองก็รู้จักและสนิทกับมิลินไปเลย
"ก่อนจะถามป๊าว่ารู้ได้ไง ป๊าขอถามก่อนแอบไปเจอมิลินทำไมไม่บอกป๊า"
มีนาถึงกับอ้าปากค้างเพราะพึ่งนึกออกจอมแสบหันหน้ามองไปทางอื่นแต่น้ำทิพย์ก็คว้าตัวให้หันมามองหน้าเธอพร้อมมองด้วยสายตาคาดคั้นจนมีนาต้องยอมบอก
"กลัวบอกแล้วป๊าจะไม่ให้ไปเจอไง"
"นั้นตอบป๊ามาตามความจริงและห้ามโกหก เราชอบมิลินหรือเปล่า"
"จะบ้าหรอป๊า! จะไปชอบพี่เขาได้ไง"
"แน่ใจ"
"แน่สิ พี่เขาเคยเป็นเด็กป๊ามาก่อนไม่ใช่หรอของแบบนี้ไม่ทับทางกันหรอกป๊า"
มีนาว่าเย้าแหย่น้ำทิพย์แต่ก็โดนคนเป็นพ่อดีดหน้าผากเข้าให้ "ยังจะมาพูดเล่นอีก ไม่ชอบก็ดีแล้วอย่าคิดที่จะชอบเด็ดขาด" น้ำทิพย์เอ่ยห้ามอย่างเด็ดขาด
"ทำไมละป๊า พี่ลินเขาก็ดูเป็นคนดีออก"
"มันก็ใช่ แต่ผู้หญิงอย่างมิลินเราเดาไม่ออกหรอกว่าเขาคิดจะทำอะไรอยู่" น้ำทิพย์ว่าอย่างกังวล
"ถามจริงเถอะป๊า ป๊าไปทำอะไรให้พี่เขาหรือเปล่าถึงได้กลัวขนาดเนี่ย"
น้ำทิพย์มองหน้าลูกสาวเธอก่อนจะนึกย้อนไปเมื่อยี่สิบปีก่อนตอนที่เธอยังไม่เจอกับศิรินเธอไม่เคยคบใครแบบจริงจังเลยจนเธอมาเจอมิลิน มิลินเป็นผู้หญิงที่ไม่เรียกร้องอะไรจากเธอแต่มิลินก็ค่อนข้างเป็นคนที่ปากตรงกับใจคิดอะไรก็พูดอย่างนั้นเธอเลยเป็นคนที่น้ำทิพย์ควงไปไหนมาไหนบ่อยๆ
"เย็นนี้ไปทานข้าวกันนะคะ"
"แล้วสาวๆของบีละ"
"ตอนนี้ไม่มีใครน่าสนใจเท่าลินแล้ว ไปทานข้าวกับบีนะ"
"ค่ะ"
มิลินยอมตามใจน้ำทิพย์ทุกอย่างความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับน้ำทิพย์ก็เป็นแบบไม่ผูกมัดเธอสามารถจะมีใครก็ได้แต่น้ำทิพย์ก็ต้องมาที่หนึ่งนั้นคือข้อตกลงที่น้ำทิพย์ได้บอกไว้ แต่มิลินก็เลือกที่จะมีน้ำทิพย์แค่คนเดียวทั้งคู่คบกันในสถานะนี้มาได้สองปีน้ำทิพย์ก็เริ่มเปลี่ยนไป
"ทำไมเดี๋ยวนี้บีไม่ค่อยมาหาลินเลยอ่ะ" มิลินกอดน้ำทิพย์จากข้างหลัง
"บีไม่ค่อยว่างน่ะ"
"งานยุ่งหรอคะ"
"ค่ะ"
น้ำทิพย์แทบจะถามคำตอบคำเธอแกะมือมิลินออกก่อนจะหอมหน้าผากคยตัวเล็กและเดินออกจากห้องไปเลย มิลินเองก็รู้แล้วล่ะว่าน้ำทิพย์ต้องมีคนอื่นแน่ๆ แต่เธออยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
วันนี้น้ำทิพย์นัดเธอดินเนอร์ในร้านที่หรูจนมิลินไม่อยากจะเชื่อสายตาเพราะปกติก็ทานตามร้านทั่วไปไม่ได้หรูหราอะไรขนาดนี้เพราะการกระทำที่แปลกของน้ำทิพย์ทำให้มิลินใจคอไม่ดี
"ทำไมวันนี้พามาดินเนอร์ที่นี่ละคะ"
"ทานเสร็จแล้วบีจะบอกนะคะ"
ยอมรับว่ามิลินมีความสุขมากเพราะระหว่างทานเธอก็พูดคุยเรื่องตลกๆกับน้ำทิพย์คนโตกว่าเอาใจใส่เธออย่างดีทุกอย่างมันดูโอเคไปหมด เหมือนกับว่าเรื่องที่น้ำทิพย์จะพูดกับเธอมันสำคัญเอามากๆเขาเลยหาเรื่องอื่นมาคุยเพราะผ่อนคลาย
"ทานอะไรต่อไหมคะ"
"ไม่แล้วค่ะ ลินอิ่มมากเลยค่ะ"
"เต้นรำกับบีสักเพลงได้ไหมคะ"
โซนนี้มีเพียงแค่โต๊ะน้ำทิพย์เท่านั้นเธอพยายามทำใจให้สบายก่อนจะพูดเรื่องสำคัญกับมิลินพอเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของอีกคนเธอแทบจะไม่อยากพูดมันออกมา แต่ก็จำเป็นต้องพูด
"ช่วงนี้ลินคุยกับใครอยู่หรือเปล่า"
"ก็ไม่นะคะ บีก็รู้ว่าลินมีบีแค่คนเดียว"
"หรอคะ แล้ว...ลินไม่ลองคุยกับคนอื่นดูบ้างหรอ"
"ลินมีบีทั้งคนจะไปคุยกับคนอื่นอีกทำไมละ"
ในใจมิลินตอนนี้เธอคิดไปแล้วว่าน้ำทิพย์อาจจะขอเธอเป็นแฟนก็ได้เพราะเธอเป็นคนเดียวที่น้ำทิพย์คุยด้วยนานที่สุดสายตาน้ำทิพย์ที่จ้องมองเธอตอนนี้มิลินไม่แน่ใจแล้วว่ามันคือเรื่องดีหรือไม่ดี
"มองหน้าลินทำไมคะ"
"บีขอโทษนะลิน บีว่าเราเลิกคุยกันเถอะ"
ขาที่ก้าวไปตามจังหวะเพลงก็หยุดลงมิลินมองหน้าน้ำทิพย์อย่างไม่เข้าใจ "ทำไมละคะ บีมีคนอื่นใช่ไหม" มิลินว่าอย่างรู้ทันแต่เธอกลับยิ้ม "ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ เราก็เป็นเหมือนเดิมก็ได้"
"แต่คนนี้บีจริงจัง" น้ำทิพย์ว่าเสียงเครียด
"คนก่อนหน้านี้บีก็บอกว่าจริงจังแต่ก็ไม่เห็นจะไปกันรอด"
น้ำทิพย์ไม่รู้จะพูดยังไงให้มิลินเข้าใจดีเพราะศิรินไม่เหมือนคนอื่นที่ผ่านมาไม่รู้ทำไมเหมือนกันรู้แค่ว่าเธอไม่อยากให้มีอะไรมาทำให้เธอพลาดจากศิริน
"ขอเหตุผลได้ไหมคะ"
"เขาคือคนที่บีอยากแต่งงานด้วยค่ะ"
มีนาโบกมือไปมาตรงหน้าน้ำทิพย์เพราะคนอายุเยอะกว่านิ่งไปเลยกับคำถามที่เธอเอ่ยถามออกไปไม่รุ้ว่ามันไปจี้จุดอะไรหรือเปล่า "ป๊า!!" มีนาเรียกน้ำทิพย์เสียงดัง
"ห๊ะ?"
"เป็นอะไร ถามแค่นี้ถึงกับช็อคไปเลยหรอ"
"เปล่า ช่วงนี้ก็อยากเจอมิลินบ่อยแล้วกัน"
น้ำทิพย์ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วก็เดินออกไปทิ้งให้มีนามองตามอย่าง งงๆ และสงสัยว่าระหว่างน้ำทิพย์และมิลินมันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่นอน แต่มีนาก็คิดหรือเดาไม่ออกหรอกว่ามันเรื่องอะไรเธอเลยเดินตามน้ำทิพย์กลับเข้าไปแต่ใครจะรู้ว่าบทสนทนาหรือการกระทำของสองพ่อลูกอยู่ในสายตาของศิรินทุกอย่าง
หลังจากที่น้ำทิพย์บอกจบความสัมพันธ์กับมิลินไปทั้งคู่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยน้ำทิพย์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามิลินโกรธเธอหรือเปล่าเพราะวันนั้นหล่อนก็มีสีหน้าที่ยากตะคาดเดา ไม่โวยวายหรืออาลวาดอย่างที่ควรจะเป็นกลับยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนเหมือนเคยทำให้น้ำทิพย์รู้สึกผิดจนต้องมายืนหน้าห้องของมิลินตอนนี้
กำลังจะเคาะประตูห้องก็เห็นเจ้าของห้องกำลังเดินมาพอดี คาดวว่าน่าจะพึ่งเลิกเรียนเพราะยังอยู่ในชุดนักศึกษาอยู่เลยวูบนึกเธอเห็นว่ามิลินก็ตกใจเหมือนกันที่เห็นเธอยืนอยู่หน้าห้องก่อนที่หล่อนจะยิ้มให้
"จะมาทำไมไม่บอกก่อนละคะ" มิลินเอ่ยถามพร้อมกับไขประตูเข้าห้อง
"บีนึกว่าลินอยู่ห้องซะอีก แล้วนี่ไปเรียนมาเหนื่อยไหมคะ" มิลินวางของลงบนโซฟาและเดินไปเอาน้ำมาให้น้ำทิพย์ก่อนจะยิ้มอย่างขำๆจนน้ำทิพย์เดาไม่ออกว่าอีกคนคิดอะไรอยู่
"ขำทำไมคะ"
"ปกติบีไม่เคยถามอะไรแบบนี้นิคะ"
"แต่ที่ถามเพราะบีเป็นห่วงจริงๆนะ"
มิลินพยักหน้าเข้าใจว่าน้ำทิพย์จริงจังก่อนเธอจะนั่งลงข้างๆน้ำทิพย์และถามเขากลับบ้าง "บีพูดธุระของบีมาเถอะลินรู้ว่าบีมาหาลินได้ไม่นาน" มิลินก็ยังเป็นคนที่รู้ใจเธอเสมอ
"เมื่ออาทิตย์ที่แล้วที่บีบอกลินเรื่อง..." น้ำทิพย์สูดลมหายใจเข้าก่อนเพราะคำพูดที่เตรียมมามันพูดไม่ออกสักคำ
"ลินโกรธบีมากเลยนะ"
แต่มิลินกลับตอบคำถามของเธอทั้งที่เธอยังถามไม่จบ "รู้ไหมวันนั้นลินคิดไปเองว่าบีจะต้องขอลินเป็นแฟนแน่ๆ น่าตลกจังเลยเนาะคิดเข้าข้างตัวเองเนี่ย" มิลินหัวเราะออกมาแต่น้ำทิพย์กลับรู้สึกว่าเธอไม่ได้กำลังมีความสุขแต่มันเป็นการหัวเราะเยาะตัวเองมากกว่า
"ลิน.."
"ถ้าจะขอโทษก็ไม่ต้องหรอกนะคะ ลินไม่ยกโทษให้"
ที่มิลินไม่ร้องไห้หรือด่าน้ำทิพย์ออกมาเพราะหลังจากที่เขามาส่งเธอวันนั้นและกลับไปโดยไม่มีแม้แต่อ้อมกอดสุดท้ายเธอก็ร้องไห้เสียใจทั้งคืนจนอีกวันไปเรียนไม่ได้เลยล่ะ การร้องไห้โดยไร้คนปลอบเป็นอะไรที่เจ็บที่สุดเพราะไม่สามารถระบายให้ใครฟัง
"กลับไปเถอะบีลินยังไม่อยากเจอบีตอนนี้" มิลินว่าพร้อมมองหน้าน้ำทิพย์ด้วยแววตาที่ดุดัน
"มีอะไรที่บีพอจะชดใช้ให้บ้างได้ไหม"
"ลินไม่ทำร้ายคนที่ลินรักหรอก"
มิลินยิ้มหวานให้น้ำทิพย์พอจะทำให้คนอายุเยอะชื่นใจแต่ก็ต้องหุบยิ้มกับประโยคต่อมา "หมายถึงตอนนี้นะคะ ลินอยากให้บีความสุขกับคนที่รักไปก่อนแล้วถ้าวันไหนคิดออกว่าบีจะต้องชดใช่ยังไงบีก็จะรู้เองแหละ"
ศิรินเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นน้ำทิพย์ยืนอยู่ที่ระเบียงห้องสอดสายตาออกไปยังทะเลเหมือนว่าคนรักของเธอจะยืนอยู่ตรงนั้นมาสักพักแล้ว ร่างบางเลยเดินเข้าไปดูแต่อาการของน้ำทิพย์เหมือนคนเหม่อลอยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเดินมายืนด้านข้าง
"คิดอะไรอยู่หรอคะ"
"อาบน้ำเสร็จแล้วหรอคะ ง่วงหรือยัง"
"บีเครียดอะไรหรือเปล่า คริสเห็นบีเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ"
น้ำทิพย์ไม่รู้จะตอบยังไงสายตาที่ศิรินมองเธอตอนนี้ไม่ใช่สายตาคาดคั้นแต่มันกำลังบอกว่าหล่อนเป็นห่วงแล้วแบบนี้เธอจะกล้าบอกได้ยังไง ไม่รู้ว่าถ้าบอกไปศิรินจะเข้าใจหรือเปล่า
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ บีก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเราไปนอนกันดีกว่าเนาะ"
ครอบครัวของน้ำทิพย์และเฌอมาลย์อยู่เที่ยวต่ออีกสองสามวันก่อนจะกลับกรุงเทพเพราะน้ำทิพย์และเฌอมาลย์มีประชุมด่วนเข้ามาเลยต้องพากันกลับ
"ทำไมละคะมี๊คริส" มีนางอแงตั้งแต่บนรถจนตอนนี้ถึงบ้านแล้ว "ทำไมให้พรีมมานอนกับมีนาไม่ได้ละคะ" มีนาเข้ามาเกาะแขนศิรินถามถึงเหตุผลที่ศิรินไม่อนุญาตให้พรีมมานอนค้าง
"อย่าลืมสิคะว่ามีนากับหนูพรีมไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้วนะ"
"คนเป็นแฟนกันนอนด้วยกันก็ไม่เห็นจะเสียหายนิคะ"
"แต่มันก็ไม่ควรค่ะ"
"ทำไมละคะมีนากับพรีมก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย"
มีนาก็หาข้อโต้แย้งมาเถียงศิรินได้ตลอดจนน้ำทิพย์ต้องเป็นฝ่ายเดินมาลากมีนาไปคุยส่วนตัวมาวินที่จับมือศิรินอยู่และได้ยินที่ศิรินกับมีนาคุยกันก็เกิดความสงสัย
"ทำไมหม่ามี๊ไม่ให้พี่พรีมมานอนบ้านเราครับหม่ามี๊ไม่ชอบพี่พรีมหรอครับ"
"เปล่าครับ"
"ถ้าเปล่าก็อนุญาตให้พี่พรีมมานอนบ้านเราสิครับ"
ศิรินย่อตัวลงไปคุยกับลูกชายตัวน้อยของเธอที่ดูจะสงสัยหนักกว่าคนเป็นพี่ซะอีก "ถ้าหม่ามี๊ให้พี่พรีมมาอยู่บ้านเราอาพลอยกับน้าหญิงก็คิดถึงพี่พรีมแย่นะสิ มาวินไม่สงสารอาพลอยกับน้าหญิงหรอครับ"
"แล้วทำไมต้องคิดถึงด้วยครับ"
"ขนาดพี่มีนไปเที่ยวอาทิตย์เดียวมาวินยังบ่นคิดถึงเลยนี่พี่พรีมไปตั้งหลายเดือนอาพลอยกับน้าหญิงคงคิดถึงมากๆ มาวินยังจะให้พี่พรีมมานอนบ้านเราอีกหรอครับ"
"ไม่แล้วครับ" มาวินรีบส่ายหน้าทันทีเพราะเข้าใจว่าอารมณ์คิดถึงมันเป็นยังไง
"ป๊าจะลากมีนามาทำไมเนี่ย กำลังอ้อนหม่ามี๊อยู่เลยนะ"
"หยุดโวยวายแล้วฟังป๊านะ" น้ำทิพย์เข้าโหมดจริงจัง "ป๊ารู้ว่าเราอยากให้หนูพรีมมานอนด้วย แต่ก็ต้องเข้าใจสถานะตอนนี้...ให้ฟังอย่างเดียวห้ามเถียง" น้ำทิพย์รีบบอกก่อนเพราะมีนากำลังอ้าปากจะเถียง
"ถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่ก็เถอะถึงเราจะตกลงว่าจะแค่นอนเฉยๆ แต่คนเป็นแฟนกันอยู่ใกล้กันอะไรก็เกิดขึ้นได้ยิ่งมาอยู่บ้านเราคนอื่นจะมองไม่ดี"
"แต่ตอนไปทะเลมีนาก็นอนกับพรีมนะ"
"ก็ที่นั่นไม่มีใครรู้จักเรานิ แต่นี่มันบ้านและคนแถวนี้ก็ขาเม้าท์กันทั้งนั้น"
"เฮ้อ! นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ เซ็ง"
"เอาน่า อดทนไปก่อนไม่ได้นอนด้วยก็ไม่ได้หมายความตอนกลางวันจะไม่เจอกันนิ"
"เป็นคำปลอบใจที่ไม่มีผลอะไรเลย"
มีนาว่าอย่างเซ็งๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านน้ำทิพย์ก็ได้แต่ยิ้มและส่ายหัวให้กับลูกสาวจอมแสบที่กว่าจะยอมหรือเข้าใจอะไรสักอย่างต้องพูดจนปากจะฉีกถึงจะยอม
เย็นวันนี้น้ำทิพย์และมีนาที่ออกไปเที่ยวกันตามประสาพ่อลูกกลับมาถึงบ้านก็พูดหยอกล้อกันจนลืมสังเกตรถที่จอดอยู่หน้าบ้านจังหวะที่ถอดรองเท้ามีนาหันมามองหน้าน้ำทิพย์เพราะมีรองเท้าของแขกที่มาบ้านถึงสองคน
"ใครมาหรอป๊า"
"ไม่รู้เหมือนกันปกติบ้านเราไม่มีแขกนิ"
"คิดดีๆป๊า นัดใครแล้วลืมหรือเปล่า"
น้ำทิพย์ลองนึกดูแต่เธอไม่ได้ลงลืมถึงขั้นจำไม่ได้และเธอก็ไม่ได้นัดใครมาด้วยพอเดินเข้ามาในบ้านเสียงของคนรักกับใครอีกคนคุยกันดังมาจากห้องครัว ซึ่งเสียงมันก็คุ้นหูแต่นึกไม่ออกว่าใคร
"เสียงคุ้นๆเนาะป๊า แต่จำไม่ได้ว่าเสียงใคร"
ยังไม่ทันที่สองพ่อลูกจะเดินเข้าไปดูกับตาว่าเสียงปริศนานั้นคือใครเจ้าตัวก็เดินออกมาพอดีแถมยังยิ้มให้ไม่มีทีท่าตกใจเหมือนน้ำทิพย์และมีนาในตอนนี้เรียกได้ว่าช็อคไปเลยที่เห็นผู้หญิงคนนี้ในบ้าน
"ลิน/พี่ลิน!!"
น้ำทิพย์และมีนามองมิลินอย่างอึ้งๆ งงไปหมดว่าอีกคนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงในหัวมีคำถามเต็มไปหมดแต่ไม่รู้จะเริ่มถามคำถามไหนก่อน "ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นคะ" มิลินเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี
"มานี่" น้ำทิพย์คว้าข้อมือมิลินแต่ก็ต้องรีบปล่อยเมื่อศิรินเดินออกมา
"กลับมาแล้วหรอบี"
"ค่ะ"
น้ำทิพย์เดินเข้าไปโอบเอวศิรินเธอมองมิลินเป็นพักๆทั้งสงสัยและหวั่นใจ "รีบขึ้นไปอาบน้ำสิคะ จะได้ลงมาทานข้าว" ศิรินเอ่ยบอกน้ำทิพย์ด้วยน้ำเสียงปกติ
"ค่ะ"
น้ำทิพย์และมีนาพากันขึ้นไปอาบน้ำอย่างว่าง่ายแต่ใจอยากจะคุยกับมิลินให้รู้เรื่องแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะศิรินยังยืนอยู่ตรงนั้น
"เดี๋ยวป๊า พี่มิลินมาที่นี่ได้ยังไงอ่ะ" มีนาเอ่ยถาม
"ไม่รู้เหมือนกัน"
สีหน้าน้ำทิพย์ตอนนี้กังวลจนเห็นได้ชัดแม้แต่มีนายังมองออกว่าระหว่างน้ำทิพย์กับมิลินต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอนแต่น้ำทิพย์ไม่ได้บอกเธอแล้วมีนาเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไง
"เล่ามาป๊าว่าระหว่างป๊ากับพี่ลินมันเกิดอะไรขึ้น"
มีนาลากน้ำทิพย์เข้ามาในห้องพร้อมเอ่ยถามตรงๆคนอายุเยอะกว่าทำหน้าเคร่งเครียดก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่และเล่าเรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อนให้มีนาฟังมันอาจจะดูแย่ในสายตาลูกแต่ตอนนั้นเธอว่าเธอทำทุกอย่างถูกต้องแล้ว คิดว่ามิลินคงจะลืมๆคำพูดที่เคยให้ไว้แต่วันนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจว่ามิลินคิดจะทำอะไรอยู่
"ป๊าก็เล่าทุกอย่างให้มี๊คริสฟังก่อนที่มี๊จะได้ยินจากปากคนอื่นสิ"
"บอกไปตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันไปบ้าง"
"แล้วจะทำไงละทีนี้"
"หาที่นอน"
มีนาไม่เข้าใจว่าหน้าสิวหน้าขวานขนาดนี้น้ำทิพย์ยังจะมีอารมณ์มาหาที่นอนอยู่อีกก่อนคนอายุเยอะจะเดินออกจากห้องเห็นว่าลูกยืนทำหน้าไม่เข้าใจเลยต้องอธิบายและขยายความ
"คืนนี้ไม่อยากนอนตากยุงข้างล่างอ่ะ ขอนอนด้วยละกันถ้าโดนมี๊ไล่" มีนาถึงกับร้องอ๋อ
น้ำทิพย์อาบน้ำเสร็จก็เดินลงมาด้านล่างในหัวก็คิดหาคำพูดมากมายคาดเดาเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นไว้ล่วงหน้าแต่เท้าที่แตะลงพื้นของชั้นล่างต้องหยุดชะงักเพราะคนที่ยืนตรงหน้าเธอ
"พี่คริสให้มาบอกว่าอีกสิบนาทีกับข้าวจะเสร็จค่ะ" มิลินเอ่ยบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"บีขอคุยด้วยหน่อย"
น้ำทิพย์ลากมิลินมาคุยที่สระว่ายน้ำเพราะมันเงียบและห่างจากห้องครัวมิลินเองก็ยอมตามมาอย่างไม่ขัดขืนแต่อย่างใดกลับยิ้มแป้นไม่เป็นเดือดเป็นร้อนสักนิด
"ลินคิดจะทำอะไร" นั้นคือประโยคแรกที่น้ำทิพย์เอ่ยถามเมื่อปล่อยมือมิลิน
"ก็มาทานข้าวบ้านบีไงคะ"
"บีหมายถึงลินเข้ามายุ่งกับคนในครอบครัวของบีทำไม" แววตาน้ำทิพย์ตอนนี้บอกว่าเธอไม่พอใจเป็นอย่างมากซึ่งมิลินเองรู้ดีและไม่ชอบที่น้ำทิพย์มองเธอแบบนั้นเลย แต่มิลินก็ต้องยิ้มกลบเกลื้อน
"ลินไม่ได้ทำอะไรเลยพี่คริสชวนลินมาเอง"
"คริสเนี่ยนะ?" น้ำทิพย์ไม่เชื่อ
"ถามพี่คริสดูก็ได้ถ้าบีไม่เชื่อ"
มีนารีบเดินลงมาชั้นล่างและมองหามิลินเธออยากจะคุยกับอีกคนเพื่อกล่อมให้มิลินกลับไปหรือไม่ก็อย่าทำอะไรให้น้ำทิพย์กับศิรินต้องทะเลาะกันมีนามองหน้ามิลินที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่เจอกำลังจะเดินเข้าไปแอบดูในครัวก็ต้องตกใจเมื่อเจอคนที่กำลังเดินออกมา
"บี!!"
"หวัดดี บ้านสวยดีนิ" บีเอ่ยทักด้วยท่าทางสบายๆไม่ได้ตกใจเท่ามีนา
"มาได้ไงอ่ะแล้วรู้จักบ้านเราได้ไง"
"มากับมิลิน"
พอได้ยินชื่อมิลินมีนาก็แอบทำหน้างงก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตอนอยู่ทะเลน้ำทิพย์บอกว่าทั้งสองคนเป็นแฟนกันเพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกอะไรหากบีจะมากับมิลินแต่เรื่องที่มันค้างคาคือสองคนนี้ไปเป็นแฟนกันได้ไง
"อ่อ เป็นแฟนกันนิเนาะ" บีดูจะตกใจที่มีนารู้แต่ก็ตกใจแค่แปบเดียว
"เห็นมิลินไหม"
"ไม่เห็น" บีพยักหน้าทำท่าจะเดินไปตามหาแต่มีนาก็รั้งไว้ก่อน "เดี๋ยวดิ พี่เขาไม่หายไปไหนหรอกน่าเรามีเรื่องอยากถามอ่ะ" บีมองหน้ามีนาพร้อมเลิกคิ้ว
"ไม่อ้อมค้อมนะเธอไปรู้จักพี่ลินได้ยังไงแล้วทำไมถึงมาเป็นแฟนกันได้รู้หรือเปล่าว่าพี่ลินเขาเป็นใครมาจากไหนแล้วเคย.."
"แต่งงานแล้วน่ะหรอ"
"เธอรู้?"
บีนั่งลงบนโซฟาก่อนจะเล่าว่าเธอกับมิลินรู้จักกันได้ยังไงและทุกอย่างที่เล่าออกมามันทำให้มีนารู้สึกว่าบีรู้จักมิลินมากกว่าเธอซะอีกทั้งๆที่เจอกันได้ไม่นาน เหมือนที่เขาบอกหรือเปล่านะว่าคนคุยภาษาเดียวกันสามารถทำความรู้จักและสนิทกันได้ในเวลาอันสั้น
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็ไม่ได้เคร่งเครียดอย่างที่คิดน้ำทิพย์เองต้องคอยเก็บอาการกังวลของเธอเอาไว้เพราะศิรินยังไม่ได้พูดอะไรที่มันเป็นการเหน็บแนมเธอแม้แต่น้อย ซึ่งเธอเองเดาใจคนรักไม่ถูกเลยว่าศิรินกำลังคิดจะทำอะไรทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีจนมิลินกับบีกลับไป
"คริสคะ" น้ำทิพย์เรียกคนรักไว้ก่อน
"คะ"
"เรื่องมิลิน.."
"เดี๋ยวค่อยคุยกันนะคะคริสพามาวินไปนอนก่อน"
ศิรินอุ้มมาวินที่งัวเงียเต็มทีขึ้นไปนอนถึงห้องของเด็กชายศิรินก็อุ้มลูกไปนอนบนเตียงดีๆแต่มาวินยังคงฝืนลืมตาไม่ยอมนอนศิรินเองก็ไม่รู้ว่าทำไม
"นอนนะครับ"
"มี๊คริสครับ พี่ผู้หญิงที่มาบ้านเราเขาเป็นหรอครับ" มาวินถามทั้งๆที่ตามจะปิด
"เพื่อนป๊าบีเองครับหม่ามี๊แค่ชวนเขามาทานข้าว"
"เพื่อนจริงๆหรอครับ มาวินเห็นป๊าบีจับมือพี่เขาไปคุยกันที่สระว่ายน้ำด้วย"
ศิรินนิ่งไปมาวินโตขึ้นทุกวันเด็กวัยนี้ขี้สงสัยเห็นอะไรก็ถามศิรินรู้ว่ามาวินกำลังคิดว่าน้ำทิพย์กับมิลินคงไม่ใช่แค่เพื่อนกันธรรดาแน่ๆ "จริงสิครับ นอนนะครับคนเก่งของหม่ามี๊" ศิรินจุ้บหน้าผากมาวินก่อนที่เด็กชายจะหลับไปเพราะทนข่มความง่วงไม่ไหว
แต่พอเดินกลับเข้ามาในห้องน้ำทิพย์ก็นั่งกอดอกรอเธอที่โซฟาสีหน้ากังวลกว่าตอนที่เจอหน้ามิลินอีกยังไม่ทันจะเดินเข้าไปหาน้ำทิพย์ก็ลุกมาหาเธอก่อน
"เรื่องมิลินบีอธิบายได้นะคะ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะคริสรู้ทุกอย่างหมดแล้ว" ศิรินเอ่ยตอบท่าทีสบายๆและเดินไปนอนบนเตียง
"หมายความว่าไงอ่ะ คริสกำลังทำอะไรแล้วที่ชวนมิลินมาวันนี้คือไรคะ บีงงไปหมดแล้วนะ"
ถ้าคืนนี้ศิรินไม่อธิบายอะไรให้เธอเข้าใจคงนอนไม่หลับทั้งคืนแน่ๆ "ทีบีคิดอะไรกังวลอะไรยังไม่เห็นบอกคริสเลยแล้วทำไมคริสต้องบอกบีด้วยละคะ"
"แต่ที่บีไม่บอกเพราะบีไม่อยากให้คริสไม่สบายใจนะ"
"แต่ที่คริสทำวันนี้เพราะอยากให้บีสบายใจนะ" ศิรินลุกขึ้นมานั่งมองน้ำทิพย์
"สบายใจหรอคะ"
"จำได้ไหมคะตอนที่อยู่บนเรือคริสถามบีว่ามิลินคือใคร" น้ำทิพย์พยักหน้า "ที่จริงคริสกับมิลินเรารู้จักกันนานแล้วค่ะรู้จักกันก่อนที่คริสจะเจอบีอีก" น้ำทิพย์ถึงกับอ้าปากค้าง
"แต่ตอนที่คริสตกลงคบกับบีคริสไม่รู้ว่าก่อนหน้านั้นบีกับมิลินเคยคุยกันมารู้อีกทีตอนคริสไปเจอมิลินที่บาร์วันนั้นมิลินเมาและเสียใจมากเลยเล่าทุกอย่างให้คริสฟังตอนแรกก็คิดว่าคนชื่อบีอาจจะไม่ได้มีแค่บีคนเดียวก็ได้แต่มิลินมีรูปมายืนยัน"
ยิ่งศิรินเล่าออกมาเท่าไหร่น้ำทิพย์ก็ยืนตัวแข็งเหมือนเรื่องนี้กำลังทำให้เธอช็อคขาทั้งสองไม่สามารถขยับไปไหนได้เลยได้แต่ยืนนิ่งฟังศิรินพูดต่อ
"มิลินเขาโกรธบีมากนะตอนนั้นคริสก็โกรธคิดที่จะเลิกกับบีด้วยซ้ำ"
"แล้วทำไมถึงไม่เลิกละคะ" ศิรินอมยิ้มหน่อยๆ
"ก็รักไปแล้วนิคะ" คำพูดนี้ทำเอาน้ำทิพย์รู้สึกผิดเข้าไปอีก
"บีมันแย่จริงๆเลย"
น้ำทิพย์ก้มหน้าลงมองเท้าตัวเองเพราะไม่กล้าแม้แต่จะมองคนรักในเวลานี้เลยยิ่งคิดย้อนไปเธอไม่เคยเป็นคนรักที่ดีให้ศิรินเลยแต่ศิรินก็ยังรักและอยู่กับเธอมาตลอด
"บีไม่ได้แย่ขนาดนั้นซะหน่อย" ไม่รู้ว่าศิรินมาอยู่ตรงหน้าเธอตอนไหน
"แม้แต่หน้าคริสตอนนี้บียังไม่กล้ามองเลย"
"เลิกโทษตัวเองได้แล้วมิลินเขาไม่โกรธบีเรื่องนั้นแล้วล่ะอีกอย่างตอนนี้มิลินกำลังมีรักครั้งใหม่เหมือนจะไปด้วยดีด้วยนะ" ศิรินประคองใบหน้าน้ำทิพย์ให้สบตากับเธอ
"เป็นพ่อคนแล้วมางอแงแบบนี้ได้ไง อายลูกตายเลย"
"คริสไม่โกรธบีหรอคะ" น้ำทิพย์เอื้อมมือไปกุมมือศิรินที่ยังคงจับใบหน้าเธออยู่
"โกรธค่ะแต่คริสให้อภัยบี"
"ทำไมคะ ทำไมคริสถึงได้ดีกับบีขนาดนี้"
"รักไงคะ" ประโยคนี้ทำให้น้ำทิพย์ยิ้มได้เธอคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้แน่น
"ขอบคุณนะคะที่รักกัน"
"คริสรักบีมากนะรู้ไหม"
"บีก็รักคริสกับลูกมากเหมือนกันมากกว่าทุกอย่างในชีวิตบีอีก"
อย่าถามหาสาระกับฟิคของไรท์เพราะมันไม่มี 5555
แต่งตามอารมณ์อ่ะเนาะ
เห็นว่าช่วงนี้รีดกำลังฟินกับโมเม้นที่ได้รางวัลคู่จิ้น
ไรท์เลยไม่อยากจะดราม่าเดี๋ยวจะผิดคอนเซ็ป ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ว่าอาจจะเป็นพี่น้องพี่พลัดพลาด555
ชื่อคล้ายกันหน้าก็คงแนวๆเดียวกัน
...ทุกอย่างลงตัว ลุ้นพรีมกับมีนาต่อ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 15 พฤษภาคม 2560 / 15:55