ตอนที่ 40 : พัง
มีนาผลักเจสซี่ในนอนกับเตียงก่อนจะเลื่อนใบหน้ามาหยอกล้อกับซอกคอของอีกคนแล้วใบหน้าของพรีมลอยเข้ามาให้มีนาได้ผลักเจสซี่ออกและเธอก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "เราขอโทษ"
มีนาเอ่ยบอกและหันหลังจะเดินกลับไปยังห้องของตัวเองแต่เจสซี่ก็ลุกขึ้นมากอดเธอจากด้านหลังใบหน้าสวยหวานซบลงกับแผ่นหลังของมีนา "เราไม่ดีตรงไหนหรอ ทำไมถึงรักเราไม่ได้"
"ไม่ใช่ว่าเธอไม่ดีนะเจสซี่" มีนาแกะมือของอีกคนก่อนจะหันไปมองหน้าเจสซี่
"ให้โอกาสเราได้ไหมเรารักมีนามากนะ" เจสซี่โผเข้าไปกอดมีนาไว้แน่น
"เราก็รักพรีมมากเหมือนกัน"
เจสซี่ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงน้ำตาค่อยๆไหลเพราะมีนาพึ่งปฏิเสธเธออย่างไม่มีเยื่อใยและดูเหมือนว่ามีนาจะแคร์พรีมเอามากจนเธออิจฉาพรีมที่ไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ความรักจากมีนา
เจสซี่ปาดน้ำตาก่อนจะเดินไปหามีนาที่ห้องคืนนี้มีนาได้ได้ล็อกห้องอย่างเคยเธอเลยไม่ต้องลำบากลงไปขอกุญแจจากแม่บ้านร่างบางเดินเข้ามาในห้องก็เห็นว่ามีนาหลับไปแล้วด้วยฤทธิ์ยานอนหลับที่เธอขอจากแม่บ้านป้ายไว้ตรงลำคอเจสซี่ยกยิ้มก่อนจะทำตามแผนที่เธอคิดไว้
เสียงการแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มีนาดังขึ้นเจสซี่เอื้อมมือไปหยิบมันมาเปิดดูแค่ชื่อของคนที่ส่งข้อความก็ทำให้เธออยากจะปาโทรศัพท์ทิ้ง
Preem'B : นอนหรือยัง?
Meena'J : มีนานอนไปแล้ว
Preem'B : sent a sticker
พรีมส่งสติ๊กหน้างงมาไม่รู้ว่ามีนาจะแกล้งอะไรอีกก็ถ้าเจ้าตัวนอนแล้วใครกันที่กำลังพิมพ์ข้อความตอบกลับมาก่อนที่ทุกอย่างจะเฉลยเมื่ออีกฝ่ายส่งรูปกลับมา
Meena'J : sent a photo
Meena'J : sent a photo
รูปที่ส่งมาทำเอาพรีมสมองตื้อตันภาพมีนาและเจสซี่ในสภาพเปื่อยเปล่าแต่มีผ้าห่มคลุมไว้เธอจำได้ว่ามันคือห้องของมีนาแต่ไม่คิดว่ามีนาจะพาเจสซี่มาทำอะไรแบบนี้ บนเตียงที่เราเคยนอนดูหนังหรือกอดกันพรีมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีกเพราะไม่รู้ว่าจะต้องคุยหรือรู้สึกอะไรกับมันดี น้ำตาก็ไหลมาจากไหนไม่รู้มากมาย
น้ำทิพย์ประคองศิรินเข้ามาในบ้านก็ร่างบางเล่นดื่มหนักไปหน่อยเดินจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ "ขึ้นไปรอบีข้างบนก่อนนะคะ"
เธอปล่อยให้ศิรินขึ้นก่อนเพราะจะไปหานมอุ่นให้คนรักเพราะตื่นมาศิรินจะได้ไม่ปวดหัวมากกำลังเดินถือแก้วนมจะขึ้นห้องก็เห็นเจสซี่เดินออกมาจากห้องลูกสาวเธอ น้ำทิพย์เดินมายังห้องมีนาเปิดประตูเข้าไปดูมีนาก็นอนหลับปกติในสภาพที่เสื้อผ้าครบ
มีนางัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะต้องตกใจที่เธอเผลอหลับไปโดยไม่ได้คุยกับพรีมเลยมือเรียวคว้าโทรศัพท์มาเปิดดูว่าพรีมส่งข้อความอะไรมาบ้างแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นแชทการสนทนาที่คุยค้างไว้ "เจสซี่!!!"
Meena'J : มันไม่ใช่อย่างนั้นนะพรีม
Meena'J : ตอบเราหน่อยได้ไหม
เธอลืมไปว่าเวลานี้พรีมคงจะเข้านอนไปแล้วเธอรีบอาบน้ำแต่งตัวและเดินไปเคาะห้องของเจสซี่ "เจสซี่! เปิดประตู!!"
"คิดถึงกันแต่เช้าเลยหรอ"
"ทำแบบนี้ทำไม!"
"ทำอะไร?" เจสซี่แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ
"ก็ที่ส่งรูปไปให้พรีม แล้วที่เราหลับไม่รู้ตัวก็ฝีมือเธอสินะ"
เจสซี่ยักไหล่ก่อนจะเดินเข้าไปแต่งตัวต่อเพราะมันกำลังจะเลยเวลาอาหารเช้าแล้วแต่มีนาก็คว้าแขนเธอเอาไว้ "ถ้าพรีมโกรธจนไม่คุยกับเรา ได้เห็นดีกันแน่!" แล้วก็สะบัดแขนเจสซี่อย่างแรง
บ่ายสองพรีมก็ไม่มีท่าว่าจะส่งข้อความกลับมาและก็ไม่อ่านข้อความที่เธอส่งไปเมื่อเช้าด้วยมีนาแทบไม่มีกระจิตกระใจที่จะเรียนเธอพึ่งคืนดีกับพรีมแท้ๆทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้
หลังเลิกเรียนมีนาก็มานั่งร้านไอติมกับเพื่อนอีกสองคนสีหน้าบอกบุญไม่รับของเธอทำให้แอนนาและเกลถามอย่างเป็นห่วง "เป็นไรอีกล่ะ หน้าบึ้งแต่เช้าล่ะ"
"พรีมไม่อ่านไลน์เลยว่ะ"
"ตอนบ่ายฉันยังคุยกับพรีมอยู่เลย" เกลเอ่ยตอบ
"แล้วทำไมพรีมไม่ตอบของฉันว่ะ"
"ไปทำอะไรให้มันโกรธอีกล่ะ" แอนนาถามอย่างสงสัย
มีนาเล่าเรื่องเมื่อคืนให้เพื่อนทั้งสองฟังและดูพวกเธอจะตกใจเอามากที่รู้ว่าขวัญใจคนทั้งโรงเรียนอย่างเจสซี่จะร้ายได้ขนาดนี้ขัดกับหน้าตาสวยหวานของหล่อนจริงๆ
"มันคงบล๊อคแกแล้วแหละ"
"บล๊อคเลยหรอว่ะ" มีนาว่าอย่างหัวเสีย
"เป็นกู กูก็บล๊อค" เกลเอ่ยตอบเพราะถ้าโดนแบบพรีมเธอคงไม่อยากจะคุยต่อ
หลังเลิกเรียนและกลับมาบ้านมีนาเช็คดูแล้วว่าพรีมคงจะบล๊อคไลน์เธอไปแล้วจริงๆในไอจีของเจ้าตัวที่โพสภาพทุกวันเพราะที่จะได้ให้เธอเข้าไปดูว่าในแต่ละวันพรีมทำอะไรบ้าง วันนี้กลับว่างเปล่าพรีมไม่โพสอะไรเลยและเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยจะไปง้อหรืออธิบายอีกคนก็อยู่ไกลคนละทวีป
มีนาเดินเข้ามาในห้องนอนของเจสซี่ทำเอาเจ้าตัวถึงกับตกใจมองหน้ามีนานิ่งๆเจ้าของบ้านเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าลากกระเป๋าเสื้อผ้าของเจสซี่มากางออกและเก็บเสื้อผ้าของเจสซี่ยัดลงกระเป๋าให้หมด "ทำอะไรอ่ะ"
"ส่งเธอกลับบ้านไง"
"ไล่เราหรอ" เจสซี่ยืนมองมีนาเก็บเสื้อผ้าของตน
"เก็บของให้ขนาดนี้คงจะพาเธอไปเที่ยวหรอกมั้ง"
"แล้วเรื่องเมื่อคืน"
เจ้าของบ้านอย่างมีนาหันมามองเจสซี่อย่างโกรธเคืองเธอโยนกระเป๋าเสื้อผ้าของเจสซี่ลงอย่างแรง "มันไม่มีอะไรทั้งนั้น!"
"นี่จะไม่ชอบผิดชอบว่างั้น"
"ทำไมต้องรับผิดชอบ เธอจัดฉากเองทั้งหมดเราไม่ได้มีอะไรกันด้วยซ้ำ"
"ถ้ามี๊คริสกับป๊าบีรู้.."
มีนาเดินมาจับแขนของเจสซี่สองข้างจนเธอหน้าเบ้เพราะว่ารู้สึกเจ็บที่มีนารุนแรงกับเธอ "เชิญบอกตามสบายและก็ออกไปจากบ้านฉันด้วย!"
มีนาถือกระเป๋าของเจสซี่และเดินออกจากห้องเจสซี่เองไม่ยอมยื้อแย่งงกระเป๋าของตนกับมาแต่มีนาก็แรงเยอะกว่าดึงกระเป๋ากลับไปและเดินลงไปยังชั้นล่าง "เอากระเป๋าเราคืนมานะ"
เจสซี่วิ่งตามมีนาลงไปก่อนที่เจ้าบ้านอย่างมีนาจะโยนกระเป๋าของเจสซี่ลงที่พื้นหน้าบ้านเธอ "ฉันส่งเธอแค่นี้ละกัน"
"มีนาทำกับเราแบบนี้ไม่ได้นะ"
"ทำไมจะไม่ได้ เราเตือนเธอแล้วว่าอย่ามาวุ่นวายกับเรา"
"เราไม่ไป" เจสซี่วิ่งไปเก็บกระเป๋าของตัวเองและกำลังจะเดินเข้าบ้านแต่มีนาก็รั้งเธอเอาไว้
"ออกไป!!"
"ถ้าพรีมรักมีนาจริงเขาไม่ทิ้งมีนาไปแบบนี้หรอก"
"หยุดพูด! แล้วออกไปจากบ้านเราเดี๋ยวนี้!"
น้ำทิพย์ที่ได้ยินเสียงทะเลาะกันก็เดินออกมาดูเห็นมีนาและเจสซี่ยืนเถียงกันอยู่เธอยืนดูก่อนว่าทั้งสองคุยอะไรกัน "เราจะไปได้ไงในเมื่อแฟนเราอยู่ที่นี่"
"ทำแบบนี้ทำไม เธอต้องการอะไร!"
"ถ้าเราไม่ได้ก็อย่าหวังว่าคนอื่นจะได้"
"เจสซี่!"
น้ำทิพย์ที่ยืนดูอยู่นานก็เดินเข้ามาห้ามก่อนที่มีนาจะทำร้ายเจสซี่ซะก่อนแค่เห็นมือลูกสาวที่บีบแขนเจสซี่ไว้ก็พอรู้ว่าคงจะเจ็บหน้าดู "มีอะไรค่อยคุยกันดีกว่าไหม"
"ถ้าป๊ายังเห็นมีนาเป็นลูกช่วยพาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากบ้านเรา มีนาไม่อยากเห็นหน้าเธออีก!!"
น้ำทิพย์เดินตามมีนาเข้ามาในบ้านศิรินเองที่เดินออกมาจากห้องครัวกำลังจะเอ่ยถามแต่น้ำทิพย์ก็ยกมือห้ามก่อนและวิ่งตามมีนาขึ้นไปยังชั้นสองเสียงประตูปิดเสียงดังก็พอจะรู้ว่ามีนาโกรธแค่ไหน "ป๊าเข้าไปได้ไหม"
มีนาได้ยินเสียงเคาะประตูและขออนุญาตจากน้ำทิพย์แล้วแต่เธอก็ไม่ตอบเพราะตอนนี้อารมณ์กำลังร้อนไม่อยากจะคุยอะไรกับใครทั้งนั้นมีนาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงอย่างคนหมดแรงประตูห้องก็ค่อยๆถูกเปิดออกเธอไม่แม้แต่จะลุกขึ้นหรือเหลือบตาไปมองเตียงด้านข้างยุบลงตามน้ำหนักตัวของคนที่นั่งลง
"มีอะไรบอกป๊าได้ไหม เก็บไว้คนเดียวเดี๋ยวก็อกแตกตายพอดี"
น้ำทิพย์พยายามพูดติดตลกแต่มีนากลับไม่เล่นด้วยเธอยังคงนอนแผ่อยู่กลางเตียงปรายตามามองน้ำทิพย์ก่อนจะหันกลับขึ้นไปมองเพดานอย่างเดิม
"ถ้ามีนาไม่พูดป๊าคงไล่เจสซี่ไปไม่ได้หรอกนะ" มีนารีบหันมามองน้ำทิพย์อย่างไม่พอใจเหมือนอารมณ์โกรธที่พึ่งสงบไปเมื่อกี้มันเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้งน้ำทิพย์เองยังแอบกระตุกที่เห็นแววตาของมีนาที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
"จะไม่บอกป๊าก็ได้นะ แต่ถ้ามี๊ขึ้นมาถามเองป๊าก็ช่วยไม่ได้"
"พรีมทิ้งมีนาไปแล้วอ่ะป๊า"
น้ำทิพย์เดินตามมีนาเข้ามาในบ้านศิรินเองที่เดินออกมาจากห้องครัวกำลังจะเอ่ยถามแต่น้ำทิพย์ก็ยกมือห้ามก่อนและวิ่งตามมีนาขึ้นไปยังชั้นสองเสียงประตูปิดเสียงดังก็พอจะรู้ว่ามีนาโกรธแค่ไหน "ป๊าเข้าไปได้ไหม"
มีนาได้ยินเสียงเคาะประตูและขออนุญาตจากน้ำทิพย์แล้วแต่เธอก็ไม่ตอบเพราะตอนนี้อารมณ์กำลังร้อนไม่อยากจะคุยอะไรกับใครทั้งนั้นมีนาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงอย่างคนหมดแรงประตูห้องก็ค่อยๆถูกเปิดออกเธอไม่แม้แต่จะลุกขึ้นหรือเหลือบตาไปมองเตียงด้านข้างยุบลงตามน้ำหนักตัวของคนที่นั่งลง
"มีอะไรบอกป๊าได้ไหม เก็บไว้คนเดียวเดี๋ยวก็อกแตกตายพอดี"
น้ำทิพย์พยายามพูดติดตลกแต่มีนากลับไม่เล่นด้วยเธอยังคงนอนแผ่อยู่กลางเตียงปรายตามามองน้ำทิพย์ก่อนจะหันกลับขึ้นไปมองเพดานอย่างเดิม
"ถ้ามีนาไม่พูดป๊าคงไล่เจสซี่ไปไม่ได้หรอกนะ" มีนารีบหันมามองน้ำทิพย์อย่างไม่พอใจเหมือนอารมณ์โกรธที่พึ่งสงบไปเมื่อกี้มันเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้งน้ำทิพย์เองยังแอบกระตุกที่เห็นแววตาของมีนาที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
"จะไม่บอกป๊าก็ได้นะ แต่ถ้ามี๊ขึ้นมาถามเองป๊าก็ช่วยไม่ได้"
"พรีมทิ้งมีนาไปแล้วอ่ะป๊า”
มีนาพูดออกมาในที่สุดก่อนลุกขึ้นมานั่งอยากจะร้องไห้เหมือนคนอกหักแต่น้ำตามันก็ไม่ยอมไหลเธอมองหน้าน้ำทิพย์อย่างขอความช่วยเหลือ “ทำไงดีอ่ะป๊า”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจสซี่ล่ะ”
“อยากรู้ก็ดูเองล่ะกัน”
น้ำทิพย์รับโทรศัพท์จากมีนามาดูก่อนจะตกใจกับภาพที่เห็นเธอหันหน้ามามองลูกสาวจอมแสบก่อนจะเอ่ยถามแต่มีนาก็พูดดักไว้ก่อน “หยุดคิดเลยป๊า ไม่ได้มีไรกันเจสซี่แค่จัดฉาก”
“เจสซี่จะทำแบบนั้นไปทำไม”
“คนเจ้าชู้แบบป๊าไม่น่าถามคำถามแบบนี้เล๊ยยย”
มีนาส่ายหน้าไปมามีแอบแซะคนเป็นพ่อซะด้วยน้ำทิพย์เองก็ทำหน้าไปไม่เป็นเจอลูกพูดแบบนี้เหมือนเข้าตัวยังไงก็ไม่รู้ “เสน่ห์แรงแบบนี้ ไม่ควบสองไปเลยล่ะ” มีนาหันหน้ามามองน้ำทิพย์อย่างเอาเรื่อง
“ไม่อ่ะ ไม่อยากทำให้คนที่รักเราเสียใจ”
คำพูดของมีนาทำเอาเธอจุกจนพูดไม่ออกไม่คิดว่ามันจะแทงใจเธอขนาดนี้ถึงจะสายเลือดเดียวกันแต่มีนาก็ไม่เคยเจ้าชู้หรือให้ความหวังใครออกจะเด็ดขาดซะด้วยซ้ำ “พูดแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ช่วยซะเลย”
“ก็คิดดีๆนะป๊า ว่าจะต้องให้ถึงหูมี๊ไหม”
“ตกลงยังเป็นลูกป๊าอยู่หรือเปล่าเนี่ย”
“เอ้า ก็ป๊าสอนเองว่าคนเราต้องอยู่ให้เป็นในทุกสถานการณ์”
น้ำทิพย์อยากจะเอาหัวโขกกับขอบเตียงซะจริงๆไม่คิดว่าสิ่งที่สอนลูกไปทั้งหมดจะย้อนกลับมาเล่นงานตัวเองแบบนี้ “เดี๋ยวนี้ย้อนหรอ นั้นตุ๊กตาตัวนี้ขอนะ”
“เห้ยป๊า! เอาคืนมานะ!”
“หวงอะไรขนาดนั้น”
“ก็ตัวนี้พรีมซื้อให้มีนาตอนวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว เอาคืนมานะป๊า!”
“อ่อ ของแฟน”
แค่น้ำทิพย์พูดว่าพรีมเป็นแฟนมีนาถึงเขินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะยื้อแย่งเอาตุ๊กตาตัวนั้นคืน “แฟนเฟินอะไร ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย”
“อ๋อหรอออออ นั้นยืมให้มาวินเล่นแปบนะ"
น้ำทิพย์พูดจบก็วิ่งออกจากห้องลูกสาวทันทีมีนาก็ไม่ยอมรีบวิ่งตามเพราะรู้ว่าถ้าตุ๊กตาตัวนี้ถึงมือมาวินมันได้เละไม่มีชิ้นดีแน่ๆแต่เพราะน้ำทิพย์ขายาวกว่าทำให้เธอวิ่งตามแทบไม่ทัน "เอาคืนมานะป๊า!"
มีนาเลยตะโกนเสียงดังมาวินที่นั่งเล่นต่อหุ่นยนต์อยู่ที่ห้องนั่งเล่นได้ยินก็วิ่งออกมาดูเห็นพ่อและพี่สาวเหมือนเล่นอะไรกันอยู่ก็ตาลุกวาวอยากจะเล่นตัวเลยวิ่งไปดึงขากางเกงของน้ำทิพย์ "ป๊าบีมาวินขอเล่นด้วยสิครับ"
"ได้ครับ นั้นมาวินถือตุ๊กตานี้ไว้นะห้ามให้พี่มีนแย่งได้เด็ดขาด"
"ครับ"
"อย่านะป๊า!"
มีนารีบวิ่งลงมาจะเอาตุ๊กตาคืนแต่น้ำทิพย์ก็อุ้มมาวินขี่คอก่อนที่มีนาจะมาถึงตัวลูกชายทั้งสามวิ่งไล่กันเพียงเพราะตุ๊กตาตัวเดียวมาวินเองก็หัวเราะชอบใจไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยว่าพ่อและพี่สาวของตัวเองจะฆ่ากันตายอยู่แล้ว
"มาวินเอาตุ๊กตามาให้พี่เดี๋ยวนี้!"
มาวินกอดมันเอาไว้แน่นตามที่ได้รับคำสั่งจากน้ำทิพย์เสียงโวยวายบวกกับเสียงหัวเราะที่ดังลั่นบ้านทำให้ศิรินต้องเดินออกมาดูก่อนจะต้องว่าเสียงดุ "หยุดนะบี! เล่นอะไรกัน"
น้ำทิพย์ปล่อยมาวินลงก่อนที่เด็กชายตัวน้อยจะวิ่งไปหาศิรินพร้อมตุ๊กตาในมือ "หม่ามี๊ มาวินอยากเล่นอีก"
"ไม่เล่นแล้วครับ"
"เอาตุ๊กตาคืนมา"
มีนาแบขอตุ๊กตาคืนแต่มาวินก็ยังไม่ยอมให้เพราะคิดว่ายังคงเล่นกันอยู่ "มาวิน!" แค่มีนาพูดชื่อเขาเสียงดังมาวินก็คืนตุ๊กตาให้ก่อนจะกอดขาศิรินเอาไว้เพราะกลัวมีนา
"พาลูกไปทานข้าวเลยนะบี ถ้ามาวินทานข้าวไม่หมดคืนนี้ก็หาที่นอนเอาเอง"
ศิรินพูดจบก็เดินขึ้นไปยังชั้นสองเพราะเธอพึ่งทำกับข้าวเสร็จเลยจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามีนาเห็นแบบนั้นก็อดที่จะค่อนแขะไม่ได้ "สมน้ำหน้า! แกล้งมีนาดีนัก"
น้ำทิพย์ต้องป้อนข้าวมาวินอยู่นานไม่คิดเลยว่าลูกชายเธอจะทานข้าวนานขนาดอีกเพราะต้องเอานั้นเอานี่มาล่อปกติเห็นศิรินป้อนก็ไม่ได้ดูยากอะไรเลยแต่พอมาลองป้อนเองแทบจะปาดเหงื่อ "มาวินไม่อมข้าวสิลูก เคี้ยวก่อน" มาวินเคี้ยวได้สักพักก็อมข้าวไว้เหมือนเดิม
"ไหนหมดหรือยัง อ่ะ อีกคำหนึ่งนะ"
"มาวินอิ่มแล้ว"
"ทานไปนิดเดียวเองนะครับ อีกคำหนึ่งนะ"
น้ำทิพย์พยายามจะตักข้าวใส่ปากมาวินแต่ลูกชายตัวน้อยก็ส่ายหัวไปมาไม่ยอมทานต่อข้าวก็เหลืออีกตั้งครึ่งจาน "ไม่ดื้อสิครับเดี๋ยวหม่ามี๊ลงมาดุไม่รู้ด้วยน้าา"
"แต่มาวินอิ่มแล้ว" มาวินว่าอย่างงอแง
"นั้นอีกคำหนึ่งพอเลย"
"ไม่เอาาาาา"
มาวินก็งอแงออกมาจนน้ำทิพย์ทำอะไรไม่ถูกเธอเลยไม่บังคับลูกต่อให้มาวินดื่มน้ำและพามานั่งเล่นแต่เหมือนว่ามาวินจะยังงอแงไม่หยุดไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกันเล่นด้วยก็ไม่เล่นด้วย งอแงจะร้องไห้อย่างเดียวจนศิรินเดินลงมา
"ลูกทานข้าวหมดหรือเปล่า"
"ไม่หมดค่ะ"
ศิรินเดินมาอุ้มมาวินก่อนจะพาขึ้นนอนเพราะที่เธอไม่อยากให้มาวินเล่นอะไรแบบนั้นเพราะว่าเด็กถ้าเหนื่อยมากๆก็จะไม่ยอมทานข้าวและก็จะงอแงพูดไม่รู้เรื่องอย่างที่เห็นแต่สำหรับน้ำทิพย์เธอไม่รู้และคืนนี้ก็คงต้องหาที่นอนเอาเอง
น้ำทิพย์ถือของว่างขึ้นมาให้มีนายืนเคาะอยู่นานก่อนที่ลูกสาวจะเดินมาเปิดประตูให้ "โซฟายังว่างนะป๊า"
"พูดมากน่า อ่ะ รีบกินรีบนอน"
"มาขอนอนห้องคนอื่นแล้วยังจะมาสั่งอีก" มีนายู่หน้าใส่อย่างหมั่นไส้
"เรื่องเจสซี่ป๊าคงต้องให้อยู่ที่นี่ไปก่อน"
มีนาวางช้อนลงเสียงดังก่อนที่น้ำทิพย์จะพูดต่อ "ขอป๊าคุยกับพ่อเขาก่อนสิ อยู่ๆจะมาไล่ลูกสาวเขาออกจากบ้านและก็ไม่มีที่ไปแบบนี้ไม่ได้"
"ยังไงก็ได้แต่ขอให้เจสซี่ไปให้เร็วที่สุด"
"นี่โกรธขนาดนั้นเลย"
"ก็คงเหมือนป๊าตอนเรื่องอาเมย์นั้นแหละ"
นั้นไง! เธอโดนย้อนอีกจนได้มีครั้งไหนไหมที่คุยกันแล้วจะไม่วกกลับมาเรื่องของเธอเองมีนายักไหล่และตักของว่างเอาปากโดยไม่สนใจน้ำทิพย์อีกเลย
ศิรินพามาวินเข้านอนเสร็จก็จะกลับห้องนอนเหลือบมองลงไปยังด้านล่างมาน้ำทิพย์นอนอยู่ที่โซฟาหรือเปล่าก็ไม่เจอคงคิดว่าไปนอนห้องมีนาอีกตามเคย แต่กำลังจะเดินกลับเข้าห้องก็เห็นว่าเจสซี่เดินอยู่ด้านล่างเธอเลยเดินลงไปดู
"ให้เจสซี่อยู่ที่นี่ต่อเถอะนะ พลีสสสส"
"ไม่ได้หรอกลูกเรารบกวนคุณบีมากเกินไปแล้วนะ"
"แต่แด๊ดเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ของเขา เขาไม่กล้าปฏิเสธแด๊ดหรอก"
"บ้านเราก็สร้างเสร็จแล้วหนูจะอยู่ที่นั้นอีกทำไม แด๊ดไม่เข้าใจ"
"ก็ช่วงนี้มีนาเขาติดเจสซี่บอกอยากให้มาอยู่ด้วยแต่ไม่กล้าขอแด๊ดไง ให้เจสซี่อยู่ต่อนะ นะๆๆ"
"ตามใจหนูละกัน เดี๋ยวแด๊ดคุยกับคุณบีให้"
เจสซี่ยกยิ้มดีใจก่อนจะกดวางสายและเดินเข้าบ้านไปศิรินที่ยืนแอบฟังก็พอจะเข้าใจแต่ก็ยังไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นอย่างที่เธอคิดหรือเปล่า
น้ำทิพย์นัดพ่อของเจสซี่มาทานข้าวที่บ้านเพื่อจะคุยเรื่องที่จะให้เจสซี่ย้ายกลับไปอยู่บ้านที่พึ่งสร้างเสร็จเธอไม่อยากให้ลูกสาวต้องไม่สบายใจอีก แต่เหมือนว่าจะโดนดักทางซะก่อนเมื่อจีฟเอ่ยขอให้เจสซี่อยู่ที่นี่ต่อทำเอาน้ำทิพย์ไปไม่เป็นและไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้เลย ทุกคนบนโต๊ะได้ยินเหมือนกันหมดมีนาแอบส่งสายตาไม่พอใจมาให้กันแต่ก็ไม่เสียมารยาทพอที่จะลุกออกจากโต๊ะอาหารไป
ศิรินได้แต่นั่งนิ่งคอยสังเกตอาการเธอเห็นเจสซี่ดูมีความสุขที่สุดกับการได้อยู่ต่อศิรินหยุดคุยกับน้ำทิพย์เพราะเธอเห็นเจสซี่กำลังจะเดินเข้าห้องนอนเจสซี่แสร้งทำเป็นเดินเข้าห้องไปศิรินก็ลากน้ำทิพย์เข้ามาคุยในห้อง
"คริสไม่ได้ล้อบีเล่นใช่ไหมคะ"
"ไม่ค่ะ คริสจะส่งมีนาไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส"
"ไม่ได้นะคะ บีไม่ยอมอ่ะ"
น้ำทิพย์ค้านหัวชนฝาเพราะรู้ว่ายังไงมีนาก็ไม่ไปแน่นอนถ้าเป็นที่เดียวกับพรีมก็ว่าไปอย่างแต่นี่ส่งไปฝรั่งเศสภาษาฝรั่งเศสก็ยังพูดไม่ได้เลย อีกอย่างไม่รู้ว่าไปอยู่ที่นู้นจะเป็นยังไงด้วย
"คริสไม่ได้มาขออนุญาตบีค่ะ แค่บอกให้ทราบเท่านั้น"
"อย่าทำแบบนี้เลยนะคริส ถ้าลูกรู้ต้องไม่พอใจแน่นอน"
"ไม่พอใจยังไงก็ต้องไปค่ะ แค่สามปีเอง"
เจสซี่ที่แอบฟังอยู่หน้าห้องก็ยิ้มดีใจเพราะถ้ามีนาได้ไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสเธอจะขอพ่อให้ทำเรื่องให้เธอบ้างก็ฝรั่งเศสมันบ้านเกิดของพ่อเธอเองอีกอย่างจีฟก็คงจะอนุญาตแถมยังดีใจด้วยซ้ำ
เอาแล้วไงอยู่ดีๆแสบก็จะโดนส่งตัวไปฝรั่งเศสซะงั้น
พี่คริสคิดจะทำอะไรอยู่เนี่ยยยยยยย?
หรือจะอยากได้เจสซี่เป็นลูกสะใภ้แทนพรีม
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ขอให้พรีมฟังเหตุผลนะมีนา